Atheisten met christelijke ouders

quote:

Op donderdag 8 februari 2007 16:53 schreef Jarno het volgende:

[..]

Ik vind het hypocriet tegenover de wel gelovigen om aan tafel te gaan doen of ik mee bid. Ik kan me ook amper voorstellen dat er gelovigen zjin die dat van je gaan verwachten.

Stil zijn lijkt me geen probleem. Netjes blijven zitten ook niet. Daarnaast is het pas schijnheilig als je daadwerkelijk je best doet om gelovig over te komen.
Stil zijn en zelfs meedoen getuigt ook van respect voor diegenen die het wel belangrijk vinden.

quote:

Op donderdag 8 februari 2007 18:28 schreef nuclear-rabbit het volgende:
Mijn ouders vinden dat ik moet geloven want ik ben gedoopt. Ze proberen me dan ook altijd weer het geloof aan te praten als het ter sprake komt, wat gelukkig niet vaak is.

ben trouwens niet gelovig.

Mijn ouders hebben dat opgegeven. Mensen die zelf 1 keer per jaar met kerst in de kerk komen hebben sowieso niet veel te vertellen imo

quote:

Op vrijdag 9 februari 2007 11:29 schreef Brupje het volgende:

[..]

Mijn ouders hebben dat opgegeven. Mensen die zelf 1 keer per jaar met kerst in de kerk komen hebben sowieso niet veel te vertellen imo

Mijn ouders gaan zelf nooit naar de kerk. Er hangt een kruisje in huis en verder merk ik er helemaal niks van dat ze geloven. Dus recht van spreken hebben ze imo niet echt.

Maar ik vermijd het onderwerp gewoon of zet gewoon 'n koptelefoon op als ze erover beginnen.

quote:

Op dinsdag 6 februari 2007 21:11 schreef Friek_ het volgende:
Wat ik trouwens heel erg vind aan christelijke (schoon)ouders is dat ze zo moralistisch als de tering zijn. Dat je wat principieel bent, oke, maar die christelijke invloed op bijv. seksuele moraal vind ik verschrikkelijk. Dan is seks weer een taboe en kun je er niet openlijk over spreken. Ik ben nogal een persoon die conventies doorbreekt en die christelijke ouders doen dan het tegenovergestelde, iets wat ik totaal NIET kan hebben.

Wel een beetje herkenbaar. Bij m'n schoonfamilie (voor de rest hele aardig mensen hoor), hangt toch een soort dwingende moraal, je kunt hem bijna voelen. Sommige dingen daar spreek je niet over, je weegt je woorden voortdurend. Soms gaat dat mis, dan denk je een leuke grap te vertellen, valt het even stil, en gaan ze snel over op een ander onderwerp. Ik kom uit een gezin waar je nou juist alles kunt doen en zeggen en ben zelf compleet non-conformistisch. Dat maakt het wel eens lastig.

quote:

Op vrijdag 9 februari 2007 11:24 schreef Bright het volgende:

Stil zijn en zelfs meedoen getuigt ook van respect

Hoe zit het dan met respect voor mezelf? Moet ik nou werkelijk gaan zitten doen of ik bid aan een God waarin in totaal niet geloof alleen om het iemand anders naar de zin te maken? Kom toch op zeg.

Het lijkt mij in deze discussie sowieso erg handig om religie en geloof te scheiden.

Geloof is een persoonlijke opvatting van iemand.

Religie is een stelsel van regels voor mensen die als gezamelijke basis een bepaald soort geloof hebben.

Dus ik heb in principe niets tegen geloof, vind het hooguit een beetje dom.

Religie daarentegen is wel zo'n beetje het grootste kwaad wat de mensheid ooit bedacht heeft.

quote:

Op vrijdag 9 februari 2007 13:05 schreef Jarno het volgende:

[..]

Hoe zit het dan met respect voor mezelf? Moet ik nou werkelijk gaan zitten doen of ik bid aan een God waarin in totaal niet geloof alleen om het iemand anders naar de zin te maken? Kom toch op zeg.

Je doet zoveel dingen waar je zelf niks van gelooft. Waarom doe je dat dan? Het getuigt van wat volwassenheid naar de ander en, als je het bemerkt, ook naar jezelf.

quote:

Op vrijdag 9 februari 2007 13:05 schreef DustPuppy het volgende:
Het lijkt mij in deze discussie sowieso erg handig om religie en geloof te scheiden.

Geloof is een persoonlijke opvatting van iemand.

Religie is een stelsel van regels voor mensen die als gezamelijke basis een bepaald soort geloof hebben.

Dus ik heb in principe niets tegen geloof, vind het hooguit een beetje dom.

Religie daarentegen is wel zo'n beetje het grootste kwaad wat de mensheid ooit bedacht heeft.

Religie is wat je ziet van het geloof van bepaalde mensen. Helaas is dat misbruikt om anderen te dwingen bepaalde dingen te doen (geld geven) of te laten (seks voor huwelijk). Daarmee is het niet per definitie slecht, maar net zoals zoveel dingen misbruikt.
Religie is ook een uiting van geloof van meerdere mensen zodat ze het op dezelfde manier kunnen meemaken, over hun geloof kunnen praten, samen kunnen zingen, bidden etc. Daar is niets kwaads aan.
_{Maar dit gaat wat te ver van het topic}

quote:

Op vrijdag 9 februari 2007 14:32 schreef Bright het volgende:

Het getuigt van wat volwassenheid

Nee, het getuigt van volwassenheid als je als gelovige kunt accepteren dat er ook mensen zjin die niet in God geloven en ook niet bidden voor het eten.

En ik doe in het dagelijks leven vrij weinig waar ik niet in geloof of waar ik niet achter sta.

quote:

Op vrijdag 9 februari 2007 14:35 schreef Bright het volgende:

[..]

Religie is wat je ziet van het geloof van bepaalde mensen. Helaas is dat misbruikt om anderen te dwingen bepaalde dingen te doen (geld geven)

...of te laten bidden voor het eten terwijl ze daar niks mee hebben.

quote:

Op vrijdag 9 februari 2007 15:55 schreef Friek_ het volgende:

[..]

Ik vraag me dan heel hard af hoe dan wel.

Gewoon, mensen die er wél waarde aan hechten even die ruimte geven om te bidden. Je moet het niet moeilijker maken dat het is.

Het is altijd verstandig om in je relatie met geliefden duidelijk te zijn mbt eventuele verwachtingen die jij wel of niet kunt waarmaken. Als jouw ouders er helemaal van uit gaan dat jij bent zoals zij en dat je *dus* bidt, mee gaat naar de kerk, etc en jij weet zelf heel zeker dat je daar niet achter staat of daar niets bij voelt, dan lijkt het mij goed om dat te bespreken.

Het idee van dat je dat niet moet doen om mensen niet te kwetsen gaat niet op in mijn ogen: liefde is ook dat je eerlijk uitkomt voor wie jij bent en waar jij voor staat. In eerste instantie is dat moeilijk te verteren misschien, maar later gaan ze je er juist om waarderen (= mijn ervaring). Respect tonen voor elkaars overtuigingen is essentieel.

Mijn ouders zijn beide katholiek en zij hebben voor mij duidelijk de keuze gesteld om zelf een geloof te kiezen wanneer ik dat nodig zou hebben. Vind ik wel fijn die vrijheid. Ondertussen ben ik 19 en ben eigenlijk ongelovig ingesteld en daar hebben ze dan ook totaal geen probleem mee. Het is een keuze die ik zelf heb gemaakt en die respecteren ze. Probeer het gewoon aan ze uit te leggen dat jij je nou eenmaal niet zo gelovig voelt als zij doen en probeer er achter te komen wat ze daar van vinden. Het is een keuze die je zelf maakt, en ik denk dat als je het goed probeert uit te leggen, dat ze dat dan ook van jouw kant zullen respecteren en begrijpen.

Mijn ouders hadden allebei een ander geloof. Vader was katholiek, moeder is protestants. Wij kinderen zijn vrijgelaten in onze keuze, en hangen alledrie geen geloof aan. We zaten wel op een christelijke basisschool terwijl er een katholieke school dichterbij was. Heb (nav dit topic) van de week mijn moeder gevraagd waarop die keuze was gebaseerd en dat was omdat de christelijke school alleen in naam christelijk was en in praktijk gemengd. Terwijl de katholieke school echt katholiek was.

En elke dag de heer danken voor deze nieuwe morgen, nieuwe dag en het feit dat ik met al mijn zorgen bij hem wezen mag, vond ik wel iets hebben. Net als dat ik sprookjes iets vond hebben.

[ Bericht 24% gewijzigd door #ANONIEM op 11-02-2007 03:15:16 ]

quote:

Op vrijdag 9 februari 2007 12:53 schreef speknek het volgende:

[..]

Wel een beetje herkenbaar. Bij m'n schoonfamilie (voor de rest hele aardig mensen hoor), hangt toch een soort dwingende moraal, je kunt hem bijna voelen. Sommige dingen daar spreek je niet over, je weegt je woorden voortdurend. Soms gaat dat mis, dan denk je een leuke grap te vertellen, valt het even stil, en gaan ze snel over op een ander onderwerp. Ik kom uit een gezin waar je nou juist alles kunt doen en zeggen en ben zelf compleet non-conformistisch. Dat maakt het wel eens lastig.

M'n ex had juist een moeder die ontzettend tegen religie was; ze had nogal slechte ervaringen uit haar jeugd en later, en heeft een tijdje in Rijssen gewerkt. Als oma dan op bezoek kwam werd er even ingedimd

Ik zou mezelf niet echt atheïst willen noemen en misschien is dat ook wel de reden dat ik steeds dubbelzinnige signalen afgeef aan mijn ouders.
Ik geloof niet in een God, maar ik lees wel graag boeken over het christendom. Mijn ouders denken dan dat ik nog steeds in God geloof. Dat ik ook boeken lees over New Age en atheïsme vergeten ze voor het gemak maar even. Daarnaast ben ik dol op mooie, oude kerken en ga ik met bijzondere gelegenheden (m.n. kerst) ook graag naar de kerk. Ik weet eigenlijk niet wat ik ben: religieus of spiritueel. Ik houd van de rituelen van de kerk, maar ik voel me meer aangesproken door New Age-theorieën. Ik weet alleen dat ik niet geloof in de God van de Bijbel. Maakt dat me een atheïst? Gelooft een atheïst helemaal niet of gelooft een atheïst niet in een schepper?

Ergens weten mijn ouders wel hoe ik erover denk, want ze zeggen wel steeds dat ik hun toch niet van het geloof kan brengen en dat ze 'tot hun laatste snik' in God zullen blijven geloven. Ik wil hen ook helemaal niet van het geloof afbrengen. Wat ik wel steeds (met weinig succes tot nu toe) duidelijk wil maken is dat er geen ware religie is en dat zij, als ze in Tibet waren geboren, boeddhist waren geweest en als de in het MO waren geboren moslim. Dat willen ze, als ze een helder moment hebben, ook best erkennen. 'Natuurlijk' is hun religie niet de enig mogelijk religie. Dat is een sociaal wenselijk antwoord, want eigenlijk vinden ze hun eigen religie wel de enige juiste religie. Ze lachen andere religies uit (daar erger ik me nog het meest aan). Wat een idioot idee dat de mier die je net doodtrapte wel je oma had kunnen zijn. Toch zijn ze op andere punten ook wel gematigd. Mijn moeder geeft bijv aan ook niet in een hel te geloven. Ze denkt (net als ik) dat iedereen naar de hemel gaat, alleen denk ik dat mensen die slecht leven net zo vaak terugkomen tot ze klaar zijn om naar de hemel te gaan.

Ik bid niet als ik bij hen ben en als ze uit de Bijbel lezen luister ik niet.

Mijn ouders beschouwen mij nog altijd als een klein kind en ze denken dat ze me door en door kennen. Dat ik bijvoorbeeld diep in mijn hart nog wel in God geloof, maar een beetje stoer moet doen. Dat stadium ben ik allang voorbij. Ik zal hen er nooit van kunnen overtuigen dat ik niet meer in God geloof, helaas.

Ik vond het moment heel tekenend, dat een Christelijke user hier op Fok es het idee uitlachte dat de mensheid door buitenaardse wezens was geschapen. Terwijl hij zelf dus was overtuigd dat de schepper van het universum zijn Zoon ( die Hij dan ook weer zelf is ) naar de aarde heeft gestuurd om de mensheid te redden.

Tsja, hoe fancy wil je het hebben.

Mijn ouders zijn ook Christelijk, maar heel erg vrijzinnig en gelukkig vrij van dogma's. Het gaat hen niet om conceptuele ideeen en vormen, maar om het handelen ernaar. Of Jezus nou echt God was en "voor onze zonden is gestorven", doet er niet zo toe voor ze, geloof ik. Zolang je het je medemens maar niet al te lastig maakt, en dat dan verpakt in een stukje moraal wat ook wordt beschreven in de Bijbel. Ik ken Christenen die dit niet Christelijk zouden willen noemen, maar ik ben erg blij dat ze me met dit soort ideeen hebben opgevoed.

Mijn ouder zijn redelijk gelovig. Ze gaan bijna elke week wel naar de kerk. Vroegah moest ik altijd mee, maar ze merkten echt wel dat ik er niets aan vond. Ik heb uitgelegd waarom ik het vormsel niet wilde doen (eerste communie heb ik wel gedaan) en ging daarna ook bijna nooit meer mee. Alleen met kerst en goede vrijdag ga ik nog naar de kerk. Ik merk wel dat ik er mijn moeder een plezier mee doe als ik dan meega. Kerst boeit me eigenlijk ook niet zoveel, alleen goede vrijdag vind ik wel goed omdat er tijdens die dienst wordt stilgestaan bij het leed van mensen vandaag. Het gaat niet alleen over jezus, maar over iedereen die moet lijden omdat ze een afwijkende mening hebben die het gezag niet aanstaat.

quote:

Op zaterdag 10 februari 2007 12:55 schreef Viking84 het volgende:
Ik zou mezelf niet echt atheïst willen noemen en misschien is dat ook wel de reden dat ik steeds dubbelzinnige signalen afgeef aan mijn ouders.
Ik geloof niet in een God, maar ik lees wel graag boeken over het christendom. Mijn ouders denken dan dat ik nog steeds in God geloof. Dat ik ook boeken lees over New Age en atheïsme vergeten ze voor het gemak maar even. Daarnaast ben ik dol op mooie, oude kerken en ga ik met bijzondere gelegenheden (m.n. kerst) ook graag naar de kerk. Ik weet eigenlijk niet wat ik ben: religieus of spiritueel. Ik houd van de rituelen van de kerk, maar ik voel me meer aangesproken door New Age-theorieën. Ik weet alleen dat ik niet geloof in de God van de Bijbel. Maakt dat me een atheïst? Gelooft een atheïst helemaal niet of gelooft een atheïst niet in een schepper?

Mag ik me er eventjes tegenaan bemoeien? Ik herken nl wel veel in je verhaal. Ik ben wel echt een atheïst, maar ben wel gevoelig voor de rituelen in de kerk, voor kerkgebouwen, en het 'mystieke'. Daarmee zend ik ook dubbele signalen naar mijn ouders. Ik vind theologische discussies nl ook altijd wel interessant. En door mijn interesse blijft er bij mijn moeder altijd een sprankje hoop over. Dat sprankje hoop zal er volgens mij altijd blijven, omdat zij vanuit haar geloof moeilijk kan accepteren en begrijpen dat ik niet gelovig ben.

Ik denk dat jij gewoon aan het uitzoeken bent bij jezelf hoe het zit. Dus kun je niets met zekerheid stellen, ook niet dat je atheist bent, ik denk dat je nu vooral weet wat je niet gelooft. Maar je twijfelt nog of je dan misschien ergens anders wél in gelooft. Gun je zelf die zoektocht en die twijfel, want eigenlijk is dat het mooiste wat er is: je zekerheden in twijfel trekken en nieuwe dingen te ontdekken. Jouw ouders denken daar natuurlijk anders over. Zij kunnen&willen hun zekerheden helemaal niet loslaten. Ze daartoe proberen te overtuigen, heeft geen zin dus ik zou daar geen energie aan besteden. Dit is jouw zoektocht en jouw twijfel en zij staan daar buiten.

quote:

Ergens weten mijn ouders wel hoe ik erover denk, want ze zeggen wel steeds dat ik hun toch niet van het geloof kan brengen en dat ze 'tot hun laatste snik' in God zullen blijven geloven. Ik wil hen ook helemaal niet van het geloof afbrengen. Wat ik wel steeds (met weinig succes tot nu toe) duidelijk wil maken is dat er geen ware religie is en dat zij, als ze in Tibet waren geboren, boeddhist waren geweest en als de in het MO waren geboren moslim. Dat willen ze, als ze een helder moment hebben, ook best erkennen. 'Natuurlijk' is hun religie niet de enig mogelijk religie. Dat is een sociaal wenselijk antwoord, want eigenlijk vinden ze hun eigen religie wel de enige juiste religie. Ze lachen andere religies uit (daar erger ik me nog het meest aan). Wat een idioot idee dat de mier die je net doodtrapte wel je oma had kunnen zijn. Toch zijn ze op andere punten ook wel gematigd. Mijn moeder geeft bijv aan ook niet in een hel te geloven. Ze denkt (net als ik) dat iedereen naar de hemel gaat, alleen denk ik dat mensen die slecht leven net zo vaak terugkomen tot ze klaar zijn om naar de hemel te gaan.

Ik bid niet als ik bij hen ben en als ze uit de Bijbel lezen luister ik niet.

Mijn ouders beschouwen mij nog altijd als een klein kind en ze denken dat ze me door en door kennen. Dat ik bijvoorbeeld diep in mijn hart nog wel in God geloof, maar een beetje stoer moet doen. Dat stadium ben ik allang voorbij. Ik zal hen er nooit van kunnen overtuigen dat ik niet meer in God geloof, helaas.

Maar ach, jij hoeft ze niet overtuigen, want het maakt niet uit. Door je leven te leven zoals je doet, laat je ze vooral iets 'zien'. Dan heeft het ook nog veel tijd nodig. Hoe zekerder jij wordt over wie jij bent en waar je wel/niet in gelooft, hoe duidelijker je ouders het zullen 'zien'.

Ook een volgende atheïst meldt zich (hoewel het Pastafarisme me ook wel aanspreekt ), met twee Katholieke ouders. M'n moeder gelooft ook niet zo in God (wat ik er van begrijp) maar kan er nog wel inkomen dat er ergens een man "Jezus" is geweest die een goed mens was en dat jij als mens ook goed moet zijn (maar ja, ik neem ook aan dat er een man "Henk" was die zo leefde, ooit ). Mijn vader is dan nog wel wat geloviger maar ze zien wel in dat het er bij mij niet echt ingaat. Beide geven daarom maar aan dat ik in ieder geval wat normen en waarden® uit het geloof mee moet nemen in mijn leven (wat ik ook wel doe, maar voor de n&w's hoef je niet gelovig te zijn).
Ze vonden het wel minder prettig toen ik afgelopen kerst aangaf dat ik niet mee wilde naar de kerk omdat ik het een schertsvertoning vond om daar als een niet gelovige te gaan zitten. Van dat standpunt heb ik ze helaas niet echt kunnen overtuigen, dus volgende keer voor de 'vrede op aard' maar een uurtje sprookjes aanhoren op de vroege kerst of paasochtend.

quote:

Op vrijdag 9 februari 2007 14:55 schreef Jarno het volgende:

[..]

Nee, het getuigt van volwassenheid als je als gelovige kunt accepteren dat er ook mensen zjin die niet in God geloven en ook niet bidden voor het eten.

En ik doe in het dagelijks leven vrij weinig waar ik niet in geloof of waar ik niet achter sta.

Vergelijk het dan met het rookgedrag van sommigen, die gewoon een peukie opsteken al zijn er kinderen bij. Dat getuigd van even weinig respect als het niet even rustig blijven als een ander aan het bidden is.
Uiteraard moet het niet worden opgedrongen, maar je gaat toch zelf ook met zwembroek naar het geklede strand, zelfs al ga je normaal gesproken naar het nudistenstrand? Dan pas je je toch ook aan?
Wel, zo moeten ook alle partijen een beetje ruimte aan elkaar geven. Dus niet dwingen om hardop mee te bidden of zo, maar wel de mogelijkheid hebben om zelf te kunnen bidden, terwijl de omgeving dus wat inhoudt.

quote:

Op zaterdag 10 februari 2007 12:55 schreef Viking84 het volgende:


Mijn ouders beschouwen mij nog altijd als een klein kind en ze denken dat ze me door en door kennen. Dat ik bijvoorbeeld diep in mijn hart nog wel in God geloof, maar een beetje stoer moet doen. Dat stadium ben ik allang voorbij. Ik zal hen er nooit van kunnen overtuigen dat ik niet meer in God geloof, helaas.

Als je gelooft dat er geen god bestaat, ben je atheïst. Dat is gewoon logisch gevolg Als je ongelovig bent dan leg je die discussie terzijde en doet het af als irrelevant of die wel of niet bestaat. Ik ben persoonlijk meer van het laatste, maar ben wel zeer geintreseerd in het concept geloof, gewoon omdat ik wil snappen hoe het werkt.

Ik snap ook niet dat je het concept hemel wel gelooft als je niet in een hel gelooft. Is dat omdat je het idee niet aankunt dat er niets is? Gewoon soort van geloofshoppen, net wat je het beste uitkomt?

Burpje, ik denk dat deze (interessante) discussie hier niet gevoerd hoort te worden; hier gaat het echt om gelovige ouders die misschien wel of misschien niet hun geloof 'op willen leggen' aan hun kinderen en hoe die kinderen daarmee omgaan.

quote:

Op dinsdag 13 februari 2007 09:19 schreef Puzzelaar het volgende:

[..]

Je had het over meebidden ipv alleen maar rustig blijven.
[..]

Daarmee bedoel ik dat je ook eerbiedig aanhoort wat je vader/moeder zegt tijdens het bidden. Niet dat je ook zelf hardop moet meebidden.

quote:

Daar is Jarno het ook wel mee eens denk ik.

Je ouders zullen zelf ook moeten snappen dat ze jou evengoed de ruimte moeten geven als jij dat aan hen moet geven. Snappen ze dat niet, dan moet dat hun worden verteld.