SPT Sport Algemeen
Ben jij sportief? Volg je alles wat met sport te maken heeft? Of heb je gewoon iets te melden of te vragen over een sport? Dan is dit het forum waar je zijn moet.
Nu moet je nog een 400 km rijden voor de kwalificatie, toch?
Wanneer gaat dat gebeuren?
En je had geen last van je blessure meer?
Wanneer gaat dat gebeuren?
En je had geen last van je blessure meer?
Ik moet inderdaad nog een 400 gaan rijden. In de komende weken, waarschijnlijk individueel.quote:Op woensdag 9 mei 2007 21:22 schreef Wombcat het volgende:
Nu moet je nog een 400 km rijden voor de kwalificatie, toch?
Wanneer gaat dat gebeuren?
En je had geen last van je blessure meer?
De blessure voelde ik nu amper. Had er Reskin (of zoiets) van Bioracer op gedaan, dat werkt prima.
De 400km was voor mij een belevenis in twee delen. Eerst de 400 als organisator en een week later de 400 als individuele rijder. Lastig te zeggen wat lastiger/leuker is
Op de officiële datum reed ik alleen de eerste 40km mee, om het hele spul goed de stad uit te loodsen. Zo kon ik tegelijkertijd controleren of er iemand verlichting gebruikte waar de Parijse controleurs over zouden vallen. De volgende dag zou ik bij de finish zitten.
Bij aankomst ruim een uur voor de start zie ik al diverse randonneurs aan het avondeten zitten. Starten in een eetcafé heeft zo z'n voordelen. Ook voor de kastelein. Normaal neemt het aantal rijders naarmate de afstand vordert af. Dit keer niet. Had ik 15 starters op de 300, nu heb ik er 19. Een hoopgevende ontwikkeling. Vrijwel allemaal bekende gezichten. Ik hou mijn gebruikelijke toespraak maar ipv de groep uit te zwaaien loods ik ze de stad uit. Het is best wel grappig om de reactie's te horen als we langs de terrasjes rijden. Die zitten bomvol.
Al snel zijn we de stad uit en bereiken we het fietspad langs de Zuid-Willemsvaart. Vanf hier is het tientallen kilometers lang de vaart volgen over een vrijwel perfect fietspad. Een geliefde route voor veel Limburgse fietsers die de hellingen willen mijden.
Er wordt fors doorgereden voor een 400km brevet. De kruissnelheid ligt vaker boven dan beneden de 30km/u. Als ik bij de brug van Uikhoven stop om de groep van boven te fotograferen moet ik dik een uur achtervolgen om terug bij te komen. En dat lukt ook alleen maar omdat Jan is gevallen over een stoeprandje bij een wegomlegging. Tijdens de achtervolging passeer ik nog Manfred die al heeft moeten lossen.
Met verende krachten is zijn fiets alweer rijdbaar gemaakt. Niet helemaal perfect helaas, hij zal de tocht uitrijden met een verbogen stuur. Nu kan ik verder weer de groep de weg wijzen. Althans nog een kilometer of 10. De snelheid ligt al ras weer op 30 per uur, ik blijf dan ook netjes in navigatorpositie zitten. Bij de fietsbrug van Bree geef ik het commando tot rustig rijden. Hier moet de hele meute de vaart over. Ik stop hier en wacht op de achterblijvers. Allereerst verschijnt een groepje van 3. Zij hebben bewust de groep laten gaan. Daarna komt Manfred langs. Ook hij vond de snelheid te zot.
Ik bel nog even met de geheime controleur en fiets naar het station van Venlo om naar huis te gaan.
Op de officiële datum reed ik alleen de eerste 40km mee, om het hele spul goed de stad uit te loodsen. Zo kon ik tegelijkertijd controleren of er iemand verlichting gebruikte waar de Parijse controleurs over zouden vallen. De volgende dag zou ik bij de finish zitten.
Bij aankomst ruim een uur voor de start zie ik al diverse randonneurs aan het avondeten zitten. Starten in een eetcafé heeft zo z'n voordelen. Ook voor de kastelein. Normaal neemt het aantal rijders naarmate de afstand vordert af. Dit keer niet. Had ik 15 starters op de 300, nu heb ik er 19. Een hoopgevende ontwikkeling. Vrijwel allemaal bekende gezichten. Ik hou mijn gebruikelijke toespraak maar ipv de groep uit te zwaaien loods ik ze de stad uit. Het is best wel grappig om de reactie's te horen als we langs de terrasjes rijden. Die zitten bomvol.
Al snel zijn we de stad uit en bereiken we het fietspad langs de Zuid-Willemsvaart. Vanf hier is het tientallen kilometers lang de vaart volgen over een vrijwel perfect fietspad. Een geliefde route voor veel Limburgse fietsers die de hellingen willen mijden.
Er wordt fors doorgereden voor een 400km brevet. De kruissnelheid ligt vaker boven dan beneden de 30km/u. Als ik bij de brug van Uikhoven stop om de groep van boven te fotograferen moet ik dik een uur achtervolgen om terug bij te komen. En dat lukt ook alleen maar omdat Jan is gevallen over een stoeprandje bij een wegomlegging. Tijdens de achtervolging passeer ik nog Manfred die al heeft moeten lossen.
Met verende krachten is zijn fiets alweer rijdbaar gemaakt. Niet helemaal perfect helaas, hij zal de tocht uitrijden met een verbogen stuur. Nu kan ik verder weer de groep de weg wijzen. Althans nog een kilometer of 10. De snelheid ligt al ras weer op 30 per uur, ik blijf dan ook netjes in navigatorpositie zitten. Bij de fietsbrug van Bree geef ik het commando tot rustig rijden. Hier moet de hele meute de vaart over. Ik stop hier en wacht op de achterblijvers. Allereerst verschijnt een groepje van 3. Zij hebben bewust de groep laten gaan. Daarna komt Manfred langs. Ook hij vond de snelheid te zot.
Ik bel nog even met de geheime controleur en fiets naar het station van Venlo om naar huis te gaan.
Tijdens de nacht wordt ik regelmatig wakker van SMS'jes die door de controleur verzonden worden. Zo rond 12 uur ga ik eens richting het café om de eindcontrole te doen. Ik weet dat het een lange zit gaat worden. Om 13u40 meldt zich de eerste finisher. Maarten uit Den Haag. Die jongen kan een aardig stukkie rijden, is ook regelmatig te vinden in de kopgroep van NWB klassiekers.
Verrassend snel komt de groep binnen, binnen het uur van Maarten, op de voet gevolgd door Gert op de ligfiets. 17u40 is voor de grote groep op een 400 aardig snel. Nu is dit parcours ook aardig afwijkend van het parcours van mijn andere ritten, er zitten maar 1500 hoogtemeters in.
Maar dit is nog maar een deel van de snelle groep. Een aantal van de snelle rijders is nog onderweg, van Leo kreeg ik zelfs een SMS dat hij heeft opgegeven. Achteraf bleek dat hij zich helemaal kapot gereden heeft. Voor hem was het de eerste nachtrit, op het moment dat hij definitief moest lossen had hij grote problemen met de navigatie.
Nog voordat de laatste eenheden van de snelle groep binnendruppelen komen Gabi, Frank en Mario binnen. Zij hebben de goede beslissing genomen om op tijd de groep te laten gaan. Ook zij vragen gelijk om de menukaart
Na het eten showt Jan nog even de verwondingen van zijn val
Vanaf nu wordt het een lange wacht voor me. Alle groepen zijn binnen, ik wacht op twee enkelingen. Eentje daarvan heeft een reputatie voor verkeerd rijden. Maar ook hij komt op tijd binnen, helemaal trots dat hij het dit keer op eigen kracht heeft gered. De laatste die binnenkomt moet helaas melden dat hij onderweg een stuk de trein heeft genomen. Hij zat er helemaal doorheen. 400km is voor hem voorlopig te ver.
Verrassend snel komt de groep binnen, binnen het uur van Maarten, op de voet gevolgd door Gert op de ligfiets. 17u40 is voor de grote groep op een 400 aardig snel. Nu is dit parcours ook aardig afwijkend van het parcours van mijn andere ritten, er zitten maar 1500 hoogtemeters in.
Maar dit is nog maar een deel van de snelle groep. Een aantal van de snelle rijders is nog onderweg, van Leo kreeg ik zelfs een SMS dat hij heeft opgegeven. Achteraf bleek dat hij zich helemaal kapot gereden heeft. Voor hem was het de eerste nachtrit, op het moment dat hij definitief moest lossen had hij grote problemen met de navigatie.
Nog voordat de laatste eenheden van de snelle groep binnendruppelen komen Gabi, Frank en Mario binnen. Zij hebben de goede beslissing genomen om op tijd de groep te laten gaan. Ook zij vragen gelijk om de menukaart
Na het eten showt Jan nog even de verwondingen van zijn val
Vanaf nu wordt het een lange wacht voor me. Alle groepen zijn binnen, ik wacht op twee enkelingen. Eentje daarvan heeft een reputatie voor verkeerd rijden. Maar ook hij komt op tijd binnen, helemaal trots dat hij het dit keer op eigen kracht heeft gered. De laatste die binnenkomt moet helaas melden dat hij onderweg een stuk de trein heeft genomen. Hij zat er helemaal doorheen. 400km is voor hem voorlopig te ver.
Een dikke week later start ik zelf op dezelfde route. Het weer is inmiddels helemaal omgeslagen. Een fors gedeelte van de tocht kamp ik met regen. Alleen rijden kost ook fors wat tijd. Ik kom dan ook bij de 1e controle in Valkenswaard aan meer dan een uur nadat de groep er aankwam tijdens de officiële datum. Toch ben ik niet helemaal alleen als ik door het Brabantse land fiets. Er is nog veel volk op straat, vooral op de terugweg uit de kroeg. Bij de daaropvolgende controleposten zijn er leuke reactie's te horen. Mensen herinneren zich nog dat een week terug een hele meute zotten langs kwam, nu komt er nog eentje langs. Vinden ze best wel grappig. Het blijft echter langzaam vorderen. Maar gelukkig snel genoeg om binnen de tijd te blijven. Ik merk dat ik een behoorlijke conditieachterstand heb.
Rond Xanten houdt eindelijk de regen op. Ik kan weer gewoon in m'n shirtje rijden. Toch een lekkerder gevoel dan een regenjack. De zon breekt zelfs door als ik het bruinkolengebied ten oosten van Aken inrij. De avond zal toch nog mooi worden.
Ik kom op de voorlaatste controle aan met nog genoeg tijdsruimte. Ook hier kan ik weer een pauze nemen en nog voor de controlesluiting wegrijden. Ondanks dat de volgende etappe de zwaarste is met vrijwel alle hoogtemeters die in het hele brevet te rijden zijn kom ik weer ruim voor sluitingstijd op de controleplaats aan. De vaste controlekroeg is dicht dus ik wijk uit naar de Italiaan een straat verderop. Die weet heel snel een portie spaghetti te produceren. Het laatste stuk gaat weer vliegensvlug. Vooral bergaf en een route die ik volledig van buiten ken.
Het begint al aardig donker te worden als ik de stad nader. Uiteindelijk klok ik af meer dan een uur voor de sluitingstijd. Best wel een goed resultaat gezien de voorgeschiedenis.
Rond Xanten houdt eindelijk de regen op. Ik kan weer gewoon in m'n shirtje rijden. Toch een lekkerder gevoel dan een regenjack. De zon breekt zelfs door als ik het bruinkolengebied ten oosten van Aken inrij. De avond zal toch nog mooi worden.
Ik kom op de voorlaatste controle aan met nog genoeg tijdsruimte. Ook hier kan ik weer een pauze nemen en nog voor de controlesluiting wegrijden. Ondanks dat de volgende etappe de zwaarste is met vrijwel alle hoogtemeters die in het hele brevet te rijden zijn kom ik weer ruim voor sluitingstijd op de controleplaats aan. De vaste controlekroeg is dicht dus ik wijk uit naar de Italiaan een straat verderop. Die weet heel snel een portie spaghetti te produceren. Het laatste stuk gaat weer vliegensvlug. Vooral bergaf en een route die ik volledig van buiten ken.
Het begint al aardig donker te worden als ik de stad nader. Uiteindelijk klok ik af meer dan een uur voor de sluitingstijd. Best wel een goed resultaat gezien de voorgeschiedenis.
Mooie foto's
Ik krijg zin in fietstrips op die manier!!
(ben van plan in september Europa door te fietsen )
Ik krijg zin in fietstrips op die manier!!
(ben van plan in september Europa door te fietsen )
)
Op donderdag 28 augustus 2008 14:34 schreef Breathtaking het volgende:
:9~
:9~
goed bezig, dus nu alleen nog de 600km voordat je mee mag doen aan PBP??
Winnaar wielerprono 2006 en biatlon wk prono 2016
Klopt. Alleen ben ik wat achterop geraakt met verslagen schrijven, nu dus het verslag van de 600.quote:Op zaterdag 2 juni 2007 09:24 schreef komrad het volgende:
goed bezig, dus nu alleen nog de 600km voordat je mee mag doen aan PBP??
Voor de 600 besloot ik de rit zowel te organiseren als op de dag zelf mee te rijden. De avond van tevoren nog even langs gegaan bij het café om de rijders die in Maastricht overnachten de gelegenheid te geven al alle papieren te krijgen en om nog even af te stemmen met het personeel. Het personeel vertelde me dat morgenvroeg Freek, de kastelein zou komen.
Even na 7 uur kwam ik bij het café aan. Het licht was gewoon aan, maar de deur dicht. Tot mijn verbazing was Freek er niet, wel de poetsvrouw. Zij is zoals iedereen in de Preuverij erg hulpvaardig dus ze liet me direct binnen. Freek nam niet op bij de eerste keer bellen . De eerste deelnemers waren er al, de poetsvrouw zette koffie en ik begon samen met de assistent-starter de formaliteiten te regelen. Na een tweede telefoontje nam Freek op en beloofde direct te komen. Hij dacht dat de starttijd later zou zijn. Het liep dus allemaal goed af.
. De eerste deelnemers waren er al, de poetsvrouw zette koffie en ik begon samen met de assistent-starter de formaliteiten te regelen. Na een tweede telefoontje nam Freek op en beloofde direct te komen. Hij dacht dat de starttijd later zou zijn. Het liep dus allemaal goed af. 
Buiten was het inmiddels aardig gaan regenen. In de regen hield ik de starttoespraak en leidde het hele peloton de stad uit. Vanaf de Bemelerberg nam ik een voor mij gebruikelijkere positie in, achteraan. Tegen mijn verwachtingen in viel het peloton op de Bemelerberg niet uit elkaar, vooraan werd netjes gewacht. Pas toen Kurt meerdere keren materiaalpecht had viel de groep uit elkaar. Samen met Peter probeerde ik het probleem van Kurt te analyseren en te verhelpen. Na een tijdje hadden we het door, zijn freewheel bleef regelmatig haken en gooide zo de ketting eraf. Maar het kwaad was al geschied, de ketting was zwaar beschadigd. Gelukkig had Peter nog een stuk ketting bij zich en ik wat sluitschakels. Gezamenlijk repareerden we de zaak en pepten Kurt weer op. Die had al willen stoppen. In totaal kostte dit probleem me denk ik drie kwartier.
Bij de beklimming van de Baraque Michel liet ik Kurt en Peter gaan. Dit is niet een berg om persé bij iemand te blijven, hier moet je op je eigen tempo rijden. Ver na de Signal de Botrange stonden ze plotseling langs de kant van de weg, een kleine pauze. Ik had de eerste controle bewust zo ver mogelijk na de Baraque Michel gelegd om de mindere klimmers een kans te geven de verloren gegane tijd weer in te halen. Bij de verkenning had ik in St. Vith een mooie controleplek gevonden, een snelrestaurant vlak langs de route. En nou niet van de categorie maagvulling met de gele M, maar echte fietsersvoer. Ik zat dan ook snel achter een dampend bord spaghettti, Peter achter een groot bord friet.
Na de controle van St. Vith liet ik Peter en Kurt weer gaan. Ik wist dat er nog een 25km zwaar klimmen zou volgen. Het is soms erg handig als je het parcours van tevoren hebt gereden. Na Lützkampen was het klimwerk voorbij, op de hoogvlakte kon ik eindelijk snelheid maken. Nog beter ging dat naar Dasburg. In de afdaling kon ik zelfs een aantal motorrijders uitremmen. Op een klim na zou het vanaf nu tot de volgende ochtend rustig rijden zijn door de schilderachtige valleien van de Our, de Sûre en de Moezel.
Bij de controle in Vianden had een van de stamgasten zich al opgeworpen tot stempelaar. Ik werd dan ook met veel kabaal begroet. Een colatje later ging ik weer op weg eerst via de Duitse kant van de Our, later via een mooi toeristisch fietspad aan de Luxemburgse kant van de Sûre. Soepel rijdend bouwde ik wat tijdsreserve op. Pas in Rosport verliet de route het dal om via een stevige klim en een fantastische afdaling in het Kylldal uit te komen. Na wat doorsteekjes via fietspaden in een van de buitenwijken van Trier zag ik eindelijk de Moezel, de rivier die ik de hele nacht moest gaan volgen. Bij de controle in Mehring kwam ik aan toen Kurt en Peter net de menukaart aan het bestuderen waren. Goed eten vlak voor de nacht is erg belangrijk bij een brevet. Kurt en Peter reden met GPS, ik met routebeschrijving. De GPS kent de fietspaden niet, stuurde hun dus een aantal keer via omwegen. Kort na Mehring viel de nacht in. Rustig reden we door. Kurt's reflectievest is een mooi staaltje huisvlijt.
Peter had tijdens de nacht veel last van slaapaanvallen, Kurt bleef daarentegen klaarwakker. Ik redde het aardig. Dat terwijl ik de nacht van tevoren amper geslapen had. Na een week nachtdienst is het altijd moeilijk om weer vroeg naar bed te gaan. Een flesje cola op z'n tijd helpt me dan de nacht door. Gelukkig vond ik een colaautomaat net toen m'n colavoorraad op was.
Voor Peter was dit allemaal teveel. Hij had duidelijk slaap nodig. Vermoeid hing hij over zijn stuur.
Een bushalte bood uitkomst. Voor mij was dit te vroeg, ik had duidelijk nog geen slaap. Pas na de controle van Zell was ik toe aan wat slaap. Hier is ook een mooie plek ervoor, een ruim bemeten en kraakhelder openbaar toilet 's nachts geopend.
Na een half uurtje ben ik weer helemaal klaarwakker. Ik stap op m'n fiets en rij door. Tot mijn verbazing zie ik een tiental kilomters verderop twee lichtjes achter me. Ik wacht even en het zijn inderdaad Peter en Kurt. Ze zijn me voorbij gereden toen ik zat te slapen, ik reed hen weer voorbij toen zij ergens zaten. Gelukkig lette Kurt toen op en zag me voorbijkomen. Gezamenlijk rijden we verder totdat we ergens in de vroege ochtend een geopend tankstation met verse broodjes zien. Helaas schenken ze geen thee en kun je er niet zitten. Ik heb er dus niet veel aan. Kurt en Peter wel, ze rijden nu beduidend sneller. Ik laat hun maar weer eens gaan. Bij de controle in Koblenz zie ik hun nog even. In een van de dorpjes buiten Koblenz drink ik eindelijk m'n thee, nu ben ik ook echt wakker en weer warm. Buitengekomen merk ik dat ik nu toch wel erg krap op de tijd zit, ik zal wat harder moeten gaan rijden. In Andernach loop ik wat vertraging op doordat er een beurs waarbij de weg is afgezet. Zelfs het fietspad direct langs de Rijn is bomvol met beursgangers en standjes. Langzaam laveer ik me erlangs. Het tijdsprobleem is inmiddels nijpend geworden. Ik weet echt niet meer of ik de volgende controle binnen de tijd kan halen. Maar goed, ik heb nog een kans dus ik ga ervoor.
Direct na Andernach wordt het parcours wat ingewikkelder. De B9 is verboden voor fietsers, het toeristische fietspad langs de Rijn te slecht van kwaliteit. De enige andere route is een kruipdoorsluipdoor route via diverse fietspaden. Gelukkig redelijk aangegeven.
Oorspronkelijk had ik de route tot in Bonn willen leggen maar dat verergerde de problemen te zeer. Gelukkig wist Gabi een alternatief en ze was ook nog bereid dit uit te werken. Enig nadeel voor mij was dat ik dat stuk van de route dus niet kende. Maar ze had het goed beschreven, zonder mankeren vond ik alles. De klim vanuit het Rijndal was zelfs fantastisch, goed lopend asfalt, nergens steil, prima te bereiden. De afdaling naar Bad Neuenahr was een snelle en veilige. Daardoor kon ik nog net de controle halen.
Het volgende stuk naar Nideggen is een stuk makkelijker. De route blijft vrijwel de hele tijd op de hoogvlakte. Langzaam kom ik ook weer op bekend terrein. Vanaf Rheinbach heb ik zelf de route uitgezet. Het lukt me dan ook in Nideggen aan te komen met weer wat voorsprong op het tijdsschema. Maar of dit voldoende is voor de volgende etappe moet nog blijken.
(archieffoto)
Na Nideggen is het weer serieus klimmen, eerst een ziedende afdaling naar Brück en dan 15km omhoog tot aan Fringshaus. Ik bereken m'n uiterste doorkomsttijd bij het Fringshaus, 20u20. Om 20u23 rij ik er voorbij, het zou nog moeten kunnen. Ik ben nu op het hoogste punt van de terugweg, 570m, 25km in 57 minuten zou mogelijk moeten zijn. Ik hoop maar dat er nergens een bemande radarcontrole is en stort me in de afdaling. Nu mis ik echt de 52x12. In Roetgen schrik ik even. Er staan borden dat de weg naar Raeren is afgesloten wegens wegwerkzaamheden. Ik gok erop dat het toch nog lukt. En inderdaad, met af en toe stapvoets rijden kom ik langs de werkzaamheden. Wel kost dit weer tijd. Gelukkig wordt het terrein steeds bekender. Daar maak ik maar fors gebruik van. Ik stuif op volle snelheid door Walhorn, kijk op geen enkel bordje meer. 1 minuut voordat de controle van Welkenraedt sluit parkeer ik m'n fiets voor het café des Sports. Ik heb 't gehaald.
Vanaf hier is het een peuleschil. Ik neem me de tijd om wat te eten. Daarna is het nog 1x klimmen naar Henri Chapelle voordat ik aan de lange afdaling naar Berneau kan beginnen. Bij Visé steek ik de Maas over en rij niet veel later Maastricht binnen. Ik haal m'n brevet met een dik kwartier reserve. Gelukkig, ik hoef niet nog een keer een inhaalprogramma te starten.
Enkele dagen later merk ik waarom ik zo slecht reed, de griep slaat toe. Ik vermoed dat ik het griepvirus al onder de leden had tijdens de 600.
Direct na Andernach wordt het parcours wat ingewikkelder. De B9 is verboden voor fietsers, het toeristische fietspad langs de Rijn te slecht van kwaliteit. De enige andere route is een kruipdoorsluipdoor route via diverse fietspaden. Gelukkig redelijk aangegeven.
Oorspronkelijk had ik de route tot in Bonn willen leggen maar dat verergerde de problemen te zeer. Gelukkig wist Gabi een alternatief en ze was ook nog bereid dit uit te werken. Enig nadeel voor mij was dat ik dat stuk van de route dus niet kende. Maar ze had het goed beschreven, zonder mankeren vond ik alles. De klim vanuit het Rijndal was zelfs fantastisch, goed lopend asfalt, nergens steil, prima te bereiden. De afdaling naar Bad Neuenahr was een snelle en veilige. Daardoor kon ik nog net de controle halen.
Het volgende stuk naar Nideggen is een stuk makkelijker. De route blijft vrijwel de hele tijd op de hoogvlakte. Langzaam kom ik ook weer op bekend terrein. Vanaf Rheinbach heb ik zelf de route uitgezet. Het lukt me dan ook in Nideggen aan te komen met weer wat voorsprong op het tijdsschema. Maar of dit voldoende is voor de volgende etappe moet nog blijken.
(archieffoto)
Na Nideggen is het weer serieus klimmen, eerst een ziedende afdaling naar Brück en dan 15km omhoog tot aan Fringshaus. Ik bereken m'n uiterste doorkomsttijd bij het Fringshaus, 20u20. Om 20u23 rij ik er voorbij, het zou nog moeten kunnen. Ik ben nu op het hoogste punt van de terugweg, 570m, 25km in 57 minuten zou mogelijk moeten zijn. Ik hoop maar dat er nergens een bemande radarcontrole is en stort me in de afdaling. Nu mis ik echt de 52x12. In Roetgen schrik ik even. Er staan borden dat de weg naar Raeren is afgesloten wegens wegwerkzaamheden. Ik gok erop dat het toch nog lukt. En inderdaad, met af en toe stapvoets rijden kom ik langs de werkzaamheden. Wel kost dit weer tijd. Gelukkig wordt het terrein steeds bekender. Daar maak ik maar fors gebruik van. Ik stuif op volle snelheid door Walhorn, kijk op geen enkel bordje meer. 1 minuut voordat de controle van Welkenraedt sluit parkeer ik m'n fiets voor het café des Sports. Ik heb 't gehaald.
Vanaf hier is het een peuleschil. Ik neem me de tijd om wat te eten. Daarna is het nog 1x klimmen naar Henri Chapelle voordat ik aan de lange afdaling naar Berneau kan beginnen. Bij Visé steek ik de Maas over en rij niet veel later Maastricht binnen. Ik haal m'n brevet met een dik kwartier reserve. Gelukkig, ik hoef niet nog een keer een inhaalprogramma te starten.
Enkele dagen later merk ik waarom ik zo slecht reed, de griep slaat toe. Ik vermoed dat ik het griepvirus al onder de leden had tijdens de 600.
Ik heb nog twee dagen gewerkt, toen pas merkte ik dat ik griep had.quote:Op zaterdag 2 juni 2007 16:15 schreef komrad het volgende:
sterk zeg dat je met griep 600km uitrijdt
Knap iddquote:Op zaterdag 2 juni 2007 16:45 schreef ultra_ivo het volgende:
[..]
Ik heb nog twee dagen gewerkt, toen pas merkte ik dat ik griep had.
Nu ben je geplaatst voor PBP?
Goed hoor
Ik ben nu inderdaad geplaatst. Dit weekend is de 600 van Ossendrecht, de 2e 600 die in Nederland gehouden wordt. Van de Nederlandse groep hebben zich 5 bij mij geplaatst. Ik ben technisch gesproken een Belgische rijder omdat de club waar ik voor rij (dat is niet dezelfde club waar ik voor organiseer) bij de Belgische bond is aangesloten. Aan de start waren bij mijn brevet 7 Nederlanders (2 uitgevallen), 5 Belgen, 4 Duitsers, 1 Oostenrijker en 1 Brit (geteld naar licentie).
Als 3e artikel in m'n PBP serie verscheen vandaag het volgende artikel over de verdere voorbereiding in Fietssport Magazine:
quote:Parijs komt dichterbij
Bij het verschijnen van deze FSM zijn de meeste 600km brevetten al voorbij. Met de kwalificatie achter de rug is het echter niet mogelijk om helemaal op je lauweren te rusten. Maar tegelijkertijd moet je niet teveel doen. De juiste combinatie van rust en training is belangrijk.
Ergens in de periode tussen de 600 en Parijs is het goed een week of 2-3 rust te nemen. De beste periode daarvoor is na de zwaarste rit in de voorbereiding. Voor diegenen die geen 1000km rijden dus na de 600km, voor diegenen die wel een 1000km rijden na afloop van de 1000. Je lichaam moet even op adem komen, nieuwe energie verzamelen voordat de belangrijkste afspraak van het jaar eraan komt. Tegelijkertijd kun je dan wat meer aandacht geven aan familie en vrienden.
Na de rustperiode kun je gaan werken aan je zwakke punten. Tijdens de brevettenserie wordt je daarmee vaak geconfronteerd. Voor de een is dat het klimmen, voor de ander het 's nachts rijden. Ook snelheid kun je tekort komen. Je voorbereiding tussen de rustperiode en PBP kun je daarop richten.
Voor de meesten zal het klimmen het probleem zijn. Klimmersbrevetten zijn een prima gelegenheid om je klimvermogen te verbeteren. Niet voor niets zullen er veel randonneurs meedoen met tochten als de Ardennentrip van SSOVH en Luik-Bastenaken-Luik van Le Champion. Als er in een weekend geen klimmersbrevetten in Nederland georganiseerd worden zijn er vaak mooie tochten in Duitsland en België. Ook hier zul je veel PBP deelnemers tegenkomen.
Zowel voor ervaren randonneurs als voor mensen die voor de eerste keer meedoen kan het verstandig zijn nog 1 of 2 keer een nacht door te rijden. Dat hoeft niet direct met een afstand van 400 of 600km gecombineerd te worden. Gewoon een gebruikelijke rondje van 200-250km maar dan 's avonds starten en de volgende ochtend weer thuis aankomen. Dat is voldoende om het nachtrijden op pijl te houden. Nachtrijden is geen zwarte magie maar iets wat je kunt trainen.
Diegenen die echt willen gaan voor een heel scherpe tijd, een tijd van ver onder de 72 uur, moeten denken aan hun snelheid. De modale randonneur heeft hier veel minder boodschap aan. Wie de 600 ruim binnen de marge rijdt hoeft zich daarover geen zorgen te maken. Maar voor diegenen die echt vooraan willen meerijden is het wel een aandachtspunt. Binnen de reglementen van PBP is het nog altijd mogelijk om aan wedstrijden mee te doen. Met name de wilde zomeravondwedstrijdjes bij de plaatselijke fietsclubs. Wat zomeravondtrainingen met lokale wielrenners is ook een goed alternatief.
De 1000km is een verhaal apart. Voor sommigen hoort dit tot de ultieme voorbereiding voor PBP, voor anderen is het een afstand waar ze zoveel angst voor hebben dat deze in een PBP jaar overgeslagen wordt. In ieder geval moet met de 1000 met beleid omgegaan worden. Het belangrijkst is om goed te bedenken dat de 1000 'maar' een training voor Parijs Brest is. Je helemaal leegrijden op een 1000 is onverstandig. Voor de meesten zal de keuze voor een 1000 over een makkelijker parcours de juiste zijn. Niet te ver over de grenzen zijn er verschillende mogelijkheden. In Noord-Frankrijk bieden 2 verenigingen een 1000 aan, de clubs van Béthune en Orchies. Dit zijn 1000km tochten die niet bovenmatig zwaar zijn en waar redelijk toeristisch gereden wordt. In Duitsland zijn er eveneens 2 organisatoren die een 1000 aanbieden, in Hamburg en Osterdorf. De 1000 van Hamburg heeft een gemiddelde zwaarte, start en finish zijn zeer vlak. De 1000 van Osterdorf is een verhaal apart. In deze 1000 zitten evenveel hoogtemeters als in PBP. Qua organisatie steekt deze 1000 ver boven het gemiddelde uit, de sfeer is er altijd uitstekend.
Na de 600 is het ook zaak de inschrijving voor PBP in orde te maken. De meeste documenten zijn vanzelfsprekend. Mochten er nog vragen over zijn over de inschrijving dan is het uniebureau een goed aanspreekpunt. Een vraag kunnen ze echter niet oplossen, de vraag van de gewenste starttijd. Je hebt de keuze uit 3 starttijden:
20uur. Wil je een snelle tijd neerzetten dan is dit je beste keuze. Veel snelle mannen (en een enkele snelle vrouw) om je heen, volop gelegenheid om in snelle groepen door te razen naar Brest. De controles zijn nog behoorlijk leeg als je doorkomt met deze groep. Het grote risico is de tijd. Lukt het je niet om de hogere snelheid te volgen dan kom je alleen te zitten. Met alle gevolgen van dien. De controles gaan voor deze groep eerder dicht. Snelle rijders met veel ervaring en/of zelfvertrouwen zitten goed in deze groep.
21-23 uur. De grote meute. De plek voor de genieters en diegenen die nog de ervaring missen om een andere starttijd te kiezen. Verreweg het merendeel van de rijders kiest voor deze groep. Het zal dan ook anderhalf tot twee uur kosten voordat iedereen definitief op weg is. Maar geen nood, de wachttijd bij de start wordt naderhand met je tijd verrekend. Het nadeel van deze start is de drukte. Je bent veel tijd kwijt op de controles. Zoek je gezelligheid en is tijd niet belangrijk voor je dan is dit je beste groep. De meeste debutanten zijn met deze starttijd ook het best gediend.
5 uur. De start op dinsdagochtend. Bij uitstek geschikt voor diegenen die moeite hebben met het nachtrijden. Vooral als je redelijk wat snelheid in de benen hebt rij je amper in het donker. Velen die om 5 uur starten rijden in een ruk de eerste 440km door om dan tijdens de 1e nacht te slapen. De controles zijn tijdens de 1e dag behoorlijk rustig, de grote meute is al gepasseerd. Pas tijdens de 2e dag komen de starters in deze groep in de drukte terecht. Nadeel van deze starttijd is dat je net als bij de groep van 20 uur minder tijd hebt om PBP af te leggen, 84 uur in totaal. Je moet dus zeker zijn dat je de noodzakelijke snelheid hebt.
Kernpunt van de keuze is je eigen lichaam. Hoe snel ben je en vooral, wat is je bioritme. Iemand die zich 's avonds en 's nachts prettig voelt is gebaat bij de starttijden op maandagavond. Diegenen die 's ochtends vroeg erg goed functioneren en matig snel zijn hebben meer baat bij de starttijd van dinsdagochtend. Ligfietsers hebben maar de keuze uit twee starttijden, tussen de twee startgroepen op maandagavond of om 4u45 op dinsdagochtend.
Welke tijd je ook kiest, tot ziens in Parijs in augustus.
Het weekend voor m'n 1000km brevet reed ik een 200km in St. Petersburg.
De St. Petersburgse randonneurs zijn niet tevreden met een
enkele brevettenserie op het gebruikelijke tijdstip, nee het hele jaar
door organiseren ze brevetten volgens hetzelfde stramien. Gisteren
stond een 200km gepland. Weliswaar niet aangemeld bij de ACP, maar
zeker een goede oefening voor de 1000.
Samen met de organisator, Michail, reed ik naar de startlokatie, het
overwinningsplein in het zuiden van St. Petersburg. Toch een krap
uurtje rijden door de stad. Er stond al een hele groep te wachten toen
we aankwamen. Na het vervullen van de formaliteiten gingen we een half
uur later dan gepland van start. Een start die overigens plaatsvond op
een erg menselijk tijdstip, 10uur . Over een 8-baans grote weg
verlieten we de stad. Het eerste deel was erg makkelijk, een redelijk
peloton, lekker weer en een forse wind in de rug. Eenenkele heuvel
vlak voor de eerste controle brak het peloton, in kleine groepjes kwam
iedereen aan bij de 1e controle. Een busje op een parkeerplaats. De
controleurs hadden aardig wat eten en drinken bij zich, iedereen deed
zich ook uitgebreid tegoed hieraan.
Ook nu weer viel me op dat de meesten in Rusland dit soort brevetten
op mountainbikes rijden, met de meest aparte keuze van uitrusting. 1
Rijder had een stereoinstallatie achterop gebonden en
downhill-beenbeschermers aan.
Na de controle reed ik verder met Michail. Hij zat er een klein beetje
doorheen toen we tegend e wind in draaiden, niet gek. op zaterdag reed
hij nog een 300km binnen de 11 uur. Maar het dipje duurde bij hem kort
en een 40tal kilometer later zei ikhem dat hij maar alleenv erder
moest gaan, mij ging het te snel. Ik ravitaillerde in een winkeltje.
Inmiddels was het weer helemaal gedraaid. Gelukkig had ik er wel aan
gedacht m'n regenjack mee te nemen. De meeste deelnemers waren
ervanuit gegaan dat het weer mooi zou blijven. Langzaam verslechterde
het weer steeds meer. Postief punt was wel dat de wind iets
verminderde. Door een combinatie van druilregen en echte regen reed ik
door naar de volgende controle. Na een sanitaire stop kwam ik terecht
in een volgend groepje waarmee ik bij de controle aankwam. Hier
stonden een aantal verkleumde randonneurs bij elkaar. Velen hadden
alleen een wielershirtje aan, ik vond het al fris in wielershirt en
regenjack.
Lang bleef dan ook niemand bij de controle. Zeker omdat het
nu echt stevig doorregende. Met een klein groepje vertrok ik voor de
laatste 80km. Na een uur merkte ik dat m'n fietscomputer de geest had
gegeven, niet handig als de routebeschrijving ervanuitgaat dat je er
eentje hebt. Ik stopte bij een winkeltje om de contactpunten te drogen
en weer te ravitailleren. Helaas hielp het niet, ik moest alleen
verder zonder werkende computer. Gelukkig staan zelfs langs veel
binnenwegen in Rusland kilometerpaaltjes. Met behulp daarvan en het
grofweg berekenen van m'n snelheid kon ik enigsinds bijhouden hoe ver
ik was. De navigatie bleek dus toch nog te doen. Een lekke band zo'n
40km voor het eind was m'n enige verdere mechanische probleem. Een
groter probleem was het verkeer. Een eindje voor de finish moesten we
even een stukje over een grote weg rijden. Daar stond een enorme file
van auto's met St. Petersburgs kenteken die allemaal terugkwamen van
een weekend buiten de stad. Ik had geen zin er tussen te hangen en
reed dus over de middenrijstrook de hele file maar voorbij. Wel
opletten om niet de afslag te missen
Het laatste stukje ging weer makkelijk. De finish was bij het station
van Pavlovsk,van waaruit het makkelijk treinen is naar St. Petersburg.
Bij het station stond een auto met de eindcontroleur. Michail was
erook al. Vlak voor de finish zag ik plotseling twee verdwaalde
rijders van rechts komen. Zij rapporteerden dat een deelneemster,
nieuwe op de 200km, ergens rechtdoor was gegaan waar dat niet moest.
Ze had de MP3 speler in het oor en hoorde dus niet hun roepen .
Met deze twee rijders trok ik me snel terug in een cafe'tjeonder het
station. Thee en friet moest ons weer opwarmen. Een van hen bibberde
zo dat hij amper de beker thee kon vasthouden zonder te morsen. Een
hele groep fietsers zat er al. Niet allemaal deelnemers, wat clubleden
hadden hun zondagsritje zo gelegd dat ze ook in Pavlovsk zouden
eindigen.
Tegen een uur of 10 's avonds waren er nog 2 rijders onderweg. Net
toen we met de auto van de eindcontroleur tegen de route in begonnen
te rijden om hen te zoeken ging de telefoon van Michail. Een van de
twee. Ze waren net via een andere weg op het station aangekomen.
Ondanks de regen was het een leuke warmrijdag. Weer even wennen aan de
Russische bewegwijzering en de rijstijl. Opvallend was ook dat de
organisatoren van iedereen het mobiel nummer vroegen en ook iedereen
zijn GSM bij zich had. Iets om over te nemen voor m'n eigen brevetten.
De St. Petersburgse randonneurs zijn niet tevreden met een
enkele brevettenserie op het gebruikelijke tijdstip, nee het hele jaar
door organiseren ze brevetten volgens hetzelfde stramien. Gisteren
stond een 200km gepland. Weliswaar niet aangemeld bij de ACP, maar
zeker een goede oefening voor de 1000.
Samen met de organisator, Michail, reed ik naar de startlokatie, het
overwinningsplein in het zuiden van St. Petersburg. Toch een krap
uurtje rijden door de stad. Er stond al een hele groep te wachten toen
we aankwamen. Na het vervullen van de formaliteiten gingen we een half
uur later dan gepland van start. Een start die overigens plaatsvond op
een erg menselijk tijdstip, 10uur . Over een 8-baans grote weg
verlieten we de stad. Het eerste deel was erg makkelijk, een redelijk
peloton, lekker weer en een forse wind in de rug. Eenenkele heuvel
vlak voor de eerste controle brak het peloton, in kleine groepjes kwam
iedereen aan bij de 1e controle. Een busje op een parkeerplaats. De
controleurs hadden aardig wat eten en drinken bij zich, iedereen deed
zich ook uitgebreid tegoed hieraan.
Ook nu weer viel me op dat de meesten in Rusland dit soort brevetten
op mountainbikes rijden, met de meest aparte keuze van uitrusting. 1
Rijder had een stereoinstallatie achterop gebonden en
downhill-beenbeschermers aan.
Na de controle reed ik verder met Michail. Hij zat er een klein beetje
doorheen toen we tegend e wind in draaiden, niet gek. op zaterdag reed
hij nog een 300km binnen de 11 uur. Maar het dipje duurde bij hem kort
en een 40tal kilometer later zei ikhem dat hij maar alleenv erder
moest gaan, mij ging het te snel. Ik ravitaillerde in een winkeltje.
Inmiddels was het weer helemaal gedraaid. Gelukkig had ik er wel aan
gedacht m'n regenjack mee te nemen. De meeste deelnemers waren
ervanuit gegaan dat het weer mooi zou blijven. Langzaam verslechterde
het weer steeds meer. Postief punt was wel dat de wind iets
verminderde. Door een combinatie van druilregen en echte regen reed ik
door naar de volgende controle. Na een sanitaire stop kwam ik terecht
in een volgend groepje waarmee ik bij de controle aankwam. Hier
stonden een aantal verkleumde randonneurs bij elkaar. Velen hadden
alleen een wielershirtje aan, ik vond het al fris in wielershirt en
regenjack.
Lang bleef dan ook niemand bij de controle. Zeker omdat het
nu echt stevig doorregende. Met een klein groepje vertrok ik voor de
laatste 80km. Na een uur merkte ik dat m'n fietscomputer de geest had
gegeven, niet handig als de routebeschrijving ervanuitgaat dat je er
eentje hebt. Ik stopte bij een winkeltje om de contactpunten te drogen
en weer te ravitailleren. Helaas hielp het niet, ik moest alleen
verder zonder werkende computer. Gelukkig staan zelfs langs veel
binnenwegen in Rusland kilometerpaaltjes. Met behulp daarvan en het
grofweg berekenen van m'n snelheid kon ik enigsinds bijhouden hoe ver
ik was. De navigatie bleek dus toch nog te doen. Een lekke band zo'n
40km voor het eind was m'n enige verdere mechanische probleem. Een
groter probleem was het verkeer. Een eindje voor de finish moesten we
even een stukje over een grote weg rijden. Daar stond een enorme file
van auto's met St. Petersburgs kenteken die allemaal terugkwamen van
een weekend buiten de stad. Ik had geen zin er tussen te hangen en
reed dus over de middenrijstrook de hele file maar voorbij. Wel
opletten om niet de afslag te missen
Het laatste stukje ging weer makkelijk. De finish was bij het station
van Pavlovsk,van waaruit het makkelijk treinen is naar St. Petersburg.
Bij het station stond een auto met de eindcontroleur. Michail was
erook al. Vlak voor de finish zag ik plotseling twee verdwaalde
rijders van rechts komen. Zij rapporteerden dat een deelneemster,
nieuwe op de 200km, ergens rechtdoor was gegaan waar dat niet moest.
Ze had de MP3 speler in het oor en hoorde dus niet hun roepen .
Met deze twee rijders trok ik me snel terug in een cafe'tjeonder het
station. Thee en friet moest ons weer opwarmen. Een van hen bibberde
zo dat hij amper de beker thee kon vasthouden zonder te morsen. Een
hele groep fietsers zat er al. Niet allemaal deelnemers, wat clubleden
hadden hun zondagsritje zo gelegd dat ze ook in Pavlovsk zouden
eindigen.
Tegen een uur of 10 's avonds waren er nog 2 rijders onderweg. Net
toen we met de auto van de eindcontroleur tegen de route in begonnen
te rijden om hen te zoeken ging de telefoon van Michail. Een van de
twee. Ze waren net via een andere weg op het station aangekomen.
Ondanks de regen was het een leuke warmrijdag. Weer even wennen aan de
Russische bewegwijzering en de rijstijl. Opvallend was ook dat de
organisatoren van iedereen het mobiel nummer vroegen en ook iedereen
zijn GSM bij zich had. Iets om over te nemen voor m'n eigen brevetten.
Leuke verslagen om te lezen
En respect voor de afstanden Wat ik me wel afvraag krijg je niet erg veel last van je maag als je cola drinkt? Ik moet er echt niet aan denken als ik wielren.
En respect voor de afstanden Wat ik me wel afvraag krijg je niet erg veel last van je maag als je cola drinkt? Ik moet er echt niet aan denken als ik wielren.
Last van m'n maag krijg ik alleen van zure dingen. En van de sportdranken van Isostar en Maxim. Born en de sportdranken van Decathlon verdraag ik daarentegen weer goed. Cola waar het koolzuur deels uit is werkt bij mij zelfs rustgevend op m'n maag. Een belangrijk punt is het wel. Op het moment dat je serieuze maagklachten krijgt kun je meestal een kruis over je brevet maken.quote:Op zondag 1 juli 2007 09:29 schreef Remzz het volgende:
Wat ik me wel afvraag krijg je niet erg veel last van je maag als je cola drinkt? Ik moet er echt niet aan denken als ik wielren.
Doet me meteen weer denken aan een ander topic waarin je je russische wieleravonturen beschrijft
Winnaar wielerprono 2006 en biatlon wk prono 2016
Ik was er toch om een 1000km brevet te fietsen een week later.quote:Op zondag 1 juli 2007 09:23 schreef Wombcat het volgende:
Da's een flink eind weg om 200 km te gaan fietsen.
|
|
