Aaah wat is dit eng om te doen! Be gentle
Mijn naam is Nancy, en ik woon in Delft (oftewel plat gezegd: Delluft
). Ik ben daar ook geboren op 31 mei 1985. Mijn moeder was huismoeder, mijn vader was directeur van een aantal videoteken (tot ongeveer 2001). Ik ben de jongste van 4 kinderen, een latertje want mijn zussen zijn 6 en 10 jaar ouder, en mijn broer is 12 jaar ouder dan ik.
Ik was een buitenbeentje vroeger, een heel verlegen meisje.
Ik kon niet zo goed praten, en daardoor werd ik erg gepest toen ik op net op de basisschool zat. Mijn moeder ging met mij naar de logopedist & naar diverse artsen om te kijken wat er met mij aan de hand was.
Niets hielp, en vanaf mijn 6e ging ik naar een school voor speciaal onderwijs in Den Haag.
Daar heb ik een hele fijne tijd gehad,en na 3 jaar zat ik weer op basisschool-niveau, dus ging ik ook weer terug naar een 'normale' basisschool.
Toen ik 12 was, leerde ik iemand kennen op internet, hij was een stuk ouder, precies 9 jaar ouder (ook van 31 mei
) . We werden goede vrienden, en chatten veel met elkaar.
Een paar jaar later (ik was 14 en zat inmiddels op de middelbare school) hebben we een relatie gekregen.
Mijn ouders en familie flipten totaal natuurlijk, zeker omdat ik stiekem afsprak met hem (wel altijd in het openbaar). Nu ik erover nadenk snap ik waarom ze zo boos waren, en hoe verkeerd dit had kunnen aflopen
Ik mocht hem een tijd niet zien, en na een paar maanden is hij uitgenodigd door mijn ouders voor een 'officiële' kennismaking.
Dit ging erg goed, en ik mocht hem onder toezicht vaker zien.
Even de drama van mijn 16e t/m mijn 18e jaar samengevat. gewoon omdat ik er niet teveel aandacht aan wil besteden, maar omdat dit mij wel gedeeltelijk gevormd heeft:
Vanaf mijn 16e werd mijn vriend ziek; hij kreeg de ziekte van Pfeiffer. Hij heeft het flink te pakken: een paar jaar uit de running + een burnout doordat het niet op tijd door zijn huisarts herkend werd.
In het laatste jaar op de HAVO (5 Havo dus) hebben 2 meiden binnen een maand na elkaar zelfmoord gepleegd; de 1 heeft bij mij in de klas gezeten, de ander was een vriendin. Ik had haar de week ervoor nog gezien.
Op 12 Juni in dat zelfde jaar hoorde ik dat ik geslaagd was. Op 15 juni werd kanker bij mijn oma geconstateerd. Op de 25e is ze overleden en op de 26e was mijn diploma uitreiking. Mijn diploma was niet in orde, dus ik kreeg een nieuwe op 3 juli: een dag na de begrafenis van mijn oma.
Gelukkig ging het daarna een stuk beter. Ik ging samenwerken met mijn vader en zus in een nieuw bedrijfje. Ik haalde mijn rijbewijs en ik ging met mijn vriend samenwonen.
Mijn moeder ging ook meehelpen, en sindsdien hebben we een echt familiebedrijfje.
Misschien komt het omdat ik al een tijdje een relatie heb, maar ik wilde eigenlijk al vanaf mijn 16e een kindje hebben. Dat hebben we niet gedaan, want we vonden het allebei erg belangrijk om een goede basis voor de kleine te hebben (geld, huis enz.)
Eigenlijk hadden we alles al toen ik 21 was, maar mijn vriend was er nog niet klaar voor (ondanks dat hij al 30 was inmiddels). Het was achteraf gezien ook beter dat we niet in ons vorige huis zijn begonnen met het beginnen van ons gezin; het huis was oud, tochtig, en ik durfde op een gegeven moment niet alleen over straat i.v.m. hangjongeren voor het huis.
Twee jaar geleden kregen we de kans om met korting een appartement te kopen. Deze kans hebben wij direct gegrepen natuurlijk! Het is dicht bij het centrum en de buurt is ook een heel stuk beter
Mijn eierstokken waren al een tijdje aan het rammelen (lol), maar de angst voor het vaderschap ('Zijn wij dadelijk wel goede ouders?') hield mijn vriend nog steeds tegen.
Onderwijl raakte mijn nichtje (die tevens ook mijn beste vriendin is) zwanger. Het was heel erg moeilijk om haar te feliciteren, omdat ik zelf al zo lang verlangde naar een kind. Ik wilde ook erg graag samen met haar zwanger zijn, en had het idee dat dit niet meer zou lukken.
Op een gegeven moment was ik het zat, hij moest een keuze maken: of kinderen, of ik ga verder met mijn leven (hoe zielsveel ik ook van hem hield). Hij zette zich gelukkig over zijn angst heen, en ik was binnen no-time zwanger
Mijn nicht en ik waren toch mooi nog 24 weken samen zwanger
Mijn zwangerschap verliep voorspoedig, en op 12 mei 2011 hebben wij een prachtige dochter gekregen! Voor het bevallingsverhaal moet je maar in het daarvoor gemaakte topic kijken
Mijn vriend is erg blij dat we de stap toch hebben gezet en niet nog langer hebben gewacht
(het is hem geraden ook!
)
Even de rest van het vragenlijstje afgaan:
Mijn hobbies/passies: internetten (duh), koken, zingen, muziek luisteren en tekenen. Ik verzamel oude homecomputers/spelcomputers zoals commodore, atari, sega en nintendo (hoewel ik er al een flink aantal heb verkocht om de kamer vrij te maken voor Larissa).
Je kan mij wakker maken voor: hachee en chocola
Ik ben op dit moment aan het lezen:
Becca Fitzpatrick: Hush (ik heb geen idee welke kant dit verhaal op gaat, het lijkt tot nu toe een beetje op Twilight).
Mijn favoriete film is: Labyrinth (met David Bowie
)
Wat is de leukste uitspraak die je in tijden hebt gehoord (mag van je kinderen zijn of als je nog geen kinderen hebt van je buurman of buurvrouw etc):
Omdat ik 's avonds ben bevallen van Larissa, konden mijn nichtje en neefje niet gelijk komen kijken, alleen mijn zus kwam. Mijn nichtje (8 jaar) was behooooorlijk boos: “Het is niet eerlijk! Ik heb het meeste recht om haar te zien, want IK keek er het meeste naar uit!” stamp stamp!
En dan de vraag van Danic:
Hoe bevalt het moederschap na 5 maanden?
Wel zwaarder dan dat ik dacht, ondanks dat ik vanaf mijn 16e al een kleintje wilde hebben. Maar voor zo'n prachtige glimlach en adorerende blik van mijn dochter doe ik alles
Ik hoop dat ik alles heb gehad qua verhaal. Ben een chaotisch persoontje namelijk..