Spinvis #12 Op de bagagedrager

quote:

Volgend jaar ga ik paden op en lanen in met de eenmansvoorstelling "KamerMuziek" (zie agenda). Op het podium staan, naast een hoop spullen en instrumenten, drie grote plasma-schermen. Verticaal opgehangen. Rechtop dus. Er past net een mens in. Levensgroot bedoel ik. Afgelopen weken zijn er Muzikanten, Voorbijgangers, Dichters, Zangers, Schreeuwers, Zwijgers, Kinderen, Dansers, Doden, Slapers, Droevigen, Bozen, Verliefden, Goochelaars en Geesten in de studio op bezoek geweest. . Het assembleren is in volle gang maar nog zeker niet af.

quote:

Inzake KamerMuziek, de voorstelling die volgend jaar van start gaat, ben ik al wekenlang mensen aan het filmen, hier in de studio, ze lopen in en uit. ‘s Avonds en ‘s nachts zet ik het beeldmateriaal over in een computer waarop ik de video’s monteer. Daarvoor heb Premiere CS4 van Adobe gekocht. (sinds een paar koop ik mijn software) Ik dacht, ik neem de laatste versie…......

, die zal wel de beste zijn. Dat was een vergissing. Ik vertel u niets nieuws waarschijnlijk, de doffe droefheid die je treft als het resultaat van nachtenlang zorgvuldig en toegewijd werken in een oogwenk verdampt door crashende software, het went nooit. Het maakt alles om je heen , heel even , volkomen naamloos. Het is een glimp van wat te wachten staat, zeg maar. In een split-second alles weg.

Dan weet je, na een dode tien minuten uit het raam te hebben gekeken, dat het toch opnieuw moet. Manuals lezen, fora afstruinen, het falende systeem proberen te doorgronden. Een troost is het wel een beetje als er duizenden wereldburgers blijken te zijn die met dezelfde problemen kampen en de support-page van de fabrikant voltieren.

Het ergste moet dan nog komen. Herscheppen. En dat is vreugdeloos werk. Je heb het al gedaan. Het was goed. Het was prachtig. Er zat vaart in. Idee. Esprit. Inspiratie. Het wordt anders. Ook wel goed hoor . Maar toch. Dan blijkt na een nacht renderen de software toch niet in staat om een AVCHD-mt2s file om te zetten in een QT-photojpeg bestand. (Als u geen idee heeft wat dit zijn, houwe zo, vlucht, schiet een jas aan en ga een stuk fietsen…prijs u gelukkig. Als u er kaas van heeft gegeten, goede raad graag naar mail@spinvis.nl) Afijn, ook de moeizaam gereconstrueerde versie bleek onbruikbaar. Oef, Broeders en Zusters , wat was het me zwaar ten moede.

quote:

Het aantal artiesten dat op een bepaald moment besluit even solo te gaan en de eigen nummers akoestisch of in een minimale bezetting te brengen, is al lang niet meer op twee handen te tellen. De meerwaarde van dergelijke sets is er overigens vaak naar, tenzij je Erik de Jong heet uiteraard.

Met zijn geesteskind Spinvis heeft knutselaar en hobbyist de Jong al lang bewezen dat de nodige huis-, tuin- en keukenvlijt, mits gekoppeld aan enige dosissen talent, tot prachtige dingen kan leiden. Nadat hij eerder twee reguliere studioalbums Spinvis en Dagen van gras, dagen van stro uitgebracht had, gooide hij er haast achteloos het gevonden album Goochelaars en Geesten achterna dat in schoonheid nauwelijks onder diende te doen voor de twee andere albums.

Bovendien wist de Jong, met een voltallige liveband achter zich, zijn songs steevast live zo te vertalen dat de essentie en herkenbaarheid behouden bleef zonder ze als computergestoorde doorslagjes te laten klinken of terug te grijpen naar voorgeprogrammeerde klanken en beats. Geen wonder dus dat hij voor zijn soloset KamerMuziek net zo min teruggrijpt naar een resem klaargestoomde geluiden of zich beperkt tot een akoestische gitaar.

Omringd door een hoop instrumenten en geruggensteund door drie televisieschermen treedt Spinvis aan. Alsof het publiek (nog) niet aanwezig is, speelt de Jong een drumritme en enkele geluidjes in die hij daarna een nummer lang in een loop zal afspelen. Op de schermen verschijnt hij ondertussen ondermeer als contrabassist om zichzelf zo als een meerkoppig eenmansorkest te ondersteunen terwijl hij een haast onherkenbare maar daarom niet minder mooie versie van “Kindje van God” brengt.

De werkwijze wordt bijna een hele set lang herhaald, “Wespen op de appeltaart” is een van de weinige nummers die de Jong met alleen een gitaar in de hand brengt. Het is opvallend genoeg net daardoor een van de zwakkere songs binnen de set. De Jong schittert immers het meest wanneer hij zijn songs tot op het bot ontleedt en ze daarna volledig opnieuw aankleedt, waarbij een enkele flard melodie behouden blijft. Bij een aantal nummers, waaronder “In een staat van narcose”, gaat hij daar zelfs zo ver in dat er van het origineel nauwelijks iets overblijft.

Die metamorfoses en herinterpretaties vormen maar een deel van het verhaal, want hoewel een aantal zaken op voorhand ingespeeld zijn, valt vooral de ongedwongen manier waarop de Jong de nummers bijna terplekke opnieuw uitvindt op. Drumpartijen, glockenspielstukjes, gitaarlijntjes, … worden allemaal op het podium ingespeeld en zo nodig herhaald wanneer het de eerste maal niet goed zat.

Een belangrijk gevolg daarvan is dat de vaart meermaals uit de set gehaald wordt maar ook dat er door technische mankementen -- loops die weigeren of te laat starten -- een paar nummers opnieuw gestart moeten worden. Zo krijgt “Aan de oevers van de tijd” zelfs een herkansing als bisnummer. Vreemd genoeg misschien maken deze “traagheid” en het “geklungel” net deel uit van het geheel en verlenen ze de set zelfs een charme die een perfect geoliede machine als Metallica nooit meer zal kunnen bereiken.

Spinvis’ KamerMuziek is een hulde aan het knutselwerk en het bewijs dat sterke nummers in allerlei vormen en uitvoeringen recht blijven staan, maar het is bovenal een bevestiging van het talent van Eric de Jong als muzikant en componist. KamerMuziek is kortom een ode aan een inventieve artiest, een die bovendien niet bang is om voor een publiek op zijn gezicht te gaan en daarna schouderophalend opnieuw te proberen.

quote:

Op dinsdag 10 februari 2009 00:48 schreef Hanneke12345 het volgende:
Er zou dit jaar een nieuw album komen, toch?