Ik neem aan dat er hier vast ook wel wat die-hard sporters zitten, en het is zo ontzettend moeilijk om tijdens je revalidatie niet te diep te gaan. Bedenk je dan eens dat je;
1) 1,5 jaar niet gedaan hebt wat je het allerliefste doet
2) omdat je een vage, moeilijke blessure had, die veel onzekerheid met zich meebracht en waarvan je nog steeds niet weet hoe het gaat
3) met overmacht de beste sporter in je categorie was, en hard op weg de beste ooit te worden
4) het allemaal goed lijkt te gaan
5) je nooit verliest, er een hekel aan hebt, en je altijd tot het gaatje gaat, dieper dan wie dan ook
Als je op dat moment op de rem kan trappen en 'the big picture' kan zien, ben je voor mij al zo'n ontzettend kampioen. Ik heb zelf al veel shit in m'n leven gezien en meegemaakt, en ik kreeg vanmiddag tijdens de race tranen in m'n ogen. Hoe het voor de rest ook met Kramer zal gaan, deze afgelopen 2 jaar kan hij in z'n zak steken en de rest van z'n leven gebruiken. Hij heeft zoveel zelfkennis opgedaan, en ik denk dat hij daarom alleen nog maar beter zal worden als schaatser. Hij geniet meer van het leven, hij relativeert meer en is blijer dan ooit. Ik herken heel veel in zijn drive en zijn gedrag en wat dan nog meer (hij in z'n sport, ik in m'n studie/werk/prive etc. en vind het grote, grote klasse wat hij gedaan heeft. Kramer was altijd al een favoriete sporter van me, maar hiermee zal hij altijd in m'n hart blijven

(no homo)