TRV Travel
Alles over je favoriete vakantiebestemmingen, vakantie-ervaringen van jezelf en anderen, tips, info en meer. Van Schin op Geul tot de USA.
Mijn werkgever sponsort in Kenia twee weeshuizen. Elk kwartaal mag een groep mensen binnen het bedrijf voor een week naar 1 van die 2 weeshuizen om mee te helpen daar aan bouwwerkzaamheden.
Zo werd ik in december uitgekozen om afgelopen week mee te gaan naar Kenia. We zouden daar gaan bouwen aan een nieuwe slaapzaal voor de kinderen. Zo kunnen hun nog eens 60 kinderen opnemen die hulp nodig hebbben.
Het weeshuis wordt gerunt door een Nederlands stel. Ria en Fester Fennema
Hier even in het kort iets over het weeshuis.
Zo werd ik in december uitgekozen om afgelopen week mee te gaan naar Kenia. We zouden daar gaan bouwen aan een nieuwe slaapzaal voor de kinderen. Zo kunnen hun nog eens 60 kinderen opnemen die hulp nodig hebbben.
Het weeshuis wordt gerunt door een Nederlands stel. Ria en Fester Fennema
Hier even in het kort iets over het weeshuis.
quote:Spirit of Faith Children's Center in Malindi
'Blessed Generation'
In het jaar 2004 was het management op onderzoek naar hulpvragen in Kenia. In Malindi vertelde de kinderbescherming dat er 15.000 kinderen direct hulp nodig hebben. Dat is erg veel en vandaar dat er toen niet verder is gezocht naar andere locaties. Dankzij sponsoring kon er al in datzelfde jaar land worden aangekocht. In januari van het jaar 2005 is gestart met de bouw van een heel nieuw weeshuis. In augustus daarop zijn de deuren opengegaan voor de eerste weeskinderen. Nu wonen er 53 kinderen in het weeshuis zelf.
Daarnaast is er een outreach programma opgezet, omdat zoveel mensen in Malindi erg arm zijn en overlijden aan aids gerelateerde ziekten. Het Training Centre op het terrein van het weeshuis geeft jong volwassenen uit het outreach programma de kans om een alfabetisering cursus te volgen en een beroep te leren. Daarnaast openen in januari 2007 de deuren van de primary school.
Ik wil jullie graag mee laten lezen in mijn dagboek van daar. Hoop dat jullie het leuk vinden:
zaterdag 20-01-2007
11.20 uur zou het vliegtuig vertrekken vanaf schiphol naar Nairobi. Helaas werd dit wat later doordat er een overstapvlucht wat later was geland. PFFFF had zelf nog nooit langer in het vliegtuig gezeten dan 1 uurtje naar Londen toe. Dus die 8 uur non-stop in een vliegtuig was best heel heftig voor mij. Gelukkig hadden we zo'n luxe toestel dat we allemaal zelf de films, series en muziek uit konden kiezen. Na zwartboek heb ik geprobeerd nog wat andere series te kijken maar de navigatie van waar we op dat momement zaten was veel leuker om naar te kijken.
Na 8 uur kwamen we aan op Nairobi. Tig keer navragen en nog steeds niet helemaal duidelijk naar ons zin besloten we toch de medewerkers op hun woord te geloven dat onze bagage meteen doorgebacht zou worden naar het volgende vliegtuig. We hadden vrijdag nog een last minute wijziging van Nairobi naar Mombassa gehad en we zouden er langer over doen. Waarom wisten we allemaal eigenlijk niet, maar dat werd op Nairobi meteen duidelijk. We gingen namelijk een tussenstop maken op Tanzania. Een flink stukje uit de slinger maar het ging dan toch gebeuren.
Om 01.30 uur (locale tijd) kwamen we dan eindelijk aan op Mombassa, en daar werd ons al snel duidelijk dat ons voorgevoel ons niet in de steek had gelaten. We waren namelijk alle 6 onze bagage kwijt. Daar sta je dan op een vliegveld in een heerlijk warm land met een dikke trui aan en een spijkerbroek. Want in Nederland was het niet zo warm. Al je shirtjes, kortebroeken, de pil enz enz zaten dus allemaal in de koffers. Na het opgeven van onze koffers als vermist kreeg Inge een nummer wat ze de volgende ochtend kon bellen. Het luchthaven personeel ging uitzoeken of het allemaal nog op Nairobi stond.
Eenmaal uit het vliegveld gekomen stond Fester al op ons te wachten en heeft ons naar het hotel gebracht waar Ria en de kids ook al zaten. Ria had al door dat het laat zou worden en had dus een flinke lading roomservice in de vorm van wijn, water en bier laten komen. Na een leuk gesprek zijn we allemaal om 04.30 uur (locale tijd) naar bed gegaan om de volgende dag weer op te staan in de kleding van de dag daarvoor.
zaterdag 20-01-2007
11.20 uur zou het vliegtuig vertrekken vanaf schiphol naar Nairobi. Helaas werd dit wat later doordat er een overstapvlucht wat later was geland. PFFFF had zelf nog nooit langer in het vliegtuig gezeten dan 1 uurtje naar Londen toe. Dus die 8 uur non-stop in een vliegtuig was best heel heftig voor mij. Gelukkig hadden we zo'n luxe toestel dat we allemaal zelf de films, series en muziek uit konden kiezen. Na zwartboek heb ik geprobeerd nog wat andere series te kijken maar de navigatie van waar we op dat momement zaten was veel leuker om naar te kijken.
Na 8 uur kwamen we aan op Nairobi. Tig keer navragen en nog steeds niet helemaal duidelijk naar ons zin besloten we toch de medewerkers op hun woord te geloven dat onze bagage meteen doorgebacht zou worden naar het volgende vliegtuig. We hadden vrijdag nog een last minute wijziging van Nairobi naar Mombassa gehad en we zouden er langer over doen. Waarom wisten we allemaal eigenlijk niet, maar dat werd op Nairobi meteen duidelijk. We gingen namelijk een tussenstop maken op Tanzania. Een flink stukje uit de slinger maar het ging dan toch gebeuren.
Om 01.30 uur (locale tijd) kwamen we dan eindelijk aan op Mombassa, en daar werd ons al snel duidelijk dat ons voorgevoel ons niet in de steek had gelaten. We waren namelijk alle 6 onze bagage kwijt. Daar sta je dan op een vliegveld in een heerlijk warm land met een dikke trui aan en een spijkerbroek. Want in Nederland was het niet zo warm. Al je shirtjes, kortebroeken, de pil enz enz zaten dus allemaal in de koffers. Na het opgeven van onze koffers als vermist kreeg Inge een nummer wat ze de volgende ochtend kon bellen. Het luchthaven personeel ging uitzoeken of het allemaal nog op Nairobi stond.
Eenmaal uit het vliegveld gekomen stond Fester al op ons te wachten en heeft ons naar het hotel gebracht waar Ria en de kids ook al zaten. Ria had al door dat het laat zou worden en had dus een flinke lading roomservice in de vorm van wijn, water en bier laten komen. Na een leuk gesprek zijn we allemaal om 04.30 uur (locale tijd) naar bed gegaan om de volgende dag weer op te staan in de kleding van de dag daarvoor.
zondag 21-01-2007
Na een korte nacht werd Inge al vroeg wakker gebeld door Fester die zich afvroeg of zij ondertussen al gebeld was voor de koffers. Maar helaas die hadden nog niet gebeld. Terwijl Inge druk aan het bellen was met Fester en het vliegveld kon ik eindelijk in daglicht Kenia eens goed gaan bekijken. Het hotel stond in een prachtige omgeving vol met palmbomen en bloemen.
Inge was ondertussen al te weten gekomen dat onze bagage inderdaad nog op Nairobi stond en ze gingen kijken of de bagage die zondag nog mee kon komen naar Mombassa. Om 15.00 uur (locale tijd) konden we eindelijk onze bagage ophalen en zijn we meteen doorgereden naar Maldini naar het weeshuis. Want we waren al veel later dan we zouden denken door de bagage.
Na een ongelooflijk hobbelige weg kwamen we daar aan. Op het hek hingen allemaal ballonnen en tekeningen van de kinderen. En toen de hekken open gingen stonden ze daar allemaal van jong tot oud ons toe te zingen. Moeilijk moment om zoveel lieve kinderen jou zo welkom te laten voelen. We hebben geloof ik allemaal wel een traantje stiekem staan weg slikken.
Maureen van Telfort had ons nog een lading jojo's meegegeven en die hebben we dan ook meteen aan de kinderen gegeven. Ze waren er meteen helemaal weg van, en dat was dus van onze kant ook een goede binnenkomer. Na het stoelendansen zijn we rond 18.00 uur(locale tijd) richting villa casablanca gegaan om lekker te douce en schonen kleren aan te trekken. Maar vooral om ons op te laden voor de bouwdag de dag daarna.
Na een korte nacht werd Inge al vroeg wakker gebeld door Fester die zich afvroeg of zij ondertussen al gebeld was voor de koffers. Maar helaas die hadden nog niet gebeld. Terwijl Inge druk aan het bellen was met Fester en het vliegveld kon ik eindelijk in daglicht Kenia eens goed gaan bekijken. Het hotel stond in een prachtige omgeving vol met palmbomen en bloemen.
Inge was ondertussen al te weten gekomen dat onze bagage inderdaad nog op Nairobi stond en ze gingen kijken of de bagage die zondag nog mee kon komen naar Mombassa. Om 15.00 uur (locale tijd) konden we eindelijk onze bagage ophalen en zijn we meteen doorgereden naar Maldini naar het weeshuis. Want we waren al veel later dan we zouden denken door de bagage.
Na een ongelooflijk hobbelige weg kwamen we daar aan. Op het hek hingen allemaal ballonnen en tekeningen van de kinderen. En toen de hekken open gingen stonden ze daar allemaal van jong tot oud ons toe te zingen. Moeilijk moment om zoveel lieve kinderen jou zo welkom te laten voelen. We hebben geloof ik allemaal wel een traantje stiekem staan weg slikken.
Maureen van Telfort had ons nog een lading jojo's meegegeven en die hebben we dan ook meteen aan de kinderen gegeven. Ze waren er meteen helemaal weg van, en dat was dus van onze kant ook een goede binnenkomer. Na het stoelendansen zijn we rond 18.00 uur(locale tijd) richting villa casablanca gegaan om lekker te douce en schonen kleren aan te trekken. Maar vooral om ons op te laden voor de bouwdag de dag daarna.
maandag 22-01-2007
Die ochtend werden we om 07.00 uur (locale tijd) wakker. Helemaal niet zo slecht want we hadden om 07.45 uur afgesproken met ze alle bij het ontbijt. Na een lekker ontbijt met pannenkoeken, brood en vers fruit zijn we met Ria en Fester vertrokken naar het weeshuis.
Het graafwerk voor de nieuwe slaapkamers was al allemaal voor ons gedaan, maar al het staal voor de fundering moest nog gezaagd en geknipt worden. We hebben dus de hele dag hard staan knippen, zagen en vlechten. Je hebt dan wel een beetje het gevoel dat het niet op schiet. Maar gelukkig waren de bouwvakkers rond 15.00 uur bezig met het maken van het cement.
Omdat de kinderen van het weeshuis tegenwoordig allemaal op school zitten op het terrein zelf konden we dus nog even tussen 12.00 uur en 14.00 uur met de kinderen wat spelen. De kids vonden onze horloges, petjes, brillen en camera's helemaal geweldig. En sommige foto's die ze hebben gemaakt zijn echt heel erg leuk geworden.
Het was die maandag zo ongelooflijk warm er was geen wolk aan de lucht te bekennen. Volgens Glenn die ik even had gesproken was het rond die dag erg koud in Nederland. Jullie hadden het koud en ik heb mij die maandag zo erg verbrand in de 36 graden dat mijn nek net een kreeft was.
Die ochtend werden we om 07.00 uur (locale tijd) wakker. Helemaal niet zo slecht want we hadden om 07.45 uur afgesproken met ze alle bij het ontbijt. Na een lekker ontbijt met pannenkoeken, brood en vers fruit zijn we met Ria en Fester vertrokken naar het weeshuis.
Het graafwerk voor de nieuwe slaapkamers was al allemaal voor ons gedaan, maar al het staal voor de fundering moest nog gezaagd en geknipt worden. We hebben dus de hele dag hard staan knippen, zagen en vlechten. Je hebt dan wel een beetje het gevoel dat het niet op schiet. Maar gelukkig waren de bouwvakkers rond 15.00 uur bezig met het maken van het cement.
Omdat de kinderen van het weeshuis tegenwoordig allemaal op school zitten op het terrein zelf konden we dus nog even tussen 12.00 uur en 14.00 uur met de kinderen wat spelen. De kids vonden onze horloges, petjes, brillen en camera's helemaal geweldig. En sommige foto's die ze hebben gemaakt zijn echt heel erg leuk geworden.
Het was die maandag zo ongelooflijk warm er was geen wolk aan de lucht te bekennen. Volgens Glenn die ik even had gesproken was het rond die dag erg koud in Nederland. Jullie hadden het koud en ik heb mij die maandag zo erg verbrand in de 36 graden dat mijn nek net een kreeft was.
dinsdag 23-01-2007
Weer zo'n bloedhete dag, maar goed wat verwacht je eigenlijk anders van een land dat zo dicht bij de evenaar ligt. Die ochtend zijn we door gegaan met het vlechtwerk voor de fundering. De opzichter (chief) had al snel door dat wij het niet erg lang trokken in de volle zon en heeft onze werkzaamheden verplaatst in de schaduw van de boom. Na de lunch heb ik Ria op kantoor geholpen met het installeren van 2 laptops die ze van sponsors hadden gehad. Even een middag uit de zon, eigenlijk helemaal niet zo erg want ik begon mij rond die tijd ook wel een beetje slap te voelen. Het installeren van een laptop in zo'n land is ook een uitdaging opzich. Want als je wat mist kan je niet even het internet op.
Natalie en Natascha waren die dag met een groep kinderen die in aanmerking komen voor opname in het weeshuis naar het ziekenhuis. Alle kinderen moeten namelijk getest worden op HIV. Ze waren daar met 12 kinderen en 1 baby en gelukkig waren ze allemaal negatief.
Kinderen met HIV kunnen niet opgenomen worden in het weeshuis. Daar is de kennis en facaliteiten gewoon niet naar. Als het kind erg ziek wordt kunnen ze niet de hulp geven die het daadwerkelijk nodig heeft.
Toen we smiddags opweg waren naar ons hotel werd onze taxichauffeur aangehouden door de politie. We hadden namelijk geen van alle een gordel om. Zo zie je maar weer, je moet overal in de wereld je gordel om!
Weer zo'n bloedhete dag, maar goed wat verwacht je eigenlijk anders van een land dat zo dicht bij de evenaar ligt. Die ochtend zijn we door gegaan met het vlechtwerk voor de fundering. De opzichter (chief) had al snel door dat wij het niet erg lang trokken in de volle zon en heeft onze werkzaamheden verplaatst in de schaduw van de boom. Na de lunch heb ik Ria op kantoor geholpen met het installeren van 2 laptops die ze van sponsors hadden gehad. Even een middag uit de zon, eigenlijk helemaal niet zo erg want ik begon mij rond die tijd ook wel een beetje slap te voelen. Het installeren van een laptop in zo'n land is ook een uitdaging opzich. Want als je wat mist kan je niet even het internet op.
Natalie en Natascha waren die dag met een groep kinderen die in aanmerking komen voor opname in het weeshuis naar het ziekenhuis. Alle kinderen moeten namelijk getest worden op HIV. Ze waren daar met 12 kinderen en 1 baby en gelukkig waren ze allemaal negatief.
Kinderen met HIV kunnen niet opgenomen worden in het weeshuis. Daar is de kennis en facaliteiten gewoon niet naar. Als het kind erg ziek wordt kunnen ze niet de hulp geven die het daadwerkelijk nodig heeft.
Toen we smiddags opweg waren naar ons hotel werd onze taxichauffeur aangehouden door de politie. We hadden namelijk geen van alle een gordel om. Zo zie je maar weer, je moet overal in de wereld je gordel om!
woensdag 24-01-2007
Die dag was de dag dat ik met beide benen weer terug gegooit werd op aarde. We zijn namelijk samen met Ria en Veronica S'morgens mee geweest op outreach. Dat betekend in het kort op bezoek naar gezinnen in de dorpjes om het weeshuis heen om te kijken of ze echt hulp nodig hebben of dat ze het prima redden zoals ze het daar op dat moment doen.
Die kleihutjes en hongerbuikjes van de wel voor iedereen bekende reclames zie je dan werkelijk voor je staan, en stiekem komt dat toch best wel heel erg hard aan. Zo kwamen we bij een dorpje waar we voor een opa kwamen met 3 kinderen maar toen we daar aankwamen stonden er 17 kinderen en weinig ouders die hun konden voeden. Ik denk dat het meest erge nog wel is dat je gewoon helemaal niets kan doen, behalve machteloos die in je gedachte dit opnemen.
Een aantal gezinnen krijgen van het weeshuis voedselhulp. Daarvoor worden 1 keer per 2 weken pakketten gemaakt met daarin oa. Rijst, bonen, vis, eieren, zeep, vasaline enz enz. Die dag heb ik ook meegeholpen met het maken van die pakketten in de voedselopslag ruimte van het weeshuis.
S'middags gingen Paul en ik samen met Cookie die ook werkt voor het weeshuis die pakketten afleveren bij een aantal mensen in de buurt. En dat zijn dan gezinnen met ouders of kinderen die HIV hebben of de kids bij de opa of oma's wonen met grote aantalen. Ik ben er van overtuigd dat je als toerist naar Kenia komt dat je zo'n dag nevernooit zal meemaken. Ben dan wel heel blij dat Ria en Cookie mij dit hebben laten zien.
Die dag was de dag dat ik met beide benen weer terug gegooit werd op aarde. We zijn namelijk samen met Ria en Veronica S'morgens mee geweest op outreach. Dat betekend in het kort op bezoek naar gezinnen in de dorpjes om het weeshuis heen om te kijken of ze echt hulp nodig hebben of dat ze het prima redden zoals ze het daar op dat moment doen.
Die kleihutjes en hongerbuikjes van de wel voor iedereen bekende reclames zie je dan werkelijk voor je staan, en stiekem komt dat toch best wel heel erg hard aan. Zo kwamen we bij een dorpje waar we voor een opa kwamen met 3 kinderen maar toen we daar aankwamen stonden er 17 kinderen en weinig ouders die hun konden voeden. Ik denk dat het meest erge nog wel is dat je gewoon helemaal niets kan doen, behalve machteloos die in je gedachte dit opnemen.
Een aantal gezinnen krijgen van het weeshuis voedselhulp. Daarvoor worden 1 keer per 2 weken pakketten gemaakt met daarin oa. Rijst, bonen, vis, eieren, zeep, vasaline enz enz. Die dag heb ik ook meegeholpen met het maken van die pakketten in de voedselopslag ruimte van het weeshuis.
S'middags gingen Paul en ik samen met Cookie die ook werkt voor het weeshuis die pakketten afleveren bij een aantal mensen in de buurt. En dat zijn dan gezinnen met ouders of kinderen die HIV hebben of de kids bij de opa of oma's wonen met grote aantalen. Ik ben er van overtuigd dat je als toerist naar Kenia komt dat je zo'n dag nevernooit zal meemaken. Ben dan wel heel blij dat Ria en Cookie mij dit hebben laten zien.
donderdag 25-01-2007
Donderdag voelde ik mijzelf niet zo heel sterk meer, gewoon een lichamelijk dipje door de hitte en daarom voelde ik mij heel erg slap. Toch ben ik gewoon weer met Ria meegeweest op outreach naar nog wat gezinnen toe.
We gingen eerst langs het dorpje waar we de dag daarvoor waren geweest. Veel kinderen hadden daar wormen en ringwormen en daarvoor gingen we medicijnen brengen. Daarna gingen we naar een gezin met 14 kinderen deze kinderen waren zijn opgevoed door hun opa en tante. 3 van die kinderen zouden echte wezen zijn, maar toen we daar al aankwamen was de middelste van de 3 overleden. De andere 2 worden zo snel mogelijk opgenomen in het weeshuis. De kinderen zelf wilde dolgraag mee naar het weeshuis, maar opa vond het toch allemaal niet zo prettig. Hij vertelde tegen Veronica dat hij bang was dat de kinderen geslagen zouden worden als ze bijvoorbeeld in hun bed zouden plassen. Veronica kon dit gelukkig allemaal uitleggen dat het helemaal niet gebeurd en opa werd er meteen een stuk zekerder van. Je zag wel dat het voor hem heel moeilijk was om toch die kinderen af te staan. Maar goed zou jij dat niet hebben?
Terug van Outreach hebben Paul en ik nog even meegeholpen met het bouwen van de nieuwe slaapzalen, maar chief riep al snel dat er geen werk voor ons meer was dus we konden om 15.00 uur (locale tijd) al met de kinderen spelen. Veel van de kinderen verstaan en spreken al heel goed engels dus ze willen dan ook alles van je weten. Hoe het met jou ouders is, of je nog broertjes en zusje hebt, of je opa en oma ook bij jou thuis wonen.
Je realiseerd je wel heel erg op dat moment dat je gewoon zelf ook niet zonder je ouders en geliefde meer kan. En hoe moeilijk het dan wel niet voor de kinderen daar moet zijn.
Donderdag voelde ik mijzelf niet zo heel sterk meer, gewoon een lichamelijk dipje door de hitte en daarom voelde ik mij heel erg slap. Toch ben ik gewoon weer met Ria meegeweest op outreach naar nog wat gezinnen toe.
We gingen eerst langs het dorpje waar we de dag daarvoor waren geweest. Veel kinderen hadden daar wormen en ringwormen en daarvoor gingen we medicijnen brengen. Daarna gingen we naar een gezin met 14 kinderen deze kinderen waren zijn opgevoed door hun opa en tante. 3 van die kinderen zouden echte wezen zijn, maar toen we daar al aankwamen was de middelste van de 3 overleden. De andere 2 worden zo snel mogelijk opgenomen in het weeshuis. De kinderen zelf wilde dolgraag mee naar het weeshuis, maar opa vond het toch allemaal niet zo prettig. Hij vertelde tegen Veronica dat hij bang was dat de kinderen geslagen zouden worden als ze bijvoorbeeld in hun bed zouden plassen. Veronica kon dit gelukkig allemaal uitleggen dat het helemaal niet gebeurd en opa werd er meteen een stuk zekerder van. Je zag wel dat het voor hem heel moeilijk was om toch die kinderen af te staan. Maar goed zou jij dat niet hebben?
Terug van Outreach hebben Paul en ik nog even meegeholpen met het bouwen van de nieuwe slaapzalen, maar chief riep al snel dat er geen werk voor ons meer was dus we konden om 15.00 uur (locale tijd) al met de kinderen spelen. Veel van de kinderen verstaan en spreken al heel goed engels dus ze willen dan ook alles van je weten. Hoe het met jou ouders is, of je nog broertjes en zusje hebt, of je opa en oma ook bij jou thuis wonen.
Je realiseerd je wel heel erg op dat moment dat je gewoon zelf ook niet zonder je ouders en geliefde meer kan. En hoe moeilijk het dan wel niet voor de kinderen daar moet zijn.
vrijdag 26-01-2007
De laatste dag op het weeshuis, dus we hadden van alles klaar staan om met de kinderen te gaan doen. Die zouden namelijk van 12.00 uur tot 15.00 uur vrij zijn om leuke dingen met ons te gaan doen. We hebben dus tot 12.00 uur nog flink bij chief meegeholpen op de bouwplaats door aarde te staan scheppen voor het gladmaken voor de vloer van de slaapzalen. Maar toen was het dan toch echt tijd om wat dingen te gaan voorbereiden. Zo hadden we de donderdagavond al tijdens het eten in het hotel met Ria een liedje in zitten oefenen, en toen lagen we al helemaal dubbel van het lachen dus het zou wel wat gaan worden met de kids dachten we zelf.
Eerst hebben we een lading waterballonnen klaar gemaakt in de wc's. Ik ben daarna touwtjes gaan knippen voor een ander spelletje. Het was nog heel even wachten op Natalie en Natascha die terug moesten komen van Outreach maar toen kon het dan toch echt gaan beginnen. We zijn met alle kinderen naar de eetzaal gegaan waar we eerst met de kinderen het liedje "ik heb een toet toet toeter op mijn waterscooter hebben gezongen". Veel kinderen hadden de tekst al snel door en ook de bewegingen erbij. Tijd om eens wat actiefs te gaan doen. Ballonnen kapot trappen. Ieder kind kreeg een ballon om zijn voet gebonden en die moesten ze gaan kapot trappen bij de andere.
Een heel groot succes, in Nederland zouden de kinderen keihard gaan duwen en trappen, maar gelukkig ging het hier allemaal heel goed en zijn er dus ook geen gewonden gevallen. Toen die ballonnen kapot waren hebben we ze ballonnen met water gegeven. Ook dat was een groot succes, ik denk dat wij allemaal nat waren en de kids zelf aardig droog . Zeiknat hadden wij nog wat tijd over, tijd voor zaklopen!
Na het zelf een keer voorgedaan te hebben en daarna de mama's en Ria wilde de kinderen toch echt zelf. Voor de echt kleintjes was dit misschien niet zo heel geschikt maar na 1 valpartij en 1 geschrokken kindje was de schade nog heel erg goed.
Toen was het tijd om afscheid te nemen van de kinderen we hebben daarvoor met alle kinderen nog een keer " old mcdonald has a farm" gezongen en daarna kregen ze allemaal wat frisdrank.
Wij moesten namelijk ook nog even afscheid nemen van de bouwvakkers. Die hebben we dus eerst ook ondergekogeld met water ballonnen, die zaten te kijken alsof ze het nog nooit eerder gezien hadden. maar ook hun hadden speciaal voor ons een dansje en stamlied ingestudeerd. Dus daar kregen we ook nog een hele show en we moesten ook echt meedansen. De kinderen kwamen ook kijken wat er aan de hand was.
Na het uitdelen van onze handschoenen en petjes kregen hun ook wat te drinken en moesten wij toch echt opweg naar het hotel om optijd in Mombasa te zijn.
Toen het hek achter ons dicht ging kreeg ik het toch wel een beetje moeilijk. Ik wist het nog best goed verstopt te houden tot Inge vroeg of ik Margo wilde bellen voor het dagverslag. Ze weten hier thuis dat ik moeite heb met afscheidnemen en het werd er ook niet makkelijker op toen we afscheid moesten nemen van Ria en Fester bij het hotel. Ook daar stonden we bijna allemaal te slikken of zelfs de tranen weg te pinken. Ria kreeg het daardoor ook erg moeilijk, we zijn dus maar snel in de auto gestapt.
Rond 20.30 uur (locale tijd) kwamen we aan in Mombasa bij het hotel The Reef waar Fester kamers had gereseveerd. Maar die resevatie was nooit aangekomen. Zo werden Inge en ik weggestopt in een raar hokje wat een beetje spookie was. Maar we hoefde maar een paar uurtjes te slapen voordat we weer naar het vliegveld moesten. Dus opzich maakte het ook niet uit.
De laatste dag op het weeshuis, dus we hadden van alles klaar staan om met de kinderen te gaan doen. Die zouden namelijk van 12.00 uur tot 15.00 uur vrij zijn om leuke dingen met ons te gaan doen. We hebben dus tot 12.00 uur nog flink bij chief meegeholpen op de bouwplaats door aarde te staan scheppen voor het gladmaken voor de vloer van de slaapzalen. Maar toen was het dan toch echt tijd om wat dingen te gaan voorbereiden. Zo hadden we de donderdagavond al tijdens het eten in het hotel met Ria een liedje in zitten oefenen, en toen lagen we al helemaal dubbel van het lachen dus het zou wel wat gaan worden met de kids dachten we zelf.
Eerst hebben we een lading waterballonnen klaar gemaakt in de wc's. Ik ben daarna touwtjes gaan knippen voor een ander spelletje. Het was nog heel even wachten op Natalie en Natascha die terug moesten komen van Outreach maar toen kon het dan toch echt gaan beginnen. We zijn met alle kinderen naar de eetzaal gegaan waar we eerst met de kinderen het liedje "ik heb een toet toet toeter op mijn waterscooter hebben gezongen". Veel kinderen hadden de tekst al snel door en ook de bewegingen erbij. Tijd om eens wat actiefs te gaan doen. Ballonnen kapot trappen. Ieder kind kreeg een ballon om zijn voet gebonden en die moesten ze gaan kapot trappen bij de andere.
Een heel groot succes, in Nederland zouden de kinderen keihard gaan duwen en trappen, maar gelukkig ging het hier allemaal heel goed en zijn er dus ook geen gewonden gevallen. Toen die ballonnen kapot waren hebben we ze ballonnen met water gegeven. Ook dat was een groot succes, ik denk dat wij allemaal nat waren en de kids zelf aardig droog . Zeiknat hadden wij nog wat tijd over, tijd voor zaklopen!
. Zeiknat hadden wij nog wat tijd over, tijd voor zaklopen!Na het zelf een keer voorgedaan te hebben en daarna de mama's en Ria wilde de kinderen toch echt zelf. Voor de echt kleintjes was dit misschien niet zo heel geschikt maar na 1 valpartij en 1 geschrokken kindje was de schade nog heel erg goed.
Toen was het tijd om afscheid te nemen van de kinderen we hebben daarvoor met alle kinderen nog een keer " old mcdonald has a farm" gezongen en daarna kregen ze allemaal wat frisdrank.
Wij moesten namelijk ook nog even afscheid nemen van de bouwvakkers. Die hebben we dus eerst ook ondergekogeld met water ballonnen, die zaten te kijken alsof ze het nog nooit eerder gezien hadden. maar ook hun hadden speciaal voor ons een dansje en stamlied ingestudeerd. Dus daar kregen we ook nog een hele show en we moesten ook echt meedansen. De kinderen kwamen ook kijken wat er aan de hand was.
Na het uitdelen van onze handschoenen en petjes kregen hun ook wat te drinken en moesten wij toch echt opweg naar het hotel om optijd in Mombasa te zijn.
Toen het hek achter ons dicht ging kreeg ik het toch wel een beetje moeilijk. Ik wist het nog best goed verstopt te houden tot Inge vroeg of ik Margo wilde bellen voor het dagverslag. Ze weten hier thuis dat ik moeite heb met afscheidnemen en het werd er ook niet makkelijker op toen we afscheid moesten nemen van Ria en Fester bij het hotel. Ook daar stonden we bijna allemaal te slikken of zelfs de tranen weg te pinken. Ria kreeg het daardoor ook erg moeilijk, we zijn dus maar snel in de auto gestapt.
Rond 20.30 uur (locale tijd) kwamen we aan in Mombasa bij het hotel The Reef waar Fester kamers had gereseveerd. Maar die resevatie was nooit aangekomen. Zo werden Inge en ik weggestopt in een raar hokje wat een beetje spookie was. Maar we hoefde maar een paar uurtjes te slapen voordat we weer naar het vliegveld moesten. Dus opzich maakte het ook niet uit.
zaterdag 27-01-2007
De wekker ging om 03.00 uur snachts. Want we moesten om 04.00 aanwezig zijn op het vliegveld. Daar zaten we dan met ze alle smorgens vroeg aan de pringels en cola te wachten tot we zouden vertrekken. Toen we het vliegtuig in mochten lagen we al snel allemaal te slapen. En werden we na 40 minuten wakker van de lading in Nairobi.
Daar zijn we toch stiekem even blijven staan bij de band om te kijken of onze bagage echt niet erop zou liggen. Maar nee die werd nu wel netjes doorgezet naar het andere vliegtuig. Maar die zou pas om 11.40 uur (locale tijd ) vertrekken en het was toen pas 07.00 uur. Tijd dus om wat te shoppen nog en wat te gaan eten. Rond 11.00 uur moesten we boarden voor de vlucht naar Amsterdam. Waar we gisterenavond om 18.30 aankwamen en onze bagage inderdaad gewoon netjes op de band lag en onze familie en vrienden op ons stonden te wachten.
Op naar maandagochtend dan zitten we allemaal weer op kantoor. Zal wel heel even vreemd zijn hoor.
De wekker ging om 03.00 uur snachts. Want we moesten om 04.00 aanwezig zijn op het vliegveld. Daar zaten we dan met ze alle smorgens vroeg aan de pringels en cola te wachten tot we zouden vertrekken. Toen we het vliegtuig in mochten lagen we al snel allemaal te slapen. En werden we na 40 minuten wakker van de lading in Nairobi.
Daar zijn we toch stiekem even blijven staan bij de band om te kijken of onze bagage echt niet erop zou liggen. Maar nee die werd nu wel netjes doorgezet naar het andere vliegtuig. Maar die zou pas om 11.40 uur (locale tijd ) vertrekken en het was toen pas 07.00 uur. Tijd dus om wat te shoppen nog en wat te gaan eten. Rond 11.00 uur moesten we boarden voor de vlucht naar Amsterdam. Waar we gisterenavond om 18.30 aankwamen en onze bagage inderdaad gewoon netjes op de band lag en onze familie en vrienden op ons stonden te wachten.
Op naar maandagochtend dan zitten we allemaal weer op kantoor. Zal wel heel even vreemd zijn hoor.
Tof zeg! Wat leuk ook dat je werkgever dergelijke dingen organiseert.
Vanavond het verslag even goed lezen.
Vanavond het verslag even goed lezen.
Stuur eens een kind naar school, steun Madalief!
Kerstactie: Fok! voor Madalief, deel 4: ¤ 2000 and counting!
[Madalief] Speciale acties voor een goed doel! + de V&A topics
Kerstactie: Fok! voor Madalief, deel 4: ¤ 2000 and counting!
[Madalief] Speciale acties voor een goed doel! + de V&A topics
Vond het ook heel erg gaaf dat ik mee mocht. Het is mij achteraf wel veel zwaarder gevallen emotioneel gezien. Dacht dat ik het allemaal wel aankon, maar geestelijk is het gewoon heel zwaar. Het contrast met wat wij hier hebben en wat ze daar helemaal niet hebben is heel erg groot.quote:Op dinsdag 30 januari 2007 10:09 schreef Liejannuh het volgende:
Tof zeg! Wat leuk ook dat je werkgever dergelijke dingen organiseert.
Vanavond het verslag even goed lezen.
ff een tvp want dit wil ik wel ff lezen! ik ga nl dit jaar wrs ook naar nigeria om vrijwilligerswerk te doen
Wat een tof verhaal!
Zou je dit nu nog eens willen doen?
Zou je dit nu nog eens willen doen?
Als niets meer baat kan een worst geen kwaad.
Op dinsdag 7 december 2010 12:50 schreef yvonne het volgende:
Beste moderator UIO_AMS
Stuur een mod weg.
Op dinsdag 7 december 2010 12:50 schreef yvonne het volgende:
Beste moderator UIO_AMS
Stuur een mod weg.
Klinkt heel raar, maar ik zou het niet nog een keer doen. Emotioneel heeft het mij zo moe en stuk gemaakt dat het voor mezelf beter is om te niet nog een keer te doen. Je gaat je toch hechten aan die kids in een week tijd en je wil alles voor ze doen, maar tegelijketijd moet je dus ook weer terug naar Nederland en dan houd het op.quote:Op dinsdag 30 januari 2007 10:46 schreef UIO_AMS het volgende:
Wat een tof verhaal!
Zou je dit nu nog eens willen doen?
Echt een heel mooi initiatief van je baas zeg. Zouden meer bedrijven moeten doen.
Wij zijn billen brandt, moet blij zijn dat ie niet andersom stond.....
Gaaf om te lezen. Ik vertrek zelf aanstaande maandag naar Kenia om daar voor een half jaar vrijwilligerswerk te doen op een project met kinderen (o.a. lesgeven) in een stad(je) aan de voet van Mount Kenya.
Dat klinkt helemaal niet zo raar hoor. Je hebt ze in ieder geval een hoop lol gegeven als ik de foto's zo bekijk. Dat is ook heel belangrijk. Je kunt nooit iedereen helpen over een langere periode. Dat je iets hebt gedaan is al meer dan voldoende.quote:Op dinsdag 30 januari 2007 10:49 schreef miss_bleu het volgende:
Klinkt heel raar, maar ik zou het niet nog een keer doen. Emotioneel heeft het mij zo moe en stuk gemaakt dat het voor mezelf beter is om te niet nog een keer te doen. Je gaat je toch hechten aan die kids in een week tijd en je wil alles voor ze doen, maar tegelijketijd moet je dus ook weer terug naar Nederland en dan houd het op.
Als niets meer baat kan een worst geen kwaad.
Op dinsdag 7 december 2010 12:50 schreef yvonne het volgende:
Beste moderator UIO_AMS
Stuur een mod weg.
Op dinsdag 7 december 2010 12:50 schreef yvonne het volgende:
Beste moderator UIO_AMS
Stuur een mod weg.
Bijzondere ervaring lijkt me; fijn dat je ons mee liet beleven. Ik reis zelf ook graag door allerlei landen om er te zien / beleven hoe mensen leven. Maar elke keer moet ik ook even wat wegslikken; wat abnormaal goed hebben wij het dan hier in dit land, en toch altijd maar klagen....
|
|
