Captain Beefheart

Ik ben die naam al herhaaldelijk tegengekomen ivm onder meer Zappa, maar ik heb me nog niet aan de aanschaf van een album gewaagd. Toch ben ik wel geïnteresseerd. Wat zou een goed album zijn om mee te beginnen?

Ik ken alleen het nummer The Blimp, een co-op met Frank Zappa. Komt geloof ik ook van Trout Mask Replica. Meesterlijk.

trout mask replica staat toch wel bekend als zijn ultieme album, daar zou ik mee beginnen.

* nipeng meldt

Ik heb de volgende albums van de Captain:

Unconditionally Guaranteed
Doc at the Radar Station
Spotlight Kid/Clear Spot
Safe As Milk
Trout Mask Replica
The Mirror Man Sessions

Daarnaast heb ik ook Bongo Fury, een live album, van Zappa en Beefheart (aanrader). Op Hot Rats van Frank Zappa staat "Willie The Pimp" een geweldig nummer gezongen door Beefheart.

Check eens Trout Mask Replica en Spotlight Kid/Clear Spot (twee albums op één cd).

's toch een Belg? Klinkt erg aardig!

Misschien zijn ouders, hijzelf niet.

Born in Glendale, near Los Angeles, in 1941, Don Van Vliet moved to Lancaster, in the Mojave Desert, in 1954.

quote:

---

Op woensdag 31 december 2003 08:20 schreef bartrid het volgende:
trout mask replica staat toch wel bekend als zijn ultieme album, daar zou ik mee beginnen.

---

Dat lijkt mij nou net geen plaat om mee te beginnen. Ik denk dat er heel wat mensen zijn die na aanschaf van TMR besluiten dan 1 Beefheart cd voorlopig wel weer voldoende is.
Doc at the Radar Station lijkt mij bijvoorbeeld meer geschikt om mee te beginnen.

Captain Beefheart is geweldig
Ook het werk wat hij met Zappa heeft gedaan is erg gaaf.
De CD "Bongo Fury" is echt een aanrader mocht je een beetje een brug willen leggen tussen beefheart en zappa.
En solo is natuurlijk "trout mask replica" een briljante plaat

't is jammer dat er al lange tijd niets meer van hem vernomen is.
Het schijnt dat 'ie al jaren ergens in the middle of nowhere in een bos woont, en iedere dag walvissen zit te kijken.
Toch hoop ik dat 'ie ooit nog es muziek gaat schrijven.

Hij is druk met schilderen, ik denk niet dat we ooit nog een nieuwe cd van hem gaan horen.

Beefheart is 1 van die artiesten die echt ongrijpbare en fascinerende muziek heeft gemaakt.. mede daarom heb ik grote bewondering voor 'm.. het past wel een beetje bij zijn muziek en bij het totaal beeld wat daarmee samenhangt om nu al vele jaren in volstrekte anonimiteit te leven..

Beefheart is 1 van die artiesten die echt ongrijpbare en fascinerende muziek heeft gemaakt.. volstrekt gestoorde noise en weirde elementen.. soms een beetje te arty-farty naar mijn mening, maar vaak ook verrassend toegankelijk... mede daarom heb ik grote bewondering voor 'm.. het past wel een beetje bij zijn muziek en bij het totaal beeld wat daarmee samenhangt om nu al vele jaren in volstrekte anonimiteit te leven..

[Dit bericht is gewijzigd door DaisyDuke op 31-12-2003 14:35]

Beefheart is zeker wel goed, maar eigenlijk verdienen de muzikanten met wie hij heeft samengewerkt net zoveel krediet. Al die verhalen van de Captain zelf, bijvoorbeeld dat Trout Mask Replica in een dag door hem op de piano geschreven is, dat is achteraf gezien toch behoorlijke onzin gebleken. Blijft staan dat TMR natuurlijk wel een van de meest eehm.. 'aparte' platen uit de rockgeschiedenis is. Zelf draai ik 'm misschien een of twee keer per jaar, en dan vind ik het schitterend, maar vervolgens gaat hij wel weer voor een lange tijd de kast in. "Safe as Milk" vind ik zelf ook een erg leuke plaat, trouwens. Wat meer blues-achtig, maar wel met een rare twist ("Electricity" is een briljant nummer, bijv.)

quote:

---

't is jammer dat er al lange tijd niets meer van hem vernomen is.
Het schijnt dat 'ie al jaren ergens in the middle of nowhere in een bos woont, en iedere dag walvissen zit te kijken.
Toch hoop ik dat 'ie ooit nog es muziek gaat schrijven.

---

Het is een beetje een publiek geheim, maar de man schijnt ook behoorlijk ziek te zijn, MS of zo. Je kon het ook wel aan zijn stem horen in het korte filmpje dat Anton Corbijn een paar jaar geleden heeft gemaakt. Nieuwe muziek zal er vermoedelijk dus niet meer inzitten. The Magic Band is wel een tijdje terug weer opgericht, hebben zelfs een nieuwe cd uit, geloof ik.

[Dit bericht is gewijzigd door Zander op 31-12-2003 18:02]

Iemand enig idee waarom ' Lick My Decals Off, Baby ' al jaren niet meer leverbaar is ? Dit schijn toch ook een van z'n betere platen te zijn.

Het is inderdaad een van zijn beste platen, naar mijn smaak. Ik heb 'm alleen op cassette staan omdat hij een paar jaar terug integraal is uitgezonden op Radio 4.. Volgens mij is hij ooit wel op cd uitgebracht, maar inmiddels al jaren out-of-print.

De reden is mij ook niet geheel duidelijk, maar ik geloof dat alle albums die op de Bizarre en Straight - labels van Frank Zappa zijn verschenen inmiddels nauwelijks meer op cd te krijgen zijn (naast die Beefheart-cd o.a. ook "Starsailor" van Tim Buckley en de eerste twee Alice Cooper - cds). De erfgenamen Zappa schijnen helaas niet bepaald bedreven te zijn in het onderhouden van contractuele overeenkomsten.

Ik vind Save as Milk stukken beter dan Mirror Man. MM is mij wat te veel 'eindeloze doorrammel muziek' , hoewel Kandy Korn nog wel een aardig nummer is. Save is Milk is gewoon een goeie plaat .

En dan is er uit die tijd ook nog Strictly Personal, maar die ken ik niet. Daar staan overigens wel weer een aantal titels op die ik ken van m'n Save as Milk en Mirror Man sessions cd's , dus dat lijkt me ook niet zo'n essentiele aanschaf.

Die twee platen uit 1974 (Bluejeans & Moonbeams en Unconditionally Guaranteed) ken ik trouwens ook niet. Daar hoor ik ook weinig goede verhalen over. Iemand die er wel wat positiefs over te melden heeft ?

Zou kunnen zeggen dat Beefheart de godfather of punk is, Trout mask Replica is in ieder geval een regelrechte punkrock plaat. Vind het album wel een tikkie overschat, ondanks het feit dat er werkelijk fantastische tracks op staan (Ella Guru, The Dust Blows Forward..., Sugar 'n Spikes) De absurde humor en de brede range van zijn stem maken hem tot een unieke artiest, samen met Tom Waits toch wel een van mijn muziekale helden.

quote:

---

Op vrijdag 2 januari 2004 21:35 schreef Aschkael het volgende:
Zou kunnen zeggen dat Beefheart de godfather of punk is, Trout mask Replica is in ieder geval een regelrechte punkrock plaat....

---

Hmmm, 'k zie 't hele album allerminst als punk eigenlijk.
Het is chaotisch dat zeker, maar ik zou 't bijna te intelligent noemen voor punkrock.

Heb 'm vandaag trouwens op LP aangeschaft.. Op de een of andere manier vind ik 't daar ook beter op passen... En dan natuurlijk die mooie hoes LEKKER IN HET GROOT

[Dit bericht is gewijzigd door webfreak op 03-01-2004 17:29]

quote:

---

Op vrijdag 2 januari 2004 12:02 schreef fripper het volgende:
Ik vind Save as Milk stukken beter dan Mirror Man.

---

Klik: http://images.amazon.com/images/P/B00000J7A2.01.LZZZZZZZ.gif
Deze is duidelijker: http://www.justa2nd.com/images/beefheart.jpg

[Dit bericht is gewijzigd door nipeng op 07-01-2004 08:12]

quote:

---

Op vrijdag 2 januari 2004 12:02 schreef fripper het volgende:
Die twee platen uit 1974 (Bluejeans & Moonbeams en Unconditionally Guaranteed) ken ik trouwens ook niet. Daar hoor ik ook weinig goede verhalen over. Iemand die er wel wat positiefs over te melden heeft ?

---

Blijkbaar niet dus .......

Vandaag wel Lick My Decals Off, Baby aangeschaft. Nieuw, op lp.
Blijkbaar kan die op lp wel heruitgegeven worden.

quote:

---

Op zaterdag 10 januari 2004 18:00 schreef fripper het volgende:

[..]

Blijkbaar niet dus .......

---

Unconditional vind ik best leuk. Het is niet zo avant/experimenteel als andere albums dus als je daar naar op zoek bent kan je 'm beter laten liggen.

Het gebrek aan experiment hoeft zeker geen bezwaar te zijn. Ik ga hem wel eens luisteren bij de lokale platenboer.

Luister dan meteen naar Ice Cream for Crow.
Tussen deze twee albums zit aardig wat verschil trouwens.

IceCream heb ik wel, mooie plaat inderdaad .

Zeg Summoner heb je inmiddels al wat gehoord van Beefheart?

beefheart liefhebbers..!

maandag 19 jan. zal de heer Han Reiziger een soort avondje
presenteren in Bitterzoet in A'dam...daar zullen echt
heel bijzondere beefheart video's te zien zijn...

trouwens ook video's van de Monks !!!....

Onlangs "Shiny Beast-Bat Chain Puller" op de kop getikt.


Zeker geen verkeerde plaat. Zeer toegankelijk zonder de karakteristieke Beefheart feeling te verliezen.

Voor de echte verzamelaar :
Don Van Vliet -Riding Some Kind Of Unusual Skull Sleigh
An individually numbered limited edition of 1500 Copies.

quote:

Includes an original, signed color etching. Van Vliet produced only 1,500 copies of the piece, one for each individually numbered copy of this Artist Ink Edition from Rhino Handmade.
Don Van Vliet aka Captain Beefheart was a visual artist before he was a musician. As a young child he drew serious accolades for his animal sculptures and was offered a scholarship to study in Europe. His parents declined; and while continuing to create in the visual medium, Van Vliet turned his attention to music, within ten years forming the first incarnation of the legendary experimental outfit Captain Beefheart and His Magic Band. The following 15 years are music history.

But in 1983 Van Vliet retired from music to pursue painting and drawing, the focus of this extraordinary boxed set. Riding Some Kind Of Unusual Skull Sleigh, named after a painting the artist completed in 1987, provides an opportunity to own one of his original, signed color etchings.

Executed on paper and cataloged as Untitled (Self-Portrait), the work measures 6 5/8" x 9 1/2". The paper itself measures 7 7/8" x 10 1/2". Van Vliet produced only 1,500 copies of the piece, one for each individually numbered copy of this Artist Ink Edition from Rhino Handmade.

A deluxe 9 1/4" x 12 3/4" x 2 3/4" slipcase carefully houses the etching as well as two museum-quality books, a CD, and a DVD.

The first book, entitled Riding Some Kind Of Unusual Skull Sleigh (88 pages), is a monograph of sorts, containing an essay by art historian Ben Watson and full-color reproductions of 60 of Van Vliet's paintings and drawings, some of them previously unpublished. The second book, entitled Splinters (96 pages), features portrait photos of the artist by Anton Corbijn, along with a selection of personal archival material supplied by Don and Jan Van Vliet-including family snapshots, newspaper clippings, drawings, and sketches. None of this material has been seen.

The CD features the artist reading 11 of his previously unreleased spoken-word pieces, which are also reprinted in the Splinters book. Spanning 1977-1999, these readings have been personally selected by Don and Jan Van Vliet. The DVD features Some YoYo Stuff, a 1994 filmed observation by Anton Corbijn.

Riding Some Kind Of Unusual Skull Sleigh is available as an individually numbered limited edition of 1,500 copies.

en dat alles voor maar $500
linkje

Als ik het goed begrijp dan zijn die afgebeelde schilderijen hierboven gemaakt door C. Beefheart, toch?
Vind ze wel wat hebben. Sterker nog ; ik vind ze zelfs mooi.

Oh,
z'n muziek is ook niet onaardig, trouwens, .

Misschien kunnen jullie me helpen. Ik zet deze vraag ook in het 'ik zoek een liedje' topic, maar hier zitten waarschijnlijk nog meer mensen die het weten.
Ik ben op zoek naar een liedje, dat volgens mij van Captain Beefheart is. Het is een liefdesliedje, en er komt een stukje in voor dat hij zegt dat ie maar door blijft drinken, omdat dat de enige manier is waarop ze nog bij hem is.
Ik hoop dat iemand me kan helpen. Ik besef dat het een beetje weinig informatie is. Overigens is het een popliedje, erg toegankelijk.

Ben je er zeker van dat het van de Captain is? Erg veel 'toegankelijke popliedjes' heeft hij volgens mij niet gemaakt. Het klinkt imo meer als iets van Tom Waits (vooral ook dat drinken..), maar er wil me geen titel te binnen schieten.

Overigens speelt de Magic Band (uiteraard zonder Don van Vliet) op 22 juni in de Melkweg.

Ik denk dat ik je (deels) kan helpen. Het stukje over dat hij moest drinken, omdat het de enige manier was dat ze terug kwam, kwam me erg bekent voor. Ik dacht eerst ook aan Waits. Ik begon het te vertalen, en opeens wist ik het (bijzonder hoe het brein werkt).

Jeff Buckley - Lilac WIne

I lost myself on a cool damp night
Gave myself in that misty light
Was hypnotized by a strange delight
Under a lilac tree
I made wine from the lilac tree
Put my heart in its recipe
It makes me see what I want to see
and be what I want to be
When I think more than I want to think
Do things I never should do
I drink much more that I ought to drink
Because (it) brings me back you...

Lilac wine is sweet and heady, like my love
Lilac wine, I feel unsteady, like my love
Listen to me... I cannot see clearly
Isn't that she coming to me nearly here?
Lilac wine is sweet and heady where's my love?
Lilac wine, I feel unsteady, where's my love?
Listen to me, why is everything so hazy?
Isn't that she, or am I just going crazy, dear?
Lilac Wine, I feel unready for my love...

Prachtig nummer. Jeff Buckley is alleen bepaald geen Beefheart... Dus, ik kon dat niet rijmen. Het bleek dus een cover te zijn van ene J. Shelton (mij niet bekend) origineel uitgevoerd door Elkie Brooks (mij ook niet bekend), en het nummer bestaat ook in de uitvoering van Nina Simone. En tussen Beefheart en Simone zitten al weer wat minder stappen. En nu heb ik opeens de behoefte om de uitvoering van Simone op te zoeken.

Heeee, 'n Beefheart-topic!!! Die had ik nog niet gezien!!

quote:

Op dinsdag 24 februari 2004 08:44 schreef nipeng het volgende:
Onlangs "Shiny Beast-Bat Chain Puller" op de kop getikt.

'Shiny beast' is ook een van mijn favorieten.. Naar mijn bescheiden mening is het, samen met 'Clear Spot' ook het beste album voor 'beginners'.
Niet zo experimenteel als Trout Mask Replica of Lick My Decals Off.. maar ook weer niet te soft!

Wetenswaardigheid: het ritme van het nummer 'Bat Chain Puller' is geinspireerd op 't geluid van de ruitenwissers van CB's Volvo!

Nou zoals jullie inmiddels al weten heb ik al gevonden wat ik zocht

Trouwens, je moet toch bekennen dat beefheart wel een tijdperk heeft van totaal ontoegankelijke liedjes en méér toegankelijke liedjes. Maar goed het bleek niet eens van hem te zijn.

Toch bedankt

*schopje* voor dit topic..

maar ook 'n vraag!

Er is 'n nummer dat Beefheart beweert gecomponeerd te hebben door 't opgooien van een pak kaarten.. Weet iemand nog welk nummer dat was??
(ik moet nog ergens 'n tape-je hebben liggen met de opname van 'n '89 VPRO radio documontaire over beefheart waarin ie 't uitlegt, maar kan 't niet niet zo gauw terugvinden)
Heeft iemand 'n idee?

Dit kwam ik via google tegen:

http://members.lycos.nl/teejo/argue/ear.html

quote:

for nearly seventeen years, captain beefheart has been an outrider of the avant-garde. through eleven albums and a number of tours, he has blazed a stunning new style of music: rock 'n' roll with the bite of blues, the discord of free jazz, the disciplined whimsy of concert music after john cage. the captain is the singular creation of a singular artist: don van vliet, now forty-two. he booms out his lyrics - a sort of silly putty poetry - in a sturdy baritone yowl. besides playing harmonica and saxophone, he composes on the piano or by singing or whistling into a tape recorder. van vliet currently leads a magic band, consisting of two guitars, bass and drums. not a note is improvised. as one of his musicians, guitarist gary lucas, has explained, his songs are "frozen events. it's as if a deck of cards were thrown in the air, a snapshot was taken of it, and we learn to reproduce that snapshot."

Trout Mask Replica blijft geweldig.
Ik heb 'm nu weer eens op staan.

*schopje*

Captain Beefheart is onontgonnen muziekterrein voor mij. Zojuist Safe as milk gekocht en nu aan het beluisteren. Dit is toch wel zwaar stompende bluesrock, en lekker vreemd ook.

Trout Mask Replica is zo'n plaat waarvan de cover, en de verhalen erover, mij al jaren fascineren en ik heb al ettelijke keren op het punt gestaan 'm te kopen, maar nooit gedaan. Dat wordt eens tijd dus.

Nu issie op Radio 4! Klinkt te gek.

Ik kreeg zojuist een linkje.
Dit linkje

Even word je dan helemaal gek.

... En dan kijk ja naar de post-datum

Bastard.

* nipeng banrequest indient.

Ik las de link eerst en dan pas jouw post

quote:

Op maandag 2 april 2007 21:39 schreef webfreak het volgende:
Ik kreeg zojuist een linkje.
Dit linkje

Even word je dan helemaal gek.

... En dan kijk ja naar de post-datum

lul.

quote:

Op maandag 2 april 2007 22:00 schreef nipeng het volgende:
Ik las de link eerst en dan pas jouw post

Mooi zo. Dat is dus hetzelfde effect dat ik kreeg bij 't lezen
Las eerst het volledige artikel.. Daarna de postdatum

Kennen jullie deze site?

The Captain Beefheart Radar Station

Ik heb het lite siteoverzicht maar even voor gezet.

Ik vermoed zelf dat iedereen die vrij fanatiek Frank Zappa luistert of heeft geluisterd deze man wel kent. Voor degenen die hem nog niet kennen, hier een korte omschrijving.

quote:

Captain Beefheart (Glendale, Californië, 15 januari 1941) is het pseudoniem van de Amerikaanse muzikant en schilder Don Van Vliet, geboren als Don Glen Vliet. Op de middelbare school raakte Vliet bevriend met Frank Zappa, die een grote invloed op hem had. Hij ontwikkelde zich tot componist, instrumentalist, zanger, tekenaar, schilder en beeldhouwer. In de jaren '60 maakte hij met zijn Magic Band de experimentele dubbel-lp Trout Mask Replica, dat door velen als een van de hoogtepunten van de (pop)muziek van de 20e eeuw wordt gezien. In totaal maakte hij elf studio-albums.
Van Vliet formeerde naar eigen zeggen in 1964 in Lancaster de Magic Band met zichzelf als componist en zanger; ook speelde hij mondharmonica en later saxofoon. Volgens anderen pleegde hij in de nieuwgevormde band een machtsgreep. Hoe dan ook, vanaf 1965 wierp hij zichzelf op als leider. De naam van de band is ontleend aan 'Captain Beefheart vs. the Grunt People', een nooit van de grond gekomen filmproject van Frank Zappa.

De Magic Band bestond uit een wisselend gezelschap muzikanten, soms werkend onder schuilnamen. Net als Zappa probeerde Beefheart blues en progressieve jazz te versmelten tot ‘folkblues voor de 21e eeuw’ (Crawdaddy). Opvallend zijn daarbij zijn zowel poëtische als surrealistische teksten die hij met een breed stemgeluid brengt. Net als Zappa stond hij ook bekend als iemand die zijn muzikanten dictatoriaal behandelde. De band stond dan ook beurtelings als The-, later als His- Magic Band bekend.

In 1969 kwam het bekendste album uit, de monumentale dubbelelpee Trout Mask Replica, geproduceerd door Frank Zappa, door Steve Huey in zijn All Music Guide een ‘challenging but groundbreaking and influential masterpiece’genoemd.

Don Van Vliet werkte enkele malen samen met Frank Zappa. Zo is hij te horen op Hot Rats (1969) en op Bongo Fury (1975).

De muziek was te modern voor die tijd en plaats. In de eerste zes jaar van zijn bestaan trad de Magic Band slechts zes keer op. Daar kwam pas in 1970 verandering in. Nadat de samenwerking met Zappa afketste, ging 'The Captain' in 1970 naar Warner/Reprise, die de Magic Band in een ‘coast-to-coast’ tournee promootte. Van toen af kreeg Captain Beefheart een kleine, maar enthousiaste schare trouwe fans. Ook in Europa brak hij door, nog vóór hij er ging optreden; zo stond hij in 1974 op Pinkpop.

Zijn bekendste werk (bij veel muziekfanaten) is natuurlijk Trout Mask Replica


Ik vond het album destijds zo briljant dat ik hem 2x op LP heb gekocht: De oude versie uit 1969 en op 180grams roodgekleurd vinyl


Deze man verdient een absolute plek binnen dit subforum. Zoveel bands en artiesten die uit zijn muziek zoveel inspiratie en invloeden hebben gehaald

Hoi. Ik vond dit topic: Captain Beefheart Ik heb alleen Trout Mask Replica en zal, wanneer het geld het weer toelaat, eens wat andere Beefheart dingen luisteren en kopen.

Safe as Milk is ook erg goed!

Het concept van Trout Mask Replica is aardig, maar het is nou niet een plaat die ik voor mijn plezier opzet. Safe as Milk, Spotlight kid/Clear Spot en Doc at the radarstation zijn een stuk beter aan te horen.

quote:

Op zondag 6 december 2009 08:28 schreef Aschkael het volgende:
Het concept van Trout Mask Replica is aardig, maar het is nou niet een plaat die ik voor mijn plezier opzet. Safe as Milk, Spotlight kid/Clear Spot en Doc at the radarstation zijn een stuk beter aan te horen.

mee eens

Ik heb bijna alles van Beefheart, maar Zappa kan me eigenlijk niet boeien.

Fast and bulbous zeg ik je!

quote:

Op zondag 6 december 2009 08:28 schreef Aschkael het volgende:
Het concept van Trout Mask Replica is aardig, maar het is nou niet een plaat die ik voor mijn plezier opzet. Safe as Milk, Spotlight kid/Clear Spot en Doc at the radarstation zijn een stuk beter aan te horen.

Trout Mask is een en al experiment en avant-garde. De eerste twee keer kon ik het album ook niet meer aanhoren. Kwestie van erdoor heen 'groeien'. Verder heb ik ook bijna alles van de beste man liggen.

Alleen Blujeans en Moonbeams en Stricktly Personal niet. Op mijn zestiende begonnen met Doc at the radarstation. Tegen mijn negentiende compleet .

quote:

Op maandag 7 december 2009 18:00 schreef NoCigar het volgende:
Alleen Blujeans en Moonbeams en Stricktly Personal niet. Op mijn zestiende begonnen met Doc at the radarstation. Tegen mijn negentiende compleet .

Ik weet dat die twee de ondergeschoven kindjes zijn, maar eigenlijk zijn het ook wel hele lekkere platen. Het is allemaal wat minder bijzonder, maar ik kan hem als zanger ook enorm waarderen, vooral als hij melodieus gaat raspen in echte liedjes zeg maar.

Een tijdje kon het me niet gek genoeg wezen, maar TMR en Decals zijn geen platen die ik nog regelmatig draai. Icecream for Crow ook niet en Dock at the Radar Station zap ik doorheen. Clear Spot, The Spotlight Kid, Shiny Beast, Safe as Milk, Bongo Fury en Londen 74 wel. Uiteindelijk ben ik het wat toegankelijker werk meer gaan waarderen. Unconditionally garanteed is gewoon wel een hele fijne plaat, ook al is hij erg glad voor Beefheart's doen.

Unconditionaly is naar mijn idee juist altijd een overcommerciële baggerplaat met sentimentele tracks geweest. Gewoon natte vinger lyrics zonder dat gevoel dat je bij andere platen van hem terugvindt.

Ik bedoel ook eigenlijk Bluejeans and Moonbeams en Unconditionally guaranteed .
Strictley Personal is wel grappig maar geen meesterwerk imho.

Rond Strictly Personal hangt een of ander heel vaag verhaal. Het album zou eerst een andere titel krijgen (it comes to you in a plain brown wrapper) dat ging dus niet bepaald door. Ze hadden hele sloten materiaal opgenomen, werden ze het ook niet echt over eens. Daardoor is een hele hoop materiaal weer op later uitgebrachte compilatie en demo-cd's beland zoals bijv. het ooit uitgebrachte I may be hungry but I sure ain't weird.

(Op de bonus track editie van Safe as Milk staan geloof ik ook tracks die eigenlijk op Strictly Personal hadden moeten komen)


Sowieso spuugirritant: Je komt heel vaak dezelfde tracks tegen, alleen is het dan take9 ipv take12.
(heb bijna alles liggen)

Strictly is op zijn tijd leuk, maar alleen best irritant door de bijgevoegde 'psychedelic' geluidseffecten.

Beefheart bij Sjef van Oekel

Grappig, je kunt de meest willekeurige totale brei maken, maar als je de eerste bent die het doet en je wordt toevallig opgepikt kun je een torenhoge cultstatus krijgen.

Hij had ook het voordeel dat de bekendste plaat ook maar even door Frank Zappa is geproduceerd
Verder heeft ie net als bovengenoemde ook massa's bands beïnvloed met zijn werk (The Birthday Party bijv, de oude band van Nick Cave and the Bad Seeds)

Leuke avatar van Ham on Rye trouwens

Ik heb laatste Trout Mask Replica beluisterd.

Wat de fuck.

Dat gevoel had ik de eerste paar keer beluisteren ook. Ik kon geen touw vastknopen aan de teksten, de muzikale composities waren zo raar, ingewikkeld en complex dat je er niks van snapte. Maar als je je dan bedenkt dat ze 8 maanden hebben zitten repeteren in een huis in the middle of fucking nowhere, dan heb ik daar dikkke props voor (zeker als je de plaat na die 8 maanden in minder dan 4 uur klaar hebt )

Tegenwoordig staat ie standaard op mijn MP3 spelers en elke playlist

Wat was het ook al weer de muziek los van de zang opnemen en zelfs de muziek amper horen zodat er compleet je de maat niet kunt houden

quote:

When they entered the studio the band knocked out all of the instrumental tracks in a single six-hour recording session.[5] Van Vliet spent the next few days overdubbing the vocals. Instead of singing while monitoring the instrumental tracks over headphones, he heard only the slight sound leakage through the studio window.[6] As a result the vocals are only vaguely in sync with the instrumental backing; when asked later about synchronization he remarked, "That's what they do before a commando raid, isn't it?"[7]

quote:

Op maandag 14 december 2009 16:07 schreef Bosbeetle het volgende:
Wat was het ook al weer de muziek los van de zang opnemen en zelfs de muziek amper horen zodat er compleet je de maat niet kunt houden
[..]

Dat idee is idd ooit ontstaan toen hij met Zappa en the Soul Giants (de Mothers bestonden toen nog niet) een nummer opnam met de naam Metalman has won his wings. De band speelde in de kamer, hij in de gang ernaast op vocals

quote:

Op maandag 14 december 2009 14:06 schreef Sigmund666 het volgende:
Unconditionaly is naar mijn idee juist altijd een overcommerciële baggerplaat met sentimentele tracks geweest. Gewoon natte vinger lyrics zonder dat gevoel dat je bij andere platen van hem terugvindt.

Hij heeft zichzelf natuurlijk negatief uitgelaten over die platen omdat hij de neiging had elke papier wat hem voorgelegd werd te ondertekenen, en hij daarbij niet de volledige creatieve vrijheid had gekregen. En dan vond John Lennon het ook nog een geniale plaat...

Natuurlijk is het niet zijn magnus opus, het is ook geen werk wat hem kenmerkt. Het is niet zo avontuurlijk en niet zo extreem creatief als veel van de rest. Maar het is een monumentale zanger met zeer gelaagde composities die heel goed is in sentimenteel zingen. Of je daarvan houdt is een tweede. Ik hou eigenlijk niet van blues, maar ook dat kan hij briljant uitvoeren.

En Decals staat dan in heel hoog aanzien, terwijl het eigenlijk best veel van hetzelfde is, het is echter allemaal moeilijk en stroef. TMR is dan weer niks van hetzelfde, en een monumentale plaat die natuurlijk verschrikkelijk belangrijk is omdat hij alle uithoeken van muziek heeft verkend, net als hoeken waarvan je je afvraagt of het nog muziek is, maar om je nou even lekker mee te laten slepen op het gevoel van de muziek is hij behoorlijk ongeschikt.

quote:

Op dinsdag 15 december 2009 12:44 schreef Weltschmerz het volgende:

[..]

Hij heeft zichzelf natuurlijk negatief uitgelaten over die platen omdat hij de neiging had elke papier wat hem voorgelegd werd te ondertekenen, en hij daarbij niet de volledige creatieve vrijheid had gekregen. En dan vond John Lennon het ook nog een geniale plaat...

Natuurlijk is het niet zijn magnus opus, het is ook geen werk wat hem kenmerkt. Het is niet zo avontuurlijk en niet zo extreem creatief als veel van de rest. Maar het is een monumentale zanger met zeer gelaagde composities die heel goed is in sentimenteel zingen. Of je daarvan houdt is een tweede. Ik hou eigenlijk niet van blues, maar ook dat kan hij briljant uitvoeren.

En Decals staat dan in heel hoog aanzien, terwijl het eigenlijk best veel van hetzelfde is, het is echter allemaal moeilijk en stroef. TMR is dan weer niks van hetzelfde, en een monumentale plaat die natuurlijk verschrikkelijk belangrijk is omdat hij alle uithoeken van muziek heeft verkend, net als hoeken waarvan je je afvraagt of het nog muziek is, maar om je nou even lekker mee te laten slepen op het gevoel van de muziek is hij behoorlijk ongeschikt.

Voor mij waren Bluejeans en Unconditionaly te vergelijken met dit idee:

Metallica duikt morgen de studio's in om een door Timbaland geproduceerd album uit te gaan brengen. Mensen die Timbaland kennen en opzoeken op Youtube weten bij deze al hoe laat het is

quote:

Op dinsdag 15 december 2009 13:41 schreef Sigmund666 het volgende:

[..]

Voor mij waren Bluejeans en Unconditionaly te vergelijken met dit idee:

Metallica duikt morgen de studio's in om een door Timbaland geproduceerd album uit te gaan brengen. Mensen die Timbaland kennen en opzoeken op Youtube weten bij deze al hoe laat het is

Geen voorbeeld dat aansluit bij mijn belevingswereld: Het gehele oeuvre van Metallica is minder interessant dan welk willekeurig nummer van Unconditionally Guaranteed dan ook.

Ik ben altijd voor volledige creatieve vrijheid, zeker bij geniën, en het is ook geen hoogtepunt uit zijn werk, maar Beefheart kan ook gewoon goede 'liedjes' maken en die briljant zingen. Dat het dan wat mager afsteekt bij zijn overige werk maakt het niet ineens slecht.

Iemand nog naar Low YoYo Stuff geweest van het NNT?

Gelezen in NRC inderdaad, maar Groningen is vanaf Maastricht net te ver weg

Hoi mensen. Ik heb tijden geleden wat Beefheart proberen te luisteren, maar dat was me niet gelukt. In de loop der jaren is mijn muzieksmaak echter nogal geevolueerd, dus hier komt mijn nieuwe poging!

Ik heb nu Safe Some Milk en Trout Mask Replica om te probere. Meer (toegankelijkere) tips? of zijn dit wel de beste albums om mee te beginnen? Ben benieuwd. Heb wat youtube filmpjes lopen kijken en er zit zeker wat bij dat me interesseert

quote:

Op maandag 1 november 2010 07:09 schreef Norrage het volgende:
Hoi mensen. Ik heb tijden geleden wat Beefheart proberen te luisteren, maar dat was me niet gelukt. In de loop der jaren is mijn muzieksmaak echter nogal geevolueerd, dus hier komt mijn nieuwe poging!

Ik heb nu Safe Some Milk en Trout Mask Replica om te probere. Meer (toegankelijkere) tips? of zijn dit wel de beste albums om mee te beginnen? Ben benieuwd. Heb wat youtube filmpjes lopen kijken en er zit zeker wat bij dat me interesseert

Safe as Milk is hooguit qua 'sound' wat ontoegangkelijk, voor zijn doen is het redelijke rechttoe rechtaanmuziek. TRM is gewoon geen luisterplaat, het is een monument, een experiment, een studieobject, een verzamelaarsobject, een inspiratie, je kunt er van alles positiefs over zeggen, zelfs toen ik helemaal idolaat van CB was ging ik die plaat niet gewoon opzetten en van voor tot achter zitten luisteren.

Clear Spot/Spotlight Kid (2 platen, 1CD) is best even wennen, maar hoe 'anders' ook, het zijn allemaal wel liedjes/nummers met een kop en een staart, die na meerdere keren luisteren blijken te lopen en zelfs te swingen. Ik vind hem ook het meest representatief voor hem. Shiny Beast is wat dat betreft ook een aanrader, hoewel die vooral afwisselt tussen redelijk normale liedjes en extreme dingen.

TRM is een niet bepaald toegangkelijke plaat. Je moet hem echt meerdere keren luisteren voordat je hem 'snapt', maar verder kun je er veel plezier van hebben zodra je hem 'snapt' . Verder zijn de laatste twee albums (Doc at the Radar Station en Ice Cream for Crow) aan te bevelen.

TMR, niet TRM.

Ook goed. Ik ben nog niet echt wakker. Maandagmorgenziekte

Heb bij Beefheart het tegenovergestelde van wat de meesten hebben. Niet eerst wennen en daarna goed, ik vind hem juist vooral in het begin goed, daarna minder. Of niet zozeer minder, anders, ik waardeer hem om andere dingen. Het is ook niet zo dat ik hem nu minder waardeer dan vroeger, zoals je als puber een Led Zeppelin-tijd hebt en er daarna niet meer naar om kijkt. Ik ken niet alles van Beefheart en hoor van tijd tot tijd iets nieuws van hem, en dan vind ik het in het begin heel bijzonder, daarna wordt het anders.

Experimenteren is leuk, maar uiteindelijk komt het, voor mij tenminste, toch aan op de kale melodieën en de riffs. Als die er niet zijn, of van mindere kwaliteit, dan kan de experimenteerdrift de plaat niet redden. De meeste popmuziek verveelt mij strikt muzikaal al vrij snel, en haalt zn aantrekkingskracht uit andere dingen - productie, sfeer, attitude, de stem van de zanger. Op die punten scoort Beefheart ook hoog bij mij, en dat zijn ook blijvende elementen, maar de bekoring van de experimenteerdrift, het verrassende, het ongehoorde, dat heb ik bij hem in het begin heel veel, maar dat slijt. Daarna blijft er nog steeds veel over, maar niet zoveel als bij mijn grootste favorieten (in de popmuziek).

Die kunnen het namelijk beide, hun ingevingen zijn zowel krankzinnig en bijzonder als mooi, luisterbaar en direct. Er zijn er voor mij maar een paar die dat konden, de Beatles, Stevie Wonder, Hendrix, Zappa als hij zin had, Joni Mitchell soms, Brian Wilson, de Zombies op Odessey and Oracle, Procol Harum met A whiter shade of pale. Bijzondere melodieën, gedurfde harmoniën en akkoorden, bizarre riffs en complexe arrangementen - en tegelijk zoveel gevoel voor melodie en harmonie dat ze overal mee weg komen. Beefheart niet, en niet alleen omdat hij dat meestal niet wilde. Hoewel ik hem hoog heb zitten, wat minder hoog dan die anderen.

Binnen de (toegegeven, beperkte) kaders van de metal kon ook Metallica het trouwens, 20 jaar alternative, progressive, melodic death, technical death en post industrial whatever metal doet niets af aan het muzikaal bijzondere én het luisterbare (mooie, opzwepende) van hun beste momenten; en ik kan dan ook niet instemmen met de opmerking hierboven dat Unconditionally guaranteed in ieder nummer interessanter is dan Metallica. Niet altijd, maar op Master of Puppets zijn riffs te horen die ook Beefheart niet in zich had (laat staan op Unconditionally guaranteed!), maar die me toch na 100 keer nog niet vervelen, of ik het nu luister of zelf speel. Muzikaal interessanter, maar ook gewoon mooier.

Wauw, best triest dat dit topic nogmaar twee pagina's heeft.

quote:

Op maandag 1 november 2010 14:52 schreef HalloweenJack het volgende:
Wauw, best triest dat dit topic nogmaar twee pagina's heeft.

Wees blij. Sommige muziek moet maar enkele echte diehard fans hebben. Daar heeft Don dan ook ooit op een zwarte maandag verkeerd gegokt. (Blue Jeans MoonBeams, Unconditionally Guaranteed om commercieel door te breken) om toch met Shiny Beast, Doc en Crow toch weer sterker terug te komen met nieuwe leden die de Captain toch goed aanvoelden.

quote:

Op maandag 1 november 2010 13:24 schreef Scribent het volgende:
Experimenteren is leuk, maar uiteindelijk komt het, voor mij tenminste, toch aan op de kale melodieën en de riffs. Als die er niet zijn, of van mindere kwaliteit, dan kan de experimenteerdrift de plaat niet redden. De meeste popmuziek verveelt mij strikt muzikaal al vrij snel, en haalt zn aantrekkingskracht uit andere dingen - productie, sfeer, attitude, de stem van de zanger. Op die punten scoort Beefheart ook hoog bij mij, en dat zijn ook blijvende elementen, maar de bekoring van de experimenteerdrift, het verrassende, het ongehoorde, dat heb ik bij hem in het begin heel veel, maar dat slijt. Daarna blijft er nog steeds veel over, maar niet zoveel als bij mijn grootste favorieten (in de popmuziek).

Het experiment boeit mij niet meer dan dat het een gevolg is van de creatieve geest die de vrijheid neemt. Dat moet ook gebeuren, en daar houden we dan Trout Mask Replica aan over, en zo zie ik die plaat dan ook, als eentje die er gewoon uitmoest, niet zozeer als iets wat de luisteraar veel te bieden heeft in de hoedanigheid van gewone luisteraar.

quote:

Die kunnen het namelijk beide, hun ingevingen zijn zowel krankzinnig en bijzonder als mooi, luisterbaar en direct. Er zijn er voor mij maar een paar die dat konden, de Beatles, Stevie Wonder, Hendrix, Zappa als hij zin had, Joni Mitchell soms, Brian Wilson, de Zombies op Odessey and Oracle, Procol Harum met A whiter shade of pale. Bijzondere melodieën, gedurfde harmoniën en akkoorden, bizarre riffs en complexe arrangementen - en tegelijk zoveel gevoel voor melodie en harmonie dat ze overal mee weg komen. Beefheart niet, en niet alleen omdat hij dat meestal niet wilde. Hoewel ik hem hoog heb zitten, wat minder hoog dan die anderen.

Dat zie ik helemaal niet zo. Zappa evenaart hem wel in ideeenrijkdom, maar varieert ook vaak op hetzelfde thema (hij heeft dan ook heel veel gemaakt) en is toch een beetje een ingenieur, een techneut, met weinig directe emotie. Hendrix is een absoluut genie, maar blinkt slechts hier en daar en af en toe uit in complexiteit, en is overwegend briljant aan het improviseren. De rest van wat je noemt ken ik allemaal wat minder, maar wat de Beatles betreft heb ik totaal niet idee dat die zich qua complexiteit enigzins in de buurt bevinden. Veel toeters en bellen ja, laat die weg en er blijven relatief, in vergelijking met CB dus, simpele nummers over. Ik vind platen als Clear Spot en Shiny Beast echt prop en propvol zitten met ideeen en afwisseling.

Is het niet gewoon een beetje dat je van vrij melodieuze muziek houdt en dat het hortende en stotende, ruige, abstracte, onoverzichtelijke en agressieve van Beefheart je de toegang ontneemt? Als je er niet in meegezogen wordt, dan is het natuurlijk ook moeilijk het in volledigheid en dus ook in al zijn complexiteit tot je te nemen.

quote:

Binnen de (toegegeven, beperkte) kaders van de metal kon ook Metallica het trouwens, 20 jaar alternative, progressive, melodic death, technical death en post industrial whatever metal doet niets af aan het muzikaal bijzondere én het luisterbare (mooie, opzwepende) van hun beste momenten; en ik kan dan ook niet instemmen met de opmerking hierboven dat Unconditionally guaranteed in ieder nummer interessanter is dan Metallica. Niet altijd, maar op Master of Puppets zijn riffs te horen die ook Beefheart niet in zich had (laat staan op Unconditionally guaranteed!), maar die me toch na 100 keer nog niet vervelen, of ik het nu luister of zelf speel. Muzikaal interessanter, maar ook gewoon mooier.

Mooier is een kwestie van smaak. Het heeft niet zoveel zin om daarover te gaan twisten, bedenk ik me net. Dus dan het interessante, het complexe, het inventieve: Ik hou heel erg veel van muziek waarin heel veel gebeurt, die propvol zit. Een drummer valt me bijvoorbeeld meestal pas op als die zijn partijtje meedrumt, als er te weinig variatie in zit, ik heb het liefst dat ze allemaal voor zichzelf lijken te zijn begonnen, waarna het bij nader inzien toch één geheel blijkt. En ik hou heel erg veel van harde muziek, de hardrock en wat daaruit voortkwam. Dan zou je zeggen dat dat Metallica waar je het over hebt mij een keer opgevallen zou moeten zijn. Terwijl mijn indruk telkens weer is: saaaai.

Safe As Milk is inderdaad veel toegankelijker dan ik had gedacht En TMR heeft zo zijn momenten maar het is inderdaad een beetje raar...dat gaat wat tijd kosten

Safe as Milk is erg tof idd. Volgens mij ook de enige plaat waarop de vrij bekende en daar nog jonge Ry Cooder meespeelt.
(de Legendary A&M Sessions zijn trouwens ook een leuk tussendoortje)

quote:

Op maandag 1 november 2010 17:06 schreef Weltschmerz het volgende:

[..]
[..]

Dat zie ik helemaal niet zo. Zappa evenaart hem wel in ideeenrijkdom, maar varieert ook vaak op hetzelfde thema (hij heeft dan ook heel veel gemaakt) en is toch een beetje een ingenieur, een techneut, met weinig directe emotie. Hendrix is een absoluut genie, maar blinkt slechts hier en daar en af en toe uit in complexiteit, en is overwegend briljant aan het improviseren. De rest van wat je noemt ken ik allemaal wat minder, maar wat de Beatles betreft heb ik totaal niet idee dat die zich qua complexiteit enigzins in de buurt bevinden. Veel toeters en bellen ja, laat die weg en er blijven relatief, in vergelijking met CB dus, simpele nummers over. Ik vind platen als Clear Spot en Shiny Beast echt prop en propvol zitten met ideeen en afwisseling.

Is het niet gewoon een beetje dat je van vrij melodieuze muziek houdt en dat het hortende en stotende, ruige, abstracte, onoverzichtelijke en agressieve van Beefheart je de toegang ontneemt? Als je er niet in meegezogen wordt, dan is het natuurlijk ook moeilijk het in volledigheid en dus ook in al zijn complexiteit tot je te nemen.

Daar zit wel wat in, die voorkeur voor het melodische, in het verlengde daarvan ligt dat ik houd van muziek die op zich zelf kan staan, in een heel andere context of zonder context, als loopje in mijn hoofd, om na te spelen, een enkel thema dat ook losgeweekt van de rest op zichzelf kan staan. Dat is bijna als vanzelf voorbehouden aan wat meer melodische ingevingen. In ieder geval vind ik het een bijzondere kwaliteit van de muzikanten die ik noemde - niet een improvisatie als Hendrix' Voodoo chile jam, wel de melodie van Third stone from the sun, en op dat punt is juist aan Beefheart meestal weinig plezier te beleven, die muziek is niet uit elkaar te halen, niet na te spelen, niet los te zien van de context. En als ie dat wel wat meer is, vind ik hem meteen stukken minder interessant.

Het is overigens niet zozeer een tegenstelling tussen complex en minder complex, maar tussen inventiveit, muzikaliteit en avontuurlijkheid die ook kraakhelder en welluidend is, en die dat niet is (zoals Beefheart). Beefheart is zeker complexer dan de Beatles, maar niet per se muzikaler, en wel stilistisch gevarieerder, maar niet per se gevarieerder op de vierkante meter, binnen het materiaal van een enkele riff, thema, akkoordschema of melodie.

quote:

[..]

Mooier is een kwestie van smaak. Het heeft niet zoveel zin om daarover te gaan twisten, bedenk ik me net. Dus dan het interessante, het complexe, het inventieve: Ik hou heel erg veel van muziek waarin heel veel gebeurt, die propvol zit. Een drummer valt me bijvoorbeeld meestal pas op als die zijn partijtje meedrumt, als er te weinig variatie in zit, ik heb het liefst dat ze allemaal voor zichzelf lijken te zijn begonnen, waarna het bij nader inzien toch één geheel blijkt. En ik hou heel erg veel van harde muziek, de hardrock en wat daaruit voortkwam. Dan zou je zeggen dat dat Metallica waar je het over hebt mij een keer opgevallen zou moeten zijn. Terwijl mijn indruk telkens weer is: saaaai.

Metal heeft naar zijn aard natuurlijk een tunnelvisie, dat is het aantrekkelijke ervan maar staat al te veel complexiteit en variatie wel in de weg, en ook aan muzikanten die allemaal hun eigen weg gaan. In dat opzicht is Metallica dan ook veel minder rijk dan Beefheart. Maar hun riffs zelf zijn vaak wel inventief en ongewoon, een instrumental als Orion met name. In hun begintijd dan, het was vrij snel uitgeput, maar dat geldt helaas voor bijna alle popmuzikanten.

quote:

Op dinsdag 2 november 2010 15:04 schreef Scribent het volgende:

[..]

Daar zit wel wat in, die voorkeur voor het melodische, in het verlengde daarvan ligt dat ik houd van muziek die op zich zelf kan staan, in een heel andere context of zonder context, als loopje in mijn hoofd, om na te spelen, een enkel thema dat ook losgeweekt van de rest op zichzelf kan staan. Dat is bijna als vanzelf voorbehouden aan wat meer melodische ingevingen. In ieder geval vind ik het een bijzondere kwaliteit van de muzikanten die ik noemde - niet een improvisatie als Hendrix' Voodoo chile jam, wel de melodie van Third stone from the sun, en op dat punt is juist aan Beefheart meestal weinig plezier te beleven, die muziek is niet uit elkaar te halen, niet na te spelen, niet los te zien van de context. En als ie dat wel wat meer is, vind ik hem meteen stukken minder interessant.

Het is overigens niet zozeer een tegenstelling tussen complex en minder complex, maar tussen inventiveit, muzikaliteit en avontuurlijkheid die ook kraakhelder en welluidend is, en die dat niet is (zoals Beefheart). Beefheart is zeker complexer dan de Beatles, maar niet per se muzikaler, en wel stilistisch gevarieerder, maar niet per se gevarieerder op de vierkante meter, binnen het materiaal van een enkele riff, thema, akkoordschema of melodie.

Maar wat is dan variatie? Is het dan niet gewoon zo dat de een wat melodieuzer is, en dat dat je dan meer aanspreekt en er daardoor wel echt induikt, waardoor je in de muziek van alles tegenkomt. Ik vind The White Album bijvoorbeeld een leuke plaat, omdat ik me ook wel aangetrokken voel tot melodieuze muziek, itt tegenstelling tot veel Beefheartfans vind ik zijn melodieuze liefdesliedjes (ook rijk in variatie en arrangement, hij kan dat ook, hij kiest echter vaak voor het stroevere hectischere) ook erg sterk. Maar Sgt Peppers doet mij heel erg weinig, ik vind het vrij voorspelbaar en te overzichtelijk in die zin dat je niet overdonderd wordt met allerlei wisselingen en variaties. Dan zitten er veel toeters en bellen aan, maar het verandert niet wezenlijk als je dat er niet achter zou zijn gemixt.

Dus ik denk dat je het stiekem meer over smaak hebt dan over iets objectiefs als variatie of complexiteit.

quote:

Metal heeft naar zijn aard natuurlijk een tunnelvisie, dat is het aantrekkelijke ervan maar staat al te veel complexiteit en variatie wel in de weg, en ook aan muzikanten die allemaal hun eigen weg gaan. In dat opzicht is Metallica dan ook veel minder rijk dan Beefheart. Maar hun riffs zelf zijn vaak wel inventief en ongewoon, een instrumental als Orion met name.

Eerlijk gezegd is het te lang geleden dat ik het gehoord heb.

quote:

In hun begintijd dan, het was vrij snel uitgeput, maar dat geldt helaas voor bijna alle popmuzikanten.

Van bands vind ik de eerste 3 platen meestal het meest interessant. Daar zit dan meestal alles wel in wat ze in zich hebben, voor meer moeten ze zich echt ontwikkelen, en dat duurt even. En dan kan het ook een hele andere richting uitgaan. Respect daarvoor, of ik het nou mooi vind of niet, de meesten doen meer van hetzelfde, of gaan gekunsteld doen omdat ze toch wat nieuws willen, zonder dat de echte creativiteit er daarvoor is.

quote:

Op dinsdag 2 november 2010 16:22 schreef Weltschmerz het volgende:

[..]

Maar wat is dan variatie? Is het dan niet gewoon zo dat de een wat melodieuzer is, en dat dat je dan meer aanspreekt en er daardoor wel echt induikt, waardoor je in de muziek van alles tegenkomt. Ik vind The White Album bijvoorbeeld een leuke plaat, omdat ik me ook wel aangetrokken voel tot melodieuze muziek, itt tegenstelling tot veel Beefheartfans vind ik zijn melodieuze liefdesliedjes (ook rijk in variatie en arrangement, hij kan dat ook, hij kiest echter vaak voor het stroevere hectischere) ook erg sterk. Maar Sgt Peppers doet mij heel erg weinig, ik vind het vrij voorspelbaar en te overzichtelijk in die zin dat je niet overdonderd wordt met allerlei wisselingen en variaties. Dan zitten er veel toeters en bellen aan, maar het verandert niet wezenlijk als je dat er niet achter zou zijn gemixt.

Met variatie in enge zin bedoel ik de kale muziek: aparte, afwijkende akkoorden in een progressie, rare noten in een melodie, een onverwachte modulatie, atonaliteit, een gekke kronkelende riff. De Beatles doen dat weliswaar veel minder uitputtend dan Beefheart, maar evengoed doen ze het, maar in hun geval altijd binnen het kader van een toegankelijk, melodieus popliedje. Lennon trouwens meer dan McCartney, I am the walrus is een goed voorbeeld, Lennon brengt daar echt twee uitersten bij elkaar, en dat is altijd fascinerend. De complexiteit verdwijnt als het ware onder de oppervlakte, terwijl het toch onmisbaar is voor het effect van het nummer. Bij Beefheart is de complexiteit meestal onontkoombaar.

quote:

Dus ik denk dat je het stiekem meer over smaak hebt dan over iets objectiefs als variatie of complexiteit.

Uiteindelijk is het dat natuurlijk altijd. De complexiteit en vermogen tot variatie van Beefheart is onbetwijfelbaar, en die fascineert mij ook altijd, maar zelf vind ik er een dimensie aan ontbreken - het melodische, het welluidende dat Lennon met bv. I am the walrus wel bereikt - dat hij er zelf meestal niet in heeft willen leggen. En bovendien, als je ook zijn meer toegankelijke werk én bijzonder én heel mooi vindt, dan ben je er natuurlijk ook. Kun je wat meer voorbeelden noemen? Zoals gezegd ken ik niet al zijn werk.

quote:

Van bands vind ik de eerste 3 platen meestal het meest interessant. Daar zit dan meestal alles wel in wat ze in zich hebben, voor meer moeten ze zich echt ontwikkelen, en dat duurt even. En dan kan het ook een hele andere richting uitgaan. Respect daarvoor, of ik het nou mooi vind of niet, de meesten doen meer van hetzelfde, of gaan gekunsteld doen omdat ze toch wat nieuws willen, zonder dat de echte creativiteit er daarvoor is.

De meeste bands kennen nu eenmaal alleen de vier gitaarakkoorden die ze op hun 16e Led Zeppelin hebben horen spelen. Popmuziek biedt sowieso weinig ruimte voor variatie in de zin die ik hierboven noem, je hebt bij wijze van spreken alleen de letters A, B en C, terwijl een klassieke componist het hele alfabet tot zijn beschikking heeft. De variatie (als bands die zoeken natuurlijk) moet ergens anders van komen, dat wordt al snel gekunsteld.

quote:

Op dinsdag 2 november 2010 17:48 schreef Scribent het volgende:

[..]

Met variatie in enge zin bedoel ik de kale muziek: aparte, afwijkende akkoorden in een progressie, rare noten in een melodie, een onverwachte modulatie, atonaliteit, een gekke kronkelende riff. De Beatles doen dat weliswaar veel minder uitputtend dan Beefheart, maar evengoed doen ze het, maar in hun geval altijd binnen het kader van een toegankelijk, melodieus popliedje. Lennon trouwens meer dan McCartney, I am the walrus is een goed voorbeeld, Lennon brengt daar echt twee uitersten bij elkaar, en dat is altijd fascinerend. De complexiteit verdwijnt als het ware onder de oppervlakte, terwijl het toch onmisbaar is voor het effect van het nummer. Bij Beefheart is de complexiteit meestal onontkoombaar.

Maar dat is een kwestie van toegang, in eerste instantie, en in tweede instantie een kwestie van smaak. En als dat beide voor elkaar is, dan maakt die overdonderende complexiteit het alleen maar boeiender en vooral ook blijvend boeiend. Het is nou eenmaal moeilijke muziek, je moet er moeite voor doen, het kost inspanning om het te luisteren, je moet soms even uitblazen na een hele plaat. Het is de complexiteit die het maakt tot wat het is, terwijl de Beatles toch in wezen een zanglijntje hebben, en dan meerdere combineren en dat is dan de complexiteit, en dan komen de toeters en bellen en dat maakt het dan af. Daar wil ik niet denigrerend over doen, complexiteit is geen doel op zich en ook geen resultaat op zich, hele simpele muziek kan ook briljant zijn. Maar complexiteit is een van de vele kwaliteiten die muziek kan hebben en die liefhebbers kan aanspreken. En wat dat betreft springen Zappa en Beefheart eruit, en the Beatles niet zo heel erg.

Wat ik leuk vind aan the Beatles, wanneer ik ze leuk vind, zijn de deuntjes die dan inderdaad niet uiteengetrokken zijn over een nummer. Er zit vrij veel dichtheid in, van de ideeen voor een deuntje van de Beatles zou menig artiest 3 nummers maken terwijl the Beatles zoveel idee tot 1 nummer verwerken. Maar als ik dan bedenk wat Beefheart in 1 nummer propt aan ideeen, en dan niet alleen qua deuntjes, dan zou menig artiest daar een hele plaat mee vullen, als hij ze al zou hebben. Verder vind ik Lennon gewoon een hele goede zanger. Maar om volledig in beslag genomen te worden door de ideeenrijkdom zou ik de Beatles niet op zetten.

quote:

Uiteindelijk is het dat natuurlijk altijd. De complexiteit en vermogen tot variatie van Beefheart is onbetwijfelbaar, en die fascineert mij ook altijd, maar zelf vind ik er een dimensie aan ontbreken - het melodische, het welluidende dat Lennon met bv. I am the walrus wel bereikt - dat hij er zelf meestal niet in heeft willen leggen. En bovendien, als je ook zijn meer toegankelijke werk én bijzonder én heel mooi vindt, dan ben je er natuurlijk ook. Kun je wat meer voorbeelden noemen? Zoals gezegd ken ik niet al zijn werk.

Op Clear Spot heb je bijvoorbeeld "Too much time", "My head is my only house unless it rains" en "Her eyes are a million Miles" staan, alledrie behoorlijk toegankelijke liedjes. Terwijl de rest van die plaat eigenlijk gewoon rockt en swingt. Maar zoals gezegd, heel veel Beefheartfans trekken die liefdesliedjes heel slecht, maar ik vind die raspende stem prachtig, het heeft iets heel ingehoudens met die monsterachtige stem, als King Kong die een ballet danst.

Alleen de toegang, dat is even moeilijk om dat er zoveel tegelijk gebeurt en de ritmes op het eerste gehoor soms niet zo ritmisch lijken. Op Shiny Beast staat "Love Lies" en "I feel like a mummy" die op zich wel een prominent deuntje hebben, maar dan gaat er onderdoor wel weer een of ander drugshoofd helemaal los op een trombone. Daardoor kan het deuntje je ook zomaar kwijt raken.

Op TRM staat 'Sugar 'n Spikes' , ook echt een liedje, maar stiekem toch ook weer ontoegankelijk. Strictly Personal is hier en daar ook behoorlijk melodieus, Bluejeans and Moonbeams en Unconditionally Guaranteed zijn zijn meest vlakke platen, en zijn zeker niet representatief voor zijn werk, maar ook daar staan wel een paar sterke melodiën op. Maar ook lang niet alles is qua ritme geinspireerd op een kapotte autoruitenwisser waar hij dan temidden van een kakofonie op agressief grommende en brullende wijze een van zijn expressionistische gedichten op voordraagt.

Dus ik denk dat ik je heel goed snap. Toen ik het voor het eerst hoorde vond ik het absoluut niet mooi, maar het fascineerde me en ik vond die stem machtig, daardoor werd ik erin getrokken. De muziek die ik uiteindelijk het beste vind is altijd muziek die er niet meteen lekker ingaat, dus ik wist meteen al dat ik er even mijn best voor ging doen, maar dan nog heb je houvast nodig, iets wat je er wel al mooi aan vindt. Je hebt toegang nodig, maar je moet jezelf ook toegang verschaffen, en dan opeens wordt je getroffen. Door één nummer, en dan vind je een ander nummer toch nog beter, en zo verder, als je een plaat hebt waarop je bijna elk nummer ooit het beste nummer van die plaat hebt gevonden, dan heb je pas een echt goede plaat in handen.

Dus ik zou zeggen, probeer Clear Spot eens, en begin bij de liefdesliedjes.

quote:

De meeste bands kennen nu eenmaal alleen de vier gitaarakkoorden die ze op hun 16e Led Zeppelin hebben horen spelen. Popmuziek biedt sowieso weinig ruimte voor variatie in de zin die ik hierboven noem, je hebt bij wijze van spreken alleen de letters A, B en C, terwijl een klassieke componist het hele alfabet tot zijn beschikking heeft. De variatie (als bands die zoeken natuurlijk) moet ergens anders van komen, dat wordt al snel gekunsteld.

Ik denk dat er nog iets meespeelt. Alle creativiteit komt natuurlijk ergens vandaan, en een debuterend bandje heeft toch zo'n 20 jaar aan indrukken en ervaringen om te verwerken in dat album. De inspiratie beslaat een veel langere periode dan de tijd tussen twee albums. Dus zo rond het derde album is hun hele jeugd wel opgebruikt, en moet de inspiratie komen van die 2 jaar sinds het laatste album.

Daar komt dan nog bij dat veel rock en aanverwante muziek in wezen toch bij een levensfase hoort. En dan bedoel ik niet dat je het daarna of daarvoor niet mooi zou kunnen vinden, maar bij twintigers hoort nou eenmaal een bepaalde druistigheid en wildheid die niet bij dertigers hoort. En wat rock en rock'n roll eigenlijk doet is die energie vangen in geluid, dat is wat het is. Ik was een keer bij een heel aardig punkrockbandje wat op het punt van doorbreken stond, doordat een vriend van me een bandlid kende van zwangerschapsyoga. Die waren echt te laat met doorbreken, want de emoties van die muziek passen gewoon niet bij de emoties van die leeftijd. Mick Jagger en Iggy Pop kunnen nog steeds wel doen wat ze deden, als ze het nooit gedaan hadden zouden ze het op deze leeftijd niet meer uitvinden. Dus artiesten en bands moeten zich ontwikkelen zoals ze ook zelf veranderen, en dan ben je er natuurlijk niet met 4 akkoorden, dan gaat het om talent en hard werk.

Worden jullie ook altijd zo geil van


?

quote:

Op dinsdag 2 november 2010 19:47 schreef Weltschmerz het volgende:

Op Clear Spot heb je bijvoorbeeld "Too much time", "My head is my only house unless it rains" en "Her eyes are a million Miles" staan, alledrie behoorlijk toegankelijke liedjes. Terwijl de rest van die plaat eigenlijk gewoon rockt en swingt. Maar zoals gezegd, heel veel Beefheartfans trekken die liefdesliedjes heel slecht, maar ik vind die raspende stem prachtig, het heeft iets heel ingehoudens met die monsterachtige stem, als King Kong die een ballet danst.

Alleen de toegang, dat is even moeilijk om dat er zoveel tegelijk gebeurt en de ritmes op het eerste gehoor soms niet zo ritmisch lijken. Op Shiny Beast staat "Love Lies" en "I feel like a mummy" die op zich wel een prominent deuntje hebben, maar dan gaat er onderdoor wel weer een of ander drugshoofd helemaal los op een trombone. Daardoor kan het deuntje je ook zomaar kwijt raken.

Op TRM staat 'Sugar 'n Spikes' , ook echt een liedje, maar stiekem toch ook weer ontoegankelijk. Strictly Personal is hier en daar ook behoorlijk melodieus, Bluejeans and Moonbeams en Unconditionally Guaranteed zijn zijn meest vlakke platen, en zijn zeker niet representatief voor zijn werk, maar ook daar staan wel een paar sterke melodiën op. Maar ook lang niet alles is qua ritme geinspireerd op een kapotte autoruitenwisser waar hij dan temidden van een kakofonie op agressief grommende en brullende wijze een van zijn expressionistische gedichten op voordraagt.

Dus ik denk dat ik je heel goed snap. Toen ik het voor het eerst hoorde vond ik het absoluut niet mooi, maar het fascineerde me en ik vond die stem machtig, daardoor werd ik erin getrokken. De muziek die ik uiteindelijk het beste vind is altijd muziek die er niet meteen lekker ingaat, dus ik wist meteen al dat ik er even mijn best voor ging doen, maar dan nog heb je houvast nodig, iets wat je er wel al mooi aan vindt. Je hebt toegang nodig, maar je moet jezelf ook toegang verschaffen, en dan opeens wordt je getroffen. Door één nummer, en dan vind je een ander nummer toch nog beter, en zo verder, als je een plaat hebt waarop je bijna elk nummer ooit het beste nummer van die plaat hebt gevonden, dan heb je pas een echt goede plaat in handen.

Dus ik zou zeggen, probeer Clear Spot eens, en begin bij de liefdesliedjes.

Was even uit de lucht, dank voor deze aanraders. Meld me weer in dit topic als ik wat meer Beefheart Lite tot me heb genomen

Nog een luisterbeurt aan Safe As Milk gegeven...Is toch een erg lekker bluesy album, en totaal niet ontoegankelijk wat mij betreft (zoals zijn andere albums)...Maar als ik reviews lees vindt men dit ook een ontoegankelijk album, interesssant

Binnenkort maar eens een nieuwe poging wagen aan zijn experimentelere werk.

quote:

Very sad news: We've confirmed with his management that Don Van Vliet, aka Captain Beefheart, has died. More details to come.

http://twitter.com/RollingStone/status/15884644788469760

Het zat er natuurlijk aan te komen maar het blijft klote!
Wat heb ik veel uur plezier gehad van die man. En wat ben ik dronken geworden op z'n platen...

Help! Wat wat wat. Nee!

Godverdomme een genie minder

Ice cream for crow

Hier:

quote:

Captain Beefheart (69) overleden



AMSTERDAM - Muzikant en schilder Don van Vliet, beter bekend als Captain Beefheart, is op 69-jarige leeftijd in Californië overleden.
Dat meldt de BBC vrijdag. Van Vliet leed aan multiple sclerosis. Complicaties van deze ziekte werden hem uiteindelijk fataal.

Rock 'n Roll
Captain Beefheart werd bekend in de jaren '60 met zijn unieke muziekstijl, Rock 'n Roll geïnspireerd door blues. Later legde hij zich toe op de schilderkunst. De Michael Werner Gallery in New York, waar hij exposeerde, maakte zijn overlijden vrijdag bekend. bron

Niet onverwacht, maar zo triest.

quote:

CaptBeefheart Radar Station

Please feel free to leave a tribute for Don here: http://blog.beefheart.com/
about 1 hour ago via Osfoora HD

http://twitter.com/CaptBeefheart/status/15912613707776000

De wereld heeft een geniaal artiest verloren.

RIP Kapitein! Inderdaad een groot artiest die de wereldbol verlaat.

De man opende mijn oren tot aan de pijngrens, en soms er voorbij. Het allereerste wat ik van hem hoorde en muziek zou daarna nooit meer hetzelfde zijn:

FFFFFUUUUU....

en weer een held minder
niet geheel onverwacht natuurlijk, de beste man was al tijden ziek....
maar toch erg jammer, hij heeft zijn stempel wel op de muziekgeschiedenis gedrukt...

Tsja, jammer. Maar hij maakt al 30 jaar geen muziek meer, dus zoveel zal er niet veranderen. Een andere manier om te gaan was 'm natuurlijk gegund.

quote:

Op maandag 14 december 2009 14:06 schreef Sigmund666 het volgende:
Unconditionaly is naar mijn idee juist altijd een overcommerciële baggerplaat met sentimentele tracks geweest. Gewoon natte vinger lyrics zonder dat gevoel dat je bij andere platen van hem terugvindt.

Bullcrap