Kampgenootjes Nicky Verstappen doen voor het eerst hun verhaal; de politie bleef zoekenquote:
Bij Hart van Nederland doen ze zaterdagavond, soms voor het eerst, hun verhaal: de kampgenootjes van Nicky Verstappen. Deze maand is het 27 jaar geleden dat de 11-jarige jongen verdween tijdens een zomerkamp op de Brunssummerheide. Het kind werd vermoord teruggevonden. Een gebeurtenis die Nederland diep raakte. Voor Jolanda (37) en Giel (37), die als 10-jarigen op hetzelfde kamp waren, blijft het trauma voelbaar.
Voor het eerst treden Jolanda en Giel naar buiten en vertellen ze hoe die dag hun leven heeft getekend. "Het voelt alsof het gisteren gebeurde," zegt Jolanda. Ze zat in het voetbalteam van Nicky en was een jaar jonger. Ze woonden in hetzelfde dorp. "Als je buiten speelt, speel je met iedereen."
Toen bekend werd dat Nicky vermist was, dacht Jolanda in de eerste instantie dat hij wel terug zou komen. Hij is vast gewoon verdwaald geraakt, die komt vanzelf terug, zo dacht ze. De activiteiten op het kamp gingen gewoon door. "Bij aankomst waarschuwden de leiders ons dat we niet moesten schrikken van alle hulpdiensten en verslaggevers die er stonden. We moesten meteen doorlopen naar onze tenten."
Geen uitleg gekregen
De nacht na de vermissing brak de paniek uit. Dat kan Jolanda zich goed herinneren. "De politie bleef zoeken met honden. We hoorden dat er werd geroepen, er klonk geritsel en je zag zaklampen met licht schijnen."
Giel was destijds ook op het kamp. Ook hij kan zich de paniek heel goed herinneren, vertelt hij aan Hart van Nederland. "Kinderen waren aan het gillen, krijsen. Ik bevroor helemaal. Ik wist niet wat ik moest doen", vertelt hij.
De dag daarna zijn de kinderen naar huis gestuurd, maar ze kregen verder geen uitleg over wat er nou precies aan de hand was. "Niemand vroeg eigenlijk hoe het met ons ging en tegelijk voelde ik een schaamte, want voor die ouders was het nog veel erger", zegt Giel.
Giel en Jolanda dachten dat Nicky wel weer terug zou komen, maar dat gebeurde niet.
Therapie nodig
De gevolgen van die dagen op het kamp kwamen pas later naar boven. Kampgenootjes van Nicky kregen paniekklachten en sliepen slecht. Sommigen hebben therapie nodig gehad om hun trauma te verwerken. Giel had nachtmerries. "Soms sliep ik dagen niet. Een keer heb ik zelfs een week niet geslapen, terwijl ik vijf slaappillen had genomen. Niks hielp."
Tijdens therapie kwam Giel erachter dat het kwam door de moord op Nicky. "Alles kwam daar vandaan. Ik voelde mij zo lang schuldig omdat ik het zo heftig vond wat daar was gebeurd. Het was ook alsof ik niet mocht klagen, want ik leef nog. Dat gevoel vrat aan mij."
Ook Jolanda kwam er tijdens therapie achter dat de gebeurtenis veel impact op haar had. Ze werd jaren later met PTSS (Posttraumatische Stressstoornis, red) gediagnosticeerd. "Ik kreeg paniekaanvallen als ik iets hoorde ritselen buiten. Slapen in het donker? Alleen? Dat was geen optie."
Toen Jolanda's eigen 10-jarige dochter op kamp ging, raakte ze in paniek. "Ik wilde haar dat fijne gevoel geven, maar ik kon het niet. Die angst zat zó diep. Bij therapie kwam alles eruit. Alles leidde terug naar dat kamp."
In augustus 1998 is de 11-jarige Nicky Verstappen op zomerkamp op de Brunssumerheide. In de nacht van 9 op 10 augustus verdwijnt hij plotseling. De volgende avond wordt zijn lichaam vlak bij het kamp gevonden en begint het jarenlange onderzoek en zoektocht naar de dader. Bijna twintig jaar na de dood van Nicky is er een succesvolle DNA-match na onderzoek onder 21.500 mannen. De donor van de verdachte sporen die zijn gevonden op kleding van Nicky is bekend. Het gaat om Jos B. Die wordt in Spanje opgepakt. De rechtszaak duurt een aantal jaar. In 2023 werd Jos B. veroordeeld tot: 15 jaar en 9 maanden cel.
Krantenknipsels en foto's
Volgens traumadeskundige Mirte Heringa, psycholoog bij ARQ Nationaal Psychotrauma Centrum, zijn deze klachten niet vreemd. "Iedereen reageert anders op een schokkende gebeurtenis. Na een ingrijpende gebeurtenis kunnen reageren mensen door bijvoorbeeld te vechten, vluchten of bevriezen. In de eerste weken kunnen stressreacties ontstaan zoals slapeloosheid, herbelevingen of angst", legt ze uit aan Hart van Nederland.
Als er onvoldoende ruimte is om het te verwerken, kunnen mensen klachten krijgen zoals herbelevingen, angstklachten en paniek: "Therapie is dan als een wond openmaken, schoonspoelen en opnieuw laten helen."
Jolanda heeft in de jaren na het kamp alles verzameld wat ze over de zaak kon vinden. Krantenknipsels, foto's en andere artikelen. "Soms pak ik het boekje erbij als het even niet gaat. Het is mijn manier om grip te krijgen."
Praten helpt
Giel en Jolanda kregen contact met elkaar via sociale media en deelden hun ervaringen over de impact die het op ze heeft gehad. "Sommige kampgenoten kiezen ervoor om het weg te stoppen en het er niet over te hebben. Daar denken wij anders over", vertelt Giel.
De twee willen het verdriet en trauma dat ze eraan hebben overgehouden erkennen. Giel: "Hopelijk kunnen wij andere kampgenoten of mensen die hetzelfde hebben meegemaakt, aansporen om in therapie te gaan. Of in ieder geval erover te praten. Het helpt echt."