Het VBL-columnhoekje deel 11

quote:

LEX

Hij kan zo lekker zorgelijk kijken, Lex Schoenmaker. Het voorhoofd gerimpeld, de wenkbrauwen gefronst, de ogen als kraaltjes diep verscholen in de kassen. De kraag van zijn jas staat omhoog, de kin en de wangen zijn bezaaid met minuscule baardstoppeltjes en vaak wrijft hij door de bos haar, waar aan de slapen de grijze stroken almaar groter en groter worden. Het geeft hem een erudiete uitstraling, maar Lex heeft daar maling aan. Uiterlijk vertoon is hem vreemd, aan zijn lijf geen polonaise. Doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg.

In november vorig jaar nam hij bij ADO Den Haag de boel over van trainer Frans Adelaar, die opstapte toen supporters het veld bezetten en Frans het laatste beetje werkplezier bij de Haagse voetbalclub ontnamen. ADO stond toen stijf onderaan en nu, een klein half jaar verder, staat het dat nog.

Het begon allemaal nog zo mooi. Denk maar aan die overwinning in de Euroborg, waar het toen nog onverslaanbaar geachte Groningen op een hoop werd gespeeld. Lex verscheen na afloop als een jonge god voor de camera’s van Tien, dat toen nog Talpa heette. Met een zelfverzekerde glimlach om de lippen verklaarde hij met een Haagse tongval de toekomst zonnig in te zien.

Maar de overwinning in Groningen bleek geen opmaat te zijn voor betere tijden. Er werd sindsdien nog maar één keer gewonnen, thuis van Willem II, en als Lex na afloop van weer een verliespartij op de beeldbuis verscheen zag hij er iedere keer zorgelijker uit. Diepe wallen onder de ogen, waar de twinkeling van vrolijkheid verdwenen was. Het was dat zijn haren immer gekamd waren en dat hij al zijn tanden nog heeft, maar met een beetje fantasie zag je daar Dirk ontstaan, de Haagse zwerver annex zuipschuit uit Keek op de Week, het legendarische VPRO-programma van Kees van Kooten en Wim de Bie.

Sexy Lexie noemen ze hem liefkozend in Den Haag, maar sexy ziet Lex er allang niet meer uit. Eerder meelijwekkend. Het is alsof hij al maanden een zwaar zieke patiënt op het sterfbed bijstaat en feitelijk is dat zo. ADO Den Haag is in de terminale fase. Nu, drie wedstrijden voor het einde van de competitie, is de club reddeloos verloren, hoewel Lex ook zaterdag na het puntje in Heerenveen de moed nog niet opgeeft. Het is tegen beter weten in. Lex weet dat maar al te goed, want hij keek na het toch wel onverwachte gelijkspel in het Abe Lenstra Stadion weer ontzettend triest.

Triest is het natuurlijk, de teloorgang van de eens zo grote club, waar Lex als speler nog de successen had meegemaakt met kameraden als Aad Mansveld, Ton Thie, Henk van Leeuwen en Aad Kila. Een slapende reus zal straks verder dommelen in de Jupiler League. Aan de rand van de residentie is een splinternieuw stadion verrezen, maar de groengele club zal volgend seizoen spelen tegen Cambuur Leeuwarden, MVV en TOP Oss. Wat een drama! De gemoedstoestand van ADO is af te lezen op het gezicht van Lex.

Volgend seizoen zal hij weer een stapje terugdoen. Het AD en VI melden dat hij aan ADO verbonden blijft, maar niet meer als hoofdtrainer. Lex hoopt vurig dat Willem van Hanegem, waarmee hij bij Al Jazira in de Verenigde Arabische Emiraten zo fijn heeft samengewerkt, ADO komt leiden en de club terug zal brengen naar de plaats waar het thuishoort: de eredivisie. Dan zal binnen de kortste keren de humor terugkeren, de twinkeling in de ogen ook en de rimpels in het gezicht zullen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Het zal zo niet mogen zijn. De nieuwe ADO-trainer zal wel weer een soort Frans Adelaar zijn en met gebogen schouders en met doffe berusting zal Lex met pionnen sjouwen en de spelers hesjes aanreiken.

Nog drie wedstrijden en dan is hij uit beeld verdwenen. Nog drie wedstrijden waar hij na afloop voor de camera verschijnt, met een steeds somberder gelaat en uiteindelijk berustend in de onvermijdelijke degradatie. ADO, zijn club, in de kelder van het betaalde voetbal. Sneu is dat. In de ooghoeken van Schoenaker glinstert een traantje. De pijn schiet door mijn hart als ik daar alleen maar aan denk. Voor hem hoop ik op een wonder. Maar de wonderen zijn de wereld helaas al lang uit. Arme Lex.

quote:

DE KUNST VAN HET INVALLEN

Zomaar een wedstrijd uit de hoofdklasse A van het zaterdagamateurvoetbal. Heerjansdam heeft zojuist de streekderby tegen Kozakken Boys verloren met 3-2, waarbij het een 2-0 voorsprong in de slotfase volledig uit handen geeft. Dit terwijl Heerjansdam deze op het oog riante marge al na een half uur had bereikt. De geplaagde trainer van de bezoekers verzucht tegen een journalist dat hij “wel weer verkeerd gewisseld zal hebben.” Hier gaat een hele geschiedenis aan vooraf, maar Cees Lagendijk doelt hier op de kritiek die voorzitter Janus van Peenen in de media regelmatig geeft.

Intrigerend natuurlijk, want was is goed en fout wisselen? De journalist merkte al op dat Ad van Seeters, de oefenmeester van Kozakken Boys, bij een 2-0 achterstand ook wisselde. Na rust deed hij dit nog eens. Twee keer bracht hij een verdediger in, één keer een aanvaller. Laat die aanvaller nu een assist verzorgen en de twee verdedigers toevallig de gelijkmaker en winnende goal scoren. Hij vroeg zich af of Van Seeters nu goed had gewisseld? Je zou kunnen zeggen van wel, maar de ingebrachte verdedigers hadden toch niet als taak om te scoren. Dat zij dan wel beslissend zijn voor het resultaat lijkt meer op toeval dan op een weloverwogen tactische gok. Het geeft direct aan hoe lastig wisselen in het voetbal is. Dick Advocaat werd ooit verketterd om een wissel, zoals er coaches zijn die zich na een goed uitgepakte verandering uitgebreid laten fêteren.

Het is toch al lastig om het effect van een wissel echt aan te geven. Natuurlijk, als een ploeg een aanvaller extra in de ploeg brengt en zo de gelijkmaker of winnende treffer forceert, is het makkelijk dit op de wissel te schuiven. Wanneer een invaller een paar goals maakt, zal men ook al snel reppen van een goede zet. Omgekeerd is het ook zo, geeft men na het doen van enkele wissels de punten nog weg, zou je dit slecht kunnen noemen. Toch lijkt mij dat wisselen per saldo weinig invloed heeft. De ene keer pakt het goed uit, de andere keer niet, maar vaker nog zie je nauwelijks verandering. De invaller is dan wellicht frisser, maar brengt de ploeg niets nieuws. In de echt belangrijke wedstrijden zie je trainers ook steeds vaker pas in de slotfase wisselen. Daarbij is de blessuretijd populair, om zo weer wat seconden te winnen. Hiermee geven ze eigenlijk zelf al aan dat ze weinig meerwaarde zien in hun wisselbeleid.

Volgens mij komt dit vooral omdat goed invallen een kunst is die maar weinig voetballers beheersen. Omdat je niet doorlopend mag wisselen, wordt in het voetbal ook maar zelden bewust een specialist ingebracht, zoals je bij hockey rond strafcorners wel ziet. Soms gebeurt het voor een strafschoppenserie, maar daar blijft het vaak bij. Tenzij je een voetballer hebt wiens specialiteit het invallen is. Een speler die ongeacht het tempo en het karakter van de wedstrijd zijn stempel op het spel kan drukken. Iemand die niet gewoon de ander op vrijwel identieke wijze komt vervangen, maar zich nergens wat van aantrekt.

De echte invaller komt het veld inwandelen zonder zich te bekommeren om de geschiedenis van de wedstrijd. Het maakt hem niet uit of zijn elftal de bovenliggende partij was of niet. Hij komt maar voor één ding. Hij komt de wedstrijd kantelen. Een topinvaller verandert zijn ploeg wezenlijk. Vaak zie je een lange speler in het elftal komen, zodat men eenvoudig kan overschakelen op de lange en hoge bal. Als er ruimte ontstaat kan er ook een snelle jongen worden gebracht, die je leunend vanuit de defensie kunt bedienen. Bijna altijd is het echter een rasopportunist. De speler in kwestie gaat dan gewoon zijn eigen gang, probeert vanuit alle posities gevaar te stichten en brengt nieuw geloof bij zijn medespelers. Een speler die de kunst van het invallen beheerst kan wedstrijden voor je winnen en dus dient men hem te koesteren. Ook bij het Nederlands elftal hebben we een lange historie van supersubs. Youri Mulder deed het richting het EK van 1996, daarna was Pierre van Hooijdonk lange tijd dé invaller. Zij konden het en zijn daarmee uitzonderingen. De meeste spelers willen het ook niet. Dat is op zich logisch, want spelen is leuker. Anderzijds dien je spelers op hun specifieke kwaliteiten te benutten en als dat dan toevallig invallen is, dan moet je als coach niet schromen een speler zo te gebruiken. Er is niets minderwaardigs aan een topinvaller.

Kijk dit weekend maar weer eens op de velden en zie hoeveel invalbeurten eigenlijk volstrekt waardeloos zijn. Vandaar dat ik altijd moet lachen om trainers die hun eigen wisselbeleid ophemelen of dit door de media laten doen. Als ze namelijk een week verder enkele succesloze wissels doen, hoor je ze niet. Desondanks hoor je het erg vaak, wanneer het over trainers gaat. Een wissel zou een indicatie zijn van zijn tactisch vermogen. In sommige gevallen gaat het vast op, maar negen van de tien keer gebeurt er niets of helpt het toeval een handje. Zoals bij Ad van Seeters van Kozakken Boys, wiens verdedigers twee keer raak kopten. Als de wedstrijd daadwerkelijk op zijn kop gaat, is het vrijwel altijd te danken aan een speler die de kunst van het invallen tot in de puntjes beheerst. Het wordt tijd om de topinvaller meer waardering te geven, ook qua salaris. Want het behoeft geen nadere uitleg dat hun goals vrijwel altijd de kostbaarste zijn voor de clubkas. Daarbij, voor echte kunst betaal je altijd iets meer.

quote:

LEED

Een paar huizenblokken bij mij vandaan wappert op dagen dat Feyenoord moet spelen een grote clubvlag onder een van de slaapkamerramen. Een verstokte Feyenoordsupporter moet daar wonen. Binnen bij hem ben ik nooit geweest, maar een voorstelling van zijn slaapkamer kan ik me wel maken.

Clubsjaaltjes aan de muur, een Feyenoorddekbed, posters en buiten de wedstrijddagen de clubvlag netjes opgevouwen in de kast. Ik zie de man van de vlag wel eens op het winkelcentrum, waar wij onze boodschappen halen. Feyenoordpetje, Feyenoordtrainingspak en Feyenoordshirtje. Vroeger liep hij rechtop, het hoofd fier omhoog, grote stappen. De laatste maanden lijkt het alsof hij lijdt aan een slepende ziekte: asgrauw gelaat, diep ingevallen ogen boven enorme, donkergekleurde wallen. Met een slepende tred beweegt hij zich voort. Dat het niet goed gaat met hem, is zonneklaar.

Je zou hem kunnen voorstellen dat hij zijn Feyenoordvlag voortaan maar halfstok moet hangen, maar daar ben ik toch iets te voorzichtig voor. De gekwelde fan is namelijk breedgeschouderd en zijn wenkbrauwen lopen boven de neuswortel in elkaar over. Mijn vader zei altijd dat dit laatste het symptoom is van een agressieve, domme geest.

Hoe dan ook, medelijden met deze Feyenoordsupporter heb ik wel een beetje Met zijn club gaat het al een seizoen bar slecht en het is nog maar de vraag of het de huidige vijfde plaats op de ranglijst kan behouden. Ik vraag me af of hij afgelopen zondag, na de onthutsende nederlaag tegen Groningen ook present was bij het Maasgebouw van het Feyenoordstadion, vloekend als een ketter en een straatsteen in de hand. Zou best kunnen. Voetbalsupporters in het algemeen en Feyenoordaanhangers in het bijzonder zijn meestal niet van die nadenkende, berustende types. Heel de wereld moet altijd weten dat ze boos en verongelijkt zijn. Jorien van den Herik en nu Peter Bosz kunnen er over meepraten. De waan van de dag regeert en als het die dag niet best gaat, zijn de fans woedend. Boos op de spelers die niet alles geven in hun ogen, boos op de trainer die het elftal maar niet beter kan maken, boos op het bestuur dat niet ingrijpt.

Dan houden ze spelersbussen tegen, bezetten een trainingsveld of willen de bestuurskamers bestormen, desnoods met geweld. Dat is bij Feyenoord zo, maar ook bij PSV en bij tal van andere clubs. Er zijn zelfs landen waar spelers van supporters een aframmeling hebben gekregen. Zover is het hier nog niet, maar wat niet is kan nog komen. Het is de ongekanaliseerde emotie die regeert.

Zondag, als Feyenoord in Almelo aantreedt tegen Heracles zal de Feyenoordvlag weer wel te zien zijn, een paar straten verderop. Deze supporter geeft de moed natuurlijk niet zo snel op. Kom op zeg! Rot effe lekker op. In de voortuin van de man ligt een stapeltje straatklinkers. Of dat toeval is? Ik heb het hem nog niet durven vragen.

quote:

ADO TERUG GRAAG

Beleidsplannen zijn populair in het hedendaagse voetbal. Hele documenten worden geschreven, haast uit de voegen barstend van ambities en daaraan gekoppelde doelstellingen. Neem Amsterdam, waar Henk ten Cate bij het tekenen van zijn contract liet optekenen in de twee jaar waarin hij bij Ajax zou gaan werken, minstens één keer kampioen wilde worden. Lukt dat nu niet, dan moet het volgend seizoen dus gebeuren. Dan is het 2008 en zoals bekend gaat Feyenoord dan al voor de titel, om het honderdjarig bestaan extra luister bij te zetten. Wie Feyenoord ziet, vreest nu al voor deze doelstelling.

In Den Haag ging men zo ver nog niet. Na de laatste promotie, in 2003, wilde men rustig doorgroeien tot een stabiele eredivisieclub. Op termijn moest ADO Den Haag dan doorstomen richting de hogere regionen. De bouw van het nieuwe stadion zou daar een belangrijke rol in vervullen. Juist in het jaar waarin de nieuwe voetbaltempel voltooid gaat worden, gaat het nu mis. Supporters vreesden het gedurende het seizoen al en zien hun spookbeeld nu daadwerkelijk opdoemen: ADO Den Haag heeft straks het mooiste stadion van de eerste divisie. Het vorige weekeinde maakte van de club immers de eerste degradant en dus is ADO terug bij af.

Dat is jammer. Natuurlijk valt er genoeg negatiefs te zeggen over ADO Den Haag, maar dat is bij meer clubs het geval. ADO Den Haag is echter wel een club die voetbal uitademt, iets wat lang niet van alle eredivisieploegen gezegd kan worden. De club heeft een trouwe supporterskern, die fanatiek meeleeft met de elf op het veld. Soms gaan ze daarin iets te ver, zoals de keer dat men het veld bestormde tijdens een wedstrijd. Natuurlijk, niet elk spreekkoor kan door de beugel. Maar al met al konden de supporters in het Zuiderpark een sfeer creëren die voor bezoekende teams intimiderend werkte. Dat was lang niet elke wedstrijd het geval, maar het kon. Daarmee was ADO uit een ideale leerschool voor jonge spelers bij met name de topclubs. Het werd een avondje Europees voetbal in het klein, waarbij je beschimpt en uitgefloten werd. Ongetwijfeld hebben diverse spelers er het nodige geleerd, want omgaan met vijandig publiek hoort ook bij de opleiding tot topspeler. Regelmatig gingen de topclubs de afgelopen jaren onderuit in Den Haag of hadden zij het er minstens erg lastig. Dat valt nu weg. Ze krijgen nu De Graafschap uit. Ook een belevenis, maar toch anders.

Helaas zagen de spelers het allemaal veel te laat in. De laatste weken schaamden de fans zich terecht voor de prestaties van de ploeg. De absolute wil om te overleven leek niet aanwezig. ADO Den Haag liet zich vrij mak richting de uitgang van de eredivisie leiden. Trainer Lex Schoenmaker mocht elke week weer op Tien verschijnen om te roepen dat het vijf voor twaalf was, geen hond leek het te beseffen. Je ziet het vaker bij ploegen die aan de vooravond van het seizoen denken niet te kunnen degraderen. Ze hangen onderin, maar spelen met een uitstraling die zegt dat het allemaal nog wel goed komt. Excelsior deed toch mee aan de eredivisie? Nee, zeventiende werden ze vast wel. Dat werd ADO Den Haag dus niet.

Waarmee de eredivisie dus weer tijdelijk een echte club verliest. Een club met een roemrijke historie. Verhalen over ADO Den Haag zijn bijna altijd mooi. Over Joop Korevaar bijvoorbeeld, die Jehova’s getuige was. Daarom mocht hij geen land dienen en liep hij een loopbaan als international mis. Of Theo van den Burch, met zijn karakteristieke kale kop. Johan Cruijff maakte in Den Haag een magistraal doelpunt, waarbij hij doelman Ton Thie en verdediger Kees Weimar, mijn voormalige aardrijkskundeleraar, te kijk zette. Martin Jol speelde in Den Haag, net als de legende Aad Mansveld. In de jaren negentig was er de keiharde verdediger Marco Gentile en had je doelpuntenmaker Harry van der Laan. Co Adriaanse maakte als beginnend trainer furore bij de club. De huidige selectie is daarmee vergeleken erg grijs. Er zijn nauwelijks spelers die men zich over vele jaren nog zal herinneren. In die zin is ADO Den Haag dan niet veel meer dan pakweg RKC Waalwijk.

Maar ja, die historie. Die kun je niet wegnemen. Daar hoort de eredivisie bij. ADO Den Haag moet de komende maanden de selectie maar eens doorlichten. Als de club zich wat kan versterken, wat jeugd de kans geeft en enkele kernspelers kan behouden, dan moet het mogelijk zijn om direct te promoveren. Rick Hoogendorp kan een sleutelrol vervullen en wat zou het prachtig zijn als de club Ricky van den Bergh zou kunnen halen. Van den Bergh heeft al vaak aangegeven dolgraag in zijn Den Haag te voetballen en zou de ploeg kunnen helpen bij een snelle rentree. De vorige keer duurde het meer dan tien jaar, nu moet het maar sneller gebeuren. Dat mooiste stadion van de eerste divisie is leuk voor een seizoen, maar dat is lang genoeg. De stad Den Haag verdient voetbal op het hoogste niveau, zoals de eredivisie clubs verdient met uitstraling. Gooi daar maar eens een beleidsplan tegenaan!

quote:

Op woensdag 18 april 2007 15:20 schreef methodmich het volgende:

[..]

quote:

Den Haag

Mark Wotte, toekomstig trainer van FC Den Haag zegt tevreden dat zijn club weer op de rails staat, alleen ziet niemand het nog. Attenooie, wie moet dat zien dan? Wotte moet in de kroten geweest zijn, want als ik aan FC Den Haag denk, zie ik een roestig, vies en gedeukt treintje, uitgerangeerd op een doodlopend zijspoor van het station Hollands Spoor. O, o Den Haag, waar zijn de tijden gebleven waarover Harry Jekkers zo mooi zong? Martin van Vianen en Theo van den Burgh. Aadje Mansveld, Henkie Houwaart, Ton Thie, Lexie Schoenmaker en Dickie Advocaat. Enige weken geleden, thuis tegen RBC, hing op de lege Midden Noord-tribune een eenzaam spandoek: "Is dit de toekomst?" De makers van dit laken, de laatste overgebleven supporters, arriveerden een kwartiertje na de aftrap. Ze hadden eerst nog een stapel linke faxen verzonden. Net als met het spel op de grasmat is het ook met de inventiviteit van de supporters bergafwaarts gegaan. Vroeger staken ze nog eens een tribune in de fik. Nu pleit ik er niet voor dat het Zuiderpark weer in de hens gestoken wordt, maar destijds werd er tenminste met ontzag over Den Haag gesproken en geschreven.
"De trein staat weer op de rails." Wat bazelt die Wotte toch? Zie ik zo bleek? Vroeger denderde diezelfde trein door de eredivisie en was er bij Den Haag altijd wat te beleven. Origineel waar! Bengaals vuurwerk, gave spreekkoren, vlaggen, naakte mokkels op het veld. Sfeer, spanning en sensatie. En er werd gewonnen! Een bezoekje aan het Zuiderpark was een belevenis, vergelijkbaar met de avonturen van Indiana Jones. Nu bevolkt nog slechts een handjevol bejaarde mannetjes de tribune, nostalgisch lispelend over de gouden jaren van het grote ADO.
Want daarmee is het natuurlijk allemaal begonnen: de fusie met Holland Sport en het verkwanselen van de schitterende voetbalnaam ADO, Alles Door Oefening. Een heel regiment bestuursleden heeft zich de afgelopen decennia bemoeid met de Haagse trots en allemaal hadden ze schitterende plannen en nog betere ideeën. Het enige tastbare resultaat was slechts het inruilen van het trotse ADO-shirt voor een afgrijselijk Zeeman-textieltje en het afstoten van voetballers als Valk, Van Eijkeren, Lankhaar, Vriesde, Talan, Koning, Gentile, De Romijn en Hoogendorp. En straks is ook Grünholz pleiten.
Aadsje Mansveld wordt geëerd middels een naar hem vernoemde tribune met gedenksteen, maar de monumentale verdediger moet zich grommend in het graf omdraaien bij het aanschouwen van alle huidige ellende. FC Den Haag in de kelder van het betaalde voetbal, je zou je voor minder afwenden. Andere clubs bezitten spelers, die uit wijken komen, waar nog dag-in dag-uit op straat gevoetbald wordt. Davids, Sion, Reiziger, Kluivert, Van Bronckhorst, Hoekstra; zij leerden de kneepjes van het vak op achterafpleintjes en werden bij hun clubs gekneed tot de spelers die ze nu zijn. Waar zijn de Tsjeu la-Lings, de Johnny Dusbaba's en de Karel Bouwensen? Mij maak je niet wijs dat ze er niet meer zijn. Ook in Den Haag moeten twinkelende straatvoetballertjes nog bij bosjes van de pleintjes en grasveldjes te plukken zijn. Maar wie wil er in hemelsnaam nog bij FC Den Haag gaan voetballen, waar spelers zich voor een grijpstuiver in het zweet lopen en verliezen van Haarlem, Telstar, VVV en Helmond Sport? En volgend jaar alweer onder een andere naam: HFC ADO Den Haag. Hoe verzinnen ze het! Zelfs meubelstuk René Stam is er gestoord van geworden en nokt gedesillusioneerd af. Topamateurs uit het Westland gaan de selectie bevolken: de club gaat naar de gallemiese.
"Is dit de toekomst".
De laatste, hondstrouwe aanhangers hebben groot gelijk, zo kan het niet langer. Van op deze plek vraag ik daarom aan al die gasten een laatste actie op touw te zetten. Ga met de pet rond, verkoop rondslingerende autowrakken, troggel de Haagse middenstand een joetje of drie, vier per zaak af, vraag Kees van Kooten en Wim de Bie een bijdrage en schaf van de verzamelde flappen een paar geelgroen gespoten scooters met ingebouwde gettoblaster aan. Schenk deze tweewielers aan het bestuur, ruk Piet de Zoete, John van Ringelestein en al die andere kerels van achter de vergadertafel vandaan en zie er op toe dat ze elke avond jullie wijken intrekken op zoek naar Haags talent. Nu de dagen opnieuw gaan lengen en het avondzonnetje terugkeert, zullen de plantsoentjes in de Jacob Catsstraat, de Jan Luykenlaan en aan het Jacob van Campenplein weer volstromen.
Daar komt Piet de Zoete op zijn scootertje aanscheuren, keiharde discomuziek schalt uit de boxen. Hij parkeert het ding aan de rand van het veldje en pulkt omstandig een schrijfbloc uit de binnenzak. "Jongens, als jullie bij Den Haag komen voetballen, krijgen jullie van ons zo'n scooter, gratis".
Die avond wordt er gespeeld als nooit tevoren en is FC Den Haag een hoop talenten rijker. En de volgende avond weer en weer. Mannen, spoedig zullen wij de dag beleven dat overal in Den Haag geelgroene scootertjes rondkarren en dat er bij de FC weer echt gevoetbald wordt, door Haagse jongens, jullie maatjes. De tribunes puilen uit, het Zuiderpark bruist weer. De bejaarden zullen trots hun gekromde ruggen rechten: "Dat we dit nog mee mogen maken". Dan is ook de tijd gekomen de naam ADO weer in te voeren. ADO: Allemaal Dankzij Ons.

quote:

OOG VOOR KWALITEIT

Zoals veel clubs scout Ajax allang niet meer alleen binnen de landsgrenzen. De Amsterdammers zenden hun talentenspeurders de hele wereld over. Zij zoeken naar mogelijke versterkingen voor de club. Dat is een lastig proces, waarbij je moet wikken en wegen. De echte scout ziet de kwaliteiten van de speler en ziet in zijn hoofd onmiddellijk hoe die in de ploeg passen. Een kunst die lang niet iedereen even goed lijkt te beheersen. De Amsterdammers haalden daarom Hans van der Zee weg uit Eindhoven. Met het binnenhalen van de succesvolle scout van PSV hoopt men te voorkomen dat er dure miskopen worden gehaald.

Want wat was de scout van Ajax aan het doen toen hij de wedstrijden van Malmö FF in Zweden bekeek? Daar liepen twee spitsen. Ajax besloot om Markus Rosenberg aan te trekken. De Zweed, die niet eens een denderend doelpuntengemiddelde kon overleggen, bleek uiteindelijk niet echt in het systeem te passen en speelt inmiddels voor Werder Bremen. Zijn maatje voorin, de Braziliaan Afonso Alves, werd door de Amsterdammers over het hoofd gezien. De scouts van SC Heerenveen bleken wel overtuigd. Zij gingen ver om Alves te halen. De Friezen betaalden een recordbedrag voor hem. Nu blijkt dat het een schijntje was. Het voert te ver om de scouts van Ajax echt af te rekenen op de keuze voor Rosenberg, want er is geen garantie dat Afonso Alves het in Amsterdam net zo goed had gedaan als hij nu in Heerenveen doet. Maar toch, het geeft te denken.

Mooie voetballer, die Afonso Alves. Kwam binnen als duurste transfer ooit, maar maakte razend snel indruk. Trainer Verbeek, scheidend voorzitter Van der Velde en diverse supporters wisten het al na een paar oefenduels: Afonso Alves wordt een sensatie. De Braziliaan verkondigde doodleuk dat hij wel mikte op een doelpunt of vijfentwintig, mogelijk dertig. Een mooi staaltje Zuid-Amerikaans zelfvertrouwen in het nuchtere Friesland. Er werd al snel gedacht aan bluf. De gedachten gingen terug naar de Australiër Aurelio Vidmar, die bij zijn entree bij Feyenoord repte over wekelijkse hattricks. Naar Wesley Sonck, de Belgische topschutter die namens Ajax het antwoord op Mateja Kezman van PSV moest worden. Dat werd niks, zoals er nog meer voorbeelden zijn. Afwachten dus maar, met die grootspraak.

Wilde Afonso Alves bluffen? Misschien, maar nu het seizoen bijna voorbij is, lijkt het er steeds meer op dat hij een goede inschatting heeft gemaakt. In Zweden scoorde hij minder dan hier, maar verderop in datzelfde interview legde hij zijn uitspraak uit. De Nederlandse competitie staat bekend als een walhalla voor spitsen. De meeste clubs spelen aanvallend en geven dus ruimte weg. De eredivisie is het huis van de één tegen één spelende defensies. Ideaal voor een aanvaller, dat had Alves al snel in de gaten.

Dus scoort hij aan de lopende band. Dertig zijn het er al, uit even zoveel optredens. Afonso Alves sluit aan bij landgenoten als Romário en Ronaldo, die in ons land ook vele goals mochten bejubelen. De man oogt niet als een typische Braziliaan. Afonso Alves is meer een krachtmens, met een onstuitbare dadendrang richting het vijandelijke doel. Hij voetbalt mee, al heeft hij dagen dat hij onzichtbaar is en vooral op een kansje loert. Om dan toe te slaan. De aanvoer is prima, dat moet gezegd. Lasse Nilsson, de op een transfer naar Italië azende Pippi Langkous Zweed, en de met een fantastisch linkerbeen gezegende Kroaat Danijel Pranjic bedienen hem regelmatig op maat. Dan was de afgebroken international Ugur Yildirim, ooit assistkoning in de eredivisie, nog lange tijd geblesseerd. Zonder hulp rooide Alves het echter ook prima. Zijn befaamde schoten van afstand, waarbij de bal verraderlijk gaat zwabberen, dreven menig keeper tot wanhoop.

Afonso Alves werd al snel opgepikt als fenomeen. Zeker nu hij blijft scoren is de aandacht maximaal. Gaat hij weg na dit seizoen? Blijft hij, om te bewijzen dat hij geen eendagsvlieg is? Is hij echt onverkoopbaar voor de voorzitter of zal die een miljoenenbod alsnog dankbaar incasseren? Hadden we Harry Vermeegen nog maar op de buis, dan hadden we het wel geweten. Die was allang een keer naar Friesland afgereisd, met een potje appelmoes of een portie zoute haring. Alves had kennis gemaakt met de Nederlandse cultuur, klompen gedragen, het Friese volkslied uit het hoofd geleerd, meegedaan aan een wedstrijdje kaatsen of fierljeppen. Vermeegen had hem langs alle plaatsen van de elfstedentocht gereden en gevraagd wat Alves zou gaan doen.

Het fenomeen zelf zal best een stap omhoog willen maken. Piet de Visser zou namens Chelsea op de tribune gezeten hebben, Ajax zou nu ineens wel geïnteresseerd zijn. Terwijl Afonso Alves de krant leest, glimlacht zijn Zweedse vriendin. Londen ziet ze wel zitten. Die scouts met hun zogenaamde oog voor kwaliteit zijn toch mooi allemaal te laat geweest. Zij had het als eerste in de gaten, dit is een speler op weg naar de top. Binnenkort hoort ze wel wat de volgende bestemming zal worden. Eerst wil Afonso Alves er nog een paar in knallen in de play-offs. Scouten blijft een vak apart.

quote:

Ze krijgen nu De Graafschap uit. Ook een belevenis, maar toch anders.

quote:

DE VERJAARSDAGSSPEECH VAN CRUIJFF

‘’Allereerst wil ik hier zeggen dat de aandacht voor mij goed doet. Waar hep ik dat aan verdiend, zou je kennen zeggen. Zoveel lovende woorden voor mij is als een warme douche. Zelf hield ik meer van een koude douche na het voetballen van een wedstrijd, maar wedstrijden spelen doe ik niet meer. Die tijd is voorbij. Af en toe denk ik trouwens nog wel eens terug daaraan. Met Ajax bereikten we grote hoogten. We stonden binnen een korte tijd vaak voor: 1-0, 2-0, 3-0, 4-0. Ik hep wel eens gezegd: als je met 4-0 voor staat en er zijn nog tien minuten te spelen, dan ken je beter twee ballen op de lat schieten, zodat de mensen oei en ai roepen, want als je 5-0 maakt, is dat alleen maar voor de stand.

Dat oei en ai roepen is nu ook. Ik ben 60 geworden en als je alle reacties wie dat heeft, bekijkt, is als een schot op de lat. Zelf ken ik ook nog goed op de lat schieten. Daar verleer je nooit. Dat hep je. Als trainer hep ik dat ook vaak gedaan, op de lat schieten. Zomaar een paar ballen wegleggen en die dan op de lat schieten. Je moest de gezichten van de spelers eens zien, op die momenten. Een plezier dat ze hebben toen. Dat is mooi. Plezier moet je hebben bij voetballen.

Dat is het eerste wat je voor moet zorgen, als trainer. Plezier. Dan komt de rest vanzelf. Je moet wel goede voetballers hebben natuurlijk, maar als je voor elke positie de beste speler kiest, hep je nog geen sterk elftal maar een team dat als los zand van elkaar valt. Dat brengt mij meteen bij nu. Veel mensen klagen over het Nederlands elftal. Dat de beste spelers in hun ogen niet mee mogen doen van Marco van Basten. Nou daar ken ik niks mee. Marco moet zijn gang blijven gaan. Mijn zegen hep ie. Het is noodzakelijk dat iedereen er is om het meeste uit zichzelf te halen wat dat dan ook mag zijn. Wat dat betreft slaagt Marco daar goed in.

“Ja, maar het voetbal is niet mooi”, zeggen mensen dan. In voetbal is het simpel: je bent op tijd of je bent te laat. Als je te laat bent, moet je zorgen dat je op tijd vertrekt. Marco vertrekt op tijd. Bij Marco van Basten weet je nooit wat hij doet, hij gaat links als je rechts verwacht en binnendoor als iedereen denkt dat je alleen buitenom kunt. Daar hou ik van. En het gaat goed. Kijk maar naar zijn resultaten.

Ik hep nog steeds de overtuiging dat zoals ik het doe je het moet doen, want anders zou ik het niet doen. Dat denkt Van Basten ook. Dat weet ik zeker, want Marco hep ik als kleine jongen bij Ajax gehad. Honderd keer, wel duizend, hep ik hem verteld dat als hij één-tegen-één komt zei ik altijd: "Laat het hem lekker uitzoeken." Dan zeggen de andere spelers: "We kunnen hem toch helpen?" Mijn antwoord is dan: ten eerste is de kans groot dat je in de weg loopt en bovendien trek je als tweede aanvaller een tweede verdediger mee en twee tegen twee is moeilijker dan één-tegen-één.

Dat zie ik wel terug nu. Andere mensen zien dat niet, maar je gaat het pas zien als je het doorhep. Voetbal is simpel. Maar het is moeilijk om simpel te voetballen. Voetbal is een spel van fouten. Wie de minste fouten maakt wint. En ik maak geen fouten. Voordat ik een fout maak, maak ik die fout niet. Of Marco van Basten fouten maakt? Ken je zelf wel invullen toch?

Van Bommel ziet dat niet. Hij wil niet meer meedoen. Moord en brand wordt er dan geroepen door mensen. Maar die mensen snappen het niet. Als je een hoge balcirculatie nodig hep, ken het niet zo zijn dat er een speler met de bal gaat lopen. Dat ken niet. Je ken hooguit met een bal lopen om een ander de tijd te geven ergens te komen. Van Bommel komt nergens en laat spelers ook nergens komen. Nu wil hij niet meer meedoen. Elk voordeel hep z’n nadeel en ook andersom. Ken Marco andere spelers opstellen. Da’s logisch.

Mensen roepen ook om een ander systeem. Maar vier achter en vier op het middenveld ken nooit functioneren. Je driehoeken vallen dan weg. Je moet altijd driehoeken hebben, want alleen dan hep je constant twee afspeelmogelijkheden. Doet Marco ook goed dus.

Mooi vind ik het dat jongens die ik als kleine jongens bij Ajax hep gehad, het nu goed doen als trainer. Frank Rijkaard ook. Dat doet mij eigenlijk meer plezier dan alle aandacht voor mijn verjaardag. Volgend jaar hep ik weer een verjaardag. Verjaardagen zijn eigenlijk dingen wie voorbij gaan. Voetbal van Barcelona en van het elftal van Marco van Basten zal lang in herinneringen blijven. Hij hep nog tijd, Marco. Het EK is pas over een jaar. Alle vertrouwen hep ik er in. In zekere zin ben ik waarschijnlijk onsterfelijk. Dat is ook zo voor Marco van Basten. Alleen zien mensen dat niet. Maar dat leg aan die mensen.

Zo, mensen. Nu drinken we wat. Op een goede toekomst wie ongetwijfeld komt. Bedankt voor uw aandacht.”

quote:

ONTMOETING MET EEN SCHADUW

Soms kom ik hem ineens tegen. Laatst nog, zomaar in de supermarkt. Het blijft vreemd om hem te zien lopen. Wim Jansen is namelijk zo ongelooflijk gewoon. Hij is bijna de Frans Bauer onder de vaderlandse voetbalhelden. Misschien speelt hij wel een rol, al kan ik het me niet voorstellen. In dat geval verdient hij een kans als acteur. Wie Wim Jansen ziet, heeft nooit het gevoel dat daar een man loopt die geschaard wordt onder de beste voetballers die Nederland voortgebracht heeft. Hij miste natuurlijk de pure klasse van een Cruijff of het authentieke van een Van Hanegem. Wim Jansen was gewoon een goede voetballer.

Dat hij er weinig moeite voor doet om dit beeld te doorbreken blijkt uit zijn loopbaan na het voetbal. Jansen is volgens mensen die het kunnen weten één van de mensen met het meeste voetbalverstand. Johan Cruijff heeft hem hoog zitten, diens gevolg daarom ook en in Rotterdam lopen ze met hem weg. Of liepen, want dat is de laatste tijd niet zo duidelijk meer. Als trainer heeft hij het in de jaren negentig geweldig gedaan met Feyenoord, later kreeg hij als technisch directeur problemen met trainer Van Hanegem. Dat is altijd pijnlijk geweest, want beide heren zijn mateloos populair onder de supporters. In Schotland doorbrak hij met Celtic ooit de hegemonie van Glasgow Rangers, wellicht een aanzet tot de verhoudingen zoals die nu in dat land heersen. Dat was het wel ongeveer, verder bleef hij vooral op de achtergrond.

Wim Jansen lijkt me een saaie man. Niets mis mee, laat dat duidelijk zijn. Ik snap alleen zijn status niet. Toen Feyenoord bekend maakte dat Jansen een adviserende rol zou gaan spelen, werd dat met luid gejuich ontvangen. Hij werd nog net niet de Kuip binnen gereden in een met bloemen versierde limousine, maar het scheelde niet veel. Jansen moest de man zijn die op de achtergrond een stuwende factor richting de landstitel van 2008 zou gaan worden. Dat is volgend jaar, als de club honderd jaar bestaat. Die titel lijkt ver weg en daar heeft Jansen niets aan kunnen veranderen. Tenzij wij als buitenstaanders dingen missen, dat kan.

Maar wat doet Wim Jansen nu zoal? Rondwandelen in zijn woonplaats, dat staat vast. Zelden bij de voetbalvelden, ook dat is een feit. Hij kijkt altijd wat chagrijnig. Wim Jansen groet mij nooit. Hij groet niemand. Misschien bekenden ja, maar daar lijkt hij er verdraaid weinig van te hebben. Jansen is ook geen beleefdheidsgroeter. Zelfs als hij, in diepe gedachten verzonken, bijna een bloemkool uit de handen van je vriendin loopt zal hij niets zeggen. Wim Jansen merkt het niet of wil het niet merken. Alleen kinderen krijgen af en toe nog een murmelend groetje van hem terug. Dit gebeurt ook niet vaak, want er zijn bijna geen kinderen meer die hem kennen. Zoals de trotse vaders die hun kleine kameraadjes vertellen dat daar een echte held van het oude Feyenoord loopt, langzaam lijken uit te sterven. Wim Jansen wordt steeds meer, maar tegelijkertijd steeds minder geschiedenis.

Hij lijkt altijd te denken. Over voetbal? Ik zou het graag willen weten, maar vraag het hem nooit. Wim kijkt alsof hij niet lastig gevallen wil worden. Alsof hij, tussen die lastige winkelende medemensen doorlopend, bezig is met de toekomst van Feyenoord. Hij denkt de juiste poppetjes op de juiste plaats. Feyenoorders uit mijn vriendenkring hopen er althans op. Die twijfelen wel, maar hebben diep van binnen nog de hoop dat Jansen op zijn dagelijkse wandeling door Hendrik-Ido-Ambacht een ultiem ontsnappingsplan aan een sportieve dood bedenkt. Volgens mij loopt hij vooral te genieten van zijn heerlijke schaduwfunctie, waarin hij heerlijk kan adviseren zonder verantwoordelijkheid te dragen. Lekker baantje!

Waar Feyenoord bijna veertig jaar geleden met Jansen in de ploeg Europa veroverde, daar is nu Almelo al een te zware reis. In gedachten hoor je Johan Cruijff analyseren op de BBC. Dan heeft de verlosser het in zijn eigen karakteristieke taaltje over someone who will walk as an elephant through the porcelain closet, wanneer de Engelsen hem vragen of die roemruchte club uit Rotterdam nog gered kan worden. Iemand die korte metten maakt met het wanbeleid. Een daadkrachtig persoon. Geen Wim Jansen dus. Sorry Wim. Want de grappen gaan niet voor niets. Een bevriende schilder was laatst vier dagen bezig met een klus in de straat waar Wim woont. Op vrijdag, na het trekken van de laatste banen verf, kwam Wim naar buiten met een contract als jeugdtrainer. Logisch, want iedereen die bij Wim in de buurt komt is ineens een kandidaat, ongeacht zijn kwaliteiten.

Mogelijk vergist iedereen zich. Het lijkt er echter angstvallig veel op dat Feyenoord jaren nodig heeft om weer mee te kunnen doen op het niveau dat de club past. Daarin is voor Wim Jansen vermoedelijk geen rol weggelegd, tenzij hij iedereen in de maling neemt. Ik geloof er niet in. Laatst zag ik hem nog, zomaar in de supermarkt. Oh ja, hij nam een pak snelkookrijst mee. Bij het naar buiten lopen meende ik zijn schaduw – of was het Wim zelf? - nog net te zien gaan. Een schaduw die zwaar over het beleid van de club Feyenoord hangt, zonder er op afgerekend te kunnen worden. Onbewust neuriede ik een Feyenoord-deuntje. Ga je mee naar het stadion? Zoek een plaatsje in de zon. Het regende die dag, besefte ik pas later.

quote:

BIG JOHN

John Metgod mag dus de boel bij Feyenoord overnemen, nu Erwin Koeman de pijp aan Maarten heeft gegeven. Zijn de spelers lekker mee, zo’n ouwehoer voor de groep. Big John noemden ze Metgod vroeger en die naam heeft hij niet alleen gekregen vanwege zijn voetbalkwaliteiten, hoewel hij in een ver verleden ook nog bij de Koninklijke in Madrid heeft gebald.

Een grote smoel, dat heeft hij en mijn vriend zal hij nooit worden. Ik zag John Metgod vorig jaar aan het werk, tijdens een voetbalwedstrijdje met Oud Feyenoord. Het was ter ere van het 75-jarig jubileum van Rozenburg, een amateurclub uit het gelijknamige dorp aan de Nieuwe Waterweg. Tijdenlang had de club uitgekeken naar deze wedstrijd en alle ingrediënten waren aanwezig om er een leuk middagje van te maken: een stralend zonnetje, een strakke blauwe lucht, het gras groen en van wind was nauwelijks sprake.

Metgod moest toen al een voorgevoel hebben gehad van het onheil dat hem dit seizoen als assistent-trainer bij Feyenoord te wachten stond. Met het gezicht op onweer sjokte hij het veld op, onderwijl een neerbuigende blik werpend op de clubvrijwilliger, die die middag als grensrechter op de Feyenoordhelft zou gaan fungeren.

De wedstrijd was nog geen drie minuten onderweg toen Rozenburg een doelpunt maakte. Metgod, die gerekend had op een makkie, staarde verbouwereerd naar de grensrechter. Hoewel van buitenspel absoluut geen sprake was, schoot hij finaal uit zijn slof. Hij ging vreselijk tekeer tegen de arme man aan de zijlijn. Louis van Gaal tegen Toine van Peperstraten was er niks bij vergeleken. Die middag zou het nooit meer goed komen tussen de grensjager en John Metgod.

Telkens wanneer de bal de middenlijn passeerde en op de Feyenoordhelft belandde, kafferde Big John de arme man uit. Wat een leuk potje voetbal moest worden, liep zo uit op een scheldpartij van meer dan een uur. Het is dat ik behoorlijk goed opgevoed ben, anders was ik het veld ingelopen en Metgod een knal voor zijn kanis gegeven. Wat een proleet.

Nu mag hij te keer gaan tegen de selectiespelers van Feyenoord. Arme jongens. Een heel seizoen lang zit alles tegen en dan worden ze voor de play-offs nog eens opgezadeld met een plebejer, die het schelden heeft uitgevonden. Goed voor het zelfvertrouwen, zo’n trainer. Als je een bal verkeerd aanneemt, een vrijstaande speler over het hoofd ziet of een metertje te ver van je man staat te verdedigen, allemaal dingen die Feyenoord al een heel seizoen doet, word je vanaf de kant stijf gevloekt. Het is te hopen dat het dak van de dug-out in De Kuip stevig vastgeschroefd is, want anders gaat het er geheid van af als Metgod zijn scheur opentrekt.

Het gaat met Feyenoord van kwaad tot erger. Geen cent te makke, opstandige supporters, de voorzitter weggebonjourd, de trainer afgetaaid en nu Metgod voor de groep. Leuk idee van technisch directeur Bosz en de onzichtbare Wim Jansen, maar niet heus.

Een trainer legt altijd iets van hemzelf in een spelersgroep, tenminste dat verklaart elke oefenmeester in een interview in de krant of in Voetbal International. Welnu, als ze bij Feyenoord Metgod zijn gang laten gaan, staan er straks elf vroegtijdig kaal geworden stramme voetballers in veld, zo langzaam als dikke stront, maar gezegend met een ontzettend grote muil.

Meelijwekkend is hetgeen er momenteel in Rotterdam gebeurt. De club is reddeloos verloren. Peter Bosz en Wim Jansen toveren iets uit hun hoge hoed, maar iedereen weet dat het alweer niks wordt. Bosz en Jansen hadden na het afnokken van Erwin Koeman maar één ding moeten doen: aftreden en zo de weg vrijmaken voor Wim van Hanegem. Dat is de enig juiste man voor de trainerspost van de Stadionclub. Al is het alleen maar voor de innerlijke beschaving en dus voor het imago van de club.

quote:

Ik zal nog wel columns blijven plaatsen in het VBL-columnhoekje op het forum, maar dan op de momenten dat ik de noodzaak voel / de zin heb om weer eens wat te schrijven.

quote:

GEKRAKEEL ROND JANUS

Dat diepe treurnis en uitzinnige vreugde in het voetbal goed naast elkaar kunnen leven, werd afgelopen zaterdag nog maar weer eens bevestigd op sportpark de Molenwei in Heerjansdam. Daar vierden de spelers en supporters van Rijnsburgse Boys na afloop van de wedstrijd een groot feest, terwijl iedereen wiens hart klopt voor de thuisploeg compleet stil viel. Heerjansdam degradeerde door de nederlaag namelijk uit de hoofdklasse en dus was het feit dat de Uien wegens de titelprolongatie voor een mooie baromzet zorgden slechts een zeer schrale troost. Zeker omdat dit gebeurde met wat voorzitter Janus van Peenen te pas en te onpas betitelde als “de beste selectie van de afgelopen tien jaar.”

Ach, Janus van Peenen. Flamboyante man, dictatoriaal voorzitter, creatieve duizendpoot, noem hem hoe u wilt. Zonder Van Peenen is er geen al jaren geen Heerjansdam. Dat er vaak wordt gerept van Heerjanusdam is veelzeggend. De man doet alles voor de club en verdient daarvoor respect, maar hij wil nu wel erg opzichtig de schuld voor de degradatie bij anderen leggen. Want zijn eigen aandeel moet toch niet worden onderschat. Zijn uitspraak over de selectie legde voor het seizoen al de nodige druk op de nieuwe trainer, Cees Lagendijk. Want is die selectie wel zo sterk? Natuurlijk, het feit dat de complete achterhoede inclusief keeper en het totale middenveld behouden bleven voor de club geeft aan dat er in ieder geval vastigheid was. Slechts de voorhoede moest compleet vervangen worden en daar leek men er niet op achteruit te gaan. Giovanni Klaverweide, die nog erg moest wennen aan het niveau, trok naar de zondagtak van Papendrecht. De tweeling Koremans nam de wijk naar TOGR. Hun voetbalkwaliteiten stonden buiten kijf, maar in hun tweede seizoen in het Waaldorp hadden de broers vooral voor problemen gezorgd. Met Anouar Hamdi en Indomar Valentijn kwamen er twee vleugelspitsen met mogelijkheden. De pijlsnelle Valentijn maakte al in de voorbereiding indruk als Romeo Castelen-achtige rechtsbuiten, terwijl men centraal in Erik de Kruijk een speler uit het profvoetbal haalde. Uiteindelijk had De Kruijk veel blessures en komt hij pas de laatste weken beter uit de verf, maar daarvoor had Marwin Richard hem goed vervangen en leek de lange spits voor de winterstop een revelatie te worden.

Toch bleek het niet voldoende. Voor de winterstop draaide Heerjansdam lekker mee, sindsdien gaat het vreselijk slecht. Dit leidde tot een onvermijdelijke degradatie. Heeft Lagendijk dan gefaald als trainer? Moeilijk te zeggen. Zijn voorganger Hans Maus haalde twee keer de doelstelling. Vorig seizoen klommen de groenzwarten na een dramatische start nog goed omhoog. Dat was echter wel in de hoofdklasse B, waarin nog ploegen als Deltasport en SDC Putten liepen. Zulke lelijke eendjes zijn er in de hoofdklasse A niet te vinden dit seizoen, zo bewees TOGR na de winterstop wel. Desondanks gaf Van Peenen zijn trainer diverse keren een veeg uit de pan. Hij liet zijn kritische noten maar wat graag optekenen in de lokale media, waardoor de relatie met Lagendijk tot het nulpunt daalde. Murw gebeukt verzuchtte de trainer na een nederlaag bij Kozakken Boys al eens dat hij wel weer zou lezen “dat hij slecht gewisseld had.” De wissels zijn altijd een stokpaardje van de voorzitter, die zich graag mengt in de technische zaken van het eerste elftal. Dit terwijl Lagendijk zijn contract tijdens het seizoen nog had mogen verlengen, zodat Van Peenen nu aan hem vast zit. Te pas en te onpas onderstreepte Van Peenen zijn eigen stelling over het falen van Lagendijk. Zo was de waardige wedstrijd tegen kampioen Rijnsburgse Boys een voorbeeld dat “Lagendijk er veel te weinig uit heeft gehaald.”

Ach, Janus. Hij heeft altijd mooie teksten. Maar tegelijkertijd is zijn handelswijze soms niet al te fijnzinnig. De openlijke kritiek op zijn trainers is al niet netjes, de manier waarop hij als een veredelde cowboy zaken doet op de spelersmarkt zijn dat ook niet. Diverse spelers bevestigen dat ze ooit door Janus zijn gebeld met het dringende verzoek nu meteen ja te zeggen voor een bedrag dat iets hoger zou liggen dan ze elders kregen of konden krijgen. Dat werkt lang niet bij alle voetballers. Zoals Van Peenen dit seizoen toch een probleem had met betalen. Het is een publiek geheim dat Lagendijk graag een derde training wilde, maar dat Janus geen zin had om de onkostenvergoedingen voor die derde avond te betalen. Die training kwam er dus nooit. Omdat Van Peenen ook wel eens wat laat was en plots betalingsafspraken negeerde, ontstond er onrust in de kleedkamer. Door diverse bronnen is dit inmiddels bevestigd. Van Peenen zorgde echter voor dekking, door bepaalde spelers altijd keurig te betalen. De jongens die minder hoog in aanzien staan, kregen dus nooit dekking van de volledige groep. Het zorgde voor een verziekte sfeer, waarin spelers meer bezig waren met de vraag waar ze volgend seizoen gaan spelen dan met Heerjansdam zelf. Tel daar blessures en pech bij op en de degradatie is verklaard.

Nu zit Van Peenen met de gebakken peren. Lagendijk zal uit principe niet opstappen, ondanks dat hij geen enkele basis meer ziet om door te gaan. Van Peenen wil Lagendijk op zijn beurt niet ontslaan, omdat hij de trainer dan moet betalen. Uit pure nood lanceerde Janus een plan om trainers voortaan contracten voor een half seizoen te geven. Weer een leuke proefballon van de man, die in de krant al zei dat hij reeds maanden aan het rouwen is. Volgend seizoen komen normaal gesproken GPC Vlissingen, Nieuw-Lekkerland en GJS naar de Molenwei. Leuke regionale derby’s, maar de enige streekkrakers die Janus wil zijn die tegen ASWH, Barendrecht en Kozakken Boys. Binnen een jaar willen ze terug. Het wordt tijd dat Van Peenen de hand in eigen boezem steekt, de degradatie ook deels bij zichzelf zoekt en met een plan komt. Het zou hem meer respect opleveren dan zijn huidige tirades richting Lagendijk en de spelers. Gé Krakeel kan de pen pakken.

quote:

SAM THE EAGLE

Wie is er niet opgegroeid met de populaire televisieserie The Muppet Show? We kennen toch allemaal Kermit de Kikker, Miss Piggy, Gonzo, Fozzie en de oude, chagrijnige mannetjes Statler en Waldorf, die vanuit hun loge voortdurend commentaar gaven op hetgeen er voor hun ogen afspeelde? Op de Nederlandse televisie zijn de creaties van Jim Henson helaas niet meer te bewonderen, uitgezonderd één: Sam the Eagle.



Sam leeft voort in de huid van Foeke Booy, de trainer van FC Utrecht. Als Foeke op televisie te zien is, gaan je gedachten onmiddellijk terug naar de adelaar, die The Muppets Show opluisterde met zedenpreken. Sam was een welgemanierde adelaar, een bewaker van de burgerlijke moraal. Altijd en eeuwig verontschuldigde hij zich bij de gasten van de show, die van ceremoniemeester Kermit allerlei ongein moesten uithalen. Hij deed dat met een vorsende, strenge blik. Zijn zwaar aangezette wenkbrauwen bedekten bijna helemaal zijn ogen, maar toch zagen we dat die ogen als speldenkoppen priemden, steeds speurend naar zaken waarover hij zijn beklag kon doen.

Het is niet zozeer het gedrag dat me bij het aanschouwen van Foeke Booy aan Sam the Eagle doet denken, maar de treffende gelaatstrekken. Foeke is Sam. Bij FC Utrecht zit Sam the Eagle in de dug-out. Er ontgaat hem niks. Scherp als een mes schieten de ogen heen en weer, op zoek naar voetballers die hun taak niet uitvoeren zoals hij het van te voren heeft uitgestippeld. Op zoek naar zwakke plekken bij de tegenstander, waar hij zijn manschappen kan laten toeslaan. Op zoek naar mogelijkheden om na negentig minuten als winnaar van het veld te stappen.

Foeke doet dat emotieloos, zo te zien, met een zuinig mondje en een strak gezicht, waarbij de wenkbrauwen overheersen. Het zijn de wenkbrauwen van Sam. Als een strakke streep zijn ze getrokken over het voorhoofd en staan ze lager dan bij menig ander schepsel. En evenals bij Sam leiden ze ook bij Foeke de aandacht af van de ogen, de priemende ogen die niets ontgaan.

Mooi zijn de momenten waarop de camera’s van Tien inzoomen op het gelaat van Foeke Booy. Dan valt plots het litteken op onder het linkeroog en het spiertje daar vlakbij, dat een beetje trilt. Blijkbaar is Foeke toch niet zo emotieloos als je op het eerste gezicht zou denken. Het is de spanning van de wedstrijd, die het spiertje doet trillen. Met FC Utrecht ging het lange tijd niet zo best dit seizoen. Haast onopgemerkt figureerde de ploeg van Booy in de competitie. De resultaten stemden Foeke niet tevreden en week in, week uit zagen we een adelaar in de dug out zitten, die knorrig en wrevelig de bewegingen van zijn voetballers aanschouwde, met de mondhoeken naar beneden. Want lachen kon Foeke niet. Daarvoor werd er in zijn ogen iets te veel gestumperd door zijn spelers.

Maar zie, aan het einde van de competitie begon het boeltje ineens te marcheren. De mondhoeken gingen een klein beetje naar boven en de ogen van Foeke schenen steeds vrolijker door de volle wenkbrauwen heen. Er zat weer vuur in die ogen en het gezicht was iets minder strak, hoewel Foeke nooit het toonbeeld van vreugde werd. Dat zit niet in hem. Alert bleef hij, scherp en veeleisend naar zijn voetballers, die in de slotfase van de competitie toch nog een plaats in de nacompetitie om een ticket voor de UEFA Cup wisten te bemachtigen.

Mooi. Zo kunnen we nog een paar weken langer genieten van Sam the Eagle.

Ondertussen wordt de naam van Foeke Booy genoemd bij Feyenoord, als opvolger van de opgestapte Erwin Koeman. Of hij de nieuwe trainer van de Stadionclub wordt is nog niet bekend, maar dat zijn naam in Rotterdam rond zingt, is terecht. In de jaren dat Foeke bij FC Utrecht in de weer is, is het clubje vooral dankzij zijn arbeid uitgegroeid tot een bolwerk. Feitelijk is zijn werk klaar in Nieuw Galgenwaard. Het wordt tijd om de machtige vleugels uit te slaan. Foeke is toe aan een nieuwe club.

Als Foeke Utrecht dan toch gaat verlaten, laat het dan Feyenoord maar zijn waar hij gaat neerstrijken. Bij die club is van alles mis en kunnen de wenkbrauwen om de haverklap gefronst worden. Niemand die dat mooier kan dan Foeke Booy. En omdat Feyenoord veel meer dan FC Utrecht in het middelpunt van de belangstelling staat van de landelijke pers, zal het gezicht van Foeke nog veel vaker dan nu op televisie te zien zijn. Als Sam the Eagle dus.

quote:

ALTIJD VOOROP

Nu het reguliere seizoen voorbij is, blikt men bij de uitgespeelde hoofdklassers uiteraard weer graag terug. Daarbij is de blik ook op de toekomst gericht. Wat moet er beter, waar zaten dit seizoen de pijnpunten? De meest uiteenlopende statistische tabellen komen langs. Daar zit het aantal speelminuten in de competitie per club eigenlijk altijd wel bij. Kijkend naar het staatje van ASWH zie ik de vertrouwde namen van Johan Sturrus en Izaäk Verhoeven. Beide spelers ontbraken één keer wegens een schorsing, maar maakten in de overige vijfentwintig wedstrijden de negentig minuten vol. Petje af, want de heren zijn de veteranen in de selectie. Verhoeven is met zijn 36 jaar voor een veldspeler haast een voetbalbejaarde. Let op, dit zeg ik met eerbied. Vorig seizoen miste hij in de competitie geen minuut en dat was in zijn laatste seizoen dus bijna net zo.

Izaäk Verhoeven is met recht een topamateur. Hij speelde nooit in het betaalde voetbal en kwam uit voor diverse clubs in zijn woonplaats Zwijndrecht, Heerjansdam, ASWH, Strijen en vervolgens weer ASWH. In totaal droeg hij negen seizoenen het zwart met witte tricot van de Ambachtse hoofdklasser, waarvan de laatste acht een aaneengesloten periode vormden. Een periode waarin Verhoeven drie afdelingstitels mocht vieren, waarvan die uit 2005 uitmondde in een zaterdagkampioenschap en uiteindelijk zelfs een landstitel. Om zijn erelijst compleet te maken vierde Verhoeven met ASWH nog het winnen van de Supercup, de districtsbeker en de landelijke amateurbeker. Hij was vooral een liefhebber van het spel, minder van alles om het voetbal heen. Voor hem geen lange nazit in kantines. Het maakte hem voor mij een wat onderschatte speler.

Mogelijk komt dit wel doordat Verhoeven niet echt een bijzonder spectaculaire voetballer is. Hij is niet de man van de dribbel of de geniale actie. Verhoeven is een teamspeler pur sang. Altijd daar waar het team hem nodig heeft, gaten dichtend die anderen laten vallen en altijd strijd leverend. Dat maakte hem zelfs in mindere wedstrijden een uiterst bruikbare kracht. In zijn laatste seizoenen was zijn ervaring ook een pluspunt. Daarnaast kon hij door zijn goede traptechniek corners en vrije trappen gevaarlijk voor de goal brengen en had hij zelf een behoorlijke pegel in huis. Die knallen van afstand vlogen wel eens over of naast, maar regelmatig kwamen ze pas tegen het vijandelijke net tot stilstand. Bollenclubs als Katwijk en FC Lisse maakten bijvoorbeeld al eens kennis met Verhoevens afstandsschot. Toch was zijn belangrijkste goal natuurlijk de benutte strafschop tegen Argon, in de verlenging tijdens de finale om het landskampioenschap.

Maar denkend aan Verhoeven komt toch altijd het woord conditie bij me op. Hij was ongekend fit. Kilometervreter, marathonman, loopwonder. Longen als een paard. Altijd voorop. Het waren termen die vielen als zijn naam werd genoemd. De mare wil dat menig wandelaar of fietser in Hendrik-Ido-Ambacht en Zwijndrecht hem al joggend tegen kon komen. In de zomerstop, in de winterstop, wanneer dan ook. Het resultaat zagen we de laatste jaren. Weinig veldspelers in de hoofdklasse zullen op zijn leeftijd nog zo veel minuten gemaakt hebben. Zuchtend en kreunend holde de selectie bij trainingen achter hem aan, want Izaäk hield wel tempo. Een strak tempo, zonder te verslappen. Na de wedstrijd bij Excelsior ’31 in 2005 om de zaterdagtitel, merkte een neutrale kijker op dat die aanvoerder overal was. Die dag was dat Izaäk Verhoeven. Het is een uitspraak die ik niet snel zal vergeten, omdat deze zo kenmerkend is voor de voetballer Verhoeven.

Nooit kozen ze hem als speler van het jaar, wat wellicht toch een beetje een schande is. Maar zo gaat dat, als supporters mogen bepalen. Omdat Izaäk zich zelden, zeg maar gerust nooit, in de kantine tussen de supporters mengde, zal men hem onbewust wel eens over het hoofd hebben gezien. Mogelijk is hij ook te regelmatig en zijn de mensen daaraan gewend geraakt. Dan miste hij de uitschieters naar boven in het klassement. Niet dat het Izaäk veel zal schelen. Voor hem hoeft het niet eens zo, daar is hij te bescheiden voor.

Zaterdag krijgt hij een afscheidswedstrijd. Dan is hij wel even het middelpunt, of hij nou wil of niet. Want dat verdient hij. Het huidige ASWH zal spelen tegen een team met oude ploegmaats van Verhoeven. Hij zal nog één keer zijn kunsten vertonen en zoals altijd voorop gaan in de strijd. Dan is hij weer overal. Hoe het moet eindigen spreekt eigenlijk voor zich. Met een strafschop in de laatste minuut, richting het doel aan de Reeweg. Hij zal hem benutten, om nog één keer de omgekeerde gang naar de eigen helft te maken. Pas dan zal iedereen echt gaan beseffen dat we Izaäk Verhoeven gaan missen. Weer een stukje 2005 minder, maar een geschiedenis rijker.