Het OUD Estafette Topic deel 3

Oh! gelijk mijn Type O Negative CD weer afgestoft .

Leuke verhalen BM en Icicle! Leuk om mensen beter te leren kennen.

BM en icicle, mooie stukken! leuk leuk leuk!
BM, je moet denk ik echt weer wat met je muziek! en icicle, wat stoer zoals je je droom aan het verwezelijken bent!

Icicle, petje af dat je een eigen bedrijf op hebt gestart met de kinderen thuis.

Leuk om te lezen Icicle!

Mag ik Icicle uitroepen tot de mamma met tot nu toe de beste muzieksmaak?
Ale je huwelijksmuzek kan ik hier zo uit de kast trekken, evenals bijna al je concertbezoeken (Frank Boeien )



Petje af voor je loopbaanverandering trouwens. Weliswaar uit nood geboren, maar toch ondanks de beginsituatie met succes opgezet.

Bix schrijft wat ik wilde schrijven. Ik had van te voren al bedacht of dat duidelijker zou worden. En ja, je vecht als een leeuwin voor je bestaan, en daar mag je ook best trots op zijn.

Prachtig stukje... en zo zie je maar hoe smaken ook binnen in een mens kunnen verschillen

En nu valt mij de eer te beurt...
Mijn naam is dus Lishe, zo'n beetje fonetisch mijn eigen, oerhollandse, naam. Ik werd 29 jaar geleden geboren in een dorp in Brabant. Het was ondenkbaar dat ik daar ooit weg zou gaan. Ik ben een ontzettend familiemens (al is dat wel een vreselijk woord) en heb graag mijn familie en vrienden om me heen.

Na mijn middelbare school ging ik naar het MBO Sociaal Cultureel Werk. (tussendoor nog een tussenstop op Mode en Kleding, helemaal niks voor mij!) 3 geweldigde jaren gehad, voor het eerst vond ik school en leren echt heel leuk. Ik mocht op mijn stageplaats blijven werken, dus het werk mocht mij ook wel. Buiten mijn werk was ik druk met toneel, ik begon de vooropleiding aan de Academie voor Drama in Eindhoven, regisseerde een kindertoneelvereniging, speelde zelf in een musical en speelde toneel.
Todat ik mijn lief 'tegenkwam'. Grappig dat Icicle mij het stokje gaf, net als haar leerde ik mijn Verloofde ook kennen via ICQ. Omdat hij mij na een maand of 3, we spraken elkaar sporadisch, vroeg hoe het met mijn haaienverzameling ging, vond ik hem in 1 klap erg leuk. Een afspraakje volgde. Het heen en weer reizen van Zwolle naar brabant vond ik vreselijk, dus ik trok al snel bij hem in. Toch weg uit brabant, maar een fijn appartement in de stad, een nieuwe toneelvereniging en een groot aanbod op werkgebied. Binnen een maand had ik werk, waar ik nu alweer ruim 6 jaar met veel plezier werk. Ik werk als jongerenwerkster, organiseer en begeleid activiteiten, en heb veel contact met de doelgroep. Sinds januari ga ik 1 weekend per maand met kinderen met gedragsstoornissen een weekend weg, en dat voelt echt als mijn roeping. Heerlijk vind ik het. Een nieuwe uitdaging.
Ik mis mijn familie en vrienden, vandaar ook dat we vrijwel elk weekend op en neer reizen. Druk en chaotisch. Soms wens ik rust daarin, en hopelijk ooit, over niet al te lang, wonen we gewoon weer in het brabantsche. Gelukkig woont Deliedje ondertussen ook hier, ze heeft verkering met een vriend van Lief. Ik vind dat heel fijn omdat zij tenminste echt begrijpt hoe het voelt.
Qua films, muziek en boeken ben ik geloof ik behoorlijk saai. Ik ben dol op drama's, huil met elke film mee. De laatste tijd genoot ik van 21 (over gokken), Vicky Cristina Barcelona vond ik saai en huilde tranen met tuiten bij the curious Case of Benjamin Button. Als ik een man was was ik smoor op Angelina Jolie en Carice van Houten. Ik lach me ziek om The Office US en ben dol op Topstylist. Ik lees chicklit, want makkelijk en even snel tussendoor. Af en toe een roman van mijn moeder voor mee op vakantie. Vaak een thriller van mijn zus en regelmatig een tijdschrift. Ik luister Acda en de Munnik en Racoon, vrouwenstemmen, en wil Trouwen van K3 op mijn bruiloft.
En buiten dit alles ben ik natuurlijk de moeder van 2 heerlijk meiden. Ze zijn totaal verschillend, geweldig om te zien. Na een loodzwaar jaar, eerst Lena ziek na haar geboorte, en daarna ikzelf, dankzij een onopgemerkte buitenbaarmoederlijke zwangerschap, voelt het eindelijk weer goed. Ik heb wallen van hier tot Tokio, snauw meer dan me lief is, maar ik ben wel gelukkig. De rest volgt dan vast ook weer.

En dan de vraag van Icicle: Ben je je eigen moeder met andere ogen gaan zien, sinds je zelf moeder bent? En kijk je nu anders terug op je opvoeding, sinds je zelf mag opvoeden?

Ik heb een schat van een moeder, ik vind haar een hele wijze vrouw. Haar oneliners zijn vaak hilarisch, maar ze heeft eigenlijk (bijna) altijd gelijk."As ge klein bent moette vanalles, en as ge 16 bent madde ineens niks mir. Deh vin ik onzin. " Mijn zus en ik zijn best vrij opgevoed. Alles mocht en kon, mits verantwoord. Mijn familie kwam bijna dagelijks bij elkaar over de vloer, dus ook bij mijn ooms en tantes was ik 'thuis'. In dat opzicht vind ik dat ik echt een heel fijne jeugd gehad heb, een stabiele basis, een heel warm nest. Ik hoop dat mijn dochters het ook zo voelen.
Toen ik 12 werd krijg mijn moeder haar eerste psychose, ik vond dat heel heftig, ging net naar de middelbare school en had ineens een moeder die wilde dat ik in de speeltuin speelde, me thuis wilde houden van school en beweerde dat ik geadopteerd was. Tot mijn 20e heeft ze vaker zulke periodes gehad. Ik ben lang heel kwaad op haar geweest, hoe kon ze. We hebben daar veel over gepraat, en pas nu, met mijn eigen dochters, begrijp ik dat het haar nog veel meer pijn gedaan moet hebben.
En nu ik erover nadenk ben ik met zoveel dingen blij. Ze heeft me geleerd te relativeren, je mag overal grappen over maken. Ze zorgt voor iedereen, zoveel dat ze er zelf soms onder lijdt. Zoveel dat ik soms boos op haar word. Zie ik wat ze deed om haar onmacht te compenseren. En dat zag ik allemaal niet toen ik nog geen kinderen had. Ik kijk niet echt anders terug op mijn opvoeding, ik zie alleen de verbanden en het waarom.

En dan nu mijn vraag aan de volgende. Ik wil 'm graag stellen aan de Buurvrouw. Een vrouw die in mijn ogen een fijn 'af' gezin heeft, een goede relatie, een huis en straks ook weer aan het werk. Ik moet altijd iets groots hebben om naar uit te kijken, maar op een gegeven moment zijn die dingen ook 'op'. Een zwangerschap, verhuizing, trouwen. Wat doe jij om 'Is dit het nou'? te voorkomen? Of heb je dat gevoel gewoon helemaal niet?

quote:

Op woensdag 25 februari 2009 16:12 schreef bixister het volgende:
icicle, leuk om ook wat meer over jou te weten. ik snap je soms wat 'harde' kant (die tegelijkertijd je kwetsbare kant is) nu denk ik ook een beetje beter. al vind ik die niet helemaal te rijmen met je Frank Boeijen-smaak.

* Macka66 zingt mee met FB: ...doe iets van tederheid, doe iets dat niemand begrijpt...

Icicle en Lishe, wat een mooie stukjes ook weer.
Goed van je Icicle, hoe je naast moeder zijn gestaag werkt aan je eigen bedrijf.
Lishe, hoe herkenbaar, dat missen van je familie. En hele goede vraag aan de buurvrouw. Ben benieuwd naar haar stukje en antwoord.

Wat een geweldig topic is het toch.

Wat mooi beschreven, Lishe.
En een heel goeie nieuwe vraag.

Idd een hele interessante vraag!

Ik vind het zo mooi om te lezen hoe je je zo thuis voelt in je werk!

Leuk om te lezen Icicle! Ook over je keuzes, kan me indenken dat je zo happy bent

Lishe, ook heel mooi om te lezen! Wat een leuk werk heb je trouwens

Lies Ik moet een traantje wegpinken bij je verhaal over je moeder

ik ook lishe, wat moet dat aangrijpend geweest zijn. voor alle partijen. heeft ze er na je 20e geen last meer van gehad?

Lishe, ik wist dat helemaal niet van je moeder.
Maar dat bespreek je ook niet zo makkelijk met 4 van de kleine monstertjes om je heen.
Het heeft jullie liefde voor elkaar duidelijk alleen maar sterker gemaakt. Mooi stukje.

Nou, daar ga ik dan. Ik ben dus Buuf, gezegend met een friese voornaam waar ik een beetje een haat-liefde verhouding mee had. Geboren daar waar de Rijn Lek wordt. In mijn leven al heeeeeeeeeeeeeeeeeeeel vaak verhuisd en dan nu al 10 jaar in hetzelfde huis ergens op de grens van de drie noordelijke provincies.! (dat is echt uniek, ik ben echt 25 keer verhuisd)

Al in mijn vroege jeugd zijn mijn ouders gescheiden, en ondanks dat ze enorm hun best hebben gedaan heb ik daar een enorme knauw van opgelopen. Vaak het gevoel erbuiten te staan, of er nooit echt bij te horen. Ik ben nog steeds hard aan het werk om dit achter me te laten. En ik moet zeggen, het lukt me steeds makkelijker niet alvast voor een ander te denken dat ik niet de moeite waard ben. Wat een winst.
Ging met een atheneumadvies op zak naar de middelbare school maar kwam met matige resultaten op de mavo terecht. Een wereldtijd gehad omdat ik me niet echt hoefde in te zetten om toch goede resultaten te krijgen. Hierna de havo, en toen dus HBO-Verpleegkunde. Een geweldige opleiding, die ik in 4 jaar heb afgerond. Helaas in het laatste jaar overspannen geraakt en mijn vertrouwen in mijn kunnen als verpleegkundige was weg. Ook was er toen (12 jaar geleden ) geen baan te vinden hier in het noorden.

Ik ben toen via een uitzendburo bij een bank gaan werken waar ik 6 jaar met veel plezier in dienst ben geweest. Ondertussen getrouwd met mijn vriendje vanaf mijn 17e. _{dit jaar gaan we het omslagpunt halen, dat we net zo lang samen wonen als dat we bij onze ouders zijn geweest.} Ik heb altijd gezegd dat ik rond mijn 30e aan kinderen wilde beginnen. Maar mede door dingen die ik gezien had op stage en een vermoeden van een zwangerschap (wat gewoon griep bleek ) wat best jammer was zijn we er meteen maar aan begonnen. Tot mijn grote verbazing en opluchting hebben we niet lang hoeven wachten. En nu dus 3 zonen. Ik ben echt helemaal blij met mijn gezin. Heb ook in mijn zwangerschap nooit een voorkeur gehad. Een meisje was leuk geweest maar ik vind jongens zo leuk En het is mooi zo. Heb altijd gedacht 4 kinderen te krijgen. Maar dit is precies de balans waar ik zo nu en dan nog de baas ben.

Films maak je me niet blij mee. Ik vind het vaak zo zonde van mijn tijd. Wel de Bridget Joneses, alles met Hugh Grant en andere luchtige feelgood movies.Laatste wat ik in de bios zag was Madagaskar 2. een aanrader. Mijn hubbie is gék op film en meestal kijkt hij terwijl ik met lappie op schoot in de buurt ben. Kneuterdekneuter.
Ik heb echt tijden álles gelezen. Van bijsluiters tot kranten en boeken naar reklamefolders. Gelukkig verhuisde ik dan net weer als ik de bieb uithad. Nu lees ik Stieg Larsson en Lisa Marklund. Ik heb nu weer meer dan 5 minuten achter elkaar tijd dus het lukt weer. Jaaaaaaaaren chicklit en tijdschriften gedaan omdat dat wel kan met een korte aandachtsspanne.
Muziek. In mijn jeugd enorm fan van Duran Duran geweest maar via mijn hubbie andere muziek ontdekt. Jaren naar Waldrock geweest. Geweldig. Rammstein, Type o Negative, Bad Religion, vind het nog steeds heerlijk. Maar ook via mijn kinderen nu Coldplay ontdekt. Maar ook The beatles, crowded house en the Cure luister ik nog vaak. Divers dus. Bram Vermeulen zingt altijd recht in mijn hart. Dat luister ik dus zelden want huilen.

Dan nu de vraag van Lishe. Wat ik doe om "is dit alles" te voorkomen.... Tja geen idee. Het is immers ook gewoon zoals het is. Heb wel moeite met het goed genoeg te vinden. Heb zo'n bewijsdrang. Dat een beetje moederen en poetsen nooit goed genoeg kan zijn. Ik vind het heel fijn om wat ouder te worden, en daardoor ook iets relaxter. Maar ik zie nog zoveel dingen voor me. Een eigen bedrijf wellicht, misschien eens wat reizen. Maar ook nog een opleiding. Ben nog best jong. En ik krijg nu gewoon weer meer tijd. En wij zijn nog echt aan het opbouwen.Het huis is wel leuk, maar er staan nog 11de hands meubels in. DE carrieres moeten nog van de grond komen zeg maar. Straks lekker wat voor mijzelf, contact met collega's en eens niet alleen maar "de moeder van" Dat het huishouden, datgene wat ik het slechtse kan, nu mijn core business is vind ik echt heel deprimerend. Dus ik doe van alles, Bij voorkeur Fok!ken om dat te vermijden. Ik ben ook een enorme bemoeimoeder trouwens. Voorzitter van de ouderraad, heb net zo lang lopen zeuren tot er beleid voor kinderen kwam die wel wat extra's aankunnen. En tja, volgend jaar gaat de middelbare school zich aandienen. En de puberteit.Lijkt me ook een leuke uitdaging.

Pffff. Sorry voor de lap. Beetje breedsprakig geloof ik.

Mijn vraag is voor ET. Ik vond het echt al heel lastig om "mijzelf"te bewaren toen de kinderen kleiner waren. De jouwe zitten dichter op elkaar en het lijkt me echt slopend! Wat doe jij om nog iets van jezelf terug te zien in de dag (als volwassene zeg maar)?

quote:

Op woensdag 25 februari 2009 20:58 schreef sjak het volgende:
Lies Ik moet een traantje wegpinken bij je verhaal over je moeder

Dat had ik ook... Toch zeer liefdevol geschreven. Bijzondere dame, die Lishe

Jee, wat een mooie stukken weer van Icicle, Lishe en de Buurvrouw. Zo leuk om al die verhalen te lezen.
Icicle en Buurvrouw, komen dicht bij mijn muzieksmaak in de buurt. Leuk!

ooh buuv, ook alweer zo'n mooi en open relaas.
en dat met Bram Vermeulen heb ik precies zo... mooi he!

Lishe en Buuf, dat doen jullie even snel zeg
Lishe, jeetje zeg, wat moeilijk moet dat zijn geweest...
Buuf, ik vind jou een heel waardevol mens

Icicle Icicle where are you going?

Lishe en buurvrouw mooie verhalen en ik ben zeer benieuwd naar het antwoord van ET

Wat zijn jullie een lieve schatten. Nu moet ik ook even de tranen lossen hoor.
Bix, nee, het gaat nu al een hele tijd goed. Ik vond het heel knap dat ze bleef staan tijdens ons afgelopen jaar. Ze heeft goede medicijnen en volgens mij helpt het dat wij niet meer thuis wonen. Het was inderdaad heel heftig, heb bakken vol anecdotes, grappige, verdrietige en gruwelijke. Maar we kunnen er altijd over praten, en dat helpt. Ik ben heel bang geweest dat het mij ook zou overkomen, maar dat gevoel heb ik heel lang niet meer gehad. Mijn zus wel. Ik hoop dat het haar ook nooit gebeurt. En dat het bij mijn moeder ook nooit meer zover komt. Ik wil niet dat Luuke en Lena dat zien.

Buuf, wat snel! Een fijn antwoord, dat geeft moed. En je hebt gelijk, er staat altijd wel wat op het programma. (Ik was echt bang dat na het trouwen mijn kleinkinderen het eerstvolgende zouden zijn. )