Attachment parenting / natural parenting

Tjees... hier moet echt elke reactie eerst op een gouden schaaltje gewogen worden...

Persoonlijk vind ik het ook niet echt een smakelijk gezicht als een kind van 4 of 5 nog publiek drinkt bij de moeder. Maar goed, da's mijn mening, dus als ik het tegen zou komen, dan draai ik mijn hoofd wel om. Ik zal ook heus wel dingen doen die anderen minder smakelijk vinden...

quote:

Op woensdag 24 januari 2007 18:43 schreef BettyR het volgende:
Met een waarschuwende tik is ook niets mis. Ik heb als kleuter af en toe ook wel een tik over mijn vingers gehad als ik ergens aankwam en mijn moeder me meermaals gewaarschuwd had. Pak voor de broek is ook wel eens gebeurd als ik zo driftig was dat ik nergens meer op reageerde. Even een tik voor de broek kan een kind dan ook even terug op aarde brengen. En dat is net als wat DB al zei, iets totaal anders dan je kind mishandelen.

Zo denk ik er ook over, idd. Als waarschuwingssignaal, niet als straf.

Jammer dat de discussie hier niet gaat over AP maar over de rtl4 docu. Ik heb die zelf niet gezien, maar als ik reacties er op hoor en lees werden alleen excessen neergezet, pure sensatielust dus. Logisch dat dat allerlei weerstand oproept. Maar over AP wordt je zo niks wijzer.
Ik herhaal hieronder iets dat ik in een ander topic heb gepost, om duidelijk te maken wat AP dan wél is:

quote:

Natural parenting/attachment parenting heeft als doelen: ken je kind, help je kind zich goed te voelen en geniet van het ouderschap. Om te helpen dit te bereiken zijn acht uitgangsidealen geformuleerd:
1. Blijf na de geboorte in contact met je baby. Als na de geboorte het contact om medische of sociale redenen wordt verbroken, probeer dit dan te herstellen zodra dat kan.
2. Geef gehoor aan de signalen van je kind. Laat je kind niet alleen als het huilt maar koester het, ook als je het verdriet niet kunt wegnemen.
3. Geef zolang mogelijk borstvoeding. Borstvoeding is meer dan voeding. Het is een ideaal troostmiddel en kan op verzoek van het kind gegeven worden. Geef je geen borstvoeding, probeer dan flesvoeding op verzoek te geven en doe dit als ouders zoveel mogelijk zelf.
4. Draag je kind zoveel mogelijk bij je. Je kunt een drager gebruiken waardoor je je handen vrij hebt.
5. Slaap samen met je kind of zet een co-slaper tegen je bed aan.
6. Geef ruimte aan de ontwikkeling van empathie door positief in te grijpen en geen agressie te gebruiken.
7. Vermijd vaak voorkomende of langdurige scheiding.
8. Evenwicht bewaren in gezinsleven.
Je kunt daar heel rigide mee omgaan, maar dan schiet je volgens mij minstens een van je doelen voorbij. En het prettige van idealen is dat er niks 'moet'. Gewoon de dingen gebruiken waar je iets mee kunt.
Ik mis teveel hiervan in de opsomming van het rtl4 programma.

Er is een nederlandstalige site met meer informatie over attachment parenting/natural parenting, natuurlijkouderschap.org.

Mocht dit onderwerp ooit aan deel 2 komen dan zou ik minstens de doelen en de genoemde link graag in de OP willen. En die rtl zut weg.

[ Bericht 0% gewijzigd door Macka66 op 24-01-2007 19:07:15 ]

quote:

Op woensdag 24 januari 2007 18:44 schreef desiredbard het volgende:

[..]

Ik kan me ook heel goed voorstellen dat als jij langer borstvoeding had willen geven het pijnlijk is als dat niet kan. _{Ik had je stukje daarboven gemist.}

En het was dan dus ook niet mijn bedoeling je voor het hoofd te stoten (en ik denk ook niet KoRn's). Je kunt dingen echter ook niet overdrijven .... te veel van het goede...alles waar "te" voor staat is ...

Dank je wel. Soms kom je zowaar oke over

Maar nog even over je laatste zin. Wie bepaald dat het teveel van het goede is om een 4 jarige borstvoeding te geven? Ik zeg absoluut niet dat ik mijn zoontje zolang borstvoeding zou hebben gegeven trouwens maar had het bij voorbaat niet uitgesloten. En er zijn net zoveel websites pro borstvoeding op die leeftijd als dat jij zegt dat er tegen zijn omdat het niet 'gezond' zou zijn. Echter ligt het er wel aan hoe zowel jij als je kind er mee omgaan. Je kan inderdaad te ver doorschieten hier in.

quote:

Op woensdag 24 januari 2007 18:56 schreef mama_van_pepijn het volgende:

[..]

Dank je wel. Soms kom je zowaar oke over

Maar nog even over je laatste zin. Wie bepaald dat het teveel van het goede is om een 4 jarige borstvoeding te geven? Ik zeg absoluut niet dat ik mijn zoontje zolang borstvoeding zou hebben gegeven trouwens maar had het bij voorbaat niet uitgesloten. En er zijn net zoveel websites pro borstvoeding op die leeftijd als dat jij zegt dat er tegen zijn omdat het niet 'gezond' zou zijn. Echter ligt het er wel aan hoe zowel jij als je kind er mee omgaan. Je kan inderdaad te ver doorschieten hier in.

Ik ben alleen recht aan in mijn mening, er zijn mensen die dat niet altijd waarderen.
Zover ik weet, maar dat heb ik alleen van lezen daar ik aankomend eerste keer vader ben, geeft het kind zelf aan wanneer het toe is aan vast voedsel, en vanaf dat moment schijn je te gaan moeten "weenen " daar dat ook de voedingsbehoeftes van je kind zijn, en dat is natuurlijk voor ieder kind anders.

Dat chocolade voorbeeld was niet van mij (alhoewel van toepassing <doe mij nog een bak droste> ) maar van onze assistent gineacologe afgelopen maandag in het ziekenhuis, en ik moet zeggen het komt logisch over.

Persoonlijk vind ik 4 jaar dus te lang voor boorstvoeding, net zoals ik het te kort vind voor oorbelletjes .

_{Ik lig ook nog graag aan de borst hoor, maar mijn vrouw geeft me zeker de kans niet en al helemaal niet iedere keer op het moment dat ik daar zin in heb}

Even de rest niet gelezen, maar ik wil even opmerken dat ik het érg jammer vindt dat je dit topic toch opent met die docu, PM-Girl.

Al die dingen daar gaat AP niet om

Count me out, in elk geval. Ik heb het topic gescand, ik doe niet mee.

Ik zou juist meer over AP willen weten bijvoorbeeld het "Samen slapen" in bed, maar dit is een discussie waar ik geen info uit kan halen. Jammer want het is een interessant onderwerp.

Ik vind het ook heel interessant terwijl we net al zagen dat ik het heel anders doe dan sommigen hier. Wat me goed klinkt bij het natural parenting is dat je goed moet kijken en luisteren naar je kind, dat vind ik sowieso heel belangrijk. Wat ik me afvraag, werken jullie? Want ik zou het niet kunnen combineren. Dat was voor mij ook de reden om te stoppen met BV, ik kon het niet meer combineren. En uiteraard had ik ook kunnen kiezen om misschien niet te werken maar ten eerste ben ik kostwinnaar en ten tweede vind ik mijn eigen geluk ook heel belangrijk, en werken geeft mij ook een tevreden gevoel. Mijn kind staat ook zeer centraal in mijn leven maar ik heb het gevoel dat ik dat wel op een andere manier dan in AP/NP. Het past in mijn leven zoals ik dat voor haar had, ik heb niet mijn hele leven op haar aangepast.

Mmm, ik merk dat ik dit soort discussies altijd heel moeilijk vind. We voeden allemaal op op de manier zoals je het het beste vindt en anders is dan al snel een aanval. Ik hoop dat we dit topic open kunnen blijven staan voor elkaar en van elkaar kunnen leren.

quote:

Op woensdag 24 januari 2007 19:37 schreef nebelung het volgende:
Count me out, in elk geval. Ik heb het topic gescand, ik doe niet mee.

Door het aanhalen van de docu op RTL4 heeft het topic wederom de wending genomen over de discussie of het wel of niet borstvoeden van een 4/5 jarige wel of niet normaal/gezond/natuurlijk zou zijn.
Deze is al vaak genoeg geweest in het verleden dus misschien kunnen we er een streep onderzetten en het nu daadwerkelijk over AP hebben.

Ik heb het samen slapen ook geprobeerd. Maar dan inderdaad zoals PM girl het zegt, op dezelfde kamer. In hetzelfde bed durfden wij niet, mijn man was bang om per ongeluk op haar te gaan liggen en ik was bang dat ze onder onze dekens terecht zou komen. Ruimte voor zo'n bedje eraan hebben we niet in de slaapkamer.
Nadat Jetske een paar dagen bij ons had geslapen kon ik er zelf niet meer tegen. Ik was zo bang dat ze zou stoppen met ademen. En die kleintjes hebben zo'n onregelmatige ademhaling ik werd er helemaal nerveus van. Na 2 dagen heb ik haar toen in haar eigen kamertje gelegd. Zij leek daar geen last van te hebben en ik kon weer slapen. Tot zover samen slapen bij mij

[ Bericht 0% gewijzigd door sjak op 24-01-2007 20:11:34 ]

_{Misschien kun je een titelwijziging aanvragen? Deze over de RTL-serie, en een nieuwtopic over AP?}

_{Dat wordt dan het derde topic waar ik over dit onderwerp mijn mening moet geven, daar heb ik niet zoveel zin in. Waarom niet gewoon door die andere dingen heen lezen en telkens teruggaan naar het onderwerp en mensen die dat niet doen erop wijzen.}

[ Bericht 2% gewijzigd door sjak op 24-01-2007 20:12:53 ]

Ik ben een grazer, shopper, hoe je het wel noemen. Ik lees heel veel over hoe het kán, en dat vind ik ook heel waardevol, en daaruit kiezen wij wat we handig en bij ons passend vinden. Gelukkig zijn A. en ik het er vaak over eens.

Ik kom tot de slotsom dat het meeste van AP niet zo goed bij mij past. Gelukkig hebben we een kind dat wél bij ons past en het prima vind zoals we het doen. Geen borstvoeding, want ik wilde die hormonen niet meer, en bovendien werk ik bijna fulltime. Niet samen slapen, want ik doe geen oog dicht (we hebben het in het ziekenhuis, én de 1e 2 nachten wel gedaan) en soms ook even laten huilen. Dat komt omdat Eva dat zélf aangaf. Rapley wil ik wel gaan proberen. Vast in combinatie met af en toe een lekker prutje, voor de afwisseling, en omdat het me helemaal leuk lijkt om véél ijsblokjes met babyvoeding te maken.
Evenwicht in het gezin... Ik hoop het, en tot nu toe lukt het Heb ik zelf niet echt gehad, dus ik weet hoe belangrijk dat is, en hoe het je kan vormen als je het niet hebt.
Langdurige scheiding: Ik werk, zie Eva dus vaak níet. Maar A. is drie dagen thuis, ik 1, en Eva is nog één dag in het kdv. Dat is voor ons financieel haalbaar, en ook verstandig ivm onze werkperspectieven. Ze heeft dus 6 van de 7 dagen één of twee van haar ouders in de buurt. Af en toe niet, maar dan is er opa/oma, of lieve oppas. Vind ik eigenlijk ook heel natuurlijk, It takes a village enzo.
Helaas heb ik de laaste tijd behoorlijk last van mijn rug door overbelasting. Eva de hele dag dragen is niet echt mogelijk. Bovendien zou ik, ook als mijn rug het wel toeliet, niet willen denk ik. Te beperkend voor mij, en voor Eva ook. Ze is een kindje dat een paar weken geleden niet eens op de arm vastgehouden wilde worden. (alleen voor de fles). Vrijheid, om haar heen kijken, in de box rollen, dát wilde ze.

Maar ik vind het goed dat er aandacht voor is. Wat ik er vooral positief uit oppik: aandacht voor de signalen van het kind. Niet in schema's proppen als dat niet past, niet alleen maar naar de gemiddelden van artsen en CB kijken, maar naar het kindje. Dát vind ik zo ontzettend belangrijk. Hopelijk krijgen moeders en vaders daar ook meer zelfvertrouwen van. Als je naar je kind kijkt, zie je vanzelf wel wat hij/zij prettig vindt.

quote:

Op woensdag 24 januari 2007 19:37 schreef nebelung het volgende:
Count me out, in elk geval. Ik heb het topic gescand, ik doe niet mee.

Nebelung, ik heb eerder ook gereageerd. Reden was de OP van PM-girl, die zelf aangeeft nog veel te moeten leren over dit onderwerp (tja, alwetend geboren is niemand...). Ik ken dit begrip ook niet en ben dus uitgegaan van wat zij beschreef, eigenlijk. Ik denk dat dat voor meer mensen geldt die gereageerd hebben. Over extremen heb je nu eenmaal makkelijk een mening, niet?

_{PM-girl, anders sloop je ff het RTL-stukje eruit, als je het daar toch niet meer over wil hebben}

quote:

Op woensdag 24 januari 2007 20:03 schreef linda856763 het volgende:

Maar ik vind het goed dat er aandacht voor is. Wat ik er vooral positief uit oppik: aandacht voor de signalen van het kind. Niet in schema's proppen als dat niet past, niet alleen maar naar de gemiddelden van artsen en CB kijken, maar naar het kindje. Dát vind ik zo ontzettend belangrijk. Hopelijk krijgen moeders en vaders daar ook meer zelfvertrouwen van. Als je naar je kind kijkt, zie je vanzelf wel wat hij/zij prettig vindt.

Goed gezegd en het helemaal mee eens

Merlijn sliep soms weleens bij ons maar voornamelijk in zijn wiegje tot zijn vierde maand. Toen werden Merlijn en ik samen ziek, hoge koorts en zijn we smaen in bed blijven liggen, het wiegje was hij toe toch wel ontgroeit. Nu slaapt hij bij ons. Het ledikantje hebben opgeruimd en hij gaat zodra hij wil en groter is naar een eigen bed op een andere kamer. Verwacht dat het nog wel even zal duren en hoop dat hij met 2,5 niet meer bij ons zal slapen.

Ik heb het boek van Dr. William Sears gelezen over Attachment Parenting dat voornamelijk ging over samen slapen. Hij is er voorstander maar het kan op zoveel manieren. Co-sleeping wat de meeste aanspreekt in dit topic of het daadwerkelijk samen slapen in een groot bed, hij raad schijnbaar ouders aan om een kingsize bed te kopen.

Merlijn ligt nu ook lekker in ons bed te slapen. Hij kan er nu zelf in en uit en er is boven een traphekje. Meestal ben ik vanaf het moment dat hij slaapt ook boven, ga opruimen of studeren. Of natuurlijk gewoon lekker meeslapen. Ik voed hem nog steeds in slaap en de nachten gaan lekker doordat ik best doorkan slapen. Merlijn wordt zelf eigenlijk ook zelden "echt" wakker, als hij een kick geeft trek ik hem bij me en ik weet meteen of hij wil drinken of verder slaapt. Heerlijk zo.

Jammergenoeg kan ik over het samen slapen weinig ervaringen vinden op het internet terijl er op de verschillende fora aardig wat ouders zijn die op zo een manier bij elkaar slapen. Misschien iemand het verhaal weleens gelezen van Jolanda, moeder van 5 kinderen tot 5 jaar, die allemaal boven op zolder slapen met zijn zevenen. Ik bewonder dat eigenlijk wel.

Verder doen in de trant van AP, rapleyen en borstvoeding. Fijn om zo naar je kindje te kunnen kijken wat ze nodig hebben.

Trouwens de natuurlijke speenleeftijd waar men het in dit topic heeft ligt tussen de 2 en 7 jaar zegt men weleens. Gelukkig ligt het meestal rond de 3 jaar althans dan hoop ik gestopt te zijn. Het in bed slapen van Merlijn kan ook lang duren alhoewel de leeftijd van na 2 jaar juist de leeftijd is waar je veel over leest dat het dan voorbij zal zijn. Een kind heeft een ouder op een gegeven moment minder nodig en zo laat je als ouder je kind langzaam los. Het kind leert dat ze je kunnen vertrouwen , dat je luistert en dat is de hechting van AP.

En nu andere ervaringen en feiten graag.

als ik zo de basisregels bekijk die macka aangeeft, doe ik alleen punt 3 niet (meer), dat is meer omdat ik er zelf gek van werd, ben er niet de persoon voor om jaren bv te geven.
en punt 5 heb ik met maxim best vaak gedaan, en nog steeds. Romijn heeft nog nooit 1 hele nacht bij mij gelegen, juist omdat ik het te gevaarlijk vind als maxim erbij kruipt. (en dat heb ik soms dus snachts niet eens door).

verder ben ik de laatste twee jaar alleen van maxim gescheiden geweest toen ik in het ziekenhuis lag met romijn. ow en 1 x bioscoop en 1x feestje
en van romijn ben ik nog maar 1 x gescheiden geweest,met mijn trouwdag uit eten, alleen toen lag hij al te slapen, telt dat ook?

schema's ben ik helemaal niet van alles gaat hier op verzoek (althans bij Romijn nog). bij Maxim hebben we wel aardig vaste tijden om te lunchen en avondeten, beetje structuur in de dag kan geen kwaad.

ik merk wel dat ik bij Maxim wat strakker was qua schema's volgen van introduceren voeding (toen hij baby was). bij Romijn ben ik een stuk makkelijker geworden, en probeer zelf wel hoe of wat.

en dat dragen doe ik trouwens ook niet ja in huis met romijn op mijn arm achter maxim aan verder heb ik een ubercoole tweelingbuggy, daar mogen ze mooi inzitten, kost het mij mijn rug niet. 2 van die zware boys tillen is niet echt alles

weet eik niet of ik nu ben afgewijkt van het oorspronkelijke waar dit topic voor is, dat wou ik in ieder geval niet!

quote:

Natural parenting/attachment parenting heeft als doelen: ken je kind, help je kind zich goed te voelen en geniet van het ouderschap. Om te helpen dit te bereiken zijn acht uitgangsidealen geformuleerd:

Hier 'doen' we niet aan AP. We doen het hier op z'n Jonnes en Rommes
Wel onderschrijf ik de doelen met alle strepen en vette letters die ik kon vinden
-Ken je kind (en handel daar naar in zijn/haar belang)
-help je kind zich goed te voelen (handel daarnaar, maar vergeet ook niet jezelf goed te voelen dus:)
-Geniet van het ouderschap.
Wel vind ik het belangrijk om ook die 'idealen' als idealen te zien. Niet zaligmakend, maar helpend bij het bereiken van je doelen

quote:

1. Blijf na de geboorte in contact met je baby. Als na de geboorte het contact om medische of sociale redenen wordt verbroken, probeer dit dan te herstellen zodra dat kan.

Hier kan ik me op elke wijze in vinden en hier hebben we ook zoveel mogelijk naar gehandeld. Maar dit vind ik wel een uitgangspunt voor elke ouder. Of je nu wel of niet je weg kan en wil vinden met AP.

quote:

2. Geef gehoor aan de signalen van je kind. Laat je kind niet alleen als het huilt maar koester het, ook als je het verdriet niet kunt wegnemen.

Dit vind ik dus een lastige. Fysieke aanwezigheid helpt. Absoluut. Maar ik vind het soms wel heel lastig om de grens te vinden tussen troosten vanwege verdriet oid of de gewenning van het alleen maar willen slapen/spelen/wakker zijn wanneer er een ouder in de buurt is. Ik ben er op zich niet voor om een kind heel erg lang te laten huilen. Maar ik denk dat er soms ook gewoonweg geen andere keuze is. Bv. bij een huilbaby, een kindje dat het nodig heeft om een half uurtje te huilen om zichzelf te ontlasten van indrukken en ga zo maar door.

quote:

3. Geef zolang mogelijk borstvoeding. Borstvoeding is meer dan voeding. Het is een ideaal troostmiddel en kan op verzoek van het kind gegeven worden. Geef je geen borstvoeding, probeer dan flesvoeding op verzoek te geven en doe dit als ouders zoveel mogelijk zelf.

lastig punt.... (emotioneel gezien dan he. Voor mijzelf persoonlijk)

quote:

4. Draag je kind zoveel mogelijk bij je. Je kunt een drager gebruiken waardoor je je handen vrij hebt.

Daar voel ik mij lang niet altijd even prettig bij. Mss ook omdat we twee kinderen hebben en ik per definitie dus een kind kan teleurstellen door aandacht te geven aan het andere kind.
Zorg dat je kind je zoveel mogelijk kan zien (of voelen ) wanneer het wakker is en het overdag is, vind ik voor ons wel redelijk goed werkbaar.

quote:

5. Slaap samen met je kind of zet een co-slaper tegen je bed aan.

Ze slapen allebei op hun eigen kamertjes, maar de muren zijn zo dun dan we alles meekrijgen
Nee, serieus: Ik merkte dat ik heel zenuwachtig werd van het bij ons op de kamer slapen. Ik kreeg nachtmerries dat Romme bij ons in bed lag en dat ik er bovenop lag, hoorde elk geluidje en daar werd ik weer wakker of Romme werd weer wakker van het gepiep van kozakkenman. Vanaf het moment dat hij op zijn eigen kamertje slaapt, is de rust in het hele huis wedergekeerd. Dus wel geprobeerd (rooming in, noemt het CB het geloof ik) Maar goed, hier werkte na drie maanden rooming out beter.

quote:

6. Geef ruimte aan de ontwikkeling van empathie door positief in te grijpen en geen agressie te gebruiken.

En dat prober ik zoveel mogelijk. Maar goed.. bijna elk kind is nogal goed in het zoeken van grenzen. En ik wil best heel positief in te grijpen, maar er zijn wel grenzen aan mijn eigen empathie wanneer er bv. voor de zoveelste keer iets stouts wordt gedaan. En echt... ik weet niets positiefs te melden wanneer ik voor de zoveelste keer zoonlief met klompen hard de houten vloer zie bewerken. ('schattig lieverd dat mooie patroon van deukjes' )
Wel probeer ik met alle macht juist heel positief te zijn over datgene wat hij kan, durft en ook wat hij niet durft. Agressie vind ik per definitie fout. (ook die af en toe uitbarsting van mezelf) punt.

quote:

7. Vermijd vaak voorkomende of langdurige scheiding.

Niet altijd even haalbaar. Maar elk contact, ook telefonisch, zorgt voor zekerheid lijkt het wel. In ieder geval hier. (En enorme dikke knuffels wanneer ik bv. iets langer of vaker van huis ben dan vooral de oudste gewend is)

quote:

8. Evenwicht bewaren in gezinsleven.

Evenwicht bestaat hier voor een groot gedeelte ook uit balans en in duidelijkheid. Er wordt aan tafel gegeten met elkaar en we blijven zitten tot iedereen klaar is. (zoveel mogelijk ).
Ik denk dat ik best af en toe heel duidelijk kan zijn over wat ik wel en niet wil. Maar schijnkeuze werkt wel geweldig.
"Goed... jij mag kiezen. Loop je zelf de trap op naar je bed of moet papa je dragen? "
Wel regelmaat, maar geen al te vast schema.

En verder hier natuurlijk een groot verschil tussen een jongetje van al bijna drie en een jongetje van 5,5 maand. Oudste heeft sterkte behoefte aan duidelijkheid, regelmaat en aandacht. Jongste van aandacht, liefde, regelmaat en ook wel duidelijkheid... beetje stilvalt...
..eigenlijk dus hetzelfde, maar de vorm is iets anders.

Heel lang verhaal geworden. Maar ik vind het zo interessant omdat ik ten dele me er zo in kan vinden en in andere dingen (zoveel mogelijk onderlegd) weet dat het voor ons niet goed werkt. Maar wel bijzonder interesant vind hoe dat dus werkt (of niet-werkt) voor en bij andere gezinnen.

En zindelijkheidstraining is zowiezo een lastig punt. Want ook al kun je de signalen van je kind dromen, dan nog heeft een kind zelf pas zo rond de twee jaar bewuste controle over zijn/haar sluitspieren. Dus tja.. ik weet niet zo goed wat ik daarmee moet.
Hier dus maar gewoon niet

Er is maar een weg en dat is je eigen weg.

O, over dat samen in bed slapen. Volgens A. heb ik al 3 keer midden in de nacht rechtop in bed gezeten, helemaal in paniek: 'Waar is Eva, ze ligt nog hier in bed, onder het dekbed zeker . 'Ga maar slapen lieverd, doet zij ook, in haar eigen bedje.' Ben een te grote paniekvogel voor samen slapen denk ik.

Wij hebben een soort hybride vorm van co-slapen. Lucie begint 's avonds met slapen in een wieg die tegen mijn bed aan staat. Als ze komt voor haar nachtvoeding verhuist ze naar een SnuggleNest (apart soort matras met harde kap) dat tussen lief en mij in ligt, half op zijn bed en half op mijn bed. Ze krijgt daar de fles en valt dan in slaap. Toen ik haar nog bv kon geven kwam ze bij mij in bed, en sliep daar dan door. Nu ze groter is past dat ook niet meer, dus blijft ze in het SnuggleNest slapen.

Binnenkort moet de wieg weer terug naar mijn zusje, en Lucie groeit uit het het SnuggleNest. We willen haar in een co-slaper tegen mijn bed aan gaan laten slapen. Omdat we twee tegen elkaar geschoven eenpersoonsbedden met dito matrassen hebben is tussen ons in slapen geen optie.

Overdag doet Lucie zonder problemen een tukkie in het bedje op haar eigen kamer als ze daar alleen is. Maar 's nachts kan ze daar niet slapen, kan er dan niet in slaap komen en wordt dan 's ochtends ook niet rustig wakker. Bij en met ons op de kamer voelt ze zich veilig genoeg om een aantal uren achter elkaar te slapen. En dat mag altijd, nu maar ook later. Die basisveiligheid bieden we haar graag. Ze groeit er van daaruit tzt wel naar toe om op haar eigen kamertje te gaan slapen.

Voor mij is het heel geruststellend om haar te horen en voelen slapen, en te weten dat ik direct bij de hand ben als er iets met haar is. Haar veiligheidsgevoel is ook mijn veiligheidsgevoel.
(Speelt waarschijnlijk ook wel mee dat ik na het bijkomen van de ks onder narcose een kwartier lang op de ic heb gelegen zonder dat iemand mij kon vertellen of mijn kindje levend en gezond geboren was. Dat laat toch wat sporen na.)

Beetje OT misschien
Maar nal dat samen slapen, wij zijn aan het denken over een bed van "pappa's and mamma's"
welk je aan een kant kunt aansluiten aan je bed.
Tussen ons in lijkt me niet zo'n prettig idee daar ik nogal eens draai in bed

Maar heeft iemand dit bed en wat zijn de ervaringen?

sorry dat ik zomaar tussendoor kom stampen zonder te lezen.. ik lees toevallig net de laatste post.

Ik heb 1 van de kinderen ook regelmatig bij mij laten slapen en was ook bang er op te gaan liggen. wat ik deed was het aankleedkussen op bed leggen en daar de (jonge baby) op leggen.
De iets en zachte opstande rand beschermd de baby tegen jou en het beschermd tegen schuiven van het grote dekbed (ik legde het ding hoger dan dat mijn dekenkwam en gaf hem een eigen dekentje die ik onder en om het aankleedkussen deed).

Ah, goed te lezen dat Macka en Randa hebben gepost in dit topic.
Nebelung, nu het niet meer over die excessen gaat, wil je dan weer meepraten hier? Pleeeeaaassee.....
En ik hoop dat owlet zich ook nog meldt, zoals ze had beloofd.

Anyway, zoals ik in het moedertopic al meldde, ik kan me erg vinden in de grondbeginselen van AP. Niet dat ik me in die theorie heb verdiept, maar het blijkt erg aan te sluiten bij mijn eigen ideeën over ouderschap, opvoeding en vooral hechting.

Wij hebben tot nu toe Thies nog nooit alleen gelaten. Nou ja, boven in zijn bedje wel eens. Hoewel ik ook daar best moeite mee heb. Het liefst blijf ik boven rommelen als hij daar ligt te slapen. Als ik over een aantal weken weer ga werken (2 dagen, ik heb tot Thies' eerste verjaardag 1 dag ouderschapsverlof opgenomen) is zijn vader er voor hem. Die werkt nl alleen 's avonds. Ik voel me er zo gelukkig bij dat Thies dus voorlopig altijd één of beide ouders om zich heen heeft.

BV gaat hier uitstekend en volledig op verzoek. Al probeer ik wel dat er minimaal 3 uur tussen de voedingen zit. Dit wil ik ook erg graag lang volhouden. En dat ik daarvoor op mijn werk moet gaan kolven heb ik er dan maar voor over.

Het dragen lukt me niet. Ik heb chronische schouder- en nekklachten. Helaas! Ik had het graag gedaan. Gelukkig draagt Thies zijn papa hem vaak en vinden ze dat beiden erg prettig.

Thies zijn bedje staat naast ons bed. En ik denk dat dat daar ook nog een hele poos blijft staan. Ik moet er niet aan denken dat hij apart alleen op een kamertje ligt. Hij slaapt 's nachts niet bij ons in bed, maar 's avonds ligt hij hele uren op mijn borst. Ik ben toch moe en kan dan lekker op bed lezen, telefoneren of wat TV kijken terwijl mijn menneke heerlijk bij me slaapt. Overdag gebeurt dit trouwens ook regelmatig. Hij geniet van die geborgenheid en zowel J als ik zijn blij dat we in de gelegenheid zijn hem die zo veel en intensief mogelijk te geven.

Ik kan Thies niet lang laten huilen. Het snijdt door mijn hart. CB, schoonouders en sommige vrienden vinden dat we hem zichzelf in slaap zouden moeten laten huilen. No way! Ik zie daar werkelijk de functie niet van in. Thies gaat vreselijk krijsen en huilt zichzelf helemaal overstuur (ja, ik heb het wel eens geprobeerd in den beginne... ). Huilen is tot nu toe de belangrijkste manier van verbaal communiceren. Als hij huilt, dan wil ik daar dus adequaat op reageren en voor mij werkt het niet om te negeren. Dat druist tegen mijn hele gevoel in.

Je kind de ruimte geven zich te ontwikkelen. Uiteraard, zou ik willen zeggen! Maar nadrukkelijk de ruimte, niet de leegte. Ruimte is begrensd, leegte niet. Empathie is imo daarbij onontbeerlijk.

Nah, ik vind mezelf geen typische AP'er , maar wél iemand die heel bewust bezig is met hechting en opvoeding. Ik had daar vanuit mijn werk (leerkracht) al uitgesproken ideeën over, maar nu als moeder helemaal!