R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik heb een slechte band met mijn vader. Ik heb hem al driekwart jaar niet gezien. Ik heb er dubbele gevoelens over.
Aan de ene kant denk ik dat het beter is voorgoed afstand te nemen van hem, omdat ik alleen maar problemen met hem heb. Het ging jarenlang niet goed met me, omdat ik erg depressief was. De enige feedback die ik van hem kreeg is dat ik een lul ben die niks van zijn leven maakt. Ik heb een paar jaar geleden een zware behandeling ondergaan en hij had me in 1 jaar tijd welgeteld 1x opgezocht. Tijdens die behandeling kwam ook naar voren dat mijn depressies o.a. het gevolg zijn van emotionele verwaarlozing.
Ik ben niet perfect en mijn vader hoeft ook niet perfect te zijn. Maar wat ik niet accepteer is dat hij continu kritiek op me heeft, terwijl hij zelf ook genoeg fouten maakt. En dan op een manier dat hij me 's avonds halfbezopen opbelt en begint met: "Je bent een ... LUL!!!"
Het komt idd weleens voor dat we een goed gesprek hebben. Daar komt hij elke keer weer op terug als ik tegen hem inga en daarom vindt hij dat hij van alles voor me doet en dat ik ondankbaar. Maar over het algemeen laat hij niks van zich horen. Hij was afgelopen september jarig en een paar dagen daarvoor hoorde ik van mijn oma dat hij lekker op vakantie is. Het was wel netjes geweest om mij dat even te melden, aangezien ik zijn bloedeigen zoon ben.
Zo is hij altijd geweest en het ziet er niet naar uit dat het gaat veranderen. Ik kan twee dingen doen: accepteren dat hij zo is en me die opmerkingen dat ik dit en dat fout in mijn leven doe me niet al teveel aantrekken. Of ik neem voorgoed afstand van hem en ik accepteer dat er in mijn leven geen vaderfiguur is. Genoeg mensen die dat ook niet hebben en toch goed terechtkomen toch? Zo'n beslissing vind ik niet leuk, maar ik voorkom wel dat ik me respectloos laat behandelen. Als hij me ziet als een loser die niks van zijn leven maakt, ben ik hem niks verschuldigd.
Als mensen zich in dit verhaal herkennen, hoe ga jij ermee om? Blijft dit altijd een moeilijk punt of lukte het je op den duur wel om met deze situatie om te gaan?
Aan de ene kant denk ik dat het beter is voorgoed afstand te nemen van hem, omdat ik alleen maar problemen met hem heb. Het ging jarenlang niet goed met me, omdat ik erg depressief was. De enige feedback die ik van hem kreeg is dat ik een lul ben die niks van zijn leven maakt. Ik heb een paar jaar geleden een zware behandeling ondergaan en hij had me in 1 jaar tijd welgeteld 1x opgezocht. Tijdens die behandeling kwam ook naar voren dat mijn depressies o.a. het gevolg zijn van emotionele verwaarlozing.
Ik ben niet perfect en mijn vader hoeft ook niet perfect te zijn. Maar wat ik niet accepteer is dat hij continu kritiek op me heeft, terwijl hij zelf ook genoeg fouten maakt. En dan op een manier dat hij me 's avonds halfbezopen opbelt en begint met: "Je bent een ... LUL!!!"
Het komt idd weleens voor dat we een goed gesprek hebben. Daar komt hij elke keer weer op terug als ik tegen hem inga en daarom vindt hij dat hij van alles voor me doet en dat ik ondankbaar. Maar over het algemeen laat hij niks van zich horen. Hij was afgelopen september jarig en een paar dagen daarvoor hoorde ik van mijn oma dat hij lekker op vakantie is. Het was wel netjes geweest om mij dat even te melden, aangezien ik zijn bloedeigen zoon ben.
Zo is hij altijd geweest en het ziet er niet naar uit dat het gaat veranderen. Ik kan twee dingen doen: accepteren dat hij zo is en me die opmerkingen dat ik dit en dat fout in mijn leven doe me niet al teveel aantrekken. Of ik neem voorgoed afstand van hem en ik accepteer dat er in mijn leven geen vaderfiguur is. Genoeg mensen die dat ook niet hebben en toch goed terechtkomen toch? Zo'n beslissing vind ik niet leuk, maar ik voorkom wel dat ik me respectloos laat behandelen. Als hij me ziet als een loser die niks van zijn leven maakt, ben ik hem niks verschuldigd.
Als mensen zich in dit verhaal herkennen, hoe ga jij ermee om? Blijft dit altijd een moeilijk punt of lukte het je op den duur wel om met deze situatie om te gaan?
Zelf geen ervaring mee, maar als ik dit zo lees denk ik dat je vader niet echt een (goede) aanvulling is op je leven. Mis je hem wel na die driekwart jaar?
quote:Op dinsdag 26 oktober 2010 23:31 schreef Pulzzar het volgende:En dan op een manier dat hij me 's avonds halfbezopen opbelt en begint met: "Je bent een ... LUL!!!"
Sorry, ik moest lachen.[ Bericht 18% gewijzigd door gazpach op 26-10-2010 23:42:44 ]
Hoe oud ben je?
Kan je niet gewoon afstand nemen? Zodat je hem als jij daar later behoefte aan hebt toch nog kan benaderen?
Waar je misschien aan moet denken is dat je misschien niet meer emotioneel mishandeld wordt, maar het missen van een vaderfiguur kan je wel weer andere emotionele problemen opleveren...Zoals bijv. geen schop onder je kont krijgen...waardoor je uiteindelijk echt niks meer van je leven maakt. Weeg die dingen op en bedenk je dat je hierin niet objectief bent.
succes!
Kan je niet gewoon afstand nemen? Zodat je hem als jij daar later behoefte aan hebt toch nog kan benaderen?
Waar je misschien aan moet denken is dat je misschien niet meer emotioneel mishandeld wordt, maar het missen van een vaderfiguur kan je wel weer andere emotionele problemen opleveren...Zoals bijv. geen schop onder je kont krijgen...waardoor je uiteindelijk echt niks meer van je leven maakt. Weeg die dingen op en bedenk je dat je hierin niet objectief bent.
succes!
Als mensen zich in dit verhaal herkennen,
hoe ga jij ermee om? Ik hoef hem gewoon niet meer te zien na alle wat hij deed.
Blijft dit altijd een moeilijk punt of lukte het je op den duur wel om met deze situatie om te gaan? Makkelijk, als hij zich als een lul gedraagd, ga ik me niet schuldig voelen, er zijn soms alleen wel momenten dat je even voor jezelf er over denkt.
Verder moet je gewoon met je leven doorgaan en van de kleinste dingen genieten, dan denk je vanzelf wel aan andere dingen
.
hoe ga jij ermee om? Ik hoef hem gewoon niet meer te zien na alle wat hij deed.
Blijft dit altijd een moeilijk punt of lukte het je op den duur wel om met deze situatie om te gaan? Makkelijk, als hij zich als een lul gedraagd, ga ik me niet schuldig voelen, er zijn soms alleen wel momenten dat je even voor jezelf er over denkt.
Verder moet je gewoon met je leven doorgaan en van de kleinste dingen genieten, dan denk je vanzelf wel aan andere dingen
.
Ik heb ook zoeits soortgelijks alleen dan iets minder heftig.
Ik heb nooit echt goed op kunnen schieten met me vader en hij ook niet echt met mij(lees vaak erge ruzie/meningsverschillen om de kleinste dingen) en hij plaatst tevens mijn zusje voor mij
We proberen elkaar dan ook het grootste gedeelte van de tijd te mijden.
Mijn advies is en misschien klinkt het dom maar probeer hem gewoon als een goede vriend te zien dan als een vader, dan doe jij jezelf er veel minder pijn mee(althans zo doe ik het).
Ik heb nooit echt goed op kunnen schieten met me vader en hij ook niet echt met mij(lees vaak erge ruzie/meningsverschillen om de kleinste dingen) en hij plaatst tevens mijn zusje voor mij
We proberen elkaar dan ook het grootste gedeelte van de tijd te mijden.
Mijn advies is en misschien klinkt het dom maar probeer hem gewoon als een goede vriend te zien dan als een vader, dan doe jij jezelf er veel minder pijn mee(althans zo doe ik het).
Zou voor mij als volwassen persoontje een reden zijn om het contact helemaal te verbreken .
Liefst na een enorme ruzie waarin ik hem precies heb vertelt wat voor teringvader hij altijd is geweest en hoe hij mijn leven heeft verziekt .
Vader die je dronken opbelt en begint te schelden ? Wtf zeg
Liefst na een enorme ruzie waarin ik hem precies heb vertelt wat voor teringvader hij altijd is geweest en hoe hij mijn leven heeft verziekt .
Vader die je dronken opbelt en begint te schelden ? Wtf zeg
Op vrijdag 18 maart 2011 01:26 [b]schreef Ezio het volgende:[/b]Ik ga nu wel. Kijk uit waar je je staart steekt!
Groetjes, Ezio.
Groetjes, Ezio.
quote:Iets wat je driekwart jaar niet ziet kan ik geen goede vriend noemen.Op dinsdag 26 oktober 2010 23:42 schreef Apokalypse het volgende:
Mijn advies is en misschien klinkt het dom maar probeer hem gewoon als een goede vriend te zien dan als een vader, dan doe jij jezelf er veel minder pijn mee(althans zo doe ik het).
Mijn vader heeft Asperger, ik heb hem ruim 5 jaar niet gezien en mis hem ook niet.
Je moet je afvragen in hoeverre jij iets hebt aan een relatie met hem.
Stel je voor dat hij nu dood is. Hoe voel je je nu?
Je moet je afvragen in hoeverre jij iets hebt aan een relatie met hem.
Stel je voor dat hij nu dood is. Hoe voel je je nu?
Free Assange! Hack the Planet
[b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
[b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
quote:Ik herken wel een groot deel van het verhaal, want mijn tante heeft last van kwaadaardig narcisme. De situatie is voor mij moeilijk, want ik kan het contact niet met haar verbreken, want ik heb nog een minderjarige neef die daar nog woont. Ik ben bang als ik het contact met haar verbreek dat zij mij de omgang met mijn neef zal ontzeggen.
Als mensen zich in dit verhaal herkennen, hoe ga jij ermee om? Blijft dit altijd een moeilijk punt of lukte het je op den duur wel om met deze situatie om te gaan?
Zelf probeer ik het contact met mijn tante zoveel mogelijk te ontlopen. Meestal gaat het wel goed, maar ze heeft helaas intensief contact met mijn moeder en dan hoor ik de verhalen van mijn tante van mijn moeder. Als het aan mij had gelegen had ik allang de waarheid gezegd tegenover mijn tante. Mijn letterlijke woorden zouden zijn:"Ik heb je door en ik ben dat gedrag meer dan zat."
Voor TS: http://mjon.infoteur.nl/specials/kwaadaardig-narcisme.html. Dat is een special over kwaadaardig narcisme. Ik heb er veel informatie kunnen inwinnen.
Asperger is wel even wat anders dan continue iemand afzeiken (waar waarschijnlijk ook een stuk psychiatrie achter zit waar mogelijk ook iets aan te doen valt, zoonlief heeft ook al die aanleg).
betreffende de Asperger vader: het is je eigen keuze natuurlijk, maar ook wel jammer dat je zo weinig moeite doet om door zijn gebreken heen te zien, waar hij zelf ook niets aan kan doen, het blijft je vader.
betreffende de Asperger vader: het is je eigen keuze natuurlijk, maar ook wel jammer dat je zo weinig moeite doet om door zijn gebreken heen te zien, waar hij zelf ook niets aan kan doen, het blijft je vader.
Wie haar benen spreidt, spreidt gezelligheid.
quote:Wow heftig man Asperger. Dat is idd wel een garantie voor doffe ellende en grof gedrag.Op dinsdag 26 oktober 2010 23:46 schreef Papierversnipperaar het volgende:
Mijn vader heeft Asperger, ik heb hem ruim 5 jaar niet gezien en mis hem ook niet.
Volstaat het niet te zien dat een tuin mooi is zonder ook te moeten geloven dat er ook nog feeën in wonen?
quote:Wegens zijn Asperger hebben we nooit een relatie gehad. Ik kan daar heel eenzijdig moeite voor doen, maar ik krijg er niets voor terug. Ik kan het hem ook niet aan zijn verstand brengen. Hij bedenkt (of nog erger: iemand geeft hem een goede tipOp dinsdag 26 oktober 2010 23:52 schreef dr.dunno het volgende:
Asperger is wel even wat anders dan continue iemand afzeiken (waar waarschijnlijk ook een stuk psychiatrie achter zit waar mogelijk ook iets aan te doen valt, zoonlief heeft ook al die aanleg).
betreffende de Asperger vader: het is je eigen keuze natuurlijk, maar ook wel jammer dat je zo weinig moeite doet om door zijn gebreken heen te zien, waar hij zelf ook niets aan kan doen, het blijft je vader.
) wat "goed" gedrag is tussen ons, en bedenkt vervolgens hoe ik daarop dien te reageren. De enige manier om dan van hem af te komen is hem zijn zin geven of onbeleefd weigeren.Hij begrijpt niet dat mensen in een relatie gevoelens voor elkaar hebben, en daarom gedrag vertonen. Hij denkt dat als hij het juiste gedrag vertoont (en jij leuk mee doet) dat je dan een relatie hebt.
Het gevolg voor mij is in feite emotionele verwaarlozing.
Free Assange! Hack the Planet
[b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
[b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
quote:Narcisme houdt in dat je jezelf helemaal geweldig vindt en de fout altijd bij een ander zoekt.Op dinsdag 26 oktober 2010 23:44 schreef Seven. het volgende:
Hoe kom je erbij dat je vader narcistisch is? Ik mis die link eventjes.
Dat herken ik dus bij mijn vader. Ook het gebrek aan empathie, anders zou mijn vader echt wel begrijpen dat ik het niet leuk vind als ik door hem wordt genegeerd.
Een week geleden stuurde ik iemand een sms, maar stuurde 'm per ongeluk naar zijn nr. Ik kreeg daarop een reactie waarin hij me meteen corrigeerde op taalfouten. Was misschien niet lullig bedoeld, maar ik werd wel kwaad om de zoveelste aanwijzing dat hij arrogant is.
Het maakt nogal veel woede en stress bij me los. Hij heeft er met zo'n houding mede toe bijgedragen dat ik mezelf minderwaardig en een loser vond en hij blijft er gewoon mee doorgaan. Met hem in discussie gaan lukt niet, want hij vind van zichzelf dat hij niks verkeerds doet.
Aan de ene kant is het duidelijk voor me. Hij zal niet veranderen. Ook al is het mijn eigen vader, ik hoef dit niet te pikken. Ik heb zoiets van: Als je met me om wil gaan, behandel me met respect. Als je dat niet kan opbrengen, hoef ik je niet te zien.
Misschien is het 't beste om er eerst veel tijd overheen te laten gaan en hem daarna te zien als een soort van kennis, zoals Apokalypse al zei.
[ Bericht 7% gewijzigd door Pulzzar op 27-10-2010 02:51:44 ]
quote:Fucked up situatie man.
Ik heb een slechte band met mijn vader. Ik heb hem al driekwart jaar niet gezien. Ik heb er dubbele gevoelens over.
Aan de ene kant denk ik dat het beter is voorgoed afstand te nemen van hem, omdat ik alleen maar problemen met hem heb. Het ging jarenlang niet goed met me, omdat ik erg depressief was. De enige feedback die ik van hem kreeg is dat ik een lul ben die niks van zijn leven maakt. Ik heb een paar jaar geleden een zware behandeling ondergaan en hij had me in 1 jaar tijd welgeteld 1x opgezocht. Tijdens die behandeling kwam ook naar voren dat mijn depressies o.a. het gevolg zijn van emotionele verwaarlozing.
Ik ben niet perfect en mijn vader hoeft ook niet perfect te zijn. Maar wat ik niet accepteer is dat hij continu kritiek op me heeft, terwijl hij zelf ook genoeg fouten maakt. En dan op een manier dat hij me 's avonds halfbezopen opbelt en begint met: "Je bent een ... LUL!!!"
Het komt idd weleens voor dat we een goed gesprek hebben. Daar komt hij elke keer weer op terug als ik tegen hem inga en daarom vindt hij dat hij van alles voor me doet en dat ik ondankbaar. Maar over het algemeen laat hij niks van zich horen. Hij was afgelopen september jarig en een paar dagen daarvoor hoorde ik van mijn oma dat hij lekker op vakantie is. Het was wel netjes geweest om mij dat even te melden, aangezien ik zijn bloedeigen zoon ben.
Zo is hij altijd geweest en het ziet er niet naar uit dat het gaat veranderen. Ik kan twee dingen doen: accepteren dat hij zo is en me die opmerkingen dat ik dit en dat fout in mijn leven doe me niet al teveel aantrekken. Of ik neem voorgoed afstand van hem en ik accepteer dat er in mijn leven geen vaderfiguur is. Genoeg mensen die dat ook niet hebben en toch goed terechtkomen toch? Zo'n beslissing vind ik niet leuk, maar ik voorkom wel dat ik me respectloos laat behandelen. Als hij me ziet als een loser die niks van zijn leven maakt, ben ik hem niks verschuldigd.
Als mensen zich in dit verhaal herkennen, hoe ga jij ermee om? Blijft dit altijd een moeilijk punt of lukte het je op den duur wel om met deze situatie om te gaan?
Maar ik krijg het idee na het lezen van dit stuk dat je eigenlijk je keuze al hebt gemaakt: Jij trekt het niet of gaat er zelfs aan kapot dat jouw vader zich zo tegen jouw opstelt, dus als het zo moet dan hoeft het niet van jou. Het enige dat je nu tegenhoudt is de biologische loyaliteit die je hebt naar je vader en je hoopt hier bevestiging te krijgen in de keuze die je al hebt gemaakt.
Maar zoals met zo veel situaties is ook dit nog een stuk complexer dan dat je alleen schrijft. Een vader met zo'n houding is niet de enige reden van je emotionele verwaarlozing. Ik vermoed dat je vader een hele zware stempel op jouw gezin drukt en heeft gedrukt en dat het al die tijd eigenlijk ontwricht is geweest en dat jouw verwaarlozing slechts een onderdeel is van een nog groter probleem.
Ik ben erg benieuwd waar je moeder, broers/zussen of andere naasten in dit verhaal staan en hoe oud je bent.
Extremistisch gematigd.
Als je nog thuis woont snel het huis uitgaan. Sinds ik het huis uit ben heb ik een wat betere band met mn vader. Heb hem ook weleens een half jaar niet gezien toen het weer bonje was.
quote:Hij heeft zijn vader al 9 maanden niet meer gezien, dus waarsch. woont hij niet meer bij hem.Op woensdag 27 oktober 2010 03:10 schreef Bombshell het volgende:
Als je nog thuis woont snel het huis uitgaan. Sinds ik het huis uit ben heb ik een wat betere band met mn vader. Heb hem ook weleens een half jaar niet gezien toen het weer bonje was.
Volstaat het niet te zien dat een tuin mooi is zonder ook te moeten geloven dat er ook nog feeën in wonen?
quote:Ik denk dat jij er narcisme van maakt. Vrijwel iedereen heeft narcistische trekjes. Je vader misschien wat veel. Maar met een echte narcist valt niet te leven. Afgaande op jouw verhaaltje kom ik tot de conclusie dat je het zitten wiki'en en zelf deze conclusie hebt getrokken, daarnaast lijkt jouw vader afgaande op datzelfde verhaaltje eerder een autist dan een narcist maar dat terzijde.
[..]
Narcisme houdt in dat je jezelf helemaal geweldig vindt en de fout altijd bij een ander zoekt.
Dat herken ik dus bij mijn vader. Ook het gebrek aan empathie, anders zou mijn vader echt wel begrijpen dat ik het niet leuk vind als ik door hem wordt genegeerd.
Een week geleden stuurde ik iemand een sms, maar stuurde 'm per ongeluk naar zijn nr. Ik kreeg daarop een reactie waarin hij me meteen corrigeerde op taalfouten. Was misschien niet lullig bedoeld, maar ik werd wel kwaad om de zoveelste aanwijzing dat hij arrogant is.
Het maakt nogal veel woede en stress bij me los. Hij heeft er met zo'n houding mede toe bijgedragen dat ik mezelf minderwaardig en een loser vond en hij blijft er gewoon mee doorgaan. Met hem in discussie gaan lukt niet, want hij vind van zichzelf dat hij niks verkeerds doet.
Aan de ene kant is het duidelijk voor me. Hij zal niet veranderen. Ook al is het mijn eigen vader, ik hoef dit niet te pikken. Ik heb zoiets van: Als je met me om wil gaan, behandel me met respect. Als je dat niet kan opbrengen, hoef ik je niet te zien.
Misschien is het 't beste om er eerst veel tijd overheen te laten gaan en hem daarna te zien als een soort van kennis, zoals Apokalypse al zei.
Hij verandert niet. Dus je kunt alleen maar veranderen hoe jij er mee omgaat en hoe je er tegenaan kijkt. Focus je daarop. Succes.
Resistance is futile.
quote:Erg herkenbaar stukje.
Voor TS: http://mjon.infoteur.nl/specials/kwaadaardig-narcisme.html. Dat is een special over kwaadaardig narcisme. Ik heb er veel informatie kunnen inwinnen.
Moeilijkste vind ik vooral dat andere mensen eigenlijk altijd alleen maar de leuke, charmante kant zien.
Voor mij helaas ook erg herkenbaar. Ook een vader die zo is.
Het is voor mij niet mogelijk om met hem om te gaan, ik heb hem al 12 jaar niet gezien. Hem maakt dat niet uit, en voor mij is het voorgoed genoeg.
Het is voor mij niet mogelijk om met hem om te gaan, ik heb hem al 12 jaar niet gezien. Hem maakt dat niet uit, en voor mij is het voorgoed genoeg.
Leef en Laten Leven
Een idee is om een brief te schrijven waarin je hem confronteert met het feit dat je hem nooit meer wil zien of spreken vanwege zijn houding. Maar buiten dat, als je contact blijft houden dan zal je op zijn minst moeten accepteren dat je vader een narcist is. Dat hij degenererende opmerkingen maakt hoef je beslist niet te accepteren. In feite staan die twee dingen ook los van elkaar.
No reason, dead engine, no life...
Er is iets mis met je vader, maar of het narcisme is kan alleen een psychiater/arts vaststellen en jij niet. Maar dat er iets niet klopt ben ik met je eens.
Woon je nog thuis? Hoe oud ben je? Waar is je moeder?
En heb je hem al eens gezegd wat je er van vindt hoe hij tegen je doet?
Woon je nog thuis? Hoe oud ben je? Waar is je moeder?
En heb je hem al eens gezegd wat je er van vindt hoe hij tegen je doet?
quote:Dat zal erg lastig worden aangezien een narcist niet vindt dat er iets aan hem/haar mankeert. Het ligt altijd aan anderen, die zijn alleen te dom om dat in te zien
Er is iets mis met je vader, maar of het narcisme is kan alleen een psychiater/arts vaststellen en jij niet. Maar dat er iets niet klopt ben ik met je eens.
|
|
