TRU The truth is in here and out there
Je ziet het niet maar toch is het er... Alles over mysterieuze, onverklaarde, spirituele en occulte zaken.
oke ik was al eerder te vinden in het topic over stoere mysteries. maar nu open ik maar een eigen
deel hier bizarre waargebeurde en spannende verhalen!!
okee om even een begin te maken,,, een 2 verhalen van mezelf
The Blood Countess... haar echte naam is gravin Elizabeth Báthory (een Hongaarse Gravin)
en leefde 1560 tot 1614.
ooit sloeg ze haar bediende waarbij ze bloed op haar hand kreeg, ze zag hoe het bloed haar huid verjongde.
ze liet haar werkers boerenkinderen ontvoeren, martelen en vermoorden en
liet het bloed in haar bad stromen om er vervolgens in te gaan liggen voor een eeuwig jonge huid.
Pas toen er ook meisjes van adele stand werden ontvoerd en vermoord voor het bloed, werd er ingegrepen,
Bathory werd opgesloten in een kamer zonder ramen, met alleen een gat voor lucht en voedsel...
3 jaar later overleed zij.
veel mensen halen haar in de war met Bloody Mary... het verhaal van bloody mary heeft meerdere verhalen en is niet zeker of het waargebeurd is.
Elizabeth Bathory heeft echt bestaan en heeft deze gruweldaden echt uitgevoerd.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
het verhaal van robert de behekste pop.
het verhaal begint in het huis van Meneer en mevrouw Otto in het jaar
1896, het was bekend dat de otto's niet erg vriendelijke mensen waren.
ze hadden één bediende die zorge voor Robert Eugene, de zoon het echtpaar.
de bediende gaf Robert een pop, Robert Eugene vernoemde de pop naar zichzelf.
Robert werd het dus. maar meneer en mevrouw Otto hoorde hun zoon regelmatig
praten tegen de pop Robert. op zich is dat niet vreemd
wat dat doen de meeste kinderen, maar meneer en mevrouw Otto
hoorden ook dat hun kind voor de pop antwoorden in een totaal andere stem.
dan zijn eigen stem.
veel rare dingen begonnen zich voor te doen. buren klaagden dat ze
Robert de pop bij verschillende ramen zagen staan in het huis, wanneer
de familie zelf weg was. Zelf begonnen de Otto's ook hun twijfels te krijgen
ze hoorden regelmatig gegiechel en ze vingen glimpen op van een rennende pop in het huis.
de echte robert begon nachtmerries te krijgen en schreeuwde als hij wakker werd.
als meneer en mevrouw Otto dan kwamen kijken was zijn kamertje een grote puinhoop
van omgegooide meubels. ze troffen Robert de pop dan aan op het voeteneind
van het bed.
hun zoon zei dan : Robert deed het!
de pop werd opgeborgen op zolder voor een paar jaar.
al gauw kwamen de verhalen ook al rond in de omgeving.
veel mensen hadden Robert de pop zien staan in het torenkamertje
als ze langs het huis liepen. schoolkinderen ontweken het huis.
op een dag besloot Robert de pop weer eens mee naar beneden te nemen
maar als er bezoek kwam hoorden de mensen gegiechel en voetstapjes .
op een zeker moment wilde geen enkeling het huis meer bezoeken.
robert besloot de pop weer terug te doen, maar Robert stierf in 1972
Robert de pop bleef geduldig op de zolderkamer wachten om weer opnieuw
gevonden te worden.
een nieuwe familie trok in het huis, en algauw ontdekte de 10 jaar
oude dochter van de familie de pop.
de zette hem tussen het speelgoed op haar kamer.
algauw begon het meisje nachtmerries te krijgen, en ze beweerde
aan haar ouders dat de pop snachts bewoog door haar kamer.
Nu meer dan 30 jaar laten beweerd ze nog steeds dat de pop leeft en haar
probeerde te vermoorden.
Robert de pop is nog steeds gekleed in zijn witte matrozenpakje
en houd zijn knuffel leeuwtje vast, hij zit beveiligd in het
Key West Martello Museum vast.
de medewerkers van het museum beweren gegiechel te horen
regelmatig snoeppapiertjes
te vinden binnen in de glazen vitrine waar hij zit.
deel hier bizarre waargebeurde en spannende verhalen!!
okee om even een begin te maken,,, een 2 verhalen van mezelf
The Blood Countess... haar echte naam is gravin Elizabeth Báthory (een Hongaarse Gravin)
en leefde 1560 tot 1614.
ooit sloeg ze haar bediende waarbij ze bloed op haar hand kreeg, ze zag hoe het bloed haar huid verjongde.
ze liet haar werkers boerenkinderen ontvoeren, martelen en vermoorden en
liet het bloed in haar bad stromen om er vervolgens in te gaan liggen voor een eeuwig jonge huid.
Pas toen er ook meisjes van adele stand werden ontvoerd en vermoord voor het bloed, werd er ingegrepen,
Bathory werd opgesloten in een kamer zonder ramen, met alleen een gat voor lucht en voedsel...
3 jaar later overleed zij.
veel mensen halen haar in de war met Bloody Mary... het verhaal van bloody mary heeft meerdere verhalen en is niet zeker of het waargebeurd is.
Elizabeth Bathory heeft echt bestaan en heeft deze gruweldaden echt uitgevoerd.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
het verhaal van robert de behekste pop.
het verhaal begint in het huis van Meneer en mevrouw Otto in het jaar
1896, het was bekend dat de otto's niet erg vriendelijke mensen waren.
ze hadden één bediende die zorge voor Robert Eugene, de zoon het echtpaar.
de bediende gaf Robert een pop, Robert Eugene vernoemde de pop naar zichzelf.
Robert werd het dus. maar meneer en mevrouw Otto hoorde hun zoon regelmatig
praten tegen de pop Robert. op zich is dat niet vreemd
wat dat doen de meeste kinderen, maar meneer en mevrouw Otto
hoorden ook dat hun kind voor de pop antwoorden in een totaal andere stem.
dan zijn eigen stem.
veel rare dingen begonnen zich voor te doen. buren klaagden dat ze
Robert de pop bij verschillende ramen zagen staan in het huis, wanneer
de familie zelf weg was. Zelf begonnen de Otto's ook hun twijfels te krijgen
ze hoorden regelmatig gegiechel en ze vingen glimpen op van een rennende pop in het huis.
de echte robert begon nachtmerries te krijgen en schreeuwde als hij wakker werd.
als meneer en mevrouw Otto dan kwamen kijken was zijn kamertje een grote puinhoop
van omgegooide meubels. ze troffen Robert de pop dan aan op het voeteneind
van het bed.
hun zoon zei dan : Robert deed het!
de pop werd opgeborgen op zolder voor een paar jaar.
al gauw kwamen de verhalen ook al rond in de omgeving.
veel mensen hadden Robert de pop zien staan in het torenkamertje
als ze langs het huis liepen. schoolkinderen ontweken het huis.
op een dag besloot Robert de pop weer eens mee naar beneden te nemen
maar als er bezoek kwam hoorden de mensen gegiechel en voetstapjes .
op een zeker moment wilde geen enkeling het huis meer bezoeken.
robert besloot de pop weer terug te doen, maar Robert stierf in 1972
Robert de pop bleef geduldig op de zolderkamer wachten om weer opnieuw
gevonden te worden.
een nieuwe familie trok in het huis, en algauw ontdekte de 10 jaar
oude dochter van de familie de pop.
de zette hem tussen het speelgoed op haar kamer.
algauw begon het meisje nachtmerries te krijgen, en ze beweerde
aan haar ouders dat de pop snachts bewoog door haar kamer.
Nu meer dan 30 jaar laten beweerd ze nog steeds dat de pop leeft en haar
probeerde te vermoorden.
Robert de pop is nog steeds gekleed in zijn witte matrozenpakje
en houd zijn knuffel leeuwtje vast, hij zit beveiligd in het
Key West Martello Museum vast.
de medewerkers van het museum beweren gegiechel te horen
regelmatig snoeppapiertjes
te vinden binnen in de glazen vitrine waar hij zit.
--
En waarom een apart topic hiervoor? 
De oude oude layout was veel beter!!
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
omdat mensen dan ook hun eigen verhalen kunnen postenquote:
en er natuurlijk op kunnen reageren.. bij de andere topics zit er vaak weer een nep tintje aan
--
De achtervolgde Kruising van de Spoorweg
Een bijzondere legende over de spoorwegovergang in het zuiden van San Antonia, Texas, gaat de ronde.
Het verhaal verteld dat er een tragisch ongeluk is geweest waarbij er een aantal schoolkinderen omgekomen zijn, maar dat hun geest nog steeds oplicht in het licht van de voorbij komende autolichten. Auto's, die alleen op de weg rijden, worden op een onverklaarbare manier heel snel over de spoorwegovergang 'geduwd'.
Deze foto is gemaakt door Andy en Debi Chesney. Hun dochter en haar vrienden waren bij de spoorwegovergang geweest en hadden foto's gemaakt. Een onverklaarbare, vreemde, transparante figuur verscheen op de foto. Het lijkt een klein meisje te zijn met een teddybeer. Tenminste dat blijkt mede door andere foto's die gemaakt zijn door andere fotografen. Er zijn meerdere foto's van deze plaats waarop een klein meisje gehurkt op haar voeten bij een hond zit. Anderen zien er een moeder in, met een klein meisje, die een knuffel bij zich heeft.
Meer verhalen over deze bewuste spoorwegovergang doen de ronde:
In het zuiden van San Antonio, Texas, in een buurt niet ver van San Juan Mission is een kruising met een rijweg en een treinspoor, die in de catalogus van Amerikaanse spookoverlevering enigszins beroemd is geworden. De kruising, zoals het verhaal gaan, was de plaats van een tragisch ongeval waarin verscheidene schoolgaande kinderen werden gedood - maar hun geest is blijven hangen bij de plek. Nieuwsgierigen uit het hele land komen naar deze plaats bij spoorwegspoor om uit de eerste hand de paranormale fenomenen te bekijken na de getuigenissen die zij daarover hebben gehoord.
Terug naar de jaren '30 of de jaren '40. Een schoolbus met kinderen raakte over de kop en gleed van de weg op de spoorwegkruising, waarbij de bus blokkeerde en vastraakte. Een trein reed pal in op de bus, 10 van de kinderen en de buschauffeur kwamen daarbij om het leven. Sinds dat vreselijke ongeval vele jaren geleden zijn er verscheidene auto's die stilhielden dichtbij de spoorwegsporen door ongeziene handen over de sporen worden geduwd. Het zijn de geesten van de kinderen, zeggen zij, die de auto's over de sporen duwen om een tragedie en het lot zoals die van hen te verhinderen.
Zelfs vandaag nog, stellen auto's zich op bij de kruising op om te zien of is de legende waar. De bestuurder houden de auto's in de vrij. Sommigen zetten zelfs hun motoren af. En vreemd genoeg, alhoewel het blijkt dat de weg op een stijgende lijn ligt, begint de auto te rollen. Het rolt eerst langzaam, maar dan regelmatiger en bereikd een bepaalde snelheid en rolt dan over het spoor. Dit is telkens weer getest, en de auto's rollen werkelijk op en over de sporen - elke keer.
Maar dat is niet alles. Er zijn automobilisten die een lichte poeder - zoals talk of babypoeder - over de de achterbumper van de auto strooiden. Er verschenen kleine vingerafdrukken en handprints. Velen wie het hebben geprobeerd zweren dat inderdaad zij het bewijsmateriaal van kleine kinderen handprints in het poeder kunnen zien.
Ervaring uit de eerste hand
Feit of fantasie?
Één persoon die de legende met gunstige resultaten testte was Brenda Pacheco, de voorzitter van Wayanay Inka, een muzikale groep van Peru. "Ik zette mijn auto in neutraal, verwijderde mijn voeten van pedalen," zo schrijft zij "Het ging snel. Ik werd over de sporen geduwd, over een heuvel, en rolde zo verder."
Pacheco slaagde ook met de poedertest. Zij bestrooide de kofferbak van haar zwarte stationcar met talkpoeder. "Ik Toen ik de kofferbak controleerde zag ik kleine handafdrukken! Duidelijk zo duidelijk, en zo, zo uiterst klein! De afdrukken waren zo perfect, je kon de lijnen van de palmen zien, en de wervelingen van de vingerafdrukken zien!“
Zij werd zo opgewonden met de resultaten dat Pacheco het experiment, met nog meer resultaten herhaalde: „Opnieuw 'op en over' de heuvel," zegt zij. "Er waren verscheidene kleine handafdrukken, niet alleen op de rug van de auto, maar ook onderaan de kanten van de achterdeuren! En er was één grote handprint! Zou dit een handprint van de buschauffeur kunnen zijn?"
Nog eentje met EVP voor de altijd sceptische Fokkers
Goed topic
[ Bericht 5% gewijzigd door Winner_Taco op 08-05-2010 19:49:01 ]
Een bijzondere legende over de spoorwegovergang in het zuiden van San Antonia, Texas, gaat de ronde.
Het verhaal verteld dat er een tragisch ongeluk is geweest waarbij er een aantal schoolkinderen omgekomen zijn, maar dat hun geest nog steeds oplicht in het licht van de voorbij komende autolichten. Auto's, die alleen op de weg rijden, worden op een onverklaarbare manier heel snel over de spoorwegovergang 'geduwd'.
Deze foto is gemaakt door Andy en Debi Chesney. Hun dochter en haar vrienden waren bij de spoorwegovergang geweest en hadden foto's gemaakt. Een onverklaarbare, vreemde, transparante figuur verscheen op de foto. Het lijkt een klein meisje te zijn met een teddybeer. Tenminste dat blijkt mede door andere foto's die gemaakt zijn door andere fotografen. Er zijn meerdere foto's van deze plaats waarop een klein meisje gehurkt op haar voeten bij een hond zit. Anderen zien er een moeder in, met een klein meisje, die een knuffel bij zich heeft.
Meer verhalen over deze bewuste spoorwegovergang doen de ronde:
In het zuiden van San Antonio, Texas, in een buurt niet ver van San Juan Mission is een kruising met een rijweg en een treinspoor, die in de catalogus van Amerikaanse spookoverlevering enigszins beroemd is geworden. De kruising, zoals het verhaal gaan, was de plaats van een tragisch ongeval waarin verscheidene schoolgaande kinderen werden gedood - maar hun geest is blijven hangen bij de plek. Nieuwsgierigen uit het hele land komen naar deze plaats bij spoorwegspoor om uit de eerste hand de paranormale fenomenen te bekijken na de getuigenissen die zij daarover hebben gehoord.
Terug naar de jaren '30 of de jaren '40. Een schoolbus met kinderen raakte over de kop en gleed van de weg op de spoorwegkruising, waarbij de bus blokkeerde en vastraakte. Een trein reed pal in op de bus, 10 van de kinderen en de buschauffeur kwamen daarbij om het leven. Sinds dat vreselijke ongeval vele jaren geleden zijn er verscheidene auto's die stilhielden dichtbij de spoorwegsporen door ongeziene handen over de sporen worden geduwd. Het zijn de geesten van de kinderen, zeggen zij, die de auto's over de sporen duwen om een tragedie en het lot zoals die van hen te verhinderen.
Zelfs vandaag nog, stellen auto's zich op bij de kruising op om te zien of is de legende waar. De bestuurder houden de auto's in de vrij. Sommigen zetten zelfs hun motoren af. En vreemd genoeg, alhoewel het blijkt dat de weg op een stijgende lijn ligt, begint de auto te rollen. Het rolt eerst langzaam, maar dan regelmatiger en bereikd een bepaalde snelheid en rolt dan over het spoor. Dit is telkens weer getest, en de auto's rollen werkelijk op en over de sporen - elke keer.
Maar dat is niet alles. Er zijn automobilisten die een lichte poeder - zoals talk of babypoeder - over de de achterbumper van de auto strooiden. Er verschenen kleine vingerafdrukken en handprints. Velen wie het hebben geprobeerd zweren dat inderdaad zij het bewijsmateriaal van kleine kinderen handprints in het poeder kunnen zien.
Ervaring uit de eerste hand
Feit of fantasie?
Één persoon die de legende met gunstige resultaten testte was Brenda Pacheco, de voorzitter van Wayanay Inka, een muzikale groep van Peru. "Ik zette mijn auto in neutraal, verwijderde mijn voeten van pedalen," zo schrijft zij "Het ging snel. Ik werd over de sporen geduwd, over een heuvel, en rolde zo verder."
Pacheco slaagde ook met de poedertest. Zij bestrooide de kofferbak van haar zwarte stationcar met talkpoeder. "Ik Toen ik de kofferbak controleerde zag ik kleine handafdrukken! Duidelijk zo duidelijk, en zo, zo uiterst klein! De afdrukken waren zo perfect, je kon de lijnen van de palmen zien, en de wervelingen van de vingerafdrukken zien!“
Zij werd zo opgewonden met de resultaten dat Pacheco het experiment, met nog meer resultaten herhaalde: „Opnieuw 'op en over' de heuvel," zegt zij. "Er waren verscheidene kleine handafdrukken, niet alleen op de rug van de auto, maar ook onderaan de kanten van de achterdeuren! En er was één grote handprint! Zou dit een handprint van de buschauffeur kunnen zijn?"
Nog eentje met EVP voor de altijd sceptische Fokkers
Goed topic
[ Bericht 5% gewijzigd door Winner_Taco op 08-05-2010 19:49:01 ]
When I die, I want to go peacefully like my Grandfather did, in his sleep -- not screaming, like the passengers in his car.
Dat lulverhaal van die spoorwegovergang is al lang en breed verklaard: 3 procent helling naar beneden in de weg.
Die weg loopt dus gewoon af.quote:Zelfs vandaag nog, stellen auto's zich op bij de kruising op om te zien of is de legende waar. De bestuurder houden de auto's in de vrij. Sommigen zetten zelfs hun motoren af. En vreemd genoeg, alhoewel het blijkt dat de weg op een stijgende lijn ligt, begint de auto te rollen. Het rolt eerst langzaam, maar dan regelmatiger en bereikd een bepaalde snelheid en rolt dan over het spoor. Dit is telkens weer getest, en de auto's rollen werkelijk op en over de sporen - elke keer.
In duitsland vlak over de grens is ook ergens zo een weg.
Optisch bedrog, je zou zweren dat de weg omhoog loopt terwijl hij in werkelijkheid omlaag loopt.
Broodje aap verhaal dunkt me
De oude oude layout was veel beter!!
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
o okee.. maargoed hoe verklaar je de vingerprints in de poedersubstantie?quote:Op zaterdag 8 mei 2010 19:45 schreef TimMer1981 het volgende:
Dat lulverhaal van die spoorwegovergang is al lang en breed verklaard: 3 procent helling naar beneden in de weg.
ik denk dat je het met eigen ogen moet zien,
--
Hebben ze onderzocht. Het loopt afquote:Op zaterdag 8 mei 2010 19:41 schreef Winner_Taco het volgende:
De achtervolgde Kruising van de Spoorweg
Een bijzondere legende over de spoorwegovergang in het zuiden van San Antonia, Texas, gaat de ronde.
Het verhaal verteld dat er een tragisch ongeluk is geweest waarbij er een aantal schoolkinderen omgekomen zijn, maar dat hun geest nog steeds oplicht in het licht van de voorbij komende autolichten. Auto's, die alleen op de weg rijden, worden op een onverklaarbare manier heel snel over de spoorwegovergang 'geduwd'.
Deze foto is gemaakt door Andy en Debi Chesney. Hun dochter en haar vrienden waren bij de spoorwegovergang geweest en hadden foto's gemaakt. Een onverklaarbare, vreemde, transparante figuur verscheen op de foto. Het lijkt een klein meisje te zijn met een teddybeer. Tenminste dat blijkt mede door andere foto's die gemaakt zijn door andere fotografen. Er zijn meerdere foto's van deze plaats waarop een klein meisje gehurkt op haar voeten bij een hond zit. Anderen zien er een moeder in, met een klein meisje, die een knuffel bij zich heeft.
Meer verhalen over deze bewuste spoorwegovergang doen de ronde:
In het zuiden van San Antonio, Texas, in een buurt niet ver van San Juan Mission is een kruising met een rijweg en een treinspoor, die in de catalogus van Amerikaanse spookoverlevering enigszins beroemd is geworden. De kruising, zoals het verhaal gaan, was de plaats van een tragisch ongeval waarin verscheidene schoolgaande kinderen werden gedood - maar hun geest is blijven hangen bij de plek. Nieuwsgierigen uit het hele land komen naar deze plaats bij spoorwegspoor om uit de eerste hand de paranormale fenomenen te bekijken na de getuigenissen die zij daarover hebben gehoord.
Terug naar de jaren '30 of de jaren '40. Een schoolbus met kinderen raakte over de kop en gleed van de weg op de spoorwegkruising, waarbij de bus blokkeerde en vastraakte. Een trein reed pal in op de bus, 10 van de kinderen en de buschauffeur kwamen daarbij om het leven. Sinds dat vreselijke ongeval vele jaren geleden zijn er verscheidene auto's die stilhielden dichtbij de spoorwegsporen door ongeziene handen over de sporen worden geduwd. Het zijn de geesten van de kinderen, zeggen zij, die de auto's over de sporen duwen om een tragedie en het lot zoals die van hen te verhinderen.
Zelfs vandaag nog, stellen auto's zich op bij de kruising op om te zien of is de legende waar. De bestuurder houden de auto's in de vrij. Sommigen zetten zelfs hun motoren af. En vreemd genoeg, alhoewel het blijkt dat de weg op een stijgende lijn ligt, begint de auto te rollen. Het rolt eerst langzaam, maar dan regelmatiger en bereikd een bepaalde snelheid en rolt dan over het spoor. Dit is telkens weer getest, en de auto's rollen werkelijk op en over de sporen - elke keer.
Maar dat is niet alles. Er zijn automobilisten die een lichte poeder - zoals talk of babypoeder - over de de achterbumper van de auto strooiden. Er verschenen kleine vingerafdrukken en handprints. Velen wie het hebben geprobeerd zweren dat inderdaad zij het bewijsmateriaal van kleine kinderen handprints in het poeder kunnen zien.
Ervaring uit de eerste hand
Feit of fantasie?
[ afbeelding ]
Één persoon die de legende met gunstige resultaten testte was Brenda Pacheco, de voorzitter van Wayanay Inka, een muzikale groep van Peru. "Ik zette mijn auto in neutraal, verwijderde mijn voeten van pedalen," zo schrijft zij "Het ging snel. Ik werd over de sporen geduwd, over een heuvel, en rolde zo verder."
Pacheco slaagde ook met de poedertest. Zij bestrooide de kofferbak van haar zwarte stationcar met talkpoeder. "Ik Toen ik de kofferbak controleerde zag ik kleine handafdrukken! Duidelijk zo duidelijk, en zo, zo uiterst klein! De afdrukken waren zo perfect, je kon de lijnen van de palmen zien, en de wervelingen van de vingerafdrukken zien!“
Zij werd zo opgewonden met de resultaten dat Pacheco het experiment, met nog meer resultaten herhaalde: „Opnieuw 'op en over' de heuvel," zegt zij. "Er waren verscheidene kleine handafdrukken, niet alleen op de rug van de auto, maar ook onderaan de kanten van de achterdeuren! En er was één grote handprint! Zou dit een handprint van de buschauffeur kunnen zijn?"
Goed topic
EDIT: De weg dan hé
Mijn piek is kwijt
Dat is gewoon gelul om het verhaal wat mooier te maken.quote:Op zaterdag 8 mei 2010 19:46 schreef Pantoffelsalade het volgende:
[..]
o okee.. maargoed hoe verklaar je de vingerprints in de poedersubstantie?
ik denk dat je het met eigen ogen moet zien,
En gegarandeerd als je daar zelf heen zou gaan en aan de locals zou vragen hoe het kan dat jij geen afdrukken op je auto hebt zullen ze zeggen dat dat ook niet altijd gebeurd.
Gewoon om toeristen te trekken. Leuk verhaaltje, meer niet
De oude oude layout was veel beter!!
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
oh.. je had het al gezegtquote:Op zaterdag 8 mei 2010 19:46 schreef vosss het volgende:
[..]
Die weg loopt dus gewoon af.
In duitsland vlak over de grens is ook ergens zo een weg.
Optisch bedrog, je zou zweren dat de weg omhoog loopt terwijl hij in werkelijkheid omlaag loopt.
Broodje aap verhaal dunkt me
Mijn piek is kwijt
ja oke.. nouja misschien ga ik ooit nog naar dat plaatsjequote:Op zaterdag 8 mei 2010 19:48 schreef vosss het volgende:
[..]
Dat is gewoon gelul om het verhaal wat mooier te maken.
En gegarandeerd als je daar zelf heen zou gaan en aan de locals zou vragen hoe het kan dat jij geen afdrukken op je auto hebt zullen ze zeggen dat dat ook niet altijd gebeurd.
Gewoon om toeristen te trekken. Leuk verhaaltje, meer niet
--
In duitsland lag oook ergens zo een weg. Is ook ooit in een topic op fok geweest.
Weet iemand nog waar dat was? Ik wil daar wel een keer gaan kijken.
Weet iemand nog waar dat was? Ik wil daar wel een keer gaan kijken.
De oude oude layout was veel beter!!
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
Volgens mij was de bedoeling zelf verhalen posten ?
When I die, I want to go peacefully like my Grandfather did, in his sleep -- not screaming, like the passengers in his car.
haha je weet hoe dat gaat op Fok!quote:Op zaterdag 8 mei 2010 19:51 schreef Winner_Taco het volgende:
Volgens mij was de bedoeling zelf verhalen posten ?
maargoed.... iemand reacties op mijn verhaaltjes?
en waar blijven de andere bizarre verhalen? come on come on!
ik wil meer haha
--
When I die, I want to go peacefully like my Grandfather did, in his sleep -- not screaming, like the passengers in his car.
hee bedankt!quote:Op zaterdag 8 mei 2010 20:00 schreef Winner_Taco het volgende:
Nog een filmpje van Robert voor jou Pantoffel :
--
Die zijn er niet; wishful thinking noemen ze dat.quote:Op zaterdag 8 mei 2010 19:46 schreef Pantoffelsalade het volgende:
[..]
o okee.. maargoed hoe verklaar je de vingerprints in de poedersubstantie?
ik denk dat je het met eigen ogen moet zien,
Heb er een documentaire over gezien waarin een oudere dame aan het woord kwam die er al 40 jaar woonde; die had zelf helemaal uitgezocht hoe de vork in de steel zat , was het gemekker erover spuugzat en verklaarde voor de laatste keer dat het onzin was. Sterker nog: er is niet eens een ongeluk geweest, dus dan wordt het erg lastig daar geesten aan over te houden.
Ik geloof zeker in geesten, maar dit verhaal is gewoon een toeristische trekpleister.
Gaaf topic
En degene die er een diepgaande discussie van wil maken opent maar zn eigen topic, verhalen willen we zien
En degene die er een diepgaande discussie van wil maken opent maar zn eigen topic, verhalen willen we zien
The truth was in here.
yeahquote:Op zondag 9 mei 2010 07:18 schreef Bastard het volgende:
Gaaf topic
En degene die er een diepgaande discussie van wil maken opent maar zn eigen topic, verhalen willen we zien
--
k heb dr nog een... niet heel bizar maar laat wel zien dat t leven vroeger zeker geen pretje was.
De schelpengrot is een tuinkoepel (rocaille) in de zuidelijke tuin van de voormalige borg op het landgoed Nienoord in Leek. De binnenzijde is geheel bedekt met een mozaïek van schelpen en stenen. Grot is waarschijnlijk afgeleid van het Italiaanse grotto, wat mozaïekkamer betekent. De oorsprong van de tuinkoepel ligt rond het jaar 1700.
Oorspronkelijk was het gebouwtje een schatkamer van de jonkheren van Nienoord. Over de reden van het bedekken van de muren met schelpen is niet meer bekend dan een sage: Op het kasteel werkte een meisje uit het dorp (Leek). Zij was altijd erg nieuwsgierig naar de schatkamer. Toen de jonkheer en zijn vrouw op een dag op reis waren vroeg ze aan de dochter van de heer of ze even in de schatkamer mocht kijken. De dochter werd overgehaald en opende de schatkamer voor het meisje. Zij vond het prachtig en danste door de kamer. Al snel had de dochter er genoeg van en liep ze weg, terwijl ze de deur van de schatkamer op slot had gedraaid. De dochter vergat het meisje en deze zat dus opgesloten. Toen de heer weer thuiskwam ontdekte hij het meisje, en sloot hij haar voor straf op in de schatkamer. Ze zou pas weer vrijgelaten worden als ze alle muren bedekt had met schelpen. Tientallen jaren werkte het meisje vervolgens aan het mozaïek. Toen het werk klaar was mocht ze eruit. Blij als ze was rende ze naar het dorp. Daar aangekomen bekeek ze zichzelf in het heldere water (vermoedelijk van het Leekster Hoofddiep). Zij schrok zo van haar oude en magere gezicht dat ze inelkaar zakte, om nooit meer op te staan.
De schelpengrot is een tuinkoepel (rocaille) in de zuidelijke tuin van de voormalige borg op het landgoed Nienoord in Leek. De binnenzijde is geheel bedekt met een mozaïek van schelpen en stenen. Grot is waarschijnlijk afgeleid van het Italiaanse grotto, wat mozaïekkamer betekent. De oorsprong van de tuinkoepel ligt rond het jaar 1700.
Oorspronkelijk was het gebouwtje een schatkamer van de jonkheren van Nienoord. Over de reden van het bedekken van de muren met schelpen is niet meer bekend dan een sage: Op het kasteel werkte een meisje uit het dorp (Leek). Zij was altijd erg nieuwsgierig naar de schatkamer. Toen de jonkheer en zijn vrouw op een dag op reis waren vroeg ze aan de dochter van de heer of ze even in de schatkamer mocht kijken. De dochter werd overgehaald en opende de schatkamer voor het meisje. Zij vond het prachtig en danste door de kamer. Al snel had de dochter er genoeg van en liep ze weg, terwijl ze de deur van de schatkamer op slot had gedraaid. De dochter vergat het meisje en deze zat dus opgesloten. Toen de heer weer thuiskwam ontdekte hij het meisje, en sloot hij haar voor straf op in de schatkamer. Ze zou pas weer vrijgelaten worden als ze alle muren bedekt had met schelpen. Tientallen jaren werkte het meisje vervolgens aan het mozaïek. Toen het werk klaar was mocht ze eruit. Blij als ze was rende ze naar het dorp. Daar aangekomen bekeek ze zichzelf in het heldere water (vermoedelijk van het Leekster Hoofddiep). Zij schrok zo van haar oude en magere gezicht dat ze inelkaar zakte, om nooit meer op te staan.
--
Bathory
OT:
Hmm geesten pissen bij mij in de pot maar trekken niet door.
OT:
Hmm geesten pissen bij mij in de pot maar trekken niet door.
Jehovah=Power of God Lucifer=Light of God Satan=Love of God Jesus=Unity of God
Het spookhuis de Griffioen in Veere
Wie goed keek, kon op de scheefgezakte gevel van het oude huis de Griffioen nog het jaartal 1527 ontcijferen. Al drie eeuwen stond het huis aan de rand van de gracht. Vele huizen waren in de loop der tijd afgebroken of onbewoonbaar verklaard, maar niet de Griffioen. En toch wilde geen enkele inwoner van Veere er zijn intrek nemen. Alleen vreemdelingen, onbekend met de geschiedenis van het huis wilden het huis huren. Maar nooit voor lang.
Onder de bewoners van Veere deden diverse spookverhalen over de Griffioen de ronde. Het huis was vroeger een logement met een zeer slechte naam. Maar door de romantische ligging aan het water en de lage prijs voor zo'n groot herenhuis kwamen er steeds weer nieuwe huurders op de proppen. De nieuwe huurders bleven echter nooit lang.
Het kwam bij niemand op om potentiële huurders te waarschuwen en af te schrikken met de spookverhalen. De dorpsbewoners gunden hun stadsgenoot, de makelaar Cornelis Griep, zijn verdiensten. Met beleefd zwijgen hoorden de inwoners van Veere de huurders aan die geschrokken vertelden wat hen was overkomen in het spookhuis.
Het was in het begin van november van het jaar 1836 dat een nieuwe huurder op het punt stond zijn intrek te nemen in het huis. De makelaar Cornelis Griep stond al te wachten met een grote bos sleutels in zijn handen, toen er een rijtuig arriveerde. Een lange, slanke vreemdeling stapte uit. Hij zag er deftig en voornaam uit in zijn dure kostuum. De mannen schudden elkaar de hand.
"Mijnheer Griep, ik hoorde voor het eerst over dit huis in een Londense club, toen men sprak over spookhuizen. De verteller had korte tijd in het huis gewoond en was zeer geschokt over wat hij daar had meegemaakt. Het verbaasde hem zeer dat niemand in Veere een blijk van herkenning had gegeven. Het leek of iedereen voor het eerst de spookverhalen hoorde, ook u leek zeer verbaasd."
De vreemdeling vervolgde zijn relaas: "Ik begrijp de bewoners van Veere wel. Wat heeft het voor een zin om een huis dat veel geld opbrengt in een kwaad daglicht te stellen? Heb ik gelijk of niet, mijnheer Griep?"
De makelaar was rood aangelopen en stotterde: "Ja mijnheer." De vreemdeling lachte geluidloos en trad het huis binnen. De makelaar volgde schoorvoetend. De lucht in de kamers was muf en verstikkend.
"Wanneer de avond valt, zie je hier overal onbekende schaduwen bewegen," begon de makelaar. "Horen mensen achter deze kast de valdeuren die al eeuwen geleden zijn weggebroken nog open en dichtklappen?" vroeg de vreemdeling. "Hoor je dan de gesmoorde, jammerende kreten van degenen die ooit door de waard van de Griffioen zijn vermoord?"
Cornelis Griep kon niets anders doen dan dit beamen. "Het gefluister van de doden schijnt de kamers te vullen. Wie hier is, krijgt het benauwd en kan niet meer spreken. Hij vlucht dan uiteindelijk naar buiten en klopt op mijn deur of op de deur van een van mijn buren. De huurder vertrekt vervolgens, na betaling van huur voor het hele jaar. De waard van de Griffioen brengt op deze wijze na zijn dood meer geld in het laatje dan tijdens zijn leven."
De vreemdeling keek de makelaar peinzend aan. "Ik had hier graag mijn intrek genomen, want ik ben absoluut niet bang voor geesten. Toch vertrek ik dadelijk weer naar Middelburg, want dit huis zal hier morgen niet meer staan. Vaarwel, mijnheer Griep."
In diezelfde novembernacht stak er een orkaan op en de volgende morgen luidden in Veere de noodklokken. Hoge golven teisterden het plaatsje; een springvloed joeg de golven op in het Veerse Gat. Het huis de Griffioen was volledig ingestort en zou nooit meer opgebouwd worden. De doden vonden eindelijk rust.
Bron: "Nederlands Sagenboek" door Jacques R.W. Sinninghe. Kruseman's Uitgeversmaatschappij NV, Den Haag, 1961
Wie goed keek, kon op de scheefgezakte gevel van het oude huis de Griffioen nog het jaartal 1527 ontcijferen. Al drie eeuwen stond het huis aan de rand van de gracht. Vele huizen waren in de loop der tijd afgebroken of onbewoonbaar verklaard, maar niet de Griffioen. En toch wilde geen enkele inwoner van Veere er zijn intrek nemen. Alleen vreemdelingen, onbekend met de geschiedenis van het huis wilden het huis huren. Maar nooit voor lang.
Onder de bewoners van Veere deden diverse spookverhalen over de Griffioen de ronde. Het huis was vroeger een logement met een zeer slechte naam. Maar door de romantische ligging aan het water en de lage prijs voor zo'n groot herenhuis kwamen er steeds weer nieuwe huurders op de proppen. De nieuwe huurders bleven echter nooit lang.
Het kwam bij niemand op om potentiële huurders te waarschuwen en af te schrikken met de spookverhalen. De dorpsbewoners gunden hun stadsgenoot, de makelaar Cornelis Griep, zijn verdiensten. Met beleefd zwijgen hoorden de inwoners van Veere de huurders aan die geschrokken vertelden wat hen was overkomen in het spookhuis.
Het was in het begin van november van het jaar 1836 dat een nieuwe huurder op het punt stond zijn intrek te nemen in het huis. De makelaar Cornelis Griep stond al te wachten met een grote bos sleutels in zijn handen, toen er een rijtuig arriveerde. Een lange, slanke vreemdeling stapte uit. Hij zag er deftig en voornaam uit in zijn dure kostuum. De mannen schudden elkaar de hand.
"Mijnheer Griep, ik hoorde voor het eerst over dit huis in een Londense club, toen men sprak over spookhuizen. De verteller had korte tijd in het huis gewoond en was zeer geschokt over wat hij daar had meegemaakt. Het verbaasde hem zeer dat niemand in Veere een blijk van herkenning had gegeven. Het leek of iedereen voor het eerst de spookverhalen hoorde, ook u leek zeer verbaasd."
De vreemdeling vervolgde zijn relaas: "Ik begrijp de bewoners van Veere wel. Wat heeft het voor een zin om een huis dat veel geld opbrengt in een kwaad daglicht te stellen? Heb ik gelijk of niet, mijnheer Griep?"
De makelaar was rood aangelopen en stotterde: "Ja mijnheer." De vreemdeling lachte geluidloos en trad het huis binnen. De makelaar volgde schoorvoetend. De lucht in de kamers was muf en verstikkend.
"Wanneer de avond valt, zie je hier overal onbekende schaduwen bewegen," begon de makelaar. "Horen mensen achter deze kast de valdeuren die al eeuwen geleden zijn weggebroken nog open en dichtklappen?" vroeg de vreemdeling. "Hoor je dan de gesmoorde, jammerende kreten van degenen die ooit door de waard van de Griffioen zijn vermoord?"
Cornelis Griep kon niets anders doen dan dit beamen. "Het gefluister van de doden schijnt de kamers te vullen. Wie hier is, krijgt het benauwd en kan niet meer spreken. Hij vlucht dan uiteindelijk naar buiten en klopt op mijn deur of op de deur van een van mijn buren. De huurder vertrekt vervolgens, na betaling van huur voor het hele jaar. De waard van de Griffioen brengt op deze wijze na zijn dood meer geld in het laatje dan tijdens zijn leven."
De vreemdeling keek de makelaar peinzend aan. "Ik had hier graag mijn intrek genomen, want ik ben absoluut niet bang voor geesten. Toch vertrek ik dadelijk weer naar Middelburg, want dit huis zal hier morgen niet meer staan. Vaarwel, mijnheer Griep."
In diezelfde novembernacht stak er een orkaan op en de volgende morgen luidden in Veere de noodklokken. Hoge golven teisterden het plaatsje; een springvloed joeg de golven op in het Veerse Gat. Het huis de Griffioen was volledig ingestort en zou nooit meer opgebouwd worden. De doden vonden eindelijk rust.
Bron: "Nederlands Sagenboek" door Jacques R.W. Sinninghe. Kruseman's Uitgeversmaatschappij NV, Den Haag, 1961
Ignorance is bliss, but knowledge is power.
super goed verhaal... deed me nog lang denken over of er misschien nog ergens een stukje huis is?
& ik ben helemaal weg van verhalen uit 1800
& ik ben helemaal weg van verhalen uit 1800
--
|
|
