Het VBL-columnhoekje deel 11

quote:

WIKKEN EN WEGEN

Als het voetbalseizoen weer op het punt van beginnen staat, verschijnen ze ineens overal. Op internet, in de krant, noem maar op. Ik heb het over de diverse managerspellen, waarin je een eigen team van voetballers dient samen te stellen die punten voor je moeten scoren. Daarmee kun je aantonen dat je een echte kenner bent en soms nog prijzen winnen ook. Er zijn diverse varianten. De echte volhouder speelt de spelletjes waarbij je wekelijks kunt en mag wisselen, zodat het bijhouden van je team een aardige taak is. De plezierspeler houdt het bij de minder tijdrovende opties, die je slechts op enkele vooraf bepaalde tijdstippen, zoals de winterstop, wisselmogelijkheden bieden. Of zelfs helemaal niet, dat is de ideale variant voor de snelle manager. Daarin kies je een team plus reserves en ben je klaar.

Natuurlijk zijn er beperkingen. Een bekende is natuurlijk het budget, waarbinnen je de spelers moet kiezen. Elke voetballer heeft dan zijn eigen waarde, zodat het goed puzzelen is om binnen de financiële mogelijkheden een deugdelijk elftal neer te zetten. Vrij waarheidsgetrouw, als je menig technisch directeur van vooral clubs in de Jupiler League moet geloven, want ook daar speelt het budget een grote rol. Een andere regel bepaalt bijvoorbeeld dat je van elk team maar één speler mag kiezen. Dat is wel een goede, want een beetje voetballiefhebber plukt uit de selecties van Ajax, PSV, AZ en Feyenoord een schier onoverwinnelijk team. Deze regels zorgen er dus voor dat je toch wat overwegingen moet maken en op zoek moet gaan naar de verrassingen. Profiteren van goedkope spelers waar je wat van verwacht, van foutjes als het om de positie van de speler gaat. Het hoort allemaal bij de tactiek. Waarna je alsnog bent overgeleverd aan de factor geluk, want als drie van je spelers een zware blessure oplopen ben je al zo goed als kansloos.

In feite is de geluksfactor zelfs bepalend voor je succes. Enige voetbalkennis is wel handig, maar hoeft geen voorwaarde te zijn. Want wie kent niet het verschijnsel van de vriendin die voor de lol op jouw verzoek meedoet aan een WK pool, waarna je tegen je vrienden zegt dat ze “de pot lekker vult”. Waarna ze door zomaar wat in te vullen ineens hoger staat dan jijzelf, terwijl je alles hebt willen beredeneren. Frustrerend! Maar ja, blessures, de vorm van de dag, een trainerswissel, een plotse transfer, alles kan roet in het eten gooien. Zoals resultaten uit het verleden ook niet altijd iets zeggen, want als je normaliter zo trefzekere aanvaller ineens een minder jaar draait kost het je punten. Toch doe ik jaarlijks wel weer met één of meerdere spelletjes mee, simpelweg omdat het ook gewoon leuk is. Beetje discussiëren met je vrienden over je team, pochen als je spits ineens wel een keer goed draait, een beetje vals zwijgen na een zwakke ronde.

Dit jaar heb ik me ook ingeschreven bij managerspellen over het amateurvoetbal. Via de site van Rijnsburgse Boys speel ik mee met een Hoofdklasse A superelf. Tot 1 september heb je de tijd om een basiselftal te formeren in een 4-3-3 systeem en per linie een reserve aan te wijzen. Van elke club dus precies één speler en daar moet je het de rest van het seizoen mee doen. De hoofdklasse B, die ik op wat meer afstand uiteraard ook volg, heeft een eigen variant via de supporterssite van Spakenburg. Daar mag je tot half september een elftal samenstellen in een 3-4-3 systeem, maar mag je tijdens het seizoen op enkele vast aangewezen tijdstippen wel wisselen. Je houdt hier dus drie clubs over waar je geen speler van kiest. Inmiddels heb ik beide teams af, maar het was toch nog best lastig.

Natuurlijk, de zekerheidjes staan er wel. Een paar verdedigers van sterke bollenclubs in A die ook hun goals meepikken, een keeper van een kampioenskandidaat en een paar makkelijk scorende spitsen. Maar ja, ik liep wel tegen wat problemen aan. Want Bram Meurs, mijn zekere middenvelder, zat er niet bij, vanwege zijn mogelijke overgang naar Spanje. Zoals mijn ideale reservespits Marcel de Bruijn ook ontbrak, omdat hij een stage bij FC Zwolle afwerkte. Zonder succes weten we inmiddels, maar ik moet het nu met een andere spits van Maassluis op de bank doen. Daarnaast staat Hendrik van Beelen, toch de “nummer 10” van Quick Boys, bij de aanvallers, dus viel er nog een zekerheidje in mijn middenlinie weg. Toch ben ik redelijk tevreden, al twijfel ik nog altijd. Want gaan Henk Roeland en Geert Bakker wel zo vaak scoren als hun clubs in zwaar weer komen? En wie moet ik kiezen van ASWH? Lastig natuurlijk, van je eigen club. Ik besluit toch op safe te spelen, heel laf, en ga voor Arjan Human. Heb mijn verdediger Richard Lodder van Barendrecht al ingeseind om vooral vaak te gaan scoren en de nul te houden. Lachen natuurlijk, Lodder scoort nooit. Kreeg een bericht terug. “Is goed, ik scoor wel tegen ASWH dan en houd de nul.” Ja, dat was nu ook weer niet de bedoeling. Wikken, wegen, schrappen.

Voor de hoofdklasse B was het nog wat lastiger. Gek systeem, 3-4-3. Waarom is John Schot trouwens aanvaller, beste makers? Daar gaat mijn gedachte voorhoede, want ik wil Schot toch opstellen. Naast Marruchen Zimmerman, die veel goals heeft beloofd bij Kozakken Boys en het dus maar moet waarmaken. Joshua Brard op het middenveld, gewoon omdat het leuk is, niet omdat LRC nu zulke hoge ogen zal gaan gooien naar mijn idee. Wat moet je met die zaalvoetballers van Ajax? En promovendus DOVO? Profiteren van de status van Martin van der Meijden als middenvelder, waar ze hem vermoedelijk voorin uitspelen? Voorin ga ik ook maar voor Daniël Kops, groot talent van Geinoord. Die wordt dit jaar door diverse scouts van topteams gevolgd, weet ik, dus die gaat wel wat laten zien. Blijkt Mamoudou Kaba, mijn kopbalsterke verdediger van Bennekom, ineens ook nog eens international te zijn geworden. Als die maar niet naar de Afrika Cup gaat met Guinea dan. Wikken, wegen, schrappen.

Uiteindelijk heb ik twee teams staan. Winnen zal ik wel niet, maar de lol was er niet minder om. Langs de lijn en op het forum van ASWH dollen we lekker door, worden er quasi-serieuze tips gegeven aan anderen en houdt iedereen toch altijd wel stiekem één eigen ontdekking angstvallig stil. Geluk gaat straks bepalen wie er wint. Of is de tip van The Great Falcon, forumlid van ASWH, om de tonnetjeronde goalie Tempo van Zwaluwen ’30 te kiezen straks toch een gouden?

quote:

Belofte maakt schuld

Bovengenoemde tekst was afgelopen zondag op een spandoek in het Rinus Michels-Stadion te zien. Het origineel was Henk, belofte maakt schuld. Dit moest echter worden weggehaald volgens de Ajax-directie, en terecht, het is niet de belofte van Henk, maar een belofte van het Ajax bestuur dat sinds 16 juni 2006 een nieuwe weg is ingeslagen. Op die dag werd het beleidsplan voor de periode 2006-2011 gepresenteerd.
Ajax wil weer terug naar de top is het motto. Minstens 1 keer per 2 jaar moet de schaal weer richting de voetbalhoofdstad van Nederland komen. Daarbij wil Ajax ook weer structureel behoren tot de 16 beste clubs van Europa.
Henk stemde hiermee in, tekende een contract voor 2 jaar, en zou met Ajax Champions League gaan spelen. En minstens 1 landskampioenschap binnenhalen.

We zijn inmiddels een dik jaar verder, en het 1e jaar volgens het nieuwe beleid was geen groot succes te noemen. De ploeg ging pas draaien nadat de Pitbull weer was teruggekeerd naar zijn oude nest. In uitwedstrijden tegen Heerenveen, FC Utrecht, Feyenoord en FC Twente werd behoorlijk duidelijk wie er het beste voetbal van Nederland speelde. Toch leek een kampioenschap er niet in te zitten. PSV stond inmiddels alweer een straatlengte voor en Ajax bleek niet constant genoeg en verloor slordig punten.
Het naderende kampioenschap maakte PSV en hun topcoach Ronald Koeman (wat heeft hij nu eigenlijk gepresteerd ?) behoorlijk zenuwachtig. Logisch ook, men wordt wel vaker zenuwachtig als ze zich op een plek bevinden waar ze zich niet thuis voelen.

Op 18 maart werd alles duidelijk, 1-5. Hier hadden we de ware kampioen van Nederland aan het werk gezien. Na 34 wedstrijden bleek het 1 doelpunt te weinig hebben gemaakt en naar het schijnt heeft Aad de Mos de kampioensschaal mee naar huis mogen nemen.

Het nieuwe seizoen begon weer met veel (valse) beloftes. De selectie zou intact blijven.
En Wesley Sneijder ging dit seizoen “kampioen worden met Ajax”.
Ik werd in juli gebeld, of ik die 250 euro voor mijn seizoenkaart nog even over wilde maken.
Dat deed ik, ik had er vertrouwen in. Davids vanaf het begin erbij. Sneijder in topvorm nog een jaar.
Nu is alles anders, de Pitbull bleek niet zonder scheenbeschermers te kunnen en Sneijder zijn woord woog toch niet zo zwaar.

Inmiddels is Suarez de nieuwe publiekslieveling. Hij moet vanavond de Praagse muur zien te doorboren. En het gaat hem lukken, daar ben ik zeker van.

En dan is het dit seizoen toch aan Henk, ……want het was misschien niet zijn belofte maar twee jaar zonder Champions League en landskampioenschap maakt wel schuld.

quote:

Ronald Koeman (wat heeft hij nu eigenlijk gepresteerd ?)

quote:

Op donderdag 30 augustus 2007 17:02 schreef methodmich het volgende:

[..]

2002 kampioen Ajax
2002 bekerwinnaar Ajax
2002 Johan Cruijff schaal Ajax
2003 kwartfinale CL Ajax
2004 kampioen Ajax
2005 Portugese Supercup Benfica
2006 kwartfinale CL Benfica
2007 kwartfinale CL PSV
2007 kampioen PSV

Nou ja, dat dus.

Verder een leuk stukje!

quote:

Op donderdag 30 augustus 2007 17:36 schreef methodmich het volgende:
Vooralsnog plaatste Ajax zich met Koeman wel voor de CL.... Daarnaast is dat gezeur over fundament onzin, want Adriaanse legde geen fundament. Die zette de spelers die later zouden uitgroeien tot sterkhouders op de bank, vreemde posities of in het tweede of zelfs in kleedkamer 34.

Hoe je het ook wendt of keert, Ronald Koeman is de laatste succesvolle Ajax-coach geweest.

quote:

Wat weet hij?

Hij stond onder contract bij Norwich City en was een beetje bij ons uit beeld geraakt, maar het was Henk ten Cate die Jurgen Colin opduikelde. Colin mocht zich bij Ajax op de training bewijzen, drie weken lang. En het was opnieuw Henk ten Cate die na die drie weken de Ajax-leiding positief adviseerde zijn voormalige pupil daadwerkelijk een contract aan te bieden.

Al weken vraag ik me af waar Colin dat aan heeft verdiend.

Weet Jurgen Colin iets van Henk ten Cate wat niemand anders weet? Is er in de periode dat ze beiden bij NAC Breda in dienst waren, de een als voetballer, de ander als trainer, iets gebeurd wat het daglicht niet kan verdragen? Hoe is het anders te verklaren dat Jurgen Colin na zijn proefperiode op positief advies van Ten Cate bij Ajax een contract kreeg voorgeschoteld?

Met voetbalkwaliteiten kan het niks van doen hebben.

Elke voetballer die bij Ajax speelt of gespeeld heeft, heeft het in interviews altijd over het technisch hoge niveau van partijtjes op de trainingen. Zij roemen de hoge handelingssnelheid, de vlotte balcirculatie en de talloze fraaie acties, de ene nog mooier dan de andere. Liefhebbers, die wel eens een training van Ajax bezoeken, staan likkebaardend langs het trainingsveld. Zo is het tenminste altijd geweest.

Tot een paar weken geleden, toen werden er plots geen partijtjes meer gespeeld. Jurgen Colin moest immers gecontracteerd worden en elke blinde zou bij partijvormen onmiddellijk zien dat Colin het Ajax-niveau mist.

Zo is Jurgen Colin Ajacied geworden en hij heeft er inmiddels al een vijftal wedstrijden opzitten. Vijf wedstrijden waarbij zijn onkunde steeds opviel, met de wedstrijd tegen Slavia Praag woensdagavond als absolute dieptepunt. Toen zag je dankzij de regie van de Tsjechische televisie de angst en vertwijfeling pas goed in zijn ogen. Angst en vertwijfeling iedere keer wanneer hij bal aangespeeld kreeg. Zelfs als hij een ingooi moest nemen.

‘Wat moet ik doen’, spraken die ogen. Paniek, schrik, radeloosheid; het streed bij Jurgen Colin om voorrang. Ballen die voor zijn voeten vielen werden lukraak naar voren geknald en aan alle kanten werd hij door aanvallers voorbijgelopen. Blijkbaar geeft bij Ajax spelen hem de ultieme bevrediging, zoals elk Nederlands jongetje dat van een voetbalcarrière bij de Amsterdammers droomt. Colin heeft er in ieder geval veel voor over. Een ander had woensdag vrijwillig om een wissel verzocht.

En de trainer? De trainer deed niks. Henk ten Cate zag het vanaf de bank allemaal gebeuren, met de handen gevouwen voor de licht openstaande mond en met dichtgeknepen oogjes. Hij haalde Urby Emanuelson en Kenndy Bakircioglu naar de kant, twee voetballers die Colin aan het imiteren waren. Maar die mocht blijven staan.

Wat weet Colin van zijn trainer?

Omkoping, doping, grof geweld, dood, hel en verdoemis. Met alle verschijnselen is de voetballerij al geconfronteerd geweest, maar zeg nou eerlijk; Jurgen Colin in het eerste van Ajax kan toch niet anders dan pure chantage zijn?

quote:

Op donderdag 30 augustus 2007 18:06 schreef Sethje het volgende:

[..]

Totaal niet mee eens. Heb het altijd een lulletje gevonden.

quote:

Soap

Komt hij wel of komt hij niet? Bij SC Heerenveen is het elke dag de vraag of Afonso Alves zal verschijnen. Een beetje silmme jongen kan bergen geld verdienen als hij een poule organiseert waarbij goklustigen een geldbedrag kunnen inzetten op de vraag of Alves al dan niet op komt dagen.

Het is wat met die Braziliaan.

De bij Malmö FF weggeplukte aanvaller schoot vorig seizoen in Friese dienst 34 keer raak in 31 competitiewedstrijden, werd door bondscoach Dunga opgenomen in de Seleçao en een glorieuze toekomst lag in het verschiet. Hij schoof zaakwaarnemer Paulo César Almeida aan de kant, de man die hem bij Heerenveen onder dak had gebracht en ging in zee met Roberto Tiburcio, die hem wel eens even bij een grote club zou onderbrengen.

’s Nachts droomde Alves van gouden bergen en vette bankrekeningen en liet Tiburcio zijn gang gaan.

De deadline van de transferperiode naderde, maar hoe zeer zijn zaakwaarnemer zijn best ook deed, Alves had nog steeds geen nieuwe club, vooral omdat Heerenveen vasthield aan een transfersom van een dikke 17 miljoen euro. Een schijntje voor een Braziliaanse international, zo moeten ze daar in het hoge noorden gedacht hebben.

De relatie Alves-Heerenveen bekoelde met de dag. Hij bleef zonder bericht van kennisgeving weg van trainingen, weigerde op het jaarlijkse voetbalgala te verschijnen om zijn Gouden Schoen in ontvangst te nemen en als apotheose werd besloten een persbericht op te stellen, waar de honden geen brood van lusten.

Die brief schrijven moet trouwens wat voeten in aarde hebben gehad. Alves, door zijn eerste zaakwaarnemer een labiele jongen genoemd, die zich laat hersenspoelen door zijn huidige zaakwaarnemer was lijfelijk aanwezig. Trainen in deze omstandigheden, daar stond zijn pet toch niet naar.

Daar zat hij dan, met elektroden op zijn kop in een vakantiehuisje op het Friese platteland dat Tiburcio voor een weekje gehuurd had. Het knetterde een beetje en in de kamer rook het naar verschroeide haren. Vanaf het hoofd liepen draden naar een laptop, waaruit met een wav-bestandje de woorden ‘geld, geld, geld’ naar de hersenpan van Alves stroomden. Het was geen kwelling dat gevoel. Integendeel. De monotone klanken brachten een euforisch gevoel te weeg, nog versterkt door beelden van prachtige villa’s, peperdure automobielen en fonkelende sieraden die via een dvd-speler op de televisie vertoond werden.

Ja, Tiburcio en zijn hulpje Wagner Augusto waren ingenieus bezig. Terwijl zij hun pennen in vilein doopten en zinsneden als ‘moderne slavenarbeid’ en ‘supporters die geleid worden door nazistische overtuigingen’ in hun brief verwerkten, zat Alves met een wellustige blik te kwijlen op de bank. Die mooie club en het grote geld zouden vast komen. Is het nu niet, dan toch zeker in de volgende transferperiode tijdens de wintermaanden.

Vandaag was Alves plotseling wel op de training bij Heerenveen. Hij peerde een paar ballen op het doel, liep zich voor de vorm in het zweet en vertrok een paar uur later naar de Verenigde Staten, waar hij met het Braziliaans elftal twee wedstrijden gaat spelen. Dat hij daarmee zijn marktwaarde nog meer vergroot en Heerenveen in de gelegenheid stelt een paar miljoen meer voor hem te vragen, zal in zijn hoofd niet opkomen. Al zijn hersenstellen staan immers ingesteld op een letterlijk gouden toekomst.

Tiburcio, zijn zaakwaarnemer zou het wel moeten snappen. Maar ook die is volkomen in beslag genomen door grof geld dat te verdienen valt aan een transfer van Alves. Een klein succesje heeft hij al geboekt. Riemer van der Velde en Dirk Scheringa zijn al in een verbaal gevecht verwikkeld over de poging van AZ om Alves voor een prikkie van Heerenveen over te nemen. ‘Aasgieren’, zo sneerde Van de Velden. ‘Bedoelt hij AZ niet mee’, reageerde Scheringa. ‘Wie de schoen past, trekke hem aan’, vervolgde Riemer. Het laatste woord hierover is nog lang niet gezegd.

Tiburcio ziet het grijnzend aan. Hij ziet een eerste succesje gloren in zijn guerrillatactiek en roept zijn maatje: ‘‘Wagner, waar zit je? Kom, we gaan een nieuwe brief schrijven.” Morgenavond kunnen we overal lezen dat de voetbalclub Heerenveen vergeleken wordt met een strafkolonie, een concentratiekamp, waar voetballers hun rechten worden ontnomen en uitgeknepen worden als citroenen. Hoe lang gaat deze soap nog duren?

quote:

Geluk?

Zwarte katten mijdt hij en onder ladders door loopt hij niet, want je moet het geluk niet tarten. Pas nog, toen hij met Liesbeth inkopen deed in Amsterdam, spatte een dakpan vlak achter hem in gruzelementen. Het scheelde maar een paar centimeter of Marco was er niet meer geweest. Liesbeth was zich rot geschrokken, maar Marco had achteloos zijn schouders opgehaald. Aan geluk is hij allang gewend.

Gisteren ook weer. Terwijl half Nederland in wanhoop de nagels van alle tien vingers tot aan de nagelriem afgekloven had, zat hij met een rustig gemoed in de dug-out van het Qemal Stafa stadion in Tirana, waar zijn ploeg een EK-kwalificatiewedstrijd afwerkte tegen het onbeduidende Albanië.

Van der Sar had al een paar wereldreddingen op zijn naam staan, een eigen doelpunt van Mario Melchiot was om onbegrijpelijke redenen afgekeurd en de Nederlandse voetballers wisten maar geen bres te vinden in de Albanese defensie. Het spel van Oranje was allerbelabberdst. Te genieten viel er helemaal niks.

Dit gaat verkeerd aflopen, dachten wij allemaal.

Een normaal mens zou trillen van de zenuwen en met een rood aangelopen hoofd bevelen schreeuwen naar de ploeterende spelers, maar Marco van Basten zat er met een gezicht alsof het allemaal goed zou komen. De bondscoach, die vlak voor de wedstrijd van zijn echtgenote gehoord had dat hij de hoofdprijs had gewonnen voor zijn ingeleverde kleurplaat bij de buurtsuper, voelde eens aan zijn schouder. Ja hoor, het engeltje zat er nog.
Even later scoorde Ruud van Nistelrooij met een achteloze voetbeweging de 0-1.

Na afloop stond de bondscoach de pers te woord. Zonder te verblikken of te verblozen had hij het over een juiste uitvoering van de taken en een verdiende zege.

En toen werd weer overgeschakeld naar de Nederlandse studio, waar Johan Derksen en Wim van Hanegem eerder op de avond bij Wilfred Genée aan tafel waren aangeschoven en de hele wedstrijd op een televisiescherm hadden gevolgd. Als Statler en Waldorf, de oude grompotten uit de Muppet Show lieten ze geen spaan heel van Van Basten. Er deugde werkelijk helemaal niets van zijn beleid en het spel van Oranje was om te gruwen. Vooral Johan Derksen trok fel van leer.

De hoofdredacteur van Voetbal International heeft het altijd over vermakelijke televisie, telkens als Louis van Gaal voor een camera te keer gaat. Het getier van Derksen was gisteren ook vermakelijke televisie. Kostelijk. Ik heb genoten, vooral ook omdat het er niets toe deed. Er was gewonnen, Oranje was drie punten rijker en plaatsing voor het eindtournooi kan eigenlijk niet meer misgaan.

Terwijl Derksen zich hevig zat op te winden, vulde Marco van Basten in het verre Albanië een lottoformuliertje in, dat hij bij vertrek vanuit Nederland in de binnenzak van zijn colbert had gestoken. We moeten niet raar opkijken als hij zondagavond alle cijfers én het reservegetal juist heeft.