Recreatief Wielrennen #26 met zomerse Ritten

LEL 2009, een achterhoedegevecht.

Voor de vierde keer reisde ik in juli af naar London om deel te nemen
aan LEL. De afgelopen drie keer had ik in herinnering als relatief
makkelijke ritten waar ik nooit in serieuze moeilijkheden raakte. Het
regende en waaide wel eens wat maar nooit vergelijkbaar met wat we twee
jaar geleden tijdens PBP voor de kiezen kregen. Maar dit keer zou anders
zijn.

In tegenstelling tot de grote meerderheid van de Nederalndse
afvaardiging koos ik voor een aanreis per trein. Tegenwoordig mag je in
de Eurostar je fiets gewoon meenemen. En met een rechtstreekse
treinverbinding naar Brussel die vrijwel voor de deur stopt was de keuze
snel gemaakt. Tot Brussel ging de reis snel en zonder problemen. In
Brussel mijn fiets afgegeven voor verzending met dezelfde trein en de
rest van mijn bagage naar de trein gesleept. Fietstassen zijn behoorlijk
onhandig als ze niet aan een fiets hangen. In London alle bagage naar de
het bagageafhaalpunt gebracht waar men me verbaasd aankeek. 'Nee er is
geen fiets meegekomen met deze trein.'. Brussel wordt opgebeld en daar
bleek mijn fiets nog voor verzending klaar te staan.

De wachttijd benutte ik voor een wandeling door London. Maar eerst werd
ik in het station van London St. Pancras aangesproken door een mobiele
telefoon verkoper. Die had een mooi aanbod voor LEL, 2 SIM-kaarten voor
10 Pond, inclusief 2x5 Pond belkrediet. Dat is erg mooi. Lokaal bellen
voor lokaal tarief en wat nog belangrijker is, een ander telefoonnummer
onderweg zodat alleen diegenen aan wie ik het telefoonnummer had gegeven
me konden storen. Van de vorige keer herinnerde ik me nog diverse
telefoontjes van buitenlandse deelnemers die dachten dat ik met
telepatische gaven kon zien waar ze verkeerd waren gereden en hoe ze nu
verder moesten.

Na 3 uur wachten was mijn fiets goed aangekomen en kon ik me in het
Londonse verkeer storten op weg naar London Liverpool Street station.
Zoals gewoonlijk ging dat goed, gewoon meerijden met de stroom en
duidelijk je plek innemen op de weg. Niet weg laten drukken naar de kant
dus. En vooral fietspaden negeren. Vanaf Liverpool Street is het maar
een klein stukje naar de jeugdherberg van Cheshunt.

Direkt bij het station kom ik John Spooner tegen. De enige die alle 5
LEL's tot dan toe heeft uitgereden. Samen met hem loop ik naar de
jeugdherberg. Een plek is daar al voor mij gereserveerd. Vrijwilliger
zijn bij zo'n evenement heeft zo z'n voordelen. Als ik op de kamer
aankom is Tijmen al in diepe rust. Ik probeer hem niet te storen en ga
terug Cheshunt in om te eten en daarna wat te ontspannen.

De volgende ochtend is Tijmen nog in diepe rust als ik ga ontbijten.
Melita is inmiddels ook aangekomen en na het ontbijt kunnen we als
vrijwilligers aan de slag. Alle spullen voor de rijders zijn in Cheshunt
afgeleverd. Dat scheelt de huur van een kleine vrachtwagen, zoveel is er
opgeslagen. De hele ochtend zijn we bezig met het maken van de
inventaris en het controleren van de spullen. Diverse mensen die in de
loop van de ochtend binnenkomen worden direct als vrijwilliger
gerecruteerd. Zo staat Ilse bijna direct aan na aankomst aan de ingang
om samen met Helen parkeerwacht te zijn. Rond het middaguur zijn we
klaar. Eten en dan de registratietafels klaar maken. Op het moment dat
de eerste doos met shirts naar buiten gedragen wordt gaan dik honderd
rijders al in een lange rij staan. Dat terwijl we alles nog in aan het
richten zijn. Op het moment dat we klaar zijn om de registratie te
beginnen staat er een lange rij door de hele binnentuin van de
jeugdherberg. Die is onmogelijk snel weg te werken. Zeker omdat de
printer van Melita kort voor LEL kapot ging en er geen stickers voor de
brevetkaarten meer afgedraaid konden worden. Een bestuurslid van AUK zit
aan de 2e tafel en is veel te precies met het opschrijven van de
gegevens van de rijders. Hier ontstaat een enorme opstopping. Verderop
krijg ik steeds meer de rol van probleem oplosser. Sommige problemen
zijn reëel, sommige hebben alleen een rustig moment nodig om alles na te
kijken, maar veel problemen zijn eerder zelf op te lossen. Gelukkig
steken de Italiaanse en Nederlandse coordinatoren een hand toe en
verlossen ons van behoorlijk wat druk. Een paar keer sluit ik kort met
Melita om te beslissen hoe we bepaalde problemen oplossen. Het
makkelijkst zijn daarbij Italië en Nederland. Alle gegevens afzonderlijk
goed uitgedraaid. We kunnen vanaf landelijke lijsten werken bij die twee
landen. Ik maak al mijn eerste gedachtenpunt voor de tips voor over 4
jaar. Alle landen moeten zo gaan werken.

Een groot probleem lost zich heel snel op. Harry Tuinhof meldt zich sip
bij mij dat zijn fiets gestolen is op de camping. Ik kijk naar rechts
waar twee leden van de Londonse wielerclub Willesden CC bezig zijn met
het aannemen van de tassen. Samen met Harry ga ik direct naar hun toe.
Ik ben nog amper uitverteld als Mark Brooking naast Harry gaat staan om
te kijken of hun postuur overeenkomt. Daar moet Harry wel nog even iets
voor bijeten. Maar de lengte klopt en Mark biedt hem direct aan om op
een van zijn fietsen LEL te fietsen. Mark woont om de hoek en is snel
terug met een groene Condor voorzien van alle toeters en bellen voor een
Britse zomer. Even sleutelen en Harry kan een proefrondje maken. Gingen
alle problemen maar zo snel.

Tegen een uur of 5 bonkt mijn hoofd. Inmiddels is de ergste drukte
voorbij. Een paar verse vrijwilligers zijn aangekomen. We werken hen in
en ik ga samen met Gaby, de Duise LEL contactpersoon even pauzeren. Het
is hard nodig. Als we terugkomen hebben we nog een uurtje werk voordat
iedereen ingeschreven is.

Gelukkig hoef ik me niet te bekommeren om allerhande praktische zaken.
Eten en onderdak is voor me geregeld. Na het eten heb ik eindelijk de
tijd om de zakjes sportdrank voor te bereiden. Tijmen slaapt alweer, ik
doe dat dus maar buiten. Daarna even ontspannen en tegen middernacht lig
ik na een lange dag eindelijk in bed. Om 6 uur sta ik er weer naast. Om
7 uur is de registratie voor de vroege starters die in de buurt wonen.
Ontbijten en stipt 7 uur ga ik boven in de jeugdherberg naast Melita
zitten om deze mensen in te schrijven. De andere vrijwilligers zijn
ofwel hun start om 8 uur aan het voorbereiden of nog niet aanwezig.
Tegen 9 uur is iedereen weer op post en kan ik snel m'n bagagetassen in
orde maken. Helaas moeten de kamers van de jeugdherberg om 10 uur leeg
zijn. Daardoor kan ik niet met een uitgebreide siesta wat slaap inhalen.

Rond de middag ga ik even Cheshunt in om even uit de chaos te zijn en
wat te gaan eten. Ik ben op tijd terug voor een kleine ceremonie. Melita
krijgt van Jean-Gualbert Faburel, bestuurslid van de ACP een groot
aandenken uitgereikt als dank en waardering voor haar organiseren van
LEL. Zij is verbaasd en enorm trots. Zoiets had zij niet verwacht.
Faburel had me getipt, dus ik stond met de camera in de aanslag.





Niet veel later duikt een Italiaan op. Ook zijn fiets is gestolen. Maar hij
heeft snel een goedkope fiets op de kop getikt. Melita probeert nog te
regelen dat op een van de controleposten een fiets voor de Italiaan
klaar zal staan. Maar die is zo tevreden over zijn goedkope barrel dat
hij hierop LEL helemaal uitrijdt. Tussen de bedrijven door haal ik mijn
fiets naar voren. Ik kan nog net de start van 14 uur fotograferen en om
14u15 sta ik klaar om te starten.



Net op dat moment komt een groep Catalanen aan. Een van hen ontbreekt. Hij komt te voet, ook zijn fiets
is uit zijn hotel gestolen. Rocco die de start verzorgt verandert direct
hun starttijd in de laatste starttijd zodat ze maximale tijd hebben om
dit probleem op te lossen. Ik verlaat om 14u15 Cheshunt met
slaapachterstand en veel teveel dingen in m'n hoofd.

Dat is een kettingslijtagemeter. Als de twee palletjes precies in de ketting vallen dan heeft de ketting een bepaalde lengte. 0.75 zal dan goed zijn, 1,0 versleten.

deel 2 van het verslag van LEL

Mijn startgroep telt veel minder dan de officiële 50 rijders per startgroep. Veel rijders die om 14u15 hadden moeten starten blijken al eerder gestart te zijn. Na mij gaat nog maar een handvol rijders van start. In Cheshunt kan ik nog goed bij de groep blijven. De GPS is dan van groot voordeel. Maar op de 1e helling wordt ik al gelost. Ik rij beroerd, heb geen benen en ben totaal niet gefocust op de rit. Het inschrijven van 600 deelnemers is toch veel belastender dan de 150 die vorige keer in London gestart zijn. Ik probeer er maar het beste van te maken. Een enkele keer zie ik nog een groepje voorbij komen als ik even een sanitaire stop maak. En een enkele keer haal ik iemand met een lekke band in. Voor de rest heb ik helemaal geen gevoel dat ik in een rit rij met honderden deelnemers, eerder alsof ik een heel klein brevet rij.





Tot Gamlinggay sukkel ik voort. Hier hoef ik eigenlijk niet naar binnen maar zoals ik rij komt deze verversingspost als geroepen. Eindelijk zie ik eens mensen. Direct na de post zie ik een supermarkt. Ik stop en koop wat chocola en vooral een grote fles cola. Dat moet mij er maar doorheen helpen. En inderdaad, na een tijdje begin ik wat minder beroerd te draaien. Het loopt inmiddels tegen de avond. Traditioneel rij ik dan ook beter. Ik begin langzaam ook weer wat van m'n omgeving waar te nemen. Een klein uurtje voor de controle in Thurlby stop ik om m'n reflectievest aan te trekken. Net op dat moment komt er een rijder op een hybride voorbij. Hij vraagt me of er een probleem is. Ik stap weer op en rij samen met hem verder.
Het blijkt de eerste grote rit van Russell te zijn. En dat valt te merken ook. Hij rijdt wel redelijk door zolang het licht is. Maar met zijn verlichting kan hij alleen amper vooruit komen. Prima geschikt voor de stad maar niet voor een rit als LEL. Op een van de lichte afdalingen moet hij dan ook lossen zonder dat ik het merk. Zelfs een gesloten spoorwegovergang is niet genoeg oponthoud om hem weer bij te laten komen. Als ik in Thurlby aankom meldt ik dat dan ook bij de technische man. Die belooft iemand terug te sturen om te zorgen dat Russell niet in de problemen raakt. Voordat iemand gevonden is meldt Russell zich al bij de controle. Gelijk begint de technische man hem te helpen aan wat betere verlichting.





Gelukkig blijf ik goed rijden na Thurlby. Een tijd rij ik met Russell op. Ik geef hem een spoedcursus randonneur rijden. Eigenlijk veel te laat, dat had lang voor de start moeten gebeuren. Niet veel later wordt ik ingehaald door de groep Catalanen. Die rijden stug door. Het blijkt dat ze pas om 17 uur vertrokken zijn in Cheshunt en enorm hard doorgereden hebben om de tijd in te halen. Helaas is daarbij een van hun rijders overboord gegaan. De gestolen fiets hebben ze in Cheshunt nog kunnen vervangen door een inderhaast opgebouwd exemplaar uit reserveonderdelen. Ze zijn voorzien van eigen volgwagen met eigen mecanicien. Dat helpt enorm in zo'n situatie. In hun groepje hang ik direct aan het elastiek. Bergaf kan ik goed bijkomen, maar bergop moet ik steeds een beetje laten. Als ik weer even op achterstand ben zie ik dat ze een afslag missen. Ik stop en roep maar ze horen het niet meer. Het daaropvolgende uur fiets ik alleen. Een enkele keer komt er een snelle rijder die wat problemen gehad heeft voorbijstuiven. Die zie ik meestal al lang van te voren aankomen. Het landschap is langzaam behoorlijk kaal en al veel vlakker geworden. Achterop komende rijders zie je van ver komen.
Langzaam begint de slaap toe te slaan. Het is al ver na middernacht als ik in Washingborough aankom. De korte nachten vooraf en de onmogelijkheid om een siesta te houden voor de start worden mij fataal. Ik besluit in Washingborough te slapen tot de ochtend. Nu nog 100km doorrijden tot Thorne is te link. Zeker omdat het begonnen is te regenen. Dan ga je toch wat minder snel in een greppel liggen. Als ik in Washingborough aankom staat de mecanicien van de Catalanen te wachten. In gebarentaal leg ik hem uit dat zijn groep zich verreden heeft. Hij heft zijn handen ten hemel.
Voordat ik ga slapen analyseer ik LEL nog met Keith, de AUK voorzitter. In de vroege ochtend sta ik weer op. Ik voel me al een stuk beter. Helaas is er bijna niemand meer op de controle, ook de Catalanen niet meer.



Kort na Washingborough is er een geheime controle. De winkel ertegenover is open zodat ik nieuwe cola kan kopen. Na Washingborough is het helemaal vlak. Maar helaas ook een fors stuk met tegenwind. De wind is inmiddels van zuid naar zuidwest gedraaid, het hele stuk dat naar het westen voert heb ik er flink last van. Na een tijdje komt een Italiaan me achterop. Hij rijdt een onitaliaanse fiets, een lichtblauwe stalen fiets met spatborden. Hij lijkt wel een Brit. Samen fietsen we verder. Vlak voor Thorne komen we weer uit op bekend terrein, de oude route tot aan de Rugby Club.
In de Rugby Club is het rustig. Ik rij dan ook als een van de laatst rijders rond. Een situatie die niet snel zal veranderen. De route na Thorn is een stuk makkelijker geworden. Na wat draai en keerwerk om wat rivieren over te steken rijden we nu meer naar het westen in plaats van naar Castle Howard te gaan, dwars door het zwaarste deel van de Howardian Hills. Halverwege Thorn en Coxwold pauzeer ik in een dorpje voor een ijsje. Het is nog behoorlijk warm en droog. Maar vooral waait het. In de namiddag slaat de slaap weer toe. Ik moet zelfs een tijdje op een beschutte plek gaan zitten om wat te dutten. Als ik wakker wordt zie ik net Jan uit Oostende voorbijrijden met z'n maat. Ik verbaas me, die moeten toch al lang in de Pennines zitten. Zij houden in terwijl ik snel opstap. Ik hoor dat ze vlak na Thorn een ongeluk gehad hebben en 6 uur verloren met de reparatie. Nu proberen ze de achterstand in te halen. Al snel laat ik me terugzakken. Zij rijden veel te hard voor me. Kort voor Coxwold gaat het nog even fors omhoog. De route gaat hier door de uitlopers van de Howardian Hills. Voor de zoveelste keer kom ik op een controle Mel tegen. Zij rijdt langzaam naar het noorden met de auto om te kijken of alles goed gaat. Ik besluit nu al te slapen. Het stuk na Coxwold gaat fors naar het westen en er staat nog altijd een harde wind. Uit ervaring weet ik dat het 's avonds en 's nachts minder hard waait. Ik kan dus beter in de late namiddag slapen en de hele nacht doorrijden.