quote:De vierde reeks van Belga Sport wordt afgesloten met een heel bijzonder tweeluik (vandaag en morgen) over twee rivalen die het gezicht vormden van de wielersport in het afgelopen decennium: Jan Ullrich en Lance Armstrong. In Zwitserland en Zuid-Frankrijk had Belga Sport exclusieve gesprekken met de twee opponenten van wie de carrière ook voor een groot deel door Belgen werd bepaald.
Als over enkele tientallen jaren toprenners gekloond worden, is de kans groot dat ze op een oude bekende zullen lijken: het Duitse wonderkind Jan Ullrich. Die had met zijn lange hefbomen van benen en de kracht in zijn bovenlijf immers het perfecte rennerslichaam. Alleen, zijn lichaam was zelden in perfecte conditie..
Belga Sport neemt de kijker weer mee naar de Tour van 2003, die al van tevoren verloren leek. En toch werd het een Tour waarin Ullrich ei zo na Armstrong versloeg. Want zo was Jan Ullrich wel: niks was wat het leek.
In de zomer van 2002 geeft Ullrich forfait voor de Tour. Hij staat aan de rand van de afgrond: zijn knie is geopereerd, maar doet nog altijd verschrikkelijk veel pijn. Hij veroorzaakt een ongeval na een avondje stappen en test positief op het gebruik van xtc. Zijn vaste ploeg, het Duitse Telekom, geeft hem de wenk naar een andere werkgever uit te kijken. Uiteindelijk belandt hij bij Team Coast, een ploeg die gebouwd blijkt op drijfzand.
Onder impuls van Rudy Pevenage, de constante factor in zijn carrière, wisselt hij zes weken voor de start van de Tour van ploeg: hij verlaat Team Coast voor Bianchi. Een zelfmoordoperatie, zeggen specialisten, maar nooit is Ullrich een grotere bedreiging voor Armstrong geweest dan in die Tour. Op de laatste col van de Tour, de beklimming naar Luz-Ardiden, kan Ullrich zijn tegenstander knock-out slaan, maar hij houdt in. Hij wil niet van de val van Armstrong gebruik maken om te winnen. Waarop Armstrong weer aanpikt, en er als de weerlicht vandoor gaat: de Tour is voor de Amerikaan. Waarom wachtte Ullrich op Luz-Ardiden?
In Jan Ullrich: Het wonderkind wacht gaan alle betrokkenen op zoek naar een sluitend antwoord: onder anderen Jan Ullrich, Rudy Pevenage, Alexandre Vinokourov, Walter Godefroot, Jacques Hanegraaf kijken in de hersenpan van de Duitse kampioen.
Voorproefjequote:De vierde reeks van Belga Sport wordt afgesloten met een heel bijzonder tweeluik. Na het verhaal van Jan Ullrich gisteren, is het nu de beurt aan Lance Armstrong.
Ook in de aanloop naar de Tour van 2004 werd Lance Armstrong van alle kanten belaagd. Toen was het geen ploegmaat maar een boek met explosieve getuigenissen dat voor herrie zorgde. De Amerikaan verscheen vervolgens aan de start in Luik met maar één missie: de hele wereld zijn wil opleggen en op die manier zijn zesde Touroverwinning – een all-time record – een onverwachte glans geven.
Armstrong, de meest meedogenloze én fascinerende renner van zijn generatie, maakt al in de eerste twee bergritten brandhout van de tegenstand. Alleen de jonge Italiaan Ivan Basso kan in het spoor van de Amerikaan blijven. Maar, in plaats van bewondering oogst Armstrong afkeer. Hij begrijpt er niets van. Alleen maar dank zij zijn fiat rijdt de Fransman Thomas Voeckler nog in het geel en toch spuwen de Fransen hem uit. ‘Toen’, zegt co-ploegleider Dirk Demol, ‘heeft hij besloten met iedereen korte metten te maken.’
De woede van Armstrong overheerst de laatste week van de Tour. Als het peloton aan de voet van Alpe d’Huez is beland voor een langverwachte klimtijdrit ligt het klassement vrijwel in een definitieve plooi. Toch bereikt de belangstelling ongekende hoogten. Er staan meer dan een half miljoen mensen op de flanken van de legendarische col op het moment dat Armstrong op het startpodium verschijnt. Er zijn ook meerdere doodsbedreigingen bij de Franse politie binnengelopen. Het is meer dan ooit Armstrong tegen de rest van de wereld. ‘Van kushandjes was geen sprake’, aldus de Amerikaan vandaag.
Belga Sport sprak niet alleen met de Belgische clan rondom Armstrong (Johan Bruyneel, Chris Van Roosbroeck, Julien De Vriese, Eddy Merckx,…) en zijn ‘tweede moeder’ Claudine Merckx, maar ook met zijn toenmalige concurrenten, Ivan Basso en Andreas Klöden: de nummer twee en drie van de Tour 2004.
Topic pas ontdenkt, dus veel te laat. Maar :quote:Op maandag 17 maart 2008 22:19 schreef TheArt het volgende:
Weet iemand trouwens hoe de openingstune van Belga Sport heet met die accordion. Het lijkt op Yann Tiersen muziek, maar geen idee wat het is
Ik kende het nummer inmiddels al, maar toch bedanktquote:Op maandag 7 juni 2010 13:52 schreef edwardwelsh het volgende:
[..]
Topic pas ontdenkt, dus veel te laat. Maar :
Redactie: De begintune van ‘Belga Sport’ is ‘Music for a Found Harmonium’ van het Penguin Cafe Orchestra. Je kan het nummer beluisteren op Youtube:
cyclingtorrents waarschijnlijk.quote:Op maandag 7 juni 2010 22:21 schreef Ambrosius het volgende:
Shit, vergeten, is vast nergens meer terug te zien?
Ja maar achteraf werd Armstrong toch te veel geholpen door zijn concurrenten. Ik weet het nog goed; het was zo spannend dat ik vele etappes vanuit m'n vakantieverblijf heb zitten kijken.quote:Op dinsdag 8 juni 2010 11:25 schreef Leatherface het volgende:
Ook meteen een van de meest boeiende edities van recente jaren. Iedere dag was er actie en suspense.
Volgens Pevenage in de Humo (in een artikel rond die Belga-sport docu) omdat Telekom hem toen terug zijn eigen zin liet doen ...quote:Op dinsdag 8 juni 2010 11:32 schreef Klopkoek het volgende:
[..]
Ik ben wel benieuwd waarom Ullrich het jaar daarop weer een stuk minder was
2003?quote:Op dinsdag 8 juni 2010 11:25 schreef Leatherface het volgende:
Ook meteen een van de meest boeiende edities van recente jaren. Iedere dag was er actie en suspense.
uit deze aflevering bleek dat ullrich bij bianchi/coast ook zijn eigen zinnetje hadquote:Op dinsdag 8 juni 2010 11:50 schreef Joost-mag-het-weten het volgende:
[..]
Volgens Pevenage in de Humo (in een artikel rond die Belga-sport docu) omdat Telekom hem toen terug zijn eigen zin liet doen ...
Ik denk dat Ullrich in 2003 meer erop gebrand was om te presteren. Hij kwam net terug van een blessure het jaar ervoor, en tevens liep hij in die periode tegen de lamp met een XTC-pilletje. Hij werd buitengegooid bij Telekom en vertrok toen naar Coast. Die sponsor hield er halverwege het seizoen ook mee op en plots zat Ullrich bij een in allerijl opgericht team (Bianchi) met beperkte middelen.quote:Op dinsdag 8 juni 2010 11:32 schreef Klopkoek het volgende:
[..]
Ja maar achteraf werd Armstrong toch te veel geholpen door zijn concurrenten. Ik weet het nog goed; het was zo spannend dat ik vele etappes vanuit m'n vakantieverblijf heb zitten kijken.
Ik ben wel benieuwd waarom Ullrich het jaar daarop weer een stuk minder was
Trailer: http://video.canvas.be/belgasport-nieuwe-reeks-vanaf-21-februariquote:Nieuwe reeks Belga Sport opent met WK 2002
Maandag begint op Canvas een nieuwe reeks Belga Sport, de kwaliteitsreeks die focust op memorabele momenten uit onze sportgeschiedenis. De eerste aflevering blikt terug op het laatste WK voetbal met Belgen: dat van Japan en Zuid-Korea in 2002.
De nieuwe onderwerpen van Belga Sport zijn zeer uiteenlopend. In de eerste aflevering wordt teruggekeken naar het WK voetbal in 2002 in Japan en Zuid-Korea, het laatste WK met Rode Duivels, dat met de jaren aan waarde lijkt te winnen.
Later komen de ongrijpbare Russische Belg Andrei Tchmil, de gouden minuut van Fred Deburghgraeve in Atlanta en het permanente gevecht van Ludo Coeck met zijn broze lichaam en zijn ongedwongen imago aan bod.
Deze vier nieuwe afleveringen worden gecombineerd met enkele van de sterkste afleveringen uit de voorbije reeksen: Jean-Pierre Monseré (op 15 maart precies 40 jaar geleden verongelukt), Gilles Villeneuve, Freddy Maertens en Standard-Waterschei.
quote:Aflevering 1: Het laatste WK. Afscheid van een duivels toernooi
Donderdagavond 20 juni 2002 draait de spelersbus van de Rode Duivels de parking van het bondsgebouw op aan de Houba De Strooperlaan. Duizenden supporters verwelkomen de selectie die enkele dagen daarvoor op het punt stond Brazilië uit te schakelen in de 1/8e finale van het WK in Japan en Zuid-Korea.
Helaas liepen de Rode Duivels op twee messcherpe counters van Rivaldo en Ronaldo: 2-0 dus. Maar geen mens die er toen rekening mee hield dat België, 18e op de FIFA-ranking, nooit meer aan een groot voetbaltoernooi zou deelnemen. Zes opeenvolgende WK-deelnames, zo luidde de algemene opvatting, zouden snel gevolgd worden door een zevende. Niet dus.
Wat rest er van dit grillige laatste WK in het collectieve geheugen? Eén moment: het onterecht afgekeurde doelpunt van Marc Wilmots door de Jamaicaanse scheidsrechter Peter Prendergast in die veelbesproken achtste finale tegen Brazilië. Maar verder? Wie weet nog dat de Rode Duivels in totale verwarring het vliegtuig naar Japan namen nadat bondscoach Robert Waseige enkele uren daarvoor had laten weten trainer van Standard te worden?
Hoe kon het gebeuren dat Waseige vervolgens dagen lang voor leugenaar werd aangezien en dat de Duivels – toch synoniem voor strijd en veerkracht – na twee wedstrijden in Japan over één kam werden geschoren met FC De Kampioenen? En wie was ook alweer de ‘broer van onze dikke’ die in geen tijd tot een gevreesd columnist uitgroeide?
‘Het Laatste WK’ doet af en toe de vraag rijzen of het nog wel iets is om naar uit te kijken, de Rode Duivels op een groot voetbaltoernooi, maar het is tegelijk een document over een voetbaltijd die nooit meer terugkeert. Een periode waarin de persoonlijke band tussen een bondscoach en zijn aanvoerder volstond om een gestrand schip weer vlot te krijgen.
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |