Vorig jaar (2009) januari floepte mijn linker knieschijf van zijn plek tijdens een voetbalwedstrijd. Hiernaast had ik een breuk in mijn kuitbeen, alle kniebanden geraakt (kleine scheurtjes) en een "ontplofte" cyste die er blijkbaar al zat. Mijn knie werd dubbel zo groot als normaal. Al veel blessures gehad maar deze was veruit de pijnlijkste.
Iemand meldde het hier al;" van de verhalen hier word je niet vrolijk..." net wat je niet nodig hebt wanneer je net een luxatie hebt gehad en wat hoop en moed zoekt.

Daarom een beschrijving dat het soms wél goed kan komen.
Ik lees hier dat 4 à 5 weken gips standaard behandeling zou zijn. Ik heb helemaal geen gips gehad maar ben de 2de week na de luxatie al naar de fysio gestuurd. Daar ben ik 2 maanden haast dagelijks geweest, vervolgens afgebouwd tot en met een 4de maand.
De revalidatie was lang en soms zwaar, je denkt "dit komt nooit meer goed".
Belangrijkste punt hierbij is het versterken van de bovenbeenspieren zodat je patella tegen de groef gespannen blijft en er moeilijker terug uit kan. Net daarom gaf mijn specialist me geen gips, omdat je been in de gips-periode veel te veel spierkracht verliest.
Die oefeningen bij de fysio zijn niet eenvoudig en vaak pijnlijk, kan ik beamen, en het gevaar voor overbelasting is bijzonder groot. Heb zelf een 4-tal keer een aantal stappen terug moeten zetten door onstekingen wegens overbelasting.
Nu goed, 6 maanden na de luxatie heb ik terug mijn eerste wielerwedstrijd gereden & uitgereden. Het voetballen heb ik opgegeven, na 25 jaar volstond dit wel. Behalve rennen op een harde ondergrond, kan ik terug alles. Voor mij niet erg, daarvan ben ik nooit een fan geweest.
Het blijft wel opletten met plotse draaibewegingen en blijf je best je bovenbeenspieren trainen om een nieuwe luxatie te voorkomen. Bij mij is het voorlopig bij 1 patella-luxatie gebelven.