Depressief door de hormonen, Deel 5

quote:

Op dinsdag 20 februari 2007 20:19 schreef cattie het volgende:
Wat het dan ook wordt, je hebt dan je absolute best gedaan. En hopelijk sta je dan ook achter je beslissing. Wat het ook gaat zijn, je hebt het geweldig gedaan!

Lieve YPYY, ik vind je heel stoer en ik vind dat je het heel goed doet. Ik kan je helaas niet echt helpen. Ik hoop dat je een beslissing kunt nemen waar je zelf achter staat. En dat het snel weer beter met je gaat.

Ik sluit me hier helemaal bij aan. Goed verwoord Cattie!
Yppy je komt er wel, echt!!

Wat heerlijk om te lezen, Sugar! Dat is het begin van de terugkeer van het echte genieten. Ik ben zo blij voor je dat dat er toch langzaam aan zit te komen.

YPPY, moeilijke beslissingen hoor. Ik hoop dat je iets kunt kiezen waar je achter kunt staan. Sterkte!

Sugar, wat fijn! En wat goed dat je dat ook allemaal opschrijft! Het op het scherm zien, doet het soms nog meer binnenkomen!

YPPY, jeetje wat rot. Ik hoop dat je eruit komt en kunt kiezen wat goed voor je is, sterkte!

Yppy wat vreselijk dat je zo'n moeilijke keuze moet maken, juist omdat er zoveel verschillende aspecten bij komen kijken. Ik herken het zo goed, het afwijzen van (medicinale) behandelingen die niet samengaan met BV, omdat ik zo graag door wilde gaan, in het belang van mijn kind. In jouw geval heeft het geven van BV ook belangen voor jezelf. Het is net alsof je moet kiezen tussen jouw en je kind. Dat is praktisch een onmenselijke keuze.

Ik zou in jouw geval denk ik voor beide mogelijkheden heel goed de alternatieven op een rijtje zetten. De houvast die de BV jou geeft, kun je die bijvoorbeeld niet vervangen door andere dingen die je houvast geven? Dingen als opletten op wat je eet, hoeven bijvoorbeeld ook niet te verdwijnen. Het blijft juist heel belangrijk goed te eten, daar vaart je lichaam wel bij. En tussen lichaam en geest is altijd een wisselwerking. Het zijn maar kleine dingetjes, maar zouden veel van die kleine dingetjes bij mekaar opgeteld niet een mogelijkheid bieden?

Het siert je enorm dat je wil blijven vasthouden aan dat fijne, bekende, vertrouwde patroon. Het siert je dat je min of meer bereid bent jezelf op te offeren, of in elk geval niet de makkelijkste weg te kiezen. Maar dan denk ik toch ook weer aan het cliché dat het kind er niet bij gebaat is als mama ziek is.

Ik heb helaas de wijsheid niet in pacht, ik wilde je eigenlijk met mijn gevoel en gedachten een hart onder de riem steken. Wat Cattie zei is helemaal waar; wat je ook gaat doen, je hebt het met de overtuiging gedaan dat dit het beste was. En meer kan een mens niet doen. Sterkte !


Sugar, wat fijn om te horen ! Ik schat in dat je inderdaad zelf de overtuiging hebt alvorens het hier op te schrijven, dus dan zal het ook echt zo zijn, en dat maakt me heel blij ! Gefeliciteerd met dit resultaat, ik hoop dat deze positieve lijn zich zal doorzetten!

Wat goed Sugar!

Yppy, nog iets waar ik net aan dacht: als je kiest voor afbouwen kun je dat misschien ook extra langzaam doen? Dus niet in 6 weken maar in 12, zodat je bijv 'klaar' bent met 9 mnd (meteen ook einde kolfverlof). Misschien zou je dan wel al meteen met AD kunnen beginnen. Anna zou dan al eerder niet volledig bv krijgen, maar een deel van de 500cc melk die ze 'moet' kun je dan vervangen door kv. De hoeveelheid AD die ze dan evt zou binnenkrijgen is dan ook minder dan wanneer ze als zuivel alleen moedermelk krijgt. En voor jou geldt de bv dan ook langer als stok achter de deur om goed voor jezelf te zorgen.
Misschien is dat nog een middenweg-optie?

Dat weet ik niet nebelung. Ik weet ook niet hoe goed ze de sites gelezen heeft, want ik had haar maar even aan de telefoon. Ik moet nu voor mezelf bedenken wat ik het beste vind, dan kan ik voorbereid naar het volgende gesprek. Alleen weet ik dat er radartjes in mijn hoofd behoorlijk verkeerd werken. Dat maakt het moeilijk op mezelf en mijn eigen gevoel te vertrouwen. Ik vind het belangrijk om 100% achter mijn beslissingen te staan. Als dan later blijkt dat het fout was, weet ik iig dat ik heb gedaan wat ik toen het beste vond.

Het kolven op zich gaat goed cattie, ook op het werk kolf ik genoeg. Een electrische huren om te kunnen stoppen, dat zou ik zo dubbel vinden. Helemaal omdat ik de melk dan weg moet gooien, ik denk niet dat ik dat kan na alle problemen die ik heb gehad om het goed te laten lopen.

Voor mij is het niet de keuze tussen bv en een vrolijke/gezonde mama phluphy. Zonder bv kan ik niet garanderen dat ik beter ben. Of iig niet binnen een paar maanden. Die overbruggingsperiode is lang. Nu kosten alle kleine dingen me al ontzettend veel energie, maar ik zie niet waar ik die anders vandaan zou moeten halen. Dingen die me normaal gesproken zo motiveren (weekendje weg, afspreken met vriendinnen, een wandeling) het kan me niks schelen. Ik weet heel goed dat lichaam en geest veel invloed op elkaar hebben, maar ik weet niet of daar genoeg motivatie uit zou kunnen halen.

Dat zou ook kunnen poemojn. Wel een goed idee eigenlijk. Al kan ik na de 9 maanden nog wel een tijdje kolven op mijn werk (in de zomerperiode). Ik weet niet of ik tijdens het afbouwen nog wel goed voor mezelf kan zorgen, omdat ik weet of het tijdelijk is en of de psychiater dan vindt dat het wel samen kan, maar ik kan het zeker overwegen.

Dat is mooi Sugar.

Yppy, wat een lastige keuze waar je voor staat... Pas goed op jezelf en heel veel sterkte met het maken van een keuze .

Sugar, wat fijn om te lezen dat het wat beter gaat. Stapje voor stapje

Yppy, zonder dat ik je gevoel over borstvoeding onderuit wil halen. Ik kom niet zo goed uit m'n woorden hiermee want Het lijkt me heel moeilijk om los te laten omdat je er zoveel steun aan hebt. En niet meer aan de dingen die dat vroeger deden. Maar het is natuurlijk helemaal niet goed om je daar aan te blijven vasthouden. Ik snap dat het een reden is om op te staan, jezelf goed te verzorgen enzovoorts (ik heb zoiets op een ander niveau met mijn werk) maar het is geen eerlijke factor. Het is veel groter geworden dan dat het goed is. Verkeerde controle.
Het is natuurlijk vreselijk om die dingen los te moeten laten en je kan jezelf er ook heel rot door gaan voelen.
Het is ook niet leuk als medicijnenen niet aanslaan en dat je moet wachten op resultaat. Natuurlijk wil je dan vasthouden aan iets dat voor jezelf wel een reden is om de dag door te gaan.
Maar! soms ga je toch als mens gewoon weer verder, iedere keer weer, al lijkt het alsof er geen reden is om al die dingen te doen en doe je het met het gevoel 'waarom doe ik het nog' Soms gaat het moeilijk maar wel door overlevingsdrang, gewoon door en door en door. Tot de dag komt waarbij je gaat zien dat het bepaalde dingen nodig zijn om weer terug te komen naar werkelijke controle en de dingen weer te zien zoals ze moeten zijn.
Als je daar hulp bij nodig hebt, is dat ook logisch. Als iemand er op toe moet zien, dat je ook daadwerkelijk iedere keer weer opstaat enzovoorts. In zulke situaties is het logisch dat iemand zich gaat vasthouden aan bepaalde dingen maar die dingen worden vaak zo groot dat je jouw daadwerkelijke eigen waarheid nog minder kan zien, in plaats van dat het helpt.

Probeer er wel wat uit te halen, uit die andere dingen. Door ze gewoon maar te doen. Ook al voelt het zwaar en niet zoals vroeger, dat is nu sowieso onmogelijk.
'No greater grief than to remember days of joy when misery is at hand.' Maar die dingen zullen straks, ook al duurt het waarschijnlijk nog lang, wel weer waarheid worden. En kunnen je nu helpen door de dag heen te komen. Hoe zinloos het ook lijkt, de tijd doorkomen is nu vaak echt het meest zinvol. Succes. Ook met de keuzes die je moet maken.

En lieve Suiker, ik hoop dát echt voor je. Dat het ondanks dat het moeilijk blijft, wel echt wat beter gaat. En blijft gaan. En dat het ook helpt dat het dadelijk lente wordt en het daarna zomaar zomer mag zijn.

[ Bericht 0% gewijzigd door Luchtbel op 21-02-2007 09:01:23 ]

Yppy, hoe gaat het nu met je?

Ik merk dat ik me meteen weer gestresst en opgefokt voel, na zo'n weekend zonder kinderen. Het was hartstikke fijn en goed om met S weg te zijn. Maar ik ben meteen weer een huilend wrak dat voortdurend luid zuchtend of gewoon boos roepend door het huis stampt. Ik wil het echt niet zijn, maar ik vlieg tegen de muren op meteen.
Het huis is te vol, Storm maakt te veel geluid, S is er wel, neemt ruimte in, maar haalt niet alle onrust weg, Maria wil steeds iets van je. Allemaal gewone dingen, maar ik moet het steeds ontvluchten, omdat ik anders ga gillen of huilen.

Vandaag moet ik naar de bedrijfsarts en daarvan raak ik ook in paniek. Vorige week zei ik nog dat ik denk dat ik wel weer aan het werk kan gaan nu. Nu voel ik alleen maar angst en paniek erbij. Ik voel me beter, het gaat ook beter. Dat wat ik schreef is waar, maar ik ben niet stabiel, niet rustig, niet met vertrouwen. En als ik denk aan moeten gaan werken, is elk rotgevoel terug.

Wat fijn dat het weekendje met S iig geslaagd was!
Ben maar eerlijk tegen de bedrijfsarts. Gewoon, zoals je het hier vertelt. Ook al lijkt het in tegenspraak met wat je de vorige keer zei. Hij zal je dan het beste kunnen inschatten. Ik weet nog wel dat ik indertijd compleet hyperventilerend aan mijn ARBOarts vertelde dat het 'echt stukken beter ging'. Zij schreef in het verslag dat 'mevrouw volstrekt nog niet in staat was haar arbeid uit te voeren'. Over het algemeen hebben bedrijfsartsen best wel verstand van zaken hoor.
Sterkte vandaag....

En Yp, ik vroeg het al in het moedertopic... Ben je al wat verder in je geprakkezeer over al dan niet BV? Of moeten we je maar even laten sudderen?

Sugar, goed om te lezen dat jullie weekendje fijn was! Ik denk dat het ook wel weer een omschakeling is zo van een weekendje zonder kinderen, weer met de kinderen (niet naar bedoeld). En die omschakeling maak je op het moment niet zo makkelijk.
Succes bij de bedrijfsarts, wat moonah ook zegt, wees maar eerlijk tegen de bedrijfsarts!

Goed dat je weekendje weg waardevol was Sugar, erg belangrijk! En wat zal dan de omschakeling ineens weer groot zijn, begrijpelijk. Je voelde je vorige week wat beter, het weekend was goed en dan verwacht je misschien wel een stijgende lijn, die er dan ineens niet duidelijk is.
Geef het allemaal zo aan bij de ba.

Sugar, wat fijn dat je weekend weg een succes was. En wat jammer dat die omslag er meteen was toen je thuis kwam. Maar het is in ieder geval voor jullie (jij en S.) erg goed geweest denk ik. En misschien is die omslag wel extra heftig omdat je tegen dat gesprek met de bedrijfsarts opziet? Neem daar rustig de tijd om alles te vertellen, die kan het heus goed inschatten. Succes lieverd.

Sugar, gelukkig dat je weekend een succes was! Ik heb nog aan je gedacht en wilde stiekem dat ik zelf in Luxemburg zat. Heerlijk land

Rot voor je dat je nu thuis meteen weer in de stress schiet, maar wel fijn dat je ondanks dat toch ziet dat het wel beter gaat en dat je in de stijgende lijn zit. En de weg kan natuurlijk nooit recht zijn, maar zit vol met kronkels en afslagen, maar het lijkt er in ieder geval op dat het de juiste weg is. En dat is misschien wel een klein jompeltje waard

Zo moeilijk is dat Sugar. Dan denk je het ene moment dat het wel gaat en het volgende moment gaat het totaal verkeerd.

Ik durf niet meer zo goed te posten na het fb gebeuren Moonah. Vanmiddag ga ik naar de psychiater om de medicijnen te bespreken. Ik weet niet wat ik moet doen. Doe ik wat iedereen zegt, wat ik voel (maar wat is mijn gevoel), ga ik blindelings af op wat zij te zeggen heeft, helemaal geen AD, ik weet hiet niet.

quote:

Op maandag 26 februari 2007 11:15 schreef YPPY het volgende:
Ik durf niet meer zo goed te posten na het fb gebeuren Moonah. Vanmiddag ga ik naar de psychiater om de medicijnen te bespreken. Ik weet niet wat ik moet doen. Doe ik wat iedereen zegt, wat ik voel (maar wat is mijn gevoel), ga ik blindelings af op wat zij te zeggen heeft, helemaal geen AD, ik weet hiet niet.

Begrijpelijk dat je je geremd voelt je hier kwetsbaar op te stellen. Wel jammer.
Lastig dat je er nog niet uit bent. Maar ze hebben je ook wel laten zwemmen zeg.
Moet je vanmiddag beslissen?

Moeilijke keuze Yppy... sterkte vanmiddag

quote:

Op maandag 26 februari 2007 11:18 schreef Moonah het volgende:

[..]

Begrijpelijk dat je je geremd voelt je hier kwetsbaar op te stellen. Wel jammer.

Ik wil ik me hier heel graag bij aansluiten.

Sugar, hier ook vaak een totaal gevoel van wanorde en gedoe wanneer ik een tijdje zonder de kinderen ben geweest en dan opeens weer met. Dan lijkt het wel alsof ze twee keer zoveel lawaai maken en twee keer zo hard om aandacht vragen.
-eigenlijk dat alleen maar wilde zeggen om je te vertellen dat het ook zonder teveel hormoongedoe soms best wel eens teveel wordt -

Fijn dat jullie weekendje Luxemburg geslaagd was. Fijn om op terug te kunnen kijken, lijkt me.

En Yppy, wat krijg je het voor je kiezen! Sterkte joh.

Ik ben er weer van terug, voorlopig nog niet werken. Eerst psychotherapie afwachten en gewoon meer stabiliteit. Meer vooruitgang.

Yppy, succes vanmiddag. Moeilijk als je ook niet voelt wat je zou 'willen', he? Ik heb ook geen idee. Ja, een wit huis met alleen een paar meubels. Maar ja.
Sterkte met luisteren naar de psychiater en je eigen hoofd en hart.

quote:

Op maandag 26 februari 2007 13:56 schreef Sugar het volgende:
Ja, een wit huis met alleen een paar meubels. Maar ja.

Eigenlijk wil je gewoon rust in je hoofd en hart denk ik Ik herken dit zo, in de periodes dat ik stijf sta van de stress ga ik ook altijd rigoreus opruimen en de woonkamer "ontmeuken". Even ruimte om me heen scheppen, even orde in de chaos brengen. Equivalent van een opgeruimd hoofd denk ik altijd.
Sterkte Sugar, het omschakelen na zo'n weekend lijkt me idd heel erg zwaar.

Yppy, lieve Yppy, ik vind het zo triest dat je zo geremd bent door wat er in het fb topic is gebeurd. Dit had nooit de uitkomst van een discussie mogen zijn!
Hoe is het gegaan vanmiddag?

Yppy, ik vind het ook erg jammer en naar dat die discussie je belemmerd in het posten hier, al begrijp ik je heel goed.
Ik hoop dat je hier toch je weg weer gaat vinden, soms is een half woord genoeg

Hoe is het vanmiddag gegaan ? soms moet je een besluit op het moment dat het goed voelt nemen en er niet te veel over nadenken....

Sugar, ik hoop dat het voorlopig niet werken je nog wat extra rust geeft... en ik denk dat lois daar een mooi puntje aanhaalt; 'rust in je hoofd en hart'.
Ook ik herken dit zo, ik ga ook als een wilde te keer in huis als ik op overlopen sta en mopper dan ook flink op het liefst een totale make-over.

Op zich durf ik me best nog kwetsbaar op te stellen. Het punt was meer dat de vraag werd gesteld of depressies wel in dit forum thuishoren.

Het was een goed gesprek bij de psychiater. Ik had de beslissing voor me uitgeschoven, maar wel na zitten denken wat de opties waren. Ik hoefde nu niet per se te beslissen, vorige week wilde ze uiterlijk na twee weken de knoop doorhakken. Dus ik had nog een week.
Ze heeft flink onderzoek gedaan, dat vond ik erg fijn. Dat dus wel duidelijk is geworden dat de bv erg belangrijk voor me is. We hebben de opties (wel AD geen bv, geen AD wel bv en wel AD en wel bv) besproken. Moeilijk punt was voor mij de fase van het afbouwen van de bv die lang zou duren. Ze opperde nog even om de gekolfde melk weg te gooien, maar dat was echt geen optie voor mij.
Ze heeft iets voorgeschreven waarvan ze niet weet of het sterk genoeg is en dat een piek in mijn bloed heeft na 2-6 uur. Dit ga ik 's avonds innemen en de nachtvoeding geef ik dan niet zelf. Om het voor ons idee nog iets veiliger te maken, bouwen we een marge van 8 uur in en de eerst melk daarna kolf ik af en gooi ik wel. Gooi ik wel iets weg dus, maar geen hele voedingen. Voor de eerste twee weken is er genoeg melk in de vriezer voor de nachtvoedingen, daarna zal Anna kv krijgen.
Ik ben erg blij met deze oplossing, de bv blijft wel behouden (en dus mijn 'functie') en daarnaast zal Anna maar heeeel weinig van de AD binnenkrijgen. De kans is vrij groot dat de bv nu terug zal gaan lopen, maar voor mijn gevoel is dat dan op een natuurlijke manier, dan kan ik er wel mee omgaan.