Het VBL-columnhoekje deel 11

quote:

SYSTEEMDENKERS

De laatste dagen heb ik me verbaasd over de massale aandacht die de media schonk aan het systeem van Jong Oranje. Alsof Foppe de Haan een doodzonde beging door 4-4-2 te spelen, zo werd er her en der gereageerd. Uiteraard mede gevoed door de wijze woorden van het nationale voetbalorakel Johan Cruijff werd de teloorgang van de Nederlandse school met veel dramatiek beschreven. Heldenverhalen uit het roemrijke verleden van de vaderlandse vleugelspitsen passeerden de revue. De geniale taalvirtuoos, kantlijncriticus en verlosser op afroep leerde ons dat spelen in het systeem van Foppe een teken van zwakte is. Een tactische variant voor domme voetballers. Het team dat vanavond de finale speelt is de VMBO-variant op de hogeschool der Nederlandse voetbalkunst. Kansloze hangjongeren op noppen, te dom om het voetbal van Johan te spelen.

Maar ja, elk nadeel heeft zijn voordeel. Want Foppe en zijn jongens staan wel mooi in de finale. Op de drempel van prolongatie van de Europese titel, zo slecht lijkt dat me niet. Daar tekenen veel andere landen voor, maar bij ons gaat het weer over details. Foppe de Haan, de vriendelijke wijze opa, bood zelfs aan om tijdens een symposium met Cruijff en Van Basten in discussie te gaan over het systeem. Houd eens op zeg! Laat Foppe toch lekker werken met de ploeg zoals hij wil. Middenstipemotie willen we zien. Foppe die het veld instormt om de scheidsrechter in een mengelmoes van Fries en Engels op eerlijk spel te wijzen bij een strafschoppenserie. Dat zijn evengoed heldenverhalen die een plaats gaan krijgen in ons nationaal voetbalmuseum. “Weet u dat nog opa, waarom die meneer Foppe in 2007 daar met de scheidsrechter praat?” Antwoorden zullen we en dan praat niemand over vleugelspitsen.

Dat systeemdenken moeten ze afschaffen. Want de echte liefhebber denkt niet in systemen. Zo nu en dan droom ik weg en waan ik mezelf trainer. Dan stel ik volledig willekeurig een eigen droomelftal samen met spelers die ik zelf heb meegemaakt in mijn periode als voetbalvolger. Ik denk dan aan Edwin van der Sar, Fabien Barthez, Frank Rijkaard, Haris Medunjanin, Zinedine Zidane, Nwankwo Kanu, Maniche, Paolo Maldini, Lilian Thuram en Zvonimir Boban. Ik droom weg met Robert Prosinecki, de gebroeders De Boer, Romário de Souza Faria, Christophe Dugarry, Dani van Ajax, René Higuita, Mustapha Hadji, Gianfranco Zola en Wim Jonk op mijn netvlies. Glimlach bij de gedachte aan David Ginola, Benjamin Martha, Dennis Bergkamp, Zlatan Ibrahimovic, de Braziliaanse back uit de negentiger jaren Jorginho, penaltykeeper Hans-Jörg Butt, Dragan Stojkovic en Toto Schillaci. Ruim op zeker een plaats in voor Edwin van Bueren, Marco Pantani als die gevoetbald had, Faustino Asprilla, Jean-Pierre Papin, Alessandro Nesta, Marius Lacatus, Hristo Stoichkov, Josep Guardiola, Maris Verpakovskis en de gebroeders Laudrup. Geen idee of daar wel een kloppend elftal van te smeden valt.

In mijn elftal is plaats voor keepers die show, stijl en rust combineren. Die argeloos ballen uit de hoek plukken en nooit in paniek raken, al doen ze nog zulke rare dingen. Voor verdedigers die voetballend hun mannetje staan en die aanvallend durven te denken. Die ruimte in de rug durven te laten en een mannetje uit durven kappen. Ik speel met stijlvolle middenvelders, die op een uitzondering na met hun shirt nog schoon de kleedkamer opzoeken. Die baas zijn over de bal, hun passes versturen met de dodelijke precisie van een door Slavische huurmoordenaars afgevuurde kogel en het gras onder hun voeten ongemoeid laten, doordat ze er dartel over heen lijken te dansen. Die kunst scheppen uit liefde voor het voetbal. Waarna mijn aanvallers het moeten afmaken. Met droge schuivers, hard geplaatste schoten, eindeloze slaloms waar Alberto Tomba dronken van zou zijn geworden, kunstzinnige stiftjes en geniale hakjes. Koppen? Zelden, het spel wordt met de voeten gespeeld. Kortom, mijn elftal zal voetballen om te vermaken en om te winnen.

Teams die dit voetbal benaderden? Ajax in 1995, Barcelona in 1994, AC Milan met de drie Nederlanders, FC Porto onder Mourinho, Kroatië in 1998, Nigeria in 1994, Steaua Boekarest met Hagi, Parma in de finale van de Europacup II tegen FC Antwerp op Wembley, Spartak Moskou met Viktor Onopko, Dynamo Kiev in de late jaren negentig, Oranje op het WK van 1998, Paris Saint-Germain met Ginola en Weah, Frankrijk tussen 1998 en 2000, FC Twente dit seizoen, Arsenal met Bergkamp, Henry en Pires, Valencia met Gaizka Mendieta en het swingende Brazilië van de Confederations Cup 2001. Systemen? Ze waren allemaal anders. Ik kan alleen zeggen dat ik aan het kijken ernaar ontzettend veel plezier heb beleefd!

quote:

FRISSE START?

Omdat ik voor de krant een verhaal wilde maken met Marco de Borst, ex-speler van voetbalvereniging Spijkenisse en als jong talent door profclub Sparta was ingelijfd, bezocht ik eens een training van de Rotterdammers op Nieuw Terbregge.

Het was in de tijd van Mike Snoei, die toen als trainer regelmatig met de bewindvoerders van Sparta overhoop lag. Veel supporters waren er niet aanwezig, maar dat kan ook met de resultaten te maken hebben gehad, want Sparta draaide destijds niet al te best. Of lag het aan het weer? Dat kon ook, want de wind was guur en het regende dat het goot.
Verkleumd sloeg ik een lusteloze trainingssessie gade waar niet bepaald de spelvreugde van afspatte. In zichzelf gekeerd werkten de voetballers van Sparta hun oefeningen af. Gesproken werd er nauwelijks. Gelachen al helemaal niet. Met strakke gezichten speelden de Spartanen de bal naar elkaar toe en vertwijfeld vroeg ik me af wat Marco bezielde om het warme Spijkenisse te verruilen voor het kille profvoetbal.

Toen Snoei de training beëindigde stoven de spelers richting kleedkamer. Zo snel hadden ze de hele training niet gelopen. Binnen een vloek en een zucht was het trainingsveld leeg, op één speler na: Ricky van den Bergh.
Hij was mij tot dan toe niet opgevallen. Waarschijnlijk had ik Marco de Borst te veel in het oog gehouden. Nu Marco ook de warmte van de kleedkamer had opgezocht en daar waarschijnlijk nog wel een tijdje zou blijven, besloot ik nog even buiten te blijven.

Ondertussen sleepte Ricky van den Bergh met een muurtje. Je kent dat wel, zo’n rijtje triplex voetballers aan elkaar, dat op trainingspartijen gebruikt wordt door mannen als Pierre van Hooijdonk en vroeger Michel Platini. Begenadigde vrijetrapspecialisten, die nog even willen schaven aan hun traptechniek. Zo’n namaakmuurtje komt dan goed van pas, want geen enkele profvoetballer gaat voor zijn lol na een training in een levende muur staan om bij vrije trappen te figureren. Zeker niet bij het weer van toen.

Terwijl zijn ploegmakkers al lang en breed onder de warme douche stonden, legde Van den Bergh een paar ballen op een rijtje. Het muurtje stond een meter of anderhalf buiten het strafschopgebied, aan de linkse kant. De wind joeg over het veld, de regen werd zo mogelijk nog heviger, maar het leek wel of Ricky het niet merkte. Geconcentreerd nam hij een aanloopje en met een mooie krul joeg hij de bal steenhard over de muur in het dak van het doel.

De volgende bal legde dezelfde weg af. En de derde ook. Hoewel er geen publiek aanwezig was, juichte Ricky alsof hij op een uitverkocht Kasteel gescoord had. Even keek hij mijn kant op; een fractie van een seconde kruisten onze blikken elkaar. Ik wilde mijn duim omhoog steken, maar Ricky was al breedlachend op weg om de drie ballen uit het doel te halen. Een half minuutje later zat hij ook in de kleedkamer.

Bij Sparta voetbalt Ricky al lang niet meer. Dit jaar stond hij onder contract bij RKC Waalwijk. Hij haalde de pers toen hij tijdens een oefenwedstrijd in Franeker tegen Cambuur Leeuwarden, in de voorbereiding op het seizoen, onderwerp was van de woede van de Friese supporters. Hij had een speler van Cambuur een klap verkocht en de fans wilden wel eens even verhaal komen halen. Verwenst en verketterd heb ik Ricky toen, vanwege zijn schandalige gedrag. Mogelijk was het een voorbode van het onheil dat het afgelopen seizoen te wachten stond. RKC degradeerde, tot grote frustratie van Ricky van den Bergh, die in de nacompetitie nog even in de clinch ging met ploeggenoot Tarek Sektioui.

Misschien had ik toen milder moeten zijn over Ricky. De man wil winnen en heeft daar veel, zo niet alles voor over. Hij slooft zich zelfs uit als zijn ploegmaten al lang onder de douche staan. Hij verlangt die inzet ook van zijn teamgenoten en als er in zijn ogen iemand verzaakt, zijn de rapen gaar. Dan slaan de stoppen door, net zoals die ene keer in Franeker, toen Cambuurspelers in een onbeduidend oefenpotje iets te veel naar zijn zin tegen zijn poten hadden geschopt.

Ricky gaat nu zijn heil zoeken in Almelo, bij Heracles. Hopelijk komt hij in een warmere sfeer terecht als bij het Sparta van Snoei en degradant RKC Waalwijk. Mogelijk bloeit hij weer een beetje op. Het zou helpen als er straks op de training echte voetballers in de muur gaan staan en een keeper in het doel wanneer hij nog een paar ballen op goal wil schieten. Misschien scoort hij dan in de eerste thuiswedstrijd wel uit een vrije trap. Dat gun ik hem wel. Toch wel, omdat hij mij een paar jaar geleden op Nieuw Terbregge een onvergetelijke ochtend bezorgde.

En Marco de Borst, zal je je misschien afvragen. Die gaat volgend jaar bij Barendrecht voetballen.

quote:

WONDER

Cyprus? Amerika? Antwerpen? Hij was met geen mogelijkheid te traceren. Taal noch teken vernam je van de man die bij Feyenoord jarenlang de dienst uitmaakte, maar na een geregisseerd supportersoproer de deur werd gewezen. Of het hazenpad koos, dat kan ook. Hoe dan ook, maanden hoorde we niets van Jorien van den Herik.

Terwijl bij Feyenoord het ene lijk na het andere uit de kast viel en de resultaten zowel op als buiten het veld hevig tegenvielen, leek Van den Herik van de aardbodem verdwenen. Het was hem trouwens geraden ook, want op dat moment leek hij zijn leven niet veilig in Rotterdam. Alle schuld van de teloorgang van het eens zo grote Feyenoord werd Jorien in zijn schoenen geschoven en menigeen lustte hem rauw. Wijselijk liet hij zijn gezicht niet meer zien.

Ondertussen zat het schip Feyenoord in zwaar vaarwater en een kapitein om het te besturen was er niet meer. Vroeger zou Jorien met veel bombarie een persconferentie hebben belegd, waarop hij een paar zwarte pieten aan buitenstaanders uitdeelde om zo de aandacht van de verzamelde pers naar elders proberen af te leiden. Maar Jorien was er niet meer en de nieuwe bewindvoerders kregen de volle laag, niet in het minst van het ongeduldige Legioen.

Het volk eiste brood en spelen. Brood was er niet en het spel leidde tot afgrijzen. Feyenoord beëindigde het seizoen teleurstellend als zevende en werd in de nacompetitie uitgeschakeld door FC Groningen. Een murw geslagen Erwin Koeman had al eerder het bijltje er bij neergelegd en een inderhaast ingehuurde Leo Beenhakker kon het schip ook niet meer vlot trekken. Voor het eerst in jaren haalde Feyenoord geen Europees voetbal. De club zat in zak en as. Hoe nu verder?

Onno Jacobs, Wim Jansen en vooral Peter Bosz kregen een storm van kritiek te verduren, vooral toen er tijdens de eerste weken van de transferperiode geen nieuwe aankoop in De Kuip gepresenteerd kon worden en de als trainer gewenste Co Adriaanse tot twee maal aan toe nee zei. Die mislukte poging om vers bloed in De Kuip te injecteren was de knulligheid ten top. Tot overmaat van ramp lieten geldschieters het nog steeds afweten. Verstokte Feyenoordsupporters begonnen al terug te verlangen naar Jorien van den Herik, die dat toch allemaal anders zou hebben aangepakt.

Maar Jorien van den Herik was en bleef uit beeld. Ook in de kranten. Het Algemeen Dagblad, dat toch een beetje als huiskrant van Feyenoord wordt beschouwd, wijdde geen letter aan de ex-voorzitter. Natuurlijk niet. Het waren Bosz, Jansen en Jacobs die de kar moesten trekken en een reveil van Van den Herik zou hun arbeid alleen maar dwarsbomen.

Achter de schermen werd er koortsachtig overlegd. Tot tastbare resultaten kwam het niet, want ook Bert van Marwijk leek als trainer niet te willen komen. Wekenlang hoorden wij niets. Totdat het ineens, als bij toverslag, veranderde. Plots zette Van Marwijk wel een handtekening. Tim de Cler maakte de overstap van AZ naar Feyenoord, Giovanni van Bronckhorst kwam terug thuis en Hofland en Makaay ruilden de Bundesliga in voor de eredivisie.

Het kon niet op. Geld scheen geen enkele rol meer te spelen. Ineens scheen de zon weer in Rotterdam. Supporters stonden in de rij om een seizoenskaart te bemachtigen, in de pers verscheen het ene rooskleurige verhaal na het andere over Feyenoord en plots was daar Jorien van den Herik weer in beeld.

Het was in een reportage in het AD, waarin uitgelegd werd dat spelersmakelaar Rob Jansen toch wel een groot aandeel had in de komst van trainer Van Marwijk en de voetballers Makaay, Hofland en de Cler. ‘Het succes van Feyenoord’ luidde de kop van het verhaal. En wie was het volgens het AD de man die de aanzet had gegeven tot al dit moois? Wie had Rob Jansen zover gekregen om zijn schouders onder Feyenoord te zetten?

Juist: Jorien van den Herik. Jansen zei het zo in het AD: “Eerlijk gezegd is dat duwtje van Jorien, dat door niemand was opgemerkt, toch wel erg belangrijk geweest.” Van den Herik kwam zelf ook nog even aan het woord: “Vanzelfsprekend volg ik Feyenoord en ik zal mij naar de club altijd positief opstellen.” Waarvan acte. Het is het eerste signaal dat de eens uitgekotste Van den Herik door Feyenoord werd in de armen gesloten gaat worden. Een terugkeer als voorzitter is er niet meer bij, maar nog een paar van deze berichtjes in de krant en Jorien zal weer op de tribune kunnen plaatsnemen, zonder voor zijn leven te vrezen.

Tactisch slim van de huidige bewindvoerders om een deel van de huidige successen op de transfermarkt bij de voormalige zondebok te leggen. Straks kan Van den Herik toch met opgeheven hoofd afscheid komen nemen. Komt ook dat weer goed in Rotterdam. Wie had dat gedacht? De wonderen zijn blijkbaar de wereld nog niet uit.

quote:

OUDE GLORIE IN DE KUIP

Australië leek hem wel een leuke plek om zijn voetballoopbaan af te sluiten. Hmmm, Perth Glory… Op de training een beetje aanlummelen en op wedstrijddagen een half uurtje meedoen. Je even in het zweet lopen, na afloop heerlijk onder de douche en daarna lekker anoniem opgaan in de massa. Een etentje hier, een filmpje daar en dat allemaal zonder lastig gevallen te worden door handtekeningenjagers of mensen die iets van je willen. Niemand die Michael Mols kent, down under. Toch?

Het liep allemaal anders. Eind vorige week verscheen een piepklein berichtje in de krant dat Michael Mols toch maar niet naar Australië vertrekt. Te ver weg, luidde de reden. We haalden onze schouders op en gingen over tot de orde van de dag. Mols zou vast wel een club dichter bij huis kunnen vinden, zo dachten we.

Als alle voortekenen niet bedriegen, vindt Michael binnenkort die club dichter bij huis. Feyenoord is namelijk druk bezig de 36-jarige aanvaller aan zich te binden en het heeft er alle schijn van dat de geboren Amsterdammer binnenkort gepresenteerd wordt als de zoveelste nieuwe aanwinst. Dat is minder vreemd dan dat het lijkt, want Mols is, ondanks zijn hoge leeftijd, een speler waar nog veel plezier aan is te beleven.

Bij ADO Den Haag was hij de roos in de woestijn. Als hij aan de bal was, gebeurde er iets. Bal als aan een touwtje, slim, sluw en geslepen, kortom een lust voor het oog. Veel spelplezier zal Mols trouwens zelf niet aan zijn twee seizoenen in Den Haag hebben beleefd, want zoveel viel er daar niet te lachen. De prestaties van de groengelen bleven onder de maat, binnenskamers viel alles en iedereen over elkaar heen en na twee jaar ploeteren degradeerde Den Haag uiteindelijk.

Zoiets nooit meer, moet Mols gedacht hebben. In een opwelling besloot hij zijn voetbalcarrière te beëindigen, maar van dat besluit kwam hij snel terug. Terecht, want om een zo mooie loopbaan in mineur af te sluiten zou toch wel sneu zijn. De lokroep van Feyenoord komt dan ook op een prima moment. Goed bekeken van Peter Bosz en de zijnen. Mols moet er door gestreeld zijn. Dan maar geen kangoeroes en kiwi’s.

Binnenkort zal Mols dus zijn opwachting wel maken in de kleedkamers van Feyenoord. Met een glimlach van oor tot oor zal hij handen schudden van spelers als Van Bronckhorst, Makaay, Hofland en De Cler. Met zulke goede voetballers heeft Mols in jaren niet samengespeeld. Hij ziet het helemaal zitten. Het krakende lichaam is plots dat van een jonge God. Weg kwaaltjes, weg pijntjes. Mols heeft er zin in en hoewel trainer Van Marwijk bezweert hem alleen te zullen gebruiken als het nodig is, weet Mols nu al dat dit een jaar wordt om nooit te vergeten. Geen Perth Glory, maar oude glorie in De Kuip dus.

Het is Mols gegund. Feyenoord trouwens ook.

quote:

EINDELIJK

“Elke keer als ik op de snelweg Utrecht passeerde, wierp ik even een blik op de top van de Dom”, vertelde een zichtbaar geroerde Willem van Hanegem bij zijn presentatie als nieuwe trainer van FC Utrecht. Na jaren speculaties over een nieuwe werkkring heeft de Kromme dan toch een baan gevonden. Hij werd gelinkt met het nationale elftal van China, dat van Marokko, het Legioen zag hem graag terugkeren naar Feyenoord, maar het is uiteindelijk Utrecht geworden.

Terug naar zijn roots dus, want de in het Zeeuwse Breskens geboren Van Hanegem bracht zijn jeugd door in de Domstad. Onlangs was hij met Marianne nog een kijkje wezen nemen in de Oudwijkerstraat, waar hij opgroeide. Het huis stond er nog, maar het bleek veel kleiner te zijn dan dat hij dacht. Mooi is dat, herinneringen ophalen in de stad waar hij groot is geworden en bij Velox zijn eerste stappen in het betaalde voetbal zette.

Velox, samen met Elinkwijk en DOS de pijlers van het in 1970 opgerichte FC Utrecht. Bij die club heeft Willem ook al een verleden. Hij was er speler en onder Nol de Ruiter assistent-trainer. Toen Han Berger het stokje van De Ruiter overnam, was het snel gebeurd met Van Hanegem als co-trainer. “Ik stond aan de zijlijn te bevriezen” keek hij met een kwinkslag terug op die periode, waarin hij door Berger niet voor vol werd aangezien.

Willem pakte zijn biezen en vervolgde zijn carrière elders. Wageningen, amateurclub Holland, Feyenoord, het Saudi-Arabische Al-Hilal, AZ, Sparta en onder bondscoach Advocaat assistent trainer bij Oranje. Het is een mooi rijtje. Maar sinds 2004 zat Willem thuis en wij, voetbalvolgelingen bleven jarenlang verstoken van teksten, zoals alleen hij heeft. Vlak voordat hij bij Sparta aan de slag ging, had hij zijn trainersdiploma behaald. Of hij tijdens die cursus nog iets opgestoken had, werd hem gevraagd. ‘Ja, een sigaret’, zei hij zonder een spier te vertrekken. En toen hij bij het Nederlands elftal een keer een persconferentie overnam van Dick Advocaat, die vlak daarvoor Arjen Robben van het veld had gehaald, tot woede van de vaderlandse pers, zei hij dat hij Dick neer zou slaan, als hij dat nog een keer deed. Het zijn die uitspraken die we al te lang hebben moeten missen.

Ja, hij draafde de laatste tijd op als vaste gast bij Voetbal Insite en met zijn typische droge humor fleurde hij dit praatprogramma regelmatig op. Maar wij zagen hem liever actief in de weer. Als trainer, met de handen op de rug, wandelend over het veld zijn manschappen aanschouwend. Dan kon het gebeuren dat hij een verdwaalde bal opraapte in een hoek van het veld, zoals die ene keer op het trainingsveld van Feyenoord, jaren geleden. Het was pal voor mijn neus. Willem, diep in gedachten verzonken, slofte naar de bal. Vlak voordat hij zich bukte, keek hij me aan en zei goedemorgen.

Voordat ik kon antwoorden had hij zich alweer omgedraaid en keek opnieuw naar de Feyenoordspelers die een partijtje aan het spelen waren. Ik heb het me altijd kwalijk genomen de groet van Willem toen niet beantwoord te hebben. Willem zal het al lang vergeten zijn, maar dat goedemorgen toen, op een doordeweekse druilerige ochtend, is Van Hanegem ten voeten uit.

Bij AZ was hij binnen een mum van tijd peetvader van twee jongens met het syndroom van Down, die in het stadion allerhande klusjes verrichtten. Tot tranen toen ontroerd waren ze, toen Willem bij AZ afscheid nam en ook Willem zal toen wel een traantje weggepinkt hebben.

Willem van Hanegem is wars van kapsones. Daarmee is hij een uitzondering in het voetbalwereldje, waar de pikorde regeert en bijna iedereen haantje de voorste wil zijn. Dat interesseert Willem geen biet. Doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg. Het zou zijn lijfspreuk kunnen zijn, alhoewel ook een lijfspreuk hem worst zal wezen. Maar vergis je niet, Willem van Hanegem is geen gemakkelijke vent. Dat was hij als speler al niet. De grote Ernst Happel, die van Feyenoord een Europese topclub maakte en in hem een steunpilaar zag, lag regelmatig overhoop met Willem en ook Peter Bosz werd een paar maanden geleden in een column in het AD de mantel uitgeveegd.

Ook dat is Van Hanegem ten voeten uit. Is hij één keer door iemand gepiepeld, dan vergeet hij dat nooit meer. Ook hierin is hij in de voetbalwereld een uitzondering, want vaak wordt een onenigheid snel met de mantel der liefde bedenkt, want die ander kom je ooit nog eens tegen. Willem haalt over dit zijn schouders op. Hij vergeet niets, wil te allen tijde onafhankelijk blijven, zijn eigen gang gaan. Zeker weten dat als Han Berger nog iets te zeggen had bij FC Utrecht Willem nooit een handtekening onder een contract had gezet. “Ik ben me een haartje betoeterd”, zal hij zeggen tegen intimi.

Han Berger is allang uit beeld bij Utrecht. Gelukkig maar. Zo keert Willem van Hanegem als trainer eindelijk terug op de vaderlandse voetbalvelden en nu al kijk ik uit naar de ontmoetingen met de pers. Het seizoen kan me niet vroeg genoeg beginnen.

quote:

TE MOOI
We schrijven donderdag 19 juli 2007. De lucht is blauw, het zonnetje schijnt en het trainingsveld van Feyenoord, pal naast de Kuip, ligt er prachtig bij. De lijnen zijn vers gekalkt, het gras is frisgroen van kleur en kort geknipt. Blijkbaar toch niet kort genoeg, want daar komt een grasmaaier aanrijden die de groene aanplant nog een centimetertje korter gaat snijden. Een biljartlaken, zo zal het zijn straks. Het moet een feest zijn om op zo’n veld te kunnen trainen.

Getraind wordt er vandaag trouwens niet. Logisch, want anders zou de grasmaaier niet van stal gehaald zijn. Is er dan niemand? Nee, natuurlijk niet. Auto’s rijden af en aan en uit de spelonken van de Kuip verschijnen om de haverklap mannen met een mobieltje aan het oor, klaarblijkelijk druk in de weer om nog snel iets te regelen.

En een paar meter verderop, aan de rand van het trainingsveld, staat een groepje oudere mannen, de koppen bij elkaar gestoken. Of er nu getraind wordt of niet, ze staan er elke dag. Ze wisselen nieuwtjes uit, becommentariëren de gebeurtenissen in de hectische voetbalwereld, stellen elkaar vragen. ‘Zal Drenthe nog bij ons blijven?‘ ‘Schande wat Ajax bij Groningen te weeg brengt’.

Het gaat er gemoedelijk aan toe, totdat een van de mannetjes vraagt op de hoeveelste plaats hun club komend seizoen zal eindigen. ‘Vijfde’, krijgt de vragensteller als antwoord. Van verbazing valt hij bijna achterover. ‘Vijfde? Met al die nieuwe jongens, die toch beter een balletje kunnen trappen dan die Kolkka’s en Van Huysegemmen waarmee we vorig jaar opgescheept werden? Tegen amateurploegen wordt er nu lustig op los gescoord. Vorig jaar om deze tijd werd er zelfs verloren van amateurs. Vijfde? Je bent niet goed bij je hoofd.’’

Verwachtingsvol kijken alle mannetjes de man aan, die zojuist meedeelde dat hun club vijfde zal eindigen. Met gevoel voor dramatiek houdt die de kaken nog even op elkaar. Hij kijkt zijn maten één voor één aan, staart dan in de verte. En dan komt het hoge woord er uit: “Vijfde!’. Hij kijkt triomfantelijk en zegt dan resoluut: ‘Jullie denken toch niet dat vier man hier alles gaan veranderen?’

Kijk, die pessimistische man is de verpersoonlijking van de ware Feyenoordsupporter. Het gras mag groen zijn, de lucht blauw, het zonnetje geel en de ploeg volledig voorzien van vers bloed; het zal straks toch wel weer gaan tegenzitten. Wat er de laatste weken plaatsgevonden heeft bij Feyenoord is toch te mooi om waar te zijn?

quote:

Op vrijdag 20 juli 2007 00:18 schreef tong80 het volgende:
'We schrijven donderdag 19 juli 2007. De lucht is blauw, het zonnetje schijnt en het trainingsveld van Feyenoord, pal naast de Kuip, ligt er prachtig bij. '

Dat is toch Bordewijk of Reve ?