Doorgaan of niet? Het is weg...

doe wat je denkt wat het beste is voor je zelf

Ik heb ongeveer zo'n situatie gehad (niet de samenwoon plannen) maar wel de gevoelskwestie... Het heeft echt enorm geholpen om hier samen over te praten, zeg wat je voelt, hoe je denkt en hoe je op dit moment verder wilt.
Vanuit dat punt kunnen jullie samen kijken wat jullie willen (dat lijkt me ook niet geheel onbelangrijk)
Een relatie draait om 2 personen, en ik denk dat ze ook graag wil weten wat er echt in je om gaat, dit zijn hele moeilijke gesprekken, het zal er ook echt niet makkelijk uit komen, maar het is een enorme opluchting als je het eenmaal verteld hebt.

Het verliefdheidsgevoel gaat volgens mij automatisch weg na een tijd, en komt bij vlagen weer terug... het wordt houden van... samen willen zijn.

Ik zou zeggen, het plan om samen te wonen is er, en volgens mij wil je dit ook nog steeds...

Moeilijk, maar praten zal heel veel helpen (is mijn idee)

Vertel dit aan haar zoals je het hier uitlegt, praat erover met haar.

Je hebt 2 jaar wat dus ik neem aan dat je ook met haar kan praten over problemen?

Verliefdheid kan zeker over gaan, dat wordt dan houden van maar je moet voor jezelf bepalen of je met haar je leven wil delen of dat je echt wat anders wil, want aan je verhaal maak ik niet op dat je haar als persoon zat bent of dat je bij iemand anders gelukkiger zal worden.

quote:

Op dinsdag 30 januari 2007 22:57 schreef Emulsifier het volgende:
Iemand ervaring met het uitmaken en door gaan met iemand anders in zo'n situatie? Ik kan het haar vragen wat zij wil, want zelf weet ik het niet, maar voordat ik dat doe wil ik het eerst wel even van iemand anders horen. Hopelijk helpt dat, want ik kom er even niet uit...

Jup.

Juist door het 'beste maatjes'-gevoel, wat heel erg op begon te spelen. Verliefdheid was in één keer omgeslagen naar niks meer dan genegenheid, maar daar bleef het ook bij.

In mijn geval heb ik het daarna afgekapt. Je kan de boel nog wel een tijdje aankijken, maar dan hebben jullie een appartement, meubels, helemaal gesettled, en is dát zo zonde om weg te gooien. Daarna komt het gevoel weer omhoog, maar zit zij in een dipje, is haar cavia dood, of wat dan ook. Weerhoudt je er wéér van om de knoop door te hakken. Enzovoorts.

Het risico om alleen uit medelijden bij haar te blijven is groot, en medelijden is één van de meest waardeloze redenen om een relatie voort te zetten. Des te meer als het eenrichtingsverkeer geworden is, jij haar aan het lijntje houdt, en de klap dus nóg harder is als je het eenmaal brengt na 5 maanden, omdat het gelukkige gevoel maar niet wilt terugkomen.

quote:

Op dinsdag 30 januari 2007 22:57 schreef Emulsifier het volgende:
Ik heb een relatie van 2 jaar, en we staan op het punt om samen te gaan wonen (ik 21, zij 20). Probleem is, ik heb het verliefdheids gevoel niet meer, voor zo'n 2 maanden, maar ze is mn beste maatje en nog harstikke verliefd op me. Dagelijks zegt ze dat ze me nooit kwijt wil enzo, maar het doet me weinig meer behalve pijn.

Al zat gelezen, mensen welke gewoon een relatie hebben zonder 'het gevoel', maar ik twijfel. Ik kan heel goed met haar opschieten, ze is m'n beste maatje en ik zou nooit zonder haar kunnen, maar ik heb het gevoel alsof ik tegen haar zit te liegen. Ik hou van haar en dat zeg ik ook tegen haar, maar niet op de manier dat zij denkt. Voel me schuldig om bij haar te blijven, schuldig om haar in de illusie te laten, maar aan de andere kant kan ik niet zonder haar en is ze echt alles voor me.

Zij heeft een niet al te best verleden, waar ik het ook zwaar mee heb en nooit helemaal heb kunnen verwerken. Laatst was er weer wat waardoor 'dat' opspeelde, zij is zich van geen kwaad bewust maar ik ga er aan kapot, voor de zoveelste keer. Dit kan ook een reden zijn waarom het gevoel weg is. Ik wil het verdringen maar dat gaat gewoon moeilijk als ik er steeds weer mee geconfronteerd wordt hoewel dat niet haar bedoeling is.

Iemand ervaring met het uitmaken en door gaan met iemand anders in zo'n situatie? Ik kan het haar vragen wat zij wil, want zelf weet ik het niet, maar voordat ik dat doe wil ik het eerst wel even van iemand anders horen. Hopelijk helpt dat, want ik kom er even niet uit...

je hebt iig in deze post alle verkeerde redenen opgenoemd om het wél te doen, het samenwonen.

je hebt houden van en houden van en niet alle houden van is genoeg.
verliefdheid 24/7 is er enkel de eerste weken, hooguit maanden, dan komt er houden van (ja, of niet natuurlijk ). maar dat is niet het houden van wat jij beschrijft en nodig hebt , zo begrijp ik uit je woorden, om echt je leven te delen met haar.

iemand in je leven willen hebben is wat anders dan je leven willen delen met iemand.
ik heb ook een aantal mensen die ik nooit meer kwijt zou willen, waar ik veel van hou, maar niet "op die manier", ofwel nooit gedaan of niet meer.

je moet dus even niet piekeren over wat goed voor haar is, wat zij zou kunnen verdragen, wat zij wil, waar zij over droomt, wat zij nodig heeft, maar naar wat jij wil en nodig hebt.

en zolang je daar niet uit bent, moet je m.i. beter niet gaan samenwonen, want dán uit elkaar gaan alsnog is vele malen pijnlijker, voor de verlatene iig.

wat verwacht je nou? dat je je hele leven verliefd blijft op een persoon? dat gaat over in houden van. dus wat is het probleem nou eigenlijk?

praat erover, zeg wat je voelt, benatwoord haar vragen eerlijk en duidelijk. Dan een tijd geen contact hoe moeilijk het ook is. Done.

Zoooo herkenbaar.

Ik kom net uit deze situatie. Vier jaar geleden kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om met mijn ex te trouwen. Ik vond dat we te veel issues hadden waar we eerst aan moesten werken. Dus nog een paar jaar doorgegaan, een huis gekocht, we hadden al jaren samen twee katten (hij trok al eerder bij mij in), veel opgebouwd samen.

En toch was het niet je van het, ook wij waren al lang maatjes en besefte niet dat de relatie al lang bekoeld was. Maar toch waren we "nog niet klaar". Sinds twee maanden heb ik een eigen koophuisje. (na een relatie van 9 jaar). Het heeft wel veel ellende en emoties gekost omdat we alles samen hadden. En achteraf vinden we nog steeds dat we dit eerder hadden moeten doen.

Ik heb ervan geleerd dat ik meer mijn intuitie moet volgen en eerder moet zeggen wat mij op het hart ligt. Nu heeft het mij overbodig veel energie gekost (blijven en de nasleep van de break).

Daarom wens ik je veel sterkte met je keuze, maar denk erom, volg je hart

Troost je, er zullen heus nog wel meer momenten komen waarop je dit denkt.
Echte verliefdheid gaat over in houden van, en af en toe komen de echte verliefdheidsgevoelens weer even langs om je te laten weten dat het de juiste keuze was.......
Maar bij sommigen werkt dit natuurlijk weer niet.....
Maar bedenk goed wat je wilt voordat je een stap neemt die je niet meer terug kan draaien, en er later spijt van krijgt en deze relatie gaat romantiseren.
Houden van is ook knokken voor elkaar in de moeilijke periodes en het dan niet gelijk opgeven.
Vaak zal je merken dat je er nog sterker uitkomt.
Maar je moet er wel over praten met haar, zodat zij je ook wat rust kan geven.

Bedenk wel dat je ten alle tijden aan je relatie moet werken, het komt echt niet vanzelf aanwaaien.
Kleine attenties maken al een groot verschil, dit kan bij wijze van spreken al een boswandeling zijn of lekker een weekendje uitwaaien op texel.
Een ontbijtje op bed, of een onverwacht uit eten gaan, en meer van dat soort dingen.

Misschien ben je bang dat je langzaam burgelijk word, maar troost je, enkele jaren kan je dat tegen houden maar het gebeurt toch wel een keertje.

En wat Milagro zegt natuurlijk.

Ik kreeg ruim een half jaar te horen dat mijn vriend niet meer verliefd op mij was. Hij hield nog heel erg veel van me, zou bijna alles voor me doen, maar hij had geen kriebels meer. We woonden toen al bijna een jaar samen en dat was voor hem ook deels de reden dat hij niet meer verliefd op me was. In de maanden daarna hebben we er van alles aan gedaan om de vlam weer aan te wakkeren d.m.v. dates en romantische uitjes, en dat is deels ook gelukt. Een tijdje geleden hebben we ook besloten om niet meer 'fulltime' samen te wonen, om er voor te zorgen dat hij weer een beetje het gevoel heeft dat hij lekker kan doen en laten wat hij wil en sinds een paar weken huur ik dan ook een kamer. Al met al heeft het wel geholpen: laatst vroeg ik hem hoe het nu zat met zijn verliefde gevoelens (of afwezigheid daarvan dus) en toen vertelde hij me dat ze er de laatste tijd zowaar af en toe weer waren.
Nu is onze situatie iets anders dan die van jullie (al samenwonen vs. plannen om te gaan samenwonen) maar wat bij ons dus lijkt te helpen is iets minder tijd met elkaar doorbrengen, maar de tijd die we samen hebben beter invullen.

Ik wilde op dit topic reageren maar ik zie dat mijn antwoord al perfect verwoord is:

quote:

Op dinsdag 30 januari 2007 23:09 schreef GodsSon het volgende:
Ik heb ongeveer zo'n situatie gehad (niet de samenwoon plannen) maar wel de gevoelskwestie... Het heeft echt enorm geholpen om hier samen over te praten, zeg wat je voelt, hoe je denkt en hoe je op dit moment verder wilt.
Vanuit dat punt kunnen jullie samen kijken wat jullie willen (dat lijkt me ook niet geheel onbelangrijk)
Een relatie draait om 2 personen, en ik denk dat ze ook graag wil weten wat er echt in je om gaat, dit zijn hele moeilijke gesprekken, het zal er ook echt niet makkelijk uit komen, maar het is een enorme opluchting als je het eenmaal verteld hebt.

Het verliefdheidsgevoel gaat volgens mij automatisch weg na een tijd, en komt bij vlagen weer terug... het wordt houden van... samen willen zijn.

Ik zou zeggen, het plan om samen te wonen is er, en volgens mij wil je dit ook nog steeds...

Moeilijk, maar praten zal heel veel helpen (is mijn idee)

Beste maatjes is de basis van een lange goeie relatie, niet 'het'.

'Het' is leuk, maar waardeloos zonder de rest.

Ik heb ook in dezelfde situatie gezeten met mijn vriend. Heb het er vaak met hem over gehad en een boek erover gelezen. Toen was me ook duidelijk dat verliefdheid na een tijdje over gaat en dat het dan overgaat in houden van, wat veel sterker is dan verliefdheid.
Het beste wat je kan doen is ech erover praten met je vriendin, ik weet zeker dat het voor jou ook enorm oplucht. Niet met dat kut gevoel blijven zitten, gewoon praten!

quote:

Op woensdag 31 januari 2007 21:35 schreef sopsop het volgende:
Ik heb ook in dezelfde situatie gezeten met mijn vriend. Heb het er vaak met hem over gehad en een boek erover gelezen. Toen was me ook duidelijk dat verliefdheid na een tijdje over gaat en dat het dan overgaat in houden van, wat veel sterker is dan verliefdheid.
Het beste wat je kan doen is ech erover praten met je vriendin, ik weet zeker dat het voor jou ook enorm oplucht. Niet met dat kut gevoel blijven zitten, gewoon praten!

Ja, maar af en toe moet je toch nog wel gewoon dat kriebelgevoel hebben, niet kunnen wachten tot hij thuis komt enz. Tuurljik loop je op een gegeven moment niet meer constant met dat gevoel rond (vind ik bijvoorbeeld moeilijk als ik weer eens zijn spijkerbroeken en al overhemden van hem sta te strijken ), maar je moet wel altijd een beetje verliefd blijven.
Mijn ouders zijn nu zo'n 25 jaar getrouwd, en mijn moeder heeft me altijd verteld dat ze af en toe nog even zo'n ontzettend verliefd gevoel krijgt als ze mijn vader ziet. Dat lijkt me nou echt heerlijk, als je dat zelfs na zo veel jaar nog kan voelen.

Als je het gevoel hebt dat je liegt tegen je vriendin of iig niet de volledige waarheid vertelt, dan wordt het wel tijd om dat te gaan doen lijkt me.

Ik weet niet of je je relatie moet beeindigen, maar het lijkt me niet verstandig om nu te gaan praten over samenwonen.

Gewoon kiezen op elkaar en samenwonen. Schuldgevoel is een prima basis voor een stabiele relatie.

Je kunt natuurlijk ook eerlijk zijn tegen haar en jezelf.

Ik heb 1 regel die meer mensen zouden moeten hebben: 'Bij twijfel ---> NEE'

Je hebt er allebei nog veel meer narigheid van als je dit door gaat zetten en dat doorzetten lijkt allemaal makkelijker dan het nu afkappen. Je gevoel is weg, het is over. Accepteren, slikken en weer doorgaan.

Er wordt hier flink veel geopperd dat de verliefdheid over is en dat het plaatsgemaakt heeft voor houden van. Dat is, mijn inziens, hier niet aan de hand. Het gaat hier over een ontstane vriendschap en dat kleine toefje slagroom van houden van....

Ik lees hier niet het houden van in dat je de rest van je leven met iemand wil delen.

Sterkte

Ja, tussen mijn vriend en mij werd het zó vertrouwd dat het eigenlijk gewoon saai werd (we hebben 2 jaar en 1 maand iets gehad). Dat vond hij vooral. Hij heeft het toen uitgemaakt. Ik was er wel een paar weken kapot van, maar ontdekte daarna weer het vrijgezelleleven.. Ondertussen bleven we gewoon goed bevriend en voelden we stiekem altijd nog wel een beetje wat voor elkaar, we hebben nu een wat vrijere relatie samen, daarmee ook de spanning terug.

Ik zou zeggen: uitmaken, want die spanning komt absoluut niet meer terug als op deze voet doorgaat.

quote:

Op donderdag 1 februari 2007 10:41 schreef Verloren_onschuld het volgende:
Ik heb 1 regel die meer mensen zouden moeten hebben: 'Bij twijfel ---> NEE'

Dat is een goeie voor de eerste 6 maanden. Daarna is het waarschijnlijk het meest onzinnige advies dat ik ooit heb gehoord.

Bij twijfel of als je denkt: "misschien" kan je het idd vaak beter niet doen, dat ben ik helemaal met Verloren_onschuld eens.

In dit geval twijfelt de TS over zijn relatie en over samenwonen. Dat wil niet zeggen dat de "Nee" waar Verloren_onschuld het over heeft slaat op het beeindigen van zijn relatie. Het slaat meer op het oplossen van de twijfels voor hij een beslissing neemt.

Ik zou sowieso niet gaan samenwonen met iemand waar je niet eerlijk tegen bent over je gevoel.

Ik weet eigenlijk niet waarom ik reageer, want volgens mij horen we niet veel meer van de TS.

Het is imo niet meer dan normaal dat het 'love at first sight' gevoel niet eeuwig kan en zal duren. Er moet in ieder geval wel een gevoel blijven in een relatie, wil het werken. Ik heb aan de andere kant van jouw verhaal gezeten, en het klinkt misschien bot, maar het is beter om eerlijk te zijn over dit soort dingen, dan een poppenkast spelen. Zij zag mij meer als een huisgenoot (we hadden samen een huis), dan vriend.

Eerlijk blijven over dit soort dingen is erg belangrijk, omdat het toch wel een keer gaat spelen. Nu is het nog wel te compenseren, maar het blijft een punt wat wringt. Je kan dan beter maar het onder ogen zien en bespreken, dan over een paar jaar het laten klappen. Het kost veel energie en emotie, maar zie wel in dat het nooit makkelijker gaat worden, en struisvogelen lost niets op.

In ieder geval enorm veel sterkte en wijsheid, allebei.

quote:

Op donderdag 1 februari 2007 18:21 schreef Pappie_Culo het volgende:

[..]

Dat is een goeie voor de eerste 6 maanden. Daarna is het waarschijnlijk het meest onzinnige advies dat ik ooit heb gehoord.

Dat is jouw mening.

Laat ik hem na 6 maanden dan even bijstellen: ' Bij blijvende, aanhoudende twijfel of maandelijks terugkomende twijfel ook na 6 maanden ---> NEE'

Verder ben ik van mening dat als het goed zit bij iemand je dat ook zo ervaart. Dat hoeft dan niet gepaard te gaan met enorme verliefdheid, maar dan is de gedachte 'hoe zou het zonder zijn' een vluchtige en geen hardnekkige. Natuurlijk kun je weleens in een dip zitten en het even niet meer weten, maar als het terug blijft komen moet je de verantwoordelijkheid ook nemen.

Just my two cents.

persoonlijk vind ik ook dat als je al weeeeeeeeeeeekenlang het gevoel hebt, dat die ander meer een vriend is, je 'dat ene' niet meer voelt, het ook weinig zin heeft proberen dat gevoel terug te krijgen door ellenlange gesprekken, omdat die ander de kans moet krijgen of zoiets, je die ander 'niet zomaar ineens' mag laten zitten, je niet 'zomaar ineens' de boel op mag geven.

Dat mag wel, en het is niet 'zomaar ineens' , het is iets wat je al langer voelt meestal, maar negeert omdat je verteld is ooit dat "iedereen dat wel eens heeft" en "het wel weer weggaat".
Zelfs als zou je het de ander vertellen, krijg je net zo'n reactie.

Men zegt vaak "aan een relatie moet je werken, iedere dag" , ik weet niet wat er onder werken in deze verstaan wordt, maar ik vind het tegendeel juist, zodra het werken wordt is er m.i. meer sprake van verplichting, niet op willen geven omdat " je dat nu eenmaal niet zomaar doet" of zoiets.
Ik heb relaties nooit als dusdanig ervaren iig, als iets waar ik dagelijks aan moest werken.

Het gaat vanzelf, en soms gaat het niet meer vanzelf, en ik denk dat degene bij wie het gevoel fout zit op een bepaald moment, zelf als geen ander weet, dat het goed fout zit en dan aan een ander vragen wat te doen, is dan vaker eerder bevestiging zoeken van dat gevoel, dan zich vh tegendeel laten overtuigen.

het gros vd mensen zal reageren met "praten, je moet praten, veel praten, je moet er samen aan werken, jij moet eraan werken" de twijfelaar knikt, en 9 vd 10 keer besluit hij dan toch er een punt achter te zetten.

advies vragen is daarom denk ik vaak meer angst.
je weet zelf ergens al lang wat je wil, maar je durft niet, en hoe meer mensen zeggen dat je moet proberen het gevoel terug te krijgen, hoe meer je je realiseert dat je het echt niet meer wil, je stelt jezelf voor nog eens 1 of 2 jaar met die ander te zijn en dan slaat de paniek je weer om het hart, nee, dat wil ik niet meer.

maar goed, mijn idee erover.

quote:

Op vrijdag 2 februari 2007 11:33 schreef milagro het volgende:
persoonlijk vind ik ook dat als je al weeeeeeeeeeeekenlang het gevoel hebt, dat die ander meer een vriend is, je 'dat ene' niet meer voelt, het ook weinig zin heeft proberen dat gevoel terug te krijgen door ellenlange gesprekken, omdat die ander de kans moet krijgen of zoiets, je die ander 'niet zomaar ineens' mag laten zitten, je niet 'zomaar ineens' de boel op mag geven.

Dat mag wel, en het is niet 'zomaar ineens' , het is iets wat je al langer voelt meestal, maar negeert omdat je verteld is ooit dat "iedereen dat wel eens heeft" en "het wel weer weggaat".
Zelfs als zou je het de ander vertellen, krijg je net zo'n reactie.

Men zegt vaak "aan een relatie moet je werken, iedere dag" , ik weet niet wat er onder werken in deze verstaan wordt, maar ik vind het tegendeel juist, zodra het werken wordt is er m.i. meer sprake van verplichting, niet op willen geven omdat " je dat nu eenmaal niet zomaar doet" of zoiets.
Ik heb relaties nooit als dusdanig ervaren iig, als iets waar ik dagelijks aan moest werken.

Het gaat vanzelf, en soms gaat het niet meer vanzelf, en ik denk dat degene bij wie het gevoel fout zit op een bepaald moment, zelf als geen ander weet, dat het goed fout zit en dan aan een ander vragen wat te doen, is dan vaker eerder bevestiging zoeken van dat gevoel, dan zich vh tegendeel laten overtuigen.

het gros vd mensen zal reageren met "praten, je moet praten, veel praten, je moet er samen aan werken, jij moet eraan werken" de twijfelaar knikt, en 9 vd 10 keer besluit hij dan toch er een punt achter te zetten.

advies vragen is daarom denk ik vaak meer angst.
je weet zelf ergens al lang wat je wil, maar je durft niet, en hoe meer mensen zeggen dat je moet proberen het gevoel terug te krijgen, hoe meer je je realiseert dat je het echt niet meer wil, je stelt jezelf voor nog eens 1 of 2 jaar met die ander te zijn en dan slaat de paniek je weer om het hart, nee, dat wil ik niet meer.

maar goed, mijn idee erover.

Er is natuurlijk nog een groot verschil tussen praten over het aanwakkeren van de vlam, of concreet iets doen. Natuurlijk is praten heel belangrijk in een relatie, en als één van de twee partners met een dergelijk gevoel rondloopt is het ook belangrijk dat niet voor jezelf te houden, maar alleen maar constant tegen elkaar zeggen dat je dat gevoel hebt, doet natuurlijk nog weinig.
Je kunt ook gewoon zeggen: schat, pak je tas in, we gaan nú naar een romantisch hotelletje, maken ons even een paar dagen helemaal niet druk over samenwonen, of hoe het nou verder moet, en we gaan gewoon lol hebben. Ik denk dat dat een positiever effect heeft dan het onderwerp en zo je relatie, doodpraten.

quote:

Op vrijdag 2 februari 2007 12:16 schreef As_33 het volgende:

[..]

Er is natuurlijk nog een groot verschil tussen praten over het aanwakkeren van de vlam, of concreet iets doen. Natuurlijk is praten heel belangrijk in een relatie, en als één van de twee partners met een dergelijk gevoel rondloopt is het ook belangrijk dat niet voor jezelf te houden, maar alleen maar constant tegen elkaar zeggen dat je dat gevoel hebt, doet natuurlijk nog weinig.
Je kunt ook gewoon zeggen: schat, pak je tas in, we gaan nú naar een romantisch hotelletje, maken ons even een paar dagen helemaal niet druk over samenwonen, of hoe het nou verder moet, en we gaan gewoon lol hebben. Ik denk dat dat een positiever effect heeft dan het onderwerp en zo je relatie, doodpraten.

ik bedoel dus dat als het gevoel weg is, het al te laat is, je het niet met romantische uitjes terug te halen is.

bij de TS krijg ik het idee dat hét station al gepasseerd is.

quote:

Op vrijdag 2 februari 2007 13:03 schreef milagro het volgende:

[..]

ik bedoel dus dat als het gevoel weg is, het al te laat is, je het niet met romantische uitjes terug te halen is.

bij de TS krijg ik het idee dat hét station al gepasseerd is.

Milagro, een vraagje puur uit nieuwschierigheid, ben jij zelf ooit gedumpt door iemand waarbij het gevoel weg was of heb je zelf om die reden een relatie beeindigd?

quote:

Op vrijdag 2 februari 2007 15:13 schreef Moja het volgende:

[..]

Milagro, een vraagje puur uit nieuwsGierigheid, ben jij zelf ooit gedumpt door iemand waarbij het gevoel weg was of heb je zelf om die reden een relatie beeindigd?

sch, foei!

nou, beide logischerwijze, ik bedoel , relaties worden meestal beeindigd toch, omdat het gevoel weg is
maar als beeindiger heb ik bij mezelf iig ervaren dat op het moment dát je het écht uitspreekt het eigenlijk al einde oefening is.
en bij mij, maar ook bij anderen die je er zo over spreekt door de jaren heen, krijg je , ongeacht hoe lang je het voor je gehouden hebt, het zelfde commentaar/reactie van de partner : denk er over na, please, iedereen heeft die gevoelens wel eens, dat is normaal, dat gaat weer over, je moet er aan werken, ons een kans geven etc etc"

natuurlijk zegt de ander dat, die zal bij wijze van ALLES zeggen om je maar om te praten, niet waar, hij of zij wil jou immers niet kwijt, en bij die eerste poging dan bimd je weer in, je durft niet door te drammen erover, je wil de ander niet kwetsen, je ziet de paniek al in diens ogen als je het heel vootzichtig laat vallen en dus zeg je "ja, ms heb je wel gelijk, sorry, ik doe raar, vergeet het maar, kom, we gaan iets leuks doen'...

ik denk, eigen ervaring (als dader én slachtoffer), dat het moment dat je het niet meer trekt vaak ook het moment is dat je het uitspreekt én je niet meer af laat schepen met "dat komt in iedere relatie voor, dat betekent niet dat je dan meteen moet opgeven".

vage twijfels houd je vaak voor je, omdat ook jij wel weet dat die soms de kop op steken, en feitelijk los staan van je relatie.

als je het serieus te berde brengt bij derden, wil je eigenlijk niet omgepraat meer worden, je weet het al, je weet wat je wil,je wil weg.
je hoort jezelf nu echter hardop praten, en ondanks de adviezen van anderen (doe het niet!) , eigenlijk juist dóór die adviezen, raak je meer overtuigt, ieder advies doet je meer beseffen wat je niet wil, en dat is dus in die relatie blijven.
je gaat in je hoofd de scenario's afspelen wat er zou gebeuren als je blijft, het nog eens probeert, en alles in je verzet zich ertegen, al spreek je dat ms niet uit.
en waarom niet, omdat het zo bot en egoistisch overkomt, ook na derden toe, hoe reageert immers het gros "jezus, dat kun je toch niet maken, geef die ander een kans " etc.

en soms is die kans er gewoon niet meer, je hebt geen argumenten echt over het waarom van die verdwenen gevoelens, je hebt ze niet meer, punt.
en blijkbaar is het onacceptabel om met die woorden uit de relatie te stappen, je MOET er een vinger op kunnen leggen, anders ben je de klootzak of de bitch die totaal geen rekening houdt met de ander, diens recht op uitleg.
De verlatene in spé zal smeken om een reden, krijsen van woede om een uitleg, ja en soms zeg je dan maar wat, wat dan ook niet geaccepteerd wordt, de waarheid zou dat overigens ook niet worden, want als je iemand niet kwijt wil, is niets acceptabel tenslotte, je hart breekt.

Er zijn situaties waarbij er gewoon geen uitleg te geven is, je weet het niet , wat je wel weet is dat je het niet meer voelt, dat je je vrijheid terug wil, en (stiekem, meestal spreek je dat niet uit, ook niet op het moment supreme) zo snel mogelijk.


Kortom, ik denk dat de twijfels die erbij horen, nooit uitgesproken worden omdat je zelf onbewust weet dat die niet the real deal zijn.
Op het moment dat je ze wel uitspreekt is het meestal (niet altijd dus) einde oefening, en geen weg meer terug.

quote:

Op dinsdag 30 januari 2007 23:29 schreef An24 het volgende:
Zoooo herkenbaar.

Ik kom net uit deze situatie. Vier jaar geleden kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om met mijn ex te trouwen. Ik vond dat we te veel issues hadden waar we eerst aan moesten werken. Dus nog een paar jaar doorgegaan, een huis gekocht, we hadden al jaren samen twee katten (hij trok al eerder bij mij in), veel opgebouwd samen.

En toch was het niet je van het, ook wij waren al lang maatjes en besefte niet dat de relatie al lang bekoeld was. Maar toch waren we "nog niet klaar". Sinds twee maanden heb ik een eigen koophuisje. (na een relatie van 9 jaar). Het heeft wel veel ellende en emoties gekost omdat we alles samen hadden. En achteraf vinden we nog steeds dat we dit eerder hadden moeten doen.

Ik heb ervan geleerd dat ik meer mijn intuitie moet volgen en eerder moet zeggen wat mij op het hart ligt. Nu heeft het mij overbodig veel energie gekost (blijven en de nasleep van de break).

Daarom wens ik je veel sterkte met je keuze, maar denk erom, volg je hart

Emulsifier, ik als de andere kant van het verhaal van An24, kan ik het alleen maar bevestigen. Je verhaal is in vele opzichten zoooo herkenbaar.

Hoe langer je wacht hoe moeilijker het wordt. Jezelf wegcijferen voor een ander gaat alleen maar ten koste van jezelf. En daar heb jij, en je partner uiteindelijk ook, helemaal niets aan. Niemand anders dan jij kan over je gevoel oordelen, omdat dat van jezelf is. Dus als jou gevoel zegt dat er iets niet klopt en dat de relatie ten koste gaat van jezelf moet je dit aankaarten.
I.m.o. is het één van de belangrijkste dingen binnen een goede relatie: het bij jezelf kunnen blijven, zonder dat het ten koste gaat van jezelf en de ander. Met andere woorden je hebt een: ik, de ander en een samen binnen één relatie en alledrie moeten zich er goed bij voelen.

So I repeat: Daarom wens ik je veel sterkte met je keuze, maar denk erom, volg je hart

[ Bericht 0% gewijzigd door TripleBee op 05-02-2007 17:30:50 ]