veel mensen hebben problemen met de liefde enzo is ook vreselijk..
maar ik zoek wat anders en op dit forum weet ik niet of er mensen zijn met het zelfde probleem..
moeilijk onderwerp mijn moeder is al lang ziek
thuis is het ook heel anders...
als je dit nu leest denk je oke wat moet ik er mee maar ik moest het even kwijt....
hoe gaat derrest er mee om .. this natuurlijk niet niks.
groetjes.
[ Bericht 39% gewijzigd door ikke1507 op 05-03-2007 11:29:35 ]
Sterkte inieder geval en hoop dat je iemand tegenkomt om er over te praten.
ik hoop dat ik ook iemand vind.. die me begrijpt het selfde mee maakt enzo
!!!!!!... en vooral sterkte..... 
Veel sterkte!
Geen zeldzame ziektes hier, maar m'n vader heeft wel een chronische ziekte.
Eerst veel gedoe met ziekenhuizen omdat ze de diagnose moeilijk konden stellen, er aan wennen dat je vader niet meer is/kan zijn zoals ie was en je vader steeds pijn zien hebben is ook erg naar. Later nog weer veel gedoe met bedrijfsartsen, keuringen e.d. Uiteindelijk is hij helemaal afgekeurd.
Hij zit nu thuis, maar doet zoveel mogelijk in huis om bezig te blijven.
Het was voor ons allemaal erg wennen, maar nu ondertussen is het heel gewoon geworden en heeft iedereen z'n plek wel weer gevonden.
Toch is de sfeer in huis er nooit echt vervelend door geworden.
Heb je het er met je ouder over gehad dat je er zo veel last van hebt? Doen jullie nog wel eens leuke dingen samen (voor zover dat mogelijk is met je moeder)? Ik denk dat het heel belangrijk is dat jullie een manier vinden dat jullie het ook fijn hebben samen. Die sfeer is voor niemand, en zeker voor je moeder, niet goed.
Sterkte.
quote:Ik heb het even voor je gevraagt in het r&p feedback topic. Topic Titels kun je hier niet zelf veranderen, dat moeten moderaters voor je doen.Op zondag 4 maart 2007 17:15 schreef ikke1507 het volgende:
hoe moet dat?
Om in te gaan op je PM:
Lijkt me een lastige leeftijd om met zoiets om te moeten leren gaan. Ik was zelf een paar jaar ouder.
Heb je ook andere mensen/vriendinnen in je omgeving waarmee je dit kunt bespreken?
Het is idd heel naar om een van je ouders pijn te zien hebben, dat vind ik zelf ook nog steeds heel moeilijk. Maar ik woon niet meer thuis, dus ik word er niet dagelijks mee geconfronteerd. Eigenlijk heb ik daar dus ook geen tip over om dat makkelijker te maken.
Behalve dat je ook goed om jezelf moet denken, dus niet alleen met bijv je moeder leuke dingen doen, maar ook zelf af en toe met vriendinnen op stap en even weg zijn van de sfeer thuis. Dan kun je er daarna waarschijnlijk weer wat beter tegenaan.
ik bespreek het wel met vriendinnen enzo maar die snappen me vaak nooit vinden het zielig enzo maar zo ben ik helemaal niet dus die kunnen er ookniet echt mee omgaan
ja ik ben nog maar 16 hoe oud ben jij dan? dat je niet meer thuis woont ja dat is natuurlijk heel anders als bij mij ik word er nog elke dag mee geconfronteerd
Gelukkig bleek het bij de operatie "slechts" een abces te zijn. Maar al-met-al is hij nu dus 2 maanden thuis geweest. maandag gaat hij voor het eerst weer (halve dagen) werken. Het enige wat hij er aan over gehouden heeft is een trombosebeen (bijwerking van de antibiotica ofzo) en een deukje in zijn hoofd!
hoe ging jij er mee om?
quote:Ik heb een zieke moeder. Ze werd ziek toen ik 15 was en thuis woonde, dus komt ongeveer overeen.Op zondag 4 maart 2007 18:15 schreef ikke1507 het volgende:
dankjewel iemand die van moderaters is die heeft het veranderd voor my:)
ik bespreek het wel met vriendinnen enzo maar die snappen me vaak nooit vinden het zielig enzo maar zo ben ik helemaal niet dus die kunnen er ookniet echt mee omgaan
ja ik ben nog maar 16 hoe oud ben jij dan? dat je niet meer thuis woont ja dat is natuurlijk heel anders als bij mij ik word er nog elke dag mee geconfronteerd
Omdat mijn vader er niet meer is kwamen het huishouden op de schouders van de kinderen terecht, wat best zwaar is op die leeftijd. Ik weet niet of jouw vader er nog is, maar zelfs als dat nog zo is denk ik dat je alsnog meer verantwoordelijkheid moet dragen dan een 'gewone' meid van 16, klopt dat? Pas ervoor op dat je geen moeder voor je moeder gaat zijn. Daar ging ik de fout in, ik zette mijn moeder en haar gezondheid op de eerste plaats en heb daardoor maar heel weinig voor mezelf gedaan. Daar zit ik nu mee vast.
Dit wil natuurlijk niet zeggen dat je egoïstisch moet zijn en niet aan je moeder moet denken, maar dat je jezelf niet weg moet cijferen.
Wat je zegt over vriendinnen is herkenbaar, je krijgt natuurlijk veel medeleven en dat is fijn, maar ze zullen nooit écht begrijpen hoe het is. Dat kan je ze niet kwalijk nemen, maar vervelend is het wel. Probeer als je met vriendinnen bent een balans te vinden tussen praten over de situatie thuis en gewoon je gedachten op nul zetten en leuke dingen doen. Constant over je thuissituatie praten terwijl ze het niet echt begrijpen heeft niemand wat aan, maar ga ook niet mooi weer spelen en doen alsof er niets aan de hand is.
quote:Oh, dat is trouwens érg goed nieuws McD!Op zondag 4 maart 2007 18:20 schreef mcDavid het volgende:
Mijn pa werd op oudjaarsdag naar het ziekenhuis gebracht. Kwaadaardige hersentumor was de diagnose! Was wel ff schrikken!
Gelukkig bleek het bij de operatie "slechts" een abces te zijn. Maar al-met-al is hij nu dus 2 maanden thuis geweest. maandag gaat hij voor het eerst weer (halve dagen) werken. Het enige wat hij er aan over gehouden heeft is een trombosebeen (bijwerking van de antibiotica ofzo) en een deukje in zijn hoofd!
. quote:Het is natuurlijk ook wel lastig voor je vriendinnen die zelf niet weten hoe het is.Op zondag 4 maart 2007 18:15 schreef ikke1507 het volgende:
dankjewel iemand die van moderaters is die heeft het veranderd voor my:)
ik bespreek het wel met vriendinnen enzo maar die snappen me vaak nooit vinden het zielig enzo maar zo ben ik helemaal niet dus die kunnen er ookniet echt mee omgaan
ja ik ben nog maar 16 hoe oud ben jij dan? dat je niet meer thuis woont ja dat is natuurlijk heel anders als bij mij ik word er nog elke dag mee geconfronteerd
Ik was 18 toen m'n vader ziek werd en ben nu 22. Toen ik nog wel thuis woonde ging het wel slechter met hem dan nu, omdat hij toen nog geen medicijnen kreeg. Het duurde namelijk een jaar voordat ze erachter waren wat hij nou had.
Maar praat je er nou wel met je ouders over? Anders moet je het toch een keer aankaarten, wel doen als jullie in een wat betere periode zitten denk ik.
ja mn vader heb ik nog maar het is toch anders je moet veel dingen doen omdat mn vader werkt en mn moeder niet alles meer kan maar dat heb ik er wel voor over ..maar soms word ik er saggo van en dan reageer ik dat af op mensn wat eigenlijk helemaal niet mn bedoeling is. dan begrijpen mn vriendinnen me aan de ene kant wel maar andere kant se weten indd niet hoe het er thuis aan toe gaat en ik heb het er ook liever niet over als ik iets leuks aan het doen ben maar iedereen vraagt er altijd naar hoe gaat het nou enzo.. ja dan moet ik wel antwoorden geven ik ga niet zeggen alles gaat goed enso want mensen zien ook wel dat ik anders ben maar het is wel lastig
quote:naja oudjaarsavond zijn we naar t ziekenhuis gegaan, daar een potje staan janken met het hele gezinOp zondag 4 maart 2007 18:23 schreef ikke1507 het volgende:
dat is inderdaad wel even schrikken gelukkig gaat het beter.
hoe ging jij er mee om?
Gelukkig was hij door medicijnen tegen de zwelling de volgende dag weer redelijk bij positieven... Maar de rest van de week hebben we allemaal niet veel anders gedaan als een beetje TV kijken en naar het ziekenhuis gaan enzo. En VEEEEEL telefoontjes opnemen.
Gelukkig werd hij de maandag erop al geopereerd, dus daarna viel het allemaal weer redelijk mee. Nog steeds veel naar t ziekenhuis geweest enzo, maar gewoon me school weer opgepikt. De angst dat het misschien niet goed zou komen was vrijwel geweken.
mijn vader is geen prater en mn moeder die heefft al genoeg aan dr zelf..
dus praat wel met vriendinnen enzo er over zou je denken dat het helpt om met mn ouders te praten?
quote:ja ik snap het mijn moeder heeft in oktober ook anderhalve maand in het ziekehuis gelegen... en ook iedere dag er heen en dan ja met een gevoel weg gaan ik moet haar achter laten en met het gevoel komt het nog wel goed enzo...Op zondag 4 maart 2007 18:30 schreef mcDavid het volgende:
[..]
naja oudjaarsavond zijn we naar t ziekenhuis gegaan, daar een potje staan janken met het hele gezin
Gelukkig was hij door medicijnen tegen de zwelling de volgende dag weer redelijk bij positieven... Maar de rest van de week hebben we allemaal niet veel anders gedaan als een beetje TV kijken en naar het ziekenhuis gaan enzo. En VEEEEEL telefoontjes opnemen.
Gelukkig werd hij de maandag erop al geopereerd, dus daarna viel het allemaal weer redelijk mee. Nog steeds veel naar t ziekenhuis geweest enzo, maar gewoon me school weer opgepikt. De angst dat het misschien niet goed zou komen was vrijwel geweken.
ik ben gewoon verder gegaaan met leven school mn sport alles ik deed gwoon de allerdaagse dingen met mn moeder in mn achterhoofd.
quote:Dat je daar chagrijnig van wordt is niet meer dan logisch hoor, daar moet je je ook niet schuldig over voelen. En als je merkt dat je uit je slof bent geschoten tegen iemand terwijl het onterecht was, kan je later de situatie uitleggen, iedereen kan daar begrip voor opbrengen. En ik snap dat je leuke momenten met je vriendinnen niet wil verpesten door met zo'n depressief verhaal te komen, maar je hart luchten helpt wel. Je moet alleen zorgen dat je verhalen over thuis niet gaan overheersen zeg maar. Niet gaan liegen over hoe je je voelt, daar heeft niemand wat aan en als je het allemaal opkropt komt het later tig keer zo hard terug.Op zondag 4 maart 2007 18:29 schreef ikke1507 het volgende:
clumsy ik begrijp je maar al tegoed
ja mn vader heb ik nog maar het is toch anders je moet veel dingen doen omdat mn vader werkt en mn moeder niet alles meer kan maar dat heb ik er wel voor over ..maar soms word ik er saggo van en dan reageer ik dat af op mensn wat eigenlijk helemaal niet mn bedoeling is. dan begrijpen mn vriendinnen me aan de ene kant wel maar andere kant se weten indd niet hoe het er thuis aan toe gaat en ik heb het er ook liever niet over als ik iets leuks aan het doen ben maar iedereen vraagt er altijd naar hoe gaat het nou enzo.. ja dan moet ik wel antwoorden geven ik ga niet zeggen alles gaat goed enso want mensen zien ook wel dat ik anders ben maar het is wel lastig
Mijn moeder is visueel gehandicapt en ziet echt heel slecht, heeft geen rijbewijs en is dus in veel dingen heel afhankelijk van mijn vader. Doordat hij al zolang heeft gesukkeld en nog sukkelt komt er best wel wat op mij neer. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik het ook wel als mijn plicht zie en vaak ook zelf aanbied, maar soms werd het me echt te veel, mede omdat ik een eigen gezin en huishouden heb. Het was en is vaak nog vliegen en racen van het ene huishouden naar het andere. Gelukkig gaat nu op dit moment alles goed met mijn vader, maar hij heeft ook zijn slechte dagen.
Maar goed, nogmaals, ondanks alles, want makkelijk is het niet, zie ik het gewoon als mijn plicht en doe ik alles ook met liefde. Maar er zijn ook wel eens momenten geweest dat ik er toch wel eens anders over dacht.
quote:Het zou kunnen helpen. Misschien kunnen ze, vooral je vader misschien, wat meer rekening met jou houden.Op zondag 4 maart 2007 18:30 schreef ikke1507 het volgende:
twised ik praat er niet over mt mijn ouders..
mijn vader is geen prater en mn moeder die heefft al genoeg aan dr zelf..
dus praat wel met vriendinnen enzo er over zou je denken dat het helpt om met mn ouders te praten?
Het is een netelige situatie natuurlijk, maar het blijven wel je ouders en ze hebben een zekere verantwoordelijkheid naar jou toe, je bent nog maar 16.
Natuurlijk is het niet erg dat je af en toe wat meer (moet) helpen in huis, maar dat moet ook niet teveel zijn.
Ik weet natuurlijk ook niet hoe de situatie bij jullie precies in elkaar steekt.
Als je denkt van, het valt ook wel mee het is alleen maar af en toe dan is het misschien ook weer niet nodig.
Maar blijf ook aan jezelf denken, zoals Clumsy mooi omschreef.
Heb je eigenlijk ook nog broers/zussen?
quote:ja 1 broer en 1 zuzOp zondag 4 maart 2007 18:56 schreef Twisted_fok het volgende:
[..]
Het zou kunnen helpen. Misschien kunnen ze, vooral je vader misschien, wat meer rekening met jou houden.
Het is een netelige situatie natuurlijk, maar het blijven wel je ouders en ze hebben een zekere verantwoordelijkheid naar jou toe, je bent nog maar 16.
Natuurlijk is het niet erg dat je af en toe wat meer (moet) helpen in huis, maar dat moet ook niet teveel zijn.
Ik weet natuurlijk ook niet hoe de situatie bij jullie precies in elkaar steekt.
Als je denkt van, het valt ook wel mee het is alleen maar af en toe dan is het misschien ook weer niet nodig.
Maar blijf ook aan jezelf denken, zoals Clumsy mooi omschreef.
Heb je eigenlijk ook nog broers/zussen?
Scans laten doen, niks in de rest van z'n lichaam gelukkig, dat was wel even spannend.
Nu moet hij bestraald worden, een maand lang, in de eerste week een lichte chemokuur en in de laatste maar niks zwaars gelukkig, geen uitvallende haren ofzo.
Al met al best veel geluk gehad, dat het niet midden in z'n lichaam zit, of in z'n hoofd, maar op een vrij onschuldige plek...
Na de bestralingen volgt nog een operatie die wel redelijk zwaar is: de gewellen die overblijven, kleine bolletjes, 3 geloof ik, moeten dan weggehaald worden. En omdat ze er via de rugzijde niet bij kunnen moeten ze vanaf de voorkant opereren, wat best zwaar is. Nu kan ie de operatie wel aan, maar het zit er dik in dat ie een stoma moet...
Achja, liever leven met een stoma, dan dat het blijft zitten en uit de hand loopt.
Ik kijk er wel redelijk goed tegenaan
... hij heeft zelf geen klachten, hij was helemaal gezond (al rookt ie wel veel) en nu zit ie al een tijdje thuis, volgende week maandag begint de bestraling.Een echt probleem was het en is het voor mijn moeder. Die is een echtgenoot kwijtgeraakt en zit nu nog steeds met een man die qua gedrag erg autistisch is en niet lang alleen gelaten kan worden.
Verder is het wel lastig dat mensen dingen soms gewoon niet snappen. M'n moeder kan niet tegen zonlicht, daar gaat ze van dood. Dat wil er bij veel mensen gewoon niet in, zelfs artsen knippen rustig een halogeenspotje aan terwijl dan binnen tien minuten de gaten in haar lijf vallen.
Ook weet ik gewoon al sinds ik klein ben dat ze dood kan gaan aan die ziekte, en dat dat in een paar dagen tot weken kan. Andere mensen maken daar dan zo'n heisa van, terwijl ik niet beter weet. Da's ook lastig. Ik snap best dat m'n moeder ondertussen dingen doet die slecht voor haar zijn; ze is volwassen, als zij het risico wil nemen omdat ze zich anders opgesloten voelt moet ze het vooral doen. Dat komt bij andere mensen ook niet echt over.
Op een gegeven moment ging ik echt supererg puberen, en toen was het hek van de dam. Ik schaam me kapot als ik terugdenk aan die periode. Tsjezus, wat ben ik egoistisch geweest. Ik heb zelfs een keer tegen mijn moeder gezegd dat ik haar zo in zou ruilen voor een gezond exemplaar, en nog meer van dat soort kreten. Toen had ze al darmkanker. Toen ik na haar dood haar dagboek las, zag ik dat het allerlaatste wat ze geschreven had over mijn onhandelbaarheid ging: als ik nog erger werd, moest ik het huis maar uit.
Het heeft er al met al wel voor gezorgd dat ik nu wel stukken respectvoller omga met zieke mensen.
quote:Arual, ik herken heel goed die periode van de puberteit. Hetzelfde heb ik ook gehad.Voel jezelf niet schuldig, het is gewoon een logische uiting van jaren ellende. Je wilt het liefst net zo zijn als andere pubers en vooral niet opvallen omdat je een zieke moeder hebt. Het is jammer dat je moeder dit gedrag van jou niet kon plaatsen, ze was waarschijnlijk ook te ziek om daar ook nog over te moeten nadenken.Op zondag 4 maart 2007 20:26 schreef _Arual_ het volgende:
Mijn moeder heeft zolang ik weet gekwakkeld met haar gezondheid. Eerst waren dat vervelende, maar niet gruwelijke kwalen. Hernia, verzakking, problemen met de galblaas, trombose, dat soort dingen. Uiteindelijk kreeg ze een veel ernstiger ziekt. Al met al hebben de gezondheidsproblemen van mijn moeder wel een stempel gedrukt op mijn puberteit. Mijn moeder kreeg geen thuiszorg, omdat ze een dochter van dertien had die ze wel een dagje van school thuis kon houden, dat soort dingen. Zag en zie ook altijd moeders en dochters met zijn tweetjes door de stad heen banjeren - dat steekt wel, nog steeds.
Op een gegeven moment ging ik echt supererg puberen, en toen was het hek van de dam. Ik schaam me kapot als ik terugdenk aan die periode. Tsjezus, wat ben ik egoistisch geweest. Ik heb zelfs een keer tegen mijn moeder gezegd dat ik haar zo in zou ruilen voor een gezond exemplaar, en nog meer van dat soort kreten. Toen had ze al darmkanker. Toen ik na haar dood haar dagboek las, zag ik dat het allerlaatste wat ze geschreven had over mijn onhandelbaarheid ging: als ik nog erger werd, moest ik het huis maar uit.
Het heeft er al met al wel voor gezorgd dat ik nu wel stukken respectvoller omga met zieke mensen.
quote:dankjewel woniyaOp zondag 4 maart 2007 21:05 schreef woniya het volgende:
Mijn moeder werd ernstig ziek toen ik ongeveer 10 was en zij is uiteindelijk overleden toen ik 12 was. Ik kan me nog goed de vreemde sfeer herinneren die er in huis hing als zij weer uit het ziekenhuis was gekomen van een kuur. Ik hoop van harte dat er bij jouw moeder kans op genezing is, want je hebt haar nog zo nodig. Het is overigens heel fijn dat je ook een broer en zus hebt om samen erover te praten. Sterkte met de situatie.
ja morgen horen we de uitslag wat er en aan gedaan ( kan ) worden.. dus spannend
hoe gaat het nu met je
?
M'n moeder heeft een langzame vorm van MS, maar inmiddels loopt ze toch constant met een stok, slaapt 's middags, heeft een rolstoel en een scootmobiel, en ze is ook nog eens blind uit dr linkeroog. Ze rijdt dus ook geen auto meer, wat nog wel wat..vervelend is
. Gelukkig hebben we ge-wel-di-ge buren die gerust effe heen en weer rijden, of met haar gaan winkelen enzo 
We zouden het echt niet zonder ze redden.
Iig, ik denk dat, zolang je er maar over praat, het vanzelf wel weer beter zal gaan.
quote:Het gaat goed dank je wel, ik praat over een hele tijd geleden hoor, dus het verlies heb ik inmiddels verwerkt en ik ben zelf al moeder. Ik kan me nog wel alle gevoelens voor de geest halen van de tijd toen ik jouw leeftijd had vandaar dat ik reageerde.Op zondag 4 maart 2007 21:38 schreef ikke1507 het volgende:
[..]
dankjewel woniya
ja morgen horen we de uitslag wat er en aan gedaan ( kan ) worden.. dus spannend
hoe gaat het nu met je
?
quote:En het blijkt nog erfelijk te zijn ook.Op maandag 5 maart 2007 00:50 schreef cerror het volgende:
Mijn vader lijdt aan de klootzakeritis. Niets aan te doen helaas.
ik heb namelijk geen id sorry..
woniya jaa 16 is ook nog niet een leeftijd om het allemaal mee temaken.. dankje dat je reageerde!
hoe ging jij er mee om? met heel je situatie
quote:Mijn vader heeft prostaatkanker, ben bang dat hij niet heel lang meer heeft. Gaat best hard achteruit.Op zondag 4 maart 2007 16:20 schreef ikke1507 het volgende:
dankjee voor je berichtje:)
ik hoop dat ik ook iemand vind.. die me begrijpt het selfde mee maakt enzo
Het veranderd best wel je kijk op het leven vind ik, emotioneel doet het echt wat met je.
stekte iig.
Verder is het contact met de familie verbroken, vrienden heeft ze nog maar weinig, en ik ben enigskind.. dus ik ben zon beetje de enigste die het snapt en meemaakt
raar verhaal.. als enig kind in iedergeval een kut situatie maar wat doet je pa in dit verhaal..? de zorg valt toch niet voor jouw rekening..?
lees eerst voor dat je wat zegt. oke
quote:hmm....dat is kut, en daar kunnen ze niets aan doen...? Waarom mist ze eigenlijk die 2,5 meter..?Op dinsdag 6 maart 2007 10:19 schreef ikke1507 het volgende:
omdat ze 2 en half meter dunne darm mist en dat is net het stuk dat je eten verteerd.
quote:mijn vader had ook darmkanker. als het dezelfde operatie is als die mijn pa heeft gehad, moet je daar niet te licht over denken. hij heeft ook een stoma gehad en dat is best heftig.Op zondag 4 maart 2007 19:36 schreef Maisnon het volgende:
Bij mijn vader is pasgeleden darmkanker geconstateerd.. in z'n endeldarm, dat wel. Hij heeft er zelf eigenlijk geen last van.
Scans laten doen, niks in de rest van z'n lichaam gelukkig, dat was wel even spannend.
Nu moet hij bestraald worden, een maand lang, in de eerste week een lichte chemokuur en in de laatste maar niks zwaars gelukkig, geen uitvallende haren ofzo.
Al met al best veel geluk gehad, dat het niet midden in z'n lichaam zit, of in z'n hoofd, maar op een vrij onschuldige plek...
Na de bestralingen volgt nog een operatie die wel redelijk zwaar is: de gewellen die overblijven, kleine bolletjes, 3 geloof ik, moeten dan weggehaald worden. En omdat ze er via de rugzijde niet bij kunnen moeten ze vanaf de voorkant opereren, wat best zwaar is. Nu kan ie de operatie wel aan, maar het zit er dik in dat ie een stoma moet...
Achja, liever leven met een stoma, dan dat het blijft zitten en uit de hand loopt.
Ik kijk er wel redelijk goed tegenaan
ik wens je veel sterkte en duim voor een goede en volledig herstel voor je pa.
kben zelf ook 16,en mijn zusje heeft een vorm van kanker gehad,je moet gewoon dag tot dag leven,en niet teveel hopen.
Ze is er na 3 hele lange operaties van geneze,en we waren er op tijd bij,maar de gevolgen zouden hersenvliesontsteking en verlamming kunnen zijn.
Het is moeilijk om er mee om te gaan,maar hop niet teveel op positieve dingen,als er dan iets kuts gebeurt is de klap alleen harder..
Mijn vader heeft ook een tijd kantje boord gelegen (coma),zichzelf bijna dood gezopen..
Er is toen aan mij gevraagt of ze de stekkers er moesten uittrekken,omdat hij waarschijnlijk de nacht niet zou halen.
Ik was er niet bij toen hij bijkwam uit z`n coma,maar hij heeft meteen gevraagt of ik er ook was.
Z`n gevoel voor humor had hij nog,want hij vroeg meteen om een peuk
Hij is er gelukkig met wat hersenletsel vanaf gekomen,maar zal nooit meer op zichzelf kunnen wonen.
Het enige wat ik kan zeggen is,hoop niet teveel en praat er met vrienden/vriendinnen over.
Verder heel erg veel sterkte
Het vervelende is de vermoeidheid van haar. Het is voor mij best lastig geweest omdat ik geen vader thuis heb en ook enig kind ben. Natuurlijk stonden er veel mensen voor ons klaar, maar het blijft lastig als klein jochie dan samen met je zieke moeder te zijn, als ze al thuis was en niet in het ziekenhuis (en ik weer overal heen moest enzo).
Maarja, mijn moeder heeft erg haar best gedaan om de vermoeidheid te verminderen (d.m.v. medicijnen, Tai Chi etc.) en ik heb geprobeerd vaak met haar te praten over onverwachte woede-aanvallen en dergelijke. Dat heeft wel geholpen. Probeer open te blijven staan voor je zieke ouder; hij/zij voelt zich ook vreselijk dat jij dit moet meemaken in je jeugd.
Met vrienden er over praten, maar ook docenten er van af laten weten kan veel schelen. Het ligt aan je vriendenkring, maar veel jongeren kunnen er nog niet goed mee omgaan of zien niet goed in hoe zwaar het kan zijn. Daarom is een volwassen persoon ook erg fijn.
Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte
het is indd lastig maar ja ik heb myn vader ook nog en jij had die niet dat is ook een heel verschil en ik hb ng broer en zuz dat scheeld ook wel maar hun gaan er ook weer anders mee om als dat ik dat doe. ik bn veel emotieneler dan bijvoorbeeld mijn broer.
dankjewel ....... hoe gaat het nu met je? en met je moedeR?
Mijn moeder had botkanker en heeft een best kort ziektebed gehad paar jaar erna kreeg me pa een hartstilstand, weetje probeer gewoon van alles te genieten.. niks is zeker in het leven!! zoals meer mensen zeiden leef gewoon dag bij dag!!
quote:ja ik doe ook gewoon wat ik niet laten kan met de dag leven.Op woensdag 7 maart 2007 13:51 schreef DarkBlade het volgende:
Veel praten met friends om iemand die close met je is of je echt vertrouwd lucht altjid een boel op!! Je kan toch ook veel steun hebben aan je broer, zus en je pa?
Mijn moeder had botkanker en heeft een best kort ziektebed gehad paar jaar erna kreeg me pa een hartstilstand, weetje probeer gewoon van alles te genieten.. niks is zeker in het leven!! zoals meer mensen zeiden leef gewoon dag bij dag!!
je bent je van niks meer zeker.
quote:Ach, net als ieder mens kan ook ik me wel over vervelende dingen heen zettenOp woensdag 7 maart 2007 11:24 schreef ikke1507 het volgende:
dankjewel ....... hoe gaat het nu met je? en met je moedeR?
Het is en blijft vervelend, maar alles gaat nu een stuk lekkerder, dank je. ^^
Voor sommige mensen is het inderdaad misschien minder moeilijk, het ligt net aan de persoon hoe groot de impact is.
En daar kan niemand wat aan doen; zoals je zelf al zegt ben je veel emotioneler dan je broer.
Nogmaals sterkte
Ik heb dit vroeger ook moeten ervaren,op jonge leeftijd beide ouders verloren.
De omgeving gaat daar anders me om die voelt het verdriet niet.
Liefs Vronie
wat erg vronie zijn ze overleden door een ziekte?
iig sterkte .. iedereen
dankje
quote:Ze zijn allebei overleden aan kanker.Op donderdag 15 maart 2007 10:22 schreef ikke1507 het volgende:
ja klopt..
wat erg vronie zijn ze overleden door een ziekte?
iig sterkte .. iedereen
dankje
Liefs Vronie
quote:Vertel, hoe gaat het er nu mee dan?Op woensdag 11 april 2007 11:52 schreef ikke1507 het volgende:
tblijft moeillijk
quote:allebei....Op woensdag 11 april 2007 17:27 schreef ikke1507 het volgende:
met wie mt my? of mn moeder?
quote:muaa.. het gaat wel.. ze moet byna het siekhuis weer in dusja er staat nog wat tewachten! maarik blijf positief en voordrest gaat het goed met me:)
quote:positief denken is erg belangrijk....Op woensdag 11 april 2007 17:53 schreef ikke1507 het volgende:
[..]
muaa.. het gaat wel.. ze moet byna het siekhuis weer in dusja er staat nog wat tewachten! maarik blijf positief en voordrest gaat het goed met me:)
...je moeder kan zekers positief enrgie gebruiken... ...sterkte en hou ons op de hoogte... quote:zal ik doen dankjewel!!Op woensdag 11 april 2007 17:58 schreef juon_jacket1 het volgende:
[..]
positief denken is erg belangrijk....
