pijnlijke behandelingen

Gaat het hier over lichamelijk, danwel geestelijke pijn, of één van beide?

Lijm op mn opengescheurde kop smeren deed wel ff pijn ja.. Veder viel het allemaal wel mee..

Ja, wondpijn blijf je houden lijkt me.
het meest pijn heb ik gehad door een arts, is het zonder verdoving openscheuren van een wond in mijn buik, na een blindedarmoperatie.

Huidarts heeft met een scalpel een stuk of 15 wratten van m'n handen weggesneden en daarna ingesmeert met eenofander goedje dat voelde alsof elke wond in de fik stond...

Dat dee wel pijn.

telt tandarts ook mee???

Damn.. volgende keer stop ik eerst 3 gram coke in mn mond, en hou het daar ook een tijdje... is lekker alles verdoofd.

Ik zag laatst iets van iemand met een nierziekte waar ze een stukje van z'n nieren moesten hebben voor onderzoek. Hop die naald erin.

maar waarom verdoven ze zulke (kleine) ingrepen dan niet even ? niet mogelijk of kosten en tijd inefficient

Het verwijderen van een verbrijzelde grote teennagel zonder verdoving was toch wel heeel erg pijnlijk

Verder zie ik tijdens me werk best wel veel mensen pijn leiden

De behandeling zelf doet geen pijn, als de verdoving eruit gaat dan komt de pijn pas

Het ergste lijkt mij een volledige verdoving waar de pijnstiller niet aanslaat. Je kunt je niet bewegen, maar de pijn voel je wel.
Je voelt hoe je open wordt gesneden... "help, help au" ... Niks, de artsen horen je niet en blijven lekker doorsnijden totdat ze klaar zijn

quote:

Op maandag 8 januari 2007 01:50 schreef Logical het volgende:
maar waarom verdoven ze zulke (kleine) ingrepen dan niet even ? niet mogelijk of kosten en tijd inefficient

Ik ben een aantal keren aan een ingegroeide teennagel geopereerd, en alle keren was met verdoving.

Ik denk dat het meeste pijn geleden wordt na een operatie en bij naar de botten uitgezaaide kanker.
Daarnaast ook bij mensen met psychosomatische pijn en neuropathische pijn en tsja, daar is weinig aan te doen.

Hechten van ooglid zonder verdoving want dat was gevaarlijk.
Besnijdenis met verdoving maar juist aan de verkeerde kant (veel te kort verdoofd).
Teennagel verwijderen (verdoving ook al snel uitgewerkt)

Was het wel geloof ik

quote:

Op maandag 8 januari 2007 01:56 schreef Jegorex het volgende:
De behandeling zelf doet geen pijn, als de verdoving eruit gaat dan komt de pijn pas

Het ergste lijkt mij een volledige verdoving waar de pijnstiller niet aanslaat. Je kunt je niet bewegen, maar de pijn voel je wel.
Je voelt hoe je open wordt gesneden... "help, help au" ... Niks, de artsen horen je niet en blijven lekker doorsnijden totdat ze klaar zijn

Gaat echt je hardslag oid wel sneller van, zullen ze wel merken denk ik. Anders kan je je mond wel bewegen of kreunen toch?

Teennagel verwijderen, maar dat viel wel mee. Laatste paar jaar doe ik het zelf zonder verdoving.

quote:

Op maandag 8 januari 2007 03:00 schreef Panzer het volgende:
Teennagel verwijderen, maar dat viel wel mee. Laatste paar jaar doe ik het zelf zonder verdoving.

lol ik ook, maar niet tot de wortel

Pijn is niet nodig. Maar pijnbestrijding is in Nederland in de medische wetenschap een ondergeschoven kindje.

Teennagel bijsnijden waarbij de verdoving niet goed werkte

Er zijn nou eenmaal dingen die moeilijk te verdoven zijn.
Een eicelpunctie schijnt gruwelijk te zijn maar is niet te verdoven, tenzij onder volledige narcose, wat weer een paar stappen te ver is gezien de op zich relatief kleine ingreep. En dus doet het pijn.

quote:

Op maandag 8 januari 2007 08:41 schreef Rewimo het volgende:
Teennagel bijsnijden waarbij de verdoving niet goed werkte

Bij mij ook, en dan een keer of drie. Ging ongeveer zo:

Arts: Ik denk dat het zo wel goed verdoofd is. *snijdt
Ik: Ahhh
Arts: Ben geloof ik een stukje vergeten te verdoven. *prikt en snijdt
Ik: AAUU, nu nog steeds geloof ik.
Arts: Zal kijken of we nog wat meer verdoving hebben, hij is hier op.

En dat nog een aantal keer. Maar de pijn die kwam nadat de verdoving uitgewerkt was, was nog veel erger. Had ook geen pijnstillers meegekregen.

operatie aan mn tand waarbij ze wat bot moesten weghalen. Halverwege was de verdoving uitgewerkt

hmm, nooit echt veel pijn gehad op 1 keer tandarts na:
kies 1, verdoving, trek, niks aan de hand
kies 2: verdoving, ruk, niks aan de flymo
kies 3: prik, rukAUWGODV, prik, rukAUWGODV, prik, rukAUWGODV nouja hij is er nu uit hoor - dafs maahr ghoed ookh!

heb nog nooit zo lang met een verdoofde smoel rondgelopen!
(waren overigens 3 kiezen om plaats te maken voor mijn beugel)

Ik heb twee keer bij een medische ingreep pijngeleden.

1 keer was het bij een ingegroeide teennagel met praktisch geen verdoving en 1 keer was een colonoscopie zonder roesje.

quote:

Op maandag 8 januari 2007 01:50 schreef Logical het volgende:
maar waarom verdoven ze zulke (kleine) ingrepen dan niet even ? niet mogelijk of kosten en tijd inefficient

Vreemd genoeg kan verdoven erg, érg pijnlijk zijn... bovendien valt niet alles goed te verdoven.

Bij 'kleine' dingen is de pijn van de ingreep vaak minder dan de pijn van de bijbehorende verdoving.

Ik heb wel eens een allemaal glasscherven in m'n knie gehad en die moesten ook onverdoofd er uit worden gepield

Nog even ontopic:

Ruim 20 jaar geleden was ik in de zomer in de Franse alpen in een wintersportplaatsje. Om de liften aan de gang te houden verhuurde men een soort step op ballonbanden met een stuur dat op een stel skistokken leek. Hiermee met de lift omhoof en daarna via een grind-achtig pad omlaag.

Klinkt stom, maar het was best leuk. De laatste 'run' ging ik in volle vaart naar beneden, stuiterde halverwegen over een losliggende steen en landde op mijn blote been (want korte broek) op het grindpad.

Het was nog best wel een stukje glijden voor ik stil lag. De huid van mijn been was verdwenen tussen mijn enkel en mijn heup en lag uitgesmeerd over het genoemde grindpad.

Op zich pijnlijk genoeg, maar het schoonmaken van de wond (zat dus grindjes in) was geen vreugde. Dit gebeurde met een soort van verdunde bleekwater (Eau de Javel ofzo) en een borsteltje. Daarna werd de hele boel verbonden met 'biogaze' (geimpregneerd gaas dat niet aan de wond zou kleven) en dagelijks opnieuw verbonden (de verpleegster van de huisartsenpost was redelijk overigens!). Het heeft wéken geduurd voor de wond dicht was. (Leuk: 's nachts op een handdoek slapen om te voorkomemen dat het bed verzadigd raakte van het wondvocht...)

Nu, 20 jaar later, ben ik de pijn wel vergeten. Heb alleen nog een litteken op mijn bovenbeen