PDD [Autisme, Asperger en PDD-NOS] deel 11

Iemand waarbij autisme was vastgesteld tijdens zijn leven had zijn lichaam voor onderzoek afgestaan na zijn dood, uit een onderzoek van zijn hersenen bleek dat bij hem er sprake was van veel verbindingen tussen de linker- en de rechterhersenhelft. Dat is voor iemand op volwassen leeftijd vreemd en die persoon was volwassen toen hij stierf. Normaal gesproken sterven veel van die verbindingen af gedurende je leven. Men denkt dat dat afsterven noodzakelijk is om dingen aan te leren, zoals leren fietsen. Bij autisme is dat veel minder het geval en daarom hebben autisten moeilijkheden in het leren van nieuwe dingen, zo gaat de theorie.

Ik heb vorig jaar psycho-educatie gevolgd en dit verhaal kwam dus daar ter sprake, nu was de psychologe hierin niet gespecialiseerd, ze hoorde dit ook van een ander en ik ben dit verhaal nog niet elders tegengekomen.

[ Bericht 1% gewijzigd door zakjapannertje op 12-01-2009 23:05:24 ]

quote:

Op maandag 12 januari 2009 17:44 schreef zakjapannertje het volgende:
Iemand waarbij autisme was vastgesteld tijdens zijn leven had zijn lichaam voor onderzoek afgestaan na zijn dood, uit een onderzoek van zijn hersenen bleek dat bij hem er sprake was van veel verbindingen tussen de linker- en de rechterhersenhelft. Dat is voor iemand op volwassen leeftijd vreemd en die persoon was volwassen toen hij stierf. Normaal gesproken sterven veel van die verbindingen af gedurende je leven. Men denkt dat dat afsterven noodzakelijk is om dingen aan te leren, zoals leren fietsen. Bij autisme is dat veel minder het geval en daarom hebben autisten moeilijkheden in het leren van nieuwe dingen, zo gaat de theorie.

Ik heb vorig jaar psycho-educatie gevolgd en dit verhaal kwam dus daar ter sprake, nu was de psychologe hierin niet gespecialiseerd, ze hoorde dit ook van een ander en ik ben dit verhaal nog niet elders tegengekomen.

Maar juist door die (nieuwe?) verbindingen leer je toch dingen of onthoud je zaken?

quote:

Op maandag 12 januari 2009 23:19 schreef Stupendous76 het volgende:

[..]

Maar juist door die (nieuwe?) verbindingen leer je toch dingen of onthoud je zaken?

Naar aanleiding van dat onderzoek is de theorie dat bij de verbindingen tussen de linker- en rechterhelft het afsterven noodzakelijk is om nieuwe dingen te kunnen leren, dat afsterven gebeurt overigens vooral in je kindertijd.

(En misschien worden die verbindingen dan vervangen door verbindingen op een andere manier, in bv. de linker- en rechterhelft v.d. hersenen, maar dat denk ik er nu dan bij.)

quote:

Op dinsdag 13 januari 2009 00:21 schreef zakjapannertje het volgende:

dat afsterven gebeurt overigens vooral in je kindertijd.

Het is inderdaad zo dat een kind dat aan veel diverse invloeden wordt blootgesteld, veel meer ontwikkeld wordt als mens dan iemand waarbij dit niet het geval is.

Verbindingen binnen je hersenen worden voortdurend gevormd overigens, en er zijn knooppunten waar veel verbindingen samenkomen. Onsuccesvolle knooppunten sterven ook weer af. Hoe meer knooppunten en verbindingen, des te sterker de ontwikkeling, en de vermogens en talenten die aangesproken kunnen worden.

Maar ook als volwassene gaat het maken van verbindingen gewoon door; alleen als kind gaat dit veel spontaner en gemakkelijker, op latere leeftijd moet je meer werken voor dingen.

quote:

Op dinsdag 13 januari 2009 00:21 schreef zakjapannertje het volgende:

[..]

Naar aanleiding van dat onderzoek is de theorie dat bij de verbindingen tussen de linker- en rechterhelft het afsterven noodzakelijk is om nieuwe dingen te kunnen leren, dat afsterven gebeurt overigens vooral in je kindertijd.

(En misschien worden die verbindingen dan vervangen door verbindingen op een andere manier, in bv. de linker- en rechterhelft v.d. hersenen, maar dat denk ik er nu dan bij.)

Oke, tussen links en rechts.

Geheugen en dingen aanleren en dergelijke gebeurt door verbindingen tussen neuronen in dezelfde hersenhelft.
Bij de meeste mensen is er maar een beperkte uitwisseling (en een beperkt aantal "bruggetjes" dus) tussen linker- en rechterhelft, maar bij autisten is dat dus meestal meer dan gemiddeld.

En met MRI's is inderdaad vaak te zien dat de hersenen van autisten bij bepaalde taken anders reageren dan die van "gewone" mensen. Ze gebruiken andere hersengebieden voor bepaalde taken, of een grotere verscheidenheid aan gebieden.

Tevens TVP ;-)

en weer eens wat anders...

quote:

Toward A Long-sought Saliva Test For Autism
ScienceDaily (Jan. 13, 2009) — Researchers in Italy are reporting discovery of abnormal proteins in the saliva of autism patients that could eventually provide a clue for the molecular basis of this severe developmental disorder and could be used as a biomarker for a subgroup of patients with autism spectrum disorders (ASD).


Autism involves social withdrawal, impaired emotional responses and communication skills, and other symptoms. With no laboratory test available, scientists are searching for biomarkers such as abnormal proteins that appear in the body fluids of individuals with autism that may provide a way to accurately diagnose autism and track its response to potential treatments.

Massimo Castagnola, Irene Messana, Maria Giulia Torrioli and Fiorella Gurrieri, compared proteins in the saliva of 27 children with ASD to those in a control group without ASD. They discovered that at least one of four proteins in 19 children in the ASD group had significantly lower levels of phosphorylation. That key body process activates proteins so that they can work normally.

The results suggest that these abnormal proteins might be the clue for anomalies in the phosphorylation of proteins involved in development of central nervous system in early infancy that are involved in ASD.

op zoek naar een biomarker

Vanavond op TV

quote:

******************************* 1/2
*******************************NED.2
*************************************

20.25-20.50 uur NETWERK
00.20-06.00 uur HERHALING

* Is er hoop voor alle ouders met een
autistisch kind? Een nieuwe methode om
autistische kinderen te behandelen is
in de VS al een groot succes en wint
ook in Nederland terrein.Netwerk
spreekt met betrokkenen.

* Volgens de Israëlische ambassadeur
Harry Knetal gebruikt Hamas onschuldige
burgers in Gaza als menselijk schild.
Reacties vanuit Gaza en van Rob de
Wijk,Midden-Oostendeskundige.

www.netwerk.tv

Bron NOS teletext

quote:

Op dinsdag 13 januari 2009 17:39 schreef EchtGaaf het volgende:
Vanavond op TV
[..]

Bron NOS teletext

quote:

Child Adolesc Psychiatr Clin N Am. 2008 Oct;17(4):821-34, ix.

Applied behavior analysis treatment of autism: the state of the art.

Foxx RM.

Psychology Program, Penn State University Harrisburg, 777 West Harrisburg Pike,
Middletown, PA 17057, USA. rmf4@psu.edu

The treatment of individuals with autism is associated with fad, controversial,
unsupported, disproven, and unvalidated treatments. Eclecticism is not the best
approach for treating and educating children and adolescents who have autism.
Applied behavior analysis (ABA) uses methods derived from scientifically
established principles of behavior and incorporates all of the factors identified
by the US National Research Council as characteristic of effective interventions
in educational and treatment programs for children who have autism. ABA is a
primary method of treating aberrant behavior in individuals who have autism. The
only interventions that have been shown to produce comprehensive, lasting results
in autism have been based on the principles of ABA.

Ik heb het hele artikel hier...

quote:

Op dinsdag 13 januari 2009 17:44 schreef Re het volgende:

[..]


[..]

Ik heb het hele artikel hier...

Thank you!

quote:

Op maandag 12 januari 2009 05:10 schreef Perico het volgende:

[..]

Zuurstofgebrek bij de geboorte kan ook een oorzaak zijn van autisme. Het is of dat, of het georven genetisch 'defect'.

Mijn moeder geeft aan dat ik bij mijn geboorte een kort zuurstoftekort had. Aan de andere kant gedraagt mijn vader zich vaak ook als een autist, dus wat nou precies de oorzaak is, is niet bekend.

quote:

Op dinsdag 13 januari 2009 17:58 schreef Black_Tulip het volgende:

[..]

Mijn moeder geeft aan dat ik bij mijn geboorte een kort zuurstoftekort had. Aan de andere kant gedraagt mijn vader zich vaak ook als een autist, dus wat nou precies de oorzaak is, is niet bekend.

Maar alle mannen zijn toch een beetje autistisch.

Wat verbindingen in de hersenen en dingen leren betreft: een kind heeft een kleiner brein, waardoor alles sowieso veel dichter op elkaar zit, en een kind heeft veel meer verbindingen in de hersenen dan een volwassene normaal heeft. De theorie is dat voor bepaalde dingen zoals leren fietsen, maar ook een moedertaal aanleren, het vereist is dat dat gebeurt in een kinderbrein. Een volwassen brein is daar eenvoudigweg niet meer geschikt voor, omdat er niet genoeg verbindingen zijn, c.q. de juiste soort ontbreekt en niet meer aangemaakt kan worden. Veel verbindingen in je hersenen hebben is echter niet per definitie nuttig. Het betekent ook dat een brein sneller verward kan raken. Misschien is dat precies wat er bij autisme gebeurt.

Er wordt geopperd dat hetzelfde gebeurt bij dyslexie. Dyslexie heeft mogelijk een fonologische oorzaak. Fonologie heeft te maken met klankleer. Ieder mens wordt geboren met de vaardigheid alle fonemen (foneem = elke klank die in een taal een aparte klank vormt) in alle talen ter wereld te herkennen. Dat wil dus zeggen dat elke baby bijvoorbeeld de klank "th" uit het Engels verstaat als zodanig en niet als een t, d of f. (echt waar! dit blijkt uit onderzoek) Maar naarmate een baby ouder wordt en alleen aan een paar talen of slechts aan één wordt blootgesteld, sterven nutteloze verbindingen af terwijl anderen gespecialiseerder raken. Dat is niet per sé iets slechts. Als er niet genoeg verbindingen afsterven, betekent dit namelijk dat alle verbindingen minder goed kunnen worden gespecialiseerd. Bij dyslexie lijkt dit probleem aanwezig te zijn in het gedeelte van het brein dat zich richt op fonologie. Uit experimenten blijkt dat bepaalde dyslectici veel langer dan normaal in staat zijn om klanken te onderscheiden die niet in hun moedertaal voorkomen. Gemiddeld, echter, zijn ze juist slechter in het onderscheiden van klanken, waardoor leren schrijven erg moeilijk wordt. Een probleem dat zich dus uit in niet goed kunnen lezen en schrijven laat dus eigenlijk het topje van de ijsberg zien.

Ik vertel dit, omdat ik er door mijn studie taalwetenschap wat over weet. Misschien verklaart dit hoe autisme in elkaar zou kunnen zitten.

quote:

Op dinsdag 13 januari 2009 18:08 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Maar alle mannen zijn toch een beetje autistisch.

Mijn vader is erg 'autistisch'. Ik stel zo'n opmerking niet echt op prijs eigenlijk. Ik weet dat het lollig bedoeld is, maar ons gezin heeft nogal wat narigheid ervaren door het onaangepaste gedrag van mijn vader. Ik bedoel op een directe manier eigenlijk en dus niet de gevolgen van zijn gedrag tegenover andere mensen, dat viel eigenlijk wel mee. Maar een autist als vader is (zelfs als je het zelf ook hebt) zeker geen pretje.

Ja, ik heb dit topic ook weer gevonden.

Allereerst: tijnbrein, ik denk dat de reden waarom mensen in dit topic aannemen dat je autisme hebt komt doordat je aangeeft met ongeveer dezelfde problemen te zitten. Als mensen dan niet weten of er bij nadenken dat je geen prettige opvoeding hebt gehad, is het door het feit dat je hier post met dezelfde problemen voor de hand liggend dat je autisme hebt.

Verder raad ik je aan om inderdaad een second opinion aan te vragen. Probeer ook zelfvertrouwen te kweken, want dat is zo ontzettend belangrijk. Als je daar nu nog niet mee bezig bent, kan je misschien een psycholoog of psychiater vragen om je juist daarbij heel specifiek te helpen. Toen ik nog heel jong was, zat ik qua zelfvertrouwen, lef en sociale omgang ongeveer op hetzelfde niveau als jij. Ik weet hoeveel jaar het gekost heeft om te komen waar ik ben en ik kan je vertellen dat het als je het geheel op eigen kracht doet lang, maar dan ook echt HEEL lang kan duren. Psychologische hulp kan je net dat ene duwtje in de juiste richting geven. En ik geef je als algemeen advies mee om zoveel mogelijk dingen te doen waar je bang voor bent. Je zult vanzelf merken dat je het best wel kan en zo krijg je meer zelfvertrouwen.

Wat mijn leven betreft, ik heb nu nog steeds geen psychologische begeleiding en ik vind het heel stom van mezelf dat ik er zo lang over doe om alles voor de aanmelding voor het SARR in orde te krijgen en dat ik weer zo verdomd perfectionistisch ben dat ik mezelf niet toelaat een onvolledig dossier op te sturen voordat ik contact met het SARR opneem. Het is zo stom, omdat ik nu eigenlijk weer minder hulp nodig heb dan pakweg een half jaar geleden. En het afgelopen half jaar had zoveel soepeler zijn verlopen als ik hulp had gehad. Nu vrees ik dat mijn autistische gedrag schade heeft aangebracht die niet meer is te herstellen. Wat betreft het vrienden maken, gelukkig reageren mijn nieuwe vrienden nu minder alsof ze verplicht aardig tegen me moeten doen. Het begint steeds meer echte vriendschap te zijn En ik merk dat ik me doordat ik dat weet ook beter kan ontspannen wat natuurlijk ook een positief effect heeft. En toch denk ik dat als ik hulp had gehad, dat het contacten maken in veel betere banen had kunnen leiden.

En nu wat ik eigenlijk wilde posten Ik ging weer op zoek naar dit topic, omdat ik over een aantal dingen nadacht. Ten eerste dacht ik na over de 'theory of mind'. Dat is kort gezegd het algemene besef dat een ander ook een persoon is met een eigen denkwereld, kennis, vaardigheden en gebeurtenissen die je persoonlijkheid hebben gevormd. Het is niet alleen dat, maar ook de vaardigheid rekening te houden met het referentiekader van een ander. Er wordt gezegd dat autisten geen 'theory of mind' hebben. Volgens mij is dat niet waar, althans, niet noodzakelijk. Ik heb er namelijk wel een. Wat ik echter vandaag pas besefte is dat mijn 'theory of mind' soms gewoon niet of een stuk slechter functioneert dan wat normaal is en dat dit waarschijnlijk veel van de rare sociale situaties heeft veroorzaakt waar ik me nu nog erg over kan schamen als ik erover terug denk. Ik weet niet of er mensen zijn die dat herkennen, maar ik heb af en toe wat ik guilt trips noem. Daarmee wil ik zeggen dat ik door iets moet terug denken aan een of andere nare situatie waardoor iemand door mijn rare gedrag me niet begreep of uitlachte of iets dergelijks. Het zijn met recht trauma's eigenlijk: ze staan in mijn geheugen gegrift. Gelukkig neemt het aantal akkefietjes die dat soort trauma's opleveren af. Maar ik had er bijvoorbeeld nog niet zo heel lang geleden eentje waarbij ik iemand enthousiast ging vertellen over de introductieperiode van mijn studentenvereniging terwijl de luisteraar zelf ook lid is van die studentenvereniging Ik vind dat zo afschuwelijk genant. Hebben misschien meer mensen het idee dat hun 'theory of mind' niet of slechter functioneert, of ervaring met de 'guilt trips' waar ik het over heb?

Verder dacht ik na over mijn houding tegenover andere mensen, wat ik in het algemeen van anderen vind. Ik besefte dat ik meestal gewoon onverschillig ben. Ik zie andere mensen als mensen en ik laat ze in hun waarde, maar het duurt wat langer voordat ik ze zie als personen en belangstelling krijg in hun denkwereld (en als gevolg om mensen kan gaan geven). Bij sommige mensen kom ik nooit zo ver, ook al zit ik jarenlang bij ze in de klas. Ik houd niet van ze en ik heb geen hekel aan ze, hun leven boeit me gewoon geen fuck. Achteraf kan ik daar spijt van hebben. Zo las ik mijn jaarboek toen ik van de middelbare school af ging, en omdat iedereen daarin persoonlijke stukjes schrijft, kom je meer te weten over de denkwereld van iemand. Daar bleken toch behoorlijk interessante stukken in te staan. Ik vind het zo zonde dat ik niet genoeg contact heb gehad met mijn leeftijdsgenoten om daar achter te komen toen ik nog bij ze in de klas zat. Ik mag dan gepest zijn vroeger, maar het was voor een groot deel toch echt mijn eigen schuld.

quote:

Op dinsdag 13 januari 2009 18:21 schreef Black_Tulip het volgende:

[..]

Mijn vader is erg 'autistisch'. Ik stel zo'n opmerking niet echt op prijs eigenlijk. Ik weet dat het lollig bedoeld is, maar ons gezin heeft nogal wat narigheid ervaren door het onaangepaste gedrag van mijn vader. Ik bedoel op een directe manier eigenlijk en dus niet de gevolgen van zijn gedrag tegenover andere mensen, dat viel eigenlijk wel mee. Maar een autist als vader is (zelfs als je het zelf ook hebt) zeker geen pretje.

Sorry

B_T: heel herkenbaar, zowel de guilt trips (alhoewel ik het dus niet als schuld ervaar maar als gigantische schaamte) als het niet bewust zijn van het feit dat een ander ook een persoon is.

Overigens, ik heb weleens gelezen dat Aspergers wel dat besef hebben, itt andere autisten (en dit zou dan ook meteen het verschil zijn met HFA, wat vaak moeilijk te maken is bij de diagnose).

Gigantische schaamte is ook een beter woord dan schuld inderdaad

quote:

Op dinsdag 13 januari 2009 18:21 schreef Black_Tulip het volgende:

[..]

Mijn vader is erg 'autistisch'. Ik stel zo'n opmerking niet echt op prijs eigenlijk. Ik weet dat het lollig bedoeld is, maar ons gezin heeft nogal wat narigheid ervaren door het onaangepaste gedrag van mijn vader. Ik bedoel op een directe manier eigenlijk en dus niet de gevolgen van zijn gedrag tegenover andere mensen, dat viel eigenlijk wel mee. Maar een autist als vader is (zelfs als je het zelf ook hebt) zeker geen pretje.

Ik begrijp je, mijn ex is ook zo... (vandaar dat het mijn ex is)... En de kinderen hebben het dan ook niet van een vreemde. Verschil tussen de kinderen en hun vader is, dat de kinderen al jong een diagnose hebben gekregen en er (nog) voor open staan om ermee om te gaan, en ex absoluut niet, die ontkent alles en wil er niets van weten.

Je vader kan het niet helpen... Maar dat maakt het niet minder pijnlijk. Het heeft mij, als echtgenote, twintig jaar sociale isolatie en heel veel ruzie (nu weet ik waarom: het gezinsleven is heel zwaar voor een autist zonder diagnose) opgeleverd... Ik kan het hem niet kwalijk nemen...

quote:

Op dinsdag 13 januari 2009 18:58 schreef Black_Tulip het volgende:
Gigantische schaamte is ook een beter woord dan schuld inderdaad

Die opmerking is overigens wel een enorme eye-opener wat betreft het woord "schuldgevoel"...!

quote:

Op dinsdag 13 januari 2009 18:51 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Sorry

quote:

Op dinsdag 13 januari 2009 20:41 schreef dutch-mamma het volgende:

[..]

Ik begrijp je, mijn ex is ook zo... (vandaar dat het mijn ex is)... En de kinderen hebben het dan ook niet van een vreemde. Verschil tussen de kinderen en hun vader is, dat de kinderen al jong een diagnose hebben gekregen en er (nog) voor open staan om ermee om te gaan, en ex absoluut niet, die ontkent alles en wil er niets van weten.

Ik heb het nooit persoonlijk met mijn vader over de mogelijkheid durven te hebben dat hij het ook heeft. Ik denk dat mijn moeder erover heeft nagedacht en heeft besloten het niet te doen. Het punt is dat mijn vader ondanks zijn eventuele autisme en zijn slechts gemiddelde of misschien lager dan gemiddelde intelligentie het toch maar mooi heeft klaargespeeld om zijn opleidingen af te maken, te trouwen, kinderen te krijgen en op te voeden, vaker wel dan niet een baan te hebben en over het algemeen een acceptabele vader te zijn. We hebben onder zijn gedrag geleden, maar hij heeft nooit naar de drank gegrepen en hij heeft mijn moeder, mijn zusje en ik nooit mishandeld of misbruikt. Wat dat betreft bof ik met mijn vader. Je stuurt iemand alleen naar de psycholoog of psychiater omdat hij zelf problemen heeft, of omdat hij met zijn gedrag problemen veroorzaakt. Het voelt niet eerlijk om hem te vragen hulp te zoeken, omdat het een beschuldigend vingertje zou zijn en omdat het mogelijk veel meer leed veroorzaakt dan dat het problemen oplost. Zo'n labeltje kan een enorme identiteitscrisis veroorzaken; ik denk vooral op latere leeftijd. Ik ben geen persoon die een ander mens leed toewenst omdat die mij leed heeft aangedaan. Verder zijn mijn zusje en ik nu al jaren het huis uit en ligt de verantwoordelijkheid om hem naar een psycholoog te sturen volledig bij mijn moeder.

quote:

Je vader kan het niet helpen... Maar dat maakt het niet minder pijnlijk. Het heeft mij, als echtgenote, twintig jaar sociale isolatie en heel veel ruzie (nu weet ik waarom: het gezinsleven is heel zwaar voor een autist zonder diagnose) opgeleverd... Ik kan het hem niet kwalijk nemen...

Mijn moeder heeft ondanks haar christelijke overtuiging in de slechtste periodes van hun huwelijk overwogen om te scheiden. Dat kwam mooit uit eigenlijk, omdat mijn vader dat ook overwoog. Het is er alleen nooit van gekomen; deels vanwege succesvolle lijmpogingen vanuit de kerk en deels omdat de band tussen hun twee veel te sterk is. Bovendien is er nu hun kinderen volwassen zijn behoorlijk wat druk van de ketel. Ik merk ook dat de onderlinge verstandhouding nu een stuk beter is dan hij vroeger was. Dat geldt overigens niet alleen voor mijn moeder en mijn vader, maar ook voor mijn eigen band met mijn vader. Het is nu makkelijker om de omslachtige en vaak vreemde manieren te waarderen waarop hij aangeeft dat hij van me houdt

quote:

Op dinsdag 13 januari 2009 20:42 schreef dutch-mamma het volgende:

[..]

Die opmerking is overigens wel een enorme eye-opener wat betreft het woord "schuldgevoel"...!

Hoe bedoel je dat precies eigenlijk?

quote:

Op dinsdag 13 januari 2009 16:59 schreef Re het volgende:
en weer eens wat anders...
[..]

op zoek naar een biomarker

Als we dan toch nieuws dumpen :

quote:

ADHD-diagnose vaker gesteld
(Novum) - Nederlandse huisartsen stellen steeds vaker ADHD als diagnose vast bij kinderen tussen de 6 en 15 jaar. De groei van het aantal meisjes met de hyperactiviteitsstoornis nam procentueel gezien het meest toe. Dat heeft het Nivel, het Nederlands instituut voor onderzoek van de gezondheidszorg, dinsdag bekendgemaakt.

De diagnose van Attention Deficit Hyperactivity Disorder komt vaker voor bij jongens dan bij meisjes. Twintig op de duizend jongens in de leeftijd van 6 tot 15 jaar hadden in 2007 last van de stoornis, waarbij het vermogen om onbelangrijke prikkels weg te filteren is verstoord. In 2006 was dat aantal nog negentien jongens op de duizend. Bij de meisjes werd bij vijf op de duizend ADHD vastgesteld, een stijging van 25 procent. Een jaar eerder waren dat nog vier op de duizend meiden.

Uit cijfers blijkt ook dat in 2007 ruim 34 procent vaker ADHD-medicatie is voorgeschreven dan in 2006. In bijna zeven van de tien gevallen is medicatie voorgeschreven omdat ADHD is vastgesteld. Andere redenen voor het toestaan van deze medicijnen zijn onder meer 'andere zorgen om het gedrag van het kind' en concentratiestoornissen.

Voor de gegevens heeft het Nivel geput uit elektronische patiëntendossiers van de Stichting Farmaceutische Kengetallen en het Landelijk Informatie Netwerk Huisartsenzorg. Bij het netwerk zijn 89 geautomatiseerde huisartsenpraktijken aangesloten waar bijna 340 duizend patiënten ingeschreven staan.
_{Uitgegeven op Dinsdag 13 januari 2009 om 14:16:51 , bijgewerkt om 14:27:42}

quote:

Op dinsdag 13 januari 2009 18:49 schreef Black_Tulip het volgende:
Ja, ik heb dit topic ook weer gevonden.

[knip]

Verder raad ik je aan om inderdaad een second opinion aan te vragen. Probeer ook zelfvertrouwen te kweken, want dat is zo ontzettend belangrijk. Als je daar nu nog niet mee bezig bent, kan je misschien een psycholoog of psychiater vragen om je juist daarbij heel specifiek te helpen. Toen ik nog heel jong was, zat ik qua zelfvertrouwen, lef en sociale omgang ongeveer op hetzelfde niveau als jij.

Kijk, dit vind ik dus een autistische opmerking

quote:

Ik weet hoeveel jaar het gekost heeft om te komen waar ik ben en ik kan je vertellen dat het als je het geheel op eigen kracht doet lang, maar dan ook echt HEEL lang kan duren. Psychologische hulp kan je net dat ene duwtje in de juiste richting geven. En ik geef je als algemeen advies mee om zoveel mogelijk dingen te doen waar je bang voor bent. Je zult vanzelf merken dat je het best wel kan en zo krijg je meer zelfvertrouwen.

Dit klopt o zo veel!

quote:

[knip]
En nu wat ik eigenlijk wilde posten Ik ging weer op zoek naar dit topic, omdat ik over een aantal dingen nadacht. Ten eerste dacht ik na over de 'theory of mind'. Dat is kort gezegd het algemene besef dat een ander ook een persoon is met een eigen denkwereld, kennis, vaardigheden en gebeurtenissen die je persoonlijkheid hebben gevormd. Het is niet alleen dat, maar ook de vaardigheid rekening te houden met het referentiekader van een ander. Er wordt gezegd dat autisten geen 'theory of mind' hebben. Volgens mij is dat niet waar, althans, niet noodzakelijk. Ik heb er namelijk wel een. Wat ik echter vandaag pas besefte is dat mijn 'theory of mind' soms gewoon niet of een stuk slechter functioneert dan wat normaal is en dat dit waarschijnlijk veel van de rare sociale situaties heeft veroorzaakt waar ik me nu nog erg over kan schamen als ik erover terug denk. Ik weet niet of er mensen zijn die dat herkennen, maar ik heb af en toe wat ik guilt trips noem. Daarmee wil ik zeggen dat ik door iets moet terug denken aan een of andere nare situatie waardoor iemand door mijn rare gedrag me niet begreep of uitlachte of iets dergelijks. Het zijn met recht trauma's eigenlijk: ze staan in mijn geheugen gegrift. Gelukkig neemt het aantal akkefietjes die dat soort trauma's opleveren af. Maar ik had er bijvoorbeeld nog niet zo heel lang geleden eentje waarbij ik iemand enthousiast ging vertellen over de introductieperiode van mijn studentenvereniging terwijl de luisteraar zelf ook lid is van die studentenvereniging Ik vind dat zo afschuwelijk genant. Hebben misschien meer mensen het idee dat hun 'theory of mind' niet of slechter functioneert, of ervaring met de 'guilt trips' waar ik het over heb?

Guilt trips?
Hoeveel wil je er hebben?
Mijn geheugen is vrij goed, maar dingen die pas echt blijven hangen zijn inderdaad genânte en/of pijnlijke momenten. En die komen regelmatig terug, zijn net geen pijnscheuten, maar wel dusdanig dat ik het 'voel alsof er een schicht door mij heen gaat'. Irritant is dat ze niet alleen voorkomen in situaties die zich herhalen (of zelfs maar lijken op die bewust situatie) maar ook bij situaties die zouden kunnen leiden tot...
En om het compleet te maken komt je bewustzijn + nieuw geheugen dan ook nog even langs die dat gevoel ook weer in je geheugen plaatsen --> je herinnert je dus niet alleen de pijnlijke situatie van jaren geleden, maar ook alle keren dat dat gevoel zich nadien herhaalde

Theory of mind
Het kan goed zijn dat autisten zich moeilijk(er) kunnen verplaatsen in andere personen. Ik probeer steeds meer met anderen rekening te houden en dat kost vrij veel moeite, maar het lukt wel en wordt _gelukkig steeds meer een automatisme. Daarmee valt mij wel gelijk op dat heel veel mensen zoiets absoluut niet hebben of willen. Wie is er dan autistisch?

quote:

Verder dacht ik na over mijn houding tegenover andere mensen, wat ik in het algemeen van anderen vind. Ik besefte dat ik meestal gewoon onverschillig ben. Ik zie andere mensen als mensen en ik laat ze in hun waarde, maar het duurt wat langer voordat ik ze zie als personen en belangstelling krijg in hun denkwereld (en als gevolg om mensen kan gaan geven). Bij sommige mensen kom ik nooit zo ver, ook al zit ik jarenlang bij ze in de klas. Ik houd niet van ze en ik heb geen hekel aan ze, hun leven boeit me gewoon geen fuck. Achteraf kan ik daar spijt van hebben. Zo las ik mijn jaarboek toen ik van de middelbare school af ging, en omdat iedereen daarin persoonlijke stukjes schrijft, kom je meer te weten over de denkwereld van iemand. Daar bleken toch behoorlijk interessante stukken in te staan. Ik vind het zo zonde dat ik niet genoeg contact heb gehad met mijn leeftijdsgenoten om daar achter te komen toen ik nog bij ze in de klas zat. Ik mag dan gepest zijn vroeger, maar het was voor een groot deel toch echt mijn eigen schuld.

Ja en nee. Achteraf bezien had ik veel meer vriendjes en vriendinnetjes kunnen hebben. Was het wat geworden? Waarschijnlijk alleen leuk 'for the time being', omdat ik ook zie dat er te veel verschillen zouden zijn (zeker als ik naar bepaalde periodes kijk waarin ik het zelf nogal moeilijk had, zo ongeveer mijn hele puberteit...)