Hoe gaat het met de dames hier?
TAP, ik las dat je kindje overleden was. Heel veel sterkte!
Ik hoop wel dat de depressie snel weg zal gaan. Ook door het verdriet heen. (Komt wellicht een beetje rot mn toetsenbord uit, maar ik bedoel het goed
)
Zo, maar weer even een update van mijn kant. Ik vind het niet aardig om alleen over mezelf te posten, dus ik heb ff gewacht tot ik een goed moment had om bij te lezen (eerder al gedaan) en te reageren (nu tijd voor gemaakt).
Tsja, hoe gaat het? Ik weet het oprecht zelf niet. Ik dacht dat het wel redelijk ging. Wel wisselend uiteraard. Ik ben nog steeds onwijs verstrooid en weet van voren niet dat ik van achter leef. Maar dat was vooral toen we hoorden dat Eli aan zijn neusamandelen geopereerd zou worden. Ik was op bijkletsgesprek op kantoor, en op de weg naar buiten kwam ik een partner tegen midden op straat. “Hoe gaat het met de gezondheid?” En *plop* masker op. En ik ben dat masker zo zat.
Ik wil dat niet meer. Maar ik krijg het er ook niet af in onverwachte situaties. En dat vind ik heel vervelend. (Understatement)
En ik heb op een dag ’s ochtends de resterende halve meloen aan de kinderen gevoerd. Heb me nog uitgebreid verbaasd dat Aviva zoveel meloen at. ’s Middags wist ik even niet wat te doen, en bedacht uiteindelijk dat ik een serie zou kijken. En dan zou ik daarbij lekker die andere halve meloen eten. Dus ik vol enthousiasme de keuken doorzoeken, op zoek naar de meloen… Oh ja, die meloen had ik vanochtend gegeven aan de kinderen… En dat is dan zo pijnlijk. Verheug je je ergens op, is het er niet meer.
De volgende dag probeerde ik bij het afhalen een auto open te krijgen, die helemaal niet mijn auto was. Verkeerde kleur, verkeerde plek. Ineens ging er een lichtje branden om het nummerbord te checken. Verrot, is niet mijn auto. Maar dan ben ik dus oprecht verbaasd dat die auto niet open ging. Nog weer zo’n fijn moment. Niet.
Tsja, iedereen is weleens verstrooid, maar dit voelt iedere keer alsof de fundering die je probeert te leggen weer onder je vandaan wordt geschopt. Weer terug bij af. Alweer. Nog een keer. Urg.
De gedachte van een vrijdag t/m maandag met de kinderen (en anderen), dinsdag operatie, woensdag mamadag met beide kinderen sloeg me al flink uit mijn evenwicht. We hebben dus kunnen regelen dat de kinderen maandag naar het kdv gingen, zodat ik ff een dagje rust kon hebben. Ik blijf het moeilijk en pijnlijk vinden dat ze toch een grote belasting zijn.
En toen was het de grote operatiedag. Voor mijn gevoel (of wat daarvoor door moet gaan) ging het wel goed. Ik liep wel compleet shakend de OK uit toen Eli eenmaal sliep, maar oké, dat is logisch. En toen werd meneer wakker, en wilde niet drinken. Eenmaal terug op de kamer wilde hij niet drinken. Toen hebben we hem min of meer gedwongen, want hij ging ook nabloeden en had hele rode wangen en dat vond de verpleegkundige niet goed. En toen kwamen we thuis, ik ging kolven, en PR ging op bed liggen met de opmerking “ik ben gesloopt, jij vast ook”. En toen kwam de realisatie dat ik eigenlijk helemaal niets voelde (emotioneel). Ja, ik had het koud, maar verder? Niet moe, geen honger, weer niets. Wanneer is dat nou weer gebeurd? Waarschijnlijk toen we hem moesten dwingen om te drinken. Of eerder. Ik weet het niet. Misschien wel al meteen ’s ochtends. Maar daar merk ik dan niets van. Later in een telefoongesprek “Davinia en ik waren erg geëmotioneerd toen hij terugkwam van de OK.” Ja, PR was mss geëmotioneerd, ik voelde er helemaal niets bij. Ja, zielig dat hij zich zo slecht voelt, maar verder? Neuh, niet echt. Beschermingsmechanismes en zo. Maar ja, dat wil ik niet meer. Nogmaals urg.
En dan heb je nog de medicatie. Ergens dwaalt de gedachte dat een deel van mijn persoon(lijkheid) nu medicinaal wordt onderdrukt. Daarbij wordt mijn initiële angst werkelijkheid. Wie ben ik nu? Wie ben ik zonder die maskers? Zonder die beschermingsmechanismes? Wie wil ik zijn? Hoe kom ik daar? En op al die vragen is het antwoord “ik heb werkelijk geen idee”. En dat is naar. Heel naar. Dus ik probeer er maar niet te veel bij stil te staan en zoveel mogelijk mijn gevoel volgen. Voor zover dat er is.
En het vervolg laat zo lang op zich wachten. Ik zou donderdag afspraak hebben met de psychiater, gaat niet door. Dus maar een belafspraak en een week later de echte afspraak. Weer twee weken verder dat ik maar zit te ploeteren en op eigen kracht probeer te “revalideren”. Terwijl het zoveel efficiënter zou kunnen. Ik heb geen haast, maar toch. Nu zit ik weer in limbo. Stap 1 is gezet. Wanneer komt stap 2? Ik heb werkelijk geen idee. Geduld hebben maar weer.