Psychologie studenten vaak ook beschadigd door jeugd/ervaringen

quote:

Op donderdag 30 december 2010 09:20 schreef Re het volgende:

[..]

als de gediagnoseerde ziekte onder controle is, waarom niet? maar ligt natuurlijk ook aan de stoornis, de ene is wat ingrijpender dan de andere

Ik had het eerder over gevallen waarbij de ziekte, zoals jij dat noemt, niet onder controle is, of onder controle lijkt maar het niet is. Wanneer is het moment dat je moet zeggen 'ik moet stoppen' of dat anderen zeggen 'stop ermee' ?

quote:

Op donderdag 30 december 2010 13:56 schreef honne het volgende:
Ik denk wel dat als je zelf bepaalde ervaringen hebt van vroeger dat je wel een antenne/vermogen hebt om dingen aan te voelen en te helpen.
(Tenminste als ze zelf niet met trauma's zijn blijven rondlopen ).

Wat zij zegt. .
Dit vermogen kan me dunkt zeker een voordeel zijn. .

quote:

Op vrijdag 24 december 2010 10:24 schreef Lluijt het volgende:
Onderzoekt toont aan dat 50% van alle psychologie studenten zelf eigenlijk ook enorm beschadigd zijn, en dit vaak de reden is dat ze die studie doen.

Meningen?

TS begint; logisch, je zit toch met vragen, en psychologie is DE plek om iets over jezelf en de andere psyche te leren.
Komt ook nog bij dat als je zelf beschadigd bent je je goed in kunt leven in anderen, en je daardoor dus een goede psychologe zou kunnen zijn, je het fijn vind om mensen te helpen.

P.s. mensen die zich gaan lopen verdedigen omdat ze psychologie studeren, en zelf nog niet hun verleden hebben geaccepteerd; niet reageren, want daar ga ik niet op terug quoten natuurlijk

Er zit ook iets van veiligheid in de studie psychologie; immers in een samenleving waar men met woorden vecht, elkaar probeert geestelijk te domineren en emotioneel te manipuleren is een diploma in psychologie een goed schild en geeft veel zelfvertrouwen wetende dat je bij een heel leger mensen hoort die allemaal min of meer hetzelfde gedachtegoed aanhangen (stromingen binnen psychologie buiten beschouwing latend).

Dat er mensen komen bij de psycholoog die niet weten hoe ze ergens mee om moeten gaan en de psycholoog als een guru behandelen versterkt het zelfvertrouwen alleen maar, dan is er nog een extra privilege om in het leven van een ander te mogen kijken wat het relativeren van de psycholoog zijn/haar eigen problemen alleen maar makkelijker maakt.

Als laatste zijn er dan nog die psychologen die liever met andermans' problemen bezig zijn dan met hun eigen, immers, als je volleerd psycholoog bent dan weet je toch hoe je geestelijk dient te leven en over de samenleving en diens problematiek hoort te denken, het kan toch niet zo zijn dat de geneesheer zelf ziek is? De inkomsten zijn er immers aan verbonden, als men niet gelooft dat je zelf 100% bent dan kan het zijn dat het je geld kost, dan komt het huisje beestje boompje plaatje in het gedrang en dat kan natuurlijk niet. Je kunt immers niet anderen helpen of genezen van hun geestelijke/emotionele problemen als je zelf niet 100% vrij van problemen bent.

Generaliserend natuurlijk, niet alle psychologen zijn zo gelukkig.

Ik vraag me af of je als psycholoog wel gelukkiger bent dan iemand als laten we zeggen, mijn moeder . Als je dagelijks met mensen te maken hebt die negatief in het leven staan, dan vraag ik me af of je dat niet overneemt? Natuurlijk word je er in getraind om daarvan afstand te nemen, maar als je 8 uur per dag zo'n 'rol' moet spelen dan speel je die rol ook gauw in het dagelijks leven, en neem je afstand van alles.

quote:

Op woensdag 29 december 2010 22:24 schreef CupCakeCutie het volgende:
Een meid die ik ken had al op haar 17e een nosejob omdat ze hem "raar"vond, heeft een eetstoornis, is jaloers, roddelt over iedereen en is enorm perfectionistisch. en zij doet psychologie.

Ik ken iemand die afgestudeerd is in psychologie. We hadden het toen over de film Brokeback Mountain, en ze was er zo lyrisch over omdat die film haar beeld over homo's helemaal had bijgesteld. Want ze wist niet dat homo's ook echt verliefd konden worden, want ze dacht dat het bij hen alleen om seks ging. Gelukkig is ze niet echt psycholoog geworden. Je zal maar met je geaardheid worstelen, en haar als psycholoog toegewezen krijgen.

quote:

Op donderdag 30 december 2010 14:53 schreef Kroketvulling het volgende:

[..]

Ik ken iemand die afgestudeerd is in psychologie. We hadden het toen over de film Brokeback Mountain, en ze was er zo lyrisch over omdat die film haar beeld over homo's helemaal had bijgesteld. Want ze wist niet dat homo's ook echt verliefd konden worden, want ze dacht dat het bij hen alleen om seks ging. Gelukkig is ze niet echt psycholoog geworden. Je zal maar met je geaardheid worstelen, en haar als psycholoog toegewezen krijgen.

quote:

Op donderdag 30 december 2010 14:35 schreef Maanvis het volgende:
Ik vraag me af of je als psycholoog wel gelukkiger bent dan iemand als laten we zeggen, mijn moeder . Als je dagelijks met mensen te maken hebt die negatief in het leven staan, dan vraag ik me af of je dat niet overneemt? Natuurlijk word je er in getraind om daarvan afstand te nemen, maar als je 8 uur per dag zo'n 'rol' moet spelen dan speel je die rol ook gauw in het dagelijks leven, en neem je afstand van alles.

Na werktijd er niet meer aan denken etc Zo gemakelijk zal het wel niet altijd gaan

quote:

Op donderdag 30 december 2010 14:04 schreef Maanvis het volgende:

[..]

Ik had het eerder over gevallen waarbij de ziekte, zoals jij dat noemt, niet onder controle is, of onder controle lijkt maar het niet is. Wanneer is het moment dat je moet zeggen 'ik moet stoppen' of dat anderen zeggen 'stop ermee' ?

een huisarts met de griep werkt ook door denk je? Een neuroloog met Alzheimer?

quote:

Op donderdag 30 december 2010 17:11 schreef Re het volgende:

[..]

een huisarts met de griep werkt ook door denk je? Een neuroloog met Alzheimer?

Dat zijn zichtbare situaties waarbij de 'ziekte' speelt. Psychisch is dat moeilijker waarneembaar c.q. niet waar te nemen.....

quote:

Op donderdag 30 december 2010 17:11 schreef Re het volgende:

[..]

een huisarts met de griep werkt ook door denk je? Een neuroloog met Alzheimer?

Dat zijn lichamelijke ziektes en da's heel anders. Als een patiënt de dokter weg ziet rennen om te kotsen en hem lijkbleek terug ziet komen dan zegt de patiënt, joh ga naar huis, als een neuroloog met alzheimer telkens vanalles vergeet, dan zegt de assistente joh is het nou wel zo'n goed idee om door te gaan, maar als een depressieve psychiater tegen een depressieve patiënt zegt dat het leven niets voorstelt, dan lijkt me niet dat de patiënt of iemand anders dan zegt hey joh stop eens .

quote:

Op donderdag 30 december 2010 18:32 schreef Maanvis het volgende:

[..]
maar als een depressieve psychiater tegen een depressieve patiënt zegt dat het leven niets voorstelt, dan lijkt me niet dat de patiënt of iemand anders dan zegt hey joh stop eens .

Daarvoor is intervisie in het leven geroepen

Alsof een psychiater uberhaupt aan het werk zou blijven als hij zelf depressief is Die kans is wel heel gering.

Ik heb met een arbeidspsycholoog te maken gehad die zelf in een zeer zware burnout terecht kwam.

quote:

Op vrijdag 31 december 2010 10:54 schreef Modus het volgende:
Ik heb met een arbeidspsycholoog te maken gehad die zelf in een zeer zware burnout terecht kwam.

Sja ik vind dat eigenlijk allemaal niet zoveel zeggen. Ik denk dat je prima kunt weten wat verstandig is, en iemand goed kunt adviseren, en zelf toch dezelfde fout kunt maken. Dat je weet wat goed is, wil nog niet zeggen dat je het zelf ook doet.

Wie is er niet beschadigd? Komt iedereen dat niet tegen in zijn of haar leven? Afwijzing, bedrog en meer van dat soort karaktervormende ervaringen?

Er zijn enorm veel mensen die psychologie en psychiatrie studeren en die denken vaak goed mensente kunnen helpen terwijl ze vaak zichzelf niet eens kunnen helpen (maar je focus
leggen op anderen is natuurlijk zoveel makkelijker omdat je dan je eigen problemen
lagere prioriteit kan geven)... Dat is hetzelfde als het bankboekje van een bedrijf
beheren als je je eigen administratie niet eens op orde kan houden...

Denken dat het analyseren van allerlei issues jezelf kan helpen in het analyseren van
jezelf kan je een hele verkeerde richting opsturen... Ook hebben veel psychologie
studenten een handje van anderen te analyseren en heel snel conclusies te trekken
en mensen in hokjes te stoppen, dit is heel irritant en vaak zitten ze er zo hard naast
omdat ze niet op de hoogte zijn van (en geinteresseerd zijn in) ervaringen/geschiedenis/
leefsituatie etc...

quote:

Op vrijdag 31 december 2010 11:26 schreef caroline88 het volgende:
Wie is er niet beschadigd? Komt iedereen dat niet tegen in zijn of haar leven? Afwijzing, bedrog en meer van dat soort karaktervormende ervaringen?

Denk het wel ja

Werken als psycholoog lijkt me echt dodelijk vermoeiend.. 8 uur per dag grote en kleine problemen van mensen aanhoren ga dr maar aan zitten. En je kan het ook niet maken om heel ongeintreseerd te zijn. Studie zelf lijkt me wel interessant.

is het niet wat naief van velen hier om te denken dat de psychiatrie zijn eigen problemen openbaar maakt of zelfs ziet?

Kijk eens wat een psycholoog aan inkomen heeft en wat die daarvoor doet.

Als het niet zo triest was lachte je jezelf een ongeluk.

Dit hele topic maakt precies duidelijk wat de TS bedoelt.

Het is duidelijk wie zichzelf hier voor lul zetten en dat is mijns inziens niet TS.

Als psychologiestudent kan ik best beamen dat inderdaad een aardig percentage persoonlijke problemen heeft. Maar 50% is voor mij wel een absurd percentage, zeker in de hogere jaren. Vaak worden de mensen die hun eigen verleden / problemen niet verwerkt hebben, vanzelf in het eerste jaar eruit gefilterd. Het is een sociale studie, waarbij word verwacht dat je om kan gaan met je eigen gevoelens, ideeën en wensen. Kun je dat niet, dan val je toch op een gegeven moment door de mand.

Vaak worden, voor mijn gevoel, interesse voor een studie gewekt door eerdere ervaringen en interesses. Ik heb hiervoor een managementstudie gedaan, omdat mijn familie van mijn vaders kant allemaal in het hoger management werken. Mijn ex heeft weer bijvoorbeeld een medische studie achter de rug, omdat haar familie allemaal in de zorg werkt. Je gaat niet iets studeren waar je niks van kent. Er moet iets zijn wat je interesse 'triggert'.

Een gedeelte van de psychologiestudenten zijn voor mijn gevoel getriggert door hun persoonlijke verleden (zowel mensen die dat goed hebben afgesloten of er nog mee om moeten leren gaan). Overigens zijn er ook genoeg studenten die wel goed met hun verleden om kunnen gaan en zelfs als verrijking gebruiken.

Daarnaast heeft iedereen wel persoonlijke problemen. 1 op 3 Nederlanders zal in zijn of haar leven klinisch depressief worden. 1 op de 10 heeft psychische stoornis die permanent voor moeite in het sociale verkeer zorgt en bijna de helft van Nederlanders heeft het gevoel dat hij of zij niet uit zijn of haar leven haalt wat mogelijk is. Een grote groep piekert in bed en bijna 1,2 miljoen Nederlanders slikte vorig jaar wel eens een benzo.

Wat ik hiermee wil zeggen? Dat bijna iedereen wel één of ander sociaal of psychisch probleem in zijn of haar leven zal meemaken. Verwachten dat psychologen, die samen met psychiaters, maatschappelijk werkers en dergelijke boven dit staan, is onrealistisch. Huisartsen worden ook wel eens ziek of hebben overgewicht, maar helpen ook patiënten.

Het is dus juist niet zoals Paperrose zegt, dat je niet mensen kan helpen als je zelfs ook wel eens moeilijk hebt. Een bankrekening bijhouden is gewoon stelselmatig je schema invullen en data verzamelen, zolang je dat trouw doet kan er weinig fout gaan. Persoonlijke problemen daarentegen kan je nooit uitsluiten, daarvoor zijn veels te veel factoren betrokken. Ook bij ons overlijden ouders, gaan relaties uit, krijgen we last van winterdepressies en dergelijke.

Je mag wel verwachten dat een psycholoog / psychiater wel capabel genoeg is om met die problemen om te gaan en zijn of haar werk er zo min mogelijk door laat beïnvloeden. Bovendien zijn de psychologen die de meeste mensen hier in gedachten hebben, GZ-psychologen, ook nog eens verplicht om tijdens hun master meer dan 1000 uur onder supervisie te werken. Als je dan nog niet met je problemen om kan gaan, val je daar geheid door de mand.

[ Bericht 4% gewijzigd door Woeste_Woerd op 03-01-2011 09:05:21 ]

Maar stel dat veel psychologiestudenten in hun jeugd beschadigd zijn: wat dan nog?
Maakt dat ze slechte psychologen?

Behoorlijk veel mensen hebben baat bij een (goede) psycholoog. En misschien hebben psychologen doordat ze in hun jeugd 'beschadigd' zijn juist een antenne voor bepaalde dingen.

Overigens denk ik dat alles je deze hypothese zou testen, je niet op een verschil uit zou komen.

Bron

En, als psychologie student zie je natuurlijk overal problemen. Net zoals een journalistiek student overal nieuws in ziet.

Ik ben er wel zo een die je als enorm beschadigd zou kunnen aanmerken. Ik heb daarom ook besloten niet de klinische kant op te gaan. Ben bang dat ik het anders me teveel aantrek, emotioneel word, of onbewust denk te weten hoe de client iets ervaart terwijl natuurlijk hoe diegene bijv. misbruik ervaart heel anders kan zijn dan hoe ik het ervaren heb.

Er zijn zat richtingen die je op kunt waarbij je als psycholoog geen donder te maken hebt met dat standaardbeeld van 'mensen helpen'.