Ik hang tussen vega en vegan in. Niet alleen voor gezondheid, maar zeker ook vanwege dierenleed en in eerste instantie werd ik het vanwege milieuproblematiek. Als je jezelf groen noemt, moet je er ook naar handelen.
Dat ik op p1 lees dat mensen niet snappen dat er dierenleed veroorzaakt wordt door melk/ei, vind ik nogal schokkend en toont aan hoe weinig men weet van eten.
Geen melk en eieren is niet een veganisme, maar een vorm van vegetarisme. Een vegetariër eet niets waar dieren voor sterven en voor zuivel en eieren is dat wel het geval. Kalfjes geven geen melk en haantjes geen eieren, dus bedenk zelf maar wat daarmee gebeurt. Daar is dus de term ovo-lacto-vegetariër voor, voor mensen die alleen geen vlees of vis of delen daarvan eten (dus ook geen stremsel, gelatine of kleurstof van luizen e.d.).
Zelf smokkel ik te vaak om mezelf veganist te kunnen noemen, maar het is wel mijn doel. Vooral ook vanwege de manier waarop de voedingsindustrie in elkaar zit. De manier waarop met dieren én mensen wordt omgegaan door sommige bedrijven. Van praktijken grenzend aan ouderwetse slavernij tot moderne slavernij door financiële macht en politieke lobby, zoals in Food inc.
Dat geldt natuurlijk ook voor sommige plantaardige voeding, dus ik eet sommige dingen alleen Fair Trade, biologisch of van producenten die gegarandeerd geen oerwoud kappen.
Wat me ook enorm tegenstaat is dat over dieren wordt gedacht als producten. Mensen vinden zichzelf veel beter dan andere dieren (ik heb nog nooit gehoord van koeien die oorlog voeren of vissen die genocide plegen of varkens die hun biggetjes seksueel misbruiken, maar de mens is blijkbaar superieur omdat ie bewust slechte dingen kan doen en met open ogen in de grootste Malthusian trap tot nu toe loopt). En dat betekent dat dieren dezelfde waarde hebben als een pak crackers, wat je bijv terug ziet in regels rondom brandveiligheid.
We vinden het zo normaal om dieren te gebruiken als voorwerpen, dat niemand vraagt waarom snoep met schildluizen wordt gekleurd ipv met bietenrood. Althans, de industrie vindt het normaal en de consument weet het niet en wil het niet weten. Tot aan mensen die met vingers in hun oren lalala gaan roepen als je vertelt dat ze op gemalen botten met schildluizenafscheiding zitten te kauwen.
Te triest voor woorden allemaal, en ik wil daar zo min mogelijk deel vanuit maken.
“I planned my death carefully, unlike my life, which meandered along from one thing to another, despite my feeble attempts to control it.”
― Margaret Atwood, Lady Oracle