Ik heb als kind onze nieuwe cavia doodgeknepen.
Ik kan het me niet meer herinneren, maar voel me nog schuldig bij de gedachte.
Ook dacht ik eens: waarom gaat die deur toch niet helemaal dicht? En die kat loopt óók nog in de weg!
Zat z'n staart ertussen.
Hij heeft er de rest van z'n leven een knik in gehad.
Een paar jaar geleden heb ik ons konijn bijna een flauwte geslagen. Hij zat op schoot en beet keihard in m'n been. Uit reactie 'mepte' ik zijn kant op om 'm van schoot te krijgen. Precies op z'n kop. Hij heeft wel een uur languit in z'n hok gelegen en heel raar met z'n koppie gezwaaid. Al die tijd heb naast het hok staan huilen dat ik m'n konijn vermoord had. Gelukkig leeft ie nog!
Ook knip ik héél af en toe in het leven als ik de nageltjes van m'n cavia knip. Dat bloedt een beetje, maar hij lijkt er geen last van te hebben.
M'n moeder stond eens met de nieuwe teckel van de buurvrouw in d'r armen.
En m'n moeder was katten gewend.
En een kat hoef je niet echt op de grond te zetten. Die laat als het ware uit je armen 'vallen'.
Je voelt 'm al...
Ze pletterde het arme beestje zo met z'n pootjes wijd op het parket.
Hij hield er niks aan over, maar de buurvrouw was sindsdien niet zo aardig meer...
Kleine en domme mensen beleven niets, maar de sterken, van wie veel verwacht wordt, moeten van allerlei doormaken, opdat ze hun krachten leren kennen en gebruiken.