quote:
27-02-2012 | Columns | Martijn
Je zou denken dat Nederland na een paar grote missers inmiddels de handdoek in de ring zou hebben gegooid, maar nee hoor: we sturen dit jaar gewoon weer een inzending naar het Eurovisie Songfestival.
Gisterenavond was het Nationaal Songfestival op televisie. Helaas heeft iemand bij de publieke omroep bedacht dat Jan Smit en het Songfestival wel een goede match zijn, dus nadat hij zichzelf vorig jaar tijdens het Songfestival belachelijk mocht maken als commentator, mocht hij gisterenavond ook het Nationaal Songfestival presenteren. Inclusief stropdas met piano-thema. Ik moet schoorvoetend toegeven dat hij het beter deed dan zijn ex Yolante van Cabausneijder die het vorig jaar presenteerde, maar niet véél beter!
Wegzetten
Het format was dit jaar spiksplinternieuw, en het decor ook! Nee hoor, het format leek eigenlijk verdacht veel op de finale en halve finale van The Voice of Holland, en het decor was hetzelfde decor als The Winner Is. Niet zo vreemd, want de TROS had dit jaar John de Mol in de arm genomen om het Nationaal Songfestival te organiseren. 'Mooi!' moet John gedacht hebben. 'Dan kan ik al die half-vergeten kandidaten van The Voice ook nog ergens wegzetten'. Voor de vorm werden ook nog twee andere inzendingen toegevoegd: de woest aantrekkelijke Tim Douwsma, en Alain Clark. Oh nee, een soort Euroshopper-versie van Alain Clark. Met een liedje dat door Alain Clark geschreven was, dat dan weer wel. Zes inzendingen dus. Karig. Ter illustratie: in Zweden, waar ze het Songfestival toch nét een tikje professioneler aanpakken, zijn er 32 inzendingen. Twee-en-dertig. Meer dan vijf keer zoveel.
Volgens het nieuwe format zouden twee inzendingen steeds tegen elkaar duelleren. Niet tot de dood, helaas, hoewel dat het allemaal wel wat spannender zou maken. Tim Douwsma moest tegen Pearl Jozefzoon, Joan Franka moest tegen Raffaëla Paton en Kim de Boer moest tegen Alain Clark Ivan Peroti. Zien jullie de trend? Steeds een blank iemand tegen een gekleurd iemand! Hoe zijn ze daar nou bijgekomen? Oh ja, Ruth Jacott heeft een week geleden bij Life & Cooking Life 4 You onder toeziend oog van een notaris een soort trekking verricht. Een blanke notaris, denk ik dan.
Tweeten
Tim Douwsma mocht de spits afbijten met zijn nummer Undercover Lover. Hoewel de titel verwachtingen creeërt van een stiekeme bi-curious ervaring ergens in de bosjes, ging het liedje meer over zó verliefd zijn dat je zelfs niet meer kunt Tweeten. Oftewel 'ik ben zo verliefd dat ik mijn gedachten niet meer in 140 tekens of minder kan verwoorden'. Zijn performance was aardig, maar misschien had Tim zich wat meer kunnen focussen op een echt pakkend liedje. In plaats daarvan stemde hij zijn act vooral af op het wegduwen van teksten die op de achtergrond geprojecteerd werden. Saillant detail: achtergronddanser Boris was de avond ervoor nog straalbezopen gespot in de ARC EVE, dus die zal wel met een klein katertje hebben staan dansen daar.
Pearl Jozefzoon had ergens in een oude la een Bedazzler gevonden ('pons, trek omhoog, opzij!'), want haar jurk was echt prachtig versierd. Haar nummer We Can Overcome was prima, misschien een tikje middelmatig. En toen kwam de vuurregen. 'Koud vuur bestaat niet!' zei mijn moeder vroeger altijd als ik op Oudjaarsavond in mijn nylonjas met een sterretje in mijn hand stond te zwaaien. Gelukkig bleef Pearl ongedeerd. Helaas kon Tim Douwsma niet tegen die vuurregen en de Bedazzelde jurk van Pearl Jozefzoon op, en hij kreeg niet eens ¤ 2.500,- aangeboden zoals dat normaal gesproken in het decor van The Winner Is wél gebeurt! Tim nam het allemaal goed op, knipoogde nog even naar Jan Smit (zagen jullie dat ook?!? WAT BETEKENDE DAT?) en dat was dat.
Jan Smit kijkt en passent even naar de poes van Raffaëlla
Nutrisse Ultra Color 2.6
Volgende duel. Joan Franka en Raffaëla 'een tikje labiel' Paton kwamen op en Jan Smit moet zich heel even op een Halloweenfeestje gewaand hebben. Joan Franka was namelijk verkleed als Pocahontas en Raffaëla als hoer Rihanna. Tijdens het nummer You And Me van Joan Franka kwamen de leden van Treble, die in 2006 voor ons het Songfestival hebben verziekt, ook nog even meedoen. Nee hoor, het waren een stel andere inwisselbare amambanda-meiden met trommels. Ondertussen stond Joan Franka te zingen met een 'ik weet zelf ook niet precies wat ik hier doe' blik in haar ogen. Als ik Back To The Future 3 overigens moet geloven lagen Indianen juist altijd overhoop met cowboys, dus wat mij betreft paste de Indianen-outfit niet zo goed bij een countryliedje. Maarja, wie ben ik? Wie ben ik?
Toen kwam Raffaëla's introductiefilmpje, waarin ze nog gewoon bruin haar had! Ik stel me dus voor dat Raffaëla om 19:15 uur in een kleedkamer met een pakje Nutrisse Ultra Color 2.6 van Garnier haar haar rood staat te verven terwijl een productiemedewerker roept 'Je moet wel opschieten want je moet je vieze meiden pakje nog aan!'. Raffaëla's act was leuk, de coupletten van haar liedje Chocolatte ook, maar het refrein klonk alsof het geschreven was door dat kind waar ze zwanger van was toen ze in de finale van Idols 3 zat. Raffaëla ging helaas niet door, wat inhield dat we dat belachelijke countrynummer later in de uitzending nóg een keer zouden moeten aanhoren.
Borrelen
Volgende duel. Kim de Boer had een 'We are the world, we are the children'-achtig liedje incl. windmachine. Oh, ik sla een heel stuk over, want toen ze opkwam (in een best wel mooie jurk) vertelde Kim meteen aan Jan Smit dat ze nerveus was en dat 'het aardig aan het borrelen was'! Ik zat dus stiekem te hopen dat haar optreden zou ontaarden in een kopie van die hilarische scène uit de film Bridesmaids, maar Kim hield het gelukkig droog. Ik denk dat haar darmen op een gegeven moment toch wat op begonnen te spelen, want halverwege het nummer stond ze zomaar ineens op van de piano en liep ze wat rond. Terwijl er overigens nog wel piano te horen was. Ze zijn zó knap met techniek tegenwoordig! De oplettende kijker zag bij de backing vocals nog Ingrid Simons staan, moeder van Eva Simons en ex van Gordon (ja ja!) en ex-lid van Ebonique, de groep die in 2001 nét niet het Nationaal Songfestival won waardoor we die stomme Michelle op haar blote voeten naar Kopenhagen moesten sturen.
Dames en heren: Ingrid Simons
Alain Clark Ivan Peroti had nog een vaag verhaal over vaders en zonen, dat iets weg had van Céline Dion's belachelijke 'this song is for all the parents, and all the children in the world' introductie. Alle gekheid op een stokje, jammer dat Alain Clark daar niet gewoon zelf stond. Het nummer was wat saaiig. Halverwege kreeg ik nog even een opleving toen ik ineens zag dat sommige van de "foto's" op de achtergrondprojectie bewogen, net als in Harry Potter, maar dat redde het optreden helaas niet. Afrojack 'wist het allemaal niet zo goed', maar vond het nummer van Alain Clark Ivan wel 'supergruwelijk'. Leuk grapje van de regisseur: Carlo Boszhard had het over 'een kitschig nummer' en BOEM we zien een close-up van Sieneke in het publiek.
Vibrerend op de bank
De jury was überhaupt een bonte verzameling mensen. Wat deed Afrojack daar? Hij zei herhaaldelijk dat hij niets van het Songfestival wist. Natuurlijk is het moeilijk om een jury samen te stellen vol met Songfestival-experts op het niveau van geroyeerde Cornald Maas, maar kom op! Zet er dan op z'n minst een artiest neer die al eens eerder heeft meegedaan. Niet een of andere producent met Asperger die nu even hot is en over Paris Hilton heen gaat. Carlo Boszhard was opvallend eloquent met zijn commentaar, zó eloquent dat je bijna dat gekke matje/knotje achter op zijn hoofd kon negeren. Iedere keer als Jeroen Nieuwenhuize iets zei met zijn diepe, diepe stem begonnen de twaalf hitsige homo's waarmee ik het Songfestival keek licht te kreunen. We zaten letterlijk met z'n allen te vibreren op de bank. Zijn vriendin Kayla mag zich gelukkig prijzen. Ali B had het de hele tijd over 'DE Songfestival' dus die heb ik verder niet serieus genomen. Wel grappig dat hij op het einde, toen hij ineens 10 punten over 3 acts moest verdelen, álle 10 de punten aan één act gaf. Ik denk dat hij bang was om een rekenfout te maken. Tenslotte: wat deed Kim Holland in die jury en waarom had ze groen haar?
Hoe het is afgelopen hebben we allemaal kunnen zien en online kunnen lezen. Pearl Jozefzoon wist het nummer ook een tweede keer zonder brandwonden te zingen, maar wist de jury en het publiek thuis helaas niet te overtuigen. Joan Franka trad nogmaals op met haar inwisselbare Amambanda-meiden, dit keer met extra veel close-ups van haar belachelijke verentooi. En Alain Clark Ivan Peroti vroeg nog een keer aan het publiek Take Me As I Am maar dat wilde het publiek en de jury dus niet. En daarmee won Joan Franka het Nationaal Songfestival, mocht ze nóg een keer optreden met haar Amambanda-meiden en gaat ze op 24 mei in de tweede halve finale van het Eurovisie Songfestival in Bakoe proberen een plekje in de finale te bemachtigen. Nu is het maar hopen dat die belachelijke verentooi niet door de douane komt.
MartijnT