OOR Oorlog en Defensie
Oorlogen en conflicten - zoals Rusland-Oekraïne - en andere internationale (militaire) conflicten kun je hier bespreken, evenals alles op het gebied van defensie, zoals materiaal, missies, selectieprocedures, collega's etc.
Een hooggelegen waarnemingspost van Dutchbatt
Een roadblock van Dutchbatt. Twee Nederlandse militairen doorzoeken een kofferbak, terwijl een bij UNIFIL, ingedeelde Libanese militair toekijkt.
'Nog een en een meur' (1981), een film over de werkzaamheden van de Nederlandse militairen in Libanon.
Online gezet door het NIMH.
Online gezet door het NIMH.
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
quote:Op woensdag 24 augustus 2011 01:11 schreef Cobra4 het volgende:
'Nog een en een meur' (1981), een film over de werkzaamheden van de Nederlandse militairen in Libanon.
Online gezet door het NIMH.
Eddy loves Hondjes & the movies :)
Eddy heeft een schizoïde persoonlijkheidsstoornis :(
DEF / BAF F-16
Eddy heeft een schizoïde persoonlijkheidsstoornis :(
DEF / BAF F-16
De film toont de werkomstandigheden van het Nederlandse UNIFIL-bataljon in Libanon. Daarnaast worden de taken en de manier van optreden getoond.quote:
'Nog een en een meur' (1981), een film over de werkzaamheden van de Nederlandse militairen in Libanon.
Online gezet door het NIMH.
[ Bericht 5% gewijzigd door Clan op 27-08-2011 00:41:49 ]
"In dienst van de vrede" is een film uit 1979 gemaakt door de LFFD (Leger Foto en Film Dienst) n.a.v. de uitzending van het 44e PaInfBat (Dutchbatt) naar zuid Libanon in het kader van UNIFIL (United Nations Interim Forces In Libanon). Dutchbatt heeft daar gediend van 1979 tot 1985. (English) "In Service Of Peace" is a movie made by the LFFD in 1979 about the peace-keeping mission from the Dutch Army 44th PaInfBatalion (Dutchbatt) joining UNIFIL in Southern Lebanon, during 1979-1985.
Dodenherdenking in Libanon
04-mei-2010
Voor het eerst heeft er een officiële 4 mei dodenherdenking plaatsgevonden in Libanon in aanwezigheid van onder anderen de Nederlandse ambassadeur in Libanon, Hero de Boer, generaal Abed Alwahab Yaseen van het Libanese leger en een groep Libanonveteranen. Bij het UNIFIL-monument in het Libanese Tyre werden de negen militairen herdacht die omgekomen zijn tijdens de Nederlandse militaire bijdrage aan Libanon van 1979 tot 1985. Deze bijzondere herdenking vond plaats op initiatief van de militair attaché voor Libanon, Syrië en Iran, kapitein luitenant ter zee Paul Flos. Hij refereerde in zijn toespraak aan het feit dat op 4 mei niet alleen de doden van de Tweede Wereldoorlog worden herdacht, maar ook de gevallen Nederlandse militairen in oorlogs- en vredesoperaties die sindsdien hebben plaatsgevonden.
De Nederlandse ambassadeur in Libanon De Boer onderstreepte de waarde van herdenkingen in het land zelf waar Nederlandse militairen in dienst van de vrede zijn omgekomen. Hij wees ook op het belang van de Nederlandse bijdrage aan UNIFIL voor de goede verhoudingen tussen ons land en Libanon. Bij de herdenking in Tyre was ook een groep Libanonveteranen aanwezig die op dit moment deelnemen aan een terugkeereis van de stichting Weerzien met Libanon. Net als de Nederlandse ambassadeur en de militair attaché legden zij een krans bij het UNIFIL-monument.
Tijdens de ceremonie werd door de militaire fanfareband van het Libanese leger ook het Nederlands volkslied gespeeld en de Last Post, gevolgd door de op 4 mei gebruikelijke twee minuten stilte. Bijzonder was het voorlezen van een tekst van de scholiere Caroline Steeman die zelf via scouting Nederland ’s avonds op 4 mei op de Dam de herdenking ondersteunde. In Tyre werd haar tekst in het Nederlands voorgelezen door de 16-jarige dochter Meryem van de consulaire van de Nederlandse ambassade Helma Verouden en in het Libanees door de 17-jarige scholiere Sherim Sherazi uit Tyre. De Nederlandse scholiere schreef onder meer: “Bij herdenken moeten we niet alleen stilstaan bij iedereen die is gestorven. We moeten ook stilstaan bij de vraag waarom ze zijn gestorven: ze hebben ons vrijheid gegeven. Vrijheid zit in herdenken.”
Bron http://www.veteranen.nl/nieuws/nws_view.asp?nws_id=505329
04-mei-2010
Voor het eerst heeft er een officiële 4 mei dodenherdenking plaatsgevonden in Libanon in aanwezigheid van onder anderen de Nederlandse ambassadeur in Libanon, Hero de Boer, generaal Abed Alwahab Yaseen van het Libanese leger en een groep Libanonveteranen. Bij het UNIFIL-monument in het Libanese Tyre werden de negen militairen herdacht die omgekomen zijn tijdens de Nederlandse militaire bijdrage aan Libanon van 1979 tot 1985. Deze bijzondere herdenking vond plaats op initiatief van de militair attaché voor Libanon, Syrië en Iran, kapitein luitenant ter zee Paul Flos. Hij refereerde in zijn toespraak aan het feit dat op 4 mei niet alleen de doden van de Tweede Wereldoorlog worden herdacht, maar ook de gevallen Nederlandse militairen in oorlogs- en vredesoperaties die sindsdien hebben plaatsgevonden.
De Nederlandse ambassadeur in Libanon De Boer onderstreepte de waarde van herdenkingen in het land zelf waar Nederlandse militairen in dienst van de vrede zijn omgekomen. Hij wees ook op het belang van de Nederlandse bijdrage aan UNIFIL voor de goede verhoudingen tussen ons land en Libanon. Bij de herdenking in Tyre was ook een groep Libanonveteranen aanwezig die op dit moment deelnemen aan een terugkeereis van de stichting Weerzien met Libanon. Net als de Nederlandse ambassadeur en de militair attaché legden zij een krans bij het UNIFIL-monument.
Tijdens de ceremonie werd door de militaire fanfareband van het Libanese leger ook het Nederlands volkslied gespeeld en de Last Post, gevolgd door de op 4 mei gebruikelijke twee minuten stilte. Bijzonder was het voorlezen van een tekst van de scholiere Caroline Steeman die zelf via scouting Nederland ’s avonds op 4 mei op de Dam de herdenking ondersteunde. In Tyre werd haar tekst in het Nederlands voorgelezen door de 16-jarige dochter Meryem van de consulaire van de Nederlandse ambassade Helma Verouden en in het Libanees door de 17-jarige scholiere Sherim Sherazi uit Tyre. De Nederlandse scholiere schreef onder meer: “Bij herdenken moeten we niet alleen stilstaan bij iedereen die is gestorven. We moeten ook stilstaan bij de vraag waarom ze zijn gestorven: ze hebben ons vrijheid gegeven. Vrijheid zit in herdenken.”
Bron http://www.veteranen.nl/nieuws/nws_view.asp?nws_id=505329
Wat al die filmpjes laten zien is NIET hoe al die 21 Nederlandse doden zijn gevallen...
(of 17 doden?) Heeft iemand hier meer informatie over?
(of 17 doden?) Heeft iemand hier meer informatie over?
Qana-ceremonie en presentatie RI JWF-boek
vrijdag, 07 oktober 2011 11:14
Vrijdag 21 oktober zal een bijzondere dag zijn voor het Regiment. Op die dag staan er 2 belangrijke gebeurtenissen op stapel.
Allereerst zal 's middags een ceremonie plaatshebben waarbij door Commandant Landstrijdkrachten, luitenant-generaal R.A.C. Bertholee, een blijk van waardering zal worden uitgereikt naar aanleiding van het incident te Qana in Libanon, 1979. Hij zal dit uitreiken aan de 22 direct betrokkenen, in het bijzijn van hun oude compagniesgenoten van de Acie 79-2.
Na afloop zal een receptie worden gehouden. Tijdens deze receptie staat nog een ander belangrijk evenement gepland, namelijk de presentatie van het nieuwe boek 'Het Regiment Infanterie Johan Willem Friso'. Het oude regimentsboekje stamde uit 1999 en was dus sterk verouderd. De afgelopen maanden is door een aantal leden van de Regimentsraad hard samengewerkt met de auteur, dr. T.W. Brocades Zaalberg, om tot een schitterend, up-to-date exemplaar te komen, welke niet te vergelijken is met het oude exemplaar.
Het eerste exemplaar zal door de directeur van het Nederlands Instituut voor Militaire Historie (NIMH), drs. Kamphuis, worden aangeboden aan Commandant Landstrijdkrachten en de waarnemend Regimentscommandant RI JWF, majoor F. Otsen.
Hieronder volgt een passage uit het boek ‘Vredesmacht in Libanon”, waarin het incident bij Qana staat beschreven.
Het incident bij Qana
Binnen UNIFIL had Fijibatt verreweg de meeste problemen met de armed elements. Dat kwam omdat het bataljonsvak tussen de Tyre Pocket en de IJzeren Driehoek ingeklemd lag, maar ook omdat de Fiji’s, althans overdag, hun taak op de roadblocks erg strikt uitvoerden. Bovendien was hun gedrag soms onvoorspelbaar en zochten zij, anders dan Dutchbatt, vaak de confrontatie op momenten dat onderhandelen nog mogelijk was. Van tijd tot tijd escaleerde de situatie en moest Fijibatt de hulp van de FMR inroepen. Meestal zette de verschijning van deze reserve, mede dankzij de Nederlandse bijdrage daaraan, de argumenten van de UNIFIL-onderhandelaars voldoende kracht bij en keerde de rust terug. Soms dreigde het conflict verder te escaleren, zoals op 22 augustus 1979.
Het incident begon bij een roadblock van de Fiji’s, waar verhitte armed elements het vuur op de VN-militairen openden. In de schotenwisseling die volgde, kwam een officier van de LNM om het leven. Daarop belegerden en beschoten Palestijnse en Libanese strijdgroepen uit de IJzeren Driehoek een groot aantal Fiji-posten. Ook het hoofdkwartier van Fijibatt in Qana werd belaagd. Omdat de situatie verder uit de hand dreigde te lopen, gaf het UNIFIL-hoofdkwartier de aangrenzende bataljons, Dutchbatt en Senbatt, opdracht de Fiji’s te steunen. Het Nederlandse bataljon zette een aantal YP’s in, waaronder twee van de Alpha-compagnie onder leiding van eerste-luitenant A.W. de Bruin. Deze groep kreeg het bevel de Fiji’s op een post ten oosten van Qana te versterken, in een gebied met weinig natuurlijke dekking.
De Nederlandse blauwhelmen, die nauwelijks waren voorbereid op wat komen ging, vertrouwden grotendeels op hun reputatie. Omdat een rendez-vous met de Fiji’s was misgelopen, reden ze zonder actuele informatie over de situatie met open vizier de post tegemoet, De Bruin voorop in een open jeep. Op het moment dat ze bij hun bestemming aankwamen, werden ze door de armed elements onder vuur genomen. Daarbij raakten drie Nederlandse militairen gewond, onder wie De Bruin. Het initiatief lag volledig bij de armed elements; de Dutchbatters konden niet veel meer doen dan dekking zoeken en de tegenstander met klein-kaliber- en .50-vuur op afstand houden, aangezien de YP’s weinig bescherming boden tegen de RPG’s van de PLO. Ook het afvoeren van de gewonden gebeurde onder vuur, waarbij de YP-gewondentransport zelfs met RPG’s werd beschoten. Een UNIFIL-helicopter bracht hen vervolgens in veiligheid.
Tijdens een gevechtspauze wisten de armed elements achtereenvolgens de Fiji’s en de Nederlanders te overrompelen en te ontwapenen. Dat ging bepaald niet zachtzinnig. De VN-militairen werden geschopt en geslagen, en toen zij werden afgevoerd, vuurden de Palestijnen over hun hoofden. In een PLO-kamp beleefden de circa twintig Nederlandse militairen vervolgens enkele bange uren, waarbij een aantal van hen met de dood werd bedreigd en schijnexecuties moest doorstaan. Zij kwamen pas vrij toen de UNIFIL-onderhandelaars een akkoord met de PLO bereikten. De Nederlandse militairen keerden met hun voertuigen naar het Dutchbatt-gebied terug, maar hun wapens, veel uitrustingsstukken en persoonlijke bezittingen bleven, zoals gebruikelijk in dergelijke situaties, bij de PLO achter. Pas later kregen ze die terug. De armed elements leden tijdens de diverse confrontaties van 22 augustus overigens gevoelige verliezen; force commander Erskine schatte het aantal gesneuvelde strijders op vijftien.
Het incident bij Qana, dat pijnlijk duidelijk maakte dat de door de PLO gepredikte medewerking aan UNIFIL als het erop aankwam uit niets dan “loze kreten” bestond, maakte op Dutchbatt diepe indruk en bracht bij velen een “machteloze woede” teweeg. Vooral De Bruin was er ernstig aan toe. Hij raakte voor de rest van zijn leven aan een rolstoel gekluisterd. De Dutchbatt-leiding benadrukte echter dat de Nederlanders zich uitstekend hadden gehouden en dat hen niets te verwijten viel. Op dat oordeel valt wel iets af te dingen, omdat de militairen tamelijk onvoorzichtig in de val van de armed elements waren gelopen. De reacties in de Nederlandse pers waren opmerkelijk lauw. Alleen in de kop ‘Gewonden transport Libanon beschoten’ van de Volkskrant zat enige verontwaardiging besloten. De kranten toonden zich betrokken bij het lot van de gewonde en gevangengenomen militairen, maar berichtten verder in zakelijke bewoordingen over het incident en knoopten er geen algemeen oordeel over de positie van Dutchbatt of UNIFIL aan vast.
De PLO van haar kant beschuldigde Fijibatt ervan het conflict te hebben uitgelokt, maar op het VN-hoofdkwartier in New York toonde men zich tevreden over de robuuste opstelling van UNIFIL. Ondersecretaris-generaal Urquhart schreef aan Erskine: “members of UNIFIL have the right to use their weapons in self-defense (...). It should (...) be made dear that one of UNIFIL’s main tasks is to prevent infiltration of its area of operations, especially by armed personnel and that groups which attempt such infiltration must be held to be prima facie in the wrong. If we were to give up this fundamental principle, we should have no basis at all on which to operate.” Enkele dagen later liepen zeven Fiji-militairen in een hinderlaag, waarbij drie van hen de dood vonden. Hoewel de PLO iedere betrokkenheid ontkende, was iedereen bij UNIFIL ervan overtuigd dat de armed elements op deze wijze wraak namen voor hun verliezen tijdens het incident.
Bron: ‘Vredesmacht in Libanon” De Nederlandse deelname aan UNIFIL 1979-1985. Ben Schoenmaker, Herman Roozenbeek (redactie). © 2004, NIMH, Den Haag. Uitgeverij BOOM, Amsterdam. ISBN: 90 5352 986 1 (bestellen)
vrijdag, 07 oktober 2011 11:14
Vrijdag 21 oktober zal een bijzondere dag zijn voor het Regiment. Op die dag staan er 2 belangrijke gebeurtenissen op stapel.
Allereerst zal 's middags een ceremonie plaatshebben waarbij door Commandant Landstrijdkrachten, luitenant-generaal R.A.C. Bertholee, een blijk van waardering zal worden uitgereikt naar aanleiding van het incident te Qana in Libanon, 1979. Hij zal dit uitreiken aan de 22 direct betrokkenen, in het bijzijn van hun oude compagniesgenoten van de Acie 79-2.
Na afloop zal een receptie worden gehouden. Tijdens deze receptie staat nog een ander belangrijk evenement gepland, namelijk de presentatie van het nieuwe boek 'Het Regiment Infanterie Johan Willem Friso'. Het oude regimentsboekje stamde uit 1999 en was dus sterk verouderd. De afgelopen maanden is door een aantal leden van de Regimentsraad hard samengewerkt met de auteur, dr. T.W. Brocades Zaalberg, om tot een schitterend, up-to-date exemplaar te komen, welke niet te vergelijken is met het oude exemplaar.
Het eerste exemplaar zal door de directeur van het Nederlands Instituut voor Militaire Historie (NIMH), drs. Kamphuis, worden aangeboden aan Commandant Landstrijdkrachten en de waarnemend Regimentscommandant RI JWF, majoor F. Otsen.
Hieronder volgt een passage uit het boek ‘Vredesmacht in Libanon”, waarin het incident bij Qana staat beschreven.
Het incident bij Qana
Binnen UNIFIL had Fijibatt verreweg de meeste problemen met de armed elements. Dat kwam omdat het bataljonsvak tussen de Tyre Pocket en de IJzeren Driehoek ingeklemd lag, maar ook omdat de Fiji’s, althans overdag, hun taak op de roadblocks erg strikt uitvoerden. Bovendien was hun gedrag soms onvoorspelbaar en zochten zij, anders dan Dutchbatt, vaak de confrontatie op momenten dat onderhandelen nog mogelijk was. Van tijd tot tijd escaleerde de situatie en moest Fijibatt de hulp van de FMR inroepen. Meestal zette de verschijning van deze reserve, mede dankzij de Nederlandse bijdrage daaraan, de argumenten van de UNIFIL-onderhandelaars voldoende kracht bij en keerde de rust terug. Soms dreigde het conflict verder te escaleren, zoals op 22 augustus 1979.
Het incident begon bij een roadblock van de Fiji’s, waar verhitte armed elements het vuur op de VN-militairen openden. In de schotenwisseling die volgde, kwam een officier van de LNM om het leven. Daarop belegerden en beschoten Palestijnse en Libanese strijdgroepen uit de IJzeren Driehoek een groot aantal Fiji-posten. Ook het hoofdkwartier van Fijibatt in Qana werd belaagd. Omdat de situatie verder uit de hand dreigde te lopen, gaf het UNIFIL-hoofdkwartier de aangrenzende bataljons, Dutchbatt en Senbatt, opdracht de Fiji’s te steunen. Het Nederlandse bataljon zette een aantal YP’s in, waaronder twee van de Alpha-compagnie onder leiding van eerste-luitenant A.W. de Bruin. Deze groep kreeg het bevel de Fiji’s op een post ten oosten van Qana te versterken, in een gebied met weinig natuurlijke dekking.
De Nederlandse blauwhelmen, die nauwelijks waren voorbereid op wat komen ging, vertrouwden grotendeels op hun reputatie. Omdat een rendez-vous met de Fiji’s was misgelopen, reden ze zonder actuele informatie over de situatie met open vizier de post tegemoet, De Bruin voorop in een open jeep. Op het moment dat ze bij hun bestemming aankwamen, werden ze door de armed elements onder vuur genomen. Daarbij raakten drie Nederlandse militairen gewond, onder wie De Bruin. Het initiatief lag volledig bij de armed elements; de Dutchbatters konden niet veel meer doen dan dekking zoeken en de tegenstander met klein-kaliber- en .50-vuur op afstand houden, aangezien de YP’s weinig bescherming boden tegen de RPG’s van de PLO. Ook het afvoeren van de gewonden gebeurde onder vuur, waarbij de YP-gewondentransport zelfs met RPG’s werd beschoten. Een UNIFIL-helicopter bracht hen vervolgens in veiligheid.
Tijdens een gevechtspauze wisten de armed elements achtereenvolgens de Fiji’s en de Nederlanders te overrompelen en te ontwapenen. Dat ging bepaald niet zachtzinnig. De VN-militairen werden geschopt en geslagen, en toen zij werden afgevoerd, vuurden de Palestijnen over hun hoofden. In een PLO-kamp beleefden de circa twintig Nederlandse militairen vervolgens enkele bange uren, waarbij een aantal van hen met de dood werd bedreigd en schijnexecuties moest doorstaan. Zij kwamen pas vrij toen de UNIFIL-onderhandelaars een akkoord met de PLO bereikten. De Nederlandse militairen keerden met hun voertuigen naar het Dutchbatt-gebied terug, maar hun wapens, veel uitrustingsstukken en persoonlijke bezittingen bleven, zoals gebruikelijk in dergelijke situaties, bij de PLO achter. Pas later kregen ze die terug. De armed elements leden tijdens de diverse confrontaties van 22 augustus overigens gevoelige verliezen; force commander Erskine schatte het aantal gesneuvelde strijders op vijftien.
Het incident bij Qana, dat pijnlijk duidelijk maakte dat de door de PLO gepredikte medewerking aan UNIFIL als het erop aankwam uit niets dan “loze kreten” bestond, maakte op Dutchbatt diepe indruk en bracht bij velen een “machteloze woede” teweeg. Vooral De Bruin was er ernstig aan toe. Hij raakte voor de rest van zijn leven aan een rolstoel gekluisterd. De Dutchbatt-leiding benadrukte echter dat de Nederlanders zich uitstekend hadden gehouden en dat hen niets te verwijten viel. Op dat oordeel valt wel iets af te dingen, omdat de militairen tamelijk onvoorzichtig in de val van de armed elements waren gelopen. De reacties in de Nederlandse pers waren opmerkelijk lauw. Alleen in de kop ‘Gewonden transport Libanon beschoten’ van de Volkskrant zat enige verontwaardiging besloten. De kranten toonden zich betrokken bij het lot van de gewonde en gevangengenomen militairen, maar berichtten verder in zakelijke bewoordingen over het incident en knoopten er geen algemeen oordeel over de positie van Dutchbatt of UNIFIL aan vast.
De PLO van haar kant beschuldigde Fijibatt ervan het conflict te hebben uitgelokt, maar op het VN-hoofdkwartier in New York toonde men zich tevreden over de robuuste opstelling van UNIFIL. Ondersecretaris-generaal Urquhart schreef aan Erskine: “members of UNIFIL have the right to use their weapons in self-defense (...). It should (...) be made dear that one of UNIFIL’s main tasks is to prevent infiltration of its area of operations, especially by armed personnel and that groups which attempt such infiltration must be held to be prima facie in the wrong. If we were to give up this fundamental principle, we should have no basis at all on which to operate.” Enkele dagen later liepen zeven Fiji-militairen in een hinderlaag, waarbij drie van hen de dood vonden. Hoewel de PLO iedere betrokkenheid ontkende, was iedereen bij UNIFIL ervan overtuigd dat de armed elements op deze wijze wraak namen voor hun verliezen tijdens het incident.
Bron: ‘Vredesmacht in Libanon” De Nederlandse deelname aan UNIFIL 1979-1985. Ben Schoenmaker, Herman Roozenbeek (redactie). © 2004, NIMH, Den Haag. Uitgeverij BOOM, Amsterdam. ISBN: 90 5352 986 1 (bestellen)
Gevallen Nederlanders herdacht in Libanon
Voor het eerst zijn de Nederlandse UNIFIL-soldaten herdacht die omkwamen tijdens hun vredesmissie in Libanon. In de zuidelijke havenstad Tyre werd twee minuten stilte gehouden. 'Libanon hoort nu ook thuis in het rijtje landen met een dodenherdenking.'
Alle burgers en militairen die tijdens de Tweede Wereldoorlog of daarna bij gevechtshandelingen zijn omgekomen worden op 4 mei herdacht op de Dam in Amsterdam. 'De gevallenen in Libanon horen daar ook bij', zegt ambassadeur Hero de Boer. Hij staat in de brandende ochtendzon op het pleintje voor het UNIFIL-monument in Tyre.
'Uw rol was belangrijk ter handhaving van de vrede en de nationale eenheid van dit land. Gelukkig overleefde u deze periode. Maar laten wij de gevallenen nimmer vergeten.' De ambassadeur kijkt naar de veertien Libanonveteranen die voor deze gelegenheid uit Nederland zijn overgekomen.
Jong en slecht voorbereid
Nadat het kabinet Van Agt begin 1979 het verzoek kreeg om soldaten te leveren voor de United Nations Interim Force in Lebanon (UNIFIL), gingen tot 1985 in totaal zo’n 8600 Nederlandse militairen naar het land. Ze waren jong en slecht voorbereid op de eerste grote vredesmissie waar Nederland aan deelnam.
Negen van hen kwamen om het leven. 'Gelokt door het beeld van strandvakantie en avontuur kwamen jullie hier terecht. De realiteit was heel anders', zegt de geestelijk verzorger die is meegereisd met het gezelschap. Meer dan tien procent van de 'Unifillers’ kwam terug met posttraumatische stress syndroom (PTSS).
Kippenvel
'Dit zijn kippenvel-momenten. Hier doe je het voor', zegt Chris van Laarhoven na afloop van de herdenkingsceremonie. Hij is Libanonveteraan en oprichter van de stichting 'Weerzien met Libanon’. 'Dit is erkenning op een andere manier. Libanon hoort nu thuis in het rijtje landen waar herdacht wordt.'
Hij heeft tijdens de twee minuten stilte niet aan een specifiek persoon gedacht, zegt hij: 'Er zijn negen mannen omgekomen, maar eigenlijk zijn het er veel meer. Er zijn er genoeg die daarna in Nederland zelfmoord hebben gepleegd of die thuis nog altijd in de zeik zitten door wat ze hebben meegemaakt.'
Van Laarhoven weet zelf maar al te goed wat de impact van de Libanon missie kan zijn. Als ambulancechauffeur verkeerde hij vaak in hele heftige situaties. Na zijn terugkeer ontwikkelde ook hij PTSS. Hij raakte zijn werk en zijn gezin kwijt en zat jarenlang in de put.
Geen trauma
Anderen hebben minder last van hun tijd hier. 'Ik was al jaren enorm aan het twijfelen. Heb ik wel zin om te gaan?' vertelt Bert Meijer. Hij was in 1979 vijf maanden in Libanon gestationeerd en is nu met zijn vrouw voor de eerste keer terug.
'Na mijn terugkomst heb ik mijn foto’s in een fotoboek geplakt en daarna heb ik er nog maar weinig aan gedacht. Acht jaar geleden schreef mijn zoon een opstel over een Libanese vluchteling in Nederland. Toen kwam het toch ineens allemaal weer naar boven.'
Terug in de tijd
Als korporaal-waterzuiveraar maakte Meijer relatief weinig gevaarlijke situaties mee. In tegenstelling tot veel andere Libanon-veteranen heeft hij geen trauma opgelopen. 'En het drinkwater was hier prima, dus ik heb geen druppel hoeven te zuiveren.'
Na zijn aankomst op het vliegveld kwamen er wel allerlei gevoelens los. 'Het is alsof je dertig jaar terug gaat.' Op het programma staat nog een tour van heel Libanon. 'Dit moet een fantastisch land zijn. Ons leefgebied bestond uit een paar vierkante kilometer. Ik ga nu plaatsen zien waar ik toen niet kon komen.
Biertje
'De verhalen komen de komende dagen', weet Van Laarhoven die regelmatig Libanonreizen voor veteranen organiseert. ''s Avonds met een biertje vinden ze elkaar en dan komen ze los. Tijdens de vorige reis zijn er een paar volledig door het lint gegaan. Die zitten nu in behandeling.'
Bron: http://www.rnw.nl/nederla(...)ers-herdacht-libanon
Voor het eerst zijn de Nederlandse UNIFIL-soldaten herdacht die omkwamen tijdens hun vredesmissie in Libanon. In de zuidelijke havenstad Tyre werd twee minuten stilte gehouden. 'Libanon hoort nu ook thuis in het rijtje landen met een dodenherdenking.'
Alle burgers en militairen die tijdens de Tweede Wereldoorlog of daarna bij gevechtshandelingen zijn omgekomen worden op 4 mei herdacht op de Dam in Amsterdam. 'De gevallenen in Libanon horen daar ook bij', zegt ambassadeur Hero de Boer. Hij staat in de brandende ochtendzon op het pleintje voor het UNIFIL-monument in Tyre.
'Uw rol was belangrijk ter handhaving van de vrede en de nationale eenheid van dit land. Gelukkig overleefde u deze periode. Maar laten wij de gevallenen nimmer vergeten.' De ambassadeur kijkt naar de veertien Libanonveteranen die voor deze gelegenheid uit Nederland zijn overgekomen.
Jong en slecht voorbereid
Nadat het kabinet Van Agt begin 1979 het verzoek kreeg om soldaten te leveren voor de United Nations Interim Force in Lebanon (UNIFIL), gingen tot 1985 in totaal zo’n 8600 Nederlandse militairen naar het land. Ze waren jong en slecht voorbereid op de eerste grote vredesmissie waar Nederland aan deelnam.
Negen van hen kwamen om het leven. 'Gelokt door het beeld van strandvakantie en avontuur kwamen jullie hier terecht. De realiteit was heel anders', zegt de geestelijk verzorger die is meegereisd met het gezelschap. Meer dan tien procent van de 'Unifillers’ kwam terug met posttraumatische stress syndroom (PTSS).
Kippenvel
'Dit zijn kippenvel-momenten. Hier doe je het voor', zegt Chris van Laarhoven na afloop van de herdenkingsceremonie. Hij is Libanonveteraan en oprichter van de stichting 'Weerzien met Libanon’. 'Dit is erkenning op een andere manier. Libanon hoort nu thuis in het rijtje landen waar herdacht wordt.'
Hij heeft tijdens de twee minuten stilte niet aan een specifiek persoon gedacht, zegt hij: 'Er zijn negen mannen omgekomen, maar eigenlijk zijn het er veel meer. Er zijn er genoeg die daarna in Nederland zelfmoord hebben gepleegd of die thuis nog altijd in de zeik zitten door wat ze hebben meegemaakt.'
Van Laarhoven weet zelf maar al te goed wat de impact van de Libanon missie kan zijn. Als ambulancechauffeur verkeerde hij vaak in hele heftige situaties. Na zijn terugkeer ontwikkelde ook hij PTSS. Hij raakte zijn werk en zijn gezin kwijt en zat jarenlang in de put.
Geen trauma
Anderen hebben minder last van hun tijd hier. 'Ik was al jaren enorm aan het twijfelen. Heb ik wel zin om te gaan?' vertelt Bert Meijer. Hij was in 1979 vijf maanden in Libanon gestationeerd en is nu met zijn vrouw voor de eerste keer terug.
'Na mijn terugkomst heb ik mijn foto’s in een fotoboek geplakt en daarna heb ik er nog maar weinig aan gedacht. Acht jaar geleden schreef mijn zoon een opstel over een Libanese vluchteling in Nederland. Toen kwam het toch ineens allemaal weer naar boven.'
Terug in de tijd
Als korporaal-waterzuiveraar maakte Meijer relatief weinig gevaarlijke situaties mee. In tegenstelling tot veel andere Libanon-veteranen heeft hij geen trauma opgelopen. 'En het drinkwater was hier prima, dus ik heb geen druppel hoeven te zuiveren.'
Na zijn aankomst op het vliegveld kwamen er wel allerlei gevoelens los. 'Het is alsof je dertig jaar terug gaat.' Op het programma staat nog een tour van heel Libanon. 'Dit moet een fantastisch land zijn. Ons leefgebied bestond uit een paar vierkante kilometer. Ik ga nu plaatsen zien waar ik toen niet kon komen.
Biertje
'De verhalen komen de komende dagen', weet Van Laarhoven die regelmatig Libanonreizen voor veteranen organiseert. ''s Avonds met een biertje vinden ze elkaar en dan komen ze los. Tijdens de vorige reis zijn er een paar volledig door het lint gegaan. Die zitten nu in behandeling.'
Bron: http://www.rnw.nl/nederla(...)ers-herdacht-libanon
Ik zie maar 9 op de lijst staan?quote:Op maandag 16 januari 2012 04:24 schreef BradleyQ het volgende:
Wat al die filmpjes laten zien is NIET hoe al die 21 Nederlandse doden zijn gevallen...
(of 17 doden?) Heeft iemand hier meer informatie over?
http://nl.wikipedia.org/w(...)ens_een_vredesmissie
Ik weet ook niet precies hoeveel militairen zijn gesneuveld, maar meer dan 20 lijkt me erg veel.quote:
[..]
Ik zie maar 9 op de lijst staan?
http://nl.wikipedia.org/w(...)ens_een_vredesmissie
Ik kan ook nergens vinden waaraan ze gestorven zijn.quote:
[..]
Ik weet ook niet precies hoeveel militairen zijn gesneuveld, maar meer dan 20 lijkt me erg veel.
Ik heb begrepen uit een betrouwbare bron dat er sprake was van een zogenaamde afgeschreven eenheid die in de laatste periode verliezen heeft geleden... En die defensie verzwijgt.quote:
[..]
Ik zie maar 9 op de lijst staan?
http://nl.wikipedia.org/w(...)ens_een_vredesmissie
Waarom denk je dan al die blauwhelmen in de ijzeren driehoek? Zodat de zware jongens ongezien hun werk konden doen...
Kun je daar wat meer over kwijt? want je maakt me nieuwgierig wat die eenheid dan was.quote:Op dinsdag 17 januari 2012 04:07 schreef BradleyQ het volgende:
[..]
Ik heb begrepen uit een betrouwbare bron dat er sprake was van een zogenaamde afgeschreven eenheid die in de laatste periode verliezen heeft geleden... En die defensie verzwijgt.
Waarom denk je dan al die blauwhelmen in de ijzeren driehoek? Zodat de zware jongens ongezien hun werk konden doen...
Ik heb alleen een bron van binnen het leger, geen schriftelijke bron.
Maar da's ook niet zo raar, als je je bedenkt dat defensie zelfs al verzwijgt wat Dutchbatt gezien heeft mbt het opblazen van lijken van de PLO door de Israeli's in hun gebied.
Als dit inderdaad een black-op was of een doodseskader (van de Nederlanders), dan zal daar ook geen schriftelijke bron van zijn.
Het blijft dus gissen, maar ik geloof dat het wel een onderdeel was van het 44e.
Maar dan een "afgeschreven" onderdeel van...
Maar da's ook niet zo raar, als je je bedenkt dat defensie zelfs al verzwijgt wat Dutchbatt gezien heeft mbt het opblazen van lijken van de PLO door de Israeli's in hun gebied.
Als dit inderdaad een black-op was of een doodseskader (van de Nederlanders), dan zal daar ook geen schriftelijke bron van zijn.
Het blijft dus gissen, maar ik geloof dat het wel een onderdeel was van het 44e.
Maar dan een "afgeschreven" onderdeel van...
Dat eerste lijkt me niet zo raar.quote:
Ik heb alleen een bron van binnen het leger, geen schriftelijke bron.
Maar da's ook niet zo raar, als je je bedenkt dat defensie zelfs al verzwijgt wat Dutchbatt gezien heeft mbt het opblazen van lijken van de PLO door de Israeli's in hun gebied.
Als dit inderdaad een black-op was of een doodseskader (van de Nederlanders), dan zal daar ook geen schriftelijke bron van zijn.
Het blijft dus gissen, maar ik geloof dat het wel een onderdeel was van het 44e.
Maar dan een "afgeschreven" onderdeel van...
Van dat doodseskader wil ik wat meer horen, wat was dat dan, wat deden ze?
Geen idee. Misschien kom ik daar nog achter.quote:
[..]
Van dat doodseskader wil ik wat meer horen, wat was dat dan, wat deden ze?
Maar o.a. dat gedoe met die lijken in PLO gebied heeft daar mee te maken.
Het lijkt mij een beetje een 'broodje aap' verhaal.quote:
[..]
Geen idee. Misschien kom ik daar nog achter.
Maar o.a. dat gedoe met die lijken in PLO gebied heeft daar mee te maken.
Het lijkt mij ook wel. Misschien Harry van Bommel wat kamervragen laten stellen?quote:
[..]
Het lijkt mij een beetje een 'broodje aap' verhaal.
Op 
Ik heb nog eens gezocht, maar ik kon ook niets vinden, ik zal eens vragen als ik iemand tegenkom van de UNIFIL.
|
|
