Sinds 8 maanden heb k een nieuwe vriendin, en het bevalt meestal erg goed.
Meestal ja.
Vooral het begin was lastig, mijn vriendin had last van een angststoornis en was depresief etc.
Zo zei ze vaak dat ze 'ziek' was als we iets gingen doen waar andere mensen (mogelijk) bij betrokken waren.
De film, een avondje in de kroeg, een disco, mee naar de familie wou/ging allemaal niet.
Mn vriendin was ook al anderhalf jaar neit naar schoo geweest en ook daar ondervondt ze erg veel last van.
ze was erg onzeker, en blij dat ze eindelijk iemand had... dit bracht voor haar een nieuwe, grootste angst... die persoon weer kwijt te raken..
Ik was erg geduldig, en naarmate de tijd verstreek ging het met mn vriendin steeds beter.
Samen naar lowlands geweest (60.000 andere mensen dit had ze nooit verwacht) dit gaf haar het gevoel dat we alles aankonden. en dat konden we ook wel.
uiteraard word je hoelanger de relatie duurt steeds hechter.. en een lange tijd ging het erg goed, na een hele moeilijke periode kreeg ze nieuwe antidepressivia .. en gelukkig ging het na een helse week weer iets beter.
daarna ging het een lange tijd goed.. van de angststoornis was niets meer te merken, ze ging zelf mee naar de kroeg etc!
Ook was het depressieve meisje veranderd in een normale jongedame van 16 jaar.
een angst blijft haar (vooral de laatste tijd de reden waarom ik hier dus post) altijd achtervolgen.
De angst om mij te verliezen.
Het achtervolcht haar en ondanks dat we al 8 maanden samen zijn laat het haar geen moment met rust.
iedere nacht droomt ze weer dat ik er met mijn ex vandoor gaat, wat haar de rest van de dag een onzeker kutgevoel geeft.
Ze is zo bang om me kwijt te raken dat het haar hele leven beinvloed.. de aankomende skivakantie waar zij helaas niet meekan maakt dit nog erger..
Uiteraard vertel ik haar iedere dag letterlijk wel honderd keer hoeveel k van haar hou en hoe fijn ik het met haar vind, en dat k echt geen ander meer wil, dit is ook zo. Toch is ze iedere seconde van de dag bang om mij kwijt te raken.
Mn vriendin zit niet meer in therapie, (en dit wil ze ook niet meer)
Maar leven zoals het nu is, is voor haar, maar ook voor mij onmogelijk.. ze wordt er saggereinig door en wil liever niet dat ik haar dan zie etc.
Ik ben ten einde raad, brieven, praten, ringen etc kunnen haar maar niet overtuigen, of de angst wegnemen dat ik bij haar wil blijven.
Ik heb geen verleden van vreemdgaan ofzo!
we zijn ten einde raad, vandaar dat ik hier nu post.
heeft iemand hier misschien ervaring mee, of advies? alles is welkom.
Alvast bedankt! ~Frenker
Wat veel doet is bij mijn vriendin te zijn, want dan ben je op je gemak.
Wat jij moet doen, is (indien mogenlijk) contact breken met je ex. Dat maakt het al gemakkelijker. Beloof bijvoorbeeld op je vakantie van niet te drinken, dat doet ook veel (een niet nuchter mens denkt anders over relaties als een nuchter mens)
Iig mooi om bij je vriendin te blijven, want je relatie moet er onder lijden
(mijn vriendin weet er niets van...)
haat je jezelf zo erg ?
Het lijkt mij ontzettend moeilijk om met iemand te leven die last heeft van die angsten, maar je geduld en steun is echt super.
Ik zou zelf zeggen maak duidelijke afspraken over wat wel en niet mag. Zodat voor haar ook duidelijk is dat jij weet dat niet acceptabel is en dat je niet van plan bent om dat te doen. Hou goed contact met elkaar, in de hoop dat het haar wat rust geeft om te weten dat ze weet wat je aan het doen bent en dat je aan haar denkt.
Verder kan ik helaas niet verzinnen, ik hoop dat ze er goed doorheen komt. Veel succes en ook veel plezier op vakantie.
maar zij is steeds bang dat jij ervandoor gaat met je ex... als ik in jouw schoenen stond had ik iets spontaans gedaan (als brieven, praten, ringen etc niet meer helpen) en dan in de vorm van haar kamer helemaal volplakken met briefjes met de tekst "jij bent alles voor me, ik laat je nooit meer gaan" oid, ik vind het zelf kansloos klinken nu ik het zeg (zelfkennis
) maar ik denk dat het wel wat doet met haar... denk je niet?quote:Luister naar deze man, hij is wijs.Op zaterdag 3 februari 2007 21:14 schreef Sloffie het volgende:
respect dat je haar zo steunt!
maar zij is steeds bang dat jij ervandoor gaat met je ex... als ik in jouw schoenen stond had ik iets spontaans gedaan (als brieven, praten, ringen etc niet meer helpen) en dan in de vorm van haar kamer helemaal volplakken met briefjes met de tekst "jij bent alles voor me, ik laat je nooit meer gaan" oid, ik vind het zelf kansloos klinken nu ik het zeg (zelfkennis
TS: als je vriendin niet meer op therapie wil zal ze toch echt een andere manieren moeten vinden om hier vanaf te komen want dit hou je niet lang vol.
quote:Waar slaat dat op?Op zaterdag 3 februari 2007 20:42 schreef MooieLuL het volgende:
waarom neem je in gods naam een relatie met iemand die angstoornissen heeft en depressief is?
haat je jezelf zo erg ?
Zij zal aan zichzelf moeten werken en haar eigen onzekerheid moeten aanpakken. Dit kan van kwaad tot erger gaan zonder hulp. Nu is het nog de angst om je kwijt te raken, straks gaat ze dingen zien die er niet zijn en je claimen.
Je kan je gaan aanpassen aan haar angst en beloven om bijvoorbeeld niet te drinken op je vakantie zoals Snakiej voorstelt, maar wat is het volgende? Met je ogen dicht over straat lopen zodat je geen andere vrouwen ziet?
quote:Idd, zo iemand kan je nooit overtuigen, wat je ook probeert. Ze moet van binnen veranderen en dat gebeurt niet zonder therapie etc.Op zaterdag 3 februari 2007 22:13 schreef clumsy_clown het volgende:
Wat zooi verwijderd.
TS: als je vriendin niet meer op therapie wil zal ze toch echt een andere manieren moeten vinden om hier vanaf te komen want dit hou je niet lang vol.
quote:Lief gebaar inderdaadOp zaterdag 3 februari 2007 21:17 schreef Borkydude het volgende:
[..]
Luister naar deze man, hij is wijs.
, maar weinig constructief voor het meisje. Ze zou echt weer in therapie moeten gaan, die angst is een betonnen muur waar je niet doorheen gaat komen.
quote:Waarom moet de TS zich helemaal aan zijn vriendin aanpassen? Het probleem ligt bij zijn vriendin, zij zal moeten leren om TS te vertrouwen.Op zaterdag 3 februari 2007 20:40 schreef Snakiej het volgende:
Oi man, ik ken het gevoel van je vriendin, ik heb ook schrik om mijn vriendin kwijt te geraken, en ik slaap er ook amper van als ik erover pieker.
Wat veel doet is bij mijn vriendin te zijn, want dan ben je op je gemak.
Wat jij moet doen, is (indien mogenlijk) contact breken met je ex. Dat maakt het al gemakkelijker. Beloof bijvoorbeeld op je vakantie van niet te drinken, dat doet ook veel (een niet nuchter mens denkt anders over relaties als een nuchter mens)
Iig mooi om bij je vriendin te blijven, want je relatie moet er onder lijden
(mijn vriendin weet er niets van...)
quote:Op zaterdag 3 februari 2007 22:52 schreef DuchessX het volgende:
[..]
Waarom moet de TS zich helemaal aan zijn vriendin aanpassen? Het probleem ligt bij zijn vriendin, zij zal moeten leren om TS te vertrouwen.
Snakiej verwacht jij dat je vriendin zich helemaal aan jou aanpast? Niets drinkt als jij er niet bij bent? Niet alleen met vriendinnen gaat stappen? Niet met andere mannen praat?
quote:Ja, hiep hoi, ik hou zoveel van je en ik ga nooit meer bij je wegOp zaterdag 3 februari 2007 21:14 schreef Sloffie het volgende:
respect dat je haar zo steunt!
maar zij is steeds bang dat jij ervandoor gaat met je ex... als ik in jouw schoenen stond had ik iets spontaans gedaan (als brieven, praten, ringen etc niet meer helpen) en dan in de vorm van haar kamer helemaal volplakken met briefjes met de tekst "jij bent alles voor me, ik laat je nooit meer gaan" oid, ik vind het zelf kansloos klinken nu ik het zeg (zelfkennis
Helpt niet ej, dat meisje moet eerst maar es leren om wat met haar zelf in het reine te komen. Een relatie waarbij 1 kant constant zoveel moet geven en op zijn/haar hoede moet zijn om iets "verkeerds" te doen werkt niet. En is bovendien erg vermoeiend. Zíj moet hier aan werken.
quote:klopt. hoe?Op zondag 4 februari 2007 01:09 schreef MUUS het volgende:
Jij kan hier niets aan doen, al ga je op je hoofd staan. Er is niets wat je kunt zeggen of doen waardoor dit ineens is weggetoverd.
Zíj moet hier aan werken.
quote:Ja, heel lullig, maar dat moet groeien. Ze is pas 16 en heeft al het één en ander voor de kiezen gehad.
Ze moet dúrven vertrouwen, dúrven op haar smoel te gaan en vooral vertrouwen in zichzelf krijgen. Als je zeker van jezelf bent, durf je veel meer dingen los te laten. Dan ga je genieten van de dingen die je hebt i.p.v. piekeren over dingen die je later misschien niet meer hebt.
Euh, leg ik dit nou logisch uit? Jawel toch?
.quote:Door iets meer d'r best te doen dan alleen klagen over haar angsten. Prima dat ze geen therapie meer wil, maar dan moet ze wel op een andere manier rationeler leren nadenken.
mijn vriendin is dan wel in therapie maar het speelt eigenlijk al een tijd een rol in de relatie. Ze is manisch depressief, heel erg onzeker. En dat onzekere punt heb ik veel probleme mee, ze heeft niet al te veel vriendinnen dus ze heeft zich compleet afhankelijk van mij gemaakt, iets waar ik veel moeite mee heb, omdat ik namelijk nog meer dingen in me leven heb dan alleen haar.
Ik ga altijd 1 avond in het weekend naar haar toe en blijf dan slapen en 1 avond wat met vrienden. Maar ze is altijd zo ongelovelijk onzeker als ik wegga ergens heen.
Een heel klein voorbeeldje aan het einde van ons gesprek.
ik: ik hou van je liefje
zij: echt niet, ga nou maar lekker plezier maken en tot volgende week ergens.
We hebben al bijna een jaar dus ze zou moeten weten dat ik niet met haar zou hebben als ik niet van der zou houden en niet verliefd op haar was!
Het komt er opneer dat ik maar altijd mezelf moet verdedigen en alles maar moet ontkrachten.
En dit werkt juist zo vermoeiend. 9 van de 10 keer is het ook gezeik en gezeur als ik savonds wat met me vrienden ga doen, net of ze me avond probeert te vergallen.
Probleem is dat ik daar redelijk chagarijnig van word.
maargoed ze doet wel haar best om zich te verbeteren, doormiddel dat ze altijd braaf haar opdrachten uitvoerd voor haar behandeling en elke week daar op de stoep staat.
neemt nog niet weg dat ik er wel is overdenk om er maar mee te stoppen.
Bedankt voor alle nuttige tips, en het me duidelijk maken dat het probleem echt aan haar kant moet veranderen.
en sandertjuh: we zitte echt in precies hetzelfde schuitje!
maargoed, "Love will keep us together
"nogmaals bedankt voor het posten van de reacties
~ Frenker
en je moet toch echt als eerste aan jezelf denken maar het is zo moeilijk omdat ze zooo afhankelijk van mij is geworden.
en dan is nu net ook haar opa overleden dus het maakt het er allemaal niet makkelijker op
Ze hangt zo erg aan jou vast, dat jij het niet uit durft te maken als de tijd daar is dat je dat wilt (die komt denk ik wel met zo iemand). Je voelt jezelf schuldig en blijft alsmaar doorgaan, totdat alles nog maar van 1 kant zal komen. Als het dan knapt uiteindelijk, zal je vriendin óf doodongelukkig zijn (misschien tijdelijk?), óf ze zal je proberen kosten wat kost terug te krijgen (soort van stalker).
Succes ermee, maar misschien zit je er nu al te ver in.
Je kan haar steunen, en samen proberen eruit te komen, maar dan moet ze dat ook wel willen. En ik denk ook zeer zeker dat ze professionele hulp nodig heeft daarbij.
Het allerlastigste eraan is dat je gewend bent om continu rekening met haar te houden dat het moeilijk is voor je eigen te kiezen en over die gezonde dosis egoïsme te beschikken omdat je er al zo diep in zit en zij zich zo aan jou vastklampt....
quote:juist en dat is het punt nou! omdat zij zich zo aan mij vasthoud is die stap zo ongelovelijk moeilijk om te nemen!Op dinsdag 6 februari 2007 19:28 schreef Barcaconia het volgende:
Je snapt natuurlijk wel dat je hier onmogelijk uitkomt, geloof me ik ken de situatie.
Ze hangt zo erg aan jou vast, dat jij het niet uit durft te maken als de tijd daar is dat je dat wilt (die komt denk ik wel met zo iemand). Je voelt jezelf schuldig en blijft alsmaar doorgaan, totdat alles nog maar van 1 kant zal komen. Als het dan knapt uiteindelijk, zal je vriendin óf doodongelukkig zijn (misschien tijdelijk?), óf ze zal je proberen kosten wat kost terug te krijgen (soort van stalker).
Succes ermee, maar misschien zit je er nu al te ver in.
maar uiteindelijk zal je toch aan jezelf moeten denken. Ze zit al in therapie dus dat is goed, kzie het ook langzaam beter worden. Maar nu gaf ze aan er mee te stoppen, en doet ze dat daadwerkelijk is het sowieso klaar omdat het dan toch niet beter kan worden.
Ze moet inderdaad zelf het probleem oplossen maar ze is zelf ook ten einde raad.
het is gewoon heel vervelend, omdat we allebei neit meer weten wa te doen.
Ik denk dat je aan je vriendin moet vragen wat je precies moet doen zodat ze jou gelooft. je kan het elke dag blijven zeggen, maar ja op een gegeven moment moet ze het ook wel door hebben, en voor jou is deze situatie dan ook wel lastig.. Het lijkt dan alsof ze je niet vertrouwd...
ze heeft waarschijnlijk minder leuke dingen in haar leven meegemaakt waardoor ze zo'n angst heeft voor de boze buitenwereld maar ze moet het gewoon weer doen!! met antidepressiva uiteraard... en ook met die antidepressiva moet ze even uitzoeken welke het beste bij haar past, en waar zij zich het meest prettig bij voelt..
Toch denk ik dat ze langzaamaan weer naar buiten moet, weer dingen moet gaan doen en ondernemen. Ik denk dat dit haar best wel kan helpen.
succes
. Maar blijf echt veel met d'r praten.quote:vind je? Het lijkt mij (op basis van deze ene post) meer een gestoorde freak, maar goed. Hoe dan ook, fact of the matter is: je hebt NOOIT de garantie dat een relatie (of de liefde in zijn algemeenheid) voor eeuwig is en het zou tegen het meisje in kwestie niet eerlijk zijn om iets anders te suggereren.Op zaterdag 3 februari 2007 21:17 schreef Borkydude het volgende:
[..]
Luister naar deze man, hij is wijs.
quote:Ik kan het me wel voorstellen dat ze niet meer in therapie gaat hoor. Mensen vergeten soms hoeveel dat van je vergt. Uiteindelijk zul je het zelf moeten doen en is een therapeut niets meer dan iemand waarbij je je verhaal kwijt kunt en die je handvaten kan geven.Op donderdag 8 februari 2007 19:44 schreef Frenker het volgende:
Nee, ze gaat écht niet meer in therapie, Nooit meer. zelfs niet met mij.
Ze moet inderdaad zelf het probleem oplossen maar ze is zelf ook ten einde raad.
het is gewoon heel vervelend, omdat we allebei neit meer weten wa te doen.
Ik denk persoonlijk dat je samen positieve dingen moet gaan doen, onderneem dingen met elkaar, maak plezie. Zo krijg je denk ik wel meer vertrouwen in elkaar en zie je of (en dat) je het leuk kunt hebben met elkaar.
quote:doe ff normaal joh.Op zaterdag 3 februari 2007 20:42 schreef MooieLuL het volgende:
waarom neem je in gods naam een relatie met iemand die angstoornissen heeft en depressief is?
haat je jezelf zo erg ?
als ik een rekensommetje maak dan heb je ergens in juni 2006 met haar een relatie gekregen. In augustus (dan is toch lowlands?) ging je naar lowlands toe. Dus in totaal maximaal 3 maanden waren er nodig om van een angststoornis af te komen??
Daarbij komt nog het volgende, ze is anderhalfjaar niet naar school geweest. In die tijd viel zij onder de leerplichtwet. Dus hieruit mag ik de conclussie trekken dat ze in volledige dagbehandeling zat?
Kan me vergissen maar hier klopt voor mijn gevoel iets niet. Iemand die anderhalf jaar niet naar school gaat om een angststoornis dan een vriendje krijgt en dan na drie maanden opeens naar lowlands gaat, dat lijkt me stug.
Het heeft geen zin om te zeggen dat je haar niet verlaat. Want uit het eind van het verhaal komt bij mij naar voren dat je het zelf ook niet meer zo ziet zitten. Je wilt wel bij haar blijven maar de grens wordt ook bereikt bij jou wat jij zelf aan kan. Zou zelf zeggen waar het op staat. Je kan er omheen blijven draaien, maar dat schiet niet op. Uiteindelijk kan jij haar angst niet wegnemen dat jij haar niet verlaat maar zal zij dit zelf moeten inzien en hier zal zij zelf aan moeten werken.
Misschien wil ze zelf ook misschien een ander leven en heeft ze al haar energie gebruikt zodat ze "normaal" naar een fesitval kon gaan? TS, vind je haar nog steeds de moeite of heb je er genoeg van inmiddels? Misschien moet je haar echt dwingen om gezamelijk naar een arts te gaan?
Kijk maar op het net, er zijn weig 16 jarige met een angststoornis en/of een depressie. En wat ik zo lees van je heeft ze voldoende pit om te prosteren wanneer je weg gaat met je vrienden.
Waar zijn haar ouders en heeft ze een verder netwerk?
quote:Ja ja, jou het leven zuur maken, maar het zelf vertikken om er ál het mogelijke aan te doen?Op donderdag 8 februari 2007 19:44 schreef Frenker het volgende:
Nee, ze gaat écht niet meer in therapie, Nooit meer. zelfs niet met mij.
Ze moet inderdaad zelf het probleem oplossen maar ze is zelf ook ten einde raad.
Het is simpel: dat kan ze niet maken en hoef jij niet te accepteren
Jij kunt van alles doen om de symptomen te bestrijden, maar daarmee los je niets op; je trekt het probleem alleen maar naar jou toe. Daar ben jij niet mee geholpen en daar is zij niet mee geholpen.
Bottomline: als ze zichzelf niet als de donder bij kop en kont pakt, dan raakt ze jou op zeker kwijt. En als jij er geen stokje voor steekt, raak jij jezelf kwijt (en daarmee is ze jou ook kwijt).
Niet te lang in blijven zitten
quote:Er waren drie maanden nodig om het probleem te verplaatsenOp donderdag 8 februari 2007 22:46 schreef jagermaster het volgende:
Dus in totaal maximaal 3 maanden waren er nodig om van een angststoornis af te komen??
quote:MooieLul (wateennaam..) verwoordt wel waar het op neer komt.Op zaterdag 3 februari 2007 20:42 schreef MooieLuL het volgende:
waarom neem je in gods naam een relatie met iemand die angstoornissen heeft en depressief is?
haat je jezelf zo erg ?
Denken dat je iemand met psychische stoornissen kan helpen door jezelf op te offeren leidt er alleen maar toe dat je jezelf opofferd voor niets. Want die stoornissen gaan niet weg en worden door het voortdurend opofferend gedrag van de TS alleen maar versterkt. Het idee dat je op zo'n manier een onzeker iemand kan helpen werkt alleen maar in sprookjes en romannetjes. Het is nog nooit in het echt gelukt.
Hou je vast...dit gaat uit de hand lopen!
Ik ben nu wél in therapie, sociale angst en onzekerheid, ik deed bijna niets meer, naar de winkel gaan kost al de grootste moeite.
Maar nu heb ik dus een vriend, en ja dan komt de grootste angst, hém weer kwijt maken, hij is de enige waar ik het bij kwijt kan, de enige die het in mijn ogen begrijpt, etc etc.
Het gaat nu stapje voor stapje beter.
Maar ik leef inmiddels al 3 jaar en 4 maand in de angst om hem kwijt te maken, hij geeft geen reden hiertoe, geen vreemdgaanverleden, geeft me constant zekerheid, etc.
Het enige dat ik jou kan aanraden is haar gewoon zekerheid geven, er met haar over praten, maar als het echt nog zo erg haar leven beïnvloed is het mischien toch beter dat ze erover nadenkt om nog naar een therapeut te gaan.
quote:Bedankt voor je reactieOp donderdag 8 februari 2007 22:46 schreef jagermaster het volgende:
[..]
doe ff normaal joh.
als ik een rekensommetje maak dan heb je ergens in juni 2006 met haar een relatie gekregen. In augustus (dan is toch lowlands?) ging je naar lowlands toe. Dus in totaal maximaal 3 maanden waren er nodig om van een angststoornis af te komen??
Ja klopt allemaal!
Daarbij komt nog het volgende, ze is anderhalfjaar niet naar school geweest. In die tijd viel zij onder de leerplichtwet. Dus hieruit mag ik de conclussie trekken dat ze in volledige dagbehandeling zat?
Nee dat niet, ze diets helemaal niets, daardor kreeg ze op een gegeven moment inderdaad wel te maken metjustitie en moest ze voorkomen, zo heeft ze nu een voorwaardelijke taakstraf, en wordt er streng toezicht gehouden op haar 'naar-school-gaan-gedrag"
Kan me vergissen maar hier klopt voor mijn gevoel iets niet. Iemand die anderhalf jaar niet naar school gaat om een angststoornis dan een vriendje krijgt en dan na drie maanden opeens naar lowlands gaat, dat lijkt me stug.
Ik vind het ook vreemd maar het gaf haar veel vertrouwen en we hebben het erg naar ons zin gehad, een al al positiefs dus
Het heeft geen zin om te zeggen dat je haar niet verlaat. Want uit het eind van het verhaal komt bij mij naar voren dat je het zelf ook niet meer zo ziet zitten. Je wilt wel bij haar blijven maar de grens wordt ook bereikt bij jou wat jij zelf aan kan. Zou zelf zeggen waar het op staat. Je kan er omheen blijven draaien, maar dat schiet niet op. Uiteindelijk kan jij haar angst niet wegnemen dat jij haar niet verlaat maar zal zij dit zelf moeten inzien en hier zal zij zelf aan moeten werken. Ik wil haar echt niet verlaten en laat me er niet gek van maken, als ik merk dat ik er zelf door wordt beinvloed neem ik een stapje terug en laat ik alles afkelen.. de bui waait vanzelf weer over.... totdat deze weer op komt zetten
En Vlindertje87, ik herken mijn vriendin volledig in jou.
Ik hoop dat je over je onzekerheid heen komt, ik denk persoonlijk dat het met jullie heus wel goed komt.. als hij na 3 jaar nogsteeds begrijpt hoe je je voelt en er respec voor heeft etc. dan is het echt niet zomaar afgelopen!
Bedankt voor je reactie enneh, mocht je nog nuttige tips hebben of iets dat jouw situatie verbeterd(e) zou ik ze heel graag van je willen horen!
Groeten ~Frenker
quote:Inderdaad!Op zaterdag 3 februari 2007 21:05 schreef jadelovespat het volgende:
Ik vind het heel knap dat je zo'n steun bent voor je vriendin, ze boft met je!
.Verder is het denk ik een kwestie van tijd, elk meisje van 16 is onzeker, de een wat meer dan de ander, dat gaat wel over als ze 17/18 is. Tot die tijd gewoon niet mee zitten, maar genieten!
Het is onderdeel van mn leven geworden om negatief te denken over mezelf, daardoor haast niets meer durven te doen etc.
Ik ben nu sinds september in therapie, en als ik naar mezelf kijk, is 3 maanden echt niet voldoende. Ik zou haar aanraden om er toch meer aan te gaan doen.
Het wordt nog wel op een puberaal probleem geschoven ( las ik ergens ), maar ik ben nu 20, was me er nooit zo van bewust, het was 'gewoon' om mezelf niets waard te vinden, etc.
Dus als het écht daadwerkelijk zo'n probleem voor haar is dat ze een jaar niet naar school gaat etc. vind ik persoonlijk dat ze weer hulp moet gaan zoeken.
Het enige wat jij kunt doen is zoals ik al zei, er voor haar zijn, verder moet ze het nu zelf doen, je kunt haar erbij helpen, maar ik weet van mezelf dat ik me in mn vriend zn veiligheid ging verschuilen.
Maar jammer dat ze nog steeds zoveel angst heeft om je te verliezen! Je moet niet teveel dingen voor haar gaan kopen ofzow, maar laat haar wel weten dat je er voor haar bent en dat je van haar houdt 
Wat goed van je dat je je vriendin ondanks alles bent blijven steunen! Gelukkig hebben jullie al heel wat bereikt, maar die angst die ze heeft is moeilijk weg te nemen.
Als ze niet meer in therapie wil dan denk ik dat het voor jullie beiden goed kan helpen om het een en ander te lezen over verlatingsangst. Zij kan hier dingen van gaan inzien waar ze zich niet bewust van is en jij kan hieruit tips halen om ermee om te gaan.
Wat ik je wil aanraden is om naar haar toe vooral duidelijk te blijven. Je bent niet van plan om bij haar weg te gaan en doet ook geen gekke dingen. Klaar.
En blijf vooral goed voor jezelf zorgen. Als het benauwd wordt neem dan even wat ruimte. Praat erover met haar en geef aan dat je even ruimte nodig hebt, maar dat dit niet betekent dat je bij haar weg wilt.
Dit kan moeilijk voor haar zijn, maar ze begrijpt het wel want geloof me, ze wil helemaal niet lastig zijn want ze is juist bang om je hiermee kwijt te raken! Ze kan alleen niet anders.
Haar zou ik willen aanraden om een "eigen leven" op te gaan bouwen. En jij zou haar hierin misschien wel kunnen stimuleren. Heeft ze geen hobbies, sporten die ze zou willen beoefenen ? Muziekles misschien (ik noem maar wat) of af en toe eens in haar eentje iets ondernemen (als haar angststoornis dit toelaat). Om de verlatingsangst te verminderen is het heel belangrijk dat zij niet meer alleen "de vriendin van" is, maar dat ze meerdere passies heeft. Meerdere mensen kent, dingen zonder jou onderneemt. Op dit moment draait haar leven alleen maar om jou en dat beseft ze heel goed. Als ze jou kwijt zou raken is ze "alles" kwijt. En dat klopt ook. Maar het is te veranderen (en zal haar leven alleen maar leuker maken)
Succes!