Arcade Fire #4 Deze zomer eindelijk in Nederland?

quote:

Op dinsdag 30 augustus 2011 00:19 schreef Q. het volgende:
Het publiek was idd suf, volgens mij gaan er steeds minder muziekliefhebbers en steeds meer hipsters naar concerten toe.

quote:

Op dinsdag 30 augustus 2011 00:21 schreef Haunter het volgende:
Show/visuals/aankleding = vet! Geluidsafstelling = beroerd.

quote:

Arcade Fire vol overgave in Amsterdam

AMSTERDAM – De Canadese band Arcade Fire is er zo eentje waarvan je op je klompen aanvoelt dat het heel groot gaat worden. In de HMH spreidt Arcade Fire maandagavond zijn megalomane ambities ten toon.

Nu is Arcade Fire natuurlijk al een band van formaat, maar de kans is aanwezig dat de Canadezen bij een volgende tour de HMH als te klein beschouwen. Dat straalt Arcade Fire op alle mogelijke fronten uit. Niks is nietig of intiem; het is anderhalf uur bijna non-stop volgas vooruit. De vraag is meer of er in Nederland ruimte is voor nog een stadionact.

Het moge duidelijk zijn waar de ambities van Win Butler en zijn muziekvrienden en -vriendinnen liggen. Maar dat kan ook bijna niet anders wanneer U2 en Bruce Springsteen je fans zijn. En Dinand Woesthoff van Kane, die Arcade Fire uitroept tot “beste band ter wereld”. Arcade Fire heeft de grote stadions in zijn vizier en past zijn uitvoeringen daarop aan.

Met nummers als Ready To Start, Rococo en Month Of May slaagt Arcade Fire erin van begin tot eind een lange spanningsboog te bouwen. De ene keer is die meer voelbaar dan de andere en heel, heel soms misschien een beetje geforceerd, maar de heren en dames gaan onverminderd hard door.

Nuance
Wellicht is nuance het enige dat het optreden van Arcade Fire mist. Plus fatsoenlijk geluid, want met name in het begin is dat redelijk erbarmelijk. De opbouw van de set is sterk, hoewel de boog voor de volle duur van de show strak gespannen staat.
Niet dat dit ook maar een moment verveelt, maar het lijkt alsof Arcade Fire continu probeert om boven zichzelf uit te stijgen. Dat lukt de Canadezen zonder meer, ze zouden er alleen niet zoveel moeite in moeten stoppen.

Bono
Zo beveelt Butler het publiek in de achterste rijen te gaan staan, zodat de band - naar eigen zeggen - zijn "energie kan delen". De Bono in sp� krijgt het zowaar, heel even, voor elkaar. Het is echter onnodig. Arcade Fire bestaat niet bij de gratie van een hossende menigte (die overigens later deze avond nauwelijks te bekennen is).

De show is daarentegen enerverend. Alle bandleden rouleren qua instrumentarium, met af en toe R�gine Chassagne op zang. Butler blijft de spin in het web, die steeds aan de touwtjes trekt om de bende in het gareel te houden.

Schouwspel
Op de achtergrond zijn mooie visuals en oude filmbeelden te zien. Het versterkt de sfeer, al is het vanwege de drukte op het podium schier onmogelijk om je ogen af te wenden van Arcade Fire zelf. Een schouwspel op zich, kleurrijk en wild.

In het prachtige Wake Up vindt het concert zijn climax. Hier is anderhalf uur naartoe gewerkt. Dit is de ontlading na een optreden vol overgave. Misschien is het wel allemaal wat veel van het goede, maar goed is het zeker. Dus waarom kapot analyseren?

quote:

Op dinsdag 30 augustus 2011 00:26 schreef Mykonos het volgende:

[..]
Klein minpuntje vond ik dat Neighbourhood 1 (een van mijn favorieten) niet helemaal uit de verf kwam.

quote:

Op dinsdag 30 augustus 2011 01:02 schreef Orbis het volgende:

[..]

Beroerd? Waar stond je dan? Rechts van het midden (vanuit de zaal gezien) redelijk vooraan was het geluid juist bijzonder goed. Ik hoorde alle instrumenten en geluiden prima. Ik heb het zo verschrikkelijk vaak en veel erger meegemaakt dan nu.

quote:

Op dinsdag 30 augustus 2011 13:25 schreef weksel het volgende:
Fantastisch optreden, met inderdaad een wat laf publiek

Als iedereen zo mak om je heen staat krijg je ook niet meteen de neiging om te gaan springen en schreeuwen. Dus toen we dat bij wake up eenmaal deden, werd het weer snel afgekapt door venijnige, geirriteerde duwtjes van de mensen om ons heen

Maargoed..
Laika

quote:

Op dinsdag 30 augustus 2011 14:20 schreef CoJackso het volgende:
Dat kritiek op het publiek elke keer snap ik niet helemaal. Blijkbaar had ik dan gisteravond veel geluk met alleen maar mensen die net als de artiest helemaal opgingen in het optreden.

quote:

Op dinsdag 30 augustus 2011 14:41 schreef Q. het volgende:

[..]

Alle reviews die ik lees gaan in op het makke publiek, ik vond mezelf aardig enthousiast maar dat leverde me toch aardig meewarige blikken op van mijn buren. Laat die verdomme toch een cd luisteren.

quote:

Arcade Fire: Gutsend zweet, uit alle kracht meppen: alles zat erin
Menno Pot 30/08/11, 16:48

Dertien maanden oud is het derde Arcade Fire-album The Suburbs nu, maar het voelt alsof het monumentale album er altijd geweest is. Het klinkt tijdloos, klassiek haast, maar blijft evolueren: prominente songs doen een stapje opzij, andere ontvouwen zich nu pas echt. Wat zijn ze toch zeldzaam, albums die je vriend worden en die je zo lang, zo vaak, h�lemaal wilt horen.

Juist daarom leek het wachten op een concert van het achtkoppige collectief uit Montr�al zo lang te duren. Nederlandse fans togen in november al vrij massaal naar D�sseldorf, want pas n� Lowlands 2011 zou Arcade Fire naar Amsterdam komen.

Daar, in de Music Hall (die overigens minder snel uitverkocht was dan verwacht), probeerde frontman Win Butler nog voor er een noot gespeeld was de juiste omstandigheden te scheppen voor een onvergetelijke avond barokke, bezwerende muziek: 'Mensen op het balkon en op de tribune achterin: willen jullie alsjeblieft gaan staan? Dat geeft ons energie, dan hebben we tenminste het gevoel dat dit een rockshow is.'

Startschot
Dat beloofde nogal wat, het volk kwam overeind en de gejaagde opener Ready To Start was inderdaad het startschot van een sterk optreden. Het was goed, het klonk als een klok en het werd allemaal fantastisch belicht, maar zo griezelig intens als op vooral Lowlands 2005 werd het toch niet.

Waar lag dat aan? In elk geval niet aan de songkeuze. In de opening wisselden de drie sterke Arcade Fire-studioalbums elkaar af: al snel kwam Neighborhood #2 (Laika) voorbij, een favoriet van debuut Funeral (2004). Ook het prachtige, door R�gine Chassagne gezongen Sprawl II kwam vroeg. Wat later versmolten de op het album van elkaar gescheiden delen van The Suburbs, het bitterzoete tweeluik over jeugdsentiment, een episch geheel.

Kracht
Twee drumstellen, violen, toetsen, gutsend zweet, bandleden die met al hun kracht op trommels meppen of akoestische gitaren geselen; het zijn de inmiddels bekende ingredi�nten van een avond Arcade Fire, Canadese grootmeesters van smaakvolle bombast. Alles zat erin.

Maar plots was daar de kentering, ongeveer na een uur, ter hoogte van de stampende rocker Month Of May. Arcade Fire schakelde de turbo in, demarreerde, bleek over een onvermoede extra versnelling te beschikken en beantwoordde vanaf dat moment z�lf de vraag waarom het tot dan toe goed was geweest, maar niet onvergetelijk: het had al die tijd n�t even feller gekund. Op dat vlak heeft Arcade Fire de lat eigenhandig hoog gelegd.

De finale, ja, die was eindelijk �cht groots, met nog twee stukken Neighborhood, het prachtige We Used To Wait en een ouderwets daverend Wake Up als slotstuk. Opvallend: hoe prachtig The Suburbs ook is, op debuutalbum Funeral (2004) staan de echt dampende live-anthems, zinderend van emotie.

Daar was hij dan toch nog: de euforie waarnaar we in de Music Hall langer hadden moeten zoeken dan gehoopt.

Het publiek vragen om te gaan staan, hoefde Win Butler tegen die tijd allang niet meer: wanneer Arcade Fire echt gas geeft, is er geen andere keus meer.