Het peutertopic [2-4 jaar] deel 4

quote:

Op donderdag 8 februari 2007 18:17 schreef m@x het volgende:
* m@x komt even asociaal binnenvallen

We hebben 4 losse stapjes

Goed zo!!!!

quote:

Op donderdag 8 februari 2007 18:17 schreef m@x het volgende:
* m@x komt even asociaal binnenvallen

We hebben 4 losse stapjes

quote:

Op donderdag 8 februari 2007 20:47 schreef Sugar het volgende:
[afbeelding] [afbeelding] [afbeelding] Ja, wat een heerlijk nieuws, m@x!!!! [afbeelding] [afbeelding] [afbeelding]

En mevrouw heeft de flipsmiley gevonden hoor...

jaaa Kai!! geweldig!!!!

Kai Wat super

Wat fijn Max! Goed van Kai!

@Sugar: Ja, soms wel, maar ik kan ze wel uit elkaar houden.
Onze eettafel is dus wel creatief bewerkt. Maar braaf is ze meestal wel hoor, ze had gisteren van m'n moeder een snoepketting gekregen en kwam vanmorgen netjes vragen of ze er eentje van mocht opeten.

Lishe, 't gaat vast wel over.. Meestal zijn het gewoon fases. Sterkte ermee.

Kai wat goehoed

Ohw M@x wat goed 4 stappen van Kai

dutch, succes met de spenenkwestie morgen!

Nou ik vind een kind met 'lastig' gedrag opvoeden echt moeilijk momenteel. Ik kan echt geen balans vinden tussen ingrijpen, meegaand zijn en consequent zijn. Ik vind het zwaar. Terwijl ik denk dat Jolie nog best zoet is.

M@x wat fijn is dat!

LB, ik heb daar ook moeite mee hoor. er wordt hier momenteel te veel geschreeuwd in huis, ook door mij. ik kan in alle drukte de rust niet vinden om rustig en geduldig te reageren. er hier over babbelen is grappig, maar regelmatig kun je me opvegen hoor, dan weet ik het gewoon niet meer

Kai, wat goed!

Dutch en Karin, succes morgen met het spenengebeuren.

Ik heb laatst ook staan janken in de keuken terwijl Saskia op de trap zat. Ik was 't (of eigenlijk: haar) zoooo zat. Die dag was ik de hele dag al boos geweest voor mijn idee, er was echt niks positiefs Bij het naar bed brengen hebben we 't wel weer goedgeknuffeld, maar die dag heeft er behoorlijk ingehakt bij mij..

kai hoera!! WAt geweldig zeg!!


En succes met Speenday

LB, 'lastig gedrag' als in gedrag dat lastig lijkt voor mij herken ik heel goed. Ik ben ook zo druk bezig met het zoeken naar balans enzo. Ik weet gewoon niet altijd hoe ik het moet aanpakken. Ik frobel soms ook maar gewoon raak. Dan doe ik maar wat.
Al met al heb ik een jongetje dat het goed doet, maar of het dankzij of ondanks mij is...

Belana:* Erg is dat soms he. Ik probeer de hele tijd geduldig te blijven en ik weet dat het ook komt met hoe ik me nu voel. Maar vandaag was het weer zo'n dag. S morgens alles goed en het was best gezellig, ondanks het grote 'ik wil een jurkje aan' drama, dat er iedere ochtend is. Maar s middags ben ik om iets anders zo in de war geraakt weer, moe en op. En dan luistert zij natuurlijk helemaal niet. Dan is het zo erg dat ik denk dat ik voel dat ik haar haat soms dat ik helemaal niet meer weet dat ik haar lief vind. En wie ze eigenlijk is en dan hoeven er helemaal geen grote dingen te gebeuren. Maar gewoon stampen als ik iets van haar vraag. Boos worden als ik iets met haar wil doen, ik mag nooit ergens aankomen. Ik kan dat dan niet oplossen, ik kan geen creatieve oplossing bedenken. Niets anders dan mijn ex bellen om te vragen of hij komt voor haar. En dat vind ik dan weer erg, want ik wil haar toch opvoeden en met haar zijn. En de dingen die ze doet zijn helemaal niet erg eigenlijk en de meeste dingen liggen bij mij en niet bij haar. Toch kan ik m'n weg daar helemaal niet in vinden en kan nu al weer huilen om de dingen waar we morgen vast weer ruzie over moeten maken.

En dan is ze buiten geweest en heeft ze sneeuw ontdekt: 'mama voor mahiea's storrum bent het koud, als de baby op de grond moet liggen nu' Dan weet ik weer waarom ik haar zo lief vind maar ook hoe klein ze nog is en van niks wat af weet. En hoe slecht ik daarmee om ga.

Ik heb wat dat betreft echt grote problemen met Job. Hij is zo'n charmeur, hij steelt mijn hart steeds weer opnieuw, maar ik heb geen enkele vat op hem. Hij is absoluut ongrijpbaar (letterlijk en figuurlijk). Hij gaat precies zijn eigen gang en noch beloning, noch straf doet hem iets.
Hij is volstrekt autonoom en dat bewonder ik wel in hem, maar dat maakt het tegelijkertijd ook zo lastig. Eigenlijk is hij niet opvoedbaar, geloof ik.
Ik heb het nu al een paar keer aangekaart bij het cb, maar daar weten ze er ook niks zinnigs op te zeggen. Op het kinderdagverblijf verzuchtte een leidster eens tegen me: Het is het liefste en ook meest ondeugende jongetje wat we hier ooit gehad hebben.
En eerlijk gezegd ben ik bang dat dat ook echt problemen gaat geven op school straks.

Maar ja, genoeg geklaagd. Ik vergeet helemaal om Kai en M@x en meneerM@x te feliciteren met de stapjes
En natuurlijk Karin en Dutchie alvast veel succes gewenst voor morgen . Het gaat vast lukken

Ik heb Kai zijn stappen gewoon over het hoofd gezien

Kai! wat goed en dat op zo'n glibberige dag

Maar LB, lief meiske. Heel veel van de mama's alhier hebben nog een papa die kan helpen. Die juist de druk kan wegnemen door bv. die lieve stouterds even bij je weg te halen.
Daar kan ik op terugvallen en daar maak ik ook driftig gebruik van. Dan is het toch heel logisch dat ook jij iemand nodig hebt om op terug te vallen.
Uit alles lees en hoor ik dat je juist zo intens bezig bent met haar geluk en dat ze ook zo vaak gelukkig is. Peuterdrama's horen, denk ik, bij alle kinderen. Op zoek naar haar grenzen enzo..

Want geen ruzie maken betekent dat ze haar zin krijgt in alles. En dan heb je een bijzonder verwend wereldvreemd meiskje.

Jullie redden het wel. Echt.. Het heeft tijd nodig. Gewoon veel tijd.

moeilijk hoor peuters

zo heb ik moeite met het negatieve te negeren van Maxim. ik zat gisteren bijv smorgens met ze te spelen op Maxim's kamer, Romijn had iets vast wat Maxim vervolgens afpakt, ik pak het weer af en geef het terug aan Romijn, hij was eerst en Maxim moet wachten tot Romijn klaar is. dan word meneer boos en gaat met dingen gooien. ik zet hem op de gang en doe de deur dicht, dat werkt dus boven niet, meneer doet gewoon de deur open.
ik ga verder met Romijn spelen en denk " ik negeer hem, hij wil nu negatieve aandacht en die krijgt hij niet", wat gebeurt er........hij begint weer met dingen te gooien....sja....dat kan ik toch echt niet negeren...en ik word boos en verhef mijn stem ook flink, heb ik helemaal niks aan dat ik dat doe, maxim interesseert dat geen moer en gaat gewoon door.
lastige situaties vind ik dat

Het is een moeilijke leeftijdsgroep inderdaad. Dat lees ik hier wel uit alle verhalen. En als je dan als moeder of vader zelf niet al te lekker in je vel zit, wordt het wel heel moeilijk.

Wat kozakken zegt, is zo waar Luchtbel. Ik merk het, nu ik 9 dagen alleen met Juul ben, maar al te goed. 'Normaal' gesproken zijn er zoveel momenten dat ik hem even kan 'overdragen'aan de Sander. Soms maar tien minuten, maar dat is vaak al genoeg om even op te laden en weer verder te kunnen. Ik word soms gek van hem, echt gek! Dan wil ik niets met hem, wil ik dat ie z'n bek houdt en stil gaat zitten spelen. Maar dat doet ie NOOIT! Dus ik moet! En tegelijkertijd voel ik me schuldig, omdat ik dat voel soms. Vooral dat drammerige inderdaad, op de grond gaan liggen krijsen als een speenvarken als je hem z'n jas aan wil trekken, is om dol van te worden soms. Dat je niets goed kunt doen, aaaargh!!! En meestal kan ik dat heel goed hebben, lach ik erom, trek ik hem overeind en prop hem in z'n jas. Maar soms, als ik zelf even niet lekker in m'n vel zit, kan ik wel huilen op dat soort momenten. En dan voel ik me nog goed, ik bedoel... in principe voel ik me goed en sterk, terwijl jij je juist zo rot voelt in heel veel dingen. Kortom; ik kan gewoonweg NIET vinden dat je het slecht doet. Echt, niet!!! Dat die momenten er zijn, maken jou geen slechte moeder. Hooguit een moeder die het zwaar heeft, en soms weinig geduld heeft. Maar ook een die zo graag zou willen dat het anders was. Dat moet je niet vergeten Luchtbel. Dat je het ziet, en anders wil! En jezus, zo'n peutertje kan echt het bloed onder je nagels vandaan halen. Geen mens is altijd creatief of sterk, vrolijk of geduldig, echt niet. Waarmee ik je probleem absoluut niet wil bagatelliseren, maar dat begrijp je wel. Het altijd samen zijn met een kindje betekent nu eenmaal dat er soms (of soms vaak) minder leuke momenten zijn. Momenten waarop jij geen lieve, leuke, begrijpende, geduldige, sprankelende en creatieve moeder kunt zijn omdat je dat niet kunt opbrengen. Maar die momenten heb je ook WEL. Toch? Of voel je dat je ze helemaal niet hebt? Dat het een in geen enkel opzicht opweegt tegen het ander? Dat geloof ik bijna niet. Als ik jou hoor over je meisje, dan hoor ik liefde, en vertedering, en onbegrip en frustratie ook soms, maar vooral zo veel liefde!!!

Livelink; wat klinkt ie als een heerlijk creatuur!!! Ik herken er ook wel wat in, hoewel Juultje nog veel kleiner is natuurlijk, maar dat totaal niet opvoedbare, ja, dat herken ik nu al volgens mij.

[ Bericht 0% gewijzigd door renzell op 08-02-2007 23:43:00 ]

Herkenbaar jongens .
Ik hou mezelf in slechte tijden, (waarin ik graag wil dat alles leuk en gezellig is, maar mijn kinderen hele andere plannen hebben), maar voor dat het ook gewoon nodig is. Peuters en kleuters maken zich nu eenmaal op die manier "los" van jou, door lastig en dwars te zijn.
Het is de enige manier om hun eigen ikje te ontdekken.
Dus eigenlijk zou ik me veel meer zorgen maken als ze het niet deden .

Dat helpt, soms . Bij gebrek aan behang .

Ik weet het ook, dat peuterdrama's horen en ik doe m'n best me dat te blijven realiseren. Maar het lukt gewoon vaak niet. Het komt ook vooral doordat ik echt lijfelijk veel last heb van stress op die momenten, alles doet me dan zeer. En zij gaat dan hangen, onverwacht doen, zwaar maken als ik haar op moet rapen. Dat kan dan echt niet. Dan moet ik gewoon bijna huilen. Want als ik het dan probeer uit te leggen dan luistert ze gewoon niet. En waarom zou ze ook, ze is twee jaar oud. Waarom in godsnaam zou ze zulke dingen moeten begrijpen? Maar ik kan haar ook vaak niet bereiken, Jolie moet altijd overal aan voelen en aan likken als ze dingen niet herkent. Dat is echt iets van haar maar ook hartstikke gevaarlijk. En hoe vaak ik dat ook uitleg, ze doet het steeds weer. Het grote 'ik wil een jurkje aan' drama. Iedere keer weer. En ja ik probeer dan haar een keuze te laten maken uit twee andere dingen, zodat ze toch iets kan kiezen. Maar dat werkt niet, ze wil perse een jurk aan. Maar het is nu ijskoud buiten, je kunt niet met een maillot en een rokje naar buiten. Dan is ze boos en blijft ze boos. Ze eet vaak haar eten niet als ik er wat van zeg of haar wil helpen. Het is een tijdje zo erg geweest dat ik haar bordje op de grond moest zetten in de keuken. Dan bracht ze het zelf naar de tafel en dan konden we eten. Er mag geen moment zijn waarop we samen met haar eten bezig zijn want dan eet ze niks. Wat moet je dan nog doen? Alle jurkjes de deur uitdoen? Ik vind het fijn dat ze haar eigen smaak aan het ontwikkelen is. Nee niet weg doen dus.
Moet ze dan maar niks eten en wachten tot het overgaat? Nee want dan gaat ze s nachts huilen van de honger. Ik weet gewoon niet meer wie zich waar moet aanpassen aan wat en wat redelijk is. Het valt me nu gewoon echt zwaar. En de fijne momenten zijn er wel maar vaak niet bij ons thuis. Als er minder gevraagd wordt van mij als moeder, dan kan ik beter zien wat er fijn is aan haar. Maar niet aan ons. Ik word echt misselijk van die gevoelens vaak. Ik weet dat het hoort. Het boek van Supernanny zegt geloof ik zelfs dat het normaal is dat je een peuter geen drie minuten alleen kan laten zonder dat er iets gebeurd dat eigenlijk niet mag of kan of zonder dat je het hoeft te corrigeren. Ik weet het feitelijk allemaal maar het voelt niet zo. Het voelt alsof ik haar de hele tijd dwing zich te moeten aanpassen/ luisteren/ braaf zijn/ dingen leren. Terwijl ik dat helemaal niet wil. En aan het eind van de dag, bij het naar bed gaan zingt ze iedere avond een liedje van de Sesamstraat dvd. Met een heel klein kwetsbaar stemmetje.

_{De zon is door de stad gezakt
De daken gloeien na
er brandt iets aan de horizon
zie ik van waar ik sta
Ik kijk nog even door het raam
en zie het avondrood
dan ga ik slapen en ik droom
een lichtblauw kleurpotlood
en in de morgen is het donker
stilletjes weggegaan
de lucht is licht en heel misschien
heb ik dat wel gedaan.}

Ze heeft geen idee over al die dingen nog maar ze is echt vaak mijn enige lichtpunt. En toch voelt het ontzettend zwaar.

Lieve schat, dat is het ook! Het is ook ontzettend zwaar, voor jou misschien nog ontelbaar keer meer dan voor mij of een ander. En ik heb ook geen antwoorden voor je. Ik kan wel honderd dingen zeggen, maar ik ken jou niet goed genoeg, en Jolie ook niet. Het is een situatie waarin niet te winnen valt. Niks is vaak goed, en dat is tegelijkertijd natuurlijk het frustrerende. Ik zou denk ik in sommige gevallen kiezen voor mijn eigen 'gemak', goed of niet goed. Dan maar wel dat jurkje. Is helemaal niet perse een tip ofzo, gewoon iets wat ik zou doen om mezelf niet gek te laten maken. Gewoon proberen soms samen te zijn met haar, in plaats van jij steeds haar opvoeder en zij steeds het kind dat opvoeding nodig heeft. Maar misschien doe je dat al wel zo veel dat je voelt dat je dat echt niet nog meer kan doen. Pfff, ik weet het ook niet Luchtbel, het ligt zo genuanceerd allemaal, is afhankelijk van zo veel factoren. Sorry. Damn meisje!

Oh nee het waren ook geen directe vragen in jouw richting hoor maar meer frustraties ik vind het gewoon echt lastig om daar een weg in te vinden. En ik weet niet of dat is om hoe het nu is of om hoe ik ben of om hoe zij is of omdat zij nu een peuter is. Ik vind haar heus niet altijd lastig hoor, over het algemeen wel een rare kwibus. En een lieveling. Misschien moet ik maar stoppen met denken hierover voor vandaag. Morgen gaat ze toch maar een dag naar de oppas en dan hopelijk een fijn weekend samen.

Ik ben nog helemaal hyper van vanmiddag. Vier stappen! VIER STAPPEN! En dan net de dag voor we met hem naar de orthopeed moeten

LB, ik vind je verhaal moeilijk omdat ik er zoveel herkenbare dingen in terugzie. Het verhaal van Renzell had trouwens woord voor woord door mij geschreven kunnen zijn. Dat soort dingen horen gewoon bij een peuter maar als je dan zelf niet lekker in je vel zit dan is het extra zwaar. Ik heb geen raad, geen slimme tips, helemaal niks omdat ik er zelf ook zo weinig mee kan op het moment. Kop op