Recensie concert Smashing Pumpkins in Ahoy'

quote:

---

Op 21 september 2000 02:17 schreef lzandman het volgende:
Bassiste Melissa Aufdermauer is een welkome aanvulling op de band. Ze is op het podium net zo saai en statisch als ex-Pumpkins bassiste D'arcy was, maar ze ziet er in ieder geval nog mooi uit

---

Leuke review ook, Izandman!

[Dit bericht is gewijzigd door Zanderrr op 21-09-2000 07:06]

Het geluid was slecht. Ik weet het, ik mag eigenlijk niet klagen, heb vorige week pas kaartjes gehaald en kwam daardoor op de 2e ring terecht (vak CC), maar het geluid bleef wel heel erg voor in die betonnen bak die ze een concertzaal noemen hangen. Ik wist vantevoren wel dat ik er weinig van zou zien, maar ging dus voor de muziek. Jammer.

De akoestische set was erg mooi, jammer alleen dat het niet uit de verf kwam in zo'n grote zaal. Misschien moet MTV ze eens uitnodigen voor een unplugged sessie? Lijkt me een groot succes! Today was idd het absolute hoogtepunt van die set (hoe afgezaagd dat misschien ook klinkt).

Daarna werd de witte jas (of jurk, hoor ik net) omgeruild voor een zwarte en kon de elektrische set beginnen! En hoe! Een muur van lawaai werd afgevuurd op het publiek, compleet met een gekmakende lichtshow (die wel erg mooi was vanaf de tribune!!). De eerste paar nummers (wie weet de setlist nog?) werden afgewerkt op het dubbele tempo, met dubbel volume leek het wel. Ff wat anders dan de rustieke set ervoor dus. En weer was het helaas het slechte geluid dat roet in het eten gooide. Melissa was amper te horen en de zang (nouja) was niet meer dan een soort gekrijs dat alleen bij uithalen goed te horen was. Wat me opviel is dat er veel nieuwe nummers gespeeld werden, afgewisseld met de 'crowd pleasers' (Zero, Disarm, etc). Ook nog wat nummers van Gish zelfs!

Laatste encore hebben we staand meegemaakt, we waren vast naar achteren gelopen, richting uitgang, zeg maar dus boven de stoeltjes in de arena. Wat opviel was dat het geluid daar meteen 10x beter werd!

Tijdens de bedankjes (James on guitar, Melissa on bas, etc) bekroop me het vreemde gevoel dat dit toch waarschijnlijk de laatste keer zou zijn dat ik deze geweldige band live zou zien... Erg jammer. Maar aan de andere kant: dat dacht ik 96 ook. Wie weet.

Nog ff twee t-shirts gescoord (hoort erbij he) en daarna vlug voor de drukte uit naar buiten gegaan.

Billy, James, Jimmy, D'Arcy (en Melissa): bedankt voor een wereldband, ik denk dat we jullie gaan missen!

- Jarno

PS: Goede careermove van Melissa. Queens of the Stoneage is een wereldband!

PPS: Weet iemand of D'Arcy nog bedankt is? Dat heb ik eigenlijk een beetje gemist!

PPPS: Mensen met foto's/opnames van dit concert, zouden jullie mij willen mailen? Thnx!

Ook ik ben met Gish begonnen, ook op een dergelijk puberale leeftijd dat het je compleet in je bezit neemt. Machina viel mij ook tegen (Adore vond ik nog best te pruimen). Dus de echte liefde is misschien al over, er zijn erg veel verschillende dingen voor in de plaats gekomen. Maar toch kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om hun concerten te laten schieten. In januari zag ik ze ook in Utrecht, matige show.

Gisteren was toch een van de betere shows die ik van ze gezien heb. Ik stond in de arena, vrij vooraan, en hoewel het geluid bij de Pumpkins (vooral in Ahoy) vaak niet over houdt, viel het me niet tegen. De setlist was mooi afwisselend opgebouwd, het podium en lichtshow waren ook in orde.

Ook ik begon me tegen het einde te realiseren dat dit de laatste keer was. Beetje nostalgisch gevoel bekroop me toen, maar het was een waardig afscheid. Ik zal ook niet verhullen dat ik blij ben dat ze nu gestopt zijn. Maar met Gish en Siamese Dream waren ze eigenlijk een beetje mijn beste vriendjes .

Mocht dit relaas onverhoopt wat te therapeutisch klinken, dan komt dat nogmaals omdat ik net wakker ben!

np: SD.

--edit--

Ook mijn broer kan het zich niet herinneren. Is dit een typisch geval van time-loss, of heb je je vergist?

[Dit bericht is gewijzigd door bogus op 21-09-2000 14:23]

Jarno, 3FM gaat het concert integraal uitzenden. Ik weet alleen de preciese datum nog niet, maar ik houd het in de gaten. Als ik het weet krijg je het van me te horen.

quote:

---

Op 21 september 2000 14:23 schreef bogus het volgende:
p.s. Jarno, hebben ze Zero echt gespeeld? En iets van Gish? Heb ik dat echt gemist volgens mij!

--edit--

Ook mijn broer kan het zich niet herinneren. Is dit een typisch geval van time-loss, of heb je je vergist?

---

*zucht* ij suk, ij no!

quote:

---

Op 21 september 2000 14:25 schreef bogus het volgende:
Damn, nog iets vergeten.

Jarno, 3FM gaat het concert integraal uitzenden. Ik weet alleen de preciese datum nog niet, maar ik houd het in de gaten. Als ik het weet krijg je het van me te horen.

---

Alvast bedankt.

quote:

---

Op 21 september 2000 15:23 schreef lzandman het volgende:
Ik weet zeker dat ze niets van Gish hebben gespeeld en ook geen Zero.

---

Zodra ik weet wanneer het uigezonden wordt (kan Het Lek of Leidsekade Live zijn) plaats ik het hier wel even.

En for those who care, hieronder de setlist van het concert in de Ahoy (met dank aan Usenet )

Acoustic Set:
1) Glass and the ghost children
2) Today
3) Stand inside your love
4) 33
4,5) To Sheila (afgebroken, tekst kwijt)
5) To Sheila
6) Blue skies bring tears

Electric Set:
7) Glass' theme
8) The everlasting gaze
9) Bullet with butterfly wings (jaja bogus)
10) Dross
11) Speed kills
12) If there is a gos
13) Cash car star
14) Rock on / Heavy metal machine
15) Disarm (acoustic)
16) Tonight, tonight
17) Try, try, try
18) Porcelina
19) I of the mourning
20) This time

Encore 1:
21) Blank page
22) Cherub rock

Encore 2:
23) 1979 (acoustic, jimmy op gitaar)

1: Parool
Headline: Hapiness taboo at Smashing Pumpkins
A comparison on "the road to eternal fame" between Kurt Cobain and Billy. Which they say Billy is one step down Kurt. The lacking sale / progress of the band since Adore. The argue with the record company wich can't hide the internal stife between bandmembers and their battle with drugs.

(Now for the real concert stuff)

This cocktail creates an atmosphere of tension and bitterness. It feels like we visit a patient who's about to sleep forever after it's enduring sickbed. We are here to pay tribute to one of the most vibrant rockbands of the nineties. The Pumpkins know this and take it to a comemorable final battle. 3/4 hour of semi-acoustic, over 1/2 hour of lashing grunge-metal, only to discharge in songs like Disarm and Tonight Tonight in which the band finds it's finest moment.
Hapiness is taboo, as billy talks: "I want to take you to the past, to a more free and easier time, but i can't", it feels as if you're girlfriend tells you she 'just doesn't love you as much anymore'. An excorcistical, painful ending.

2: Utrecht Nieuwsblad (with foto (b/w) of Billy in white and Melissa)
Headline: Grand final of Pumpkins
Stopping at the peak. That's what the The Smashing Pumpkins seem to be heading for. The final performance was one at the top, Billy and co have never sounded beter in this part of the world (Netherlands). Tired of keeping up the goodfight Billy sounds he can no longer stand first kid in line to play out on the street. In which he passes the decreasing creativity in SP. Corgan's metal-fatigue has not been cured by the a continuous virus: Drugs problems from bandmembers.
Taking up weight on your shoulers and giving everything you've got. The focuspoint on which the Pumpkins have started their final tour. In the suitcase a special present: Machina II.....
More important the six-piece band sounds 'live' more convincing thanever before, close due to Jimmy's return on drums and more subtile and heartbreaking because Billy Corgan seems to feel the weight has already been lifted from his shoulders. Most likely the reason for giving king words on the early recognition to the band from this country ("In Germany they just recently discovered us) {my addition: followed by the remark: You already know what that feels like
.end}
Ending the concert in the expected '1979'. It's a shame the band dissolves but the more likely we might see a reunion.

Komt wel in de buurt waarschijnlijk. Maar Pinkpop '94 blijft onovertroffen voor me!