De laatste tijd zit ik weer in een dipje. Het ging lang goed, maar nu zit ik weer niet lekker in mijn vel.
Ik merk dat ik me de laatste tijd weer meer ben gaan afsluiten voor andere mensen, terwijl ik me lange tijd juist steeds opener ben gaan opstellen. Ik vertelde mensen meer over wat mij bezig hield en dan vertellen anderen ook meer aan jou. Dat ging een tijd goed, totdat ik een lichamelijke klacht kreeg die mijn omgeving niet snapte, niet geloofde, want je kon het niet zien! Maar het zat mij wel erg dwars. Ik kon heel veel dingen niet meer doen en was bang dat ik als ik eenmaal zou gaan werken, ik eigenlijk niet heel veel kans zou maken dat ik uberhaupt aangenomen zou worden. En ik had pijn en lag daarom soms huilend in mijn bed. Alleen de fysio was toen een steun voor me. Het is zo erg als niemand je gelooft; je voelt je dan zo verschrikkelijk alleen. Er was nog een persoon waar ik nog wel redelijk wat kwijt kon, maar achteraf bleek dat dat zo ongeveer alleen was zodat hij me het bed ik kon krijgen...
Dus de periode waarin ik me opener had opgesteld kwam tot een einde en ging me weer meer afsluiten: niemand wilde toch naar me luisteren als ik vertelde wat me echt dwarszat of er werd overheen geluld. Dus het was maar weer doen alsof alles ok was.
Ik voel me nu weer zo stom dat ik weer een muur om me heen heb gezet; al de moeite die ik had gedaan om opener te zijn was voor niks (of misschien niet helemaal voor niks, want je leert er wel van; maar zo vaak als het is, leer ik het misschien wel nooit).
Dit moest er even uit, ik voel me gewoon een beetje stom nu, ik weet niet waarom.
Spletsj!