Het OUD Estafette Topic deel 7

Sjeen, heel mooi geschreven. Wat een week, na de bevalling van Isa. Wat een schrik dan! Heel fijn dat alles zo goed is afgelopen

De vierdaagse Wat leuk! En verder ook een super-verhaal

Hé Sjeen, wat een fijn verhaal zo Leuke dingen! en die enge week na de geboorte van Isa. Brrr. Ik weet het nog, van toen. Je hebt een prachtige dochter

Sjeen! Leuk!
Maar dat was voor mij iig geen verrassing.

Hallo dames en heren, zoals Sjeen al introduceerde ben ik dus BJ, een totale newbie in oud, maar al wel erg lang actief en dan vooral in lifestyle, Slank en Dieetclub.
Ik ben 27 jaar en woon samen met vriendlief Theo ien onze 3 poezebeesten in het noorden van het land, Hoogeveen. Inmiddels wonen we daar alweer 5 jaar en nog steeds bevalt ons het prima, we hebben een lekker ruim huis op een vrije hoek. Veel groen in de omgeving...en goede sociale controle. (lees we wonen tegenover een verzorgingsflat, dus altijd wel een lichtje aan de overkant...).

Ik ben geboren in 1982 in Emmen en was de 2e dochter van mijn ouders. En tevens het laatste kindje. Mijn zus was inmiddels bijna 3, en dacht met sinterklaas al dat ze een zusje had gekregen..(ze kreeg een babypop; en reageerde; Is de baby er nou al????) Maar een dikke maand later maakte ik mijn opwachting na een soepele thuisbevalling van mam. van mijn ouders weet ik dat ik een druk, maar ook erg vrolijk kleintje was, veel lol en veel lachen.
Als ik terug kijk op mijn vroege jeugd, was dat niet altijd even makkelijk. Mijn moeder was regelmatig depressief, en kon dan slecht omgaan met de drukte van 2 kinderen, en de onuitputtelijke vragenzee die ik soms op haar afvuurde. (het schijnt dat ik een erg intelligent kind was, en ik altijd overal een verklaring voor zocht of wilde hebben, en altijd alles wilde begrijpen.....). Gelukkig heeft mijn moeder altijd alle hulp aangegrepen en heb ik alle respect voor hoe ze toen met haar leven is omgegaan.. (mijn moeder is al kind sexueel misbruikt en heeft daar flink wat psychische schade door opgelopen).
Ook vind ik dat ze altijd enorm haar best heeft gedaan om ons leven zo aangenaam mogelijk te maken... en dat is erg moeilijk als je jezelf zo waardeloos vindt...
al met al heb ik ook veel goede herinningen aan mijn jeugd, vooral toen ik wat ouder werd. Ik heb veel lol gehad thuis, uiteindelijk is het met mijn moeder vanaf ongeveer mijn puberteit veel beter gegaan, ze werd goed ingesteld op medicijnen en was niet vaak meer depressief.
Ik heb een hele goede band met mijn moeder en heb ik ook veel met haar ondernomen. Mijn vader was altijd overdag aan het werk, maar zat wel bijna elke zaterdag bij ons in de sporthal.

Een van mijn grootste passies is dan ook al vanaf ongeveer mijn tiende, volleybal. Ik speel al 17 jaar met enorm veel plezier en heb erg veel goede herinneringen aan die sport. Ik heb altijd hele gezellige teams gehad en heb veel vriendinnnen over gehouden aan mijn oude volleybalteam. Uiteindelijk waren we ook erg succesvol en hebben we zelfs meerdere keren meegedaan aan nederlandse kampioenschappen, internationale toernooien en werden we kampioen van drenthe.
Toen ik naar de senioren ging heb ik een stapje terug moeten doen, ivm mijn opleiding, ik ging verpleegkunde doen en daar hoorde natuurlijk ook stages bij, welke ook onregelmatige diensten bevatten en daardoor kon ik niet zoveel (ik trainde in die tijd soms wel 5 keer per week en speelde soms 3 wedstrijden op zaterdag) meer sporten. Sindsdien speel ik op een leuk niveau (1e klasse) en is het nog steeds een grote uitlaatklep en ga ik nog steeds elke week met veel motivatie en plezier het veld in.

Na mijn opleiding tot verpleegkundige ben ik in 2002 in het ziekenhuis gaan werken. eerst als verpleegkundige op verschillende afdelingen en sinds 2003 op medium care en intensive care, inmiddels ben ik gediplomeerd IC-verpleegkundige op een Intensive Care/ Cardiac Care-afdeling, en ga ik eigenlijk altijd met erg veel plezier aan het werk. Ik heb een spannende en afwisselende baan en ik voel me ook echt nuttig in mijn werk. Ook blijft het altijd in onwikkeling en is er altijd wel weer iets nieuws te leren en blijf ik mezelf lekker ontplooien...

Eigenschappen van mij die ook in bovenstaande gedeeltelijk wel naar voren zijn gekomen; doorzettingsvermogen, motivatie, goed kunnen relativeren, sportief, flexibel...
wat minder goede eigenschappen, eigenwijs, streberig en soms wat onzeker.
Andere hobbies zijn voornamelijk shoppen , gezellige dingen doen met vrienden, lezen, en gewoon lekker thuis cocoonen op de bank met vriendlief.
Boeken die ik erg graag lees zijn thrillers, ik lees dan ook graag boeken van Nicci French, Saskia Noort, Simone van der Vlugt, Esther Verhoef etc. Ik heb inmiddels ook een hele collectie in de kast staan. Ook lees ik regelmatig gewoon lekker een tijdschrift..

Nog even het afvalverhaal dan Een jaar of vijf geleden was ik erg dik, BMI van 35. Dit kwam mede door het stoppen met het vele sporten en natuurlijk door al het lekkere eten... Ik zat toen niet lekker in mijn vel, en het was een soort vicieuze cirkel, ik bleef eten omdat ik niet lekker in mijn vel zat, en doordat ik dikker werd, zat ik niet lekker in mijn vel...
Uiteindelijk had ik voor mezelf een punt bereikt, dat ik zo niet verder wilde, en ben ik bewuster gaan eten.
Uiteindelijk heeft dat in die 5 jaar ervoor gezorgd dat ik 50 kg ben afgevallen door gezond te eten en na te denken over wat ik in mijn mond stopte..
Mijn BMI is afgenomen tot 20,5 en ik heb dus een gezond gewicht.
Wat Sjeen wilde weten, is hoe dit nu voor mij is.... en hoe dat gaat zijn tijdens de zwangerschap...
nou moet ik eerlijk bekennen dat ik het best een beetje eng vind om weer aan te komen, ik weet heel goed dat het goed is om aan te komen tijdens de zwangerschap en dat het kindje ook genoeg voedingsstoffen nodig heeft, maar toch voelt het vreemd om nu ineens, na al die moeite om het gewicht kwijt te raken, nu aan te gaan komen. Best eng....
Hoe ik hier mee om ga; is veel gezonde dingen eten, regelmaat. Ik eet veel groente en fruit en zuivel.. en probeer niet teveel te gaan eten... Ook wil ik mijn gewicht wel goed in de gaten houden en niet gaan snaaien....

Inmiddels ben ik dus bijna 6 weken zwanger en moet ik nog erg wennen aan het idee, dat het nu dan echt zo is We zijn er erg blij mee
het lijkt me heeeerlijk om straks een hartje te horen kloppen of een echo te zien...



nog even geduld hebben dus.....

nou ik hoop dat jullie het leuk vonden om iets over mij en mijn leven te lezen.

De volgende ga ik eerst via PM benaderen.

Beessie-Jen wat knap dat afvallen zeg. Echt petje af. Succes met de zwangerschap.

Sjeen, jeetje wat een heftige tijd na de bevalling, Verder ook een onwijs mooi verhaal.

*uit lurkstand*

Davinia, heb je bij de befaamde dansschool in Delft gedanst?? Die bij het spoor?

*terug in lurkstand*

BJ ook hier
Welkom joh! En mooi verhaal!
Ik vind het tof van je dat je je moeder tof vindt (rare zin, maar je snapt het wel )

BJ, mooi verhaal om te lezen. Leuk, lekker energiek!
En ja, dat afvallen... ik hoop je ooit nog een heel eind na te doen.

BJ welkom hier! Wat een introductie, met zo'n verhaal! Goed gedaan! Enne, ter geruststelling, de zwangerschapskilo's ben je vaak heel snel kwijt!

Sjeen, ik ken jou helemaal niet zo goed. Wat leuk om zoveel van je te lezen!

Ik was het topic helemaal kwijt geraakt Wat een prachtige verhalen heb ik weer gelezen. Zo fijn om het verhaal te kennen achter de nick.

BJ, wat lief dat je het stokje aan mij hebt overgedragen.

Nou wie is Ymme:

Ymme is (bijna) 25 jaar geleden ter wereld gekomen met de naam Emmy. Zoal jullie nu wel zullen snappen, dat is ymme maar dan van voor naar achter gelezen.
Ik kwam op 20 mei 1984 ter wereld in het ziekenhuis te Zevenaar (Gelderland). Ik was vanaf mijn geboorte af aan, al een dwarsligger, ben namelijk met een stuit ter wereld gekomen.
Na één overnachting mocht ik samen met mijn moeder naar mijn ouderlijk huis te Lobith ( en dat is weer in Gelderland),
Hier heb ik tot mijn achttiende jaar samen met mijn lieve ouders en mijn grote broer (Marc, nu 28 jaar) gewoond.

Mijn jeugd is niet altijd even leuk geweest, maar heb ook niet te vergeten, veel leuke herinneringen aan mijn jeugd.
Om te beginnen, toen ik in groep 4 zat, werd mijn moeder op een middag opgenomen (vrijwillig) in het ziekenhuis op de psychiatrische afdeling, omdat zij zwaar overspannen bleek te zijn. Dit had verschillende redenen, en die ga ik hier niet vertellen omdat dat haar ding is, en niet die van mij.
Toen der tijd, hebben wij 6 weken bij mijn tante gewoond. Ik weet niet meer zo heel veel van die tijd, omdat ik het vooral verdrongen heb voor mezelf.
Ik heb toen ook bij de kinderpsychiater gelopen omdat ik slaap problemen had. Dit is dus allemaal een reactie van mij geweest, op wat er met mijn moeder gebeurde. Gelukkig is dit na een lange tijd wel goed gekomen. Ook al ben ik nog steeds niet graag alleen en heel snel ‘bang’.

De ‘grote’ school is ook nooit zo leuk geweest voor mij. Ik wilde er zo graag bij horen (onzeker) dat ik begon te pesten. Wat met als gevolg, ik later zelf gepest werd en me hier geen raad mee wist. Pesten is gemeen, en harteloos. Als ik het nu zie, of hoor, krijg ik nog de rillingen over mijn rug en het liefst zou ik een grote lieveheerbeest op mijn muren willen schilderen, om dit aan iedereen duidelijk te maken. Toch heb ik met alle moeilijkheden, gemakkelijk mijn examen gehaald.
Hierna wilde ik dolgraag de kappersschool gaan doen, maar ondertussen had ik wel een ‘haat’ gevoel gekweekt voor ‘scholen’. Deze opleiding heb ik toen dus ook maar na 4 maanden opgegeven. En ben niet meer terug gegaan. Ik ben gaan werken, bij de EDAH, maar na een half jaar had ik toch zoiets van, Emmy je kunt meer dan dit. Haal uit je leven wat er uit te halen valt.
Toen ben ik weer terug gegaan naar school, administratie. 3 jaar gedaan en afgemaakt. Was helemaal blij. Via uitzendbureaus overal en nergens gewerkt, allemaal korte periodes. Dit beviel mij gewoon niet. Na heel veel geprobeerd te hebben, heb ik nu eindelijk sinds 2009 mijn roeping gevonden, in zit in de ZORG en dat bevalt mij super! Via de thuiszorg begonnen en ga nu ook via hun opleidingen volgen. Ik ben super gelukkig daarin nu, en ook trots op mezelf. Het heeft wat jaren geduurd maar heb het gevonden.

Dit was dan het gebeuren rondom school/werk.

Nu persoonlijk een beetje meer.
Heb al bijna 7 jaar een super relatie met mijn vriend Antoine.
Waarvan wij er ook al bijna, 7 van samenwonen. Zijn ouders waren gescheiden. Antoine woonde bij zijn vader in, maar die was nooit thuis omdat hij veelal bij zijn vriendin bleef. Vandaar dat ik snel bij Antoine ingetrokken was. Misschien niet zo heel goed over nagedacht toen der tijd, maar we waren verliefd en dan wil je veel bij elkaar zijn. En het is goed blijven gaan. Dus achteraf nooit spijt van gehad en nog niet!!!
Veel meegemaakt met zijn tweeën. Zijn vader kreeg 4 jaar geleden kanker. Maar zag er nog niet zo heel slecht uit. Veel ziekenhuis bezoeken gehad, veel gepraat, steunen. Maar de kanker bleek te sterkt te zijn. En zijn vader was een doorzetter en een grote vechter. Z’n vechter heb ik nog nooit gezien. Hij is dan ook nog steeds mijn grote voorbeeld, en door mijn schoonvader ben ik ook ‘sterker’ geworden. Vorig jaar 15 februari is deze goede man, dan toch helaas overleden.
Heel verdrietig en er gaat geen dag voorbij dat wij niet aan hem denken. Maar ook hier is onze relatie sterker van geworden, en waarderen we het leven meer.
En proberen we zoveel mogelijk te genieten! Dat zou iedereen moeten doen.

Door alle toestanden en het niet praten erover. Het sterk willen zijn etc. Is het mij vorige jaar ook ‘geketst’. Ben een beetje over de toeren geweest. Kreeg chronische hyperventilatie en een lichte vorm van depressie. Dit is nog niet helemaal ok, maar heb mijn plek gevonden. En het gaat elke dag weer beter.
Verder ben ik aardig nieuw in oud, wij hebben vorig jaar besloten aan kinderen te willen beginnen, maar hebben dit uitgesteld totdat ik er helemaal klaar voor was. Dit was ik afgelopen februari. We konden toen ook niet geloven dat het meteen raak was!!!! En helaas, na 5,5 week ging het mis. Vroege miskraam, heel heftig maar het zet je wel weer even op de plaats.

Verder ben ik een echte Nederlander, die van lekker eten houdt, liefst elke avond mijn ouderwetse soaps op tv (ONM, GTST) maar een goede film staat mij ook altijd wel aan. Een goed boek lezen op bed, doe ik elke avond. Vooral ‘komt een vrouw bij de dokter’ deze heeft mij echt gegrepen.
Verder zijn mijn grootste passies, mijn huisdieren. Wij hebben 2 geweldige poezen, en twee geweldige honden. Een boxer (2 jaar gelden gekregen met mijn verjaardag) en een jack russel. Hiervoor ga ik echt door het vuur. Kom niet aan mijn honden. Ben van jongs af aan al dierengek. Als mijn vriend mij de wil had gelaten was onze tuin een kinderboerderij geweest.
Verder ben ik trainster van een dansgarde. Die ik 1x per week een uurtje train. Ik heb fok leren kennen via een vroegere vriendin van mij. Die vele van jullie wel zullen kennen, als je de link met mij en haar legt. Vele rellen geweest op fok! tussen ons. Maar dat is geweest.

Ik houd ook erg veel van leuke dingen doen. Dagjes uit met Antoine of vrienden. Gewoon een gezellig avondje in de kroeg met vriendin vind ik ook gezellig. Of gewoon op de bank met de tv aan. Ik kan van kleine dingen enorm genieten.

En als je mij ’s nachts wakker wilt maken, zonder dat ik chagrijnig ga lopen doen, moet je wortelstamppot met hachee mee nemen. Zo niet, val ik je aan, zo slecht gehumeurd ben ik, als ik net wakker ben.

Nou ik zou nog uren door kunnen praten over mezelf. Maar het is nu wel ‘goed’ en denk dat Beessie-Jen nu wel een beeld heeft van hoe mijn leven eruit ziet. En eruit heeft gezien.

Oh ja, nog één ding. Vroeger tijdens de taalkaarten, moest je zinnen van tegenwoordige tijd naar verleden tijd zetten. Ik heb echt de mooiste fout ooit gemaakt.
-De tuinman werkt in de tuin. Emmy maakte hiervan: - De tuinman heeft in de tuin geworken. Hier word ik nog vaak mee geconfronteerd en moet er zelf ook hard om lachen.

Dit was Ymme aka Emmy.

_{Ymme? Op welke 'grote' school heb je gezeten? In die regio?}

quote:

Op dinsdag 5 mei 2009 21:53 schreef Luchtbel het volgende:
_{Ymme? Op welke 'grote' school heb je gezeten? In die regio?}

Liemers college in Zevenaar.

_{Dan kan ik je haatgevoel rondom scholen heel goed voorstellen....}

En verder leuk geschreven. Grappig om te lezen dat iemand zich een echte Nederlander vindt!

quote:

Op dinsdag 5 mei 2009 21:58 schreef Luchtbel het volgende:
_{Dan kan ik je haatgevoel rondom scholen heel goed voorstellen....}

En verder leuk geschreven. Grappig om te lezen dat iemand zich een echte Nederlander vindt!

^{Ook op het liemers college gezeten?}

Beessie, ik ben nog steeds stiekem heel trots op je prestatie! En ik weet zeker dat je die zwangerschapskilo's straks zo weer kwijt bent Heftig wel hoor, van je moeder... en knap dat ze jullie ondanks haar eigen problemen toch een fijne jeugd heeft gegeven! We delen trouwens nog meer dan volleybal alleen... Ik lees ook graag Saskia Noort en consorte

Je maakt me wel erg nieuwsgierig naar die vroegere vriendin, Ymme. Ik zit al in mijjn geheugen te graven.

quote:

Op dinsdag 5 mei 2009 22:00 schreef ymme het volgende:

[..]

^{Ook op het liemers college gezeten?}

_{Zoiets ja..... ;-) Gedeeltelijk....Ook rond jouw tijd.... Wat zal ik zeggen....Ik weet niet op welke locaties je hebt gezeten maar euhm ik ken de echo die door het Juvenaat schalt als je tas naar beneden 'valt', weet hoe ver van de schooldeur de ingang bij de Guido Gazelle is en dat het Heerenmäten zelfs met 30 graden, zomervakantie en een goed rapport een deprimerende aangelegenheid is...}

quote:

Op dinsdag 5 mei 2009 22:04 schreef Sjeen het volgende:
Beessie, ik ben nog steeds stiekem heel trots op je prestatie! En ik weet zeker dat je die zwangerschapskilo's straks zo weer kwijt bent Heftig wel hoor, van je moeder... en knap dat ze jullie ondanks haar eigen problemen toch een fijne jeugd heeft gegeven! We delen trouwens nog meer dan volleybal alleen... Ik lees ook graag Saskia Noort en consorte

haha wat leuk zijn inderdaad mooie spannende boeken en ik kan dan ook echt NIET stoppen met lezen!

en bedankt voor het vertrouwen, ik ga ook zeker mijn best doen om snel weer op gewicht te zijn tzt...

@Ymme, mooi verhaal.... en ik herken best wel dingen... ik heb ook een hele poos last gehad vsn slaapstoornissen, droomde elke nacht eng en sliep vaak bij mijn ouders aan het voeteneinde...
ben ook nu snachts nog steeds niet graag alleen....
ben toen ook bij maatschappelijke werk enzo geweest....

hier ook nog even, ik ga morgen even bijlezen, en dan ook mijn verhaal opschrijven. Ik neem het stokje dan ook graag van je over Ymme, ik vond het wel een eer dat je me vroeg...

Graag gedaan Mijsje

ik ben bijna klaar om in te voeren, het is wel een hele lange tekst...

Ik zal eerst even een voorstelling geven van mijn leventje tot nu toe.
30 jaar geleden ben ik als Hilde geboren in het “Onze lieve vrouwe gasthuis” (=ziekenhuis) in Amsterdam. Na een week daar geweest te zijn met m’n moeder, mochten we naar huis. Dat was in de Bijlmer. Ik was het tweede kind, er zat nog een broer boven me.

We verhuisden na een jaar naar Andijk, waar we een zusje kregen. Toen ik 6 was, verhuisden we naar Hoogkarspel en toen ik 9 was naar Den Bosch.
Jammer van het vele verhuizen, ik voelde me nergens echt thuis, en vaste vriendinnetjes maken vond ik ook heel moeilijk. Daar heb ik nog wel eens moeite mee.

Op school ging het niet echt lekker. Ik was het pispaaltje van de klas, en aangezien ik nogal een jankertje was (erop terugkijkend was ik volgens mij ook best irritant met dat huilen) bleef dat wel zo. Ik werd geplaagd tot echt gepest met af en toe ook fysiek contact... (schoppen, slaan...) ik had het dus niet zo naar m’n zin. Ik ging daarna naar een middelbare school waar niemand van m’n klasgenoten naartoe ging. Het eerste jaar was nog een jaar van afzien. Ik had het moeilijk met m’n klasgenoten. Het tweede jaar was ook lastig, maar toen ik bleef zitten, voelde ik me een stuk beter. Ik hoefde niet meer steeds op m’n tenen te lopen om bij te benen en ook het contact met anderen ging makkelijker.

In het Havo4 kregen we te horen dat mijn moeder kanker had. Ze had borstkanker, en er waren uitzaaiingen in de lymfeklieren onder haar oksel. Het was een gezwel dat er zeker al 10 jaar zat (zei de arts n.a.v. de grootte van het gezwel) maar doordat het de structuur van haar eigen weefstel had aangenomen, was het nooit te zien geweest op de foto’s die er gemaakt waren. Ja, achteraf een hele lichte schaduw... M’n moeder was er al een paar keer voor naar de dokter geweest, en uiteindelijk liet die een bioptie maken. Van de 7 stukjes die genomen werden, waren er dus 5 van besmet. Ze werd binnen een week geopereerd, haar borst werd afgezet en de klieren onder haar oksel werden weggenomen. Ze kreeg bestralingen en daarmee was ze schoon. 5 jaar later werd ze “genezen” verklaard, ze was toen nog steeds schoon. De angst dat het terug zou komen is wel altijd gebleven, heeft als een donderwolk boven me gehangen.
Tijdens haar bestralingen werd ik nog opgenomen in het ziekenhuis met een blindedarm ontsteking, wat later ook met de eisprong te maken bleek te hebben. De aandacht die ik toen even kreeg, wat was dat heerlijk... alle aandacht ging uit naar m’n moeder, logisch en terecht, maar ik miste ook wat in m’n leven.

Ik bleef dat jaar weer zitten en ging naar het HavoMBO om daar m’n Havo af te maken. Daar ging het heel goed, en slaagde ik het jaar erna heel netjes. Daar heb ik ook een fijne groep vrienden om me heen gehad.
Ik ging naar de Pabo. Ik wilde graag juf worden. Ik ging ook uit huis wonen in een studentenflat en ik werkte bij een supermarkt. Heel normaal zoals verschillende andere studenten ook deden.

Na een paar jaar kreeg m’n moeder weer kanker. Het waren uitzaaiingen van de vorige keer. Dus helemaal schoon is ze nooit geweest, ze heeft “slapende cellen” gehad. Nu was er weinig aan te doen. Er waren wat hormoon medicijnen die het groeiproces konden remmen. Daar waren 4 groepen van, maar als ze een medicijn had gehad uit een groep en haar lijf werd er imuun voor, kon ze uit de hele groep geen andere meer krijgen, want de werkzame stof werkte dan dus niet meer.

Na een tijdje kon ik het niet meer goed aan allemaal, en ben gestopt met school. Wel met het idee: ik ga een jaartje rusten en dan weer beginnen.
Ik voelde me toen ook steeds neerslachtiger worden, maar maakte er zelf niks van. Ik voelde me gewoon zo, dat was toch normaal? Maar het werd steeds erger, en ik zag het nut ook niet meer van opstaan in de morgen, dus deed dat af en toe maar niet. Dat af en toe werd steeds vaker. Ik kwam er alleen nog uit om naar m’n werk te gaan of naar m’n ouders. Op m’n werk heeft een collega toen voorzichtig een balletje opgegooid over het GGZ. Eerst was ik best geirriteerd daarover. Daar ga je alleen heen als je gek bent, of heel ziek, en dat was ik niet voor m’n gevoel. Later ben ik er toch heen gegaan om eens te kijken of ze me konden helpen. Ik kreeg een intake gesprek en vrij snel daarna therapie. Eerst 1 op 1, en daarna ook in een groep. Dat heeft me wel geholpen. Het was fijn om met iemand te praten die wat verder van je weg staat. Ook in de groep was het prettig om te praten met mensen, iedereen had iets waardoor ze zich depressief voelden. Ik had er ook medicijnen voor.

In die tijd leerde ik ook mijn man kennen, Joene, hier van FOK!. We waren gekoppeld door Fannetje en dat ging prima.

Het nieuwe schooljaar ging ik terug naar school. Ik ging naar een verse Pabo, en ben daar afgestudeerd na een paar jaar. In m’n afstudeerjaar in 2005 ben ik ook samen gaan wonen in Den Oever op Wieringen (NoordHolland, tegen de afsluitdijk aan). Ik ben in 2007 getrouwd, en werk ondertussen alweer een paar jaar in het onderwijs.

Helaas is m’n moeder nu op het eind van haar levensweg. Ze is nu stervende aan de kanker. Ze heeft al heel wat zware klappen te verduren gehad, en daarvan was 3/4 weken geleden de zwaarste. Ze kreeg door uitzaaiingen in haar hoofd en een verhoogde hersendruk epileptische aanvallen. Ze is ruim 2 weken zichzelf helemaal kwijt geweest, en we dachten dat het die dagen ook afgelopen zou zijn. Tot onze verbazing krabbelde ze toch weer wat op, en nu is ze weer thuis. In een ziekenhuisbed, met thuiszorg en continu iemand bij haar. Heel zwaar, maar langzaamaan wordt ze toch weer beetje bij beetje meer zichzelf. We kunnen weer praten waar we altijd over praatten, dat is wel heel prettig. We kunnen weer “normaal” afscheid nemen.

In augustus 2007, een paar maanden na onze bruiloft, hebben we ook besloten om de pil te laten liggen. Daarna duurde het even, maar in juli 2008 zagen we 2 streepjes op een test! Wat waren we blij! Helaas duurde die blijdschap niet lang. Na een paar dagen begon ik te bloeden. Op de echo die bij de gyn gemaakt werd, was duidelijk te zien waarom, het vruchtje was gestopt met groeien, en ik had een miskraam gehad. Ik werd gecurretteerd, en bij een nacontrole zag de gyn dat er iets anders zat. Ik had een vleesboompje. Die moest er ook uit, dus in september 2008 weer onder het mes. Daarna moest het wel lukken met zwanger worden, maar in februari 2009 was ik nog niet zwanger. We gingen weer naar de huisarts. Die stuurde ons door na een sperma onderzoek. We waren dus weer bij de gyn. Na allerlei tests zijn we erachter gekomen dat ik een dichte eileider heb, en dat m’n kansen op zwangerschap dus verminderd zijn. Vrijdag moet ik er weer heen. Dan wil de gyn een kijkoperatie plannen heeft hij al gezegd, maar ook bespreken wat er verder uit de onderzoeken is gekomen en wat er dan verder gedaan kan worden.

Volgens mij heb ik nu hierin al een heleboel beschreven. Heb ik alleen nog een paar kleine puntjes:

De vraag die Ymme/Emmy aan me stelde was: Hoe ga jij met de tegenslagen in het leven om?
Het antwoord erop is best moeilijk. Ik reageer in verschillende situaties wel anders, maar ik probeer er wel over te blijven praten. Heel veel met Joene, maar ook veel met m’n moeder, met wie ik een dichte band heb. Nu is dat helaas grotendeels weggevallen. Ik heb bij de huisarts ook aangegeven dat ik moeite heb met m’n gevoelens, en die heeft me de keuze voorgelegd: GGZ of maatschappelijk werk. Ik wilde sowieso geen medicijnen, want dat is niet helemaal goed met zwanger willen worden. Ik heb uiteindelijk gekozen voor maatschappelijk werk, waar ik een keer in de drie weken langsga om te praten wat me bezig houdt. Dat is op dit moment genoeg, samen met het dagboek dat ik van tijd tot tijd bijhoud, om van me af te praten. Ik merk dat ik wat beter in m’n vel zit, dan ik een paar maanden geleden zat.

Wat zijn m’n hobbies:
Ik lees graag, ik FOK! graag en ik handwerk graag. Nu ben ik bijvoorbeeld bezig met een borduurstuk over de letterplank. Ik kan me daar heerlijk in ontspannen, zonder al te veel na te moeten denken.

Welk boek staat op je nummer 1 lijst:
Dat zijn verschillende boeken. “Kruistocht in spijkerbroek” is al vanaf m’n jeugd een grote favoriet. Daar is ook bijgekomen de hele serie van “Harry Potter”... (ja, ik weet het...) en andere fantasy boeken als “de boeken van de levende schepen”.

Welke film is je-van-het:
Dat zijn ook verschillende films. Ik kijk het liefst “feel good” films, waar je heerlijk kan wegdromen.

Voor welk gerecht kunnen ze je 's nachts wakker maken:
Biefstuk met champignons, zonder twijfel! (maar dan zo rood mogelijk...)

Wat is de leukste uitspraak die je in tijden hebt gehoord:
Dat is een uitspraak die ik op school hoorde, toen een kind tegen een ander kind vertelde wat ze ging eten thuis, maar ze wist niet dat ik het hoorde: Wij eten vanavond patat. Dat is heel gezond, patat. Maar niet met mayonaise, want dat is vet...

Ik heb al een volgend “slachtoffer” een pm gestuurd, ik hoop dat ze ook iets wil vertellen in dit topic over zichzelf.

sorry dus voor de enorme lap tekst...

[ Bericht 0% gewijzigd door mijsje op 06-05-2009 13:46:38 ]