Het VBL-columnhoekje deel 11

quote:

JAI HIND UIT, ALTIJD LASTIG

Een klein, doodlopend weggetje pal naast de sprookjesachtige Mevlana Moskee in Rotterdam, wordt aangeduid met het bordje RFC-pad. De Rotterdamse voetbalclub van die naam is al lang geleden ter ziele gegaan, maar gevoetbald wordt er op deze locatie nog steeds. Het complex dat na een kleine honderd meter lopen plots opduikt, is nu van Jai Hind, een Surinaams-Hindoestaanse voetbalvereniging, met een grote Creoolse inbreng.

Het is er goed toeven. Legendarisch is de kantinekeuken. Geen broodje bal, tosti of een vette frikandel, maar bami, kip kerrie of gebakken vleugeltjes. De lucht van al dat lekkers doet een mens watertanden. Je waant je in een andere wereld, wat nog versterkt wordt door de imposante moskee op de kop van het veld en het uiterlijk van de huizen aan de aanpalende Essenburgsingel. Vijf verdiepingen, compleet met mansarde. Wie gewend is aan de winderige complexen op Voorne-Putten of in de Albrandswaard kijkt zijn ogen uit.

Gezien de stand op de ranglijst kunnen de voetballers van Jai Hind er wat van. Minstens net zo goed als het kantinekeukenpersoneel moeten ze zijn. De voormalige betaaldvoetbalspelers Winston Bakboord en Roël Liefden en hun donkergekleurde ploeggenoten stonden zondag op een trotse tweede plaats van de tweede klasse. Ze zouden de strijd aanbinden tegen PFC uit Geervliet, boeren van het platteland en om kwart over vier zou de wereld weten dat Jai Hind klaar was voor de eerste klasse.

Het was er druk, gezellig druk. Bij rust leidden de Surinamers uit de grote stad met 1-0, tot groot enthousiasme van het veelkoppige publiek, dat massaal en luidkeels achter hun ploeg stond. Het zonnetje scheen, de lucht was blauw en de tribune liep leeg om in de kantine nog maar eens een broodje bakkeljauw te halen of een blikje bier.

In de tweede helft was de zon plots verdwenen en de boeren hadden de mouwen opgestroopt. Na twintig minuten boog PFC binnen één minuut de stand om in 1-2 en de wedstrijd was gedaan. Verdwenen was de uitbundige lach van de gezichten van de honderden supporters van de thuisclub. Er werden nog wat knokkels tegen elkaar geslagen, zwijgend ditmaal. Er werden handen geschud en in de kantine draaide de keuken nog altijd op volle toeren, maar de punten zaten in de knip bij PFC.

Die boeren uit Geervliet worden steeds beter. Wereldwijzer ook. Een middagje Jai Hind bewees het.

quote:

MARCO STREEFT IETS ANDERS NA

Wie kent ze niet, de verrassingseieren? Als kind was het altijd weer een spannende belevenis. Je kocht het ei, haalde zo vlug als je kon de oranje met witte verpakking er vanaf en deed eigenlijk hetzelfde met de chocola. Die was namelijk helemaal niet zo lekker. Merkte je het als kind niet, dan toch later, wanneer je andere chocolade tot je nam. Daar ging het dan ook niet om. Het ging om de inhoud! Vol spanning draaide je het gele kokertje open, dat uit het ei was gekomen. Met gladde handen van de spanning en de chocolade, dus het lukte niet altijd in één keer. Eenmaal open vond je het cadeautje. Dikwijls een bouwwerkje of een poppetje, met een onduidelijke beschrijving. Eigenlijk viel het altijd tegen en was de verwachting spannender geweest dan het uiteindelijke resultaat. Een beetje het gevoel dat de Nederlandse voetballiefhebber krijgt bij het nationale elftal, sinds Marco van Basten de scepter zwaait.

Het leek een geweldige combinatie. Van Basten is samen met Cruijff toch de meest bewonderde Nederlandse voetballer aller tijden. Hij zou oranje vernieuwen, zorgen voor verfrissing en het volk weer trots maken. Bij zijn aanstelling predikte hij de revolutie. Nederland ging weer aanvallen, zou dominant zijn en moest gretig ogen. Spelers werden alleen opgeroepen voor hun eigen positie, als de eerste keus niet kon spelen, speelde de tweede en desnoods de derde of vierde. Het grote einddoel was het EK van 2008, dus Van Basten zou vier jaar gaan bouwen. Het zorgde voor een aangename tinteling in de buik van de fans, er ging wat gebeuren!

Helaas kunnen we inmiddels concluderen dat er weinig meer over is van die verwachting. Het voetbal is al tijden slecht. In een kwalificatiereeks is dat nog te billijken, die staat vooral in het teken van de plaatsing. Mooi voetbal? Graag, maar het is geen vereiste. De laatste tijd blijkt echter dat het Nederlands elftal helemaal niet meer bij machte is om defensieve tegenstanders met dominant voetbal kapot te spelen. Niet de hele wedstrijd, niet een deel van de wedstrijd. Sterker nog, oranje slaagt er niet eens in om de tegenstander echt te verrassen. Dat is voor een groot deel toch te wijten aan Van Basten, die inmiddels een ander doel lijkt na te streven dan hij bij zijn aanstelling zei te doen.

Ik geloof namelijk niet dat hij zich nog bekommert om het spel. Hij wil opvallen. Marco van Basten wil de mensen een stap voor zijn, zoals zijn voorbeeld en beschermheer Johan Cruijff vaak deed. De bondscoach gaat in zijn selectiebeleid al tijden niet meer uit van kwaliteit. Werkte het eerst nog verfrissend dat hij veel nieuwelingen een kans gaf, inmiddels begint het irritant te worden. Van Basten zoekt nog slechts naar de verrassing, naar de speler die niemand echt zag. Hij wil ontdekken. De mensen moeten bewonderend fluisteren over zijn geniale vondsten, waarmee hij alles en iedereen te slim af is. Dat is dan zijn speler, dus hij krijgt de credits. Zelfs als Nederland wint door een lullig balletje dat per ongeluk binnen valt.

Natuurlijk, sommige vondsten van Van Basten waren niet slecht. Khalid Boulahrouz was inderdaad een ontdekking, Joris Mathijsen blijft aardig op de been. Diverse andere spelers hadden bij een andere bondscoach ook wel eens kans gekregen. Te vaak sloeg het echter nergens op. Dan schrapte Van Basten resoluut namen, die ik nu niet ga noemen omdat iedereen ze kent, ten koste van spelers die nog niet half zo goed waren. Hij sloeg zijn eigen ontdekkingen ook regelmatig knock-out. Barry Opdam en Romeo Castelen bijvoorbeeld, die in de kwalificatie voor het WK toch een redelijke rol hadden. Zonder pardon bleven zij thuis. Martijn Meerdink? Afgeserveerd. Ugur Yildirim? Afgeschoten. Ron Vlaar? Nergens meer te bekennen. Zoals sommige spelers ook opmerkelijk veel krediet kregen. John Heitinga mocht in een zwakke periode bij Ajax opdraven om op een vreemde positie te starten tegen Engeland, terwijl er iemand in de selectie zat die met PSV de Nederlandse competitie regeerde en op die plaats wedstrijden besliste. Zoals Hedwiges Maduro lang bij de groep mocht blijven tijdens zijn vormcrisis en Denny Landzaat een abonnement op de basis leek te hebben. Maar dan spreken we ook over de beste middenvelder in de Engelse competitie, buiten de spelers van de vier topclubs. Of ziet alleen Van Basten dat zo?

Afgelopen week liet hij zich weer zien. Demy de Zeeuw had wat ongelukkige uitspraken gedaan in een interview, maar de lucht leek geklaard. De hele week kreeg de speler van AZ een hesje. Het was de manier van Van Basten om de speler nog even op de plaats te zetten. Wat jij, kleine kale? Had je een nare smaak bij ons? Dus speelde De Zeeuw niet, toen de wedstrijd begon. Ibrahim Afellay kan best de volgende Yildirim worden en het is onvoorstelbaar dat spelers als Jaliens en Landzaat van de basis naar huis gingen. Natuurlijk, ze speelden zwak, maar kan het in een paar dagen zo snel gaan? Nee, Marco van Basten bekommert zich allang niet meer om zijn doelstelling. Hij is veranderd in een trainer die in alles eigenwijs en tegendraads wil zijn, heeft enkele sleutelspelers gekleineerd en stelt eigenlijk alleen maar het tweede elftal van Nederland op. Als dan de resultaten ook minder worden, is het duidelijk. Als bondscoach is Marco van Basten een verrassingsei gebleken. Helaas is de inhoud daarvan in 2007 nog steeds teleurstellend.

quote:

Niks opgezwollen, werken

Een product van de huidige tijd, zo kan de jeugdige Feyenoordvoetballer Royston Drenthe het best omschreven worden. Helemaal lijp van inline skaten, lyrisch over de Nederlandstalige rapgroep Opgezwolle, energie voor tien en van kop tot teen onder de tatoeages. “Als kind was ik vast een adhd-gevalletje, maar ik heb er nooit pilletjes voor gehad,” zegt hij zaterdag in de sportbijlage van het Algemeen Dagblad. Gelukkig maar, anders had Feyenoord op de linksbackpositie alweer een slome voetballer, die aan alle kanten door aanvallers voorbijgelopen wordt.

Drenthe wordt niet voorbijgelopen. Never. Het ventje heeft een over mijn lijk mentaliteit, gekoppeld aan een tomeloze energie. Royston; het is de naam van een wervelstorm, die pas luwt als alle energie verbruikt is. Dan moet het ineengeschrompelde lichaam per brancard van het veld getransporteerd worden en met een allerlaatste krachtinspanning wordt met een opgeheven arm afscheid genomen van het publiek, dat hevig ontroerd is over zoveel toewijding.

Supporters van Feyenoord dragen de onverschrokken strijder op handen. Kapsones zijn hem vreemd. Wat Van Persie ooit flikte bij de oude Pierre van Hooijdonk, wegduwen bij een vrije trap, zal Royston nooit doen. Die schuift bij Big Pete aan aan tafel, hangt aan zijn lippen als verhalen over vroeger verteld worden en springt hem op de rug, als hij een doelpunt scoort. Pierre draagt het ventje terug naar eigen helft en dan begint het spel weer van voor af aan: jakkeren, jagen, tackelen, schoffelen, zwoegen, zweten en tussendoor ten aanval mee naar voren. Meters maken, kilometers zelfs. Bij de supporters staat hij er goed op. De eerste spandoeken te zijner ere zijn al in De Kuip gesignaleerd.

Een voetballiefhebber zal denken dat men snel tevreden is, daar in Rotterdam. Een ongeleid projectiel, een ontembare mustang op links, nog te vaak voetballend als een kip zonder kop. “Ach, het ventje doet zo zijn best”, zal men badinerend zeggen. Maar vergeten wordt dat men in Rotterdam schijt heeft met wat een ander aan voetbalopvattingen heeft. Bij Feyenoord moet gewerkt worden, klaar! Inzet wil Het Legioen zien, onvoorwaardelijke strijd. Bloed, zweet en de tranen komen vanzelf wel, als er weer eens verloren wordt. De supporters, bepaald niet verwend met sucessen de laatste jaren, klampen zich vast aan een voormalige kampioen inline-skater. Gelijk hebben ze.

De carrière van Royston Drenthe loopt ondertussen op rolletjes. In Jong Oranje heeft hij zijn eerste doelpunt al gemaakt en bij Feyenoord is hij niet meer uit de basis weg te denken. Druistig noemt zijn coach Erwin Koeman hem liefkozend.
Het ruwe diamantje moet nog wat bijgeslepen worden, zoals dat zo mooi heet. In de wedstrijd tegen Ajax, in de eigen Kuip stond hij tot tweemaal aan toe verkeerd opgesteld, waardoor de Amsterdammers toe konden slaan. Het Legioen heeft hem dat allang weer vergeven. Met wapperende staart heeft hij de maanden daarna elke twijfel weggenomen bij de supporters. Drenthe is een voetballer naar het hart van het Feyenoord-publiek. Strijden tot je er bij neer valt. Zulke jongens zijn goud waard voor elke ploeg. Tegen Vitesse kopte hij in de laatste minuut een bal van de lijn. Yes, zie je nou wel?

“Wij gaan over hoge bergen door diepe dalen, daar ontsteken we vuur als pyromanen, ja monumentale momenten,
de waarheid van het uur” rapt Opgezwolle. Hoge bergen en diepe dalen, Feyenoord verkeert nog wel in tijdje in Alpenland, om het zo maar te zeggen. Maar Royston is de Sint-Bernardshond, die zijn ploeg onder de lawine vandaan zal trekken. Pilletjes heeft hij daarbij niet nodig. Een emmertje rum aan de hals evenmin. Zijn energie zal ooit overslaan naar de rest van de spelersgroep. De rest komt dan vanzelf. Van mij mag het morgen al gebeuren. Feyenoord moet weer onverzettelijk worden. Vechten voor elke meter, in de geest van Royston Drenthe, de jonge krijger van linksachter. Of zoals Opgezwolle het ooit zong: “ik doe ’t tot ik geen pap meer kan zeggen, lat meer kan leggen, tot ik oud en afgedankt geen stap meer kan zetten.”

quote:

DWINGENDE OGEN

De titelstrijd in de Nederlandse eredivisie is weer helemaal open. Leek het er halverwege op dat PSV omstreeks deze periode alweer een nieuw kampioenschap gevierd zou hebben, zo anders is het nu. Een gehavend PSV kreunt onder de last die een te kleine selectie heet en ziet de achtervolgers dichterbij komen. Het zou zo maar kunnen dat er straks alsnog een feest wordt gevierd in Amsterdam en dat had werkelijk niemand nog gedacht. De opmars van Ajax kan dan ook niet los worden gezien van de terugkeer van Edgar Davids. De verloren zoon kwam, zag en bracht het topsportklimaat terug in Amsterdam.

Bij zijn rentree sloegen de harten van de supporters al even over. Edgar Davids was lid van de succesvolste lichting van de laatste twintig jaar bij Ajax. Zijn loopbaan bracht hem daarna bij diverse topclubs en nu kwam hij, zomaar halverwege in wat een nieuw verloren seizoen leek, terug. Naast verwachting was er scepsis. Logisch, Davids wordt een dagje ouder en had bij Tottenham Hotspur niet al te veel meer gespeeld. Inmiddels lijkt hij al die twijfel al weggespeeld te hebben.

Edgar Davids mag dan niet meer die onvermoeibare turbo van weleer zijn, die negentig minuten over het veld scheerde als een wervelwind, hij is nog altijd van grote waarde. De eredivisie noopt hem niet tot echte slijtageslagen, zodat hij met een meer gedoseerde speelstijl zijn kwaliteiten kan aanspreken in dienst van de ploeg. Dat is precies wat Henk ten Cate voor ogen had, toen hij Davids polste voor een terugkeer. Davids brengt routine en leiderschap, waardoor Jaap Stam ook ontlast wordt. De twee nemen Ajax bij de hand in wat een opmerkelijke terugkeer in de titelrace genoemd mag worden.

Davids twijfelde niet toen hij terug kon keren bij de club waar alles begon. Hij was Tottenham al lang zat en voelde wel wat voor een hernieuwde samenwerking met Ten Cate. Veelbetekenend had Davids in een interview al eens gesteld dat hij veel van Henk geleerd had bij Barcelona, terwijl de vraag toch echt was of hij veel van Frank had opgestoken. Bovendien herkent Davids vast iets in de jonge spelers die nu bij Ajax doorbreken. Hij proeft de ambitie en de branie, die zo lijkt op die van hemzelf begin jaren negentig. Zoals hij ook de twijfels, die jonge spelers hebben, moeiteloos aanvoelt.

Op die momenten ontfermt Davids zich over de jonkies. Dan praat hij met ze, waarbij de jonge Amsterdammers vanzelf stil worden. Wanneer Davids vertelt gaat het over EK’s, WK’s, de Champions League. Over AC Milan, Juventus, Barcelona en Tottenham Hotspur. Over Van Gaal, Capello, Zidane, Ronaldinho. Edgar Davids vertelt over de wedstrijden en competities waar de jonkies ooit hopen te komen en over de trainers en spelers die in die top leven. Dat heeft de Amsterdamse kleedkamer de afgelopen jaren gemist. Leuk en aardig, als Galásek en Anastasiou je routiniers zijn, maar wie kijkt er op tegen succesverhalen uit Tilburg en Kerkrade? Zeker een jonge Ajacied niet, die streeft het hoogste na.

Achter de zonnebril van Davids dwingen zijn ogen. De jeugd gaat mee in de eisen die Davids en Stam stellen. Het is geen toeval dat Ryan Babel weer opleeft. Want hij weet dat een foute aanname van hem direct doorzien wordt door Davids. Dan komt de pitbull aangesneld en verhelpt hij het gevaar. Zoals hij de mannetjes die Sneijder laat lopen oppikt, waardoor ook deze voetballer weer in topvorm is. Urby Emanuelson mag zijn defensieve taken in zijn enthousiasme vergeten, want dat heeft Davids al lang gezien. Na het blussen van het brandje komt Davids nog even langs. Dan legt hij nog even uit wat er fout ging. Rustig, vol respect. Vaderlijk haast of gezien zijn leeftijd meer broederlijk. De jonkies knikken en onthouden de lessen van hun idool.

Na al die jaren zijn de verhoudingen in de selectie van Ajax eindelijk genormaliseerd. Stam en Davids zijn de baas en wie niet mee wil, haakt af. De druk is er ook af voor de rest, want zij mogen weer jong zijn en de daarbij horende fouten maken. Het zou Ajax zomaar een landstitel kunnen opleveren. Een titel waarin Edgar Davids goud waard is geweest. Dat levert echter tevens een opmerkelijke conclusie op. Want mocht PSV niet verzaken en de titel dus niet in Amsterdam belanden, moeten de jonge spelers zich toch eens afvragen waarom zij Edgar Davids nodig hadden om op stoom te raken. Een vraag die ze mee mogen nemen in de toekomst, als ze zonder de bebrilde inspirator verder moeten, bij Ajax of in het buitenland. Waarmee de missie van Davids eigenlijk pas echt geslaagd is als de rest zonder zijn dwingende ogen op topniveau kan presteren.