Depressief door de hormonen, Deel 5

In de trein las ik Viva's en in de bus ook nog. Niks aan de hand. De laatste minuten in de bus leg ik het tijdschrift weg om even stil te staan bij wat ik ga doen: die drempel over naar het werk.
Ik moet tien minuten lopen vanaf de halte en ik voel het verdriet echt ineens weer binnenstromen. Heel intens, ineens. De tranen branden in mijn ogen en al snel loop ik zachtjes huilend naar mijn werk. Ben ik bang? Nee, niet eens echt. Waar komt dat verdriet nu zo plotseling vandaan? Ik denk dat het komt doordat ik iets ga doen dat van vóór deze rottijd is. Van toen alles nog leuk leek te worden en fijn. Van toen ik met hoogzwangere buik vertrok, mijn verlof in om een tweede keer het geluk van een kindje krijgen te ervaren.

Het was oké om met mijn baas en collega te praten. Ik schoot soms vol, maar ze begrepen het wel. En ze staan erg open voor wat ik nodig heb. Dus dat was fijn en goed. We gaan binnenkort weer afspreken dat ik koffie kom drinken.

Maar oh, wat zat ik vol ervan. Met rode wangen, bibberig en de tranen hoog, rende ik terug naar de bushalte. Maar wel ook met een goed gevoel over deze stap.

quote:

Op woensdag 18 april 2007 21:03 schreef XTracer het volgende:
Sugar, hoe ging het?
(Ik ben het, Lishe, verkleed als de vader van mijn kinderen. )

Ja Sjoeg, hoe was de koffie?
op de een of andere manier klinkt het toch positief

dubbel

sugar goed dat je gegaan bent! wat snoopy zegt, het klinkt toch heel positief!

Sugar heel goed dat je gegaan bent, het klinkt positief .

Gooi dat verdriet er maar uit Sugar. Je hebt het hartstikke goed gedaan, je mag heel trots op jezelf zijn. En de volgende keer koffie drinken zal ongetwijfeld minder beladen zijn dan dat het vandaag was.

Sugar je hebt het toch maar ff gedaan. En wat dapper om toch gewoon door te zetten. Je bent echt een kanjer hoor. En ik denk dat je vandaag een hele stap overwonnen hebt

Oef Sugar..
Wat een stap.. Maar je hebt het wél gedaan. Je bent naar je werk geweest!

Het klinkt goed, je baas en collega hebben begrip en staan open voor je.
Heb jij er ook een goed gevoel bij? Ik bedoel.. Niet alleen over deze dag, deze stap maar ook het vooruitzicht naar de volgende keer koffie drinken?

Wat de dames hier boven ook al zeggen is waar!
Je hebt het goed gedaan, bent dapper en mag écht heel erg trots op jezelf zijn!!!

ik vind 't ook stoer sugar. fijn dat 't goed verliep, en dat ze zo aardig zijn voor je! "komt goehoed" zou anna zeggen.

Sugar jij supervrouw! Goed gedaan meisje, wees maar keitrots op jezelf want wij zijn het ook

Suug, ik sluit me aan aan de meiden hierboven!
Stoere meid!!

Wat fijn dat het zo goed is gegaa en wat een supercollega's lijken me dat Sugar! Succes met stappen!

Sugar, het klinkt goed van je werk. Fijn hoor!
Yppy? Nog steeds beetje bij beetje vooruit aan het komen?

Ik ben sinds een week of 2 weer aan mijn 'oude' medicatie. Ik heb de BV afgebouwd ( ), want ik trok het echt niet langer zonder AD. Inmiddels weer een aantal weken hapto gehad, echt super! En mijn meds slaan ook aan, dus langzaam aan gaat het zonnetje ook voor mij weer schijnen.
Pff, ik was echt vergeten hoe kut het voelt om depressief te zijn. Het allerergste vond ik dat ik niet meer van Thies kon genieten. Alsof er een scherm tussen stond. Ik kon hem slechts observeren en met mijn ratio beredeneren dat bepaalde dingen toch echt wel heel schattig waren. Verder irriteerde hij me meestal. Dat deed me heel veel pijn. Gelukkig kan ik nu weer af en toe verliefd op hem zijn.
Inmiddels ben ik bij de ARBO-arts geweest. Die was heel redelijk. "Eerst maar eens de balans in jezelf terug vinden, daarna je gezin weer op de rit krijgen en dan gaan we eens over werken nadenken." Pak van mijn hart...

Yppy en Sugar, ik hoop van harte dat jullie ook snel mogen gaan genieten van resp. Anna en Storm....

Moonah, fijn dat het weer de goede kant opgaat. Want het is vast heel verdrietig als je niet zo kan genieten van je kind als dat je zou willen en gehoopt had.

Och Moonah.... bah, wat heb je dan alweer een rotperiode achter de rug zeg!
Fijn dat je je iets beter voelt en dat het 'ijzeren gordijn' wat lijkt te verdwijnen.
Dikke kus (en dank ook voor je openhartigheid.)

Verliefd mogen en kunnen zijn op je eigen kind is zo fijn!

Moonah thies heeft heel lang de beste voeding mogen hebben.
En nu is het tijd dat zijn beste mama ook zich goed voelt.
En die arbo arts goed plan van hem
neem die tijd voor jou zelf voor jou en thies voor jou en manlief en voor jouw gezin.

Moonah, wat goed dat je hier update en nog wel meteen met iets positiefs. Heel fijn te horen dat je al zo snel iets van verbetering merkt. Broodnodig ook natuurlijk. En een verstandige arbo-arts, heel goed.

Wij kregen vandaag Luchtbel en Jolie op bezoek. Ik had er zin in natuurlijk en toch gaat het dan ineens weer niet. Maria gedraagt zich als een peuterpuber en ik word boos, heel boos. Dan huilen, me rot voelen en vooral ook heel schuldig. Luchtbel ^{die hartstikke lief en begripvol was!} en Jolie zijn maar weer gegaan, het ging gewoon niet. Hoe kut is het soms? Nou, kut dus.

Moonah, ik denk echt dat het een teken is van wijsheid en zelfkennis als je kunt zeggen tegen jezelf "ok, dit kan ik niet zonder medicatie". En steeds sneller leer je ook om dat te herkennen, zonder dat eerst alles kapot moet gaan. Fijn dat je ook al resultaat merkt.

Sugar , wat blijft het toch een worsteling voor jou he?

quote:

Op maandag 23 april 2007 13:46 schreef kozakken het volgende:
alweer een rotperiode

Nou weet je, eigenlijk sluimert eea al vanaf mijn kraambed hoor. Ik ben sowieso al een hypergevoelig typje, heb ook al eerder depressies gehad. En dan die hele toestand van premature weeën, ziekenhuisopname, dreigende vroeggeboorte, die afschuwelijke spanning daarover. Daarna zo'n klotenbevalling die eigenlijk een keizersnede had moeten worden... Ik ben er indertijd maar overheen gestapt, maar dat wringt allemaal nog wel hoor. Gisteren was er een reportage over ziekenhuizen die op arts-assistenten draaien. Nu was het bij ons absoluut niet zo erg als bij betreffende mensen, maar ik zat te brullen voor de TV hoor. Zo herkenbaar....
Dus alles bij elkaar werd het een beetje veel.
Maar idd zoals Phileine zegt, ik heb inmiddels veel zelfkennis opgedaan en heb eea redelijk op tijd onderkend. Gelukkig.

Suug, jammer dat het zo mis liep vandaag.

Nou Sugar, niet schuldig voelen, je kunt er niks aan doen. Tegenover niemand. Het is erger dat jij je weer rot moest voelen. En daarbij, als de bussen hadden gereden, als dit of dat anders was gegaan, als iemand iets anders had gezegd of het gewoon een andere dag was geweest, dan was het misschien wel goed gegaan. En misschien ook niet. Ik vind het rot voor je dat het zo gaat soms omdat ik helaas weet hoe het is. Ik wil graag zo veel beter voor je. Wees maar blij dat wij het waren, ik begrijp het wel en we proberen het gewoon een andere keer weer. Kom op he.

En Moonah, succes nog maar weer verder. Het klinkt alsof het de goede kant weer op gaat.

Lief geschreven, LB. Ik was ook echt blij dat jullie het waren, ondanks dat ik het rot vond dat Jolie me zo zag. Ik was gewoon achteraf 'blij' dat ik ook mijn verdriet erover kon laten zien.

Yppy, hoe gaat het met jou? Werken de AD nu echt, denk je?

En monedula, hoe is het met je?

Ik vind trouwens dat er hier al best veel moeders met dit probleem zitten. Of nou ja, eerder las ik het misschien minder, ofzo.

Moonah, fijn dat de arbo-arts inziet dat werken voorlopig een treetje te hoog is voor je! En verder sluit ik me aan bij Phileine's opmerking.

Sugar, knap van je dat je dat gelukt is, je verdriet laten zien!

Goed dat je naar je werk bent geweest Sugar, is weer een hele stap.

Wat een super arbo-arts heb je Moonah. Heb je met jouw medicijn ook steeds last van tijdelijke terugvallen?

Vorige week ging het weer erg slecht. Zelfs al toen het nog zo'n lekker weer was. Afgelopen weekend was al beter, maar nog steeds niet zo goed als ik was. Een terugval waarvoor ik gelukkig wel was gewaarschuwd. Ik vind dat wel moeilijk, ik kreeg eindelijk weer goede moed omdat het steeds beter leek te gaan, en ineens zit ik weer in de fase van het aftellen van de dagen. Niet dat k ergens 'naartoe' aftel, maar meer van 'elke dag is weer een dag'.
Ik begrijp dat je erg boos geworden bent Sugar. Bij mij keert mijn woede zich juist naar binnen, de buitenwereld merkt er dus weinig van.

Wat ik erg lastig vind, is dat ik zo veel moeite heb met het nemen van beslissingen. Op mijn werk, thuis, maar ook met anderen erbij. Zaterdag had ik een vrijgezellenfeestje. Erg gezellig, maar als er dan ineens de vraag ligt om een spelletje midgetgolf te doen of wat anders, schiet ik helemaal in de stress. En dat terwijl het om helemaal niks gaat. Boeit dat nou wat ik doe.

Och, dat ken ik zo erg, YPPY. Klote is dat, dat zulke kleine dingen zo moeilijk worden.
En het aftellen herken ik ook, maar dan de uren en zelfs minuten tot S thuiskomt.

Hier nog niet zo goed, hekel aan mezelf weer en erg onzeker over mezelf in gezelschap enzo, bah.

Oh Sugar wat rot nou weer. En ik vond het juist zo ontspannen in jouw gezelschap laatst. Gek is dat, dat je zo anders overkomt dan dat je je voelt.


En YPPY ook al een terugval. Was het maar echt zo dat je dagen kon aftellen. Dat je gewoon weet: over x dagen is alles weer zoals vroeger.