R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Heel goed punt. Dit ga ik eens laten bezinken. Laat ik het zo zeggen: rationeel weet ik dat ik me er eigenlijk verre van moet houden, maar eigenlijk kan ik dat helemaal niet omdat ik er niet op reken dat mijn vriend dit in zijn eentje 'wel even gaat doen'. Het probleem is dat ik me er toch betrokken bij voel en ik wil James en Claire ook vooruit helpen in het leven. Deels omdat ik stiekem vindt dat beide ouders hun verantwoordelijkheid niet nemen. En ik help mezelf er uiteindelijk ook mee want zolang James en Claire dingen doen in huis en van mij leren hoe ze het moeten doen, heb ik ook het gevoel dat ik een rol van betekenis speel in dit gezin.quote:Op dinsdag 9 juli 2013 07:53 schreef Deshain het volgende:
Ik heb het zo even door gelezen en ben toch best wel een beetje verward. Je draait continue van de ene richting de andere op.
Je geeft steeds aan waar je vindt dat jouw vriend wat moet doen want het zijn zijn kinderen, dus niet jouw ding, om vervolgens door te gaan met het vormen van een beeld dat je je overal mee moet bemoeien en een mening over hebt.
Ik kan me voorstellen dat het voor die kinderen ook lastig is om in te schatten welke richting je wind op dat moment waait en dit de vorming van een stabiele basis tegenwerkt.
De vraag is, zijn Claire en James erbij gebaat als ik ze vraag om dingen te doen? Dat weet ik eigenlijk niet. Ze zullen het vast niet leuk vinden maar ik merk niet aan ze dat ze het niet accepteren. Ik merk sowieso zelden iets aan ze, als ze mij niet moeten of wat dan ook, dan zullen ze dat zelden laten zien.
Resistance is futile.
Klopt, hier heb je echt 100% gelijk in. Allebei hebben ze een schop onder hun reet nodig. Ik heb er elke maand met mijn vriend een 'stevig gesprek' overquote:
Wat een gedoe zeg. Tijd om die vriend van je een flinke schop te verkopen. Want de meeste ellende ligt mijn inziens bij de instelling van de ouders
waarin ik probeer kalm te blijven en ook aangeef dat hij eens ruggengraat moet tonen, normale gesprekken aangaan in plaats van schreeuwen en noem maar op. Echter, ik ben geen sociaal werker en tot hij zijn eigen issues adresseert middels therapie, zal hij altijd een man zijn die puur op zijn gevoel afgaat en niet bewust bezig is met zijn eigen rol in de opvoeding. En ja, dat heb ik hem ook al gezegd .
Resistance is futile.
Seven, je zegt wel steeds dat jij je er niet mee zou moeten bemoeien enzo, maar dat vind ik eigenlijk niet...
De kinderen zijn natuurlijk al wat groter en accepteren het ws minder gemakkelijk, maar jij woont er ook, het is inmiddels ook jouw huis, waar in elk geval deels jouw regels gelden.
Ik heb dat ook tegen mijn kinderen verteld (ok, die waren een stuk kleiner) als je met z'n allen in n huis bent, houd je rekening met elkaars regels. Bij oma eet je op de bank, bij tante mag je op de bank springen, bij oom mag je niet rennen in de woonkamer. Daar houd je je aan. In ieder huishouden zijn meerdere mensen en andere regels, ook een persoon die erbij komt heeft zijn of haar dingen die hij of zij absoluut niet of juist wél wil.
Dat moet niet te ver gaan imo, maar daar moet wél over te praten zijn. En dat doe je en daar is niks mis mee.
Neemt niet weg dat vader en moeder zich weleens wat meer als ouders mogen gaan gedragen, zodat jij, als nieuwe partner, dat minder hoeft te doen.
De kinderen zijn natuurlijk al wat groter en accepteren het ws minder gemakkelijk, maar jij woont er ook, het is inmiddels ook jouw huis, waar in elk geval deels jouw regels gelden.
Ik heb dat ook tegen mijn kinderen verteld (ok, die waren een stuk kleiner) als je met z'n allen in n huis bent, houd je rekening met elkaars regels. Bij oma eet je op de bank, bij tante mag je op de bank springen, bij oom mag je niet rennen in de woonkamer. Daar houd je je aan. In ieder huishouden zijn meerdere mensen en andere regels, ook een persoon die erbij komt heeft zijn of haar dingen die hij of zij absoluut niet of juist wél wil.
Dat moet niet te ver gaan imo, maar daar moet wél over te praten zijn. En dat doe je en daar is niks mis mee.
Neemt niet weg dat vader en moeder zich weleens wat meer als ouders mogen gaan gedragen, zodat jij, als nieuwe partner, dat minder hoeft te doen.
compact en kleverig.
Mja maar uiteindelijk moet hij toch wel gaan inzien dat het op deze manier niet werkt.quote:Op dinsdag 9 juli 2013 20:48 schreef Seven. het volgende:
[..]
Klopt, hier heb je echt 100% gelijk in. Allebei hebben ze een schop onder hun reet nodig. Ik heb er elke maand met mijn vriend een 'stevig gesprek' over
I solemnly swear i'm up to no good
Ik denk dat het deels ook maar trial and error moet worden wat betreft hiermee omgaan. Het enige dat ik verwacht is dat ze een uurtje per dag helpen en dat hoeven ze niet eens als ze naar school gaan of werken. Misschien moet ik dat wel een keer duidelijk uitspreken, dat ze na de vakantie geen takenlijstje krijgen.quote:Op dinsdag 9 juli 2013 21:23 schreef JaniesBrownie het volgende:
Seven, je zegt wel steeds dat jij je er niet mee zou moeten bemoeien enzo, maar dat vind ik eigenlijk niet...
De kinderen zijn natuurlijk al wat groter en accepteren het ws minder gemakkelijk, maar jij woont er ook, het is inmiddels ook jouw huis, waar in elk geval deels jouw regels gelden.
Ik heb dat ook tegen mijn kinderen verteld (ok, die waren een stuk kleiner) als je met z'n allen in n huis bent, houd je rekening met elkaars regels. Bij oma eet je op de bank, bij tante mag je op de bank springen, bij oom mag je niet rennen in de woonkamer. Daar houd je je aan. In ieder huishouden zijn meerdere mensen en andere regels, ook een persoon die erbij komt heeft zijn of haar dingen die hij of zij absoluut niet of juist wél wil.
Dat moet niet te ver gaan imo, maar daar moet wél over te praten zijn. En dat doe je en daar is niks mis mee.
Work in progressquote:Neemt niet weg dat vader en moeder zich weleens wat meer als ouders mogen gaan gedragen, zodat jij, als nieuwe partner, dat minder hoeft te doen.
, aan die moeder kan ik niks doen helaas. Maar goed, er zit wel verbetering in.
Resistance is futile.
Zoals gezegd, vergeleken met een jaar geleden is hij wel enorm verbeterd als in geduldiger. Maar het ontbreekt hem enigszins aan ruggengraat, hij heeft geen zin in de ruzies met zijn kinderen dus dat gaat hij uit de weg tot de frustratie teveel wordt en dan ineens ontploft hij. Minder snel dan voorheen maar het patroon zelf is niet veranderd.quote:
[..]
Mja maar uiteindelijk moet hij toch wel gaan inzien dat het op deze manier niet werkt.
Resistance is futile.
We zijn weer twee maanden verder!
Het gaat hier bijzonder goed op het moment. Ik leg 's morgens voor ik ga werken een briefje neer met alle dingen die gedaan moeten worden en zowel Claire als James werken hier aan mee zonder morren. Soms laat mijn vriend het briefje achter en ook dat werkt goed. Mijn vriend durft zo nu en dan wel te zeggen dat ik zijn kinderen niet als mijn slaafjes moet behandelen maar dan blaf ik hem af want dat betekent dat alles weer op hem en mij neer zou komen. Argumenten als 'ze moeten het ooit leren en ik ben niet van plan om alles in mijn eentje te doen'. Ik hoor hem momenteel niet meer klagen dat hij alles in zijn eentje moet doen dus da's goed nieuws. Hij voelt zich meer gesteund en minder gestresst doordat Claire en James nu ook dingen doen in huis.
Dit alles heeft ertoe geleid dat we ook eens positief kunnen zijn tegen de kinderen en dat leidt er dan weer toe dat ze allebei veel meer zelfvertrouwen hebben. Ik bedank ze voor elk klusje, zeg dat ze schatjes zijn en ik schep op over hoeveel ze doen in het huishouden. Dus over de afgelopen 2 maanden hebben ze vrijwel iedere dag met de honden gelopen, gestofzuigd en de vaatwasser gedaan. Ze hebben geleerd de was op te hangen, af te stoffen en ze leren om elke dag iets te doen in plaats van doelloos op internet hangen. Claire leert koken, en ik probeer mijn vriend te stimuleren om meer dingen te ondernemen met James. Genoeg mannendingen waar hij James in zou kunnen betrekken. Ik ben echt trots op ze!
Claire heeft zich op school geregistreerd als jongen, dus haar gender 'issue' begint serieuze vormen aan te nemen en ik praat er veel met haar over. Ik persoonlijk wil graag als naar Claire refereren als hem/hij en de naam die ze gekozen heeft. Prachtige naam trouwens! Ze is van de week voor het eerst naar college geweest waar ze een enorme boost van gekregen heeft omdat iedereen OK is met haar gender. Ze wil een 'binder' zodat haar (toch al bijzonder kleine) boezem niet meer te zien is. Haar haren worden bij elke knipbeurt korter en ze kan niet wachten tot ik weer naar de kapper ga zodat ze meekan want met haar moeder gaat er niet genoeg af naar haar zin. Ze wil nu witblond haar en twijfelt of ze grijze highlights wil. Haar moeder refereert zo nu en dan al als hem/hij naar Claire. Ik zou dat ook met liefde doen trouwens. Onlangs ook gevraagd of ze niet bang is dat haar anxiety in de weg komt te staan van haar opleiding en of er een plan B is. Dat is er op zich wel dus daar heb ik in ieder geval heel wat meer vertrouwen in nu. Ik ben nog niet 100% overtuigd maar vergeleken met 3 maanden geleden blaakt ze van zelfvertrouwen en ze gaat met sprongen vooruit.
Mijn vriend vindt het maar raar, het transgender gebeuren. Hij doet net alsof zijn neus bloedt, begint mij een beetje de keel uit te hangen. Zo nu en dan probeer ik het ter sprake te brengen maar hij wil er niet over praten.
James zijn uiteindelijke schoolresultaten waren dramatisch slecht dus ik zit erover te denken om hem een paar keer per week te helpen met zijn huiswerk, maar ik weet niet goed hoe dit aan te pakken.
Dus hoewel alle adviezen hier richting 'afstand bewaren' gingen, ik kom eigenlijk tot de conclusie dat hoe meer ik laat zien dat ik om ze geef, zelfs al is dat bemoeizuchtig, hoe meer ze opbloeien. Het komt er zo'n beetje op neer dat ik degene ben die min of meer moedertje speelt nu en hoe belachelijk dat ook is voor een 30-jarige: het lijkt erop dat iedereen zich hierbij het prettigst voelt. Als ik merk dat ze moeite krijgen met mijn bemoeienis, dan kan ik altijd nog meer afstand nemen (hoewel afstand nemen lastiger is dan andersom).
Het gaat hier bijzonder goed op het moment. Ik leg 's morgens voor ik ga werken een briefje neer met alle dingen die gedaan moeten worden en zowel Claire als James werken hier aan mee zonder morren. Soms laat mijn vriend het briefje achter en ook dat werkt goed. Mijn vriend durft zo nu en dan wel te zeggen dat ik zijn kinderen niet als mijn slaafjes moet behandelen maar dan blaf ik hem af
want dat betekent dat alles weer op hem en mij neer zou komen. Argumenten als 'ze moeten het ooit leren en ik ben niet van plan om alles in mijn eentje te doen'. Ik hoor hem momenteel niet meer klagen dat hij alles in zijn eentje moet doen dus da's goed nieuws. Hij voelt zich meer gesteund en minder gestresst doordat Claire en James nu ook dingen doen in huis. Dit alles heeft ertoe geleid dat we ook eens positief kunnen zijn tegen de kinderen en dat leidt er dan weer toe dat ze allebei veel meer zelfvertrouwen hebben. Ik bedank ze voor elk klusje, zeg dat ze schatjes zijn en ik schep op over hoeveel ze doen in het huishouden. Dus over de afgelopen 2 maanden hebben ze vrijwel iedere dag met de honden gelopen, gestofzuigd en de vaatwasser gedaan. Ze hebben geleerd de was op te hangen, af te stoffen en ze leren om elke dag iets te doen in plaats van doelloos op internet hangen. Claire leert koken, en ik probeer mijn vriend te stimuleren om meer dingen te ondernemen met James. Genoeg mannendingen waar hij James in zou kunnen betrekken. Ik ben echt trots op ze!
Claire heeft zich op school geregistreerd als jongen, dus haar gender 'issue' begint serieuze vormen aan te nemen en ik praat er veel met haar over. Ik persoonlijk wil graag als naar Claire refereren als hem/hij en de naam die ze gekozen heeft. Prachtige naam trouwens! Ze is van de week voor het eerst naar college geweest waar ze een enorme boost van gekregen heeft omdat iedereen OK is met haar gender. Ze wil een 'binder' zodat haar (toch al bijzonder kleine) boezem niet meer te zien is. Haar haren worden bij elke knipbeurt korter en ze kan niet wachten tot ik weer naar de kapper ga zodat ze meekan want met haar moeder gaat er niet genoeg af naar haar zin. Ze wil nu witblond haar en twijfelt of ze grijze highlights wil. Haar moeder refereert zo nu en dan al als hem/hij naar Claire. Ik zou dat ook met liefde doen trouwens. Onlangs ook gevraagd of ze niet bang is dat haar anxiety in de weg komt te staan van haar opleiding en of er een plan B is. Dat is er op zich wel dus daar heb ik in ieder geval heel wat meer vertrouwen in nu. Ik ben nog niet 100% overtuigd maar vergeleken met 3 maanden geleden blaakt ze van zelfvertrouwen en ze gaat met sprongen vooruit.
Mijn vriend vindt het maar raar, het transgender gebeuren. Hij doet net alsof zijn neus bloedt, begint mij een beetje de keel uit te hangen. Zo nu en dan probeer ik het ter sprake te brengen maar hij wil er niet over praten.
James zijn uiteindelijke schoolresultaten waren dramatisch slecht dus ik zit erover te denken om hem een paar keer per week te helpen met zijn huiswerk, maar ik weet niet goed hoe dit aan te pakken.
Dus hoewel alle adviezen hier richting 'afstand bewaren' gingen, ik kom eigenlijk tot de conclusie dat hoe meer ik laat zien dat ik om ze geef, zelfs al is dat bemoeizuchtig, hoe meer ze opbloeien. Het komt er zo'n beetje op neer dat ik degene ben die min of meer moedertje speelt nu en hoe belachelijk dat ook is voor een 30-jarige: het lijkt erop dat iedereen zich hierbij het prettigst voelt. Als ik merk dat ze moeite krijgen met mijn bemoeienis, dan kan ik altijd nog meer afstand nemen (hoewel afstand nemen lastiger is dan andersom).
Resistance is futile.
|
|
