Dag Poesie...

Zwart-Witje kon alles goed maken. Ze was een buiten-poes, leefde voornamelijk buiten. Steeds als ik thuis kwam, werd ik op de stoep door haar verwelkomd. Kwam ze luid mauwend aangehuppeld. Soms vanaf het begin van de straat, ze herkende het geluid van de auto. En steeds zo blij als ze je zag..

Na een werkdag, of als ik laat thuis kwam - 2300 uur, of 0400 uur, welke tijd ook - altijd blij, altijd naar je toe gerend. Menig maal heeft ze zo een door vermoeidheid, irritaties, of een wereld die gewoon even niet mee zat, donkere stemming verlicht.
Ze was het enige levende wezen dat ALTIJD blij was me te zien. Niet dat ik iets ten nadele wil zeggen van de mensen in mijn omgeving, zoals mijn gezin. Daar is niets mis mee. Maar zoals overal zijn er uiteraard ook daar wel eens wat mindere ogenblikken. We leven uiteindelijk niet in een sprookje.
Maar Zwart-Witje was gewoon altijd opgetogen en blij.

Gisteren kwam ik thuis, rond 1800, reed de parkeerplaats op. Ze kwam weer blij op me afgestormd. Alleen zag ik haar niet. En ben over haar kopje gereden. Ze was op slag dood.

Ik heb een levend wezen dat altijd blij was me te zien, en me vertrouwde kapot gereden. Dat doet ongelovelijk veel pijn. Ze is dood omdat ze blij op me afgerend kwam.

Ik heb haar begraven in mijn kussensloop. Het enige dat ik haar nog kon geven.

Ik zou moeten werken nu, ik kan het echt niet. Ik hoor haar mauwjtes, zie haar over mijn bureau lopen hier, ik voel nog steeds hoe de auto even heel licht opwipte toen het rechter-achterwiel over haar kopje ging.

Waarom ik dit post weet ik eigenlijk ook niet. Als van je afschrijven helpt het iig niet. Het zijn gedachtes in mij hoofd, alleen in het mijne. Nu, nadat een tiental of honderdtal anderen dit ook gelezen hebben, bestaat die weergave van mijn gevoelens op heel veel meer plaatsen, misschien dat dat de kans vergroot dat ze op welke manier dan ook dat merkt.