Smashing Pumpkins #2

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 23:18 schreef brother52 het volgende:

[..]

Dus je kunt niet tegen spanningsopbouw? Dat maakt juist het verschil tussen een 'standaard' liedje of een goed nummer.

Slint - Don, Aman

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 23:57 schreef tim. het volgende:

[..]

Niet tegen spanning tussen aanhalingstekens. De zojuist genoemde band Slint waren meesters in het opbouwen van werkelijke spanning. Hier, een sublieme spanningsopbouw van 4 minuten en 24 seconden:

Slint - Don, Aman

quote:

Op zondag 28 juli 2013 00:12 schreef brother52 het volgende:

[..]

Dat is meer 6:30 wachten tot het nummer eindelijk eens gaat beginnen en vervolgens is het alweer afgelopen.

quote:

Op zondag 28 juli 2013 00:26 schreef tim. het volgende:

[..]

Wat ik zeg dus, meesterlijk.

quote:

Op zondag 28 juli 2013 00:33 schreef Pannenkoek3000 het volgende:
Over die security bij dat springen, ik las dat ome Billy niet wilde dat de mensen gingen springen en wild doen dus die security moest dat tegen houden. Wel weer absurd gedrag, maar niets nieuws van Billy

quote:

Op zondag 28 juli 2013 00:36 schreef brother52 het volgende:

[..]

Dan hadden ze maar een akoestisch concert moeten geven

Maar met 2 man security houd je geen 50 man tegen die aan het springen zijn.

quote:

Op zondag 28 juli 2013 00:37 schreef Pannenkoek3000 het volgende:

[..]

Ja ik snap zijn gedachtengang ook niet echt, als je nummers als Bullet en Zero speelt, dan vraag je toch ook gewoon om gebeuk voorin?

quote:

STERK CONCERT SMASHING PUMPKINS VOELT ALS AFSCHEID
27 JULI 2013

Smashing Pumpkins in Paradiso, daar zouden we een jaartje of tien, vijftien
geleden waarschijnlijk nog massaal een moord voor hebben gedaan. Anno 2013 is het vooral een gebeurtenis die de fanatiekste aanhangers aantrekt, de die hard-fans die de mindere platen van het afgelopen decennium op de koop toenemen en zonder morren accepteren dat van de originele bezetting alleen de Grote Kale Leider nog over is gebleven. En gelijk hebben ze. In het uitverkochte, benauwde Paradiso krijgen we een 2,5 uur durend carrière-overzicht geserveerd, een concert dat naarmate de speeltijd vordert niet alleen monumentale vormen aanneemt maar bovendien zo maar een van de laatste Pumpkins-optredens in Nederland zou kunnen zijn.

Het is een opmerkelijk momentje. Billy Corgan die ergens halverwege uitgebreid de tijd neemt om zijn publiek toe te spreken en in zijn typische, onbeholpen stijl tot iets van een bedankje probeert te komen. Dat lukt dus niet erg goed, zo geeft hij zelf ook toe, om zich vervolgens hardop af te vragen hoe vaak hij eigenlijk in Paradiso heeft gestaan. ‘Voor de derde keer of vierde keer? Het is hoe dan ook de laatste keer. Begrijp me niet verkeerd, dat ligt niet aan deze prachtige zaal, maar ik ben inmiddels 46 jaar,’ aldus de doorgaans zwijgzame zanger die er gekscherend aan toevoegt zich in de toekomst op tuinieren te willen gaan storten. Een snoeiende en sproeiende Corgan, nee dat zien we nog niet 1, 2, 3 voor ons. Zeker niet op een avond waar de psychedelische grunge-klassiekers uit de jaren negentig geïnspireerd en vooral in het laatste deel met zichtbaar speelplezier worden opgedist.

Met drie wisselingen ten opzichte van de originele line-up voelt het weliswaar meer als ‘Billy Corgan speelt Pumpkins’, de powerritmes en karakteristieke gitaarriffs klinken wél hoe ze moeten klinken. Zoals ook de bekendste krakers met het juiste vuur de zweterige zaal in worden geslingerd. Rocket is groots en massief, Disarm ontroert ook met strijkers uit een doosje en het meer elektronische Ava Adore blijft ondanks een enigszins gedateerd geluid kaarsrecht overeind als massale meezinger.

Het essentiële verschil met vroeger zit ‘m in het ontbreken van de grilligheid die de concerten destijds nadrukkelijk domineerde. Het was altijd maar weer afwachten of het briljant ging worden of de boel in een balorige bui compleet ontspoorde. Met de nieuwe bandleden Nicole Fiorentino (coole ijskoningin op bas), Mike Byrne (jonge hond op drums) en Jeff Schroeder (gedisciplineerd gitaarvirtuoos) krijg je – op een rommelig begin na – nooit het gevoel dat het fout kan gaan. Het schurende ondertoontje van weleer dat Corgan en co zo spannend en interessant maakte mag dan grotendeels zijn verdwenen, de magie is er op genoeg momenten niet minder om. Duimendik kippenvel bij het melancholieke Thirty-Three, zwelgen in nostalgie bij Tonight, Tonight en complete extase bij Bullet With Butterfly Wings en het grandioze Cherub Rock dat Paradiso aan het eind zonder mededogen omver blaast.

Zelfs recenter werk als de waanzinnige progrocktrip United States kan bekoren, al was het maar omdat daar wél even de grenzen van het toelaatbare worden opgezocht. Vergeten we voor het gemak de wat overbodige covers Space Oditty (Bowie) en Immigrant Song (Led Zeppelin) dan heeft Corgan er in ieder geval voor gezorgd dat een van zijn laatste concerten in Holland - 013 volgt nog - er eentje is geworden die we kunnen koesteren.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 22:44 schreef starla het volgende:

[..]

quote:

Op maandag 29 juli 2013 10:22 schreef brother52 het volgende:
Disarm spelen ze zeker wel en ook nog eens een ijzersterke uitvoering.