[verslag] Tiendaagse rondreis door Texas

quote:

Op dinsdag 21 oktober 2008 23:28 schreef LeeHarveyOswald het volgende:
Wat misschien een schrale troost is, is dat als je de texas executie agenda bekijkt (die qua opzet nog het meest overeenkomt met een bioscoop agenda ) dan lopen de executiedata al op tot maart. Dat zou betekenen dat vanaf het toewijzen van een datum, er nog zeker 6 maanden is om een "normaal" bezoek te plannen.

Nee. Dat zegt niets. Het kan gerust tussendoor gepland worden. Ze doen er weleens twee op een dag...

quote:

Lijkt me dat je rondom de executie er niet bij kan zijn? Ik had altijd begrepen dat dit enkel voor de nabestaande van het slachtoffer is, en dat de familie & vrienden van de veroordeelde zelfs het lichaam niet eens meer te zien krijgen, enkel een urn (maar dat kan ook outdated/andere staat/hollywood zijn ..).

Is in Texas iig niet zo. Het is de bedoeling dat ik erbij ben.

quote:

En bij texanen heb ik altijd het idee dat een executie een soort groot dorpsfeest is.

Is het ook. In Huntsville, waar de executies plaatsvinden, verkopen ze op executiedagen de 'execution burger'...

quote:

Op woensdag 22 oktober 2008 00:22 schreef LoggedIn het volgende:
wie is jamie? die is nieuw in dit topic toch

Ff goed lezen.

Afijn...

Na het drama van vanmorgen zijn we richting San Antonio vertrokken. Het landschap is aan het veranderen. De eerste cactussen zijn gespot langs de kant van de weg. Impressies onderweg, in order of appearance:

Honden achterin een pick-up-truck vlakbij Livingston:



Zei iemand iets over woestijnen?



Mijn vader snapt de tankautomaten nog niet helemaal en tankt voor $ 0.25 :



Eindeloze snelwegen door Texas Hill Country:



Naast veeteelt (m.n. vleesvee) is er ook landbouw, met name maïs:



In San Antonio hebben we de beroemde River Walk gelopen:



San Antonio lijkt een Europese oase in Texas. Hier hebben mensen wel stijl, zijn ze niet moddervet en er zijn echte restaurants en leuke kleine winkeltjes. 'San Antone' is dan ook een toeristische trekpleister. Niet in de laatste plaats vanwege The Alamo:



Aan een deel van de River Walk zitten allemaal restaurantjes. Wij hebben gegeten bij Paesanos, een Italiaans restaurant. Het eten was van goede kwaliteit en we kregen er gewoon een wijntje bij, zonder dat we onze paspoorten tevoorschijn moesten halen. Ik had een filet mignon en polenta met spinazie, een tomatensaus en jalapeno's. Brian koos voor zijn lievelingsgerecht lasagne, mijn moeder nam pizza met tonijn en mijn vader had penne. Allemaal heel goed te eten.

San Antonio is een leuke stad en we zijn er nog niet over uit of we hier morgen nog even blijven rondhangen of doorrijden naar Big Bend National Park. Er is een heel kleine kans dat ik zaterdag nog bij Jamie langs kan en dan moeten we eigenlijk zorgen dat we wat voorlopen op schema...

Van de TDCJ-website:

quote:

EFFECTIVE IMMEDIATELY - As a result of a system-wide lock-down, all visitation during the week of October 21-26, 2008 will be cancelled to allow units to conduct security searches. Please continue to check the TDCJ website for updates regarding visitation for the week of October 27-31, 2008.

Ik kan het dus wel vergeten.

Ja, ergens zou ik het liefst mijn spullen pakken en naar huis gaan... Maar toch wil ik wel graag naar Big Bend hoor. Jamie zit alleen wel continu in mijn achterhoofd en ik zou willen dat ik hem gewoon kon bellen (op een mobieltje ofzo ).

Opvallend aan San Antonio is trouwens dat het een platte stad is. Er is geen echte hoogbouw. Er zijn een paar kantoorgebouwen en hotels van misschien 20 verdiepingen, maar voor de rest is het allemaal laagbouw.

Terug in de bewoonde wereld. Verslag van bezoek aan Big Bend National Park volgt nog; ik moet alle foto's nog uploaden.

En heiden6 zou in dit topic melden waarom er even geen updates waren, maar hij heeft zijn plicht verzaakt.

quote:

Op vrijdag 24 oktober 2008 22:48 schreef matthijst het volgende:
@TS, over Texas gevangenissen gesproken:
Las in Revu stuk uit: Andrea Steinmetz - Het mensenpakhuis.
http://www.bol.com/nl/p/b(...)18293fcdf8dc21515080

Andrea Steinmetz, jarenlang werkzaam in de Nederlandse mediawereld, werkte negen maanden als bewaakster in een maximum-security gevangenis in de Amerikaanse staat Texas. In Het mensenpakhuis doet ze verslag van deze bijzondere periode in haar leven.

Dank voor de tip, interessant. Ik heb in het Huntsville Prison Museum het boek 'Warden' gekocht, door een gepensioneerde Warden van de Huntsville Walls Unit. De man heeft 89 executies bijgewoond. Hij schrijft er op een waardige manier over.

Bobby Woods, die op 23 oktober ter dood gebracht zou worden, heeft een uitstel van executie gekregen wegens twijfels aan zijn geestelijke vermogens / toerekeningsvatbaarheid (zijn IQ ligt rond de 80).

Hier dan de update vanaf woensdag, de dag dat we naar Big Bend zijn gereden...

[woensdag]

Vandaag de langste rit van de vakantie: van San Antonio naar Terlingua, op de grens van Big Bend National Park. Voor onze ogen verandert het landschap langzaam maar zeker. Van groene, glooiende heuvels naar prairies naar woestijnachtig gebied. Van vrij vlak naar bergachtig. Van bebouwd tot volkomen leeg. En als ik zeg 'leeg' dan bedoel ik ook leeg. Vele kilometers zonder een teken van leven en zonder menselijke bewoning. Wel regelmatig een hek naar de één of andere ranch. Soms zie je een groepje koeien of geiten, heel af en toe paarden. Hier en daar in de verte een huisje. Af en toe een dorp waar je doorheen bent voordat je met je ogen kunt knipperen. Alleen Alpine is wat groter. Het waait hard op de grote vlaktes; Cor moet af en toe flink tegensturen. Veel auto's kom je niet tegen. We rijden over een paar prachtige canyons; vooral het uitzicht vanaf de brug over Pecos River is adembenemend. Ook Lake Amistad is prachtig. Ik heb onderweg veel foto's genomen vanuit de auto, maar die doen de omgeving absoluut geen recht. Leeg, verlaten en wijds. Dit is het echte wilde westen. Je vraagt je af hoe mensen hier leven (waarom kan ik wel begrijpen).

Enkele impressies onderweg:

Lake Amistad:




Pecos River:


De prairie:


Een ongewoon gezicht hier:


Radartoren (?):


Onderweg zien we een paar enorm lange treinen, getrokken door wel drie locomotieven:


Onderweg worden we één keer gecontroleerd door de Border Patrol. Even denken we dat we per ongeluk de grens overgaan, maar de vriendelijke (Mexicaanse) grenswacht vertelt ons dat het gewoon is omdat we zo dicht bij de grens zitten. In de krant staat een verhaal van een zeventienjarige Mexicaanse jongen die bij zijn illegale tocht over de grens is omgekomen.

We rijden in totaal zeven à acht uren. Dat kost veel benzine en we merken dat er grote verschillen in de prijzen zijn. Soms scheelt het wel zestig dollarcent per gallon. Maar ach, wat kan ons het schelen -omgerekend kost de benzine hier maar zestig eurocent per liter. Voor Texaanse begrippen is dat echter behoorlijk duur. Toen ik hier de vorige keer was, kostte de benzine minder dan een dollar per gallon (een gallon is bijna vier liter).

Brian heeft zich meer dan voorbeeldig gedragen onderweg. Hij heeft het grootste deel van de tijd zitten spelen met zijn G.I. Joe-popjes. Af en toe doen we een spelletje of zingen we een liedje. Brian merkte op dat het je in Nederland niet zo snel zal gebeuren dat de navigatie zegt: "Rijd driehonderdvijfentachtig kilometer rechtdoor, sla dan linksaf". Op een gegeven moment zeg ik tegen mijn vader dat hij moet gaan opletten omdat we over zeventig kilometer moeten afslaan. Hij doet prompt zijn richtingaanwijzer vast aan. Wát een afstanden, maar er is gelukkig veel te zien onderweg.

We verblijven in Terlingua in het 'Chisos Mining Co. Motel', alwaar we een geel huisje toegewezen krijgen dat groter is dan de hotelkamers tot nu toe. Er staan hier overal kleine houten vakantiehuisjes; een beetje zoals bij ons op de Waddeneilanden, maar dan met een íets ander uitzicht.





Het briefje naast de deur verzoekt ons om heel zuinig te zijn met water omdat dat hier in de woestijn erg duur is en 'C.O. processed' (weet iemand wat dat inhoudt?). Verder meldt het briefje dat kampvuren verboden zijn omdat Terlingua geen brandweer heeft. We zijn echt in de outback.

Vijf kilometer verderop is 'ghost town Terlingua', een spookstadje waar volgens de receptioniste van het Chisos Mining Co. Motel van alles te doen is. We rijden er even doorheen maar het is al donker en er is weinig te zien van het spookstadje zelf. We besluiten naar de bar te gaan waar volgens de receptioniste van het 'motel' vanavond live muziek is. We krijgen er geen spijt van. La Kiva is een bar / restaurant waar ook de locals uithangen. Het is er niet druk, er zitten misschien twintig mensen, maar voor deze omgeving is dat waarschijnlijk vrij massaal. Een man en een vrouw zitten op het podium en begeleiden zichzelf op acoustische gitaren. Western-songs uiteraard. De sfeer in de bar is gemoedelijk en al gauw komt een oudgediende Terlinguaan naar ons toe om ons welkom te heten en om tegen Brian te zeggen dat hij altijd moet blijven lachen omdat je van sip kijken ook maar ongelukkig wordt. De man spreekt ons gedurende de tijd dat we er zitten een paar keer aan en zonder uitzondering krijgen we prachtige levenswijsheden van hem mee.

Het is hier een andere wereld, afgesneden van de rest van de wereld en met een totaal andere sfeer dan in de rest van Texas. Het doet me denken aan westernseries zoals mijn vroegere favoriet Desperado. Mannen hangen sterke verhalen op en eten grote stukken vlees. Cor en Brian bestellen beide T-bone-steak en krijgen een enorme lap vlees. Wies bestelt worst met sauerkraut en ik bestel beef brisket. Beef brisket is een traditioneel Texaans BBQ-gerecht en het heeft nog het meeste weg van draadjesvlees, alleen dan met andere kruiden. Hoe je het moet maken heb ik inmiddels geleerd uit het in Terlingua aangeschafte boek "Legends of Texas Barbecue".

Als we terugkomen bij ons huisje, bewonderen we de sterrenhemel. Die heb ik nog nooit zo schitterend gezien. Het is hier 's nachts écht donker en je ziet miljoenen sterren. Het is adembenemend mooi. Ik zou hier willen blijven en nooit meer weggaan. Genoeg ranchers hier die nog een leuke vrouw zoeken. Ik zou hier kunnen wonen. De stilte en afgeslotenheid zijn geweldig. Op zijn minst wil ik hier over niet al te lange tijd een keer minimaal een maand ofzo verblijven.

Ik heb Jamie vandaag nog een kaartje gestuurd. Ik denk veel aan hem. Ik baal nog steeds verschrikkelijk. Ik hoop dat ik heel snel weer naar hem toe kan gaan, want deze week wordt 'm niet. Zijn teleurstelling zal nog veel groter zijn dan de mijne.

[donderdag]

Ik sta zachtjes vroeg op om naar de sterren te kijken. De hemel is helder en het is koud. Ik zie de ene vallende ster na de andere en doe een wens. Ik ga op de grond liggen om de sterren goed te kunnen zien, totdat ik het te koud krijg en weer naar binnen ga om een stukje aan het verslag te schrijven. Zometeen komt de zon op en dat wil ik niet missen.



Als de rest ook is opgestaan, maken we ons op voor een dagje Big Bend, maar niet voordat we ontbeten hebben bij Kathy's Kosmic Kowgirl Kafe:





Hier komen veel reizigers ontbijten en het is er gezellig. Kathy woont in een trailer naast haar standje langs de weg. Op dit soort plekken voel je meteen verwantschap met iedereen die je tegenkomt.

Brian maakt algauw vrienden:



Na het (overigens zeer smakelijke) ontbijt rijden we naar Terlingua Ghost Town en lopen we een rondje over de oude begraafplaats. Veel graven zijn van eind negentiende, begin twintigste eeuw, toen hier kwik gedolven werd.





Maar ook vandaag de dag wordt de begraafplaats nog gebruikt door de Terlinguanen:



Na een bezoekje aan de lokale souvenirwinkel (waar ik het BBQ-boek koop en Brian een 'made in China'-longhornschedel) rijden we Big Bend in. Het is er schitterend. Foto's doen de omgeving absoluut geen recht, maar ik wil toch een impressie geven:

Agave:


Een cactusachtige plant die je veel ziet in Big Bend:


Nog een cactussoort:


Bergen:




Nog een mij onbekende plantensoort:


Mooie rotsformatie:


Een muur van rotsen:


Uitzicht:


Brian wilde heel graag het gedeelde over de gespotte dieren doen:

Hier brian met het verslag over de dieren.

Voordat we het big bend in gingen zagen we een dier genaamd de wandelende tak wij noemden hem het takkebeest.



We kwamen bij big bend het was even zoeken en toen kwamen we bij de rio grande.Het was daar mooi en kaal.



We liepen naar de auto terug we aten daar wat chips tegenover ons zat een grasveldje en we zagen daar een roadrunner(miep miep). Ik was nieuwsgierig en liep naar dat grasveldje aan de overkant,daar trof ik een mega grote rups aan van wel 10cm lang.Ik schreeuwen dus.We reden verder om big bend verder te bekijken. Daar stond een hele grote raaf (komt niet veel voor in nederland) en we zagen daarna gelijk de roadrunner van heel dichtbij hij roadrunde :x maar hij zei tot onze verbazing geen miep miep. Dat was een tegenvaller maar dat maakt niet uit. We reden verder het park in we reden en we reden toen remde cor (mijn opa) heel hard. Hij zei kijk achter je kijk achter je. ik en mijn oma keken en we zagen een grote vogelspin op de weg.
Isegrim zag het niet dus zij was helemaal nieuwsgierig.Uitstappen dus daar liep hij dan hij was wel 10cm lang met veel haar op zijn billen en hij was bruin.



Een auto achter ons stopte er zat een vrouw in met haar man. De vrouw stapte uit en rende naar de vogelspin ze wou hem pakken maar hij liep weg. Ze zei dat de spin niet giftig was. Ze had hem eindelijk te pakken ze liet hem zien en we maakten een foto.



Ik mocht hem aanraken ik liet die kans niet liggen. Ik tikte hem op zijn kont en hij sprong weg, iedereen sprong achteruit een grappig gezicht. We wilden graag wandelen dus we zochten een wandelpad en die vonden we. Een heel toeristisch pad. Waar veel mensen zijn zijn weinig dieren te zien en dat was o.a. het doel van big bend. Het enige wat we zagen aan dieren waren sprinkhanen een hele grote dooie ik heb er van alles mee gedaan alleen dat vertel ik niet. :x Alleen een beetje gemarteld. het was een saai pad dus gingen we maar weer naar beneden. We gingen wat eten bij een restaurant het was een prachtig uitzicht maar de inrichting leek net een bejaardentehuis.



Maar het eten was wel lekker hoor. We namen een ander pad waar een ranch stond het was minder toeristisch en we zagen ook hele coole dieren. We zagen een overdosis sprinkhanen met verschillende kleuren (een leek net een totempaal).
We liepen verder en mijn oma zag een salemander/leguaan achtig beestje. Later volgden er nog twee.We liepen naar de ranch ik vertel niet over de ranch anders pak ik het verhaal van isegrim af. We liepen terug om naar de auto te gaan en toen kwam het vetste isegrim pakte een steen op en daar onder zat een schorpioen (een kleine hoor) hij zag er vet mooi uit vond ik vooral zijn staart.
Ik ben bijna klaar maar nog niet helemaal want isegrim pakte nog een steen en daaronder je raad het niet tromgeroffeeeeel een camel spider. En weer niet een grote. Camel spiders kunnen enorm groot worden.



(Even voor de duidelijkheid, dit is niet onze camel spider, die was slechts een cm of drie groot)

We reden terug naar ons hutje en daar zat het takkebeest nog oftewel de wandelende tak.

Dit was het mooie verhaal van het neefje van Isegrim genaamd BRIAN !!!!

De ranch waar Brian het over heeft is sinds 1945 verlaten, maar ziet eruit alsof hij gisteren nog gebruikt is. Er woonde ooit een 'frontier farmer' met een kudde van 5.000 schapen en geiten. Het huis is nog helemaal intact en er staat een kraal vlakbij:

Op deze foto zie je de ranch in de verte staan:


Daar zijn we dus naartoe gewandeld en daar zagen we o.a. de schorpioen en de camel spider.

Kraal:



We hebben in Big Bend jammer genoeg geen groot wild gezien, ondanks de waarschuwingen:





Het enige grootwild dat we hebben gezien, is in de vorm van roadkill (o.a. herten en een javelina, een zwijnachtig dier).

's Avonds zijn mijn ouders met Brian gaan eten in een Mexicaans 'restaurant' even verderop. Ik was moe en wilde graag slapen, dus ik ben thuisgebleven. Ik had wel wat gemist, zeiden ze. Het restaurantje was in de woning van een Mexicaans gezin. De ouders kookten; twee oudere kinderen deden de bediening. Het jongste kind vermaakte zich met een laptop. Het eten was erg lekker, zo heb ik me laten vertellen.

Het verslag van vandaag (nogmaals San Antonio) doe ik morgen even omdat ik de bijbehorende foto's nog moet uploaden en het is al laat (we vertrekken morgen heel vroeg terug naar Galveston).

[ Bericht 0% gewijzigd door Isegrim op 25-10-2008 05:28:30 ]

Ik vergeet deze foto nog:



Dat zijn (uitgebloeide) bloemen van de agave, die sterft als ze gebloeid heeft.

Ook interessant: onderweg zie je blauwe bordjes met daarop de tekst:

quote:

Adopt A Highway
This Section
2 Miles
[naam van een bedrijf, organisatie, stichting of familie]

Dit is wat het inhoudt: http://www.adoptahighway.com/

Mooi systeem, want degenen die zo'n stukje weg adopteren, houden o.a. ook de berm vrij van vuilnis.