Hehe, i knew that would backfire

Had twee vrijkaartjes gewonnen (nog bedankt 3voor12!) en dus gingen mijn broer en ik met de auto richting Rotterdam. We kwamen iets voor half negen de zaal binnen omdat de parkeergarage vol stond en moesten wachten op een plaatsje. Gelukkig waren ze nog niet begonnen en konden we ons nog een plaspauze en een drankje veroorloven, waarna ik de zaal een beetje op me liet inwerken. Fijne locatie (dicht bij het station en parkeergarage Schouwburgplein), leuke zaal (niet te groot, niet te klein), goed publiek (niet te oud, niet te jong, niet te groot) en frisse cola (was Bob...).
Met mijn tweede cola in de hand kwam de band op en trapte gelijk keihard af met Halo, één van mijn favoriete nummers van de nieuwste cd. We stonden bij de eerste vier nummers nog dicht bij de bar, maar toen de glazen leeg waren kropen we tussen het gehos bij Song For Clay door naar de plaats waar ik me thuis voel; vlak voor het podium tussen de echte fans

Song For Clay ging geniaal over in Banquet, het prijsnummer waar iedereen uiteraard compleet uit zijn dak van ging.
Na dit nummer schroefde de band het tempo iets omlaag, waardoor men weer een beetje op adem kon komen. Het eerste deel van de set werd wel weer heerlijk hard afgesloten met The Prayer, waarna Bloc Party kort achter de coulissen verdween.
Toen Kele terug op 't podium kwam, vroeg hij het publiek beter hun best te gaan doen, hij zweette nog niet. Het publiek beantwoorde de vraag van de frontman door op Ares nog harder uit hun dak te gaan dan ze daarvoor al deden. Na Helicopter waren de zweetdruppels bij Kele ook duidelijk aanwezig.
Hoogtepunt van de avond was echter het Mercury, de opening van hun encore. Het nummers wist mij op het album niet te overtuigen, en na hun matige optreden bij
'Later... Live with Jools Holland' vreesde ik voor dat dit nummer een teleurstellende afsluiter zou worden. Niets was minder waar. Als dank voor het enthousiasme van het publiek sprong Kele tijdens het nummer in het publiek, om al crowdsurfend verder te zingen en een rondje te lopen door 't publiek.
Dit signaal werd overgenomen door de fans, die bij het laatste nummer Price Of Gas massaal begonnen te stagediven. Op een gegeven moment was de band bijna onzichtbaar en stonden er meer mensen klaar om te springen dan dat er personen waren om op te vangen... Meestal waren de divers dezelfde personen die ook al gedurende de hele set aan het beuken om het beuken waren. Niks springen op de maat van de muziek, maar gewoon een aanloopje nemen en de ellebogen in de rug van een ander prikken. Niet mijn manier van genieten en muziek beleven.
Na de laatste tonen genoten alle bandleden duidelijk van het welverdiende applaus, waarna de bassist, gitarist en drummer alle drie nog even letterlijk op handen gedragen werden door het publiek.
Zoals gezegd, megastrak, voor mij één van de beste concerten die ik dit jaar heb bezocht, en kan niet wachten tot 19 februari!
Net een A4tje volgetikt, terwijl ik al dagen geen woord meer op papier krijg voor mijn bacheloropdracht...