Het is een heel lang verhaal...
Eindelijk was het zo ver, het was dinsdag en ik ging naar de vk om gestript te worden. Zenuwachtig ging ik naar binnen, niet zo goed weten wat ik moest verwachten. Het strippen ging helaas niet echt, omdat mijn baarmoedermond nog helemaal dicht zat. Hij was wel al wat verweekt, dus heeft de vk een beetje gemasseerd, in de hoop daarmee wat op gang te brengen. De volgende dag zou ze me bellen om te kijken of er al wat gebeurde.
Helaas gebeurde er afgezien van een uurtje wat kramp helemaal niks. Toen ze belde en ik haar dat vertelde, ging ze gelijk even contact opnemen met de gyn om te overleggen wat nu te doen, want Erwt moest toch wel eens komen, aangezien hij zo groot was, en mijn bloeddruk de laatste tijd ook echt steeds te hoog was.
Al snel belde ze terug, ik moest gelijk naar het ziekenhuis, om daar te overleggen hoe of wat nu verder. Snel mijn Lief gebeld of hij ook naar het ziekenhuis kon komen, en onderweg gegaan.
In het ziekenhuis moest ik weer aan het CTG apparaat liggen, om te kijken naar de hartslag van de baby, en om te zien of er al wat activiteit in de baarmoeder was kwa weeen. Daarna kwam er een verloskundige, en die heeft ook nog even aan mijn baarmoedermond gevoeld, en kwam toen met het voorstel om morgenochtend naar het ziekenhuis te komen, waar ze me dan zouden primen, en vrijdag dan echt inleiden. Ze legde even kort uit hoe dat ging, en vertelde dat we gelijk in een kraamsuite mochten, zodat Jaap ook gewoon kon blijven slapen. Nou helemaal super dus, en blij maar super zenuwachtig gingen we naar huis. Onze laatste avond met z´n tweetjes.
Nog snel even wat dingen opruimen en klaarleggen enzo, en daarna naar bed. Slapen ging gelukkig best wel. Wel vroeg wakker de volgende ochtend. Zo spannend!
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen, werden we na even wachten naar onze kamer gebracht. Alleen was dit geen kraamsuite, maar een gewone zaal met 3 bedden. Verbaast vroeg ik waar Jaap dan moest slapen, en toen bleek dat hij helemaal niet mocht blijven slapen, en dat er ook zelfs nog iemand anders op de zaal zou komen te liggen. Jaap moest gewoon om 22 uur naar huis. Tenzij ik natuurlijk al weeen zou hebben, dan mochten we verhuizen naar de kraamsuite. Best wel een teleurstelling dus. Ik zag er erg tegenop om de nacht daar alleen door te brengen, maar ja... het was niet anders.
Eerst moest ik weer aan het CTG apparaat liggen. Beeb was ondertussen blijkbaar gewend aan het apparaat, want terwijl hij er eerdere keren nogal wild van werd, waardoor het meten niet goed ging, bleef hij nu rustig doorslapen, en werd er weer gezegd dat hij te rustig was voor de meting, waardoor ik langer moest blijven liggen.
Na een tijdje kwam er eindelijk een vk met de gel, en werd deze voor de eerste keer ingebracht. Spannend! Zou het wat gaan doen?
Helaas merkte ik er niet veel van. Moest een half uur blijven liggen, en daarna weer aan het apparaat. Daarna mocht ik gelukkig uit bed, en konden we even rondlopen (of waggelen eigenlijk). Lekker om even van die kamer af te zijn.
Toen was het alweer tijd voor de 2e ronde. Eerst weer aan het apparaat, en daarna weer wachten op de vk. Gel had inderdaad nog niks gedaan, dus werd voor de tweede keer ingebracht. Zelfde ritueel weer, half uur blijven liggen, weer aan het apparaat, en daarna weer ff rondloppen. Helaas was er die dag geen tijd meer voor een derde keer gel, omdat het allemaal nogal lang duurde, iedereen was druk. Inmiddels was duidelijk geworden dat dit betekende dat ik morgen dus waarschijnlijk weer zo´n dag zou hebben. Het inleiden, zoals beloofd, ging dus helemaal nog niet door.
Bij het meisje wat tegenover me lag, werkte de gel wel. Was best wel jaloers eigenlijk. Maar ook wel blij, want dat betekende dat ze de volgende dag in elk geval weg zou zijn. Ze kreeg ook nog heel irritant bezoek van een nichtje, die verhalen vertelde over haar bevalling, met een slijmprop zo groot als een tennisbal, en vruchtwater wat eruit spoot, compleet met demonstratie. Irritatie alom.
Om een uur of 11 savonds was het helaas tijd voor Jaap om naar huis te gaan. Een lange nacht met weinig slaap volgde. Compleet met irritante mug die me ook nog lek prikte.
Volgende ochtend om kwart over 8 stond Jaap alweer naast mijn bed. En konden we weer verder met hetzelfde als de dag ervoor. Aan het apparaat liggen, wachten, gel inbrengen en weer wachten en het apparaat. Er was inmiddels wel een vingerkootje ontsluiting, maar dat was nog niet eens een cm. Daarna weer even rondlopen en weer terug aan het apparaat.
Toen kwam dokter Freek. Vond het al niet zo prettig dat het nu een man was die het moest gaan doen, maar goed. Maar jezus, wat deed die vent me zeer zeg! Ik wist niet dat je zoveel pijn kon hebben daar. Hij kon er niet goed bij, en het duurde lang. Op een gegeven moment, terwijl ik lag te huilen en te schreeuwen, zei hij dat we anders naar een andere kamer moesten, met een gynaecologenstoel. Ik zei ja, als in, goed idee, dat moeten we doen (meer kwam er even niet uit), maar blijkbaar vond hij toch van niet, want hij stootte nog ff door en kwam tot de conclusie dat er geen ontsluiting was. Erg teleurgesteld, omdat het zelfs het vingerkootje ontsluiting blijkbaar weer weg was, en omdat het gewoon zoveel zeer had gedaan. Hij had wel nog een keer gel ingebracht. De pijn bleef, elke keer krampen, en ik vroeg me af wat Dr. Freek daar binnenin toch stukgemaakt had, dat het zo´n pijn deed.
Later nog even aan een verpleegster gevraagd of ze wist wie de volgende keer zou langskomen voor de gel, ik hoopte dat Dr. Freek al naar huis toe zou zijn. Maar hij was er nog... maar er was ook een andere vk. Dus hopen dat ik die zou krijgen. En gelukkig, er kwam een hele aardige vk, en ze stelde gelijk voor om maar even naar een andere kamer met een gynaecologenstoel te gaan, zodat dat misschien beter zou gaan.
Helaas was het nu ook weer vreselijk pijnlijk, maar ze kon me in elk geval wel uitleggen waarom. Had iets te maken met het hoofdje wat al zo ver was ingedaald en dat ze er dan niet zo goed bij konden. Het bleef niet helemaal hangen, maar er was in elk geval een rede voor. En het goede nieuws was, ik had 1 cm ontsluiting! Dus dat betekende dat ik de volgende dag echt ingeleid zou worden! Hele opluchting dus! Wel vertelde ze dat het breken van de vliezen de volgende dag ook weer net zo pijnlijk zou zijn, maar goed, dat was dan maar zo. Er zou eindelijk wat gaan gebeuren! Ik kon die nacht een slaapmiddel krijgen, en dan zou ik de volgende dag misschien al 2 cm ontsluiting hebben.
Vanaf dat moment begonnen de krampen heviger te worden, en regelmatiger te komen. Ik werd nog aan het apparaat gelegd om te kijken of er weeenactiviteit was, maar dat was helaas niet zo. Dit was dus alleen nog maar voorwerk. Jaap was heel lief en duwde met zijn handen in mijn rug om de pijn wat te verlichten. Op een gegeven moment hielp dat zelfs niet meer, en raakte ik toch echt wel in paniek. Als dit alleen nog maar voorwerk was, hoe moest ik dan in godsnaam de volgende dag doorkomen? Dit kon ik écht niet. Dit wilde ik écht niet. Ik huilen en schreeuwen, gelukkig was er een hele lieve verpleegster die me probeerde wat gerust te stellen. Helaas hielp dat niet lang, en op een gegeven moment nadat iemand zei: denk waar je het voor doet, denk aan je baby! heb ik zelfs geroepen dat ik die baby helemaal niet meer wou. Ik was in paniek en boos omdat niemand me serieus nam, niemand deed wat! Toen werd ik ook nog eens enorm misselijk en moest enorm overgeven. Zo ellendig heb ik me nog nooit gevoeld. Jaap heeft me nog geholpen onder de douche om me weer een beetje schoon te krijgen. Die lieve verpleegster moest helaas naar huis, en werd afgelost door een heks van een nachtverpleegster. Zij kwam aanzetten met een spuit met slaapmiddel/verdovingsmiddel. Ik vroeg haar wat het eigenlijk precies was, en of het geen petidine was, want dat wou ik niet Het was dus wel petidine, maar ik moest het maar gewoon nemen, want ik had toch zo´n pijn en ik moest toch slapen, dan zou ik het niet meer voelen. Terwijl ik nog heel erg twijfelde, drong ze aan met dingen als, hoe langer je wacht, hoe langer je met die pijn zit hoor! Aangezien ik zo radeloos was, ging ik accoord en spoot ze dat spul in mijn been. Vrij snel ging ik echt knock out, en binnen no time had ze Jaap weggestuurd, want ik zou toch niet meer wakker worden tot een uur of 5. Nog geen 5 minuten nadat Jaap weg was, werd ik alweer wakker met vreselijke pijn. En daarna ging ik weer knock out, om vervolgens 5 minuten later wéér wakker te worden van de pijn. Ik drukte op het belletje en vertelde het zo goed en zo kwaad als ik kon aan de verpleegster, maar ze vond dat ik maar gewoon rustig moest gaan liggen, zodat het slaapmiddel zijn werk kon doen. en voor ik er erg in had, was ze alweer weg. Zo bleef het steeds maar doorgaan, elke 5 minuten wakker worden van de pijn en daarna knock out. Ik probeerde die puftechniek, maar zodra ik ermee begon, werd ik weer enorm misselijk. En in m´n eentje nog een keer zo over mn nek gaan, zag ik ook echt niet zitten. Wist me echt geen houding te geven. Probeerde te zitten, en ik wou steeds naar de wc. Maar daarvoor moest ik ook die heks weer bellen, want ik mocht niet alleen naar de wc lopen vanwege de petidine. Maar alleen terug lopen mocht blijkbaar wel, want zodra ik op de wc zat, was zij alweer weg. Zo ging het maar door, en de verpleegster werd boos omdat ik niet elke keer rechtop moest gaan zitten, want zo kon ik toch nooit in slaap komen. Ik belde Jaap nog om 2 uur ´s nachts, maar ik was zo stoned dat ik echt heel veel moeite had om een normale zin te vormen, en aangezien ik mijn energie echt nodig had voor de pijn, hing ik heel snel weer op. Die hele nacht was echt vreselijk. Op een gegeven moment wilde ik echt gewoon liever doodgaan, want niemand wou me helpen, en als ik dit al niet kon, hoe moest dat morgen dan met echte weeen. Ik wist het gewoon echt niet meer. Op een gegeven moment begon ik ook bruin vocht te verliezen. Ik was bang dat het vruchtwater was, waar in gepoept was. Dus ik belde weer. De heks vond het niet interessant, en stopte me een maandverband in mn hand, die moest ik maar in mn onderbroek doen en dan later aan de vk geven. Geen idee hoe ik de nacht doorgekomen ben, maar op een gegeven moment was het eindelijk 6 uur sochtends en ben ik naar het verpleegstershokje gestrompeld om te gaan vragen of ik mocht gaan douchen. Ik wou niet op het knopje drukken, omdat ik niet die heks weer aan mn bed wou hebben. Gelukkig zat daar een vriendelijke verleegster, en ze zei me vast mijn spullen bij elkaar te zoeken, zodat ik kon verhuizen naar de kraamsuite en ik daar kon douchen met wat meer privacy. Met pijn en moeite mn spullen in de tas gegooid, en sommige dingen waar ik niet goed bij kon gewoon laten liggen, interesseerde me echt niet. Al strompelend liepen we dan eindelijk naar de kraamsuite, onderweg moest ik nog stoppen vanwege de pijn. Gelukkig was het niet al te ver weg. Snel onder de douche gegaan, en dat was wel even lekker, dat hielp wel wat tegen de pijn. Onder de douche gebeurde er ineens zoiets raars, het leek net of ik een perswee had. Na het douchen moest ik weer aan het apparaat, en terwijl ik daaraan lag, kreeg ik weer hetzelfde. Het apparaat bleef echter gewoon maar 5 aangeven, wat dus echt niks was. Toen de vk kwam, zei ik haar dat ik iets had wat op een perswee leek. Ze ging gelijk voelen, en zei dat ze dat wel begreep, want ik had 7 cm ontsluiting! Ik was echt even in totale shock. Ik had dus de hele nacht wél echte weeen gehad! Waarom het apparaat elke keer niks aangaf begreep ik ook niet. 7 cm! Waar bleef Jaap nou toch? Snel gebeld, en gelukkig was hij al onderweg. Binnen 5 minuten stond hij naast mijn bed en was ik druk bezig met persweeen weg te puffen. Gelukkig ging dat wel zonder misselijk te worden, en Jaap hielp me er echt doorheen. Vrij snel had ik al 9 cm ontsluiting, en daarna alleen nog maar een randje, wat gelukkig wel weggemasseerd kon worden. En toen mocht ik dan eindelijk gaan persen! De vliezen waren ook al echt gebroken die nacht gelukkig, dus dat hoefde ook niet meer te gebeuren. Toen ik mocht gaan persen, leken de weeen ineens een stuk zwakker, en voelden ze ook weer als gewone weeen, en niet als persweeen. Ik kreeg een wee opwekkend infuus, maar voor mijn gevoel maakte dat niet veel uit. Ik mocht toch gewoon gaan persen, want ook met gewone weeen kon dat wel. Ik vond het al lang best, zolang ik maar wat kon gaan doen. Een uur en een kwartier heb ik geperst, en tussen elke perswee viel ik weer diep in slaap. Mijn lichaam reageert niet zo goed op verdovende middelen blijkbaar. Omdat het wel erg lang duurde, en ik echt geen energie meer had, werd de vacuuumpomp erbij gehaald. En de schaar om in te knippen. Ik zag hoe de vk die schaar pakte en alvast op de juiste plek hield en wachtte op een wee. Dat is toch geen prettig gevoel. Natuurlijk was die wee ook net niet zo´n sterke, waardoor ik de knip erg goed voelde. Maar het viel me toch mee, het was allemaal toch al pijnlijk, dan kon dit er ook echt nog wel bij. De vacuuumpomp bleef helaas niet zo goed op zijn hoofdje zitten, waardoor de gyn er ook nog even bij moest komen. Maar na nog 3 weeen waarbij er stevig aan de vacuumpomp getrokken werd, was Graeme ineens geboren. Hij lag zomaar in 1 keer ineens helemaal op mijn buik! Een baby! Ik had er totaal niet meer aan gedacht dat wij hier bezig waren om een baby te krijgen. Ik was alleen maar bezig met hier doorheen te komen, en nu was er ineens een baby. Mijn baby! Zo mooi en zo perfect. Ik hield hem gelijk lekker vast en kon alleen maar huilen van geluk. We hadden gewoon écht een baby gekregen, een hele echte en zo mooi!
Een paar minuten daarna kwam met een keer persen de placenta al. Jaap heeft de navelstreng doorgeknipt en ik mocht lekker even blijven liggen met Graeme in mijn armen. Ik moest natuurlijk nog gehecht worden, en aangezien ik niet goed reageer op het verdovingsspul wat ze daar normaal voor gebruiken, kreeg ik nog zo´n pompje met verdoving. Helaas werkt dat niet heel geweldig voor verdoving voor hechtingen, maar ik had mijn baby, dus het kon me eigenlijk niet zoveel schelen. De vk complimenteerde me nog, dat ik de hele bevalling en nu met het hechten ook zo ontzettend kalm was. Ik zei dat ze me die vorige dag had moeten zien, dan zou ze dat nu niet zo zeggen. Nu was ik gewoon echt te moe geweest om iets anders te doen, en nu ik mijn baby had, was alles gewoon goed. Alle cliche´s zijn echt zo waar. Al kan ik helaas niet zeggen dat ik alle ellende vergeten ben, maar ik kan wel zeggen dat hij het zo waard is. Dit is echt het perfecte geluk.
Helaas moesten we nog wel een nachtje in het ziekenhuis blijven, want het lukte mij niet om op te staan. Zodra ik ging staan, viel ik bijna flauw. Waarschijnlijk door die verdovende middelen waar ik niet zo goed tegen kon. Maar gelukkig mochten we nu wel lekker in de kraamsuite blijven, en was daar ook een bed voor Jaap, en lag Graeme heerlijk in zo´n doorzichtig wiegje tussen ons in.
[ Bericht 0% gewijzigd door tessie op 25-06-2009 15:49:30 ]
...and together we'll stand on the threshold of a dream[