Ok. Dan zal ik mijn motivatie geven.
Als kind dacht ik dat alleen spitsen voor punten zorgden. Romario was dan ook mijn eerste favoriete voetballer. Maar door de jaren heen, ben ik steeds meer de waarde gaan in zien van spelers die in de linies erachter spelen. En ondanks dat ik vind dat individuele prestaties te veel aandacht krijgen tov teamprestaties in het voetbal, zijn er toch bepaalde spelers die het verschil kunnen maken. En dat zijn dus niet alleen spitsen of nr 10's, maar ook keepers.
Ik leerde Petr Cech voor eerst echt kennen tijdens Euro 2004 en in de kwalificatiewedstrijden daar naar toe. En je zag dat hij iets speciaals heeft. Dat hij ballen pakte, die ik al in de goal zag liggen. Vanaf 2004, ging ie voor Chelsea spelen, en dat gaf mij de kans om hem regelmatiger in actie te zien. En toen bleek het dat hij niet aan het pieken was, maar dat dat gewoon zijn standaard niveau is. Het is alsof alles in slow motion verloopt in het strafschopgebied bij hem, want hij heeft altijd het overzicht. Hij heeft de kwaliteit om te wachten wat een spits doet, en daarop te reageren ipv maar gokken en hopen dat je goed zit. Hij heeft al een paar records in handen, en is een van de steunpilaren van de 2 titels die Chelsea won.
Maar het meeste respect heb ik toch wel dit jaar voor hem gekregen. Zoals jullie ongetwijfeld weten, heeft hij een erg ongelukkig incident gehad tegen Readin in oktober. Op een nat veld, gleed Hunt door en knalde met zn knie tegen Cech's hoofd aan: schedelbasisfractuur. In het begin werd zelfs gevreesd voor z'n leven, laat staan of ie ooit terug zou kunnen keren op het hoogste niveau. Maar hij werkte hard, herstelde wonderbaarlijk snel. En na 3 maanden keerde hij terug, weliswaar met een speciale helm, in de uitwedstrijd tegen Liverpool. Die wedstrijd ging verloren, maar prompt zette hij daarna een lange reeks neer zonder tegendoelpunten. Hij is terug, en misschien wel beter dan ooit.
PSV --- Chelsea FC --- Frank Lampard --- Heinz-Harald Frentzen --- Timo Glock