Methode van de RIAGG..

mijn ervaring is dat ze stil zijn om te zien wat er gebeurt.

sommigen mensen slaan er helemaal van dicht en anderen gaan van nerveusiteit erg babbelen.

schijnt voor hun weer veel over je te zeggen.

quote:

---

Op maandag 7 oktober 2002 13:10 schreef Wolkje het volgende:
Je moet zelf praten, en ik kwam over het algemeen niet verder
dan ja, en nee, en wat korte antwoorden..
Ook vroegen ze totaal niet door daar..

---

Eens!
Ik vind dat dus echt niet werken he

quote:

---

Op maandag 7 oktober 2002 13:10 schreef Wolkje het volgende:
Ik had vanmidaag een gesprek met mijn afdelingsleider.
Ben een tijdje terug gestopt bij de RIAGG, omdat het
voor mij totaal geen zin had..
De methode bij de RIAGG is dat alles vanuit jou moet komen.
Je moet zelf praten, en ik kwam over het algemeen niet verder
dan ja, en nee, en wat korte antwoorden..
Ook vroegen ze totaal niet door daar..
Het was meer dan de helft van de tijd gewoon stil..
Dat werkt toch gewoon niet?

Heeft iemand hier (ook/andere) ervaringen mee?

Wolkje

---

Yep,herken het helemaal.
Al is het dan alweer heeeeeeel lang geleden voor mij.
Ze zeiden weinig en zaten me aan te gapen alsof ik een proefkonijn was.
"Doe eens een leuk kunstje....ga eens flippen ofzo" Dat idee kreeg ik erbij.
Ze deden totaal geen moeite om me aan het praten te krijgen,terwijl dat 1 van mijn struikelpunten is.
Toen ze me ook nog eens tegen me logen,was voor mij de maat vol.
Ben weg gegaan en ga nooooooooooit meer terug.

Bij het RIAGG is het net als bij een particuliere therapeut, het klikt of het klikt niet. Dat moet je dan gewoon zeggen en vragen of je iemand anders kunt krijgen.

Lijkt me idd niet werken, mijn psychologe praat juist veel, en dat vind ik wel fijn... Iemand die daar gaat zitten zo van "nou, en wat heb jij dan weer?" lijkt me niet echt behulpzaam...
Ik ben sowieso al erg verlegen, dus soms moet ze de antwoorden uit me trekken, maar doordat zij veel praat ga ik ook steeds meer praten, das wel handig

Mijn eerste ervaring met het Riagg was idd ook zo. Maar toen was er verder nog niets bekend over mij en moest ik wel alles vertellen want ze wisten niets van me. Bij mij werkte de stiltes, hoe vervelend ook, wel goed. Ik ga de stiltes opvullen met gebabbel en daar kunnen ze weer wat mee. Maar leuk is het niet.

Nu, (5 jaar later) ik sta onder behandeling van een psychiater van het Riagg, is het heel anders. Mijn geschiedenis is bekend net als mijn valkuilen etc en daarbij weet hij ook nog precies de juiste vragen te stellen om me aan het praten te krijgen. Hij doorgrondt me goed en met mijn ziektebeeld in zijn hoofd kan hij heel goed de pijnlijke plek vinden en zorgen dat ik daardoor ga praten. En allemaal erg ongedwongen.

Nu weet ik meer van mezelf, ken mijn ziekte en het beeld wat eraan hangt, ken mijn valkuilen etc etc dus nu sta ik er zelf ook anders in. Ik ben daar nu, ook om geholpen te worden, maar op een wat meer rustige manier. Ik weet beter waarom ik daar zit en wat ik ermee wil bereiken.

Eerst was ik ziek en wist ik niets van mezelf, cijferde mezelf weg, was boos en verdrietig en wist totaal niet wat er ging gebeuren. daar sloeg ik ook van dicht ondanks dat ik zelf hulp had gezocht. Door de stiltes en mijn gebabbel konden ze een beter beeld van me krijgen dan als ze vragen gingen stellen en ik die dan zeer waarschijnlijk heel statisch en gevoelloos ging beantwoorden.

Ik heb denk ik geboft want ik heb dus een wat mindere en een hele goede ervaring met het Riagg.

ik heb altijd het idee gehad bij het RIAGG of ik 'behandeld' werd door stagiares 2e jaars SPW.

Kom je voor een bepaald probleem gaan ze me de volgende dingen laten doen:
Reageer meteen op mijn woord:

Vader: (ik: geweldige vent)
Moeder (ik: meest lieve mens ter wereld)

(waarop ze me onderbreekt en zegt dat ik best negatief mag zijn over mijn ouders)
En of ik misschien problemen met ze heb, of mijn vader me altijd maar één kusje gaf of misschien een tikkie meer.

Ik bedoel OK als ik daarnaar toe zou gaan om dat ik misbruikt ben. dan vind ik dit logisch, maar in mijn 1e gesprek meld ik waarvoor ik kom, vervolgens meteen dat reageren op die woorden.. en die muts begint meteen over incest.

Heb het overigens twee maanden daar volgehouden en heb alles afgebroken..

Ik heb zelf ook geen goede ervaring met het Riagg. Heb er drie therapeuten uitgeprobeerd, maar geen van allen beviel. Ze zaten me aan te staren en gaven me overal ongelijk in. Hun conclusie: Je bent een vervelend kind in de pubertijd, je groeit er wel overheen.... En bedankt!

mmjah kep zelf vroeger ook eens daaro in groepstherapie gezeten omdat ik gepest werd enzo. Die mensen daaro deden verder niet veel behalve dan een halfuurtje rondvraag hoe het met je ging, maarja gek genoeg heeft het wel geholpen.

quote:

---

Op maandag 7 oktober 2002 13:10 schreef Wolkje het volgende:
Ik had vanmiddag een gesprek met mijn afdelingsleider.
Ben een tijdje terug gestopt bij de RIAGG, omdat het
voor mij totaal geen zin had..
De methode bij de RIAGG is dat alles vanuit jou moet komen.
Je moet zelf praten, en ik kwam over het algemeen niet verder
dan ja, en nee, en wat korte antwoorden..
Ook vroegen ze totaal niet door daar..
Het was meer dan de helft van de tijd gewoon stil..
Dat werkt toch gewoon niet?

Heeft iemand hier (ook/andere) ervaringen mee?

Wolkje

---

Herken dit inderdaad helemaal. Als je goed in de knoop zit met jezelf moet je daar ook niet heengaan.

Ik ben nooit bij het RIAGG geweest, de wachttijden waren zo lang dat ik naar een particuliere psycholoog ben gegaan. Ik heb het geluk gehad een geweldig mens te treffen.

Verder denk ik dat het toch ook en kwestie is van voor jezelf opkomen. Klikt het niet met een therapeut, dan ga je naar een ander of vraag je om een ander. Gebeurt er iets dat jou niet aanstaat, heb je het recht om daar iets van te zeggen. Zij zitten daar immers om jou te helpen en als zij niet weten wat jij wel of niet wilt kunnen ze daar ook niet op inspelen.

Zelf ben ik er nooit echt in geslaagd om de Nederlandse mentale dienstverlening te doorgronden. Ik ben me alleen steeds vaker af gaan vragen hoe een dergelijk systeem mensen kan helpen en naar mate ik er meer mee te maken kreeg, begon ik te vrezen dat het antwoord weleens vies tegen zou kunnen gaan vallen. Als ik, als zogenaamd "gezonde" persoon, al geen touw kan vastknopen aan al die verschillende diagnoses, behandelmethoden, medicijnen en instanties, hoe moet iemand die mentaal ruzie met zichzelf heeft er dan in vredesnaam beter van worden.....?

Een groot probleem is dat altijd geprobeerd wordt om mensen in een bepaalde categorie te plaatsen om er vervolgens een methode op los te laten die het probleem op zal lossen. Het RIAGG (eerste hulp bij mentale ongelukken vertelde een vaste bezoeker me eens) is er maar één voorbeeld van. De standaard aanpak is: laat mensen zoveel mogelijk over zichzelf vertellen en misschien kunnen we wat aanknopingspunten vinden.....het risico is dat te snel een conclusie getrokken wordt en er aan de hand van die conclusie een behandeling wordt toegekend.....probleem opgelost, volgende.

Begrijp me niet verkeerd, ik wil de hulpverleners niet afvallen want ze vervullen een belangrijke functie en kunnen wel degelijk helpen maar soms is het noodzakelijk om een tweede, derde, vierde en soms zelfs vijfde mening te vragen. Het is volgens mij onmogelijk om mensen zomaar in een catergorie te plaatsen en daar een standaard methode op los te laten daarvoor zijn we als individu iets te speciaal en dat geldt ook voor onze problemen.

hmz, als dat waar is wat ik hier zo lees over het riagg, dan snap ik ook wat meer waarom een bep. familielid van mij steeds terugvalt......

ik heb juist hele fijne ervaringen met het RIAGG, ze laten je wel zelf praten en met ideeën komen maar komen zelf ook met dingen, ik heb ook een heel leuk vrouwke waar ik bij zit, heel tof mens

en voor is het gewoon belangrijk dat ik mijn verhaal kwijt kan aan een totale vreemde, ik vin het heerlijk als ik weer naar het RIAGG moet om te gaan lullen met haar, mij help het iig heel veel omdat ik nu meer over m,ijn gevoelens kan praten dan daarvoor

maar het is bij iedereen verschillend natuurlijk. Maar het gaat er uiteindelijk ook om dat je het allemaal zelf doet, zij helpen je alleen maar op weg, tenminste dat lijkt mij de bedoeling van het RIAGG, toch

Ik denk niet dat ik mijn ervaringen met de RIAGG nog hoef toe te lichten he?

Voor mij nooit meer een RIAGG iig

Maar: ik zeg dus NIET dat het altijd slecht is, ik denk dat er best een paar wijze gasten zitten die het wél kunnen. Maar volgens mij moet je dan best een berg geluk in je mik hebben.

prrrrrrr

quote:

---

Op maandag 7 oktober 2002 14:31 schreef DuchessX het volgende:
Verder denk ik dat het toch ook en kwestie is van voor jezelf opkomen. Klikt het niet met een therapeut, dan ga je naar een ander of vraag je om een ander. Gebeurt er iets dat jou niet aanstaat, heb je het recht om daar iets van te zeggen. Zij zitten daar immers om jou te helpen en als zij niet weten wat jij wel of niet wilt kunnen ze daar ook niet op inspelen.

---

Heb je helemaal gelijk in, ware het niet dat de meesten die bij het RIAGG aankloppen behoorlijk aan de grond zitten en juist in zo'n periode niet van zich afbijten, of ook überhaupt maar een idee hebben wat of hoe. Dáárom kloppen ze aan bij het RIAGG. Het lullige is dat psychologen cq -therapeuten dat -of niet doorhebben -of een bord voor de kop hebben -of last hebben van beroepsdeformatie -of je hebt zo'n figuur getroffen die weliswaar afgestudeerd psycholoog is maar iemand zonder mensenkennis. Een keer fatsoenlijke voorlichting aan mensen die net aankloppen bij het RIAGG zou het RIAGG niet mistaan. Iedere psycholoog zou van te voren de opmerking moeten maken dat als de patiënt iets vervelend vind of wat dan ook, hij/zij dat meteen moet zeggen, in het belang van de therapie!

Overigens snap ik niet dat psychologen het zelf niet lijken aan te voelen als het gewoon niet klikt. En dat zij zélf dan zorgen voor een ander.

quote:

---

Op maandag 7 oktober 2002 13:30 schreef davinci het volgende:
ik heb altijd het idee gehad bij het RIAGG of ik 'behandeld' werd door stagiares 2e jaars SPW.

Kom je voor een bepaald probleem gaan ze me de volgende dingen laten doen:
Reageer meteen op mijn woord:

Vader: (ik: geweldige vent)
Moeder (ik: meest lieve mens ter wereld)

(waarop ze me onderbreekt en zegt dat ik best negatief mag zijn over mijn ouders)
En of ik misschien problemen met ze heb, of mijn vader me altijd maar één kusje gaf of misschien een tikkie meer.

Ik bedoel OK als ik daarnaar toe zou gaan om dat ik misbruikt ben. dan vind ik dit logisch, maar in mijn 1e gesprek meld ik waarvoor ik kom, vervolgens meteen dat reageren op die woorden.. en die muts begint meteen over incest.

Heb het overigens twee maanden daar volgehouden en heb alles afgebroken..

---

Schandalig, wat een blamage, als dit echt zo gegaan is als jij hier neerzet.

De Riagg, hierin het oosten heet het Mediant, is niet alleen voor de ervaringsdeskundigen, zoals hierboven beschreven, een bron voor frustratie, maar dus ook voor collega hulpverleners een bron van ergernis.
Als jeugdhulpverlener heb ik tenenkrommende gesprekken gevoerd met hulpverleners van de Riagg, omdat mijn client geen duidelijke goed geformuleerde hulpvraag had, terwijl overduidelijk was dat het kind in psychische nood zat. Het gevolg is dat ik overal aan de bel moest trekken om dit kind ergens binnen boord te krijgen. De Riagg wil graag goed gemotiveerde clienten waar snel een kant en klare oplossing voor te vinden is. Dat betekent dat een boel clienten ( jong en oud) buiten de boot vallen, omdat ze niet voldoen aan het beeld van de ideale client.
Er wordt slecht geluisterd, er worden er snel etiketten geplakt en de meesten zijn zo probleemgeil dat als je niet oppast je er een koffer met problemen mee krijgt. Ook zijn ze erg rationeel ingesteld. Persoonlijk ben ik niet zo gecharmeerd van mensen die van achter hun bureau op afroep hun clienten bedienen. De sfeer is erg geforceerd en meestal voelen mensen c.q. kinderen zich niet op hun gemak waardoor je erg moeizame gesprekken krijgt.
Ik ben zelf iemand die de hort opgaat. Die een stukje gaat wandelen, op een bankje een sigaretje rookt of die gewoon op huisbezoek gaat, omdat ik van mening ben dat mensen/kinderen dan veel opener praten omdat ze op hun eigen terrein zijn. Tegenwoordig ga ik met de jongeren mee als ik ze doorverwijs naar de RIAGG. Dit kost erg veel praatwerk, omdat veel mensen er moeite mee hebben dat anderen meekijken in hun keuken.
En als ik er geen goed gevoel bij heb, dan gaat het niet door en zoek ik een ander.
Veel hulpverleners doen alles volgens het boekje. Ik heb geen boekje.
Elk kind, elke situatie en elk probleem is uniek, en dat vereist een unieke aanpak.

quote:

---

Op maandag 7 oktober 2002 21:02 schreef Zusje het volgende:
Ik ben zelf iemand die de hort opgaat. Die een stukje gaat wandelen, op een bankje een sigaretje rookt of die gewoon op huisbezoek gaat, omdat ik van mening ben dat mensen/kinderen dan veel opener praten omdat ze op hun eigen terrein zijn. Tegenwoordig ga ik met de jongeren mee als ik ze doorverwijs naar de RIAGG. Dit kost erg veel praatwerk, omdat veel mensen er moeite mee hebben dat anderen meekijken in hun keuken.
En als ik er geen goed gevoel bij heb, dan gaat het niet door en zoek ik een ander.
Veel hulpverleners doen alles volgens het boekje. Ik heb geen boekje.
Elk kind, elke situatie en elk probleem is uniek, en dat vereist een unieke aanpak.

---

Hulde Zusje...
Jij hebt hart voor je clienten de mensen die bij je komen voor hulp.

de RIAGG is echt afschuwelijk. ik kwam daar toen ik 16 was met mijn gezin. na 1 jaar en misschien 8 gesprekken verder hebben ze me weggestuurd omdat ik me gedroeg als een 4-jarig kind (volgens de behandelaars). ze zeiden: kom maar terug als je volwassen bent. als dat dan allemaal zo is.....HELP DAN!
nee hoor voor mij geen RIAGG meer. ik weet niet wat voor klachten je hebt, maar je kunt bijvoorbeeld eens zoeken naar iemand die cognitieve gedragstherapie geeft!!
is misschien meer wat jij zoekt!!
succes

ik heb er 5 jaar gezeten..en dat zijn 5 verspeelde jaren omdat ik maar niet verder kwam. Bij 1 vrouw vertelde ik mijn verhaal en problemen. Maar ze reageerde heel vreemd. Ik vertelde mijn verhaal, zij schreef wat op en las het vervolgens terug. Maar daar klopte helemaal niets van, ze verdraaide alles, dus vertelde ik mijn verhaal opnieuw, weer hetzelfde. Toen heb ik geklaagd en ben ik naar een ander gegaan. Hij was wel gezellig en kon ik ook goed mee praten. Maar daar kwam ik ook niet verder. Op een gegeven moment hadden we het over koetjes en kalfjes met een kopje koffie en een sigaret erbij..schoot niet echt op dus. toen ben ik helemaal met de RIAGG gestopt. Toen ik mijn vriend leerde kennen ben ik naar een echte psychiater gegaan die niets met de RIAGG te maken had, hij verwees me door naar een andere psychiater en daar zit ik nu nog steeds bij, bij die vrouw had ik de eerst 3 kwartier dat ik daar was wel 100 x meer dan in die 5 jaar bij de RIAGG..Zoals ze me alles uitlegde over gevoelens, familieproblemen en procedures! De RIAGG raad ik echt af..verspeelde moeite..