Hier nog wat proza van de beste man... een echte kroeg bietser whahahaha
quote:
Kroegbezoek veranderd in een interessant sociaal experiment.
december 30th, 2006 at 11:44 pm (Dhimmies and Dhimmitude, Zinloos, Persoonlijk & Prive)
Zo eens in de twee tot drie maanden stop ik een tientje of twee in mijn achterzak en vertrek richting de kroeg in mijn woonplaats om een aantal biertjes te nuttigen. Aangezien wij van een zeer bescheiden budget leven is stomdronken worden er meestal niet bij. Mits ik natuurlijk niet flink wat biertjes krijg, wat wel eens gebeurd. Zo ook gisteravond. Na een biertje of zes zelf gekocht te hebben, er één weg te hebben gegeven en een stuk of drie gekregen te hebben besloot ik dat de avond erop zat. Ik verwacht dus een rekening voor de zeven door mij gekochte biertjes, maar ontvang een rekening voor veertien stuks. En uiteraard was ik niet van voornemens deze dubbele rekening te betalen.
Ik heb nog een poging gedaan de kastelein te overtuigen van zijn “foutje” maar deze wilde er niets van weten. Aangezien ik al wat jaartjes in de kroeg kom ben ik bekend met het fenomeen van het “schrijven met een kam” dat veel kasteleins doen om de omzet te verhogen. Voorheen was ik in nogal goede doen dus liet ik het meestal aan me voorbij gaan. Maar deze avond was ik niet van voornemens dit te doen. Ik heb derhalve aangeboden om de zeven biertjes te betalen, of anders moest de kastelein de politie maar bellen. Zo gebeurde het dan ook dat ik een flink half uur heb zitten wachten op de politie. Een periode die door de kastelein werd benut om het publiek voor zich te winnen.
Voor zover dit nodig was. Menige andere kroegtijger nam het zondermeer op voor de kastelein terwijl ik er toch vanuit mocht gaan dat niemand anders behalve de kastelein en ikzelf werkelijk mijn aantal genuttigde biertjes heeft bij gehouden. Ik werd van van alles en nog wat beschuldigd, uitgescholden en er ontstond spontaan een nogal grimmige sfeer waarbij dezelfde kastelein die de boel tegen me opnaaide bepaalde kroegtijgers ervan “moest” weerhouden mij niet te lynchen. Diverse aanwezigen bekende spontaan aan de kastelein dat ze een biertje van mij hadden gekregen. De optelsom werd als maar groter. Ik zou, moesten we dit allemaal geloven, wel veertig biertjes hebben verbruikt.
Ik bekeek het allemaal heel relaxt en met veel interesse. Wat was het motief van de andere bezoekers om te claimen dat ze een biertje op mijn kosten hebben genuttigd ? Waren ze werkelijk zo dom om niet te snappen dat mijn principiële weigerachtigheid om een, zeg maar “gepimpte” rekening te betalen, ook in hun voordeel was ? Immers, zij zouden zondermeer de volgende zijn die geacht werden te betalen voor een x aantal niet door hen gebruikte drankjes. Want wie zou daar nog over kunnen vallen als men eerder zondermeer achter de kastelein gingen staan ? Er speelde zich voor mijn ogen een knap staaltje blind kuddegedrag af. En ik mocht nog wel het middelpunt van deze controverse zijn.
Het is uiteindelijk met een sisser afgelopen. De politie arriveerde zoals gezegd een half uurtje later. Ik mocht even met de kastelein, zijn hulpje en de agenten naar buiten lopen. De agenten, bijzonder genoeg, drongen er bij mij op aan om toch vooral de dubbele rekening te betalen om problemen te voorkomen. Immers, zo zou ik de volgende keer niet meer binnen mogen komen, stelde een van de heren. Ik vroeg de agent of hij dacht dat ik dit überhaupt nog zou ambiëren, wetende dat ik opgelicht zou worden. De agent viel even stil. Kennelijk had hij deze vraag cq opmerking niet voorzien. Wat geen van allen hadden voorzien is dat ik nog een troef achter de hand hield. Namelijk de hoogte van de rekening.
In het bijzijn van de agent vroeg ik de kastelein wat een biertje koste. Een Amsterdammertje (bepaald model glas van 0,4 liter) koste 1,75,- per stuk antwoorden zijn hulpje. Ik wees hem erop dat de rekening niet overeen kwam (want te laag) met veertien keer 1,75,- en vroeg hem of hij daarvoor een verklaring had. Nee, dat had hij niet. Dat moest een foutje zijn, zo stelde hij. Ik hoefde dat alleen maar te beamen en mocht van de heren agenten vervolgens mijn zeven biertjes afrekenen en naar huis gaan. Het was immers ook hen op slag duidelijk dat de kastelein het aantal van veertien en de daarbij behorende niet juiste rekening uit zijn duim gezogen had. Oh ja, en uiteraard was ik voortaan niet meer welkom.
De moraal van het verhaal: Je hoeft de waarheid niet te spreken om een flink aantal mensen op jouw hand te krijgen. (Te)veel mensen zijn over het algemeen niet instaat om hun en het algemeen belang in te zien van bepaalde “maatregelen” of een zekere mate van onverzettelijkheid. Men liegt om welke vage reden dan ook uit een soort van valse loyaliteit mee met degene waarvan ze het meeste verwachten of degene die de vermeende touwtjes in handen heeft. Men heeft geen enkele notie meer van wat het hebben van principes voor nut heeft. Dit soort mensen tref je overal in de maatschappij aan. Het is derhalve triest gesteld met onze maatschappij, en dat zal ons ooit de kop kosten.
bizar