Kinderen en rouwverwerking

quote:

Mijn kinderen hebben tussen 2 toespraken een mooie roos met een tekening op de kist gelegd, de tekening was een mooie gelegenheid thuis om hun gevoel een beetje kwijt te kunnen en iets te maken over waar opa nu is, en met het leggen van de roos hebben zij ook het gevoel onderdeel te zijn geweest van het afscheid, dat op zich voor een kind al zo abstract en onbegrijpelijk is.

Dank je wel voor deze tips.. Mijn vader heeft leverkanker dus tussen nu en een half jaar moeten wij onze dochter van 2½ ook vertellen wat er met opa gebeurt. Heb ondertussen het Nijntje boekje besteld en zal hier zeker eerlijk en open met haar over zijn. Deze opa is ook haar absolute favoriet.

wat vreselijk sadkingbilly... sterkte ermee!

Sterkte SadKingBilly, lijkt me loeizwaar.

En daar zit je dan bijna 11 maanden later.
Niet kunnen stoppen met huilen want je kleine meiske heeft zo;n verdriet.
Arwen was al wat weerbarstigger als normaal, iets wat ik niet gewend ben van haar.
Om vervolgens zomaar uit het niets het bord weg te gooien, inclusief vork en mes. haar stoel op te liften en die neer te gooien.
En als ik haar bij me wil nemen gillend hysterisch naar boven, ik wil niet eten ik wil niet slapen ik wil dood net als papa..
En dan voel je dat schot in je hart, je allerdiepste binnenste, je kind heeft verdriet en je stond erbij en je keer er naar.
45 minuten kang gillen en smijten met alles slaan op de deuren /muren/bed. en maar proberen haar te kalmeren, totdat ze breekt en huilt heel veel en nog veel meer.. en dan vraag je wat is er toch meisje.. ze hard snikkend zegt ik mis mijn papa, ik wil mijn papa terug..
Nog even rustig beneden wat drinken gegeven en een thomasfilmpje in de hoop dat ze toch met een wat fijnere gedachte gaat slapen.
En slapen doet ze, al snikkend..

En nu zit je hier, geraakt tot in het diepste, en nog nooit zo machteloos gevoeld mijn kind heeft haar grootste verdriet, en ik weet niet wat ik kan doen

Ik kan haar niet geven wat ze oprechtwil voor het eerst.. en dat doet pijn..

Och Arwen toch, klein meisje met zoveel verdriet
Evenstar, ik moet huilen van het verdriet van jouw guppie
ik lees je verhaal voor aan M en schiet vol...

Och evenstar.. wat een verdriet voor zo'n klein meisje en wat moet jij je machteloos voelen

Ach, wat zielig voor haar, en wat naar voor jou, voor je kind wil je alles doen maar dit kun je haar niet geven...

ach Arwen toch Evenstar heel veel sterkte, dit is erg erg moeilijk

quote:

Op donderdag 13 augustus 2009 19:47 schreef Vicky het volgende:
Evenstar, ik moet huilen van het verdriet van jouw guppie

Ik ook.

Sterkte, _evenstar_. Je lijkt me een sterke vrouw die al veel heeft overwonnen, dit komen jullie ook te boven. Zolang je maar samen bent.

tranen hier _evenstar_ .. wat zal jij het moeilijk hebben met het verdriet van je kleine meisje .. heel veel sterkte

Ach kleine Arwen, wat een verdriet.
Evenstar heel veel sterkte, samen met je meisje komen jullie hier weer uit.


Moet er van huilen...

Ik moet echt serieus van huilen _evenstar_. _{Niet dat het je helpt, maar het breekt mijn hart echt...}

Arm, arm klein meiske... en het duurt nog zo lang voor je ook maar enigzins kan gaan begrijpen hoe of wat, en dan nog... dat zal de pijn dan nog niet wegnemen...

Voor jou een hele dikke kus _evenstar_, zo moeilijk om mee om te gaan...

Evenstar, dat moet toch wel een van de allermoeilijkste dingen zijn, je meisje zo verdrietig te zien

Gewoon even

wat een enorm verdriet voor je kleine meid. En dan de machteloosheid dat je niets kunt doen om het beter te maken
dikke voor jullie allebei

Meid ik zou willen dat ik kon toveren voor Arwen.. en voor jou.
Helaas kan ik dat niet .

Oh, wat moeilijk

Och arme Arwen Je zou de sterren uit de hemel plukken voor haar als ze dat zou willen, maar dit ligt buiten je bereik Hoe moeilijk moet dit zijn

Dikke

Dank jullie voor de berichtjes,
Gisteren was ze heel aanhankelijk, maar verder was het verdriet weer weg/ op de achtergrond.
En is het wachten op he volgende moment.
Ik vraag me af wat doe je in zo;n situatie, maar doen zoals ik gedaan heb? Haar gewoon even laten uitrazen en met gevolg misschien wel dat ze zichzelf nog meer pijn doet? Of ondanks het tegenstrubbelen toch bij me proberen te houden en proberen te kalmeren.
Geef je haar die ruimte of niet?
Puur vanuit mijn manier van met dingen omgaan wil ik gewoon even alleen zijn, maar zij is 3, zo groot en wijs al, maar 3 is toch ook maar heel klein.
Geef je haar net dat extratje om haar op te beuren of toch niet?
Verdriet is iets wat verwerkt moet worden, maar hoe kan een meisje van 3 haar verdriet kwijt op de goede manier? Is er wel een goede manier.
Hoe ga je om met je eigen verdriet, verdriet omdat je je zo machteloos voelt, boos heel boos
hoe kan hij haar dit aan doen?
En dat je meisje dan vraagt mis jij papa ook?
Mijn vedriet en boosheid is niet de hare dus ik zeg maar ja,
Maakt het misschien dragelijker voor haar?
zoveel verdriet, zoveel vragen maar de belangrijkste is denk ik wel

hoe ga je om met zo;n verdriet..

Och lieve Evenstar... Wat heftig en wat verdrietig.
Ik denk dat jij het heel goed doet. Je bent er voor je meiske, dat is alles wat je kunt doen.
Dit is iets dat zij zelf, hoe moeilijk ook, zal moeten doen. En dat doet ze op haar manier. En het lijkt me een hele logische manier. Ze is boos. Haar papa is dood en komt niet meer terug. Daar wórd je toch ook boos van? En die boosheid moet er uit. Dat doet ze dus. Heel fysiek, zoals dat bij kinderen gaat. En na de boosheid is er plek voor verdriet, de tranen.
Sterkte met dit hartverscheurende proces.

door zijn ziekte is hij veranderd, maar van die man zoals hij ooit was, heb je gehouden. dan lieg je toch niet als je zegt dat je hem mist?

Je mist hem als haar papa, dat is toch zoals het is...

Ik denk dat ik haar maar uit zou laten razen, maar wel proberen te voorkomen dat ze zichzelf pijn doet. Misschien kun je haar een kussen geven om op te slaan, of iets als een bokszak. Zodat ze flink kan slaan, zonder zich pijn te doen. 't Is toch ook heel wat voor zo'n kleintje...

Evenstart wat moeilijk en wat in en in verdrietig dat je kleine meid zo worstelt met haar verdriet en woede omdat ze haar papa moet missen. Ik weet niet wat ik zou doen in jouw plaats maar ondanks dat je meisje pas 3 jaar is, is ze ook al 3 jaar en een eigen persoontje met een eigen willetje en eigen gevoelens. Je geeft haar de ruimte om haar zelf te wezen en om haar verdriet en woede te uiten. En je bent er voor haar, meer kan je helaas niet doen. Je kan haar papa niet terug wensen of toveren en die realiteit is hard en verdrietig. Je doet het in mijn ogen goed. Ze kan uitrazen en na afloop kan ze uithuilen bij mama. Je staat voor haar klaar. Heel veel sterkte met dit grote verdriet.

Boksbal is best wel een idee rewimo thanks gaan we maar eens naar kijken