Muren. Iedereen heeft ze. De muren die je om je heen bouwt ter bescherming van jezelf. Je hebt ze nodig. Ze worden opgebouwd door (nare) gebeurtenissen in je verleden. Om herhaling te voorkomen. Zelfs kleine dingetjes, schijnbaar onbelangrijk, kunnen hier aan bijdragen. Zeker vervelende dingen die in je (vroege) jeugd gebeurd zijn zullen hierop een behoorlijke impact hebben. Klein voorbeeld: Als je als kind door een hond flink gebeten bent, kun je hierdoor een grote angst voor honden krijgen waar je waarschijnlijk de rest van je leven last van zult hebben. Je zult dan ook altijd honden proberen te mijden. Zelfbescherming. Muur.
De meeste 'muren' komen denk ik uit het sociale vlak. Iedereen kent wel pijnlijke gebeurtenissen, in een relatie of in een vriendenkring. Hierdoor zoeken we naar een methode om herhaling te voorkomen. We sluiten af wat ons op dat moment zo kwetsbaar heeft gemaakt. Zeker bij herhaling wordt je afscherming steeds hardnekkiger. Maakt pijn je eigenlijk wel sterker? Maken je muren je sterker? In sommige gevallen misschien, maar het kan ook verkeerd uitpakken.
De muren verbergen (gedeeltelijk) je echte 'ik' en laten wat anders zien naar de buitenwereld toe.
Deze muren belemmeren je dus uiteindelijk om 'jezelf' te zijn. Je hebt je aangeleerd om jezelf niet helemaal te laten zien. De dingen die je pijn kunnen doen (uit vroegere ervaring) zullen niet tot uiting komen. Zelfs bij mensen die je 100% vertrouwt kun je niet 'alles' geven, zoals bij je partner. Ik geloof dat niemand, maar dan ook niemand echt zichzelf is, en zich voor 100% geeft.
Als iemand zelfverzekerd overkomt, sterk in z'n schoenen lijkt te staan, is hij dat dan ook echt? Of kijk je dan tegen een muur waarachter een onzeker persoon schuil gaat. Dit gaat dan niet over 'jezelf beter voordoen dan dat je bent', maar onbewuste gedragsverandering ter bescherming. Is hij dan nog steeds 'zichzelf'?
Kun je dan nog wel spreken over 'jezelf zijn'? Je wordt gevormd door je omgeving. Je wordt beinvloed van alle kanten. Je gedraagt je bv. ook anders op het werk, dan bij je vrienden, en weer anders bij je vriend(in). Ben je in alle situaties 'jezelf'?
Ik ben hier al best lang mee bezig. Ik heb er ook veel gesprekken over gehad met m'n ex. Zij heeft ook een beroerde jeugd gehad, en veel pijn en verdriet gekend. Ze is regelmatig mishandeld in voorgaande relaties, en nog tal van andere zaken. Dit heeft ervoor gezorgd dat ze nu overkomt als een zelfverzekerde, stoere, soms intimiderende meid, om zo de meesten op afstand te houden. Ondertussen is ze ontzettend onzeker, en wil ze koste wat kost de situatie onder controle hebben. Zo ook in relaties. We waren allebij erg onzeker (slechte combinatie) en ze wilde controle hebben over haar emoties. Ze vertelde me dat zij een relatie vaak saboteerde om zo de ander de kans niet te geven haar pijn te doen; zij heeft de controle. Deze muur blijkt dus ontzettend dik te zijn. Gezien haar verleden niet zo gek. Ik ben bang dat als ze er niet aan gaat werken dit eindeloos doorgaat- dus nooit echt gelukkig wordt. Therapie weigert ze- ze ziet het als een teken van zwakte (terwijl ze zo trots was dat ik hulp zocht/kreeg 
). Maar ik dwaal af...
Dus soms kunnen muren zo extreem dik/hoog worden dat je er zelf mee vastloopt; dat je niet meer normaal kunt functioneren. Je veiligheidsgedrag (want dat is het) sluit je te veel af van de werkelijkheid. En wat volgt is depressiviteit. En dan is therapie wel nodig.
Ik ben hierover meer gaan nadenken sinds ik zelf in therapie zit. Je komt jezelf zo ontzettend tegen. Je komt erachter dat je muren dikker zijn dan je zelf ooit dacht, en er komt zoveel naar boven. Dingen waarvan je dacht dat ze geen deel van het probleem waren, en dus wel blijken te zijn.
Maar zoals ik al zei, je wordt gevormd door je omgeving, de maatschappij. Is de maatschappij dan ook schuldig aan alle problemen/muren die je hebt? Ze zeggen wel 'De maatschappij, dat ben jij'. Kan dat niet beter zijn 'De maatschappij, dat weerspiegel jij'? Aangezien je toch een product ervan bent. Of ligt het probleem toch bij jezelf?
Het is een behoorlijke lap tekst geworden. Wat ik eigenlijk wil weten van jullie is; Kun je nog spreken van 'jezelf zijn'? Of spelen we allemaal toneel door onze muren? Heb je er zelf wel controle over? Zijn muren nodig?
Ik zelf denk dat je niet kunt spreken van een echte 'ik'- 'Ik' wordt gevormd door anderen, en bepalen je denkpatroon (aanpassing). Zodoende 'spelen' we dus, onbewust, ons leven. Je hebt er nauwelijks controle over. En door de pijn die we vermijden met onze muren, blijken ze wel nodig te zijn (in beperkte mate!).
Ik zeg dus niet dat muren slecht zijn. Integendeel. Het is de mens eigen. Maar het is te vaak te extreem. Thank you society. 
Jullie commentaar alsjeblieft..
quote:De maatschappij is schuldig aan de opbouw van je muren. Maar niemand ontneemt je het recht om de opgebouwde muren af te breken lijkt me. Hoewel dat afbreken een langdurend proces is..
Maar zoals ik al zei, je wordt gevormd door je omgeving, de maatschappij. Is de maatschappij dan ook schuldig aan alle problemen/muren die je hebt? Ze zeggen wel 'De maatschappij, dat ben jij'. Kan dat niet beter zijn 'De maatschappij, dat weerspiegel jij'? Aangezien je toch een product ervan bent. Of ligt het probleem toch bij jezelf?
Idd, erg traumatische gebeurtenissen hebben een negatieve invloed en kunnen er dus voor zorgen dat je jezelf beschermd... dit zou je dus muren kunnen noemen. Maar de kleinere dingen, die maken je tot wat je bent. En sinds je karakter iets is dat zich constant ontwikkeld vind ik dat je die gerust bij je echte ik mag rekenen.
De Rukkers van het Zuiden!
quote:De muren laten juist een bepaald deel van je persoonlijkheid, je ervaring, niet zien. Wanneer je deze muren kunt voorzien van een spiegel, kun je de reflectie wel gebruiken om anderen van raad te voorzien ...
Je kunt het ook anders zien: deze 'muren' zijn een deel van je persoonlijkheid.
. maarja zo kun je ook zeggen dat verlegenheid ook een muur is, verlegenheid belet je ook je ware ik te laten zien. * royjn knows uit ervaring.
quote:Precies, en de opgebouwde muren kunnen je belemmeren te functioneren in het dagelijkse leven. Ik denk daarom ook dat de muren zichzelf in stand zullen houden door het bekende visueuze cirkeltje. Sociale angst -> Ontwijking van sociale situaties -> 'worst case scenario' denkpatroon -> Sociale angst groeit
Op dinsdag 26 november 2002 15:26 schreef Mariel het volgende:
Om op een klein stukje te reageren..
[..]De maatschappij is schuldig aan de opbouw van je muren. Maar niemand ontneemt je het recht om de opgebouwde muren af te breken lijkt me. Hoewel dat afbreken een langdurend proces is..
Zodoende moet je zelfs je muren afbreken.
quote:Natuurlijk is het leven een groot groeiproces door jarenlange ervaring. Maar stel dat je in het verleden een hele andere richting in zou hebben geslagen, in andere situaties verzeild zou raken, hele andere ervaring opdoen, dus ook hele andere muren optrekken. Hoeveel anders zou je dan zijn dan je huidige 'ik'. Hoe breed kun je 'ik' zien?
Op dinsdag 26 november 2002 15:32 schreef uniekje het volgende:
Je kunt het ook anders zien: deze 'muren' zijn een deel van je persoonlijkheid. Ik denk ook dat er verschil is tussen 'muren' en karakter-bepalende invloeden. Tuurlijk wordt iedereen beinvloed door vroegere gebeurtenissen, maar dit is imo een groeiproces.
Idd, erg traumatische gebeurtenissen hebben een negatieve invloed en kunnen er dus voor zorgen dat je jezelf beschermd... dit zou je dus muren kunnen noemen. Maar de kleinere dingen, die maken je tot wat je bent. En sinds je karakter iets is dat zich constant ontwikkeld vind ik dat je die gerust bij je echte ik mag rekenen.
quote:Toch inderdaad een muurtje
Op dinsdag 26 november 2002 16:50 schreef royjn het volgende:
[...]muren qua mn karakter heb ik niet. ik probeer de laatste tijd echt helemaal los te gaan. Maar blijf soms wel trughoudend vraag me niet waarom. misschien toch wel een muurtje qua karakter
Je kunt een situatie zo klein nog niet bedenken of het kan al bijdragen aan een muur. Daar ben ik nu wel achter. En vaak heb je geen idee waar ze vandaan komen, maar ze zijn er wel. Iedereen heeft ze, geen twijfel mogelijk En wat verlegenheid betreft, dat zal ook een proces zijn van een reeks ervaringen, vooral uit je jeugd. Misschien kun je ook aangeboren muren hebben, dus dat je altijd al geneigd bent sommige situaties te mijden. Of misschien dragen andermans ervaringen ook wel bij aan jouw muren.
Wie zal het zeggen?
voor jou.
quote:Dank je
Op dinsdag 26 november 2002 22:20 schreef DuchessX het volgende:
Lynx, ik zag deze link in mijn topic, maar voel me te slecht om nu inhoudelijk te reageren. Voor nu dan maar een
Voor jou ook . Neem maar eens lekker tijd voor jezelf. En laat je niet te veel beinvloeden door je muren 
Ik ben overigens wel benieuwd naar jouw visie op dit topic 't is iets waar ik vaak over nadenk en vraag me af hoe anderen ertegenover staan.
Vroeger heb ik het een en ander meegemaakt waardoor ik van binnen een heel ander leven leidde dan van buiten.
Toen ik een jaar of 19 was heb ik weer van alles meegemaakt dat me heel erg heeft geconfronteerd met mezelf waardoor ik echt moest nadenken over hoe ik wilde zijn en mijn leven wilde leiden.
Ik ben gaan nadenken over wat nu echt belangrijk was en over wat nu complexen zijn uit het verleden die niet meer relavant zijn voor mijn leven nu.
Toen ben ik mijn leven deeltje voor deeltje gaan opbouwen met alleen maar dingen waarvan ik wist dat ik ze aankon, dat ze oprecht waren.
Niet meer halve waarheden vertellen, geen dingen meer doen die niet van mij zijn etc.
Met als doel congruent te kunnen zijn met mijn gevoel.
Wat ik heb gemerkt is dat de wens om dingen te verbeteren al haast het halve werk is..
Nu is mijn innerlijke leven hetzelfde als dat erbuiten en ervaar ik geen muren meer. Als ik iets niet wil bespreken of doen dan doe ik het niet.
Ondanks dat ben ik niet overal hetzelfde, tegenover vrienden ben ik anders dan tegenover collega's of leraren, dat heeft te maken met aanpassen aan de situatie, niet meer met muurtjes.
Ik denk niet dat muurtjes nodig zijn, gezond verstand wel. Je weet vaak zelf wel hoever je moet gaan met jezelf blootgeven. Psychologen en therapeuten doen het vaak zo blijken dat je overal maar het achterste van je tong moet laten zien, ik vind dat onzin. Als je zelf maar duidelijk weet hoe het zit.
quote:Wat goed van je dat je je leven op die manier weer op de rails hebt kunnen krijgen
Op dinsdag 26 november 2002 22:48 schreef reenbo een verhaal
Wat ik me dan wel afvraag is of je nu dan helemaal muurloos bent. Ik bedoel, de muren van vroeger heb je aangepakt. Maar zijn ze daardoor helemaal weg, of slechts een stuk dunner waardoor je niet meer zo erg belemmerd word. Hou je niet toch een soort veiligheid vast door je op sommige punten toch af te schermen, rationeel of niet, om eventuele pijn te voorkomen?
Let wel, muren hoeven niet altijd een belemmering te vormen.
M'n vraag is eigenlijk: Durf jij je kwetsbaar op te stellen, ongeacht de situatie?
quote:De vraag was weliswaar niet aan mij gesteld maar ik wil toch even iets kwijt.
Op dinsdag 26 november 2002 23:18 schreef Lynx666 het volgende:
M'n vraag is eigenlijk: Durf jij je kwetsbaar op te stellen, ongeacht de situatie?
De meest ultieme vorm van geluk komt voort uit een volledige afwezigheid van muren en dat betekent ook dat je je kwetsbaar op kan stellen. Het heeft bij mij een tijdje geduurd voordat ik begreep hoe dat precies in zijn werk gaat maar het is wel heel erg de moeite waard.
quote:Dat ben ik inderdaad met je eens. Bij ultiem geluk hoort ultieme openheid. Maar in de praktijk ligt dat vaak moeilijk denk ik. Hoe vaak komt het niet voor dat je je vriend(in) iets verzwijgt, hoe klein ook, in de angst hem/haar pijn te doen. Dat komt weer voort uit de angst iemand te verliezen. En dat komt weer voort uit ervaring uit het verleden, van jezelf of anderen.
Op dinsdag 26 november 2002 23:23 schreef thoth het volgende:[..]
De vraag was weliswaar niet aan mij gesteld maar ik wil toch even iets kwijt.
De meest ultieme vorm van geluk komt voort uit een volledige afwezigheid van muren en dat betekent ook dat je je kwetsbaar op kan stellen. Het heeft bij mij een tijdje geduurd voordat ik begreep hoe dat precies in zijn werk gaat maar het is wel heel erg de moeite waard.
Misschien zie ik het ook wel allemaal te negatief, of te zwart/wit, maar wanneer kun je zeggen dat je iemand 100% vertrouwt, en 100% voor iemand open bent? Je kunt er wel dichtbij komen, maar de volle 100%...?
quote:Ik denk niet dat het een kwestie van durven is, ik durf me wel degelijk kwetsbaar op te stellen maar ik kies wel zelf bij wie ik dat doe. Van sommige mensen weet je dat ze er misbruik van maken of er niet netjes mee om gaan, dan kies ik ervoor het niet te doen.
Op dinsdag 26 november 2002 23:18 schreef Lynx666 het volgende:
M'n vraag is eigenlijk: Durf jij je kwetsbaar op te stellen, ongeacht de situatie?
Bij mensen die ik vertrouw doe ik het wel, al was het alleen maar om trouw aan mezelf te zijn..
muv vriendin.
quote:Dat zie ik dan eigenlijk als een functionele muur
Op dinsdag 26 november 2002 23:36 schreef reenbo het volgende:[..]
Ik denk niet dat het een kwestie van durven is, ik durf me wel degelijk kwetsbaar op te stellen maar ik kies wel zelf bij wie ik dat doe. Van sommige mensen weet je dat ze er misbruik van maken of er niet netjes mee om gaan, dan kies ik ervoor het niet te doen.
Bij mensen die ik vertrouw doe ik het wel, al was het alleen maar om trouw aan mezelf te zijn..
Mensen die jou niet liggen, of die je niet vertrouwt, laat je er niet doorheen. Niks mis mee. Prima zelfs
quote:Nee, je ziet het op zich niet verkeerd maar er is een andere manier om met mensen en situaties om te gaan. Je kunt er ook voor kiezen om je volledig open te stellen maar pas wanneer je je volledig onafhankelijk van anderen kan opstellen.
Op dinsdag 26 november 2002 23:34 schreef Lynx666 het volgende:
Misschien zie ik het ook wel allemaal te negatief, of te zwart/wit, maar wanneer kun je zeggen dat je iemand 100% vertrouwt, en 100% voor iemand open bent? Je kunt er wel dichtbij komen, maar de volle 100%...?
Als je gelooft dat je iets te verliezen zou hebben omdat iemand anders op de één of andere manier de macht heeft om jouw geluk te be-invloeden dan moet je er niet aan beginnen en dan bouw je de benodigde muren om je te beschermen.
Uit eigen ervaring weet ik dat het mogelijk is om jezelf voor een volle 100% open te stellen, zelfs voor mensen die je als vreemden zou beschouwen maar daar heb je een gezonde dosis lef en nog belangrijker een ander wereldbeeld voor nodig
Overigens ben ik er wel blij mee, het heeft wat tijd gekost, maar de laatste paar jaren ben ik vrijwel geen enkele keer gekwetst, mensen denken mij te kunnen kwetsen met 'gaten' die ik projecteer op mijn muren, zodat ze DENKEN een zwak punt te hebben, terwijl die niet te zien is.
Muren zijn niet slecht, in de maatschappij en socializing heb je ze NODIG, maar de enige die er doorheen moet prikken zijn je ouders, je liefde, je kinderen en je BESTE vrienden, verder niemand .
Ook heb ik verschillende muren voor verschillende mensen, sommige vrienden kennen mijn funny side, terwijl anderen juist de serieuzere. Zo laat ik ieder van de vriend-segmenten een kant zien, waarvan ik weet dat ze daar juist het meeste uit kunnen halen en het minste kunnen kwetsen. Vriendsegmentatie is handig!!
...Let the walls begin...
Groeten Mr_Man!
PS: het is dat mensen kennis over jou kunnen misbruiken, maar wat je moet doen is kennis van anderen nemen, als je iemand vertrouwt ken je ook zijn zwakke punten en zal je altijd een troef hebben als hij jou verraadt. Always be prepared en laat mensen alleen door de muren komen als jij door hun muren bent.
[Dit bericht is gewijzigd door Mr_Man op 27-11-2002 00:41]
quote:Ik ben het inderdaad met je verhaal eens. Maar ik denk dat je zelfs voor je ouders/liefde/kinderen/beste vrienden nog muren hebt, zij het aan de kern van je 'ik'. De enige die jezelf helemaal kent ben je zelf, de mensen met wie je close bent komen heel dichtbij
Op woensdag 27 november 2002 00:34 schreef Mr_Man o.a het volgende:
Muren zijn niet slecht, in de maatschappij en socializing heb je ze NODIG, maar de enige die er doorheen moet prikken zijn je ouders, je liefde, je kinderen en je BESTE vrienden, verder niemand
quote:Meestal doe ik dat wel, omdat de kans groot is dat het reflecteert, en iemand anders er weer een klein beetje profijt van heeft.
M'n vraag is eigenlijk: Durf jij je kwetsbaar op te stellen, ongeacht de situatie?
quote:Maar hebben mensen daar niet regelmatig misbruik van gemaakt?
Op woensdag 27 november 2002 09:41 schreef Mariel het volgende:[..]
Meestal doe ik dat wel, omdat de kans groot is dat het reflecteert, en iemand anders er weer een klein beetje profijt van heeft.
quote:Er zijn altijd mensen die daar misbruik van maken. imho weegt dat echter niet op tegen degenen die dat niet doen..
Maar hebben mensen daar niet regelmatig misbruik van gemaakt?
Ik heb hier in het verleden lang over na gedacht. Omdat ik ook vond dat mijn muren me belette te leven zoals ik wilde. Ik had ook vestingen om me heen opgetrokken, en wilde die laten zakken voor mijn partner, maar wist niet goed meer hoe.
De muren maken niet wie je bent, ook niet wie je wil zijn, de muren maken de persoon die sterk overkomt voor de buitenwacht, de persoon die niet gekwetst word door anderen.
Het is moeilijk om die muren te laten zakken voor je partner als je niet beseft dat muren optrekken een normaal mechanisme is voor de mens. Iedereen gebruikt de muren op de 1 of andere manier. Niemand wil op wat voor manier dan ook gebruikt worden, gekwetst worden.
Als je ziet wat je doet om die muren op te trekken op het moment dat je "naar buiten" gaat, zoals in het geval van de topicstarter zijn vriendin die de relatie sabotteerd om niet gekwetst te worden, en zij ziet dit zelf ook zo, dan ben je al over de helft bij het voorkomen dat ze dit binnen jullie huidige relatie dit ook doet. Ze herkent het gedrag, en kan er dus aan werken....
Muren horen bij je, zolang je maar weet dat je die muren "thuis" kunt laten zakken en kunt laten zien wie je echt bent....
Je ervaringen maken je tot wat je bent, ook je muren horen daarbij. Ergo, je bent jezelf! Toch? of kijk ik nou scheel?
|
|
