Het VBL-columnhoekje deel 11

quote:

MAN IN BLACK

Bij elke zichzelf respecterende betaalvoetbalorganisatie is een mannetje aangesteld, dat er zorg voor draagt dat de juiste spullen klaarstaan voor trainingen en wedstrijden. Bij AZ vervulde Cor van Westerop maar liefst 22 jaar lang die belangrijke rol. Cor bepaalde in zijn eentje feitelijk het gezicht van de Alkmaarders naar de buitenwacht. Hij droeg er al die jaren zorg voor dat alles perfect geregeld was, voor elke training en voor elke wedstrijd, uit en thuis. Ballen, schoenen, trainingspakken, T-shirts voor de warming-up, wedstrijdshirts voor de spelers met bijbehorende broek en kousen, keeperoutfits compleet stapels handschoenen, slidingbroeken in de juiste kleur, regenjacks, warme sportjassen en van dat alles ook nog reservemateriaal, want er zou maar eens iets stuk gaan.

Cor deed zijn werk blijkbaar goed, want anders houd je het geen 22 jaar vol.

Een materiaalman staat er bij de spelers altijd goed op, want het is de man die voor hun spullen zorgt. Was er zo iemand niet, dan moesten ze meer van huis meenemen dan alleen een toilettas, zeker weten. Cor zal dus ook wel geliefd zijn geweest Slachtoffer van voetbalhumor is hij ongetwijfeld ook vaak geweest. Dan kwam hij weer thuis, en quasi-mopperend vertelde hij tegen zijn vrouw dat die jongens weer eens iets vervelends hadden uitgehaald. Een volle emmer gezet boven op de half openstaande deur van zijn hokje bijvoorbeeld. “Zeiknat was ik, kon me meteen weer helemaal omkleden,” mokte hij. Maar inwendig was hij telkens trots, wanneer de voetballers dergelijke fratsen met hem uithaalden. Hij gaf hem iedere keer opnieuw het gevoel er echt bij te horen en na al die jaren was hij een soort meubelstuk geworden bij AZ..

De AZ-spelers vonden het al die jaren de gewoonste zaak van de wereld dat Cor voor de spullen zorgde en behoudens wat gemopper als ze de zware kratten van de bus naar de kleedkamer moesten sjouwen, was er nooit iemand die echt vervelend tegen hem deed. Stil staan bij het vele werk dat de materiaalman verzette deden ze zelden, maar een groet of een knikje met het hoofd voor Cor al genoeg waardering. Het hoogtepunt van het jaar was de persdag aan het begin van het seizoen, wanneer fotografen en televisieploegen kwamen om beelden vast te leggen van de AZ-selectie. Trots als een pauw figureerde Cor 22 jaar lang aan de zijkant van elke teamfoto.

In juli dit jaar kwam aan het langdurige dienstverband van Cor bij AZ plots een einde. Er verscheen een piepklein mededelinkje op de website van de Alkmaarders dat club en materiaalman in goed overleg uit elkaar gegaan waren. Wat er gebeurd is, valt niet te achterhalen, maar ik vrees dat AZ in haar streven naar verregaande professionalisering elk spoortje van amateurisme uit wilde bannen. Niet dat Cor een amateur was, maar als je een topclub wilt zijn, dan moet alles top zijn. Een ouwe knar als Cor was niet meer van deze tijd, dus er moest een vervanger komen.

Marcel van Geelen heet die opvolger. Hoewel de familienaam van Marcel toch wel erg veel associaties opriep bij die van de vermaledijde ex-directeur betaald voetbal Martin van Geel, die AZ in de steek liet voor Ajax, werd Van Geelen aangesteld als nieuwe materiaalman van AZ. Hij had zijn sporen al lang verdiend op ’t Land, het jeugdcomplex van AZ, waar hij al tijden hand- en spandiensten verrichtte.

Marcel van Geelen was nog maar enkele maanden in dienst, toen hij een onvergeeflijke fout maakte, een fout die zijn voorganger Van Westerop in al die 22 nimmer gemaakt had. We waren het alweer een beetje vergeten, maar gelukkig herinnerde Wilfred Genée er ons zondagavond weer aan.

In het praatprogramma Voetbal Insite toonde de presentator aan Marcel Brands, de directeur voetbalzaken van AZ, een foto, waarop spelers van diens ploeg gele voetbalkousen droegen. Het was een foto van de bekerwedstrijd Cambuur Leeuwarden-AZ, waar de Alkmaarders toch al geen beste herinneringen aan hadden. Die nederlaag viel AZ rauw op het dak, maar het waren de sokken die een verpletterende indruk maakten. In negatieve zin, wel te verstaan. Gele sokken in combinatie met de witte broeken en de dieprode shirts, het was geen gezicht.

Marcel Brands beaamde dat het niet best was van de nieuwe materiaalman. “Hij is er op aan gesproken”, zei de directeur voetbalzaken. Van Geelen moet ontzettend op zijn donder gehad hebben, die dag. Maar voor mij heeft hij zijn fout zondag dubbel en dwars goedgemaakt.

Keeper Boy Waterman zag er die dag geweldig uit. Zwart shirt, zwarte broek, zwarte kousen. Dat hij in de blessuretijd een beslissende goal van Alves om de oren kreeg, mocht mijn pret niet drukken. De helemaal in het zwart geklede doelman deed me onmiddellijk denken aan Frans de Munck, de zwarte panter van weleer en Frans was ik eerlijk gezegd alweer lang vergeten.

Marcel van Geelen zal na afloop wel een traantje hebben weggepinkt, want de nederlaag tegen Heerenveen zal ook bij hem hard aangekomen zijn. Maar ik weet zeker dat hij een uur later in zijn hok het wedstrijdtenue van Waterman liefdevol betastte en de plooien nog even gladstreek, voordat hij het in de wasmachine stopte. “Die Boy zag er vandaag toch maar eens fantastisch uit”, zal hij gemompeld hebben.

Frans de Munck zal zondag thuis, zittend voor zijn televisie ook wel genoten hebben: “Dat ik dit op mijn oude dag nog mag meemaken.”

quote:

Op maandag 22 oktober 2007 23:25 schreef tong80 het volgende:
Geweldig. Ze hebben de oude materiaalman ontslagen omdat ie een keer de kousen was vergeten.

Bij mijn amateurclub hebben we ook een materiaalman voor het eerste. Hij konj niet zo goed leren maar is de beste in zijn soort. Hij zal ook wael eens de stimorol hebben vergeten. Maar gelukkig zit Wilfred er nog steeds. Schandalig wat AZ en met name vanj Heel heeft gedaan. Hij moet zulke mensen koesteren. Maar hjet geloof in van Geel heb ik al verloren doordat ie van Willem 2 naar AZ en vervolgens naar Ajax wipote anderen bekritisrend dat ze niet loyaal zijn. Ik hebh medelijden met de m ateriaalman wiens levenswerk door deze engerd uit de handen is gerukt. Gefeliciteerd Martin met je nieuwe materiaalman Martin enj gefeliciteerd beschouw met je juweeltje vanm een column.

quote:

DOM, DOM

In het seizoen 1994/1995 was hij daar ineens, als een duvel uit een doosje. In het eerste elftal van Go Ahead Eagles, dat toen nog uitkwam in de eredivisie, maakte een speersnel, piepjong voetballertje zijn opwachting. Nog geen 17 jaar was hij toen hij in de uitwedstrijd tegen RKC inviel voor Alfons Arts. Als een opgevoerde brommer stoof hij vanaf de zijlijn het veld in. Victor Sikora. De naam klonk buitenlands, maar hij was toch echt een geboren en getogen Deventenaar, door de Eagles als kind bij het plaatselijke RODA weggeplukt.

Dat seizoen bleef het bij die ene invalbeurt, maar het jaar daarna speelde hij al veertien wedstrijden. De trainers aan de Vetkampstraat konden niet meer om hem heen en na de degradatie naar de eerste divisie had Sikora zich ontwikkeld tot een onmisbare basisspeler. Nog geen twintig jaar was hij. Wat goed is, komt snel. Lang bleef Victor niet onopgemerkt. Het aan de weg timmerende Vitesse nam hem over van Go Ahead en ook daar ging het gezwind. De carrière van Victor Sikora nam vanaf dat moment een vlucht. Hij werd opgeroepen voor het Nederlands elftal, speelde zes interlands en verkaste toen naar Ajax, dat stevig voor hem in de buidel tastte.

Het was een aankoop van de toenmalige Ajax-trainer Ronald Koeman, die Sikora bij Vitesse onder zijn hoede had gehad.
Bij Ajax was het al snel over met de opmars van Sikora. Hij speelde in Amsterdam weliswaar 44 wedstrijden in het eerste elftal, maar geliefd werd hij nooit bij de supporters. Die trokken zich de haren uit het hoofd vanwege zijn geren als een kip zonder kop, zijn totale gebrek aan overzicht, de onmacht die hij steeds meer uitstraalde.

Freek de Jonge had het tijdens een nieuwjaarsreceptie over de grote hoeveelheid onverkoopbare mokken en sleutelhangers in de clubwinkel, met Sikora’s beeltenis erop. Geen enkele opmerking is dodelijker geweest voor een voetballer. Vanaf dat moment raakte Sikora helemaal geen bal meer. Totaal gedesillusioneerd werd hij door Ajax gestald bij Heerenveen, maar ook dat was geen succes.

Sinds drie jaar voetbalt hij op een nog lager niveau. In Breda, bij NAC. Crescendo gaat het al lang niet meer met Victor. Een vaste basisplaats heeft hij in al die jaren bij NAC nimmer verworven en na jaren van frustratie luchtte hij in de Voetbal International van deze week zijn hart.

Op de redactie van VI moeten ze zich in de handen hebben gewreven over hetgeen Sikora uitkraamde . Een groter huilverhaal hebben ze daar nooit weten te maken met een voetballer. Drie pagina’s lang loopt Sikora leeg. Niks deugt er in Breda, volgens hem. Hij heeft het over vriendjespolitiek, slechte trainers, oneerlijkheid en nog veel meer van die dingen. Sikora, de zesvoudig international, de voetballer die toch maar mooi bij Ajax heeft gespeeld zou niet goed genoeg zijn voor NAC Breda? Kom nou.

Het is een verhaal van een over het paard getilde, domme voetballer, een voetballer die al jaren niks meer presteert. Het is enkel en alleen doelloos heen en weer gehol dat hij laat zien. De ene na de ander bal verdwijnt van zijn voeten in de tribune en om het publiek niet al te veel op de proef te stellen, houdt trainer Brandts hem meestal op de bank.

Bij NAC hadden ze wijselijk al nagelaten clubartikelen te voorzien van Sikora’s naam of foto. Een onverkoopbare voorraad in hun magazijn zal daar dus niet snel ontstaan. Gelukkig maar, want in VI maakte Victor ook bekend dat een Koreaanse club hem graag wil overnemen. “Bij een concreet aanbod ben ik in de winterstop vertrokken”, zo sprak hij. De reden? “Mijn vrouw en ik houden zo van oosters eten.”

Die laatste opmerking zegt alles over de intelligentie van Victor Sikora. In plaats van naar Zuid-Korea te gaan, kan hij beter bij een G-team gaan voetballen.

quote:

WATJE
Je zal maar trainer van Willem II zijn. Verkopen ze vlak voor het seizoen met Anouar Hadouir en Mounir El Hamdaoui je twee beste spelers, word je een maand of twee later de laan uitgestuurd omdat je te weinig punten pakt. Het is alsof van Kimi Raikkonen verlangd wordt dat hij met een Lada wereldkampioen Formule I wordt. Of van 56-jarige Louis van Gaal dat hij een polsstokhoogsprong maakt.

Hoe dat laatste afgelopen is, weten we inmiddels allemaal. Met een uitgeholde Willem II-selectie brak Van Wijk weliswaar niet zijn been, maar ook geen potten. Zaterdag verloor zijn ploeg nog van VVV Venlo, de nummer laatst.

Op de persconferentie na afloop verklaarde de Willem II-trainer niet zelf op te stappen. De handdoek in de ring gooien kon hij zijn gezinnetje niet aandoen, omdat hij financieel verre van onafhankelijk is. Van Wijk zei het er niet bij, maar je zag aan zijn gezicht dat hij het vooruitzicht om elke dag gehaktballen en droog brood te vreten niet bepaald zag zitten.

Luttele uren later verscheen op de Willem II site het volgende bericht: ‘Naar aanleiding van de tegenvallende sportieve prestaties legt Dennis van Wijk, in goed overleg met de club, zijn functie als trainer-coach van Willem II per direct neer.’

Goed overleg, me reet!

Waarschijnlijk hetzelfde soort overleg als gevoerd werd toen Van Wijk zijn twee beste spelers moest afstaan. ‘Dennis, zo doen we het en niet anders’, verklaart de voorzitter en de overige bestuursleden knikken allemaal van ja.
Zo lust ik er ook nog een paar. ,,Meneer, in goed overleg neem ik je auto in beslag”, zei de agent, toen de man nabij het politiebureau parkeerde. ,,Meneer, in goed overleg heb ik uw rechterbeen geamputeerd’’, vertelde de chirurg, nadat de patiënt bijgekomen was na een verdoving voor het knippen van zijn amandelen.

Dennis van Wijk zal wel geld beloofd zijn, genoeg om niet aan de geeuwhonger te geraken. Hij zal dus geen stampei maken, want zo werkt het in de voetballerij, zoals een afgezaagd cliché luidt.
Van Wijk is een watje. Gezwicht voor een nietig afkoopsommetje. Hij had de bestuurders van Willem II het vel over de neus moeten halen. Bram Moszkowicz inschakelen bijvoorbeeld. Van het geld dat Willem II met de verkoop van zijn twee Marokkanen verdiende, was helemaal niks meer overgebleven.

quote:

Spektakel

Het haalde alle kranten en vele omroepen besteedden er ruim zendtijd aan. Komkommertijd of niet, de kuitbeen- en enkelbreuk van AZ-trainer Louis van Gaal was landelijk nieuws. We zagen hem zitten in zijn rolstoel, tijdens de thuiswedstrijd tegen NEC. De spelers kwamen hem medelijdend klopje op de schouder geven en een zorgzame Marcel Brands voorzag hem van een kopje koffie. Van Gaal moet die aandacht goed gedaan hebben.

Niet alleen de AZ-mensen betuigden trouwens hun deelneming met de onfortuinlijke trainer. Zijn rolstoel is inmiddels ingeruild voor een golfkarretje, beschikbaar gesteld door een Noord-Hollandse golfclub. En als zijn ploeg morgen in Eindhoven tegen PSV speelt, zijn in de dug-out van het Philips Stadion een paar stoelen verwijderd, zodat Van Gaal daar zijn kar kan parkeren.

Ik kan niet wachten totdat ik daar beelden van zie.

De spelers zijn al aan hun warming-up begonnen als Van Gaal komt aangestoven. Eén voor één gaat hij de spelers langs om hen een paar laatste raadgevingen mee te geven. Diepe sporen laten de banden achter in het drassige veld en in het strafschopgebied bij keeper Waterman zit hij plots vast in de modder. Met vereende krachten trekken de AZ-spelers het karretje los en duwen het naar de zijlijn.

‘Gezien Edward?’ grijnst Van Gaal tegen zijn assistent als zijn spelers de warming up weer hervat hebben. ‘Dit is nou teambuilding.’ Dan bukt Van Gaal zich even voorover en duikelt een koelbox op, die hij tussen zijn benen had staan. ‘Ja, mijn liefdevolle echtgenote heeft weer goed voor me gezorgd’, zegt hij als hij een lunchpakketje open pulkt. ‘Zo, ook nog een banaantje erbij. Lief van Truus.’

Filmcamera’s snorren en fototoestellen ratelen als Van Gaal zijn maaltje nuttigt. Dan wordt hij voorzichtig op de schouder getikt. Het is Jan Reker, die bezorgd komt kijken of Louis nog iets te wensen heeft. ‘Deze warme deken misschien, want het is toch wel guur vandaag’, vraagt de algemeen directeur van PSV. Het is niet alleen het brood dat in een haastige hap weggeslikt wordt. Zichtbaar ontroerd is Van Gaal. Traantjes pinken in de ooghoeken.

‘Jan, dank je wel’, stamelt de AZ-trainer terwijl hij de deken over zijn benen vouwt. ‘Het enige wat me nu nog ontbreekt zijn de drie punten, maar die wil je zeker niet afstaan?’ Louis van Gaal heeft zijn humor nog niet verloren.

Dan begint de wedstrijd. PSV laat AZ alle hoeken van het veld zien. Ingrijpen kan Van Gaal niet, ingeklemd als hij is in het toch wel krappe golfkarretje. Radeloos trommelt hij op het stuur van zijn wagentje. ‘O, zat hier maar een claxon op’, denkt hij. Als het 4-0 is in het voordeel van de thuisploeg, knalt Kenneth Perez de bal expres tegen Van Gaals golfkar. Omdat het ding niet op de handrem staat, komt het in beweging en pas na tien meter komt het tot stilstand tegen een reclamebord. Het thuispubliek joelt en lacht. Zo komt voor hen een mooi einde aan een onvergetelijke wedstrijd.
Met een rood hoofd en rode vlekken in de nek verdwijnt Van Gaal in de richting van de catacomben. Onderweg rijdt hij een camera ondersteboven en drie fotografen worden over de tenen gereden.

Ik denk dat ik nog maar even snel een abonnement op Sport1 afsluit. Van dit spektakel wil ik geen seconde missen.

quote:

Op zaterdag 10 november 2007 19:26 schreef Beschouw het volgende:

[..]

quote:

VOETBALJAAR 2007: VIS VAN MAKAAY

Het was halverwege september toen de tweede speelronde van de KNVB-beker op het programma stond. Het lot had ASWH gekoppeld aan zondaghoofdklasser De Treffers. Dat werd dus een leuk reisje en gelukkig was het woensdag. Als je in het onderwijs werkt, heb je dan namelijk een kortere werkdag. Zodoende konden wij ’s middags al vertrekken. Om drie uur reed het uitgedunde gezelschap van drie heren, waar het normaal toch wel zes zijn, de A15 op. We hadden dit tijdstip gekozen om de files voor te zijn. Dat lukte prima. Een voorspoedige rit bracht ons in Groesbeek.

Groesbeek. Voetbalmaf dorp. Talloze clubs, waarvan twee op het hoogste zondagamateurniveau. Bijna Duitsland, dat ook. De ANWB-routeplanner raadde zelfs aan om kort door Duitsland te rijden, maar onze NavMan dacht daar anders over. Over de brug rijdend zagen we de al licht schemerende skyline van Nijmegen. Herinneringen aan een concert van Britney Spears, bezocht door een destijds nog onwetende en puberende metalliefhebber in onze auto, bonnen wegens fout parkeren en een al dan niet per ongeluk door een hoerenstraat voerende wandeling kwamen voorbij. We passeerden later, door berg en dal rijdend, ook de Heilig Land Stichting. Ooit een volledig mislukte locatie voor de eerste schoolreis in de historie van de reformatorische basisschool, die begin jaren tachtig meende door het woord “heilig” veilig te zitten. Jammer, want het was zo katholiek als de paus en de kinderen van toen dragen de beelden van de talloze heiligenbeelden vast nog op het netvlies. Oh ja, de liefhebber van cultuur zag er ook nog het bordje “Afrika Museum”.

Wij hadden er geen oog voor, wij gingen naar Groesbeek. Eerst even het sportpark zoeken en dan het centrum in. Rond vijf uur hadden we de auto geparkeerd. Drie man sterk wandelde het dorpje in, op zoek naar het restaurant dat we op internet al hadden gevonden. De eerste tegenvaller van de middag was een feit, want dat was dicht. Niet getreurd, dan maar even in een café wat drinken en een bittergarnituurtje bestellen. Op weg naar een kroegje op een hoek zagen we de viszaak. Vishandel Makaay. Onze chauffeur van die dag is een echte visliefhebber, zowel qua vangen als qua eten. Dus konden we daar niet omheen. Wij gingen naar binnen.

Mijn voetbalcomputer draaide toen al op volle toeren. Erik Makaay is keeper van De Treffers, dat wist ik al. Er werd een link gelegd naar een serie reportages in Voetbal International over broers van profvoetballers. Had ik daarin niet ook Makaay zien staan voor een viszaak? Ja, bleek al snel. De verkoper, een dertiger, had hetzelfde zwarte haar en had ook trekjes van de nieuwbakken Feyenoord-spookspits. Ringetje in het oor, dit was de stoerdere variant. Daarom is hij nu natuurlijk, na een kort avontuur bij VVV, doelman van De Treffers. Net iets minder serieus, ben je dan geneigd te denken.

Het was hem, onmiskenbaar. Ik herinnerde me ook een tekstje op een website, waarin Makaay aangaf soms wel eens moe te worden van het in de schaduw staan van. Gek vond hij het niet. Logisch, want broer Roy is kampioen geworden in de toplanden Spanje en Duitsland, heeft Oranje gehaald, werd topscorer in eerder genoemde landen, scoorde in de Champions League, haalde ooit de gouden schoen binnen. Dat spreekt natuurlijk meer tot de verbeelding dan keepen bij de nummer één op de zondagranglijst aller tijden. Maar toch, als in een samenvatting van een bekerduel van twee minuten vier keer wordt gezegd dat je “de broer van” bent…. Ik kan het me ergens voorstellen.

Omdat slechts de chauffeur trek had in vis, liepen de metalliefhebber en ik vast naar het café. Opgetogen kwam onze medereiziger later terug. Makaay had gevraagd of wij voor het voetbal kwamen. Leuk toch, dat je overal in Nederland aan het accent kunt horen of iemand een streekbewoner is of niet. Hij had ons accent gehoord en wist genoeg. “Mij eerst nog even moe maken… Slim!” Hij had het glimlachend gezegd, om er aan toe te voegen dat zijn ploeg toch ging winnen, want ze wilden tegen zijn broer loten. Uiteindelijk had hij een gratis portie kibbeling weggegeven, met de woorden: “Dit is dan het enige dat ik vanavond aan jullie weggeef.” Een uur of vier later bleek de waarheid van die woorden. De Treffers won dikverdiend en wij hebben Erik Makaay nog geluk gewenst.

Terugdenkend is het voor mij één van de leukste voetbalmomenten van 2007. Waarom? Omdat het alles bevat wat de hoofdklasse voor mij zo leuk maakt. De ongedwongen sportieve sfeer waarin je nog een praatje met je rivalen kunt maken. Maar ook, iemand die gewoon, voor een wedstrijd in de KNVB-beker, nog tot zes uur werkt. Die dan om half acht alweer de warming-up begint. Het maakt de stunt van Kozakken Boys, dat diezelfde avond een verlenging afdwong tegen de duurbetaalde profs van Ajax, extra mooi. Het is een soort liefde voor de sport die de heren drijft, hoewel er tegenwoordig ook heus wel geld mee te verdienen is. Daar wilde ik die avond echter even niet aan denken. Ik had plezier om die visboer in het doel. Helaas hebben ze Feyenoord niet geloot en maakte hij in de derde ronde tegen NEC een paar fouten. Hoeveel keer ze hem “de broer van” hebben genoemd weet ik niet. Maakt ook niet uit, voor mij was Roy Makaay die avond in september even de broer van Erik.

quote:

BOSZ

Peter Bosz voetbalde in de tachtiger jaren van de vorige eeuw tamelijk onopgemerkt voor Vitesse, dat toen nog uitkwam in de eerste divisie. Na een paar seizoenen dook hij helemaal de anonimiteit in bij de amateurs van AGOVV totdat RKC hem opviste. De Waalwijkers voetbalden in die jaren ook nog in de eerste divisie maar met Peter Bosz in de gelederen bereikten ze in 1998 het hoogste niveau.

Een mooi moment om afscheid te nemen, moet Bosz gedacht hebben, want voor 25.000 gulden werd hij aangetrokken door Toulon, dat uitkwam in de hoogste Franse divisie. Dat transferbedrag zegt genoeg. Peter Bosz was een modale voetballer en voor dat futiele bedrag konden de Fransen zich geen buil vallen.
Maar zie, in Frankrijk ontpopte Peter Bosz zich tot een belangrijke speler. In de drie jaren dat hij in de Zuidfranse stad speelde, sijpelden er steeds meer positieve berichten door naar Nederland en in 1991 keerde hij terug naar zijn vaderland, naar Feyenoord.

In Rotterdam werd Bosz een van de dragers van het elftal. Hij werd aanvoerder, kampioen, won driemaal de nationale beker en haalde zelfs het Nederlands elftal. Hij verscheen vaak op televisie om commentaar te geven op zojuist gespeelde wedstrijden van zijn club. Bosz deed dat goed. Hij sprak hele zinnen; iets wat niet veel voetballers doen en zeker die van Feyenoord toentertijd niet.

Lichtelijk geïrriteerd werd je trouwens wel van Peter Bosz in die dagen, want de man wist het altijd beter en zijn betogen werden allengs langer. Op het laatst zat je te hopen dat er een andere Feyenoorder voor de camera’s van de NOS zou verschijnen, maar nee hoor, telkens weer kwam de parmantige Bosz pontificaal in beeld en breedsprakerig zijn verhaal doen.

Dat deed hij later ook, toen zijn actieve voetballoopbaan achter de rug was en hij trainer was geworden. Of hij nu aan het werk was bij de amateurs van AGOVV, bij De Graafschap of bij Heracles; het leek wel alsof Peter Bosz de spil was waaromheen alles draaide. Zijn verhalen in de pers en op televisie waren doortimmerd, overal had hij een mening over, maar niet tot zijn voordeel sprak dat hij bij die verhalen meestal een gezicht opzette alsof hij te doen had met een stel mongolen. Maar daar hebben wel meer trainers last van, nietwaar meneer Van Gaal?

Met Heracles promoveerde hij naar de eredivisie en het seizoen erop handhaafde de club zich. Niet alleen Peter Bosz vond zich een goede trainer, ook anderen begon dat op te vallen. Juist toen zijn kostje als trainer gekocht leek, deed Bosz de meest verrassende zet uit zijn loopbaan: hij verliet Heracles en werd technisch directeur bij Feyenoord, dat aan de hand van Gullit en Wotte naar de afgrond was geleid.

Bosz’ eerste jaar in Rotterdam moet verschrikkelijk zijn geweest. De club draaide een zeer rampzalig seizoen en Peter Bosz met zijn nette pak en zijn mooie babbel was de gebeten hond. Bergen kritiek kreeg hij te verstouwen, niet alleen van de supporters, die hun club naar de kloten zagen gaan, maar ook van Willem van Hanegem die in een column in het AD de vloer aanveegde met Bosz. Onbetrouwbaar noemde de Kromme hem. Het was een stoot onder de gordel, maar menigeen lachte in zijn vuistje. Eindelijk werd die betweterige mooiprater op zijn nummer gezet. De dagen van Bosz bij Feyenoord leken geteld.

We zijn nu een half jaar verder en Peter Bosz zien we niet zo vaak meer. Horen doen we hem nog veel minder. Net als de schimmige adviseur Wim Jansen houdt hij zich schuil op de achtergrond. Maar achter de schermen bij Feyenoord heeft hij een wonder verricht. Ingefluisterd door Jansen of niet; hij trok de juiste trainer aan en de juiste spelers en Feyenoord staat in de eredivisie na 17 wedstrijden op een gedeelde eerste plaats. Niemand roept nog om het vertrek van Peter Bosz. Het kan verkeren, zo schreef Bredero vroeger al.

Je mag Peter Bosz een eikel vinden en goed beschouwd is hij dat ook wel een beetje, maar de man heeft recht op een positief verhaal. Hij heeft in Rotterdam goed werk afgeleverd en dat mag ook wel eens gezegd worden. Als dat maar niet betekent dat hij binnenkort door de ene of andere omroep voor de camera's gehaald wordt. Laat Bosz maar lekker anoniem zijn werk blijven doen. Dat is voor ons televisiekijkers het beste.