De Koning van Kosovo

Met de plannen van de UN-gezant Ahtisaari voor Kosovo, dreigt Europa verantwoordelijk te worden voor een neokoloniaal bestuur over een bevolking die officieel geen ingezetenen zijn van de EU. Na 7 jaar UNMIK-rule zullen nu waarschijnlijk vele jaren van EU-rule volgen, en daarbij is het onduidelijk of er ooit een moment kan komen dat aan de gerechtvaardigde eis van zelfbeschikking gevolg wordt gegeven.

Het Europees-Koloniale Bestuur
Het Settlement-plan voorziet in een drietal pijlers die tezamen zorgen voor de absolute macht over het Bestuur in Kosovo. Het gaat hierbij om controle over de politiek, de rechterlijke macht, en het leger.

Een Internationale Bestuursgroep (ISG, International Steering Group) bestaande uit de landen die internationaal op sleutelposities zitten als het gaat om Kosovo, zal belast worden met de aanstelling van de Koning van Kosovo. Men noemt hem ook wel de International Civilian Representative (ICR), die ook tegelijkertijd de titel zal dragen van de EU Special Representative (EUSR).
Deze Koning zal de totale autoriteit hebben over de interpretatie van het gehele Settlement-plan. Hoewel hij geen direct mandaat heeft over het dagelijks bestuur van Kosovo, heeft hij de macht om elke beslissing van het parlement te corrigeren of nietig te verklaren.
Gezien de ervaringen met de UNMIK en het karakter van het Settlement-plan is het niet te verwachten dat aan de positie van deze Koning snel een eind kan komen. De voorgestelde inrichting van de Kosovaarse Staat is die van een Apartheids-staat, opgelegd aan de bevolking. Met het verdwijnen van de Koning en de totale overdracht van het bestuur aan de Kosovaren zou hier snel een einde aan komen. Er is dus geen ontsnapping mogelijk.

De Koning zal volgens het Settlement-plan leiding geven aan de ESDP-missie, die de ultieme macht heeft over het rechtssysteem, politie, douane, gevangenissyteem en andere veiligheidsstructuren. Dat betekent onder meer dat de Koning zal bepalen wanneer hij Albanese of Servische rechters incapabel acht om rechtszaken te behandelen. In dat geval heeft hij de macht om Internationale rechters in te schakelen teneinde zijn eigen recht te laten spreken.

De KFOR, die momenteel 16.000 manschappen in Kosovo heeft, zal volgens het Settlement-plan zolang in Kosovo blijven zolang de Kosovaarse Instituties nog niet in staat zijn om zelf de verantwoordelijkheid te dragen over de veiligheid van Kosovo. Bij aanvang houdt men zich bezig met de bescherming van de Veiligheids-zones rond de Servische Kloosters en Kerken, en geeft men ook leiding aan de nieuwe Kosovaarse Veiligheidsmacht (KSF). Er is zodoende geen zicht op vertrek van de KFOR. De bestaande KPC wordt domweg opgeheven en de KSF bestaat nog niet. Bovendien heeft men het aantal manschappen van de KSF gelimiteerd tot 2500 manschappen die geen zware wapens krijgen. Zelfs wanneer men uiteindelijk besluit de Koning uit Kosovo terug te trekken hoeft dat niet te betekenen dat de KFOR ook zal verdwijnen. Men geeft eenvoudigweg niet de middelen en de macht om zelf verantwoordelijkheid te dragen over de veiligheid van Kosovo. Kosovo zal zo tientallen jaren een speeltuin blijven voor legers uit talloze landen.

De politiek van de angst
Het altijd gepropageerde doel van de Internationale gemeenschap was een multi-etnisch en democratisch Kosovo te vestigen. Echter, in daad en woord heeft men vanaf het begin gefaald. De UN begon natuurlijk in 1999 aan een onmogelijk experiment: het besturen van een land door de hele wereld. Hoewel haar mandaat krachtig genoeg was om een uiteindelijke oplossing te forceren voor de problemen van Kosovo, heeft men tot nu toe teveel een compromis-politiek gevoerd. Met het voorstel van Ahtisaari wordt dat nu uiteindelijk ook vastgelegd op papier. Het is een beloning voor eng-nationalistische politiek en zal zeker niet zorgen voor een Kosovaarse identiteit die gebaseerd is op een nuchtere kijk op de geschiedenis.

Het is de politiek van de angst. De boodschap aan Ahtisaari was: maak in godsnaam een voorstel wat niet onmiddellijk tot een oorlog leidt en vermijd zoveel mogelijk heikele punten. En maak een voorstel wat ervoor kan zorgen dat ook de Servische Kosovaren zich met alle tevredenheid kunnen rondwentelen in ultranationalistische ideeen zonder Kosovo de rug te hoeven toe te keren.

De vlucht van de UN
De vraag moet serieus gesteld worden wat nu eigenlijk bereikt is na de ruim 7 jaar UNMIK-bestuur. Nadat Kosovo in 1999 haar autonomie herwon en bevrijd werd van de Servische repressie was het wachten op een beslissing voor een definitieve status van Kosovo. Toentertijd werd de verwachting uitgesproken dat dit na drie jaar beklonken zou zijn. We zijn nu vele jaren verder en de resultaten zijn bedroevend. Bestaande lokale structuren zijn kapot gemaakt en vervangen door een afhankelijkheid van Internationale structuren. De situatie op onderwijsgebied en gezondheidszorg zijn slecht en de werkeloosheidscijfers schrikbarend hoog. Ondanks enorme investeringen heeft niemand (behalve dan de Internationals) onafgebroken electriciteit. De spanningen in de politiek en tussen bevolkingsgroepen zijn groot en de populariteit van het Internationale Bestuur is tot een dieptepunt gedaald. Het is in deze realiteit dat een UN-plan wordt gepresenteerd dat weliswaar de problemen van de UNMIK zal oplossen, maar voor de rest niets wezenlijks zal verbeteren aan de situatie van de Kosovaren, Servisch of Albanees. Integendeel.

Een dubbele kolonisatie
Zelfs wanneer Ahtisaari in zijn definitieve voorstel aan de Veiligheidsraad het I-woord (van Independence of Onafhankelijkheid) laat vallen, heeft de uiteindelijke voorgestelde staatsstruktuur van Kosovo daar niets mee van doen. Zelfs de term "Voorwaardelijke Onafhankelijkheid" geeft nog teveel het idee dat het Settlement-plan zelfbeschikking geeft aan de inwoners van Kosovo.

Het woord Settlement dient simpelweg begrepen te worden als Kolonie. Kosovo zal gekoloniseerd, ingericht en bestuurd worden door een Europese Koning onder supervisie van de Europese Unie, en afgedwongen door met name de NAVO-landen. Wanneer men spreekt over een multi-etnische samenleving is er in feite sprake van een situatie waarbij de verschillende bevolkingsgroepen in aparte territoria worden verdeeld en apart gehouden. Een Apartheids-staat dus. Het is maar goed dat dit Kosovo waarschijnlijk niet het recht krijgt om aan te schuiven bij de VN.

Hoewel de banden met Servie officieel doorgesneden gaan worden, krijgt de Servische Staat de mogelijkheid om de Servische meerderheids-gemeentes en de veiligheidsgebieden rond de Servische Kloosters en Kerken te koloniseren als delen van de Servische Staat. Dit geeft hun ook uitzicht op een uiteindelijke partitie van Kosovo, met name in het Noorden.

Geef Kosovo dan een echte koning!
Het sluitstuk van het Settlement-plan zal de vaststelling van de Vlag, het Volkslied en de officiele naam van Kosovo zijn. Het zullen uiteraard slechts de symbolen van het Europese Kolonialisme en haar Koning zijn. Zowel de Serviers als de Albanezen zullen ongetwijfeld het recht gaan gebruiken om "Community-symbols" te gebruiken, zoals dat officieel zal worden toegestaan in de grondwet.

Ik zou Europa in overweging willen geven hun eerste Koning voor het leven te benoemen, met een erfelijke troonsopvolging. Het Volkslied zou de doorlopende vreemde overheersing, etnische zuiveringen, landverhuizingen en oorlogen kunnen bezingen met lof voor de uiteindelijke Rechtvaardige Koning. Misschien weet men wel een geschikte Europese nazaat van het vroegere Ottomaanse Sultanaat te vinden: dan kan die zelf een mooie vlag meenemen. Een andere mogelijkheid is een verloren Prins uit Hongarije of Oostenrijk. Het moment van werkelijke Onafhankelijkheid zal dan vanzelf wel komen, als net als in het begin van de vorige eeuw de Albanese Kacaks en de Servisch-Kosovaarse Chetniks elkaar weten te vinden in een nieuwe strijd tegen vreemde overheersing.